장음표시 사용
91쪽
tidem canones praesto sunt ad demonstrandum sanctorum
et reliquiarum cultum apud Scotos non neglectum lib. XLIV 8, p. 203). Et cui levius videtur esse hoc testimonium, legat ut alios Beda locos omittam, quae inveniuntur in epistula illa, quam Vitalianus papa paullo post synodum Stronaeshalchon-sem regi Osuiu acripsit h. e. 3, 29 g 248). Num episcopus Romanu rogi reliquias beatorum apostolorum Mori et Pati et 8anctorum martyrum Laurentii, Iohannis et Hul et Gregorii et Pancrati transmississet, nisi cognitum habuisset apud regem
sanctos nunquam caruisse honoribus γ nne, ut omissis singulis in universum loquar de ratione, qua intercesserit inter occlesias Scotorum et Romanorum, nonnΘsicut una haec opistula omnino id ipsum, quod colesia ordanhymbrorum cum Romana tam facile in unum corpus coaluit, impedit, quominus longe diversas putemus ecclesias colorum o Romanorum Sed paullo verbosin de hac re disputandum est.
Inter omnes conata Gregorium Magnum anno 597 Augustinum episcopum in Britanniam misisse, ut Anglorum genti verbum dei praedicaret. Quomodo hoc factum sit et quae ab Augustino et sociis gesta sint, singillatim enarrare nostrum non est. Satis sit commemorasse Cantuariorum et Orientalium Anglorum gentes auctoribus Romanis transiisse ad christianam fidem, sedesque episcopales esse constitutas in Cantuariis Cantuarensem 597 et offensem 6043, in Orionsalibus Anglis
Dunmioensem 631). Itaque, cum ex ordanhymbria, ut supra jam vidimus, Paulinus Augustini socius et ex Orientalium Saxonum region uolittus Lundini constitutus 604 episcopus, apaganis pulsi essent, anno 664, quo synodus Strenaeshalchensis habita est, Cantuarensibus duae provinciae subditae erant, ipsa Cantuaria et Orientalium Anglorum regio, praeterea Occidentales Saxones anno 34 fidem susceperant praedicante Birino cum consilio Honorii papae in Britanniam profecto sed libero,
ut videtur cf. right p. 14s), a Cantuarensis archiepiscopi jurisdictions Beda . . , , g 16 sqq.). Contra a Scotis
fidem suscepisso vidimus tres provincias earumque duas maximas,
Nordanhymbriam et Morciam cum iddilanglis, et Orientales Saxones. Septimum denique Australium Saxonum regnum a christiana doctrina omnino aliena manebat, donec ann 681Wilfridus verbum de eis praedicavit. Itaque tota paene ritannia, quoad ab Anglo-Saxonibus occupata erat, inter cotos et Romanos divisa erat, sed ita, ut major pars esset colorum.
92쪽
Qua cum ita essent, fieri non potuit, quin saepius una Molosia iecomitudium attingeret alteram. quod oommarcium quale fuerit, cognomero maximi momenti est ad judicandum so leaiae Scotorum natura. Nam cum Britonos, ut supra p. 27 vidimus, resimonem Anglorum Wo nihilo haberent neque in a uom magis Ommunicare suam amni daa. s. 2, 20 DI47 , Scoti cum Romanis, Romani cum Scotis Mobantur consuetudina, non arata quidem illa, sed tali, quae luculentissime comprobet, nullas inimicitias initio fuisse inter Scotorum et Romanorumaces ias Nam, ut alia omittam, Birinus illo, qui cum eo illo Honori papae in Britanniam venerat, in praedicando orbo Dei adautoribus usus sat Cynigilso, ego Occidontalium Saxonum, quem ipse baptizaverat, et maWaldo, Nordanhymbrorum rogo odi summo sui. temporibus omnium Anglo-Saxonum domino,
Aodani amico, a Scotia baptizato Beda'. o. 3 7 g 167 q. . Secunda testis Most Aedilhryda filia Annao, regis Oriontalium Anglorum, qui a Cantuariis fidem suscoporant Beda h. e. 3, 18, 199) Nupsit oesin anno 660 Eglaido, Mawini Nordanhymbrorum regia filio, o duodecim annis post cillud quidem post
synodum Strenaeshalchensem, vitam monachicam est amΡlexis
