장음표시 사용
101쪽
esse, immo putabat, suum morem esse atholisum squo dubitabat, quin Romanorum mos cum suo oongruores. Quam opinionem postqvum salam cognovit, tertia, quas oxstat, epistola
a Gregorii auecomorem, quiquis fuit Bonifatius IV Flsining, p. 111, not. a), missa hoc unum a papa potivit, ut sibi assisque liceret amplius observaro traditionem majorum ep. 1 ibi max. XII, p. 24 D. Et obaervata os anno otia 610, nam Columba in epistula illa, urum ex Nannetonsi urbs ad discipulos suos
misit, hortatus suos, no alienarontur a aua traditions quin
etiam uno moliorem judicabat ep. 3. Bibl. max. XII, p. 27 M.
Tamon in Italia Columba vidotur a conformasa ad morem univerane ecclosiae, nam in ultima, quam h smus, optatula, ex ipsa
Italia ad Bonifatium IV papam missa op. 4. Bibl. min. p. 28 sqq.
do paschali controvorsia non jam fit montio. Eodem tempore in Sallia discipulos Columba Bootorum elebrandi morem Ἀ- posuisse suspicandum est. Tamen nonnulla rolinquebantur Scotorum propria, qu&s Gallis offensioni aso possent. Quo saetam est, ut anno etiam 62 inab Π, vis Eustas. 10. ann. 625, p. 1193 Agrestius, perfidus o infidolis quidam Luxovionais monanterii monachus, Eustasium abbatem Luxovionsom, cui inimicus eaea coram synodo, Maliaconona in urbε congregata, episcopis non nullis adjutua dissensioni ab oesonia catholica accusare osset. Qua in synodo do estis diebus paschalibus olebrandi non jam agebatur, et ceteris, quas protulit, Agrestitis minime offecit, ut discordiam concitaret. sindo ex eo tompore Galli non jam meminorunt Columbam et socio ejus fuisus peregrino et moribus sibi ipsis alienos nam quae propria fuerant colorum partim ab ipsis deposita erant partim recepta a Gallis alien essed ierant.
Sed quaenam orant ili Scolorum propria Has denuo hoc loco exsistit quaestio eique solvendae denuo operam navante ea, quis supra jam diximus, cum confirmabimus tum explebim . PraΘcipua oontroversionis causa etiam hoc loe fuit sati paschalis computatio, de qua cum supra atis jam disputaverim,
id unum addam, quod haec de celebrandis festis paschalibus
diebus dissonat adso paene una ac sola controversiae ausa fuisse
videtur, ut Columba in epistulis suis de nullo alio cohorum more Verba saceret. Nam erravit Rehiberius II, p. 37 cum putavit Columbam Gregorio papae otiam de Scotorum tonsura acripsisse. De hac fit mentio in synodo Matisconensi, sed cognosci non potest, utrum Agrestius illam rem soli ringinia Columbae'
sed stiam Eustasio crimini dederit vis Eustas. 12 Mab. II, p. 1203,
noscimus enim, quando Luxovienses morem illum deposuerint. Ceteris, quae proserebat, grestius partim regulam Columbae vituperavit, de qua infra dicendum est, partim nil nisi ritus, ex Djsiti sui. OO le
102쪽
quibus untun Jona nominavit, quod Scoti inora magarum 8Olemn Orationis et mile tum musti ei arietate celebrarent c. 10, p. 120 es Warre p. 96 sqq.), etoros, cum Agrestium faceret dicentem et muta alia superflua pari modo atque Beda os supra p. 25 leviori momenti me indicavit. Haec sunt qua Qxstant dimensionis testimonia praeter id, quod saepius invenitur generatim et summatim dictum G ribam μι-orum moribu deaciscere Agrestiua apud Ion vit Eust. 10, p. 120 vel ab Omiatim inmutarium more deaesareis Gon vit Col. 33, p. 19 ves omni a non sociari ibidem). Quorum tertium, quod Columba omnibus non sociari dicitur, haud scio an majoris momenti sit, quam tibi videatur. Idem onim Laurentius Cantua nata
Columba orimini dedit dicon a per Columbam abbatem didicisse Seotos id discrepare a Britontibu in e um conversatione Beda h. e. 2 4 g 983, idem ipso Columba confitetur, eum scribit ep. 1, p. 24 ): eo ea nos stat in Gallia sumus in nostra e e patria, dum nulla talorum a coimus regula saliorum, sed in deaereis
dentes, nulli molesti, cum nostrorum regulis manemus miorum.
