장음표시 사용
71쪽
Mutationes in ipso textu deliberate susceptae sunt. ut vel perspicuitas promoveretur, vel disicultas removeretur. Lectiones introductae, quae perspicuitati promovendae inserviunt, e causis hermeneuticis, quae vero ad dim ultatem rumovendam conserunt, erationibus dogmaticis ortae dicuntur. g. 43.
Librarii et lectores diversorum temporum ac regionum, ut rei naturae docet. in genere lectionem dissiciliorem potius mutarunt in faciliorem, quam vice verea; in Specie Veroa, iraeci lectionem, quae grammaticae regulis minuS reSpondet, mutabant in eam, quae illis melius congruit; hinc v. g. APOc. l. 4. textus rec. habet clito του λ pro remo ὁ εἴν καὶ ο ' ibid. 2, 2 3. την rvi fisci σου 'H βελ τὴν λεγον ν pro h λερουσα ' ibid. 3, 12. καινῆς 'Deoi σαλῖst. ξ κα-βαίνει Pro - καταβαῖνοv-.bM Lectioni hebradianti substituerunt graecam, ut ut . 4, l6.
Dri ν ὴν εγιο δωσω νπερ et x ς τον κόσμου dωῆς pro h si ρξ μου ἐστiνυ ἐρ τῆς του κόσ/ι. ζωῆς ' Act. 5, 36. ιιεγαν in codd. AI E ad εἶναι τινα ἔαττον additum; I. TheSS. 4, 3. ἀσπο πάσης τις πορνεως Pro ἀπο τ ς πορνείας. Praecipue huc pertinet particularum permutatio, quo planior redderetur contextus; Sic. V. g. Jo. 6, 40. teSt. rec. cum pluribus minusc. habet δε loco γαρ codicum antiquiorum: Rom.
5, 6. alii ἐτι, alii εἴ γε, alii εἰς τί legunt.
et Lectionem, quae sinu uberiori historiae et archaeologiae cognitione non facile intelligitur, commutarunt cum ea, cujus vis a
Regula critica: Lectio grammatice, rhetorice, exegetice et archaeologice dissicilior praeserenda est faciliori. Diuitiam by Corale
72쪽
Ε causis dogmaticis librarii ac lectores in genere omni modum effatorum biblicorunt consensum tam cum veritate objectiva, quam cum locis parallelis enicere conabantur. Inde itaque inter varianteSOrtae censendae Sunt
1. Lectiones, quibus errores goographici aut topographici corrigi credebantur, ut ut . 8, 28. et in locis parall. I. ργεο νεῶν et I ε- ρων νων loco I adaeri to ν' Jo. 1, 28. εν Πν 9 ωρῶ pr o ἐν ni μανω. 2. Lectiones, quibus error historicus removeri censebatur, ut M r. I, 2. ἐν τοῖς προφθrαις loco ἐν 'Hσαίρ τεν προ p, rq l0, 12. ἐανγρον; ἐξελω; ano του ἀνδρος ut Graecorum moribus magis conveniens Pro ἐαν γυνὴ arcολυση τον ἴνδρα cii τῆς 3. Lectiones, quibus accurata locorum parallelorum et analogorum concordia ossucta est. Ex hac causa ur. lis, s - . et genealogia Matthaei l, 1. seqq. in nonnullis codicibus omissa cenSentur quia haec Matthaei genealogia illi Lucae 3, 23. Seqq. , Marci Veroi 6, 9. seqq. dicta illis, quae II t. c. 28. leguntur, repugnare videntur. Ex eadem cauSa Jo. 6, f;9. oro an εἰ ὁ αγι- του θεοῖ juxta Mi. t 6 16. transiit in mi συ ει ὁ νιὰζ του θ εου του 50ντος' JOan. 19 l4. clareo σεὶ ἔκτην correctum cSt in oIρα iani τρίτη in codd. DI ut consenSus adesset cum ur. 15 25., imo hanc lectionem chronicon Λlex. Vel Dr vocando ad Joannis ἰδιέχειρον Ephesi asservatum probare conatur. 4. LectioneS, quibus removebantur. quae Jesu et Apostolorum sive omnium Sive singulorum honori ac dignitati derogare videntur; ideo Jo. 7, 8. Ουκ ἀναβαίνευ in οἰα is αναβαί, o mutatum est; Mi. 5, 11. VOX ψευδο ιενοι inSerta, et Gal. 2, s. ' Mκωβος καὶ Κῆνας in Κλ- φας κ. 'Mκωβος c0rrectum est. Etiam Mi. 5, 22. vox εἰκῆ, ab iis addi potuit, quibus Omnem iram peccaminosam declarare indignum visum est deSu, utpote qui ipse saepius iratus esse legitur. b. Lectiones, quibus expediebantur dogmatibus 1idei apparenter adversa: hinc Mi. 1, 18. in minusculis mei ν ἰξ σννελζλεῖν ut τονς et V. 25. in codd. BZ minusc. -τιυς τω nec τοτοκον deletum. Mi. 24, 36. et ur. 13, 32. oi di ὁ υἱ . Luc. I 3, 4 l. εκυγυσεν OmiSSum, Luc. c. 22. Vedius 43. et M. expunctus in codd. AB; do. 7, 39. ad ουπω γὰρ ἰν πνευ ια ἄγιον in cod. n. participium δεδοαενον, in minuSc. δοθεν, in cod. I ' ἐπ αυτola additum, Luc. 2, 33. καὶ ἰν ὁ πατὴρ ai του
