장음표시 사용
221쪽
riuthium in nomine D. N. I. C. sic cum Solvit in persona Christi , seu Christi nomine et auctoritate, ut spiritus salvus sit in die D. R. I. C. Aut igitur neganda potestas dandi indulgentias, aut latendum eres validaes etiam Psse coram Deo. 3l. Ad Ecclesiae vero sensum quod attinet, is patetiti' ex formula qua seria V. in coena Domini poenitentes ab ulterioribus satisfactionibus absolvebantur , quamque exhibet adhuc Ordo Romanus, in qua dicebatur : Delia ...
agnosce oves tuae redemptionis, constrictas vinculis peccatorum, Ecclesiae tuae precibus eaeoratus absolve. 2' Ex iis quae Scribit Τertullianus, jam montanista, in lib. De pudicitia cap. ult. vhi catholicos vellicat quod ad preces martyrum veniam moechis tribuerint : At tu, inquit , jam et in vivirtyres tuos ei undis hanc potestatem. Quis permittit homini donare , quae Deo reservanda sunt 8 Suffciat martyri propria delicta pur-yanct . . . Quis alienam mortem solvit, nisi solus filius Dei pQuae certo de sola remissione poenarum ecclesiasticarum tutelligi non possunt. 3' Ex persuasione tolius populi Ca thaginiensis , quod Obtenta a martyribus pax Valeret in eoelis , iuste clero Romano Ep. 30. ad Cyprianum, nec non . ex eodem S. Cypriano, qui Ep. 12. Scribebat: Occurrendum puta fratribus nostris , ut qui libellos a martyribus acceperunt , et praeroyatira eorum apud Deum juvari possunt.
32. Ad haec accedit ineluctabile s. Thomae argumentum in Suppl. q. 25. ar. l. quod si vera esset adversariorum sententia , Ecclesia hujusmodi induissentiva faciens , mastis damnificaret , quam adjuvaret: quia remitteret ad straviores poenas, scilicet purgatorii, absolvendo a poenitentiis injunctis; cum tamen Τridentinum desinierit induistentiarum usum raso
christiano populo maxime Salutarem. DIFFICULTATES
33. Obj. 1' Indulgentiae hodiernae substitutae Aunt antiquis relaxationibus poenitentiae canonicae. Atqui relaxatio poenitentiae canonicae erat solum pro soro externo corum
222쪽
Ecclesia ; ergo et indulgentiae hodiernae non valent nisi pro foro externo coram Ecclesia. 2' Quod magis elucet exconc. Tridentino declarante Ecclesiam antiquissimis temporibus consuevisse indulgentias dare; sed antiquissimis temporibus non dabatur indulgentia nisi de poenis canonieis; ergo non alia datur etiam nunc temporis , cum poenitentiae canonicae numquam fuerint abrogatae. 3' Sane quo reseruntur nisi ad canonicas poenitentias formulae quibus non ita pridem concedebantur indulgentiae de poenis injunctis p Quibus item dantur adhuc indulgentiae septem annorum et totidem quadrasteriarum 8 4' Quorsum conc. Τridentinum ne nimia sit facilitas largiendi indulgentias, rationem adducit, ne me vetur disciplina , si indulgentiae non remitterent Poenitentias canonicas Ergo. 34. Besp. Ad l , Ir. Maj. Rey. min. Τransmisimus M jorem, quia ex Apostolo constat datam indulgentiam a tequam instituerentur poenitentiae canonieae, prout pariter ex aliis documentis patet Historiae Ecclesiasticae. Verum hoc omimo, negavimus minorem, quum poenitentiae canonicae non solum institutae fuerint ad satisfaciendum Ecclesiae ratione scandali , sed etiam imo potissimc ad satisfaciendum Deo, cum hoc de natura poenitentiae sit, ut ea poena eoram Deo expietur pro culpis admissis. Sane poenitentiae illae constituebant partem integralem sacramenti, Saltem per applicationem clavium, ac ipsis jansentanis contendentibus , praemittebantur ut pretium , illisque ut mereraimpendebatur absolutio. 35. Λd 2 ', D. Antiquissimis temporibus non erant indulgentiae nisi relaxationes poenitentiae canonicae validae tamen coram Deo , uti exposuimus, Tr. Validae tantum coram Ecclesia N. ut patet ex dictis. Falsum autem est adhuc Vigere poenitentias canonicas, quae quinque ad minus seculis ante concilium Τridentinum per non usum GSSRVerant, quam is nullo positivo decreto abolitae fuerint. Contrarium
asserere vere est ridiculum se praebere.