Undo manifestum est, Sootos illos peregrinantes nequaquam ut apostolum, qui quo vis quidvis orat, evangelium praedicasse, sed potius, quippe qui monachi mons, maluisse in deae eis edere, quam Versantea in coetu hominum frequentiaque atronue laborare in corrigendis aliis. Perpauca igitur sunt dissensionis testimonia, permulta, quae comprobent Columbam et suos, quamvis divorsi fuerint ab aliis nonnulli eorum morea, tamen fido nequaquam neque unquam ab unitato catholio dissensisse. Jure quidem dicat ortasse quispiam de sola fide sanctae Trinitatis Columbam dixisse, cum papam oraret per mistem
fidei nostrae, quae invicem est op. 1, p. 24 E). Sed quid dicat, si audia Coinmbam dicontem ad patres synodi ep. 2, p. 25 Θ):οανέαι nos simul, oro, Gallia, quo ca et regnum coelorum . . . - enim regnum lini mu et unam spem vocationis in Christo, si ad eosdem p. 26 unius enim sumus cor mi commembra
ne Galli sine Britanni sine neri ais quaeque sente . . . An putomus eum, qui haereticum esse judicaverit, quicunque Sti Hieronymi auctoritatem laeserit ep. 5, p. 32 ), inconsultius coacta projecisse illa verba Qui vero nihilosecius dubitat, benigno
eis, quae sequuntur, tribunt aurem.
Maxime enim perspicua fit porsecta illa fidei unitas in ea
ipsa re, de qua dissensionem potius no inventuros esse putaremus, si ipsis epistulis non lectis Ebrardo et quid magis mirandum est ipsi Warrenio p. 37 sqq. fidem adjungeremus, acilios in iis, quas de auctoritate papae Columba epistuli suis injecit, verbis. Iam quo certius est a Looning II, p. 418 et Djsiti sui. OO le
103쪽
p. 9 et 2 episcopo Romanos ea, do qua agimus aetate, --oaeem Moidontalia nodum totiua colesiae principatum nequaquam obtinuisse, o minus negari potest eos, qui principatum illum opiscopis Romanis tribuant, a ipsa re manifesto indicare se esse et Velle esse participes unius, prout uno intellegebatur, sancta Molosiae catholicae. Talis ora Columba. Claris enim Verbis, clarioribus, quam ullus amualium ejus, principatum illum opiscopo Romano attribuit. Hoc ex ipsa illa controversia λ- sinali ludulentisaimo apparet. Columbam, cum cognovisse Francos Victorii cyclo paschali utentos de omputandis iactis diebus paschalibus aeoum dissentire, suam traditionem oram atque atholicam putavisse supra jam vidimus. Frotus igitur traditionis suae veritate ipso controversia causam inserena Gregorium papam per litteras appellavit: ---r, fateor, inquit, a te hune sariae errorem . . . jam diu non fui ε αε- - forte putem, quod viae credere possum, dum eum conatae a te non fuisse emen eum, apud te esse probatum ep. 5,
p. 32 C . . . aut rem aut damna Victorium ib. 3. Neque hane dijudicandi potestatem papa non attribui nisi quamdinsperavit fore, ut papa a sua parte staret, immo postquam ibi persuasit ecclesiae Romanae consustudinem eandem esse atque Gallorum, tunc iacultatem permanendi in sua traditione a papa sibi quaerendam osse censens Bonifatio papae acripsit: Si noneari fiam rat, nostrorum eradisionem obore aeriorum, quo ritum machae sicut aece imus a majori a Memare per tuum --δjudicium in noatra peregrinatione sep 1, p. 24 ). Neque
