장음표시 사용
41쪽
s. Augustinus De Trinit. lib. i5. c. 25. n. 46. , Cyrillus Hierosolym. Catech. 31. qui copiose adeo quae ad hoc sacramentum spectant, et clare exponit, ut Kemnitius non dubitaverit vocare Confirmationem Sacramentum Cyrillianum. Nos hic solius Augustini verba deseribemus, qui loc. eit. Ait: Ouem morem lapostolorum imponendi manus, et orandi ut veniat Spiritus S .l in suis praepositis etiam nune
ll. De Ecclesiae porro constanti ac universali praxi in administrando hoc sacramento praeter conelliorum, Pontificum, et patrum documenta, testes sunt Bituales IN bri et Sacramentaria quoad Ecclesiam Occidentalem, et Eucliologia quoad Ecclesiam Orientalem, in quibus ritus, Ordo, materia, minister hujus sacramenti indicantur ex apostolica traditione. Hos autem libros atque haec Euch logia collegerunt Martentus et Benaudotius, qui praeterea ineluctabilibus mouumentis ostendit hac in pario consonsionem Ecclesiarum Orientalium cum Ecclesia Latina.
i 2. Ι Obj. Quae ex Scripturis proferuntur non Ostendunt sacramenti veritatem. Etenim I ' in illis agitur de collatione gratiae gratis datae, non autem gratiae Sanctificantis; quotquot enim illam impositionem manuum accipie-hant, loquebantur linouis et prophetabant, ut legitur Λct. is, 6. quam proinde potestatem dandi Spiritum S. oblata pecunia, Simon magus emere voluit. 2' Hinc licet Ananias non fuerit episcopus, Saulo tamen, ut legitur Act. 9, l7., manus imposuit, ut visum reciperet, et impleretur Spiritu Sancto. 3' Cernens propterea Petrus ibid. c. 10, 44. quodeecidit Spiritus Sanctus super omnes, qui audiebant verbum,
licet nondum baptigatos, ab imponendis super eos manibus post baptismum, se abstinuit. 4' Idcirco apposite Augu8tinus De Bapt. lib. 3. c. 16. n. 31. interrogat: Quid est aliud manus impositio, nisi oratio super hominem Z Et Gratianus causa i. c.p. A rianos, quaest. l. n. 73. negat ma-
42쪽
CAP. I. DE URBITATE SACRAMENTI CONFIRM TIONI s. 4 i
nuum impositionem esse sacramentum. 5' Alioquin injuria irrogaretur baptismo, quasi per ipsum gratia conferretur dimidiata. 6' Nec deest panis eucharisticus qui cor hominis confirmat; refert proinde A. Cyprianus Epist. 54. hristi athletas ad martyrium subeundum se eucharistiae clJpeo communi isse. Ergo.
13. Resp. N. A. Ad i , prob. D. Agitur de collatione gratiae gratis datae praeter collationem gratiae sanctificantis, Tr. vel C. ad hujus exclusionem N. Collatio donorum quae comitabatur manuum impositionem in illis Ecclesiae primordiis accidentalis erat ad fidei commendationem, ac proinde non omnes eadem dona consequebantur, ut declarat Apostolus i. Cor. 12, 47. seqq. scribens: divisiones stratiarum sunt, ac suse prosequitur. CDntra Vero
gratia sanctificans erat effectus principalis, ut declaraxit Christus Luc. 34, 49. dum promisit gratiam confirmatricem roboris ac fortitudinis ad strenuam fidei testificationem, dicens: Donec induumini virtute eae alio. Λd hunc fianem manuum impositio omnibus conferebatur ex Apostoloqui Hebr. 6, 1. et 3. hanc manuum impositionem recenset inter fundamenta religionis christianae, scribens: Non mursum jacientes fundamentum poenitentiae ab operibus mortuis, et Mei ad Deum; baptismatum doctrinae; impositionis quoque manuum. Sicque responsio patet ad Objecta loca. 14. Ad 2 , D. Ananias manus imposuit Saulo ut vi- Sum reciperet, C. ut impleretur Spiritu S. Subd. mediante ba- Pti8mo , C. per se N. necdum enim erat Saulus bapti ratus.
