장음표시 사용
201쪽
Thomistae a Calvino, 3c Ian senio in principio capitali de libertate post peccatum
Adae penitus amissa iuxta illos . Differant ergo & in consequentia necessiim est. Numquam Calvinus hoc usus suit argumento. Deus gratia natura sua efiicaci voluntatem humanam. applicat, determinat : ergo homo necessario agit. Sed e contrario. Homo per peccatum Adae amisit libertatem : ergo indiget gratia, necessa rio illum applicante.
V. Quis nunc serat Theologos illos qui SS. Augustini , dc Thomae , a quibus
illi descivere , doctrinae Calvin Iansentanum errorem obtrudere audent Imitati hi sunt Annibalem, bellum in hostium regna inserentem, ut proprii regni imminentem depopulationem arceret. Sic isti, ut adetersarios , Semipelagianismi censuram concordis noviter excogitatae inserentes, exquisita dexteritate eluderent, &iacenti caussae propriae consultum irent, bellum in adversarios regessere, Calvini iami primum, post Iansenismi spectrum obtrudentes . Vanum commentum, dc chimaericam imposturam celebres Thom istae Lemos, Alvare a , Gonet , Gonetale E , Massovile, Regina idus, Serry, Benitea , Graveson , aliique multi profligarunt luculentistinis rationum momentis, dc ampla cruditione . Post tot celeberrimos viros, Via non minus brevi, quam plana dc aperta , eamdem invidiosam censura in
propulsare , aliud agens , pretium operae existimavi. id a Aliquid ne novi hac in controversia tibi asciscis Tu ne etiam ex illis es qui novam in hac caussa historiam, de clavi in arcani reserandi se adinvenisse glorianturi Absit a me insipientiae tantum . Lutheri, Calvini , dc Ian senii principia recensui, quae evidentissime pugnant cum principiis Thom istarum , dc Catholicorum . Heinc necessario consequuntur duo. Unum , scholam Thomisticam toto caelo distare in controversia delibertate a Luther Calviniano Iansentano errore . Alterum , vanam omnino essis concordiam recenter excogitatam, qua in tuto collocari libertatem contenditur con
tra Lutherum dc Calvinum, gratia versatili, dc scientia exploratrice; ac si haere tiei isti ideo negarent libertatem , quia gratia Dei natura sua estica κ sit . Et tamen huic commentitio, dc salsssimo fundamento tota superstruitur concordiae machina e quo sundamento sublato, necessario praeceps corruit. VI. Luce meridiana luculentius demonstratum est , inquies , toto caelo systema Thomistarum, dc cuiusque catholicae scholae ab haeresi Calvino-Iansentana distare. At non propterea ostensum est, libertatem humanam cum gratia natura sua eL fcaci , dc praedeterminante conciliari posse . Verum habet . Sed haec controversia ab instituto meo aliena est. Duo, quae in hac caussa mihi certa sunt, paucis perstringo. Primum, Deum gratia intrinsecus dc natura sua essicaci voluntatem humanam determinare, certum, inconcussum , luculentumque ex divinis Scripturis, dc perenni traditione mihi est. Quamobrem eadem evidentia salsu in reputo , Dei gratiam versatilem esse, indifferentem, dc determinabilem ab humana voluntate.