vita func in sodem apostolicam exacerbatus erat indignatione, etiam tunc cupiebat omnes sedi tineae prae dentes, duisias mos omniata praesules delibuo, ac merito apostolici honoris reverendissimos patres visitare ibid. D). Ergo non simulata est reverentia illa, qua commotus Bonifatio papae opistulam inscripsit ut pulcherrimo omnium totius Europa ecclesiarum a iecm ae praediari, Praecetio praem p eorummatori sep 4, p. 28 Ei, ergo non blanditiis usus, profecto Columba non is erat, qui
blandiretur, Mere, inquit, πυ- papisJ nostro in Ot m matris a s rimata navis gubernatori εμ ib. 28 Gr), ergo non ficta era oboodientia dicentis: nos iam M. Beri et Huli et omnium disci ulorum rivinum canonem Spiritu sancto a Gentium discipuli sumus, toti Heberi omnes Hiborni , ut mi habitatores mundi nihil emis enavin m et apoatolicam doctrinam reci erit . . . es uinosio sicut a vobis primum innotorum ou et apostolorum successoribus traduci eat sapud nos ineonouas tenetur ep. 4,
104쪽
εat se vulgata, per istam athedram turarum a uia nos a magno et elam. Hi verbia paulisper insistam . Nam magni momenti est cognoscoro Columbam verbia illis distinxias intor cathedram Romanae aedis apostoliea et ipsam urbem Romam si voluisa ali- -- auctoriissem odia apostolicas aliam gloriam ac laudem aeterna illius urbis Quod nisi o noverimus, non intellegemus, quid sibi velint ejusdem opistulae verba ha--:,pro re orire seminos amaeolos me Oia se mei et Roma orbis terrarum ea in se ecciariarum, iam loci do---εν-rrectionis singulari mal sinua. Nam aliter ac dicta unt. Warrenius hae verba coepit, cum acribores p. 38 ialows
os Ierusadem, in place of ora Graea Maurection, - nam de sedemtorosolymitana nil inest in his verbis, immo Columba,
cum Romam O bis errarum ecclesiarum non Europae sicut supra 28 m caput nomino salva reverentia erga locum. resurrectionis domini, etiam ecclosiam et sedem Hierosolymitanam Romano pontifici subjectam ess confitetur, quamvis Romanae urbis gloriam urbis Hiersolymorum gloriam non aequipΘrare sumst.
Non ero negandum eat, sed potius Warronio p. 38 libenter concedendum Columbam in hac ipsa epistula ad Bonifatium papam missa audaeissimis usum eas verbis: vigila, inquit, iam,
Prosecto audacior haec dicta sunt, audacter pro Proca αεμColumbae, cujus ipse sibi consciua erat op 5, p. 33 3. Sodquid est, cur orbis tam audaci a uina ait Ipsum audiamus: ἡ ων enim, inquit, me eo alia vobis indieare humissima in Moria genione, quod nomen dei per vos blasphematur interia M.
Doleo enim, fateor, de infamia o hedrae Seti Petri p. 28 M . . .
haereticorum enim Noemio, ut udio, vobis γυια- p. 30 B). Haec erat causa. Et quo poetant illa verba hutares precor, inquit. 8ubvenile famae vegeaeae, quae laceratur inter gente . . ah Ore a stolico non careas, conarena idem aposto eam p. 30
crodunt summorum pontinoum decretalia doctrinam apostolorum esse, traditam ab illis successoribus suis. Neque aliter pro suo tempore Columba.
Itaquo Columba de summi sontimis infallibilitate personali idom judicium fecit, quod anno 1870 archiepiscopus ingensia Mirandum esset, si aliter res sese haberet.
105쪽
et 29 ad te namque totius e rostra domini . . . per udum pertines. Te totum eripectae, qui re istem habes Μs. habens)Omnia ordinandi, belltim instituendi, duce emitandi te. p. 29 ).
