장음표시 사용
71쪽
tanta auctoritas certo singularis erat, nec tamen miranda estiis, qui ab illo ipso monastorio Hiiensi omnes illas regiones, in
quibus principatum tenebat, sacra christiana suscepisse in memoria custodierint. Altorum illud, quod ipsa insula Jona habere solebat semper abbatem presbyterum, et ipsum singulare fuisse equidem persuasum mihi habeo, etsi non ogo me nescire, an alibi quoque nonnunquam abbates presbyteri ita praefuerint monasteriis episcopalem curam in sua regione gerentibus, ut ipsi neque episcopali dignitate exornati fuerint neque episcopali munere functi sint. Attamen nego fuisse alia similis auctoritatis monasteria, quibus emper abbates presbyteri praeossent. Certe Beda huic nostrae sententias savit. am cum moris illius causam afferat exemplum primi doctoris illius Columbae), qui non episcopus sed presbyterua exstiterit et monachus, apparot eum putasse eundem morem non inusniri in iis Hiberniae regionibus, quae ab Hiiensium dominio liberae erant. Quod si ita est, aliam atque eam, quam Beda profert, moris illius causam quaerere minime oportet. Summa igitur nostrae de Hiiensis monasterii auctoritate sententia haec est Principatus ille, quem monasterium Hiiense tenebat, primitus simillimus erat ei, quom multa in Hibernia monasteria obtinebant, sed postea cum quia tota gens Ρictorum et Nordanhymbrorum ab ipsis Hiiensibus in societatem ecclesiae assumpta est, tum quia omnes Columbae auccossores deprecari solebant episcopalem dignitatem, qua Columba, quippe cui initio en pus non esset, caruerat, talis os factus, ut tantum sui similis suisse videatur. Satis haec dicta essent, nisi reliqua esset una de hac re quaestio. Nam cum neque apud Scotos privilegium non fuerit
episcoporum consecrare presbyteros atque episcoPOs, Porro cum
constet certe nonnumquam eos episcopos, qui abbati Hiiensi subjecti erant, consecratos esse in ipsa insula Jona Beda h. e.
3, 3, g 164, cf. 3, 17, g 196), exsistit quaestio, a quonam illi
sint consecrati. Quae quaostio, cum ipse abbas presbyterus haud dubie episcopos non consecraverit neglecto honore episcopo debito os supra p. 58), redit ad illam, num in ecclesia Scotorum fuerint episcopi cortis quibusdam odibus non ascripti, sed nihilominus episcopali dignitato xornati. Dubium enim est, utrum, a quae in monasterio iisnsi administranda erant ministeria
episcopalia, acciti sint, quod henius putat II, p. 16 sq.), episcopus Cingaradhensis si domibornia quidam, an in ipsa
insula Jona inter monachos fuerit unus vel plures episcopali dignitate ornati. Do hac re id infra p. 4.Djsiti sui. IOO le
72쪽
Shonii vero conjectura ne dicam salsa certo verisimilis non est quod explicare longum est, alterum igitur illud misso puto. Itaque de episcopis, ut ita dicam, monasterialibus pavore prioribus addenda sunt.
Affirmant iam oddius M. Loening p. 445 not. 1), kenius II, p. 443, alii saepissimo in monasteriis colorum in
monachorum numero fuisse unum e duo episcopos, qui omniaministeria episcopalia, quae opus erant, administrabant, nihilominus autem, quatenua monachi erant, abbati subjecti maneroni. Hanc sentontiam, de qua supra verba non feci, quia idonea non videtur, qua confirmotur omnino apud Scotos dignitatem episcopalem fuisse a Persona and not an stiria di Shono II,
p. 44), hoc loco non impugnem. Nam etai annalium, quibus Shonius utitur, testimonia leviora sunt, tamen et Oddio, rerum Hibernicarum peritissimo, ubi do actis agitur, fidem denegare mihi non licet, et ipso rem paucia confirmare possum. Exstat enim apud Adamnanum mentio episcopi cujusdam ona saepe commorantia 1, 29, p. 208, es. 1, 17, p. 204 et apud Bodam alterius, nomine Ceollach, natione Scoti, qui non multo post quam episcopatum mediterraneorem Anglorum simul et Merciorum susceperat, relicto Piscopatu reversu est ad insudam ΜΚ h. e.