in vetere Scotorum monasterio. Coludi urbs Bod h. e. 4, 19, 30 sq.), denique uno trana cto anno ipsa novum construxit monasterium. Elge . in provincia Orientalium Anglorum, quod Scotorum monasteriis adeo aimile suisa vidotur ut Ebrardus p. 204 Omporis iaculos subducere omittona inter monasteriaisCuldeorum videatur numerasso illud monaatorium. - Tor iam testem producam Hildam abbatissam Stronaeshalchensem. Haeconim ad praedicationem Paulini, primi Nordanhymbrorum e -- ω i, Uem si aeramenta Christi susceperia et postea integrum annum vivebat in monasterio in Orientalibus Anglia constructo, quin etiam desiderabat in Galliam perventro D sod revocat in patriam ab Aodano episcopo abbatissa Stronaeahalinensis acta est et in synodo in ipsius monasterio habita ara torum par
Quartam deniquo nomino Eanfledam. Aeduini regia filiam, Paulino baptigata. h. e. 2 9 g 114), quae postea regi Os inonupsit h. e. 3, 15, g 191). - Sod ne plura hujusmodi testimonia proferens molestiam afferam degentibus, extremum ait commemornre, quod ipsos utriusque ecclesiae clericos saepissimo invenimus in una provincia viventes; nomino Jacobum aulini
episcopi diaconum, qui aulino expulso in Nordanhymbria rolictus Bod h. o. 2, 20 g 149 ibi per totum tempus, quo Motorum ecclesia florebat superstes manebat usque ad synodum
Strenaeshalchensem h. e. 3, 25, g 22 et 228), deindo Romanum
93쪽
norat, denique udam, qui tenente adhue ponet Mum rimano in ordanhymbriam venerat et summis apud Nordanhymbros honoribus habebatur, quanquam a ud Seoto a trino in Lbernia erudietis uis morem uiua promiscis to instam coronae habebat et catholicam tempori paschalis regulam observabat Beda
quae cum ita essent, fieri non potuit, quin quaestio frequens e muria de Mervatis inae oriretur inter ipsos
Motos et eos, qui de Cantia vel de Galila advenerant Beda . e. 3, 25, g 226). Sed hae diagonantia machalis observantiae vente Aedano patienter ab omni a tolemabatur h. e. 3, 25, 226), Finanus autem Aedani successor 651-6613, quippe
qui homo esset serocioris animi, apΘrtum observantiae Romanactadversarium se praebuit, et cum defuncto Finano Colmanus in episcopatum successissΘt, etiam gravior facta est controversia.
Quid inno Intermissane os oonsuetudo cum Romanis pSuntne ortas inimicitia sicut inter Britones et Romanos Immo habita est synodus in monasterio Strenaeshalchensi auctore ipso rege Osuiu - et composita est controversia. Nonne haec ipsa res luculentissimo comprobat nisi ovioribus diversas non fuisse ecclesias colorum et Romanorum Adeo levioris momenti ει- erunt aliae illa Molesi fieae vitae disciplinae, de quibus praeter observationem paschalem controversia orta erat h. e. 3, 25, 227), ut Beda solum id memoriae proderet, quod de Observantia paschali actum est in synodo. Neque amon omnino ignoramus, quae merint aliae illae controversia causae. Nam etiam de tonsura non minimam quaestionem fuisse Beda ipse est testis h. e. 3, 26, g 236). raeterea quae suerint causae, ignoramus. Suspicandum autem os de ritibus ecclesiasticis, doconsecratione sacerdotum vid supra p. 76), de ratione celebranda eucharistiae vid infra apud Col. Lux. et de aliis ejusmodi esse disputatum, de quibus Eoiscitari nostra non refert, quia ipse synodi eventus demonstrat leviora fuisse cilla omnia. Colmanu quidem pacem et concordiam cum Romanis respuit et videns metam suam doctrinam sectamque Me GFestam
summis his, iisque paucis, qui eum sequi voluerunt, QSeodiam regressus Beda h. e. 3, 26, g 236), sed ipse rex et, qui a Colmano steterant in modo, Cedd episcopus et Hild abbatissa Scotorum vestigia reliquerunt h. e. 3, 26, g 236 et ubiquo