His verbis quid clarius Proserant seriptorem ejusdsm Matia Ebrardua et arrenius, producant, a possunt, Vel civem ipsius urbis Romae, qui similibus verbis loquatur de potestate papae. Lue clarius est Collambam episcopo sedis Romanae, utpote quae insignia esset traditione a Petro et Paulo profecta, quoad fraditionem illam sequeretur concessisse summam in uniVersis
scol ia docendi et judicandi potestatem. Inde sequitur Columbam do omnibus, quae publicae doctrinta erant, consensisse cum ecclesia Romana a quidem id temporis, cum, quae esset Romana christianae doctrinae krma,
compertum jam habebat, nam epistula illa ad Bonifatium papam missa, qua potissimum a sumus, jam in Italia conscripta est. Neque - id, quod alia per somnorodibile est, nam saepius Corumba se ipsum induxit unum pro oninibus Hibernia dicentem illa sententia propria orat unius Columbae, similia sunt, quas Jonas Bobiensis dixit: Ae side es disseruiunt a communione aedis Ῥοεtolicae, de qua dominu in evangelio ad earum apostolorum priscipem Petrum loquitur tu es etc. r. 16, 18 vii Eustas. 7, Mab. II ann. 625, p. 119). Deniquo dignum est commemoratione, quod omnium occidenti monasteriorum primum obiens roganto abbat anno jam 62 noglocta vel romota episcopi jurisdictione soli papae subjectum est clinarum p. 62--69i. quae cum ita sint, colligendum est ecclesiam illam, in qua
Columba natus erat atqus ducatus, tunc temporis nequnquam inimicam fuisso sed apostolicae. Quin etiam disertissime et planissime scriptum est in epistula Cumeani Gregorium papam apud omnes Scotos et apud ipso Hiienses magna floruisse auctoritate, nam a Gregor pawe, inquit umennus Usser, p. hib. yll. p. 21), urbis Romae e lacini, a nobis in commune m8e ei et oris et aurei ampinatione donati, verba me converit . . . Attamen non nego, liboram misso ecclesiam colorum a potestato et jurisdictione papae, sed liberam non alienam, neque alia ora libortas illa atque qua iisdem temporibus ecclesire Gallicana ruebatur, - nam etiam in Gallia auctoritas episcopi
Romani tunc temporis verbi non minuebatur, revera autem ViX
comparuit. Inimicitia ergo inter episcopos Romanos et posterioris temporis colos, si quae fuerunt λ, non causa fuerunt sodexitu controversiae illius inter Scotos si Anglin Saxones.
'ales inimicitias videntur elucere e versibus quibusdam Hibernicis codici opp. aut Boernoriano saec. IX in margine ascriptis,
quorum notitiam Franciscus DelitZachius, Vir summe reVerendus,
humanissime mihi comparavit os Ebrarii, Bonifatius p. 10) Soripta
106쪽
Haec in quam adducti umua, de Columba et de sociis Qua sententia, ipatus Columbae verbis nititur, ipsum audivimus loquentem et de iis, quibus dissentiebat a Romani et de iis, quibus consontiebat. In his eum nil obscuri relictuin eam nobia
non opus esset peracrutari, num plure dimonalonia Rusae occurrerent, iis locus ipsius Columbae verbis ex iis, . quae de itarius et oriorum memoriae prodita sunt, conaremur nuclΘ-Θ, quae fuissent Scotorum propria, nisi Ebrardua circuitione quadamo illis ipsis vitia paeno omnia aure durisael argumentis. Non vero meum putavi verbosius demonstrare salsum aso,
quod Ebrardus sibi finxit p. 118 132): scotos in continenti
peregrinantes neque sanctis neque 'rum reliquiis cultum tribuisse. Nam, qui non concedat Columbam et ocios, quos arct imi consensionis vinculis cum sede apostolica conjunctos suisaovissimust, nullo pacto potuisse dissentire de illa re, quae tunc paene summa erat religionis christianae, eum etiam gravissimis argumentis myinci posse jam desperavi. Immo credat Ebrardo, ubiuunque mentio fiat sanctorum et roliquiarum etiam in antis quissimis vitia eorum, quibus cum Columba erat nec aitudo
o. g. Jonaa, viti Col 44 ab. II ann. 615, p. 22 Jonas, vit. Attal. 5 ib. ann. 627, p. 125 Jonas, it Burgundos. 6 A. ann. 665, p. 142, L m 'en ussiae ib. 10 p. 443 ff. androgis prior. 13, ib. 667, p. 530', denique omissis it Romarici ib. ann. 653, p. 17 vit. Adelphii ob. 603 vit Amati 29 ib. ann. 627, p. 135, quippe quae juniores sint ex Vit Sala-bsmae, et ipsa aetate posteriore cf. Budinger, Sitaungaberichtodor ienses Academis XXIII. UsL-phil. M. 372-383 sed
ad cognoscendum peregrinantium colorum animum magni essent momenti, si sciremus, a quonam tacta essent, et qua de causa. uno cum quia multo post compositam controversiam concripti sunt, tum quia nemo scit, num ortasse is, qui eos pepigit, sua ipsius quadam causa in Romanos fuerit incitatus, commemorandi sunt, sed neglegendi in explananda ipsa re.