202쪽
Commentum inauditum iudico, quod voluntas humana, infirma, debilis, sauciata efficacitatem praebere divinae gratiae valeat, quod Dei gratia uberrimam vim sua ira ab hac humana infirmitate suscipiat. Alterum, eadem evidentia & firmitate mihi certum, est, voluntatem humanam, hac divina , & natura sua essieaci gratia omnatam, liberrimam eme libertate indifferentiae ad oppositum, di dissentire , si velit, eidem gratiae posse . Si autem quaeras a me, ut modum explicem quo haec duo una concilientur, & componantur, respondeo, me penitus illum ignorare. Addo quaesitum illud insidiis , & astutia plenum esse , ad veritatem deludendam
invectum. Cedo. Scripturarum divinarum auctoritate evinco, animam rationalem unitam esse humano corpori. Tu hanc veritatem negare expresse minime audes. Sed insistis, ut modum exponam quo haec fiat coniunctio. Et, quia hune modum exponere ego nescio, tu negas animam coniunctam eta corpori. Idem omnino in praesentia agis. Divinam gratiam, non a creatura, sed a Deo, a quo datur, sitam habere emeaeitatem, tanta evidentia divinae Scripturae, Patres, & ratio evineunt, ut hanc veritatem directe inficiari vix audeas . Ideo ad absurdum te recipis, inclamans , libertatem laedi eκ talis gratiae essicacitate et quia modum ignoras quocum hac essicaci gratia conciliari libertas indifferentiae possit. Sed adversus te invehitur Augustinus inquiens : Numquid negandum est quod apertum est , quia eomprehendi non potest quod occultum est Negas animam corpori unitam, quia
oceultum unionis modum tenere nequis Negas gratiam natura sua essicacem ,
quia modum quo cum hae gratia conciliatur libertas indifferentiae, intelligere minime vales 3 Quid de aliis dicam, qui dissident, altercantur, & perpetuo rixantur de vocibus quibus haec gratia nuncupanda sit. Alii motionem virtuosam, alii qualitatem physicam voluntati impressam , alii inspirationem , alii delectationem victricem , alii auxilium essica κ eam vocant . Si quisque proprio in sensu super his nomenclaturis abundaret , dummodo duo quae praemisi , firma consistant , nihil mali esset; quemadmodum quisque modum exponere , quo anima unitur corpori, potest . Verum enimvero quotquot homines haeresis notam impingunt illis qui hanc gratiam , vel delectationem , vel qualitatem physicam , vel inspirationem, vel motionem appellandam existimant, duo mala perpetrant. Unum, turbas commovent, dissidia sevent, Dei Ecclesiam vexant , turbant , scinduntque in partes, ut propria pomaeria extendant. Alterum, ignorantes , & audaces se produnt: quoniam improbant quod ignorant I carpunt quod nesciunt ἔ scire contendunt quod sciri nequit; dc explicari petunt quod humanae mentis aciem omnino fugit r. negant veritates manifestas, quia comprehendere nequeunt arcana occultissima.
Inter istos eminent Turnebant, quos Ian senismi notam Theologis catholicis inurere pro ingenio minime pudet, ut palam faciam para grapho sequenti adversus D. Honoratiun Turneb Doctore in Sorbonicum. Negabant Nestoriani unionem hyposta-
203쪽
is 8 LIB. I. DE IURE NAT. ET G ENT. oee.
ticam Verbi divini cum humanitate , quod Catholicos inter haud constaret, quaesit eiusdem unionis natura, videlicet an modalis entitas, an relatio dcc. Similiter Calviniani negantes realem praesentiam Christi in Eucharistia iactabundi a nobis quaerunt qua ratione haec realis praesentia sat, an per creationem, an per adductionem localem, an per reproductionem. Hae autem argutationes sophisticae sunt, ct insidiarum plenissinrae, ut Catholici omnes fatentur. More ergo illorum argutantur illi qui percontantur, quid si, & quomodo Deus emcaciter determinet voluntatem : an hoc divinum auxilium dicendum sit qualitas physica, an delectatio, an inspiratio, an motio virtuosa. Catholico Theologo sat est lateri, & docere divinae gratiae essicacitatem a Deo esse , Deum esse primum voluntatis nostrae adiutorem, determinatorem, & voluntatem nostram sub hae essicaci gratia revera libere,& quidem libertate indifferentiae, & activa lacultate operari, dissentire, consentire eidem gratiae posse. Qua actem hoc ratione fiat, nos latet , nec scire interest : & quocumque vocabulo haec gratia exprimatur, perinde est.
f. V. Vindientur P. Antoninus Masoulie ab impostura labis
Iouenianae, quam iniuria fumma illi impingit
Doctor Sorbonicus D. Honoratus Turnely.
