Reliquiae sacrae, sive, auctorum fere jam perditorum: secundi Tertiique saeculi post christum ...

391쪽

Pug. O. t 67. quae quidolii arratio Me lis omissio-um Wlistoni a Grabio congestis praeniiου- est. Alin porro X- emptu haruin vocum Mus priobet Dionysius Alexandrinua

in Fragmontis tam Es,istolo ad Euphranorem quam Epistoloe Quadripartace, cui quidem posteriori opὐri acro odirritum ollum intulit idoni histonus. Vido Epist. Hus

fido hujus codicis nixus in isxtum recepi. Ibid. l. 7. την μοναρχίαν Infra habet auctor in ipso Frumenti, τὸ γιον γήρυγμα τῆς μοναρχίας Vocem ρίας etiam luculo occlesiae secundo hoophilum Antiochonum adhibuisse, notum est. Et anto hoophilum Athenagoras in Legariose pro Christianis haec scripserat Τίς ουν ου avαπορησαι λεγοντας Θεὸν πατέρα καὶ υἱὸν Θεον, καὶ Πνευ aciaγιον, δεικνυντας αυτῶν καὶ την ἐν Π 'ΕΝΩΣΕΙ δυναμιν, κατην ἐν τῆ τάξει ΔΙΑΙΡΕΣΙΝ, ἀκουσας θέως καλουμένους; q. o. id et horum gomina in q. II. Ibid. l. 9. ποστάσεις Dionysius noster hic cum tota Me- eularium scula, ut Hieronymi ad Damasum Pist. X. n. 4.vorbis utar, nihil aliud hypostasim nisi usiam nisu, et cum ecclesia tota sacrilegam trium substantiarum praedic

tionem, prout substantia voci Graeco ουσία respondet, avem satur. Jam tum tamen in ecclesia, saltem Alexandrina, usu receptum erat, ut υποστάσεως vocabulum ad personam

significandam a umoretur. Id corto colligitur ex his Origenis in Johan tract. a. respersonas τρεῖς ποστάσεις)Patrem et Filium et Spiritum eras redimus. Idem et lib. viii contra Celsum, atrem et Filium δυο τῆ ποσπάσει πράγματα affirmat. Ipse Dionysius Alexandr si formons περὶ ἐλέγχου καὶ ἀπολογίας apud Baril. . a Spiritu So. 9. ad quod quidem excerptum similia his adnotavit Coustantius do divorsitate sona , qua opinatus ille est

Dionysium sodem Hrocre εώ ς vocabulo usum osse. εἰ τουτρεις εἶναι τας ποστάσεις Ρεμερισμένας λέγουσι, τρει εἰσὶ, κὰν μη θέλωσιν η την Θείαν τριάδα παντελῶς νελέτωσαν,Joodo intolloctu dicit Undo suspicio eat id, quod nunc

392쪽

dissori Diotiysius Rotnanus in Alexandrinuna cadere, qui cum in Do τρεις ποστάσεις praedicaret, volu triunt substantiarum seu casesntiarum divinarum triumque citatuinussertor, ac monarchiae destructor audire coepit, quoad soab hac opinione purgaret. Immo Basilius epist. xli. eum antea usta seu Mentim diversitatem into divinas personas posuisse docet. Ubi vor Graecos ποστάσεως nomine Personam iniselligore constitit, otiam Latini substantis vocabulum ad sumdem intellectum accommodaro non dubitarunt, ut liquot nominatim de Augustino lib. vii de rin. . . n. 9. CousTANT. At veriora istis, etsi usurpari voce οὐσια Et νυσις Pro ποσπάσει persona siAsiastenis, ut o Photio supria notavi, pag. 323. solitae sunt, de Dionysii Romani sontentia scripsit poato cl. aranus in Ρωsat ad Tomum