36. Ad 3 , Besp. Husmodi formulius reipsa alludere ad
223쪽
antiquum usum , et quan Vis poenitentiae canonicae cessaverint , formulae tamen conservatae sunt. Siquidem in antiquis Poenitentialibus unicuique peccato determinata erat poena sua , et juxta has reguIas poenitentes expiare tenebantur propria crimina coram Deo. De his itaque poenis injunctis vel absolute , Vel quae r ponderent septem annis et totidem quadragenis dabatur indulgentia, et adhuc datur, quae tali expiationi respondeat, etiamsi regulae illae non amplius vigeflui. 37. Ad 4'', Resp. rationem illam cone. Tridentinuin adduxisse , ne ex nimia facilitate indulgentiae vilescerent, sicque servor intepesceret, negligerenturque opera illa quae praescribi solent ad lucrandas indulgentias , atque extingueretur studium poenitentiae. Nullo vero modo illis verbis alludere potuit Tridentinum ad enervationem disciplinae , quae exurgeret ex neglectu poenitentiarum canonicarum , quac ubique , uti diximus, a pluribuS Seculis disparuerant 38. Inst. i' Martyres antistites rogabant ut lapsis aliquid de rigore remitterent poenitentiae canonicae; 2' antistites vero in danda indulgentia rationem servoris hahebant , quo praesumebant eos pleno jam Deo satisfecisse , adeoque non remittebant nisi superstitem poenitentiam agendam in soro Ecclesiae. Ergo.
39. Ad i , D. Qua Deo etiam , imo praecipue satis ciebant, C. soli Ecclesiae N. Responsio patet ex dictis. 40. Λd 2 , N. Alioquin minime patres dixissent, prout
saepe in eorum scriptis reperitur , Se Vere coram Deo aliquam satisfactionis partem remisisse, aut etiam universam ad preces martyrum, ingruentibus praesertim persecutionibus.
Datur in Melesia indulgentiarum thesaurus constans eae meritis Christi et Sanctorum
4 l. Et haec propositio certa est doctrinamque catholicam exhibet , uti Ostcndunt propositioncs a Romanis
224쪽
Pontisicibus damna lac. Etenim Pius VI. in toties laudata C-stit. propositionem 4 l. synodi Pistoriensis proscripsit, quae
asserit: Seholasticos suis subtilitatibus insatos invexisse thesaurum male intellectum meritorum Christi et sanctorum et clamo notioni absolutionis a poenis canonicis substituisse confusam et falsam applicationis meritorum. Quasi thesauri Melesiae, unde Papa dia induistentias, non sint merita Christi et sanctorum: falsa, temeraria, Christi et sanctorum meritis injuriosa , dudum inart. t T. Lutheri damnata. Praeiverant huic Pontifici praeter Leonem X. s. Pius V. et Gregorius XIII. qui li. Bajipropositionem confixerant: Per passiones sanctorum in indulgentiis communicatas non proprie redimuntur nostra delicta; sed per communionem charitatis nobis eorum passiones impertiuntur , ut digni simus, qui pretio savuinis Christi a poenis pro peccatis debitis liberemur; cui assinis est altera ejusdem
42. Ne in re quam tanto surore impetunt Lutherus , Calvinus, imo et neoterici catholici, obscuritas habeatur , praenotamus: l' Nos meritorum Christi et sanctorum nomino significare non merita tu rigoroso sensu , quibus aliquis sibi meretur; sed quatenus haec satisfactoria sunt, quibus qui yiam aut pro se, aut pro se et aliis , aut pro aliis tantum divinae justitiae laesac satisfacit; sic Christus pro nobis tantum satisfactoria haec merita posuit, sancti vero sati fecerunt pro se et pro aliis; dum itaque dicimus thesaurum Ecclesiae constare ex ineritis Christi et sanctorum , significamus constare tum ex meritis satisfactoriis Christi , tum ex meritis satisfactoriis , aut etiam , ut nonnullis placet impetratoriis , quae praestiterunt sancti pro se , et si Superabundent, etiam pro aliis. Adeoque improprie meriti
43. Praemittimus 2' ad essentiam indulgentiae, et proi de ad applicationem thesauri non requiri Sanctorum merita, quae solum adjiciuntur ad instar cujusdam a in uli aut cumuli, ut loquitur Clemens VI., ut inde major meritis Christi honor accedat et gloria, quae eam vim communicarunt
225쪽
226 TRACTATUS i E INDULGENT 1 IS