I. Tstius capitis initio indicavi, me velle veris, sincerisque coloribus haereticam do
I ctrinam Lutheri, Calvini, Iansenti adversus libertatem repraesentare, ne a minus Peritis cum ea confundantur catholicorum Theologorum sanae doctrinae. Sunt enim hac tempestate non pauet qui utrum contra Iansenti, Quesne ii, & aliorum err res tam ardenti studio dimicent pro Ecclesia Romana, an pro domo sua; utrum ut dogmata catholica asserant ab erroribus, an vero ut suis scholis vanos triumphos canant, suisque adversariis invidiam conflent extremam; non adeo perspicue constat. Antequam vero ultra pergo, Veniani a benigno lectore impetro, si in
hoc & sequenti para grapho a via digredior . Necessitas innocentiae ab impost uris Propugnandae me ad digressionem cogit . Duo Ordinis mei Theologi prae larissimiserula unius Doctoris Sorbonici iniuste vapulant. Nemo hactenus illos vindicavit. Quis igitur reprehendere me iure poterit , si occasione data , istorum doctrinam iniuria summa deni gratam ab iniustis censuris asserere studeam
II. P. Antoninus Mumum ci P. Provinciae Tolosanah , regulari disciplina , &sapientum virorum copia secundae, alumnus, atque lumen & ornamentum, duo volumina de gratiae divinae auxiliis edidit Romae anno r693. Opus in lueem prodiit , eelebris Magistri Generalis Antonini Cloche cuius pro inclyta natione Gallica
204쪽
lica Assistens erat Massovi te & plurium non modo nostri, verum etiam aliorum sacrorum ordinum Theologorum suffragiis, de potissimum Cardinalis Ferrarii, non tam purpura . quam sapientia eminentissimi , tunc temporis saeri Apostoliet Palatii Magistri, auctoritate munitum, dicatumque Innocentio XIl. Pontifici Maximo. Plura alia opera edidit Mas ulte dc adversus Quietistas , & ad mores sormandos , divinaeque pietatis igniculos succendendos aptissima , atque caelesti unctione perfusa. Fuit P. Massoulie celeberrimus sui temporis Theologus, non sacrae
doctrinae modo, verum etiam linguarum, praesertim Graecae, & Hebraicae, peritissimus , qui in academia Tolosana plurium annorum spatio cathedram theologicam moderatus est. De eo haec scribit Iacobus Echardus Tom. II. Biblioth. Script. O. P. Mirum, quantum in Urbe orbis ebristiani eapite elaruerit , quanti babitus ab eruditis omnibus, ab uni vers Cardinalium coetu, a summis Pontificibus , qui , eo via εο , clavum Eeesese teniserunt . Inquisitor generalis Tolosanus iam agebat ab anno
MDCXCIII. , Inquisitionis Romanae consultor electus fuit . De quaesionibus g ravi fimis, is ad fidem oectantibus , nempe de Quietistarum , seu Molinosiorum haeresi ade Musticorum novorum bet eroesita pietate, is contemplatione, de peccato philosephico, is praecepto amoris Dei, de cultu SineUum superstitiose , Congregationes plures a summis Pontificibus Innoeentio M. Alexandro HIL Innocentis XII. Gemente Minstitutae sunt : in his , ut inter Doctores Mectos , Dum votum ferret Mamulieus, viaverum redem . Haec pauca praesari volui , ut intelligant omnes , qualis sit vir quem a Ian senismi labe vindicandum suscipio contra Doctorem Sotboni
III. Porro de hoc insigni viro D. Honoratus Turneb Doctor Sorbonicus Tom. Iude gratia Christi pari. I. pag. 2 . edit. Venet. a. haec scribit. A Atque ita in eo si systemate Iansenti delectatio illa superior, quasi ex mechanica lege voluntatem is movet, ac rapit, sive ad bonum, sive ad malum, prout caelestis , vel terrena si praeponderat. Quia cinquit Auctor recentior Mas ulte Tom. II. disi I H. quaest. A VI. art. I. p. 2o'. haec est in omni flatu immobilis divinae providentiae lex e Mi- is tuta, ut actio ex proportione maioris isaequalitatis oriatur, qua agens sibi Iubiiciatis passum, is maior vis Tincat minorem. Neque id profecto mirum in systemateis Ian senii videri debet. IV. Plures legi innocentes Scriptores aemulorum calumniis gravatos ; at simile in Missulte neminem . Debuisset Doctor Sorbonicus ex duobus voluminibus in sol o P. Misssoulie verbum aliquod promere, quod vel remote saltem indicaret , voluntatem iub delectatione victrici necessario, quo ex lege mechanica, moveri. Anne
in allegata propositione istius mechanicae legis suspicio aliquat An propositionem
P. Mas ulte negare quisquam ratione praeditus valet Non est ergo verum, D ctor Sorbonice, quod maior vis vincat minorem Minor ne vincet maiorem V
205쪽
i o LIB. I. DE IURE NAT. ET GENT . oe .