6. Lectiones, quibus occurrere Studebant iis, quae puritati doctrinae moralis obesse, aut quocunque modo periculosa ridebantur, veluti puricopa de muliere adultera Jo. μ, 3. Seqq. , ab iis omiSin, quibus Jesus mulieribus adulteris impunitatem concedere credebatur.
7. Lectiones, quae miraculosam lacturum indolem magis conspicuam reddunt, ut do. 8, 59. διελθων διὰ μέσου αυτῶν καὶ recteῆγεν Ουτως pro ξῆλθεν εκ του ἱερου. Disiligoo by Corale
73쪽
Dct mutationitius textua, quas LI. certas regioni si aetati originam ctationi.
Quamvis e cauSi S, quae in praecedentibus nominatae sunt, Omnes collieus copiosis lectionibus variis a se invicem magis minusve discindant: illi tamen, qui Aegypto, praecipue Alexandriae Originem debent, qui etiam in Occidente in usu erant, ut quibuscum PalaestinenseSsere concordant, certis peculiaritatibus differunt ab iis, qui ex Asia occidentali, e Graecia et ex insulis finitimis descendunt. Discrimen
hocce inde a Suee. II. animadvertitur; nam codicum alii magis conco dant cum seriptis Clementis Alexandrini, Origenis, cum citatis S. Irenaei, cum manuScripti S antiquae versi otiis latinae et cum versione
superioris Aegypti Sahidicat; alii vero propius accedunt ad versionem Peschito. Hinc recte duas familias textus sacri et proinde etiam codicum distinguunt: aliam Alexandrinomecidentalem, aliam Con-
Stant in politano- orientalem. Sunt vero etiam Sacri textus monumenta, quae utriusque textus proprietateS mixtas contineant, quod ob arctiorem ecclesiarum nexum facile fieri potuit. Aliae textus mutationes ortae Sunt e sic dictis recenSionibus, i. e. e conatibus textum Sacrum juxta certas regulas emendandi. Rusmodi recensionem factam esse a Luciano ut ab He chis, o testimoniis historicis constat. Lucianus erat preSbyter ecclesiae
Antiochenae, scholae theologicae ibidem fundator, praeter alias Scientias linguarum cognitione clarus, ut Nicomediae in Bithynia circa annum 310. D. Ch. martyrio coronatus est; Hesychius episcopus in Aegypto, qui in Christianorum persecutione Diocletiana auito 303. aut 304. martyrium pro Christo subiit. Uterque Origenis exemplum secutus emendationem versionis Sept. Suscepit, et teste S. Hieronymo Hesychii recensioue utebatur Alexandria et Aegyptus, illa vero Luciani Constantinopolis usque ad Antiochiam, mediae autem inter lim provinciae legerunt codices ab Origene elaboratos. A versione Septuaginta viri illi transierunt ad opus multo difficilius, ad emendandum N. Τ.; nam s. Hieronymus in praef. iii 4
evangelia ait: is De novo nunc loquor testamento . . . Praeterm suo ευηcod ea, quos a Lucίuno et Hesychse nuncupatos paucorum hominum senis perversa contentia; quibus utique nec ia toto ueteri instrumento post septuastata interpretes emendare quid licuis nec in novo profuit emendasse, cum multarum gentiam linguia 3criptura ante transitim
doceat falsa esse, quae ad ta sunt. Etiam Gelasius I. Sontentia s.