meritis sanctorum, et ne otiosae istorum satiSsactiones pe
44. Praenotamus 3' thesaurum hunc conflari ex meritis sanctorum tum in coelo regnantium , tum in terris degentium , quOS certum est POMe tum pro aliis satisfacere, ex Christi meritis, ut dictum est, ac docet Catechismus
45. Praemittimus 4' applicari nobis sauciorum merita ab Ecclesia per indulgentias ad eum modum quo extra sacramenta applicantur nobis merita Christi, qui dignitatem communicat Sanctorum meritis per gratiam sanctificantem , quo sit ut Deus meritorum Christi et sanctorum intuitu , mediante Ecclesiae ministerio et conditionibus ab ea appositis, remittat nobis poenas temporales ob peccata debit . 46. Iam vero dari satisfactoria Christi et sanctorum merita sex quibus Ecclesiae thesaurus constituitur juxta dicta j, quorum applicatio Ecclesiae ministerio et auctoritati commissa sit, Sic facile adstruimus. 47. De Christi meritis satisfactoriis superabundantibus nemo est qui dubitet , imo adversarii adeo admittunt, ut
veluti Christo injuriosas rejiciant omnes satisfactiones uostras. Pars igitur ementialis thesauri in tuto est. Dari praeterea satisfactoria et quidem superabundantia ac impetratoria Ranctorum merita nemo sanus inficias ibit, qui secum animo reputet quanta Ss. Virgo perpeSsa sit, quot sustinuerint martyreS , nec uon viri Sanctitate conspicui, qui in Ecclesia quovis tempore floruerunt. Certe s. Ambrosius in lib. i. De Poenitentia c. l5. n. 39. Seqq. et s. JO. ChrJSOStomus quem paulo post asseremus , non solum merita haec Superabundautia agnoscunt, sed extollunt illorum vim ad peccatorum nostrorum poenas expungendas.
48. Unum igitur superest ut evincamus, ejusmodi scilicet thesauri applicationem Ecclesiae ministerio et auctoritati commissam esse. Id autem constat ex Apostoli verbis 2. or. 5, 18. Dedit Deus j nobis ministerium reconci-
226쪽
Lationis , nempe tum quoad culpam ut poenam aeternam per Sacramenta, tum quoad poenam temporalem etiam extra sacramenta. Siquidem generalissima sunt, ac modum onmem reconciliationis includunt. Ac reipsa utraque ratione Ecclesia ministerium istud semper implevit. 49. His pondus adjicit dogma de communione sanctorum , cui inuixus Apostolus 2. Cor. 8, 4. sic divites Corinthios ad pauperum Hierosolymitanorum inopiam sublevandam excitabat: In praesenti tempore vestra abundantia eorum inopiam suppleat, ut et illorum abundantia vestrae inopiari sit supplementum , et sat aequalitas. Haec autem aequalitas seu aequatio nonnisi in satisfactionibus fieri potest , siquidem merita personalia sunt, nec alteri communicari possunt.
50. Obj. i' Quidquid de Christo sit , certum est saucios ahundantem operum suorum mercedem retulisse ;2' numquam in animo habuisse praeter propria etiam aliena solvere debita. 3' Cum Christus praeterea abunde pro debitis nostris sub quovis respectu satisfecerit, non ΡοSsunt Sanctorum satisfactiones non esse Christo injuriosae, aut saltem supersuae in commentitio thesauro barbaris temporibus eae- cogitato. 4' Praeclare proinde s. Leo M. Epist. 124. ad P laestinos scribebat : Ouamvis multorum sanctorum in conspectu Domini pretiosa mors fuerit , nullius tamen insontis Occisio propitiatio fuiι mundi. Accepere justi, non dederunt coronas ... nec alterius quisquam debitum suo sine persolvit. 5' Hinc sine blasphemia admitti nequit eum ulus aut adminiculum ex sanctorum meritis exurgens, quodque adjiciatur meritis Christi, et illorum sanguinis cum Christi sanguine profana permi-
5 l. Resp. Ad i , D. Prout opera meritoria fuerunt, C. prout fuerunt satisfactoria N. Merces enim sequitur meritum , satisfactio debitum. 52. Ad 2 , D. Expresse, seu intentione explicita, Tr. implicita aut virtuali N. Cum enim sancti charitate flagrent,
227쪽