15. Ad 3 , D. Non legitur Petrum super Cornelium, ejusque familiares post collatum baptismum manus impo- Suitae, C. non imposuit vel N. vel Tr. Fieri enim potuit, ut postquam Petrus vidit Spiritum S. extraordinaria ratione super illos illapsum sicut super apostolos in coenaculo, illam manuum impositionem praetermiserit. Ceterum illud
non est nisi argumentum negati um.16. Ad 4 , D. Loquens do impositione manuum rem cisiatoria, qua recipiebantur haeretici in Ecclesiam, C. de
43쪽
sacramentali R. In allegatis enim verbis s. Λugustinus rationem reddit quare manus imponantur super haereticis cum redeunt in Ecclesiae sinum, non autem iteretur haptismus ; scribit enim ibid. Manus autem impositio, non sicut baptismus, repeti potest. De hac ipsa manuum impositione loquitur Gratianus. 17. Ad 5 , D. Si idem esset utriusque sacramenti es- sectus , C. Si plane diversus N. Per baptismum enim re-naficimur ac renovamur, et ingredimur in Ecclesiam, per Confirmationem autem robur accipimus ad fidem strenue profitendam, et adscribimur Christi militiae. Eadem est in utroque sacramento gratia sanctificans, sed datur ad diversos essectus.18. Ad 6 , D. Per modum nutritionis, C. Per modum roboris juxta dicta N. Athletae porro illi, de quibus scribit s. Cyprianus, ideo solo se muniebant eucharistico cibo, quia jamdiu fuerant chrismate delibuti statim post baptismum, prout serebat illius aetatis disciplina.ls. II. O . 1' Patres antiquissimi prorsus silent de
hoc Confirmationis sacramento, inter quos s. I tinus, quam is professus fuerit se in sua Apologia omnia Caesaribus eXPonere, ne, ut ipse ait n. 61., maligne quidquam et di si lanter agere videretur. 2' Insequentes patres de Confirmatione disserunt tanquam de parte integrali baptismi ac ceremoniali. Sic Tertullianus lib. De Bapt. c. 7. dicit unctionem illam profluxisse de pristina disciplina, Veteris scilicet Testamenti, eamque baptismo adjungit; suum librum propterea, quem de Baptismo inscribit, his verbis
absolvit: Disimus, quantum mediocritati nostrae licuit, de universis, quae baptismi relistionem struunt. 3' Nec aliter 8. Cornelius Papa de Confirmatione sensit, quam dari scribit ab
episcopo juaeta emissiasticam regulam. 4' Patres proinde Confirmationem passim vocant baptismi perfectionem, ut eone. Illiberitanum can. 38.; aut supplementum, ut Cypri auus Ep. 73., qui et in Epist. 72. scribit: Tune demum hominesὶ plene sanctiseari, et esse siti Dei possunt, Si sa-
44쪽
CLP. I. DE VERITATE SACRAMENTI CONFIRMATIONIA. 4a
eramento utroque nauaritur. 5' Imo s. Irenaeus lib. l. Coiar.
haeres. haereticis Valentinianis usum opobalsami adseribit ad suos neophytos inungendos. Quem ritum, ut conjicit Basnagius in Annalibus politie Eecle3iast. ad an. 37. u. 3. Ecclesia adoptavit, ut valentinianos facilius ad se alliceret. Ergo.
20. Resp. D. Id est, deficientibus documentis, non constat patres apostolicos de Confirmatione disseruisse, C. non agnOVerunt hoc sacramentum N. Cum enim patres qui suppares illis fuerunt tam aperte de Confirmatione Io- quantur uti de re in usu quotidiano ubique recepta, mirum est urgeri posse paucorum silentium. Ideo vero I stinus impositionem manuum praetermittit, quia haec ad Scopum guum non spectabat. et quia habebatur velut appendix baptismi. Scopus s. Martyris erat dissolvere cal mnias quas adversus baptismum et eucharistiam ethnici