3, 21, g 123. Itaquo stat nescio, quibus testimoniis oddius
rem confirmaverit, tamen non dubito adeo ei fidem adjungere, ut concedam fieri potuisse, ut in illis monasteriis, quae piso palem in sua regione gerebant curam, non ipsi abbato iidom episcopi essent sed unus ex monachis, qui amo abbati ub-jectu maneret. Sed raro hoc factum ess puto neque moris fuisse sicut in monasteriorationsi, sed casu factum esse, si sorte abba excusatione monachicae modestiae dignitatem episcopalem
Exemplum hujus rei ipse non inveni nisi Virgilium Scotum, episcopum Juvavensem ' 84 qui, donec ipse episcopus consecratu est, Bd administranda miniateria episcopalia usus est Dobdagrem episcopo et ipso aemtione Scoto cf. Rethberg, irchongoschichte Deutachland II, p. 233 sq. cf. p. 23 not. 18), sed ideo tacito mihi porsuaserunt indius et Sheni , quod nisi haere manifestum non fit, quomodo fieri potuerit, ut nonnumquam
in rubornia Adamn vit Col. 1, 17, p. 204 1, 29, p. 208;1, 35, p. 10 et saepissime posterioribus temporibus in Germania occurrant nobis episcopi peregrinantes. Nam cum in Hibernia episcopales aedo ita cum monasterii conjuncta fuerint, ut penes ipsa monasteria principatus dioeceaeo fuim videatur, apparet iis episcopis, qui vice abbatis sorte consecrari nolentia episcopalibus ministerii fungebantur, tam arctam cum sua Vel rectius abbatia dioecesi necessitudinam non aulam, ut at sorte Djsiti sui. OO le
73쪽
alter quidam episcopus in monasterium venerat ut Beda h. e.
3, 21, 212), iis non liceret relicto monasterio peregrinati in
alias regiones officia pisoopi cum simplicia monain vita commutaro. - Indo fieri potuit, ut duo vel plures in uno monasterio commorarentur episcopi, quin etiam actum est, ut amrmat oddius vid Looning II, p. 445 not. 1), quod comprobant trisu vis. ais Betham ΙΙ, app. p. XI et Tiresianua annot. ib. XXVII), quippe qui finxorint atrioli jam temporibus duos
episcopos eodem tempore idem celesia practsuisse. Haec de placopia monasterialibus, incretior sane, quam
ut me ipsum impediant optare, ut haec tota de episcopia monasterialibus quaestio exclusis incortis posteriorum Matimoniis denuo tractetur ab iis, qui res ibomicas penitus noverint. Quod si actum erit, spero foro, ut manifestius fiat, quod supra contendi, in scelesia Scotorum prastor hos monastertiae nequa' quam demisso episcopos parochiales. An inde, quod in Sallia saeculi octavi temporibus nonnumquam iidem episcopi monasteriatos inveniuntur, o quidem plerumque ita ut ipsi abbatos iidem episcopi misso videantur, rarius ita, rus episcopi illi reperiantur in monachorum numero versantes abbatibum subjecti sequitur tunc temporis in Gallia defuisso sedes piscopalos Mino ipsi piscopalium Galliae urbium praesuis ot ipsi episeopi Romani, quae jura essent episcoporum monasterialium, privilegii firmaverunt Hariing,
cono dum episcopos illo monasteriales cclesia Gallicana M- poto ab spiscopis gubernata si in parochia episcopales divisae
tam male quadrasse, ut sacΘro non possimus, quin putemus non
sine opera colorum actum esse, ut in Gallia quoque illi appareant. Ab ipso, inquit, his xinico statu spiscopi monasteriales prosecti eas non possunt. Atqui a monasteriis si in Gallia ofin Hibernia. Itaquo raro invoniuntur in Gallia, saepius apud
Scotos, quorum universa oclesia monasterii speciem praeb at. Huc enim redeunt omnia, qua conspicua et singularia fuisse visa sunt nobis Molosias Scotorum statum considerantibus. Nam