Tortium OF S. Basilii M. S. Basilius in libro do Spiritu

Sancto, cap. 9. citat illud Dionysii, -- τρεῖς ειναι τας Ἀποσπάσεις, &o. Tres orgo hypostasos admittit Diony- sius Alexandrinus, sed os refellit, qui ex eo quod tres ' sint, divisa osse conisiidebant, quasi non una esset in ' tribus Montia Atque id quidem accurate observandum, ut perspiciamus quam immorito Dionysium Romanum cum Alexandrino pugnam existimoni duo eximii scrip- toros, Potavius lib. v. do Trin. cap. i. otiet. Coustunt. Epist. I m. p. 9o. ' Addas his scriptoribus illomoni. Mem Mel. it. Dion Al. . s. ad in. Uterquo nim 'unam hypoat in asseri contondit a Dionysio Romano in hoc tostimonio apud Athanas. ἐξῆς δ' αν ικμως λέγοιμι ' καὶ προς διαιρουντας c. Nulla sano inter utrumque Dionysium sontentiae varietas uterque hypost os di- visas vituperat: noquo una hypost is Romano amni' potest, cui idem prorsus dicat ac Alexandrinus Sod potius Ox eo quod tros hypostases divisas rosellat, non obscura conclusio est nihil cum Oprehensurum misso, si una in tribus hypostasibus montia sui et admissa.' p. i. Ita recte, ni fulloniaranus. st aliud praetorindictum Dionysii Alox a Basilio, ibidoni ullatum, quod his pauculia orbis conatui, Θειοτάτη γαρ δια τουτο, μετα τ ιν Μονάδα καὶ ἡ ρίας infra p. 397.

393쪽

P. 373. l. 3. αυτον ον υἱον εἶναι λέγων τὸν πατέρα Uno

vorbo hanc Sabossit haerosim nuntiant Ariani apud Athanasium lib. do Synod. n. I 6 dicontes illum ἰυἱοπάτορα praedicare, quod Hilarius lib. v. de Trin. n. a. Latine converitit, ipsum dixit Filium quem Hiram. COUWANT. P. 37 . l. 9. Μαρκίωνος γαρ c. Notior est arcionis haeresia, qua duo principia, unum boni, alterum mali somniavit Cyrillus tamen Ierosol licet catech. 6. n. I 6 hanc ejus doctrinam notans, dicat eum divorsos Mos sta--, asterum bonum, et adterum justum, hoc est unum durum et severe punientem, alterum benignum et ad misoricordiam Propenηum, cutoch. 6. . . de discipulis illius praemittit, Nos tres Mos annunt inmus, sileant Maresoniatin tum . .

do ipso magistro subjicit, Impiissimus Marcisa tres mares primus asseruit. Qua autem ration hoc ab eo Mao retur, Epiphanius haer. a. n. 3. exponit Vorum Rhodon

quidam arcioni suppar apud EusUbium lib. V. c. I 3 primum scribit, Alii perindo ac Marcion duo in eum prine pia ac paulo post adjungit, Alii rursus ab his tamquam

tempestat in pejus Hrepti non dua forum, sed tres at ra pomorunt quorum princeps, antesignanua est Smεros.

Augustinus vero lib. do haer. c. a. Epiphani Euaobliquo sententia sic perstringit: Quamvis Epiphanius sum Μa clonom tria dicat asse isse principia, -um, justum,prarum sed Eusebius Synerum quemdam, non Maresonom, trium principiorum aitque nasurarum scribit auctorem.

CousTANT. Quod hic a Dionysio de arcion rosortur, tros illum principalos υσίας docuisse, id itidem amisso Ariano exprobrabat arcollus Ancyranus opiscopus. Vid. Marcelliana Fragmonia a cl. Retiburgo collecta, Gottingaei 794. FragIn. O. et I. Ibid. l. o. της μιοναρχίας Superius quidem Dionysiustros personas divinas sic distinguit, ut mi universorum appellationom atri tribuore videatur a subindo sntem suam explicana, divinam Trinitatem in unitatem naturae, qua fit ut unus universorum mus sit, convenire porto locot. Quod cum ita sit, cumque idem sanctus pontifex tria principia respuat; quid monarchio nomine sibi velit,

VOL. III. 3 D

394쪽

intia indicat, tempe unicunt ab ecclesia credi erunt Omnium principium. Nec ab hac sontentia discrepat quod Tertullianus contra Praxeam c. 3. dicit: Misarchiam nihil aliud signi ars scio, quam singulare et unicum in erium. Ido enim unicum est imperium, quia principium est unicum. otundum Dro quomodo ertullianus monarchise priodicationem cum finitati fide conciliet atquo componat. Exprobrarat illi Prax an, quod monarchiam do-

struersi. Cui illo, Qui lium, inquit, non aliunde de eo,

tate, omnem a Patr co ecutum pote8tatem, quomodo Po

sum δε με destruere monarchiam, quam a Patre Filio tr. vitam in Filio sereo 8 Itie mihi et in tertium gradum dictum sit, quia Spiritum non aliund puro, quam a Paure per Filium. Vide ergo tu potiua monarchiam Mimas. Quo ex loco perspicuum ost, o Tertullianum et raxeam sibi mutuo objectasse, quod monarchiam destriterent utriquo vero sui o psrsumum fidem ab eo unditus ostrui, qui monarchiam destruorol. Valdo igitur hallucinatur nuporus scriptor, qui ex malo intollecto libri contra Prax. c. Io. loco, in quo Praxeas ejus tu assectae panissimi Monarchiani