21. Ad 2 , Neg. Sed utrumque consueverunt patres conjungere, quia simul ambo administrabantur. Quod si Te tullianus dicit Unctionem de pristina disciplina Venisse, alludit ad figuras quae in Vet. Testamento de hac unctione Praecesserant, non autem quasi identica esset quoad vim et efficaciam. Nec refert aut librum suum irescripsisse Debaptismo, aut utrumque sacramentum conjunxisse; ut enim animadvertimus, ideo conjunxit, quia simul conserebantur. Alterum porro sacramentum ab altero apprime Tertulli num distinxisse, exinde patet, quod diversam materiam, ministrum et essecium unicuique tribuat, prout pariter efficit circa eucharistiam: en ejus verba ex lib. De resurreri. camis e. 8. Caro abluitur, ut anima maculetur ien eis crus baptismi ; eam ungitur, ut anima consecretur; caro si atur, ut anima muniatur; eam manus impositione adumbratur, ut et anima spiritu illuminetur en effectus Consi mationis); earo corpore et sanguine Christi vescitur, ut et anima de Deo saginetur len effectus eucharistiae . 22. Ad 3 , Neg. Nec enim verba illa: juxta ecclesia-
45쪽
41 TRACTAT IS DE CONFIRM TIONE
sticam restulam ad Confirmationem reseruntur, sed ad ceremonias, quae ex ecclesiastica r stula servabantur in soleiami baptismi administratione, quas Novatianus suppleri neglexit cum ex infirmitate convaluit. 23. Ad 4 , D. Patres passim vocant Confirmationem per feetionem baptismi ratione essectus, C. ratione Sacramenti iv. Quo sensu g. Cyprianus scripsit christianum post receptionem utriusque sacramenti plene sanctificatum esse, quatenus gratiam roboris et fortitudinis per Confirmationem adeptus est, adeoque commemorat utrumque Sacra
24. Λd 6 , D. Una cum superstitiosis vocibus et ritibus quibus valentiniani utebantur ad suos inungendos, C. usum opobalsami per se vel R. vel subd. Aliter ac ferret Ε clesiae usus. Tr. secus N. Totam illorum haereticorum actionem reprehendit Irenaeus. Quod autem Ecclesia adsciverita valentinianis opobalsami usum conjectura est quae salsitatis arguitur ex iacto; Ecclesia enim, ut suo loco dieemus, longo Verisimilius non adoptavit opobalsamum ad erufectus hujus sacramenti luculentius significandos nilai sec. VI., scilicet quando haeretici illi plane evanuerant. 25. III. Obj. Omnia arguunt ecclesiasticam institutionem Confirmationis. Ac l' materia quae valde abhorret a simplicitate qua Christus usus est quoad ecterorum Sacramentorum materiam, aqua scilicet pro baptismo, pane et vino pro cucharistia; dum in Confirmatione praeler manuum impositionem, Oleum requiritur ac opobalSamum. 2' Minister, qui Solus episcopus est, quo sit ut ingens multitudo adeo salutari sacramento ex sensu catholicorum, toto vitae tempore destitui debeat. 3' Forma, quae pariter abludit ab Evangelica indole, illis verbis concepta: SGyno te Stym crucis, cons o te chrismate salutis. 4' Essectus , qui esset roboris ac sortitudinis, qui tamen ab Apostolo 2. Τim. i, P. tribuitur ipsi baptismo scribens: Noli itaque erubescere testimonium Domini nostri. 5' Confirmatio igitur non est nisi ecclesiastica ceremonia sec. Eccle-
46쪽
CAP. I. DE FERITATE SACRAMENTI CONFIRMATIONI s. 45
siae ΙΙΙ. sussecta manuum impositioni curatoriae, quae cum apostolis cessavit, in cujus loco olei unctio adhiberi coepit, cujus nulla mentio occurrit iu Actis apostolicis. 6' Hinc tot disputationes inter eqtholicos de ejusdem institutione, materia, aliisque ejusmodi. γ' Neque exploratum est Orientales Ecclesias hoc sacramentum habere, prout non pauci missionarii inficiantur. Εrgo. 26. Besp. R. A. Λd i , prob. D. Si opobalsamum esset materia essentialis, Tr. si accessoria, ut ridebimus, A 27. Ad 2 , D. Si ageretur de sacramento ad salutem necemario, Tr. secus N. Accedit quod saltem delegatione Bom. Pontificis presb3ter possit esse extraordinarius hujus sacramenti minister. 28. Ad 3 , D. Ita tamen ut forma haec verbis ipsis
apostolicis sit concinnata, C. secus Tr. Desumpta Porro eStlarma Cousirmationis ex Apostolo 2. Cor. l, 12. scribente Oui conflrmat nos vobiscum in Christo, et qui unait nos, Deuδqui et sonavit nos et dedit pignus spiritus in cordibus nostris. Adde nondum exploratum verba singula esse essentialia.