Hieronymi motus in indice librorum prohibitorum dicite rimαngelia,
quae falsarit Lucianus, apocrypha; exangelia, quae satiavit Ilesychisa, apocrypha
Hieronym. in praef. in Paralipp.: Λlsexandria ot Aegyptus in Septuaginta suis II psychivin laudat auctorem: Constantinopolis usque ad Antiochiam Lueiani martyris exemplaria probat. Mediae inter has provinciae Dalaestinos codices legunt quos ab Origense Elahorains Eusebius et Pamphilus vulgaverunt, intusque orbis hac inter se trifaria varietate compugnat. Cis. adv. Rulin. II. 26.
74쪽
Quid uterque in textu sacro offecurit, determinari u quit; pro babiliter perspicuitatis gratia aliena addiderunt e locis parallelis otu notis exegeticis petita, dictionem rogulis grammaticis lingustu
gra cae magis cun formarunt et alium vocabulorum ordinem introduxerunt. Attamen uiri usque reconsio non latius propagata suisse videtur; quod enim s. Hieronymus de usu versionis Septuag. ab illis emundatae testatur, non simpliciter extendere licet ad novum testamuntum ab eis recensum; dein codices eorum, ut e judicio S. Hieronymi patet, paucis arrisurunt, quia a salsis eorum additamentis non poterant non Summopere abhorrere antiquiorum codicum pos-SQΗSores; denique monumenta, quae e Seriore tempore ad nos De venerunt, minime produnt textum juxta cortas regulas recensum. Alii etiam Origeni talem Ν. Τ. recensionem adscribunt, quia S. Hieronymus nonnunquam ad exemplaria Adamantii et Pierii, pres-
ssent. ut quia versio Philoxeniana continui obulus et a iuriscos Origeni proprios, et ex ejusdem emendatione Ν. Τ. derivandos. Attamen ab Origenu ejusmodi emendationem Ν. T. non osse factam, sequentia probant: αὶ In locis iisdum Ν. Τ. ab Origenu sui pius citatis magna occurrit discrepantia; hi in commentario suo in Matthaeum Serius elucubrato itu exemplarium evangelicorum dissensu
conqueritur, ut cum merita Sua de versione Septia commemoruSSUt, diserte dicit : si ιι Memplaribus autem A. T. hoc ipsum me POMAefacere Mine Periculo non putario i rigonem neque sub sinum vitae Suae N. T. recensionum Suscepisse, Eusebius docet, utpote qui dum merita Origenis de versione Sept. maunis laudibus celubrat illist. e L VI. I ij. de simili ejus labore respectu Ν. T. ne mentionem quidem facit, imo in suis ipsius citatis eorumdem N. T. locorum admodum variat, quod, si Origenis recensio ui fuisset nota vix locum haberet. Quare per exemplaria, quae s. Hieronymus dicit Adamantii et Pierii, intolligenda sunt illa, quibus Origonus et ejus discipulus usi erant et limae hic ibi correxerant. Hos codices accurate descriptos procul dubio Pamphilus in bibliotheca Caesareensi a su fundata ropnsuit et apographa indu facta designarunt illud namior vor D mrr Lov. Quod denique rari g nis signa critica attinet in versionu Philoxeniana Obvia, a versore commode repeti poterant ox hexaplaribus late diffusis ut novo testamento accommi dari. Cui erum a saec. IV. codicibus Ν. Τ. accuratius describendis
k Ad Mi. 21. ἰy;. dicit: In quibusdam latinis codicibus additum est: noque bilius. quum in gruo is et maxime Adamantii Pt Pierii Oxemplaribus lioc non habeatur adscriptum. Ad al. .h I.: Legitur in quibusdam codicibus: uuis vias