primitus neque episcopi nequo presbyteri neque diaconi ininbhornia diversi fuisso Montur ab iis, qui in aliis ecclesiis erant, sed omnibus illis morumque issiciis vita monachica peculiarem quandam specim conciliaverat. Quin etiam tota ecclesia et ipsa laicorum vita coriis monachatus signia notata orati mam ut in monasteriis monachi omnia sua occata abbatibus confiteri ole-hant, ut ille oonitentia mensuras definiret, ita etiam laici moreat id tempus in aliis mcolosi partibus inusitato omnia sua Peccat sacerdotibus confitebantur Adamnan, vit. COL 1, 17,
74쪽
qua cum ii sint, magni momenti Mas ad cognoscendam secleatas colorum naturam cognovisse, unde haec tanta monuinorum et ipsius ita monachisae auctoritas orta esse apud
Scotos. Sed dubito, annon haec queatio solvi possit. Certe frustra honius eam olvero onatus est II, p. 45-50, ASti Martini monastorio umnona duabus viis rei monachioae amorem in rub niam pervenisse putat, priore per Candidam eas am, Schi Niniae monasterium, altera per Britonos Armoricae
e Cambriae. Niniam enim, quom Beda in o. 3, 4 g 158)prodidit fuisse, in peri reene, episcopum de natione Britonum, qui Roma re dariter με- α μαελα veritatis e seu a-ινα-tibus Pisia rebum dei praedia se sedemti episcopalem S Mamtis episcos nomine et Miam insignem habuisse ad C in me am, honius posteriori temporia scriptoris civit. Nin. --.MI nimiam fidem abona o intus eat non solum rixisse temporibus oti Martini II, p. 3 sed stiam Turonibu viaitameipsum illum Sanctum II, p. 45 ejusque consilio usum esse in
Gonstruenta sua ecclBaia, quam eum monasterio conjunctam fuisse
aliis posteriorum vitis rotu amrmas Indo per eoa, qui in Niniae monasterio eruditi essent, inter quos e ipsum ind-hareum Columba Hiiensia magistrum, o alios secundi Sanes rum rubernia ordinis sanetos enumerat, in Hiberniam transmigrasse assevorat Vitae monachica morsin. At quia sat cui
Menius persuadeat, ut sabulis posteriorum sidem adjungat 3 Num fieri potuit, ut posteriores dominia historia moIius cirent quam Beda, qui ne . astatem quidem ejus novit et omnia, qu- -αM, non rettulit nisi addito illo ut perhibeαμ Nonne inter omnea constat exorcitatissimos fuisse posterioris temporis Scoto in fingondis Sanctorum vitis 3 Ergo has promus abjicienda sunt. Neque minus, quamquam auctoribus reullo melioribus nituntur, illa, quae do allexavi Shonius protulit Catalogus enim Sanctorum a Gilda de quo id supra p. 13 et Davido, Menoviones, otioo Britonibus nocundi ordinia annotos Maam ac pias roseri H. an St. II,
2, p. 293). Itaque his Britonibus cum Hibernia nocessitudinem fuisso sorsitan rodi possit. Sod quid honius Primum Britonum quoque ecclesiam, et Armoricanam utpote archiepiscopo Turonona subditam, et postea Cambronaom eodem, quo Sootorum ecclesia, rei monachicae amore imbutam fuisse posuit, deinde
Gildam et socios auodecimi fasces vitia usu enarrat in Hibernia, cujus incola paene atholicam de re u-ent vit Gildae
Mene II, p. 50 nos. 19), celesiasticum ordinem restaurasse fi discipulorum numero habuisse Finianum, Clonardensem, alterum Columbas magistrum et teste vita ejus, ceteris non priore patremGmnium paeno in Hibernia monasteriorum Sheno Π, p. 49 sq. . Djsiti sui. OO le
75쪽
Sed quamvis repudianda si hae Moesi ontoniis, amon obsBrvandum eat, quam aspo oceuerat apud Bootos Sti Mariini nomon α area loci in indico eoinm. , quam votusta si mpudeo sancti illius onoratio es Jonas, via Ool. Lux I ab Aot. ES. II ann. 15 44, p. 23 M. 42, p. 22 Adamn- vit Col. Bitona. 3 90 p. 2293. Qua do aua aliquam unquam Hiber ni eum Sti Martini monastorio nec aitudinem uisus pro orto habendum ost. Sed qualia vel quando fuerit, in Moum latet. Fortasse jam ipso Patricius in multis auia itineribus suam Turones venit. Nam ipso Patriei testante j- tune in Hibornia erant monachi si virginos Christi Gonfessio p. 308 H. an St. II, 2). Itaque, etsi amor illa vita monachleae et monasiorum illa mirabilis uotoritas Patrioli smporibus in rubores haud dubio non jam erat, tamen jam uno vita monachie in Hibs,