in Britannia omnes Angli brevi tempore ad Romanorum amicitiam se contulerunt et ipsi Scoti, qui inter Anglos morabantur, aut manus dederunt Romanis aut uam redierunt ad patriam'. o 3, 28 g 244). Quo actum est, ut quatuor annis post synodum Stronaeshalchensem meodorus, archiepiscopus Cantuarensis, Roma missus 668 tantam irevi tempore in omnibus Djsiti sui. OO le
94쪽
Anglorum provincii consequeretur auctoritatem, ut habitis W- nodis, divisi parochiis ot constitutis pluribus opiscopalibus odibus ita ordinaret eoologiae statum, ut mox in unum o Pus -- dacta esse videretur. Et tantum aberat, ut, quae sic acta erat, cono dia amicitiae lentitudine et frigor turbatas apoclem praΘ-boret, ut novi illi Romanorum amici crebri ingressi viam ad
id tempus in truam genti Anglorum Staph. Eddius it Willa. ΙΙΙ, Mab. IV, 1. p. 677 ipsam Romam saepius adirent. Ipse Osuiu
rex nulla o nisi morte impossitu est, quominus Romam proficisceretur Beda . . , 5, g 2673 Caedualla autem, Orion- talium Saxonum rex h. e. 5 7 g 372 anno 688, Coinredus, Morciorum rex, o Offa, filius Sighori regis Orientalium Saxonum h. s. 5, 19, g 123 anno 709 Ini, Occidontalium Saxonum rex h. s. 5, 2 g 373 anno 25 Romam pervenΘrunt. Acorrima igitur controversia inter Britone et Anglos, quippe
qui odio gontili mont avarati, levissima et brevi omposita ea, quas do levioribus rebus inter Anglos et Scotos orta erat con
At dicat ortasse quispiam repugnare huic nostra sententia Wilfridi Eboraconsis historiam, utpote qua demonstretur otiam inter Scotos of Anglos vehementissimam et acerrimam fessas controversiam. Ipso Varinus mom. 1, p. 12 sqq. multas
illas inimicitias, quas Wilfridus, qui primm inter Pisomos, qui de Anglorum gente Ment, atholicum vivendi morem ecclesiis Anglomum tradere sidiei Bod h. e. 4, 2 g 2573, paullo post
synodum anni 6 suscepit, prosocias esse cenauit a Scotorum in Romanos odio. Qua do causa sacere non possum, quin nudis do illa o disseram. Wilfridus igitur, nations Anglus de gente ordanhymbrorum, in monasteriis patriae uae eruditu orat, o in Cantia, in ilia et ipsa Roma, quam peregrinus adierat, de Romanorum moribus edoctua colorum moribus moliores osse illos adeo ibi porsuaserat, ut reversus in patriam inter primos cum ubiquo tum in synodo anni 66 Romanos admirations celebrarot Steph.
Eam ipsam ob causam habita synodo lectus est, qui piscopus Eboraconata fieret. Sod cum in Gallia, quam consocrationis causa petierat, diutius moraretur, rox avi conam in iis, γέ quarta-decimanam partem contra edis p tolica regulum sibi
eligerunt Edd. vii Wilis. XIV, p. 85 anno 666 Coaddam, Coddi supradicti fratrem, in Cantiam misit consecrandum in locum absentis Wilfridi Bod h. e. 3, 28, g 243, os Bright 21 sq.). reari igitur non potos Wilfridum loco suo motum
esse non sine opera eorum, qui Romanorum minus studiosi erant, quam ipse Tamen haec omnia cum controversia paschali Djsiti sui. OO le
95쪽
etiam minus cohaerebant, quam ipse Eddius cenauit. Nam culti Ceadda consecrandus in Cantiam missus ait, apparet neque Osuiu regi neque iis, quorum consilio utebatur, in animo fuisse, ut rescinderent, quae in synodo constituta erant. Neque eum Wilfridus tamdiu in Gallia moratus sit, mirandum est, quod alium eligerunt Attamen non nego verisimile esse Wilhidum non omnibus Nordanhymbris gratiosum fuisso. An credibilo est eum, qui certo nimis flagrante cupiditate Romanis cuperet, qui ipse gloriaretur in eo, quod primu post bidum primorum procerum a Soto Gregorio Greetorum curavisset, ut Scolicae virulenta Mariationis germina e dicaret, . . et vitam Onaclorum meundum regulam oti patris Benedicti, quam uigua prior Ninvexi ει comestueret Steph. Edd. LIV, p. 705 - rodibilo