fascinavit non credere veritati. Sed hoc . quia in Adamantii Oxomplaribus non habetur. omisimus. Cis. Hug Einistit ung I. p. 1l 9. Pt 22 2. RPqq. Hieronym. de viris illustr. c. TA. dicit: i Pamphilus) ..tanto bibliothecae divinas amor flagravit. ut maximam parrem rarigonis voluminum sua manu descripserit. quao usque hodie in Caesareensi bibliothoca hui, ritur. ' csi . contriRiistin. II. li.
75쪽
- 63 majorem curam esse impensam, tuto assercree licet. Sic ad exaranda 50 illa N. I . exemplaria, quae Constantinus M. in usum ecclesiarum metropolis sua ' Scribenda curavit, Eusebius procul dubio illos elegit librarius, qui tum dexteritate celebres, tum diligentia insignes erant, et ex hisce exemplaribus ci sentientibus Constantinopoli et in ci cui tu serius apographa accuratiora prodierunt. Et iam in aliis provinciis ecclesiae antistites textui sacro in ditione sua usitato accuratius servando invigilasse, inde jam colligere licet, quod canone fixo sacrorum librorum veneratio erat aucta. Nihilominus tamen sollicitudo ecclesiae menda non plane arcere poturat, praecipue in libris, qui usui privato inserviebant. g. 46.
n) In singulis codicibus. Tempore seriori, nimirum post Saec. X. lectiones latinae textui graeco obtrudebantur. Sic v. g. lectio latina, piau J0. 3, 6. jam apud Tertullianum et s. Ambrosium occuse
APisitus est se de Deo nutus est, A maximam partem transiit in codicem 161. Berberianum e saec. XI.: nam post verba saeε ἐσει et αν μαἐora inveniuntur additamenta: ο ἐκ τDὶς σαρκὰς ἐγ-L ' , - επι ἐκωῖ πνει 1 ατος ἐστιν. In codice hocce textum graecuni et quidem alibrario grauco verSioni latinae conformatum esse, testatur scholion ad J0. 7, 2 3. , ubi ad genuina textus Verba: κat o Jdu αυτ - e 8, 55. additur: ini ἐαν εἴπι9. ora ονκ oida aviar, ἔσnstat ομοίως et μόυν χνετ- σι ι ς, et in margine adnotatur: εἰς To si ostαῖκον εDaγγειον roc Tnuo G in Amplificationem trium teStium in coelo I. Jo. b, i. n in c0n-
Hinc nonnulli* Suspicati sunt, etiam in antiquioribus codicibus non tantum graeco-latinis, sed etiam in aliis textum graecum o latinoeSSu mutatum, quia inter utrumque in peculiaritatibus memoratu dignissimis mirus inveniretur conSenSuS. Ast haec Suspicio omni iundamento caret; etenim rei Patres latiui maxime insignes ut scriptorus, ut Tertullianus, R. Hilarius, S. AmbrosiuS, S. Hier0nymuS, S. AuguStinus, constanter Sequebantur regulam: textum graecum esse sontem latini, ideoque versiones latinas e textu grauco esse emendandaS; g) ejusmodi lectiones, in quibus textus graecus ut latinus concordat, etiam in Justino martyre, in Clamente Alex. et in versi0ne Peschito occurrunt , in quibus tamen versionum latinarum influxus suppulia nequit. Quare consensus iste inter textum graecum et latinum e communi fonte explicandus est;
76쪽
veteres versiones latinae e codicibus aegyptiacis ortae sivit; hinc utriusque textus concordia mira eSSe nequit. b) In versionibus. Hae mutationes duplicis generis sunt: originariae et adventitiae. Originariae textus Sacri mulationes vocantur quas ipse Veimor effecit, ut quarum vel idur vel pauciores sunt, prouti versor magis vel minus urat accuratus et peritus. Adventitiae textus mutationes nuncupantur, quae Surius in ipsa versione Vel mechanice vel deliberate e causis aut hermeneuticis aut dogmaticis eVenerunt. Idem locum habet c) in Patrum citatis; originariae textus mutationeS Sunt, quae a citante ob verba n0n accurate retenta enatae; adventili , quae a librariis essectae.