nuncupuntur, monarchiae usηertores non secus atque haeroticos abondos, et ita a Tertulliano habitos fas contendit. Neque oro illo eis vitio vertit, quod monarchiam tenero se profiteantur, sed quod ubjecta ejus vera fido illam vanissim profiteantur eo scro modo quo quis Christianum ibi nomen arrogantes, utque alienam a Christiania

moribus ac fido ducontos vitam, octo salao ac vanissimos Christianos appellarest, neque tamen Christianum nomen culparo aut respuere censoretur. Sic nec Ρrophotas damnat, qui salsos ropheta vituperat. Sed do his satis. Corto Dionysio nostro, archis est augustissima ecclesim Boi propineatis. Justini martyris Oxstat libor de monarchia Dsi ab Eusobio, Hieronymo laudatus Irenaeus quoque, eodoni umbi toste lib. v. hist. c. o. optutolam ad Florinum de monarchia inscripserat. Tatianu Or contragonte intor multa, quibus sibi xploratam divinarum littorurum oritatem at tuo indubitniam occi, toc etiam

395쪽

commeInorat, quod rinam nivresorum monarchiam τῶν μων το μυοναρχικον statuerent. o Apollo quidem Madicionis discipulus in colloquio, quod cum Rodon habuit, hanc inficiari ausus os monarchiae, seu unici principii doctrinam. Ipso quippo Rodono testo apud usebium

lib. V. o. 3. num principium esse dicebat sicut et nostra' simo Athanasius similitor Or. . coni Arian. n. I. in Deo propria monarchiam eas probat. Et in ration contragontes, eum qui monarchiam negavorit, atheon habendum

osse non obscuro docet liis verbis, o 'ερ ἐλέγοιλεπιτ ιν πολυ- θεο σα θεοτ'τα, -τως ἀναγκη την πολυαρχίαν ἀναρχίανεῖναι Basilius lib. do Spir. S. cap. 8 hoc ibi probandum proponit, quomodo et Deo et persona prostemur, nec pium monarchic dogma eaecidit, ciuis εὐσεβε δόχρια της λοναρχίας ου διαπίπτει. adem sat Gregorii agiang. doctrina tum mi. 23. tum orat. 37. ubi objectum illud diluit, εἰ Θεος, καὶ Θεος, καὶ Θεος, πῶς ου τρεις θεοὶ, εὶ πῶς ου πολυαρχία το δοξαζόμενον; one o Gregorius Nysa. Or catech. . . tu neque, arctio dominatus scindatur in diversas dissectus dirinitatis Ilia concinit Cyrillus Jorosol. cutoch. 6. In monarchia autem propineanda, inquit Epi- Phanius haer. 62. n. 3. non aberramus: in una Trinit omproedi mr s. Aliorum mitto on do re tostimonia allatintantum addo illud Augustini lib. sto, coni. Rusi. o. 9.

Discat ergo Faunus, τε potius illi qui ejus litustis deuotantur, monarchio Opinionem nos eae gentibus non habere c.

Col STANT.

τες, et alia manu N. δοξάσαντας. ΜΟΝTFAUCON.

Ibid. l. 9. σπερ ἔν τι δντως γενομένων Blasphemiae huic, quam postea Arius impio propugnavit, oppositam domprosessu esse utquo Arianum dogma palam respuisse Ariminensis concilii patribus visus est utens, cum eate Hieronymo dial coni. Lucifer callido clamavit, Si quis disinit erectituram filium Dei ut sunt cetero creatum', ana thema sit. Ubi vero ille cum sociis actar coepit, as Filium non remituram nes M, sed similem ceteris creaturis morito contestabantur episcopi ac fraude dolusi, qui in e-xo a

396쪽

arientia loeretis ferebantur, se nihil mali in ma de suspi-

emtos Putiavimus, aiebant, sen-m congruere verbis nec in

eoelesia Dei, ubi simplicitas, ubi pura confessio eat, aliud in corda lausum esse, aliud in Miis profrri timuim .

P. 375. l. I. γέννηπιν His concinens Nicaena synodus in symbolo Filium mitum, non factum profitotur. Athana-aius autem pist. do Sententia Dion. n. 13. professionem illam primum ab hac unodo excogitatam non fas hinc recto probat. Cum enim, inquit, Dionysius Romanus yna sua adversus os etiam scripso rit, qui Filium Dei rem cre-asam et factam dicunt, liquido conatat, non nunc primum, sis olim ab omnibM anathemias damnatam eas inimicorum Christi Arianorum Meresim COUSTANT.