ruin alia rescribamus , quae Doctor Turneo obtrudit contra P. MasDuli e pag. 323. ἡ Non est quod recentiores adeo venditent , dc extollant auctoritatem P. Masso se lie . Quae enim ille docet circa gratiam lassicientem , in qua dumtaxat absolu-- tam agnoscit ad superandam oppositam cupiditatem potentiam , non Vero relais tivam , ac viribus proportionatam. , PLANE consentiunt cum Iansentana , dc ais Thomistica doctrina plurimum discordant. V. Quid est relatio, Doctor Sorbonice Respectus ad alterum . Bene habet . P. Massoulte, te fatente, admittit gratiam sufficientem, quae devincendae oppositae empiditatis potestatem habeat. Et vis ista non est relativa , cum sit ad oppos rum νSed persequamur rescribere alia quae ibidem opponit Censor, qui sie pergit .is Tom. II. dis r II. quo. VI. art. 2. postquam suis demonstravit P. Masso ullo eriis emplo rerum naturalium, hanc esse in omni statu immobilem divinae providenis tiae eonPuutam legem, ut actio &c. rescribit periodum supra relatam ,& con-- tinuo sic pergit ar. a. de divinae gratiae motione sic loquitur P. Massoulie . Si is fortior sit divinaegratiae mot/o, ni ea motione accensa caritas viscat, fueretque pra- is vam cupiditatem ; tunc motio divinae gratiae esseau est . Quod si e contra vehe- is mentioν fit ipsa expiditas, cassa in eo redditur divina motio, aut eius visis ita retardatur, ut, licet effectum aliquem habeat, non habot tamen perfectum, ad is quem ex divina ordinatione refertur .... Et postea : Palam est, inqiiit , fuse
entem gratiam, quam schola D. Thomae admittit , verissme , propri e fuse iis entem esse, eum re ipse nihil defit, si vis ipsius agendi nectetur. Quod enim gra-
tis diving motis, v. g. ut quatuor, interdum effectum non habeat, non est ex deis fectu ipsius motionis divinae, quae vim uendi non habeat. Est enim veri me fusis ficiens, immo, is natura sua incax, nee minorem suo in ordine Tim habet arenis is di quam babet v. g. ealor in ordine pse Aco, quem nemo negaverit vim habere fui si frientem comburendi, ita ut si admotum signum ignis non comburat , id non oria-- tar ex eo quod ipsi igni desit susciens vis vendi ; sed , quod lignum , oppletum si humiditate, is aqua, impressoni, seu vi, is incaeiae ignis obsistat . Atque idem
is de voluntate sentiendum est. Nam, fi prava voluntas minori v. g. obstinatione Ob firmata esset , minusque intensus esset pravas ipsius habitus , quo veluti pondere ais virtute coonda retrabitur , ἐν ad vitium impellitur ; ipsa eadem divinae grati is motio, ut quatuor, voluntatem ad virtutem impetaerct, atque bulas eonsensum Obis tineret . . . . Quod si ea gratiae divinae morio , ut quatuor , voluntatis e sensum si non obtineat , id non orituν eae defectu ipsius motionis gratis divinae , sed ex pra-- va diis tione voluntatis , quae ob pravum habitum intensum , v. g. Mν quinque ,
is ipsius actionis impressori, em vi seu incaciae divinae motionis non subiicitur . Ha- A ctenus Pater Massoulie . Non poterat ille verbis significantioribus exprimerctis sententiam Sambovii , Pauli Irenaei. & aliorum, quorum testimonia retulimus . D ubi
206쪽
r ubi de potestate absoluta , & relativa , quorum verba Videtur exscripsissie: graia is tiam nempe lassicientem absolute quidem in se , & praeci is subiecti dispositioisi -- bus lassicere , dc ad opus persectum eκ divina voluntate antecedenti referri . . Nullibi vero significat P. Masseusie , lassicere relative in his circumstantiis , seu