ita sunt comparati, ut velint meliori qua possunt ratione ceteros juvare ; eo Vel magis quod subsint Ecclesiae cujus voluntati ac inlentioni se et Opera sua committunt. 53. Ad 3 , Neo. quoad omnes partes. Nam satisfactiOnes sanctorum non sunt injuriosae satisfactioni Christi, eadem ratione ac non sunt injuriosae Christo interpellationes Sanetorum , Saltem ViVentium, quas ipsi adversarii admittunt. Siquidem non adjiciuntur satisfactioni Christi sanct rum satisfactiones ad augendum illius valorem, quod esset absurdum , sed ut nobis applicetur satisfactio Christi uberius , prout opera et satisfactiones justorum media sunt ad illius applicationem. In radice omnia pendent a satiss ctione Christi, quae si abesset, nullius valoris essent sive
nostrae , sive Satisfactiones sanctorum. Ergo quin satisfactiones Sanctorum injuriosae sint satisfactioni Christi eam Summopere commendant. Non Sunt inutiles, quemadmodum non sunt inutiles satisfactiones nostrae, quia quamVis Sathssactio Christi sit infinita, nobis tamen non applicatur nisi modo sinito , ct pro ratione Satissaetionum nostrarum , et satisfactionum sanctorum. Non est demum novitium inventum thesaurus Ecclesiae, neque in se , neque quoad nomen ipsum . Utrumque enim invenimus apud patres, inter quos s. IO. Chrysostomus in Romil. in M. Mn. Iuventinum et Uaximinum ita scribit: Ousmodi est THESAURUS ECCLESIAE ,
novas et veteres habet mamaritas, sed una Omnium est pulchritudo . . . Temporis diuturnitate Opes, quae ad corpora spectant , focile intereuia . . . at non sic se res habet in spiritualibus thesauris.
54. Ad 4' . D. Loquens de redemptione ac satisfactione de eondigno , c. secus N. Nil aliud gignificat s. Leo in Objecto loco , quam soli Christo nos in acceptis reserre debere redemptionem nostrRm et satisfactionem de condiguo pro peccatis nostris; quod nemo catholicorum in dubium revocavit. Verum haec satisfactio non excludit satisfactiones quas de construo, et quidem ex Christi meritis , Deo offerunt justi viventes pro aliis satisfactiones, et Sa-
228쪽
I E INDULGEXTIARUM THESAURO. 22s
tisfactiones sanctorum pro nobis. Ergo extra rem nobis a Calvino obsiciuntur s. Leonis Verba. 55. Ad 5 , D. In sensu exposito ad modum cumuli seu miniculi adjiciuntur satisfactiones sanctorum satisfactioni
Christi, ut scilicet haec nobis uberius applicetur , C. ad constandum thesaurum ut inde augeatur illius valor re. Ilaque nulla sit sanguinis cum sanguine permixtio, uti ad-Versarii comminiscuntur; neque adduntur satisfactiones fianetorum satisfactioni Christi, ut exurgat aeterior Valor, Sed uti media ponuntur ad applicationem satisfactionis Christi, et hoc etiam de congruo , non de condigno , uti pro Se hanc rationem habent merita et satisfactiones justorum , Prout exposuimus; quae praeterea vim habent ex Christi meritis solutionis et satisfactionis sive pro nobis , sive pro aliis, eum interposito autem memorato discrimine. Exinde patet dissicultates oriri ex perperam exposita doctrina catholica.
Indulgentiae applieari etiam possunt per modum suffragii animabus in Puryatorio degentibus 56. Certa haec propositio est ejusque contradictoria est temeraria. Etenim Pius VI. in sua const. Auctorem silet has synodi Pistoriensis propositiones proscripsit, nempe 24. Item in eo quod superaddit synodus , luctuosius mdhuc esse, quod chimaerica isthaec applieatio transferri volita sit in defunctos pquae declaratur falsa , temeraria, piarum aurium Offemiva,
in Rom. Ponti es et in praxim et sensum universalis Ecclesiae injuriosa, indueens in errorem haereticali nota in Petro de Osma consaeum , iterum damnatum in art. 22. Lutheri , et 43. In eo demum, quod impudentissime invehitur in tabellas in D stentiarum, altaria privilegiam etc. temeraria ete.
57. Diximus per modum subrustii, quia cum jurisdicti nem Ecclesia non habeat in purgantes animas, ideo indulgentiae quae in earum solamen ab Ecclesia conceduntur ,
229쪽
non habent nisi viin impetrationis una cuin solutione pretii , seu satisfactionum quas Ecclesia ex thesauro suo auctoritate qua pollet Deo offeri , ut ipse pro sua misericordia dignetur illarum intuitu vel totam vel partem illius poenae
luendae ad integram satisfactionem condonare.