Historia textus sacri H) prelo RubmiSSi. g. 47.
Τypographiae inventio inter ann. 1440. et 1450. librariorum operae finem imposuit. Attamen ob Summus difficultatus criticas textui graeco serius demum preti, Submitti contigit, cum jam clamicorum opera, biblia hebraica V. F. ter, versio Vulgata et germanica repetitis vicibus typis essent excusa. Primum anno l4η6. canticum Mariae et Zachariae Magnificat et Benedictus), et anno 1504. Venetiis una cum Psalterio prima Sex capita evangelii s. Joannis prodi inrunt, et pluribus demum annis elapsis totius Ν. Τ. editiones lucem conspexerunt, quae dividuntur in editiones principes et antiquiores, in illas textus recepti ut in criticas. In sequentibus itaque agemus
i. e. de codicibus, versi unibus et Patrum citatis:
et antiquioribus, de editi0nibus textus recepti et de editionibus critici S. De antiquis textu 8 8. monumentis, et quidem Α) De codicibus graecis. g. 48.
Numerus codicum, qui hucusque innotuerunt, collati sunt et a Saeculo IV. usque ad XVI. ad nos pervenerunt, Septingentos tranScendit. ΙIi jam codicus Disiti eo by Cooste
77쪽
1. dividuntur in unosales usque ad Sare. X. et in minusculos seu cursi os dehinc usque ad primas editiones Di elo submissas. 2. Pauci eorum integrum Ν. T. complectuntur et inter hosce eminet Sinaiticus fg. ω.): plerique nonnisi unam alterumve classem continent, multi singulos solum libros, alii non nisi majores vel minores eorum partes. Integrum Duangelioruin textum aut ejus partem exhibent 4 36 27 unciales). acta Apostolorum et epistolas catholicas 200 8 unciales); epistolas Paulinas 255 s unciales); apocalypsin ms 2 unciales . Accedunt 250 circiter evangelistaria et lectionaria. Cum codicum saltem nonnulli integrum Ν. Τ. textum contineant et omnes simul sumti seque invicem integrantes multotius plene eum repraesentent: inter documenta textus primum locum occupant; licet nim plurium Patrum citata antiquiora Sint, textum tamen non tanta
3. Manuscripta Ν. T. in variis Europae et Asiae bibliothecis
Servantur et certis catalogi numeris insigniuntur; alii eorum designantur nomine possessorum aut locorum, quibus originem debent aut ubi asservantur: inde vero a saeculo XVIII. codices unciales
literis majusculis alphabeti latini et pauci literis graecis, cui sivi
autem et lectionaria numeris arabicis a criticis designari solutat. Cum autem codices in quatuor classes dividantur: uvangeli 0ruin, actorum cum epistolis catholicis, epistolarum Paulinarum et apocalypseus: illorum designationeS quater, ter aut bis repetuntur, prout aut omnium quatuor classium, aut trium, aut duarum libros continent.