est, inquam, sum hac ipsa asperitate benevolontiam sibi adjunxisse eorum, qui stat libontor cum Romanis amicitiain inierant, gratissimam tamen colorum, quibus magistris usi erant, memoriam merito retinerent γNihilosocius Wilfridus anno 669, postquam Theodorus archiepiscopus totam Britanniam recognoscendam circumiens saddam in sodem Licidialdonsem transtulit, Eboracensis aedia praesulsactus est os Bright p. 226 sqq. sed anno 678 iterum expulsu est et dioecesis ejus divisa in quatuor partea Hexham- Lindisfarn, Eboracum Sidnaoeasten, quibus tres episcopi iique quid mirum' quondam eruditi in monasteriis a Seotis in Nordanhymbria constructis praepositi sunt Wilfridus autem ossi adjutus est a papa, ad quem appellana coniugerat, tamen impetraro non potuit, ut aedem scuperaret. Denique anno 686 auxilio Theodori, quocum in gratiam rediorat Eboracensis illius dioeseseos partition minutae opiscopus factus est, sed anno si tertium expulsus anno demum 705 auxilio papae itorum se interponentia restitutus at in finem suam eique usque ad mortem
Has sunt illaidi turbae. Quaenam erant causae Re-Vixitne controversia paschalis in illaidi historia ut a docausa Hild abbatissa, quae in synodo a Scotis steterat, conspiceretur inter eos, qui Roma Wilfridum accusaverunt. Veho- menter errarent, qui hoc putarent. Nam una cum Hilda primum Ebrardus iratophani Eddi vitam legisset, neque affirmasset
Wilfridum anno 696 mortuum esse neque alia multa protulisses p. 61), quae historiae prorsus repugnant. Sed dubito anno legerit, nam unam solam inveni Eddii montionem p. 377 eamque talem, quae Ebrardo honori non sit Frustra enim Eddio fidem abrogare conatus est affirmans Ebroinum majorem domus mortuum esse paullo post 673 . Quod unde hauserit nescio, nam Ebroinum anno 681 mortem obiisse constat cf. Bonneli, Ansange des arolingischen ausea
96쪽
Theodorus archiepiso ua tum Borchi altas, Hua suo mox, WH-hidum accusaverunt Edd. vii Willa. XLIX, p. 708 LI, p. 711 . Neque, etsi Stephanus vidius iratus commemorat si inidum rogem et postsa Alfridum aedis apostolicae judicia oontempsisso
viti illa. XXXII, p. 96 of V, p. 7143, in occulto latet,
non contemptione aedia apostolicas sed odio Wilhidi roges mooommotos. Hujus odii quae morint ausae, neque Beda nequa Stephanus Eddius exproasia orbis narraverunt, tamen dubium
non est, quin discordia illa inter hoodorum et Borintvaldum arehiepiseopos o Wilfridum inde orta sit, quod heodorus Wilfridi paroohiam nimia magnitudine insignem in quatuor partes divisorat os. Edd. viti illa. XXX p. 94), sicut Merciorum quoque provinciam, ut ecclesiae alatum ordinaret, in in adioecem diviserat, o quod illaidus et Thoodori si Berint- .aldi s ipsius synodi in Britannis do hae ro habitae judicia oontempserat Edd. R. illa. . p. 7093. Neque quas morit Eglaidi regis in Wilfridum odii causa, suspicari nequimus. Nam tuo clarius est Aedilhrydam reginam, quam Boda in utroquo matrimonio - bis enim nupserat, priori viro principi cuidam Tondbercto, alteri Egfrido, virginem mansisas prodidit h. s. 4, 19, g 309), Egfrid revora copulari non repudiasse, si il-Didus, cujus consilio utebatur, pravo illi virginitatis amori eodem modo obluctatus esset almo Columba Hiiensis, uino simili causa judicaret Adamn vit Col. 2, 75, p. 24). meo enim sunt Bedas verba h. e. 4, 19, g 309) permetia mansit virgitatis integritate glorioaa, i, mirimet ipsi scis tanti, cum hos an is esset 'Madam venisset in dubium, beatae memoria φλfridua episcopus referebat diem se testem integri dis με Meoeriis mum, adeo in Emmi a promiserit, e ei terra ac pecunia multa eas donaturum, si remnae mage persuadere γε die κωδω, tua solebat, illam nullum visorum pius illo diligere.