vitain translata est. Nam pro certo constare am aliunde allatam esse in Hiberniam sino nisi Ebrardua p. 160 infitias ibit
Qua de causa Vitae monachica primordia apud Sootoa adematquo alibi non esse non potuorunt. Sin us duo germani simillimi inter scin noritia suos quisque, cum adoleVerit, moresostondit, da et Seotorum vita monactiea. Quin stiam inter ipso Soesos varia monachorum onera distinguenda eas non sum Malogus Sanctorum, in quo stascundi et erui ordinis sanetos --- rem a habuisse dieuntur H an St. II, 2, p. 29 sq, satis eas, sed ipsa res oest; aliud hostimonium apud Umor Anti . p. 19). Omnium maxime
inter se differ an genua sorum, qui in monasterita modio in populoco uinus vitam agentes corrigendo populo opseam RV - hi simillimi posterioris temporis anonicia -- ει genus eorum, qui remitarum more solitaei vitam agebant. Do illis supra a Mia est disputatum do his pauca addam. Ac primum qui in laoaro non pomum, quin honii sen--ntiam impugnem, qui etsi non negat Columbae jam tam ribus exstitisas remitas, tamen apud formi domum ordinis sanctos, ginis deseri habitati μ illam vivendi rationem inorobuisse putat II, p. 24 sqq. . Cujus rei cum praeter catalogum Sanctorum nullum exsto testimonium - neque unum illud expressi verbis
Raquo, cum in ipso Turonensi monastorio inveniantur episcopi monasteriales Hartiun p. 34 neque desint testimonia, ex quibus liceat suspicari multo λntiquiorem esse in Gallia illum morem quam prima, quae Bartinnius profert, ejus exemplarios. Hartiun p. 34 , tantum abeat, ut certa sint, quae Ηartinngius de origine piscoporum monasterialium opinatu est, ut liceat putare Scotos a Gallis illum morem accepisse. Sed in medio adhuc relinquenda est haec questio, donec ipse Hariiungius, qui primus accuratius de hac re disseruit, via alius quidam funditus exquisiverit hanc rem, multo difficiliorem, quam ut pauci dijudioetur b.
76쪽
dictum unius Columba Luxoviensis, cujus scripta omnium Seotorum exceptis atricii antiquissima unt, do vita remitica dicta, quae infra commemorabuntur, idonea sunt, quae kenii opinionem diluant. quidem aliud fuim sorium aliud septimum
ecclosiae colorum saeculum concedere non possum, orte ecclΘ-siastieas Motorum historia fonte tales non sunt, ut nos actuohodio duo illa ascula discernere possimus. Ergo de utroquosaeoulo iisdem verbis dicendum est neque pu est quaerere utrum Adamnanus remitarum montionem faciens revera locutua
ait de aetato Columba an do sua ipsius Satis habemus clasinisso apud Scotos infra VI o VIII saeculum remitas, qui remoti ab hominum domiciliis plano solitariam vitam agobant
Adamn vit Col. I, 9, p. 211 3, 102, p. 235). Sed hoc
minime proprium erat Scotorum, neque commomoratione dignum esset, nisi ab his remitis vel ex odom, quo remitae comm vebantur, monachorum servors profectum esset tertium monachorum genus, peregrinantium. Hoc Scolorem proprium erat, utpote ortum ex ipso ecclesias Hibernicas statu. Nam cum in aliis ecclesiae partibus, in quibus monasterii nulla cum regionibus auia necessitudo erat, monachi postquam ollegio monachorum oceaserunt, mundum effugiaso
sibi viderentur, apud Scotos omnis ii, qui infaminatos a mundo se moto re cupiebant, in iis monasteriis, quae modio in populo, condita erant, voti sui compotos fieri non poterant. Undo factumeat, ut permulta monasteria oonstituersntur in insulis juxta Hiberniae oram sitis Shono II p. 62 sq.). Alii omnino patriam serentes paucia cum sociis in insulis major intervallo a patria romotis vel in ipso modio oceano collas ibi conEtruxorunt
