장음표시 사용
191쪽
Serapion. n. s. allegata Apostoli verba de relabentibus in peccata post baptismum intellexere, quos propterea docent misericordiam non consecuturos. 3' Ss. Cyprianus et Ambrosius tradunt nonnullorum peccatornm nonnisi Deum misereri posse; et As. Athanaesius et Hieronymus peccatum in Spiritum S. vocant irremissibile, invenlabile, indeprecabile. 4' Sane Ecclesia interdum quorumdam eriminum reos a reconciliatione arcebat vel in ipso mortis articulo. Ergo.
il 5. Resp. N. A. Ad i , prob. N. Neque enim hi au-etores de facultate Ecelesiae loquuntur, sed de prava illorum peccatorum dispositione, uti exposuimus.116. Ad 2 , D. Qui proinde errarunt, adeoque refellendi sunt, prout eos confutat ibid. s. Athanasius, C.
ii T. Ad 3 , N. Etenim s. Cyprianus loquitur de Ia-
Psis recusantibus satisfactionem conssis martyrum precibus, statuitque Dei solius esse ita peccata remittere, ut nullam satisfactionem exigat. Tantum vero abeSt, ut S. Λm-hrosius irremissibilia peccata doceat, ut contrarium expressendStruat contra novalianos, et virginem lapsam ad poc- nitentiam admiserit. Dum vero S. Athanasius et s. Hieronymus irremissibile peccatum in Spiritum S. praedicant, nonnisi de prava subjecti dispositione loquuntur. 118. Ad 4 , D. In nonnullis Ecclesiis particularibus et quidem ad tempus, Tr. in Ecclesia universali N. Incertum primo est, utrum reipsa documenta quae pro hac Seu-tentia afferuntur, de totali ac perpetua negatione abSO- Iutionis loquantur; sed et hoc dato, hic usus contrarius fuit praxi universalis Ecclesiae, neque provenit ex eo quod putaverint Ecclesiae illae sibi eoarctatam a Christo esse facultatem absolvendi, quod nobis satis est, quidquid deeritica hac quaestione sentiendum sit.
192쪽
Rectu ac utilis est peccatorum venialium frequens consevis, et piorum uaui consentanealis. Haec propositio quae jansenistas impetit ac synodum Pistoriensem, certa est. Etenim a Pio VI. in Const.
A uctoremstdei, Declaratio synodi de peccatorum venialium conse Emne, quam Optare se ait non tantopere frequentari, ne nimium comtemptibiles reddantur ejusmodi confessiones, damnata estuli temeraria, perniciosa, sanctorum ac piorum praxi a S. m. Tridentino probataae contraria. 120. Sane conc. Τridentinum Bess. 14. cap. 5. haec docet: Ram venialia, quibus a stratia Dei mon eaecludimur, et in quae frequemliua labimur, quamquam BECTE ET UTILITER curauue omnem praeremptionem in confessione dicantur, quod piorum hominum usus demonstrat; taceri tamen citra culpam, multisque aliis remediis e lari possunt. Hujus propterea r
etae et utilis consessionis piorumque hominum usui come taneae frequentiam valde commendat s. FranciScus Salesius in sua Philothea P. 2. c. 19.i 2 l. Hinc videmus hunc usum penes Veteres Obtinuisse. Siquidem Tertullianus in lib. De Pudicilia c. 19. plura venialia peccata inter remissibilia virtute clavium recenset. S. Cyprianus lib. De lapsis refert de fidelibus aetatis Suae, quod salutarem medelam parvis licet et modicis
vulneribus a sacerdotibus per Gomolostesim requirerent. S. BMilius in Regulis brevius tractatis, interrost. 4. hanc Praxim apud sanctimonialas obtinuisse testatur. S. Augustinus Enar. in Ps. 99. n. 6. Semper constere, inquit, semper habes quid conflearis. Mabillonius in Praef. ad acta Sanctorum Benedictinorum sec. ΙΙΙ. pluribus adductis docvinentis ostendit praxim frequentis consessionis venialium tum penes monachos tum apud pios laicos viguisse. Alia plura adjiciunt Morinus De Poenit. lib. 5. c. 3, 5. et 32. Martentus De antiq. Eccles. rilib. lib. l. P. 2. c. b. Rr. 5.