58. Quo sensu nihil habet enunciata propositio , quod
cordato viro non probetur. Etenim ejus veritatem evincunti' argumenta omnia quibus catholici ostendunt viventium suffragia defunctis prodesse; 2' dogma De communione sanctorum; Neque enim, inquit s. Augustinus De civit. Dei lib. li.
e. s. n. lpiorum animae mortuorum separantur ab Eccle-
Sia . . . Cur enim sunt ista, nisi quia sideles etiam defuisti membra ejus sunt ' Hinc g. Thomas Suppl. q. Tl. art. 10. scribit : Non est aliqua ratio , quare Ecclesia transferre possit communia meritu , quibus indulgentiae innituntur in vivos et non in mortuos; 3' evincit Bom. Pontificum auctoritas et agendi ratio. Etenim Ioanues VIII. an. 878. et Joannes IX. an. 900 Indulgentias in defunctorum suffragium conceMerunt apud Mabillonium Pres ad see. III. Benedictis. Sixtus IV. in Const. Licet ea, Petri de OSina propositionem hanc confixit: Romanus Pontifeae Purgatorii poenam remittere non potest; et Leo X. art. 22. Lutheri: Indulgentiae nec sunt necessariae nec utiles mortuis. 4' Eam demum evincit universalis Ecclesiae sensus et praxis , quae ab immemorabili consuevit indulgentias in suffragium defunctorum largiri. Iam vero juxta celebrem s. Augustini regulam: Si quid univeraa per orbem frequentat Ecclesia , quin ita faciendum sit, disputare,
Disolentissimae insaniae est. Ergo. DIFFICULTATER
59. Obj. l' Cone. Tridentinum Lsonis X. censuram Ia- tam in art. 22. Lutheri non confirmavit. 2' Sane non apparet in quo disserat indulgentia per modum suffragii concessa a quavis oratione . quae fiat pro defunctis. 3' Praese tim cum incertum sit, utrum Deus acceptet ejusmodi indulgentias in favorem defunctorum oblatas. 4' Mirum proinde
230쪽
ost dari a Rom. Pontificilius indulgentias plenarias , ita ut si in altari privilegiato sacrum fiat, possit alicujus anima
a lustrico carcere liherari. Ergo. 60. Resp. Ad i , D. Expresse , Tr. tacite et a cyIiva-Ienter N. Etenim concilium usum qui obtinehat concedendi indulgentias retinendum esse declarat, et populo christiano eum maxime salutarem esse sub anathemale constituit. Po ro notus erat concilio in universa Ecclesia et in propriis Τridentinorum patrum dioecesibus using receptus concessionis indulgentiarum pro defunctis; nota praeterea eidem concilio erant antiqua Ioannis VIII. et Paschalis Ι. exempla , ac recentiora Clementis VII. et dulii III. sub quo concilium celebrabatur, earundem indulgentiarum; compedita eidem erat censura Sixti IV. propositionis Petri de osma. Cum igitur juxta vigentem usum concilium probaverit indulgentias easque maxime salutares declaraverit, in suo decreto etiam complexum est et confirmavit censuram a Leone X. latam in art. 22. Lutheri. 6 i. Ad 2', Resp. Magnum interesse discrimen inter nudam orationem pro defunctis et indulgentias in eorum suffragium concessas ; nam qui orat non offert solutionem debiti, contra vero per indulgentias praeter impetrationem osscrtur et quidem ex officio ab Ecclesia quantum opus est
ad debiti tolutionem ex satisfactionibus Christi et sanctorum. 62. Ad 3 , D. Incertum est in particulari, Tr. in genere N. Nam Deus profecto ratum habet quod ab Ecclesia ejus nomine et auctoritate sit. Hinc si nihil ohstat, ceteris Paribus , magis prodest indulgentia illi pro quo conceditur , quam aliis. 63. Ad 4 , D. Si perperam intelligatur, C. si rite N. Me fundamento, inquit Benedictus XIV. in sua Instit. XVI.
n. 15. , Innititur gummus Pon istae , cum prinuestistas aras declarat, ut pro vissae celebratione , quae in illis indicituraci e tandam defumeti alicujus animam , thesauri ecclesi fici eam partem tribuit per modum suffrastii, qua 3atia est , ut eadem animia , si Deo placitum sit, a Purgatorii crueiatibus