Adamn vit Col 1, 5, p. 200 10 p. 202, of II, 6 p. 24;1, 19, p. 204 et alibi), alii vo soli Adamn 1 3, p. 197 voloum sociis ut torqvo Columba migraverunt in alienas terras Talas, qui relicta patria peregrinabantur, opus et Christo gratissimum si ipsi salutiferum edidias putabantur, nam pro Christo
persgrinabantur Adamn 1 3, p. 197, cs. Beda h. e. 3, 4 g 1616 5, 4 376 vs ad delenda pereamini Adamn 2 70, p. 222,
cf. 1, 21, p. 205). De qua re nullum exstat melius testimonium quam libellus illo do vita Columba Hiiensi ita conscriptus, ut vitam intexeret orationi partim latino partim Hibernico sermone de Genes. 12, 1 habitae os supr. p. 54). Etsi enim temporibus aetate Columbae longe posterioribus conscriptus est, tamen eandem de fregrinando sontentiam tulit atque prior , idque sermone tam distincto si dilucido, ut pauca transscribere mihi liceat:
Quod autem patri Idelium recipitur, hoc omntibus Ilii ejus
77쪽
ιamen relingiatur ne mena, ea iactu studi aliena tur ibidis . quando mente tamen patria relinquitur et non corpore p. 472 aliquando mente et in ore in aurit hi, quibu dies ur vos quideriai isti omnia νομεν - εια - 15. 29, vel M. 10, 39 p. 472 . . hi sunt veri peregrini, qui cum psalmista po88unt dicere: Advena sum a ud te, domine, et pere inua sicut mrina
Pere madium de Scotis enavigara et ipse Columba Adamn. 1, 11, p. 2023. Ergo monasterium Hiienae primitus unum ex
iis erat, quae peregrinorum monasteria jure nominurentur, neque postea gliscent monastorii auctoritate talis monastorii petasmvidetur ab eoisse. En habes aliam causam, qua factum est, ut abbas Hiiensis presbyterua non episcopus esse soleret. Apparet etiam, quam pravum sit ex monaatorio Hiiensi aestimare omnia Hiberniae
Restat, ut proferam, quas ipsam monachorum Vitam adumbrent is quidem Hiiensium, nam do aliis nil oonstat, dubium vero non est, qui in iis Hiberniae monasteriis, quae medio in populo constituta erant, monachorum vita diversa fuerit ab m. sensium. Sed cum de vita monao rum perrerinantium infra,
ubi do Columba uxovions agetur, plura dici possint, ibi et
verbosius rem explicabo et Ebrardi erroribus diluendis operain dabo, hoc loco paucis rem absolvam et ea sol commemorabo, quae aliqua de causa conspicua sae videntur. Ρrimum autem commemoration dignum eat, quod ii, qui monachorum collegio nocedere cupiebant, non praemisso anno probationis statim recipiebantur, simulatquo in occlesia feris geni a votum monachiale voverant Adamn vit Col 1, 27, p. 207). Cujus voti quas fuerit vis, vix cognosci potest. Nam cum liceret monachia peregrinantibus pincos tantum mense commorari in monasterio
Adamn vit Col. 1, 87, p. 29 et ipsis iis monachia, qui in monasterio educati erant, permittente αbbate ib. I, 10 p. 2023
peregrinari in alias regiones, certe per fraudem fieri potuit ut aliqui ex monachis reverteretur, a culum R. 1, 20 p. 20b). Nomini vero licebat discodoro invito hbate. Huius auctoritas apud familiam suam i. e. apud monaohos suos, quos fratres Vel
Tacobo de regula Columbae hibernico sermone conscripta H. an St. II, 1 p. 119), quam neque a Columba scriptam esse neque, quippe quae de vita eremitarum agat, ad adumbrandam monachorum vitam quicquam momenti afferro, manifestum est cf. . an M. II, p. 121 not. Q. Djsiti sui. OO le
78쪽
quam flexi mnibus ad eum, oderent monachi ib. 3 87, p. 228 et 1, 6, p. 20 l), ut ex arbitrio otiam in itata hora vel ipssi nocte per suum proprium ministrum Adamn vit Col. 1, 11 22. 25. 26 alibi pulsa loco fratres in Molosiam convocandi
potestatam haberet in 1, 11, p. 202 1, 21, p. 2053. eo