si quatenus ardentior est illa concupiscentia Nemo sane hic non recogno-- stat Iansentanum systema , ac radicem ipsam , unde quinque propositioiles ne-- cessario fluxu dimanant. Neque vero potuit dictus P. Massulio invidiosum istud si doctrinae suae eum Iansentana consortium declinare , nisi censuram apostolicam is quinque propositionum Iansenti derivando in sensum adeo absurdum, δc a men-- te Ian senii alienum , ut Iansentana haeresis figmentum ac merum phantalmais videri possit. Hactenus rimnoratus Turneo Doctor Sorbonicus. VI. Uno vel altero verbo impingi calumnia haeresis potest. Ut ea explodatur, plura communiter necessaria sunt. Paucis tamen ego refellam in pactam Theologo nostro censuram. Iansentanum contendit Doctor Sorbonicus P. Massoulle, quod
doceat , gratiam δε cientem ab lute quidem in se , is praecisis subiecti do tionibus suincere ; nullibi vero significet is ere relative. Unde colligit Doctor Sorbonicus , P. M Dulla non admittere gratiam lassicientem relative ad actum eliciendum , spectatis circumstantiis Ex verbis quae modo transcripsit eκ opere P. Mansoulie At haec verba. opposita a Censore , gratiam essicacem relativam , seu in quadam Contemperatione sitam exprimunt. An Doctor Sorbonicus confundit eum sussicienti essicacem gratia me Alterutrum ergo. Aut Doctor Sorbonicus Iansentia mi accusat P. Masso ulte, quia gratiae essicacitatem in quadam conbruitate , de contemperatione reponit, quae respectu unius est essicax, inessicax vero, seu sunsciens respectu alterius; aut quia negat veram gratiam sussicientem , constituen tem potentiam expeditam in actu primo ad agendum . Si primum ; Iansenismi damnare debet universam scholam Augustinianam. Nonne communiter istius Ordinis Theologi defendunt, eamdem numero gratiam, seu delectationem , ut ipsi cum S. Augustino aiunt, quae in minus excaecatis de obduratis foret esseau , in aliis maiori obductis eaeeitate inemeaeem esse Neque heinc derogari divinae gratiae essieacitati evincunt. Quandoquidem, si Deus delectationem sanctam inspirat, quae reluctantem comprimat cupiditatem, id praestat voluntatis suae proposito. In numera producunt celebres istius scholae Theologi eκ S. Augustino testimonia, . crationes, quibus proprium systema confirmant. Gratia haec medicinalis est, & sanans. Quo ergo gravior est aegroti morbus, eo validius applicandum antidotum est. Quam doctrinam ut confirmet P. Massoulie loe. eit. a Censore Sorbonico, adducit haee S. Thomae in cap. v. ad Rom. verba. Ubi abundavit pereatum , inquit S. Paulus, superabundavit is gratia. Subdit vero Angelicus r Sicut enim magnitudianem morbi non sanat nisi fortis, in x medicina i ita requirebatur aba uians graria
207쪽
1 1 LIB. I. DE IURE NAT. ET GENT. oee
tia ad bae ut sanaret abundantiam defctorum. Quis dixerit, inquiunt, eadem gratia praeve Mos Sanctos omnes suisse uis dixerit, non plus auxilii, seu sanctae delectationis requiri ad subeunda pro fidei consessione truculenta supplicia quam ad tolerandam levem aliquam iniuriam ad superandam inveteratam consuetudinem quam ad vincendam levem tentationem Evineunt porro hoe suirin systema toto caelo distare a Iansentano errore. Quoniam Iansentus dc hoe omnes Theologi ante-Ian-
seniani fateri debent statuit gratiae essicacitatem in desectatione victrici , quae deliberationem, & indifferentiam activam liberi arbitrii penitus extinctam supponit. Contra Augustiniani, & catholici Theologi omnes eum hae gratia emeaci sive vocetur auxilium, sive qualitas, sive motio, sive sancta delectatio componunt indifferentiam activam liberi arbitrii . Siquidem intellectus sub hac gratia
proponit bonum hic & nunc amplectendum, ut limitatum finitumque; atque adeo cum indifferentia iudicii , veraque libertate . Discrepant quoque a Ian senio circa gratiam inessicacem : quia ipsi admittunt gratiam essicaeem , seu sanctam delectationem, cui voluntas dissentire potest; admittunt gratiam sumetentem, cui resistit, & quae dat potestatem veram, propriam, & expeditam, dc quidem relativam ad servanda omnia divina mandata.