29. Ad 4 , N. In allegato enim testimonio loquitur Paulus de sacramento ordinis, de quo postea. 30. Ad 5 , N. Cum enim haec illatio ex falsis praemissis deducatur, nec nisi conjecturis et argumentis iunitatur negativis, nullius momenti est. His autem opponitur. ut vidimus, sensus traditionalis totius Ecclesiae. 31. Ad 6'', D. Salva tamen sacramenti veritate, C. ad ejus exclusionem N. tiusmodi disceptationes communes sunt Saeramentis reliquis, ac veritate sacramenti constituta, lihere agitantur. 32. Λd γ', N. Ll enim non ex paucorum missionariorum relatione, qui decipi potuerunt ex diversitate rituum, sed ex documentis et praxi de Orientalium Ecclesiarum fide judicium serre debemus. Cum vero constet ex eorum Eucliologiis, et ex praxi quotidiana, Ecclesias illas admit
tere, et administrare hoe sacramentum, nonnisi absurde id in dubium re Oeatur.
47쪽
33. Ministrum ordinarium confirmationis solum episcopum esse nemo catholicorum dissentit, praesertim post editam a cone. Tridentino definitionem, quam apposita propositione mox adstruem . 34. Presbyterum autem extraordinarium Reu ex delegatione saltem Rom. Pontificis, esse po8se du8dem meramenti ministrum, gi paucos excipias, quorum gementia temeritate non vacat, nemo pariter catholicus inscias ibit; cum constet saepe Rom. Pontifices delegationem hanc contulisse presbyteris in Palaestina atque in India degentibus. 35. Verum utrum possit presbyter ab episcopo delegari, quaestio haud parum implicata egi. Haec porro ut rite solvatur, dispesci primum debet usus qui obtinet in Ecclesia Graeca, ceterisque Orientalibus ab usu qui viget in Ecclesiis Occidentalibus. Exploratum enim est ex certi simis documentis quae proferunt Morinus, Lupus, Hol-8tenius, Goarius, ac Benaudotius, ab immemorabili consuevisse episcopos Graecos et Orientales demandare presbyteris munus administrandi hoc sacramentum, qui mos apud ipsos adhuc perseverat, ex tacita saltem conniVentia Bom. Pontiscum, ut loquitur Benedictus XIV. De S nodo lib. 7. Quod vero spectat ad Ecclesias Occidentales distinguendum est jus antiquum a jure novo, quod a Pluribus seculis obtinet. Iuxta antiquum jus constat ex dOcumentis a Morino prolatis in Mercituit. de Sacr. Cons M. atque a reliquis laudatis auctoribus, potuisse episcopos etiam in Occidentali Ecclesia presbyteros ad consignandum delegare. Nunc vero haec delegatio soli Rom. Pontifici reserVata est pro Occidentalibus Ecclesiis, ita ut irritum sit, si illa non interveniente, presbyter consignaret. Nunquam ero factum est, secus ac contenderint Morinus, Holstentus ac Sirmondus, ut haec lacultas delegaretur dia-
48쪽
CAP. II. DE CONFIRMATIONIS MINISTRO. 47
conis. Verba enim Innocentii Ι. in epist. ad Decentium, quibus isti innituntur, pro hac assertione, de Sola manuum impositione super energumenos, intelligi debent. 36. Verum, jus quod solis competit episcopis consignandi, est ne divinum an ecclesiasticum 7 Coneilium Τr, dentinum hoc non definivit. Trombellius in Dissert. 10. De ministro cons m. q. 2. S. 6. seqq. pluribus argumentis adnisus est Ostendere, non esse nisi ecclesiasticum. Quod igitur de fido definivit Hidentinum circa ministrum Confirmationis, hic propugnandum asSumimus.