tamen ille solus omnibus monachorum studiis vel operibus eo solus regendis populis praeerat, sed a sonioribus ita adiuvabatur, ut graviore ros non sine eorum consilio undisaret Boda'. o
3, 5 g 164 st ut unum in Ilia junioribus praeficeret praepositum ib. I, 33, p. 10 vel ib. 1, 30 p. 20s operum
dispensatorem. Tribus autom diurnis operibus apud Adamanum monachos invenimu intentos, iisdem, quae in regula, quas Per-poram Columba attribuitur H and St. ΙΙ, 1 p. 1203, monachiκ mandantur orationibus, laboribus, lectionibus. Nemo hac in roquioquin con cuum est nisi in orationibus decantations illas psalmorum Adam vit Col. 1, 31, p. 20s), do quibus infra plura dicenda sunt, in laboribus tria, quae murrunt eorum genera, primum scribonia Adamn I, 22, p. 206), secundum eorum, qui in ipso monaaterio perfieiendi orsint Adamn 1, 22, p. 206 2, 52, p. 2173, tertium eorum, quos agricultum serebat ib. 1, 30 p. 2093. Doniquo non omittam commemorare labor a illos nequaquam in singulas diei horas orta quadam lege fuissis distributos, sed perfectos osso vel quando necessita adorat via
quando monasiis vel abbati olli bat Adamn 1, 30 p. 209
I, 21, p. 205). Attamon horariarum preoum mentionem eas quodam ab Adamnanomotum non age opinor. Has Molonus. Nam ad omparandam oes iam Motorum cum Romana Columba historia ansam non praebes, quin tun temporis de iis robus, quas posterioribus tomporibus contro Verulam excitaverunt, non jam aginatur. Quanquam enim Columba adem sat pasinalis computation utebatur et ademtonsum Minoaua orat inuo postorioris temporia ooti naine Columba Luxoviensis utrumque moram jam inne in Hibernis fuisso testis est et Beda prioris montionem setat h. e. 3, 4 g 160 famon, cum olumba nihil ommorosi h uoxit oum Romanis, abjecta damnata sabula, qua Columbam facit ramuntiantem suturam do flebrandia festis diebus pasehalibus controversiam 1, 8, p. 2013, suspicandum est, eum non novisse, quid Scotorum
proprium sit. Neque omnino de utroque more multa diosnda sunt Nam, De puellarum monasteriis, de quibus Adamnanus nisi semeI 2, b, p. 224 mentionem non secit, infra p. 81 dicam. Djsiti sui. OO le
79쪽
sadem norit, quae Britonum, quod prosecto mirum non ea stat atries eum Romanis necemitudo fuit, nam adem uno Romani uishantur sati paschalia omputation qua Britones ad a, quae supra p. 19 sqq. dissorui, seto a delegare possum.
Νeque habeo, quod de tonsura prioribus p. 21 sq. addam Et
ipsa nim eadem orat apud Seotos, quae apud Briton hoo cistum est, sed utrum jam Patriciua, ut ense Catalogus Sanctorum, attonaua fuerit idque tonsura Britonum et Scotorum, an poenitaris illa tonsurandi ratios terioribus temporibus aliunde haud solam n o Gallia una cum vita monachica, et in Britanniam, in Hiberniam porusnorit, in modio relinquendum est. meo igitur de Columba, do una persona et aetate hac nostrae disputationis parto dissorem supra nobis r osuimus. Sod priusquam ad sequentom progredientes part- cognoscendROecoleaiae Nordanhymbrorum o natura ot controversis cum Romana ecclesia oporam demus, paucis earum Biberniae regionum, quas a dominio mionatum libera erant, historium absolVam . In australibus enim rubornia partibus paullo ante annum 630 Romani inito noscimus quomodo cum Hibernis commercio cum illis ager eooperunt, ut a solo auo celabrandi seat paschalis more in unitatam colosis redirons. Quod Mai initio Hiberni recus ant, tamen paucia annis post anno 630, ut videtur, οπι-
moti ipsius Honorii papae spistula synodo piscoporum habitna Campum album inagh-Lono omnes australia Hibernias
incolas Pascha anonico ritu observare didicerunt et legatis Romam missis paco um Romanis facta intellissaeunt se nisi conjunctos eum opiscopis Romanis unitatem colesiae aerVno