VII. Quid ad haec Doctor Sorbonicus 3 Iansentanum ne systema est quod universa schola Augustiniana propugnatae Negabit ne, eamdem esse , si substantiam spectes, Augustinianorum, & P. Masseu Ite in citata quaest. vi. doctrinam Factum luce meridiana clarius inficiaretur. Si asserit, salsitatem inauditam , ut mitissime
loquar, pronuntiat. Nam gratiam vere lassicientem in sensu Thomistico suta ea-lamo pluribus articulis exponit P. Masso ulte, & quidem in ipsa citata dissertim. quaest. I. Verum de hoc insta. Ut enim imposturae enormitas , qua Censor Sor nicus Iansentana lue aspergit P. Massoulle, luculentius appareat, paucis animadvertere interest, Patrem Massoulie in Iaudato Tom. II. dissert. HI. poli explicatam communem Thom istarum doctrinam circa gratiam tum sufficientem, tum ossicacem, tribus prolixis quaestionibus, nempe m. Iv. or v. tres modos proponere, quibus declarat, in quo posita sit vis divinae motionis gratiae essicacis,ila communem scholae Thomisticae doctrinam omni argumentorum genere, dc incredibili eruditione propugnat. Post quaest. v I. explicat quartum modum , quo essicaciam divinae gratiae in quadam congruitate, & contemperatione constituit. Hune ille modum non adoptat, ut necessarium ad divinae gratiae essicacitatem explicandam ; sed illum, tamquam probabilem, & communi captui utilem, atque veluti eruditionis caussa adiicit. Sie ille testatur sic. cit. pag. 226. ubi haec scribit. Ex his vero omniabus liquet, non esse omnino necessarium hunc explicandi modum , facilique negotio exis pediri omuia posse quae in huius confirmationem offerri umquam possent, veI quae inde usurpantiir ad impugnand um primum explica 'di medum, quem, ut omnium fundame
208쪽
tam initio, exi ceteri inniterentur, substravimus. Et post pauca addidit, utilem esse,
neque respernandum eum modum, cum plura commoda habere possu. Praecipuum vero.
quod inde reportisi commodum passe arbitramur , illud est quod quam Dei tame ara
mentum diluat, quod ex D. Matib.ev. x r. Vae tibi Corozaim ij. desumitis eu uis appendicibus . Inde enim liquido constat, potuisse correaltas prae Tariis reprebendi, quia eum Γν-dem auriliis conversi fuissent Tyrii, quibus non erant conversi Corre auae . cum enim minor esse ι oriorem obstinaιio, or res emia, maior vero Coro aitarum; eadem auxilia qua maiorem coeaetatis um obsinationem nos superabant, superassent obsinat ponem Tyriorum . eosque converasent, is iisque vim omηem suam exreuissent, sussentque e Mia , eum ramen in coro itis, obsistente obdurata votantate, dumtaxat susscientia essent . Ἀ- ponit alia commoda quae hic modus parit, quaeque brevitatis caussa praetereo. VIII. His constitutis, enormitatem Turnelyanae calumniae in lucem expono .