193쪽
Benaudotius De perpet. Fidei tona. s. lib. 3. c. s. et Charbonius in inst. Sacram. tom. 2. c. g. Ergo. DIFFICLLTATES
l 22. Obj. V Hic usus in antiquitatu non obtinuit; P experientia docet consessionem vilescere ex nimia ejusmodi frequentia; 3' peccatores pro quibus EccleSia orare consuevit non amplius agnoscerentur. Ergo. l23. Resp. Λd i , N. Contrarium enim ostendunt documenta, quae attulimus.124. Ad 2 , N. Quinimo experientia exincit longe mclioribus dispositionibus praeditos ad confessionem accedere qui frequenter leves noxas suas diluunt, qua qui semel in anno ad idem tribunal accedunt. Si abusus nonnulli irrepunt, hi corrigendi sunt, non usus tollendus ex quo tot bona proveniunt, inter quae non insimum locum tenet maior animi tranquillitas, cum saepe accidat conscientiam angi in dubio utrum culpa gravis an levis fuerit, quod apprimo discutere disiicillimum esse s . Augustinus De civit. Dei lib. 2 l. c. ult. lassus est. 125. Ad 3'', N. Ecclesia enim orat pro Omnibus; quod si praxis obtineret, ut nonnisi graVes peccatores ad confessionem accederent, plures Se ab ipsa retraherent, ne Dr derent conscientiae statum, gravesque saltem suspiciones de se excitarent. Hic Dorio scopus dansenistarum est in hac doctrina.
nitentiae, definiri solet: compensatio injuriae Deo nostris peceatis illatae. Duplex enim in peccato reatus invenitur cv me et poenae. Beatus poenae aeternae semper remittitur una cum culpa: ut plurimum tamen illo dimisso, remanet reatus poenae temporalis adhuc subeundae vel in hac vel
194쪽
in altera vita. ΤOlli autem et linc potest, ut docet Τridentinum Sess. s. c. l4. per eleemosynas, orationes et jejunia, aliave pia Opera aut poenas sive sponte Susceptas Sive patienter toleratas, sive a sacerdote injunctas. Protestantes sub Ecclesiae resormandae praetextu commodiorem Viam invexerunt ad se liberandos a poenis temporalibus conS etandis et a satisfactione Deo praestanda, autumantes hoc esse injuriosum Christo, cum Deus nobis ejus merita per fidem imputet. Contra quos sit:
Non tota simul poena cum culpa semper remittitur a Deo; Sed plerumque, poena aeterna virtute clavium sublata, poena temporalis manet eaesolvendat 27. Propositio de fide est ex can. 12. Sem. 14. eone. Tridentini: Si quis dixerit, totam poenam simul cum culpa
remitti semper a Deo . . . s anathema Sit.
l28. Ex Sacris litteris propositionis Veritatem evincunt notissima exempla Adae, Mo3sis, Aaron, Da id praesertim, quibus quamvis Deus culpam dimiserit, deque ejus remissione certior David sactus fuerit, grai issimis tamen poenis temporalibus mulctati sunt. l29. Patres uno consensu necessitatem satisfactionis pra dicasse post culpas dimissas fatetur ipse Cal inus, qui Inst. lib. 3. c. 4. S. 38. scribit: Dicam simpliciter, Omnes δε- re fatres, quorum libri eaetant, aut hac in parte lapsos esse aut nimis aspere et dure locutos. Non est igitur quod solliciti simus in eorum testimoniis colligendis. Speciminis gratia sit f. Cyprianus, qui in lib. De lapsis, Dominus, inquit, orandus est, Dominus nostra salis factione placandus. Cujus rei hanc reddit rationem s. Augustinus Tract. l24. in IO. n. 5. dicens: Ne parva putaretur culpa, si cum illa s-niretur et poena. l 30. Quapropter Tridentinum seM. cit. cap. 8. heec praeclare habet: Surie et divinae justitiae ratio eaigere νμ