Ibid. l. 5. xiv δτε Ουκ ὴν Eliani hi praedamnat Dionysius Oolobro Arii statum, ac praeludit Nicaeno concilio, ad symboli sui alcem anathomatiganti του λέγοντας δεν ποτὲ, τε οὐκ ην. Quocirca cum Valens Arimini in ecclesia clama ast Si quis diserit, Erat tempus quando n- erat Filius. anougam sit ho audito, inquit Hieronymus diat adv. Lucis evncti Flammis tota simul scelesia plausu quodam et tripudio Valentis noem a Forunt, rati videlicet eum plano Arianam haersaim, quae Filium creatum volobat, his verbis

urure CousTANT. Quin o Hieronymo constat, Valentem alia plurima ot ipsum pronuntiasse, et Claudio pronum tianti consensisse, quae cum noti dogmatia latorum haereticorum a Catholica fido alionis conciliars dissiciis credi-dsrim. Exompli gratia ipso ait Valons: Si quis diserit de

nullis aetantibus Num, at non de Deo Patre, anaramna sit: quo Clarario Meo proferenti idem iis assensit Si quis diseris Num Dei aras quirim ante omnia foecula, δε non aut Omno omnino tempus, ut ei aliquid anteferat, anathemaris. Ibid. l. 6. εἰ λόγος καὶ - νία καὶ δυναριις Ἀριστος Cons. Joan. i. 4. et alibi, o I Cor. i. 4. o Dionysium Alex. initio Excerptorum proximo post collocatorum. Ibid. l. Ia ἀτοπώτατον δὲ τουτο Consulas Bullum, Fidei

397쪽

Ρ. 375. l. I7. ταυτης Sio Reg. Alii voro si oditi omittunt ταν ς Μox Reg. pro h habet fi ΜΟΝTPAu MN. Sod hoc posteriori loco ταυτη in αυρο mutandum Videtur. P. 376. l. 4. αντὶ του ἐπέστησε Alterius verbi nobi τε Dionysio Al oxprobrati non alia significatio idotur Mas in

Ibi l. 15. annumerat Dionysium Romanum S. Basilius Μ. Vorba ipsa S Basilii haec sunt 'Aνκηπιων δὲ εἴ τις ἄρα

τῶν παλαίων καὶ μιακαρίων ἀνδρων ἐλοχήσατο ταμαι ταῖς νυν ἀντελεγομέναις μοναῖς, πολλους ευρον ast Π αρχαι-ητι τὸ

ὀξιοπιστον έ ντας, καὶ τῆ τῆς γνώσεως ἀκριβείρ ου κατὰ τοις νυν δντας, ων οἱ μὲν Π προθέσει oli του συνδέσμα κατὰ -νωξολογίαν τὸν λογον ἐνώσαντες, ουδὲν διά νορον δρῆν, as γε πρὸς την ὀρθην τῆς ευσεβείας ἔννοιαν ἐνομίσθησαν Εἰρηναιος ἐκεινος, και Κλήμης ὁ 'Ρωμα ς, καὶ Διονυσιος 'Pωμως, καὶ ὁ 'Aλεξανδρευς Διωνύσιος. De Spiritu S. o. 7 I. PROPTEREA quod inter a maximo conjunguntur duas illas Dionysiorum pistolae una a Romano praesule, item p logetica ad undom ab Aloxandrino conscripta quodque ad quaestionem omnium gravi imam ambae pertinent, Deus ait colendus an creatura posterioris epistolae quae restant omni subjuncturus sum.

398쪽

Ex Dionysii Atiaeandrini praesulis ad DioNYsrUM ROMANUM Epistola Quadripartita Ελέα καὶ 'Aπολογίας q-tquot 'Pri νεις adductoe sunt a M. Athanasio et Basilio Magno.

Eae primo libro. Ου γὰρ ην με ὁ Θεὸς - ῆν πατήρ.

Καὶ νουν οἶδεν ait Athanasius statim posthis τοι ἐξῆς ὰεὶ τὸν ρωπὸν εἶναι, λόγον οντα, ast νοήγων, καὶ δυναμιιν Ουγ- η -των 4γονος ὼν ὁ Θεὸς εἶτα ἐπαιδοποιήσατο, ἄλλ' ἄτιμὴ παρ' ἐαυτου ὁ υἱὸς, ἀλλ' ἐκ του πατρὸς ἔχει ὁ ειναι. Καὶ ire ὀλιγα pergit dicere Athanasius πάλιν περι οὐ συνου

σίν.