Nova illius vitas editio Oxstat in Arndi, Meine De moueris de Mero vererit. 875, sed simplicius est etiam hujus vitae locos repetere ex Mabilionis editione. Djsiti sui. IOO le
107쪽
credat, inquam, Ebrardo illa reliquiarum et aanotorum mentionsa additamenta suas soritorum, quibus sanctos exornandos esse perperam illi putaverint; - rodat Columbam aspissime verba
seessus M Sancto Petro, aneto uulo, Sancto Hieronymo sindo Eusebio Caesariemst op 5, p. 32 Α), sin hoc non aliter dictum
eas atque illa ,-- iamque sanctu em clare potest, qua M
petiisse a Papis, ut pro se orarent Disa iam sancta stisanctorum
compertum suisae, quomodo papae solerent oram juxta lac sancta, neque dubitandum aso, quin ipso Columba, si Romam veniami Gregorium papam, ut ait, derideram non Romam 8alva ans- orum reverentia cinerum sep 5, p. 33 A cf. Flemin p. I 59, nam Bibl. min. p. 33 A invenies sinerem, longo aliter atque papae raturus fuerit juxta sanctorum mores, quamvis ipse dicat instructio I. Bibl. min. 12, p. 10 D deum per notorum tuorum merita et interve tua orandum Me - persuadeat sibi Columbam Turonibus visitam sopulorum Soti Martini neque coluisse eum ut alii illiva, astatis catholici, quamvis ona Columbam inducat diosntem non utare ad oti inartini se meu Me retiquisa, ut ille sua a suo in ineret damna patrari
fratrum vit Col. 44, p. 23 M. 42, p. 23.
Alia ausem dua hoc loco exsistunt quaeationsa, dignas, quis Sevsre examinentur, prior, quid Columbas et socii jusjudicaverint do virginitate et do olerioorum matrimoniis, altera, num alia norit apud socios Columbas vita monachica atqus in univor emissisiet quid do monachorum vita ipso Columba statuerit. Sootos si Britonori do loricorum matrimoniis non idem sensisse quod ceteras illius astatis scoleatae non solus Ebrardua
p. 20 sqq. affirmavit, sed, cum Mubergius I p. 32 et 324)eandem sententiam tuli et in armania evangelicorum, qui de Britonum Scotorumque Messalis verba Acerunt, omnes, nisi fallor, excepto Loeningio, eandem salsam persuasionΘm sibi induerunt; quin etiam colorum monachos nonnumquam in matrimonita
vixisse Plittius Ebrardo conoossit Erlangor Zeitschris sirirotest. v. e. 1864, p. 287), neque defuerunt in Anglia, qui ut taceam do 'Lauolitan cum Ebrardo consentiente ci Ebrard, p. VII diceront there are Maaves, hie prove that marris mirati od a notis no- in aristi pari an Mvariova periori of the Cini Murin Warre p. 133. Quam rem,
cum maximi momenti sit in asstimandis robus a Bonifatio gostis, Paullo verbosius stiam hoc loco tractare mihi liceat. Exordium igitur capiens a monachorum matrimoniis sateor T. Djsiti sui. OO le
108쪽
oonspectum aliorum hominum proe serint, recte perare possumus ore, ut in illorum vita motorum more manifestissimi antiaspectum nobis aulaiciantur. Attamen quia ipsi Sooti peragris nantes adeo peregrini erant in hoo mundo, ut, quamula oritissimi essent oribendi, amo voluntatem non haberent littoria oonsignandi, quae ipsi experti essent, quae docerent, quae laudarent, quae Vituperarent, illa apes nos deatituoret, nisi suiffst Columba 3 Luxoviensis. io, omnium colorum, qui in continentem venerunt, haud dubie clarissimus, unus est, de quo multa memoriae prodita sint, primus, de quo omnino corti alis
quid dici possit. Nam do vita ridolini, quem non in aliquo jure primum in Francia Scotum Ebrardus nominavit p. 2853, nil certo scimus, nedum de moribus M. Retinem, II, p. 29 sqq. . Optim enim jure Retinerius, cui paene omne hodie assentiuntur os attenbach Goachichiaquolle I, p. 35 vetuit, ne
amplius historici more majorum e sanctorum vitia ipsorum aetate longe inferioribus, quae ab iis gesta essent, conarentur enucle&re.