4. Patria codicum. quae hic ibi aperte indicatur aut innuitur, cognoscitur α) e forma literarum, quae nonnunquam coplicis aut latinis aut flavicis similes sunt, sicque Aegyptum. Occidentem aut Thraciam produnt; b) e sumis grammaticis; nam codices, in quibus currunt formae, quae dialecto macedonicae propriae et procul dubio etiam in N. T. protographis adhibitae erant, in Aegypto Scripti sunt.
Εjusmodi sormae grammaticae sunt: aoristus II. cum terminatione Privii, ut εἶ ρας, εἱr δεω, εἶ αν, εἶδαν, ε ιδ ιεν etc. I inserta Syllabasa ante terminutionem ori ut ῆλθοσαν, ἐλεγοσαν, αδερελώβοσαν; con Sonans ti Verbi λα ιη νω et compositorum retenta, ubi ejicienda suiSSet, ut i. tras nucit, λῆμφεται, ἀναλγ ιφλίς. co Κ notis marginalibus scholiastarum et commentatorum. e picturis et e literarum initialium ornamentis, quae repraesentant, nec non e munologiis, quae nominant Sanctos in curia ditione cultus.
A. Codicum uetus determinatur maturiis ad scribendum adhibitis, literarum forma ut scribendi ratione continua aut separata), varia textus divisione .etc. Attamen ab aetate codicis probe distinguenda est illa textus; sunt enim codicus recentiores, qui ex anti- grapho vetustissimo descripti sint et proinde textum antiquissimum mutinuant, dum nonnulli unciales non praecellant minusculis. Aetas Verti textus ex accurata collatione cum aliis testibus, cum versionibus ut Patrum citatis ut perraro indubiu definitur. 6. Codicum plurimi descendunt e Jλίone Constantinopoloana, pauciores Simul vero antiquissimi et maximam partem unciales ori-
78쪽
ginem debent Amypto, in me se Aleae in desae. Ad lamiliam Alexandrinam pertinent codices praeter Sinait.
ABCDEF in actis Apost. et in epistulis cath. ABCDFGH in epistolis Pauli, et AC in apocalypsi. Familiae Constant. tribuuntur EFGHS in eo. GH in actis et a in Paulinis epistolis.
Roliqui textum mixtum continent. Codicum minusculorum, quorum
familia Constantinopolitana magna gaudet copia, Alexandrina solumbo circiter complectitur, 10 evangelistaria et lectionaria. Haec utriusque familiae disparitas facile sexplicatur ex historia. Alexandria nimirum primis saeculis post Christum literarum crat cultrix, grammaticorum , librariorum et bibliopolarum sodes, et manuscripta ibi consecta ob puritatem magni habubantur in aliis etiam regionibus praecipue in Occidente; attamen cum Alexandria ah Arabi hiis anno 641. occupata esset et bibliotheca cum thesauris suis jubente tamaro flammis tradita: splendor literarius ibi cessavit et lingua graeca ar bicae locum cessit, quemadmodum in Occidente in ojusmodi locis, ubi primis saeculis post Christum dominans erat: Romae, in meridionali Italia et Gallia, prius jam lingua latina invalescente expuncta erat; quare in Aegypto et in Occidente seriori tempore textus gra cus rarissime tantum describebatur, et nonnisi singula textus sacrimanuscripta per amicos linguae graecae atque in bibliothecis conservabantur. Ast Constantinopoli et in vicinia lingua graeca prius jam, quam Alexandriae dominium suum amitteret, usque ad 1 nem medii aevi lingua vernacula populi et eccleSiae erat, ideoque in illa ditione N. Τ. libri froquenter describebantur et anti-
quioribus exemplaribus nova substituebantur. Cum Constantinopolis anno 1453. a Turcis esset occupata, Graecorum multi
cum eodicibus suis in Occidentem iugorunt. ubi podem seretempore Studia classica reviviscebant, et dum antiquiora Aegypti exemplaria in bibliothecis delitescerent, eruditis per longius tempuSsere soli codices recentiores Constantinopolitani innotuerunt.