Episeopi habent potestatem confrinandi, quae non est illis
cum presbyteris communis; sanctae enim Consmationis ordinarius minister est 3olus Episcum, non autem quia vis alirus Sacerdos
37. De sde hanc esse propositionem constat tum excan. 3. Sess. 7. conc. Τridentini superius recitato, tum ex
Can. T. Sess. 23. Si quis diaerit Episcopos . . . o non habere potestatem confirmandi . . . . et eam quam habenι illis esse cum pre3byteris communem ς . . anathema sit. Adstrui
tur autem adversus photianos, valdenses, Miclessitas, atque humitas, docentes ministrum Ordinarium Confirmatio nis etiam simplicem esse sacerdotem. 38. Haec autom veritara ex Scripturis evincitur a sensu traditionali expositis. Λct. enim c. 8. legimus apOMOlos Petrum ac Ioannem missos esse Samariam ut manus imponerent super tinctos a Philippo. Hanc porro manunm impositionem hos apostolos praestitisse, prout erant epi- Scopi, ex universa discimus ecclesiastica antiquitate. Nam solos episcopos deprehendimus manus imposuisse ad conferendum Spiritum S., si casus singulares excipias in qui bus ipsi presbyteros delegarunt juxta dicta. Hinc s. Cyprianus, ut vidimus, scribebat ad Firmilianum, eos, qui in
Ecclesia baptizantur, praepositis Ecclesiae offerri, ut per no-
49쪽
stram orationem ac manuum impositionem Spiritum Sanetum consequantur. Quo pariter referuntur cetera, quae allegata
sunt documenta, ex quibus constat, in utraque Ecclesia Orientali ac occidentali solum episcopum spectatum fui se uti ordinarium Confirmationis ministrum , cui scilicet ex ossicio ac proprio jure competeret sacramentum hoc
. 39. I. O . Ex universa potius antiquitate constat jus
confirmandi presbyteris competere. Etenim, ceteris omissis, i 's. Hieronymus in Dial. coni. Lucifer. affirmat ad A norem potius sacerilotii, quam ad legem necessitatis factum esse, ut soli episcopi conSignarent; et in Epist. ad Euangelum sciscitatur: Quid facit, eaecepta ordinatione, Episcopus, quod presbyter non faciat 8 2' Sola quippe Ordinatione, subdit s. Io. Chrysostomus Hom. il. in l. v. ad Timoth. n. l. , Superiores episcopi sunt, et hinc tantum videntur presbyteris praestare. 3' Beda in m. 26. docet unctionem,
quae si per manuum impositionem ab episcopis . . . . et vulgo con matio dicitur, eandem esse eum secunda quae sit in baptismo ; propter arrostantium tamen non concessa est sinstulis sacerdotibus, sicut et alia multa. Sed ut altius assurgamus
4' Constitutiones Apostolicae lib. 8, pro certo assumunt idem jus esse quoad Confirmationem episcopis et presbyteris; legitur enim in eis c. 22. De Baptismo, episcope,
aut presbyter, jam quidem an ea comtituimuS, et nunc vero dicimus . . . Unstes priua oleo Sancto ; deinde baptizabis aqua; postremo signabis unguento. 5' Idem habet conc. Τoletanum I. eat . 20. dicens: Statutum est diaconum non chris- mare , sed probbyterum, abSente episcopo; praeSente vero, si
ab eo fuerit praereptum. Paria habent concilia Arausicanum I. can. t , RegienSe can. 5., BarcinonenSe Can. 2., Sed prae ceteris Ilispalense II. quod can. T. aperte declarat, plurima olim presbyteros communia cum episcopis habuisse , ut Paracletum Spiritum dare, Chrisma conficere, Chrismato
50쪽
CAP. II. DE CONFIRMATIONIS MINISTRO. 49
baptizatorum frontem Siguare, nunc vero novellis et ecclesiasticis ressulis haec omnia illicita esse presbyteris etc. Ergo.
40. Besp. l' generatim: D. Et haec omnia ad suminum ovincerent ordinarium jus non competere solis episcopis ex jure divino presse sumpto, sed solum , uti scholae Io-quuntur , reduetive, c. ipsiS non competere jure saltem ecclesiastico N. Iam enim animadvertimus quaestionem hanc dogma non attingere. 4 l. Resp. 2' Λd i , D. S. Hieronymus in primo textu asserit ad honorem potius saeerdotii etc., 8pectata divina Chriasti dispositione, D. , spectata dispositione Ecclesiae N. Ad alterum vero textum Ouid Deit etc. D. Iure ordinario aut extraordinario, C. ordinario R. 42. Ad 2 , Eadem esto distinctio ; siquidem s. IO. Chrysostomus id unum siguiscat, posse ab episcopo delegari presbytero facultatem extraordinariam munia obeundi quae propria sunt episcopi, excepta ordinatione. 43. Ad 3', D. Adempta est presb3teris facultas prius ipsis concessa eonfirmandi, D. Vel C. quae ipsis competeret jure ordinario N. Haec nobis lacilior Videtur expositio istius obscurissimi textus Bedae, quin recurrere opus sit ad ejus corruptionem cum Λbb. Sancyrano nuneupato, quae nullis idoneis documentis fulciri potest. 44. Λd 4 , D. Supponunt Constitutiones apostolicae inesse presbyteris facultatem consignandi illis ab episcopis delegatam, C. Ordinariam N. 45. Ad 5 , D. Et ejusmodi concilia, praesertim Hispalense, agnoscunt in presbyteris potestatem eisdem communicatam, prout ferebat jus antiquum, C. ordinariam et propriam IV. Alioquin non potuisset haec in illis coarctari, aut
etiam ab eis tolli, prout factum patet ex adductis verbis ejusdem concilii Hispalensis.