Accedebant aliae causae, quae reges contra uisitam excitarent, sed cum longum sit eas numerare, liceat mihi lectorea
delegare ad Brightii librum, ni optimo do hae tota re disseruit p. 28 sqq. 367 sqq. st alibi). Unum hoc addam, Eddium nulla re fuisse impeditum, quominus, si ilhidi turbaseonjuncta fuisson cum vetere illa oontroversia paschali, Wilfridum introduceret martyrigantem pro Romanorum moribus, nsque ulla re fuisse coactum, ut Ceaddam, cui primo Willaidua oessit, ervum de religiosissimum et admirabilem doctorem nominaret XIV, p. 85); - certo illud non omisisset hoc non secisset, si Ceadda et qui cum eo erant, Romanis infesti fuissent. Itaque Wilfridi historia minime obstat, quominus dicamus brevi tempore et sine pugnis ordanhymbrorum ecclesiam cum
97쪽
Ipso Alfridus rox, Wilfridi inimicus, noscimus quo anno
Mono II, p. 171 688; alii M), Adamnano abbati Hilonia
parauasit, ut abjecto suo olebrandi sati paschadis more cum
Romanis molatatem iniret Bod h. s. 5, 15, g 402) Mononis vero Adamnano plurima pars Scotorum in Hibernia optentrionali do australibus id supra p. 71 eoeleaiasticum paschalia observantia tempus suscepit Boda h. o. 5, 15 g 402hdeinde anno 10 --outi sunt toti h. e. 5, 21, g 427), denique anno 16 os. . an St. ΙΙ, I, p. 115 nos a maxima para monachorum Hiiensium, quorum nulli nisi perpauci achismato orto in ipso monasterio Sheno II, p. 175 jam nisa Adamnanum abbatem asoufi orant da . o. 5, 22, g 4453. Itaque quinquaginta annis post synodum Strenaeshalinensem tota Britannia et Albania struibornia exospita Britonum plurimis
vid supra p. 28xcum Romanis in unius ecclesiae catholicae corpus quodammodo coaluerunt, qui controvorsiae ventus solus jam testia est, e lesia Romanorum et Scotorum nisi obsorvantia ostipassialis ot tonsura si aliis levioribus diversas non fuisse. que ullius ad nostram rem momenti est, quod nonnulli monachorum Hiiensium etiam tunc conoordia ita repugnaverunt,
ut anno 18 D mlia Ie i. s. monasii, quibus cum Hiiensibus
arctissima erat consuetudo, quia pacom respuebant tram Orium Britanniae i. e. ex regno suo expellerentur a solano, rege Pictorum, et ut ad accipienda tonsuram coronae nonnullimionatum, siquidem fides habenda est posterioribus scriptoribus annia Tigere. H. an St. II, 1, p. 114, cf. hene II,
p. 278 sq. - videantur esse vi coacti. Mirum enim non eat, quod sienses ominorum studiosi non orant, nam ubi au batur Romanorum auctoritas, ibidem labefactata atque fracta est Hiiensium Tamen in nonnulli Hibsenia monasteriis etiam postea per annos sere 150 principatum quondam tenebant, sed non
talem, qualem antea H. an St. Π, 1, p. 116-118); hono II,
p. 278 sqq.), et vix opus eat commemorare, quod inter omnes constat, omnino Romanorum in Hibernia et Albania principatum usque adaasculi duodecimi tempora vi atque efficacia persaepe caruisse. Sed cum meum esse non putaverim ultra annum circiter 731 historiam prosequi, pergamus ad ea, quae restant. Itaque, ut expleantur et confirmentur, quas supra disputavimus, sicut propositum est,
de Seotis Hiberniae in eontinentis terris peregrinant1-bus, de columba Luxoviens et de ejus diseipuus
donique nobis disserendum est. Nam cum peregrinantes e patrias suae in extremis orbis terrarum finibus positae umbraculis in Djsiti sui. OO le
98쪽
oonspectum aliorum hominum proceaserint, recte sperare possumus ore, ut in illorum vita Motorum moras manifestissimi sub aspectum nobis subjiciantur. Attamen quia ipsi Sooti peregrinantes adeo peregrini orant in hoc mundo, ut, quamvis peritissimi essent scribendi, tamen voluntatem non haberent littoria oonsignandi, quae ipsi experti essent, quae docerent, quas laudarent, quae Vituperarent, illa apo no destitueret, nisi suisset Columba Luxoviensis. io, omnium Scotorum, qui in continentem venerunt, haud dubie clarissimus, unus at, de quo multa memoriae prodita sint, primus, de quo omnino certi aliquid dici possit. Nam do vita ridesini, quom non in aliquo jure primum in Francia Scotum Ebrardus nominavit p. 285 , nil certo scimus, nedum de moribus os Retinem, II, p. 29 sqq. . Optimo enim jure suberius, cui paene omnes hodie assentiuntur os attonbain Goachichiaquellen I, p. 35 votuit, ne
amplius historio moro majorum o sanctorum vitia ipsorum aetate longe inserioribus, quae ab iis gesta essent, onarentur nucleare.