Nemo post celaberrimum Lemor icholae Thomisticae doctrinam de auxiliis vivinae gratiae felicius, atque eruditius propugnavit, explicuit, de ab adversariorum o pugnationibus asseruit quam P. MasIOulte. Hac doctrina in i ructus de obarmatus aggreditur systema Ianserianum, illudque ex omni parte profligat, atque labefactat, ut ex illius opere constat . Ad maiorem victoriae complementum adiecit quartum peculiarem modum, quo probabiliter iudicavit,aesiquid lucis addi divina gratiae effieaeitati. Quid heinc , Doctor Sorbonice δ Pressos nunc colloquamur Doctrinam Thomistieam anti-Iansentanam esse asseris ipse. Hae Massotitie initructus doctrina prostravit haeresim Iansentanam. Quoniam vero alio peculiari argumento, quod probabile iudicavit, usus est, id ei reo Iansentita audit Iansentanum stema in chimaeram transmutavit P Ut gradatim imposturae gravitas appareat , finge, hunc peculiarem modum falsum esse. Finge affinitatem. habere eum Iantinii errore. Quid tum Propterea ne Ian senista Massovile P Ad summum deceptus is hae parte est; nullo vero modo foedus cum profligato aliunde hoste inivie . Uuot Controverfistae ea tholici aliquo argumento vano ct salso inter plura vera tuntur adversus haeret leos e Propterea ut strenui catholicae doctrinae assertores hae
retici audiunt apud Doctorem Sorbo eum H En primum, di ha fimum calumniae gradum. Pergamus ultra. Quid quod modus iste probabilis, immo probabiIissimus est, quem, ut dixi, de universa schola Amasiniana, di doctissimi Thom istae pro- Pugnant δ En secundum ea lumniae gradum is Reeedamus ad tertium. Quid in hoe euliari modo earpit Doctor Sothoeseus ' Quod gratiae sumientis ita eodem P. MasDulie non meminit. Finge, noci meminisse ibi. An gratiam sufficientem quatuor integris articulis in sensu Thomistico non exponit, & quidem in tuo sensa relativost Audi pauca verba ex eit Tom. pag. 3α Gratia sussciens equidem in actu primo fussicit, ut voluntatem pes iat, is compleat, inciatque t N. B. proportionem potentiae cam actu elaciendo , verum, ut reissa actam eolaiat, necesse es ut ineaci ari-
209쪽
ita applicetur. Intellexistin tertiae calumniae gradu me Arrige aures , ut attentiis quartum, & quidem gravissimum, sentias. Quid quod in hae ipsa quaestione, o positae a moroso tetricoque Censere, non semel, sed pluries ratis far erentis me minit H Audi quae scribit quaestione a te citata pag. 21 F. At seq. M enim pertiner ad sussistentem gratiam, quae potentiam is tam et, O perficit, in nihil aliud praeter applicationem defit e quae tamen renaicatio, seu divina motis , is e cam gratia ades necessario su cientem supponit, ut num m eisse miraessum aepplicatio conferretur .msi antecedat sufficiens troia et is ex offficien i gratia, dio tronibus amee emtibus prius superaddita vires fuerin, quibaν ea prosariis c N. B. , eum actu eliciendo constituatur. Quid quod non modo meminie , sed lectorem altius monet, ut, si amplecti hune modum vesit, illum nin seiungat a gratia δε eientri En illius vesha sub finem eiusdem quaestionis pag. 7. Sed, fi quis eaem ex icandi modum usurispare velit, monitus fit necem est, aliosque iue mo eaι Audistin eo explicandi m do sumi adaequate divinum auxilium , ut comprehendu SUFFICIENS , O vex : uam observarionem supra satu explicuimus. Ea vero cauι-- adbi ιa secure quisque