Sed alia os Ebrardi sententia. Scriptori cuidam multa sabuloa enarranti non omnino fidem abrogandam eas censet, quRerendum esse potius, quae vera et certa reserat, quae falsa
p. 299). - Honesta hao oratio, nec tamen probari potest. Nam qui intellexorint certam notitiam praeteritorum temporum auis finibus, exiguis sane, contineri, ii, cum a sit fabularia historiae natura, ut verum a salso socorni non possit, facile sibi persuadebunt eos acriptoros, qui ex sola fama hauserint, dignos non esse, quibus in scribenda hiatoria utamur. Nam cum luce
clarius ait non omnia vera esse, quae vera esse possunt, Si
rations illa, quam Ebrardua exoptat, uterentur historici, fieri non posset, quin, ut acturus in frangendis nucibus gustatu,
qui sit uolsus, dijudi- - ita historio alius alias ibi eligeret,
prout cuique placuisset, veri et salsi notas. Hoc ipsum iis, quas Mardus do Fridolino disseruit, ut exemplis comprobatur. Ex quibus unum est, quod Ebrardus, postquam enarravit Fridolinum sate Balthoro vit. Frid. 12 Aot. SS. Oll. Mart. 6 p. 435 praedicasse quomodo Νώ de . . . mundi voraginem intraret, scilicet promeris tr peccatu, eu quid pro nobis pateretur hanc Baltheri narrationsm visitate niti his verbis sibi Motur comprobasse Di e mergisolis in. δυω
109쪽
possum sed longum est et supervacaneum, nam facile sibi ipso quisque permad it Ebrardum althoro majors fido non attulisse. Fridolino autem omisso primi Scolorum, quantum nos scimus, in continentem onerunt Columba o socii Hua. Columba igitur natione Scotus, natus in ea Hibernino parie, quam Lagenorum terram incolas nominabant L . ei ter s.
Jonas, abbatis obiensis, do quo vid. attonbain, sachichis-quellen I, p. 99, vit Col. c. 6 et . ab I ann. 615, p. 7s 8 eruditu in clarissimo monastorio Bonchorensi in Ultonia os p. 55 non ita multo anto annum 590 natalo solum reliquit. Voti sui fuisse gentes visitare t evangelium eis a se suisque
praedicari ipse ammavit spist. 3 ad discip. Bibl. max pare. XII, p. 27 D Flomingi Coll. p. 132 ' sed aut voti compos saetua
non est aut, quam vim habeant illa Verba, cognoscitur et ex eventu, monasteriis conditis, et x iis, quae omnino constant
de Scotorum peregrinationibus, quarum Scoto ipsius peregrinandi causa studioaos fuisse scimus os supra p. 68 sq. et infra in fine). Peregrinans igitur pro Christo amore coelestia patria commotus cum in Galliam venisses, a Child orto rege, hujus nominia secundo 575-5963, honorifico susceptus potestatem monasteriorum condendorum a rege flagitasse videtur Mn. vit Col. 12, Mab I ann. 615, p. 10 et potestate data deserta montis Vosagi loca petiit. Ibi primum constituit monasterium Anagratense et postea aucto monachorum numor Luxoviens et Fontanonae; ipse, abbas Luxoviensis monasterii, quippe quod aliorum principatum teneret os supra p. 55), modo hic modo illi voma
quo anno Columba in Galliam venerit, discrepat inter viros doctos s. Flemingi Coll. vide annotationem sequentem p. 317 sqq.;