Sod alia est Ebrardi sententia. Scriptori cuidam multa sabulosa enarranti non omnino fidem abrogandam esse censet, URB-rendum esse potius, quae vera et certa reserat, quae salsa
p. 299). - Ηonesta haec oratio, nec tamen probari potest. Nam qui intellexerint certam notitiam praeteritorum temporum suis finibus, eximia sane, contineri, ii, cum a sit fabularia historiae natura, ut verum a salso secerni non possit, facile sibi persuadebunt eo acriptores, qui ex sola fama Musartat dignos non esse, quibus in soribenda hiatoria utamur. Nam cum luceolarius sit non omnia vera esse, qua Veris esse possunt, si
ratione illa, quam Ebrardua exoptat, uterentur historici, fieri non posset, quin, ut acturus in frangendis nucibus gustatu,
qui sit uolsus, dijudi- - ita historici alius alias ibi oligeret,
prout cuique placuisset, veri et sala notas. Hoc ipsum iis, quae Ebrardus de Fridolino disseruit, ut exemplis comprobatur. Ex quibus unum est, quod Ebrardus, postquam enarravit Fridolinum hoste Balthero vit. Frid. 12 Ach. SS Boll. Mart. 6 p. 435 praedicasso quomodo fiam de . . . mundi voraginem intraret, cilicet Printer Matra eos M, eu quid pro nobis pateretur hanc Baltheri narrationem veritato nisi his verbis sibi videtur comprobasse Dies energiache Hinwεω-g
Corumbanus . . . qui et οἶ-- - Jon vit Col. 6 Mab. II ann.
99쪽
possum sed longum est et supervacaneum, nam facile sibi ipse quisque persuadebit Ebrardum Balinero majorem fidem non attulisse Fridolino autom omisso primi Scolorum, quantum nos scimus, in continentem venerunt Columba o socii Hua. Columba igitur natione Scotus, natus in ea ruberniae parte, quam agonorum terram incolae nominabant L . sinator cf.