volueris hune etiam eodeandi modum, ac sine perieuis poterit usurpare. Satis haeest Revera pIusquam satis. Quoniam non modo Censor Sorbonicus non monuit lectorem, sed eum celavit, eum decepit, ei imponetis, Patrem Mossoniae negare in hac quaestione gratiam lassicientem proportionatam eum actu eliciendo.)Nοῦ nimium accusa torem ad incitas redigam, torqueamque, ultimum addam imposturae gradum, nomquidem gravem, sed fere Iepidum in hoc si tum , quod modus praelatus , ut pro babilis a P. Massoulie propugnatus, in speciem favere videatur systemati Moliis
niano, de Congruistarum, ut advertit ipse P. Massoulie rato dissis 1 εω σου s. v I. arna. ubi inquit pag. 212. Dices ieiιαν, videri reeMare hune se uaudi modum in receniaturam sententiam. sae e caria gratia iis eongruitate remn/φ. Neque enim GPacem esse gratiam suam; sed volunt eam escaeem esse, si via sisti congruat, ipsique eo remperata fit. Unde ἐν adveUariis Domne es, eamdem gratiam in aevo escarem . in altero in caeem admittere . . . Verum respondeo , nec solum quantum latus unguia est, sed multis, ut dicunt, parasuis, is quantum caerum in reris distae, Mne expiacam di modam a commvn reeemiorum sententia remotum esse. Minus tamen recedit quam
alii tres modi; de ideireo minus Doctori Sorbonico Molinia.o dispi icere debui siet. Nemo nune non videt, quam enormis sit impostura quam Censor Sorbonicus aia
fingit P. Mataulle, de Republica litteraria optime merito. . ur.
210쪽
allitur. 9 fauis D. Honoratus Turnely , dum asserit
P. Massoesie ad figmentum , ac merum pbant mare vocare fasema Iansentanum . In hoc absurdum Ia-uum se Doctorem Sorbonicum evincitur.
I. V Rimum ommum lectorem moneo, nast daturum operam ut aon solum in I vindicanda veritate, & innocentia P. Massoufie asserenda , D. Honorato Turneo sim validior, verum etiam ut in moderata, honestoque viro digna, ratione scribendi sim longe superior . Suspectum haeresis Iansentanae postulavit ille Patrem Massousie, pium doctumque Theologum. Absit ut vicem Doctori Sorbonl-co reddam. Quin illum celebris Theologi , probique Catholici, & de Republiea litteraria optime meriti loco habeo, suspicioque. Aio, non modo illum toto eaelo ab haeresi Iansentana prorsus distare; sed de eadem etiam a se oppugnata victo
rem eolo. Id solum contendo, atque iure meritoque evincendum assumo, adver
sarium hunc nostrum in exponenda Iansentana haeresi adversus libertatem decep tum, atque in illud prolapsum absurdum esse quod ipse iniuria, & quidem summa, doctissimo P. Massoufie affingit. Vindicata itaque P. Massulte sana doctrina , liceat di mihi unam vel alteram Turnelyani operis thesim ad severiorem eriticen adducere, eiusque scribendi sormam expendere . Sed, antequam id praesto , rursus ob oculos redueam censuram latam in P. Mas ulte. Nemo sane inquit Doctor Sorbonicus bie non recognoscat Ianonianum fastema, ac radicem tuam, unde quinque propositiones necessario fluxu dimanant. Veque vero potuit dictur P. Massoufieineidissum istud doctrinae suae eum Iansentana confortium declinare, nisi censuram apostolieam quinque propositionum Iansenti derivando in fensum adeo absurdum, is a mente Ianserit alienum, ut DVeniana haerem figmentum , ae merum phantasma videri
II. Sub examen iam veniat systema illud ad quod D. Honoratus Turneo revocat haeresim Iansentanam, ceu ad elavim, & radicem, ex qua quinque propositi es Iansentanae pullulant. Ut evincam, Doctorem Sorbonicum in illud absurdum lapsum esse quod P. Massoulie imponit, in medium nequaquam proferam aliquam perlocham, ex doctrinae illius corpore excerptam, ne suspicio oriatur de truncatam esse ; sed theses ipsas promam , quas demonstrandas proponit, & ad quas revocat systema haereticum Iansentanum. Haec est autem prima thesis, quae titulum paragraphi format est. Tom. de grati Chrs quaest. Ita. pag. 23 . edit. Ve'.2.