195쪽
195detur, ut aliter ab eo in stralium recipiantur, qui ante Baptismum per ignorantiam deliquerint; aliter vero, qui semel a peccati, et daemonis servitute liberati, et aaecepto Spiritus Sancti dono, scientes templum Dei violare, et Spiritum S. contristare non formidaveriri. Et divinam cleMentiam decet, ne ita nobis absque ulla satisfactione precata dimittamur, ut, o casione accepta, peccata leviora putantes, velut injurii et contumeliosi Spiritui S., in straviora labamur, thraaurizantra nobis iram in die irae. DIFFICULTATES
13 i. I. O . i' Deus passim protestatur Se plene se
cata dimittere, dicens Ig. 42, 25. Peccatorum tuorum non recordabor; et ΕZecla. 38, 12. Impietas impii non nocebit ei in quacumque die conversus fuerit ab impietate sua. 2' Christus superabundanter satisfecit pro peccatis nostris non solum quoad culpam et poenam aeternam, Sed etiam quoad poenas temporales. 3' Hinc nuspiam legimus in N. Τ. pro dimissis peccatis injunctam esse poenitentiam, nec publicano , nec mulieri poenitenti, nec servo cui dimissum est Omne debitum, nec Petro, aut alii euiquam. Ergo. 132. Resp. Λd ι', D. Quoad culpam et poenam ctete nam, C. quoad poenam temporalem N. Alioquin neque ab Adam, nequo a David neque a caeteris quos enumeravimus poenitentibus poenas temporales popoScimet. laa. Ad 2', D. Ita tamen ut satisfactiOuibus nostris applicemus nobis satisfactionem Christi, C. secus IV. Non aliter nobis prosunt merita et satisfactio Christi quam per eorum applicationem, ut Suo loco ostendimus.134. Ad 3 , D. Ob causas peculiares , c. ad exclusionem satisfactionis in N. Τ. N. Nam 1' Christus utpote supremus Dominus potuit Omnem etiam satisfactionem remittere, quod nequeunt ejus administri ; 2' per secta etiam contritione et charitate potuerunt illi praediti esse, cujus Christus utpote cordium scrutator , inspector erat. Nunc vero addimus Petrum culpam suam toto vitae
196쪽
tempore flevisSe, et crucis patibulo expiasse. De ceteris Scriptura Silet, nescimus proinde an nou etiam poenis temporalibus illi suas culpaes diluerint. Certe Paulus Corinthio incesto poenam Satis gravem imposuit. 135. II. Obj. i' Satisfactio ex indebitis fieri debet, nihil autem nos habemus quod Deo titulo creationis, redemptionis et sanctificationis non debeamus. 2' Deinde ratio clamat, quod Sublata causa, scilicet culpa, tolli debeat es- sectus , nenlye Poena. Ergo. 136. Besp. Ad l , D. Nisi Deus voluerit id quod po
Sumus, et ea qua Valemus ratione asserre, gratuito acceptare, Tr. Vel C. Secus N. Porro hoc ipso quod Deus poenas Seu satisfactiones a nobis poscat, declarat Se eas Rcceptare.
137. Λd 2'', D. Si essectus a causa pendeat ut sit et conservetur, C. Si pendeat a causa , ut producatur in esse permanente N. Alioquin sublato gladio cessaret vulnus et dolor, sublato artisce cessaret opus ab eo consectum, et ita porro,
Possunt et debent Ministri Poenilentiae salutares et convenientes satisfactiones poenitentibus injungerei 38. De side propositio est a Tridentino Sem. 14. Sancita hoc can. 15. Si quis diaerit, claves Ecclesiae esse datas tantum ad solvendum, non etiam ad ligandum, et propterea Sacerdotes, dum imponunt poenas constentibus, agere contra sinem clavium et contra institutionem Christi . . . ; aniath. Sit.