T. Codicum multi basin; mes Sunt, i. e. praeter textum graecum versionem quamdam aut intur lineas aut e latere positam continent; longe majorem horum partem graue0-latini essiciunt. In nonnullis munumentis inveniuntur scholia. plura continent interpretum graecorum commentarios, recentiora frequmtissime illus Theophylacti. 8. Inter antiqua Ν. T. manuscripta Sunt etiam recti φηστα suu dices rescripti, i. e. tales, in quorum membranis Ν. T. textus ob obsolutam seripturae sormam abluendo vel radendo deletus, et aliorum operum textus inscriptus Prat. Vetusti0r autem scriptura membranae alte infixa Surius emicuit, et nunc subsidiis chemicis perfectius restituitur. 9. Codicum uncialium aptum divissonis funiamentum praebet Stichometria, qua aetas illorum curtius determinatur: hinc distinguere solent codices ante, in et post Stichometriam Scriptos. Diuitiam by Corale
79쪽
1. Codices antiquissimi, ante Stichometriam Scripti, sunt: Codea A Seu Aleaeuu inua ita dictus, quia Cyrillus Lucaris, patriarcha Alexandrinus, Serius ConstantinopolitanuS, eum Carolo Ι. gliau regi anno 1628. dono dedit; a Georgio II. duin museo Britanico est oblatus, ubi adliucdum asservatur. Continet versionem Septuaginta et N. T. exceptis Mi. I, 1 - 25, 6. do. 6, 50-η, 52. U. Cor. 4, 1 12, T.), Ι. epistolam Clementis Romani et fragmentum secundae. Epistolae catholicae ante Paulinas positae sunt ut illa ad Hebraeos post II. ad Thess. legitur. Literarum uncialium sui tua est quadrata et venusta, Scriptura ahsque accentibus et Spiritibus in duabus paginarum columnis paucis locis exceptis continua, sed in Darum Sectiones Duncto in apice ultimae literae divisa: longiorum sectionum initium majoribus litoris distinguitur; in evangeliis inpύλω i Eusebii et rixiau, tu reliquis libris nulla capita iuveniuntur; tDScriptiones et Subscriptionus sunt simplicissimae. Tribuitur Saec. V., et in Aegypto, probabiliter Alexandriae scriptus est. Codriae Is seu I siccitiam 1 9. omnium antiquissimi , versionem Sept. et Ν. T. continui cxceptis parte epistolae ad Hebraeos a 9, 15 que ad finem, epistolis p torulibus, ad Philemonem et apocalypsi, qui libri interior unt. Ordo singulorum librorum idem est, ut in cod. A. Scriptura in tribus columnis membranae tonuissimae est aequali S elegantissima, continua; nonnisi ad finem majorum narrationum conspicitur spatium; spiritus et accentus plane desunt, interpunctio est rura et a si unda manu lacta, quemadmodum et literarum characteruS, qui itaV cere coeperant, restituti; inscriptiones et Subscripti nes SimpliciSsimae. De peculiari divisione in capita cla. g. 4 3. 4. dicta. E capitum uumeris in epilatolis Paulinis patet, epistolam ad Hebraeos, quae nunc POSt ΙΙ. ad I hessalonic. posita est. ab origine locum suum habuisse post illam ad Galatas. Confectus est in Aegypto; criticorum alii Dum tribuunt terito, alii quarto saeculo. η Recentissime ud. est ab Ang. Mai. Codeae C, Purisinues 9., Otiam Ephraemi dictus, quia sub dus opusculis latebat, fragmenta vorsionis Sept. et libros N. I . eodem ordine ut cod. Alin. exhibet, ast multa desunt. Scriptura illi codicum A et B perquam similis est, continua, accentibus et Spiritibus carenS, Sed interpunctionibus munita per punctum divorsimode p0Situm, cui Serior manus plerumque crucem superscripsit. Sectiones versibus