Jonae, abbatis obiensis, de quo vid. attonbain, Maohichia-quelleno, p. 99, vit Col. c. 6 et . ab I ann. 615, p. 7s 8 eruditus in clarissimo monasterio Bonohorensi in Ultonia os p. 55 non ita multo anto annum 590 natale solum reliquit. Voti sui uias sentes visitare t evangelium eis a se suisque
praedicari ipse affirmavit optat 3 ad discip. Bibl. max pare. XII, p. 27 D Flemingi Coll. p. 132 ' sed aut voti compos actua
non est aut, quam vim habeant illa verba, cognoscitur et ex eventu, monasteriis conditis, et x iis, quae omnino constant
de Scotorum peregrinationibus, quarum Scotos ipsius peregrinandioausa studioso fessus scimus es supra p. 68 sq. et infra in finH. Peregrinans igitur pro Christo amore coelestia patriae commotus cum in Galliam venisset, a Childoborto ego hujus nominis secundo 575-596), honorifico ausceptus pol isto monasteriorum condendorum a rege flagitasse videtur Mon vit Col. 12, Mab. II ann. 615, p. 10 et potestate data deserta montis sagi loca petiit. Ibi primum constituit monasterium Anagratenae et postea aucto monachorum numero Luxovionso e Fontanonae; ipse, abbas Luxorientia monasterii, quippe quod aliorum principatum teneret os supra p. 55), modo hic modo illi voraa
Quo anno Columba in Galliam onerit, discrepat inter viros doctos L Flemingi Coll. vide annotationem sequent6m p. 317 sqq.;
II, p. 41 not. 1. Omnes excepto Ebrardo, qui Columbam anno domum 9 in Franciam venisse opinatur, consentiunt monasterium Luxoviens anno 90 vel 91 conditum esse. Columbae opora primus didit Patricius Flemingus, ibornus Collectanea sacra. ovanti. 1667). Ea quae in Bibliothoc maxima patr. XIV Lugdun. 170D exstat operum Columbae editio nil est nisi Flemingi editio repetita et quidem tanta levitato repetita, ut e g., cum Iemingi observationes praevia in regulas Columbae denuo typis xscriberentur p. 2 sq. , bis transscriberetur Flemini illud ut infra plenius ostenditur 'vel qua de re infra latius 'quamquam omissis Flemini annotationibus neque hoc neque illud intra invenitur. amen quia, quo loco singula Verba reperiantur, couratius describi potest si editione Bibl. max utimur, Flemini paginas non amplius addam. Djsiti sui. IOO le
100쪽
Columbae propter auac ipsius Thoodorici a jam dudum inimicus eum comprehendi jussit et per Ligerim Nanneis ominor m transportatum in patriam remittendum ouravit. Sed Columba data fugistidi facultate ipsa annotona urbo elapsus ad Theodobortum II, Austraaiae regem, fratrem Theodorici, pervenit et ab eo potestatem a vit habitandi et modicanai Brigantiao, in urbe Helvetiae. Inde tribus post annis insidita Thoodorioi edens abiit in Italiam ibiquo obiensis monasterii ab ipso conditi primu abbas anno 15, ut videtur, vita decessit. Hae de vita Columbae. De moribus ejus quid dicendum ait, magis nostra intereat. - Qui essent Motorum more proprii in Columba et in sociis ejus brevi apparuit, nam me a miraestionum tenacia mucco ectator non sine aliquo jure Columba appellatus eat in codice quodam vetusto Sangallonia Θrsit p. 295). Sed quando controversis do ootorum moribus in Gallia xorta
sit, accuratina definiri non potest. Primum ontroversias testimonium occurrit nobis prima et una, quae ad nostram aetatem permansit Columba epistula ad regorium Magnum missa, aedquo tempore illa conscripta sit, nescimus, quamvis Verisimile ait, eam posterioribus potius Gregorii annis exaratam osse, quum
prioribus. Publico deinde duodecim annis post Columbae meremum adventum ep. 2, Bibl. max. XII, p. 25 3 - anno 602 vs 603, ut videtur in synodo quadam actum est de controversia. Ad quam synodum Columba cum ipso venire nollet, ne forte contenderet praeam eo ra apostoli dictum, entia: noli τerbia contendere ep. 2, p. 25 m, aeripsit ad patres synodi optatolam, quae exstat secunda Bibl. max. XII, p. 24 sqq.). Has duas epistolas, illam ad regorium et hanc ad patrea
synodi missam, cum conscriberet, Columbae nondum persuaderi poterat Θallorum celebrandi est paschalia morem pravum non sithius p. 266 epistula aetatem indicari putat commemorato a Columba Candido presbytero a fragorio in Galliam misso, sed et Candidus post annum circiter b9b os Greg. ad Cand.; P. ed. enod Π, p. 796 complures annos in Gallia versabatur cf. v. Meg. ad Cand. op. II, p. 1171 et, quot mensibus vel annis post illius adventum epistula Columba scripta sit, in occulto latet. Sed Laurentius Cantuarensis, nisi mentitus est Beda h. e. 2, 4, g M, do Columba non audivit nisi postquam Britones cognoVit, ergo post annum 597 vel potius 601 quod, cum frequentissimum commmercii in tunc fuerit inter Britanniam et Galliam et Romam, et cum ipsi Candido cum Augusticio et Laurentio consuetudo fuerit, videtur
indicare controversiam illam vix ante exeuntis asculi tempus esse
synoduis intellegendam esse synodum Cabillonensem laetura sagacissima opinatus est Hertolius rasitichrist