139. Profuit porro haec doctrina ex constitutis in pr positione praecedenti. Evincitur autem ex continenti ΕΟ-clesiae traditione. Etenim patres omnes quovis tempore docuerunt claves a Christo Ecclesiae concessas non solum ad Solvendum, Verum etiam ad ligandum salutaribus et convenientibus satisfactionibus. Ceteris omissis documentis Daulo ante adductis, hic adjicimus verba Innocentii I. qui iu
197쪽
l97 Epist. ad Decent. scri hit: De pondere aestimando delictorum, sacerdotum est judicare , ut attendat ad consessionem poenitentis . . . . ac tum jubere dimitti poenitentem J, eum viderit congruam satisfactionem Suam. Τοt praeterea testes habentur Ecclesiae fidei ac praxeos, quot supersunt canones ac libri poenitentiales, qui regulam hujus injungendae satisfactionis tradunt.140. Et haec quidem adversus Protestantes. Nunc aliquid adjiciendum contra jansenistas, qui contendunt satisfactionem necessario praemittendam absolutioni esse. Licet vero antiqua disciplina ferret ut sathsfactio reconciliationem praccederet, non ita tamen Servata haec consuetudo est, ut nullam pateretur exceptionem. Etenim ex Cypriano novimus constitutum in conc. Carthaginiensi III. fuisse, ut instante persecutione, omnibus absolutio et eucharistia daretur, qui apte fuissent dispositi, adeoque nedum completa, sed neque incoepta satisfactione, quod pluribus aliis exemplis fieri consuevisse ostendit Morinus De Poenitent. lib. 10. et cum eo Natalis Alex. Diss. 9. in sec. III. Prop. 2. Viguit praetcrea a duodecim et amplius seculis in utraque Ecclesia praxis tribuendi absolutionem et admittendi ad meram Synaxim poenitentes ante completam injunctam satisfactionem. Nequit igitur sine ingenti temeritate accusari Ecclesia ob disciplinam quam hodiedum servat, quin
in crimen vocetur universa antiquitas.
141. Cum proinde Petrus De Osma docuisset: Non per acta poenitentia, eonstentes absolvi non debere ; a Sixto IV. haec propositio in const. data an . t 479. haeretica nota confixa est. Sic etiam Alexander VIII. hanc proscripsit prο- positionem n. 15. Ordinem praemittendi satisfactionem absolutioni indurit non politia aut institutio Ecclesiae, sed ipsa Christi leae et praescriptio , natura rei id quodammodo dictante. Clemens vero XI. proposit. 87. Quesnelii pariter
damnavit: Modus plenus sapientia, lumine et charitale est dare animabus tempus portandi eum humilitate et sentiendi 3tutum peccati, petendi spiritum poenitentiae et contritionis, et
198쪽
incipiendi ad minus satisfacere justitiae Dei antequam reconcilientur. Cumque eandem doctrinam instaurasset synodus Pistoriensis pro p. 35, eam Pius VI. in cit. Constit. rejecit uti fuisum, temerariam, communi praXi Ecclesiae injuriosam, inducentem in errorem , haereticuli nota in Petro De Osana
142. Obj. l' Apostolus Rom. 8, l. Nihil, inquit, -mnationis est iis qui sunt in Christo Iesu. Si nihil, ergo tum quoad culpam tum quoad poenam. 2' Ad Ephesios vero c. 4, 28. a conversis unice exigit, ut qui furabatur, jam non furetur. 3' Exponens s. IO. Chrysostomus Apostoli mentem minit. 28. in I. Epist. ad Cor. haec scribit: Non inquit Apostolus , si puniamus, si Supplicium de nobis sumamus; sed si dijudicaremus, hoc est, si nostra tantum voluerimus peccata costnoscere, Si nos ipsos condemnare, liberaremur ab hujus et futuri seculi suppliciis. 4' Sane nulla est ratio, cur imponendae sint in sacramento Poenitentiae satisfactiones, cum nullae in baptismo injungantur. 5' Quod si vetus Ecclesia consuevit injungere Satisfactionem poenitentibus, non ad vindictam, sed ad certamina et exercitationes novae vitae, et ad aliorum aedificationem ita se gessit. Ergo.