nostris et partitioni in cod. A similes majoribus litoris initialibus
80쪽
distinguuntur. Iii evangeliis divisio in capita Ammoniaca et breves, in reliquis libris nulla invenitur. Notae marginales, quae pericoPRSecclesiasti eas indicant, a seriori manu adpositae sunt. Epistola ad Hebraeos locum suum habet inter II. Thess. et Ι. Tini. Scriptus est
dein P et V, ut inque Gueb=her nitantis; prior continet fragmenta quatuor evangeliorum, alter fragmenta Lucae et Ioannis. Codeae P, Borystius e saec. IV., foliis i 3 exhibet fragmenta Joannis graeco alii dica. η dei Z, Dublinem ris rescriptus, forma externa codici V perquam similis et aetate fere par evangelium Matthaei multis vero in
2. Codices Michometrici: Cod ae D. Cant A maia graeco-latinus evangeliorum et actorum: in monasterio A. Irenaei Lugduni 1562. inventus abiit in possessionem Theodori Begae, qui eum anno 1581. universitati Cantabrigiensi donavit. Manuscriptum hoc multas continet peculiaritates; Matthaei evangelium primum, Joannis secundum, Lucae te tium, Marci quartum tenet locum; ad latus textus graeci posita est versio latina antehieronymiana. Scriptura est continua et in utroque textu stichometrica absque accentibus ut spiritibus, interpunctio
rariSSima est, correctionuS vero a secunda manu lactae, lecti0ne8 peculiares ut embolia frequenter occurrunt. In evangseliis sectiones usitatae, in actis vero a secunda manu pericopae ceclesiasticae inveniuntur, quae cum illis Euthalii non consentiunt. Literae graecae librarium latinum produnt, et multae voces linguae gallicae antiquae, nec non literarum similitudo cum illis evangelistarit 60., quod, ut subscriptio dicit, in Gallia meridionali exaratum est, eandem patriam ei aSsignant. Codex hic e Sare. VI. descendit, textum autem Inulto antiquiorem exhibet, qui familiam Alexandrinam potissimum sequitur, Saepi Ssime cum versione latina concordat et non obstantibus multis corruptionibus ad maxime veneranda Ν. T. monumenta pertinet. Codeae D, Parisien,is III. . a priore asservationis loco vulgi Claromontanus dictus, graeeo- latinus, omnes Pauli epistolas continet, absque vocum separatione Stichometrice scriptus est, a secunda manu accentibus et Spiritibus munitus. Uteraruin sorma assimilata illi codicis Cantabrigiensis, ita ut hujus continuatio eme Videntur. Tribuitur Africae proconsulari et saeculo V. aut VI.; eum Vero ex antigrapho multo antiquiore descriptum esse, inde colligere licet,
3 Cis. Tischondors: Codox Ephraim Syri rescriptus sive fragmonia Ν. T. seod. gra eo Paris. celeberrimo ore. I.ipsiae l843. In hoc opere invoniuntur characi ros similes loci l. Tim. 3. 9-4. 14. Priora fragmenta leod. P. et Q. typis excudonda curavit Fr. Ant. ΚnittolBmn8Wic. 1662., posteriora i md. Τ. Aug. Georgi Romae ii89. csri: Evangelium sec. Matth. ex cod. rescripto in hibl. Pollegii ss. Τriuit. juxta Dublin. descriptum olyra et studio J. Isarret. Dublin. 1801. Uis. : Codex Theodori Boane - evangPlia et Apost. acta complo ten8, quadratis literis graee latinis - edidit Thomas Hippi ing. Cantabrig. 1793. 2 volt. sol. De pretio ejus critico disserit Itieliata Simon in nisu erit. vol. I. p. 36U. seqq.