Haec omnia Hiienses aegre tutorunt Cumenni p. p. 20: vobis πιν - p. 22 onu est otii quod ineo sive omnino sive quod una cum aliis australis Hibernia monastoriis et ipsum Dearmachina vid supra p. 54), cujus abbas Cuminnus videtur fuisse, ad Romanos transierat; nequo ipsi neque septentrionalis Hiberniae episeopi epistula illa Johannis papae, de qua sum dictum est in. 58 commoti sunt, ut societatem cum ommis inirent. Itaque qua de Hiiensibus et domibernia semontrionali amplis dicenda sunt, in aequentibus melius quam hoc loo ab
Nituntur haec omnia et umeani epistula ad Segenium abbatem Hiiensem 62 6M Η. an St. Π, 1 p. 13b), quae Oxstat in Usserit veterum epistolarum hibernicarum syllogo Paris 166b. p. 114.17 sqq. et Beda hist. 2, 19 g 143 sqq. et 3 3 labb. Et, quo tomporo facta sint, cum episcoporum Romanorum nomina dofiniunt 62b-640)tum incertiora quidsm illa sed satis bona argumenta ex ipsis festi paschalia computationibus desumpta Shonem, p. 161).Djsiti sui. OO le
80쪽
solventur. Nam cum eodem anno, quo umeanus Segonio renunclavis mionaea oonaoorato Nordanhymbris episcopo principatum auum ultra Pictorum fine in ipsam Britanniam promovissent, indo ab anno 3 potior pars oes in Hiberno-Sootorum in septentrionali Britannia erat, in finibus Piciorum, Scotorum AI-banenatum Nordanhymbrorum aliorumque Siaxonum. Sed unam antea proponero licea quaestionem. Nonne, quasso, cum tam satale si tam oleriter australis Hibernia episcopi cum Romanis societatem inierint, absurdum est, cum Ebrardo putare et doctrina et moribus longe diversam uias a Romana
ecclesiam Scotorum An credibilo est umeanum, si ita fuisset, de nulla alia re nisi de olebrandis ostis paschalibus diobus Sogenio scripsisse Quin etiam ipse papa cum Motis agona donulla alia re nisi de controvorsi paschali et de Pelagiana hao si utpote apud Scoto reviaviscente orba seon Beda h. e. 2, 19
14 sq. - Conspicuum illud altorum, odii Ebordo p. 171
risum movit, quippe qui non cognoveri in libro Ardmachano singulis epistulis Paulinis a librariis praemima esse argumentis X Pelagii in epistula Paulinas inpositionibus desumpta Botham II, p. 26 sqq.). Quae utrum Polagio an Hieronymo ascripta sint in libro Ardinachano, Molo, nam neque Bethamiua neque S -nius II, p. 24 de hac re verba fecerunt. Sed eum constet Pelagii inpositiones hodie inveniri inter Hieronymi opera, quiseaummis in honoribus apud Scoto habebantur, cotos aperte cum Pelagio sensisae non Modo. amon fictam fuisse illam papae insimulationem, quia contendero audeat Sed cum alia hujus rei certa mentio non occurrat, contra oum ipso illaidua de quo intra anno 680 pro min aquilonia parte Bruarima et Bernis insulis, quae ab Anglorum et Britonum necnon co- torum et Pictorum gerinoua colebantur veram et catholicam idem confossus ait Stephan Eddius vis Willa. c. 50 Μab Aota IV, 1app. p. 10), levioris momenti non eas non potest illa accusatio. Praetorea quis tutari Graccho do seditione querentea lomissa igitur hac insimulations pro corto habendum eat eoolesiam colorum Columba aetate cum catholica do doctrina Plisne conae iam. Nam qua Ebrardua protulit de sanctorum et reliquiarum cultu utpoto a Scotis repudiato e do virginitate in summis honoribus non habita, tam levia sunt, ut cum ex ipsis ejus, de qua agimus, aetatis testimoniis nullum argumentum Ebrardus protulerit, mihi pertaesum sit, plura de hac o dia-
putare. Satis haboam asseverare me mullum clericum medum Neque Ussorius do Polagianismo in Britannia revivisceuto disserens simitoschaΙo et Praedestinatianae controversiae ab eo motae historia. Hanovias. 1662. i. 1 sqq. plura attulit certa testimonia. Djsiti sui. OO le