143. Resp. Ad i , D. Benatis per baptismum, C. Poenitentibus post baptismum Subd. Quoad reatum culpae et poenae aeternae, C. quoad reatum poenae temporalis, saltem de via ordinaria , N. 144. Ad 2', D. Praecipue, et quidem quoad renatos ex baptismo, C. Solum et quoad lapsos post baptismum N. l 45. Ad 3 , D. In ordine ad supplicia a Deo immissa aut immittenda in hac vel in altera vita, C. ad exclusionem
satisfactionum sacramentalium R. En quomodo de his s. Io. ChrysostomuA Homil. l4. in Hatth. eadein Apostoli Verba expendens loquatur: Audi Paulum dicentem: Quoniam si nos judicaremus ... Et quomodo , inquies , de nobis judicabimus
199쪽
et a uobis rationes eaepetemus Z Luste , acerbe ingemisce, teipsum humilia et assiste etc. i46. Ad 4 , Nest. Sed lianc assignat Tridentinum rationem Sem. 14. cap. 2. quia per baptismum nova efficimur creatura, adeoque plenam et integram peccatorum Omnium remissionem assequimur , ad quain novitatem et inlestritatemper sacramentum Poenitentiae sine mastnis nostris fetibus ellaboribus, divina id Gigente juatitia , pervenire nequaquam
147. Ad 5 , My. Etenim Ecclesia non solum ob recensitas causas, Verum etiam ad Satisfaciendum Deo pro admissis peccatis satisfactiones injunxit, ut constat ex apertissimis patrum testimoniis, quae attulimus.l48. Dices cum jansentanis : Patres Satisfactionem pretium, absolutionem mercedem Vocarunt. Ergo illa semper absolutioni praemitti debet. 149. Resp. D. Ita vocarunt patres satisfactionem et absolutionem, ut rationem asserrent disciplinae , quae tunc temporis passim obtinebat, C. ut signiscarent, ut autumant jameniani , ordinem praemittendi satisfactionem absolutioni ex Christi institutione, ac natura sacramenti servandum R. Quod patet ex exceptionibus satis frequentibus , quibus ipsimet hunc ordinem inverterunt.
DE MATERIA , FORMA ET MINISTRO SACRAMENTI POENITENTIAE
i50. Duplex materia distinguitur remota et proaeima. Remota rursum aut necessaria est aut libera. Necessaria sunt omnia Iethalia peccata post baptismum commissa ; libera peccata Venialia, aut etiam lethalia alias rite confessa. Materia haec remota sive necessaria sive libera ea est, ut loquuntur scholae, circa quam Versatur Sacramentum. In hoc conveniunt omnes. At circa materiam proXimam , Seu ex qua, ut riunt, sacramentum conscitur, controversia viguit i
200쪽
ter tho mistas et scolistas. Utrique latentur contritionem , confessionem et satisfactionem Partes eSse Poenitentiae, quas
aliis verbis vocant actus poenitentis , easque Tride utimini dixit quasi materiam hujus Sacramenti; quia, ut exponit Euius in si . Sent. dist. I S. S. 2. materia Poenitentiae non est aliquid physicum uti elementa , e. g. 3qua, oleum ,
t anis etc. Sed sunt actiones , qu ne idcirco non ita proprie materia vocari possunt. Itaque thomistae contendunt recen- Sitos actus veram materiam proximam hujus sacramenti constituere; scolistae vero censent ejusdem materiam proximam esse absolutionem a Sacerdote Poenitenti impertitam, quatenus est ritus sensibilis, et habere rationem sormae, quatenus significat essectum sacramenti. Maldonatus in Tract.
de Domit. p. 3. Thes. 7. sententiam thon istarum Vocat commu-n m, Sciatistarum autem veriorem. Fundamenta utriusque sententiae expondi possunt penes respectiVae scholae theologos.lsit. Sed jam de sorma. Protestantes contendunt absolutionem non esse nisi declarativam remissionis peccatorum , non autem ejusdem essectivam ; quem errorem mox refellemus. Interim theologi omnes consentiunt eam consistere in verbis illis: Ego te absolvo a peccatis tuis. Perinde autem videtur , Seposito Ecclesiae praecepto , quoad rei substantiam , sive ea modo indicativo , Sive modo deprecativo pronuncientur. Exploratum enim est ex certissimis documentis non aliam viguisse usque ad sec. XII. in Ecclesia Occidentali hujus sacramenti sormam praeter deprecativam , uti praeter Morinum De Poenit. lib. 8. c. 8. Seqq. ostendit Martentus De antiq. Gel. ritibus lib. l. par. 2. e. 6.ar. 5. S. I 2. et art. 7. , in Ecclesia autem Graeca adhuc igere eandem deprecativam formulam ex ejus Euchol
giis constat apud Goarium et Amidium. Quae facta nullis concutiuntur ratiocinationibus sive Suaregii sive Simoniaeli. l. 2. Circa ministrum desipuere tum proteStanteS autumantes quemlibet fidelem clavium potestatem a Christo accepisse ; tum Waldenses , viei essiae et liussitae, qui potestalem absolvendi tribuerunt laicis pro his , denegarunt Sa-