II, p. 41 not. 1. Omnes excepto Ebrardo, qui Columbam anno demum 9 in Franciam venisse opinatur, consentiunt monasterium Luxoviens anno 90 vel 91 conditum esse. Columbas opora primus edidit atricius Flemingus, Hibernus Collectanea sacra. ovanti. 1667 . Ea, quas in Bibliotheca maxima patr. XIV Lugdun. 707 exstat operum Columba editio ni est nisi Flemingi oditio repetita et quidem tanta levitate repetita, ut e g., cum Flemingi observationes praevia in rogulas Columbae denuo typis exscriberentur p. 2 sq. , bis transscriberetur Flemini illud ut infra plenius ostenditur 'vel qua de re infra latius 'quamquam omissis Flemini annotationibus nequo hoc neque illud intra invenitur. amen quin, quo loco singula Verba reperiantur, accuratius describi potest si editione Bibl. max utimur, Flemini paginas non amplius addam. Djsiti sui. IOO le
110쪽
Columba propter aua ipsius Thoodorici ma jam dudum inimiona eum omprehendi jussit et per Ligerim Nanneio emi ur m transportatum in patriam remittendum curavit. Sed Columba data fugiendi facultato ipsa annotona urbe lapsua ad Thoodebortum II, Austraaiae regem, fratrem Thoodorici, pervenit et ab eo potestatem a epit habitandi si modicandi Brigantias, in urbe Helvetiae Indo tribus post annis insidita Thoodoxio oodona abiit in Italiam ibique obiensis monasterii ab ipso conditi primu abba anno 615, ut videtur, vita decessit. Has do vita Columbae. Do moribus ejus quid dioendum
ait, magis nostr intereat. - Qui ason Motorum more proprii in Columba et in Oolia ejus brevi apparuit, nam Scoticarum traditionum tenacissimus consectator non in aliquo jure Columba appellatus sat in codice quodam vetusto Sangallonia Meu p. 295 . Sed quando controvorsis do ootorum moribus in Gallia xorta ait, accuratius definiri non potast. Primum controversia testimonium occurrit nobis prima et una, quae ad nostram aetatem permansit Columbas epistula ad Gregorium Magnum missa, aedquo tempore illa conscripta ait, nescimus, quamvis verisimile ait, eam postorioribu potius Oregorii annis exaratam esse, quam prioribus. Publio deindo duodecim annis Oa Columbae theremum advontum op 2, Bibl. max. XII, p. 25 3 - anno 602 va 603, ut videtur in synodo quadam actum si doeontroverata. Ad quam synodum Columba eum ipso venire nollet, ne forte Orienderet onera apostoli diarum iacentia: noia
verbis sontendere ep. 2, p. 25 3, scripsit ad patres synodi viatolam, quas exstat secunda Bibl. max. XII, p. 24 sqq.). Has duas epistolas, illam ad Gregorium et hanc ad patrea
synodi missam, cum conscriberet, Columba nondum persuaderi poterat Gallorum celebrandi est paschalis morem pravum non Gesithius p. 266 opistula aetatem indicari putat commemorato a Columba Candido presbytero a Gregorio in Galliam misso, sod et Candidus post annum circiter 595 M. Greg. ad Cand.; P. ed. Bened Π, p. 796 complures annos in Gallia vorsabatur cl. v. Meg. ad Cand. op Π, p. 1171 et, quot monsibus vel annis post illius adventum epistula Columbae scripta sit, in occulto latet. Sed Laurentius Cantuarensis, nisi mentitus est Beda h. e. 2, 4, g 98γ, do Columba non audivit nisi postquam Britones cognovit, ergo post annum 9 vel potius 601 quod, cum sesquentissimum commercium tunc fuerit inter Britanniam et Galliam et Romam, et cum ipsi Candido cum Augustino et Laurentio consuetudo fuerit, videtur
indicare, controversiam illam vix ante exeuntis saeculi tempus esse