Versio a Cous antis in m. Pontis Rom. correcta. Νon enim erat tempus, emper Xsistere: eo quippe quando Deus non erat pater lux eme intelligitur quod Prometur Christum semper splendeat, ac fieri nequit ut lux M. utpote Verbum et inpien non luceat. Rurauni enim adtiam et virtutem. meque vero exempla veniamus. Si sol est, Deus cum haec non peperisset, eat quoque splendor, est et postea Filium genuit sed quia dies horum si nihil est, Filius non a se ipso, verum a multunt est ut sol adsit. Patre habet esse. Quod si AOP aeternum esset, Cum sit splendor lucis aeter die quoqua numquam deficenae, prorsu Et ipse aeternus ent rei munc autem neque enim Luce enim semper exsistente, ita se res habet dies sole inmanis tum est et splendorem ipiente incipit, ac desinente

399쪽

AD DIONYSIUM ROMANUM. 891

οντος ουν αἰωνίου του πατρος αἰώνιος ὁ υἱος ἐστι - ἐκφωτος ἄν οντος γαρ γονεως, ἔστι κώ τέκνον εἰ δὲ μια τεκνον εἴη πως καὶ τινος εἶναι δυναται γονε ς;-λ' εἰσὶν ἄμνιο xia

- μωνος δὲ ὁ υἱὸς αε συνιών - πατρὶ καὶ του δντος πληρουμενος, καὶ αυτός οπιν, ὼν ἐκ του πατρός. Haec prolata sunt serie continua a M. Athanasio in Epistola de Sententia

Dionysii num. v. p. 253. d. Benedictin. desinit. Deus autem aeterna prolem non est quomodo et lux est quae neque incoepit, cujus potos esse genitor I A neque deficiet una tuani Ipκ qui ambo sunt semper Prgo praelucet inc coexsistit Sunt.

ἔ ternus splendor, qui sine ini Cum igitur meus sit dux, tio exsisten et semper geni Christus est splendor Cum tus ante eum emicat, quique autem ripiritu sit. Spiritus est ex sapientia, quae laicit, nim, inquit, est Deus: con- Ego eram qua gaudebat et de gruenter rursum Christus va- lectabar quotidie ante faciem po dicitur est enim, inquit, ejus omni t mre. nam virtutis Dei. Cum ergo aeternu sit Pater, Solus autem Filius semperae tertius Pst et Filius himon de coexsistens atri, et plenus Ohimino. Ubi enim est geni qui est, ipse etiam est, cum ittor est et proles. Si autem ex atre.

400쪽

θεσrέρων, ποικίλα προσεπεξευρων τεκμηρια, περ καὶ σοὶ διἄλλης ἐπιστολῆς ἔγρα ινα ἐν οἶς ηλεγξα, καὶ ὁ προ νέρου νέγκλημα κατ' ἐμπιυ νεμος δν,- ου λέγοντος ro Xριστον 'ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ εἶναι τι Θειρ. εἰ γὰρ καὶ τὸ ονομα τουτο νη λιμη ευρηκέναι, μηδ' ἀνεγνωκένω που τῶν ἁγίων πωνῶν, ε αγε τὰ ἐπιπειραὶμιατά - τὰ ἐξῆς, a σεσιωπήκασι, τῆς διανοίας τα-3 ου ὀπήδει. καὶ γὰρ ἀνθρωπείαν πινην παρεθέμην, δη-

λον- ουσαν ὁμιογενῆ ψγήσας πάντως τους γονεις μυόνον ἐτέρους εἶναι τῶν τέκνων, τι ah irro εῖεν τὰ τέκνα, ἡ μητε γονεις ἀναγκαῖον πάρ ειν εῖναι - τέκνα καὶ τὴν μιὲν ἐπιστολὴν, ὼς προειπον, διὰ τα περιστάσεις υκ ἔχω προκομίσαι Ceterum ubi res tactas et me nusquam iii Scripturis sa-Opificia quaedam consideranda cris hoc vocabulum vel inv dixi, liriusmodi rerum velut nisse vel legisse dico, alia ta-

minus idonParum cursim pro me argumenta quae subinde

tuli exempla, quando dixi: adjunxi, quaeque illi tacuerunt, neque planta id est quod agri ab hac intelligentia nihil dis- colu, meque scapha id quod crepant. Etenim prolem hu-

navium faber Deinde con manam. quae ierim ejusdem gruis et naturae rei accommo generia est atque genitor, indatioribus magis sum immora exemplum attuli: dixique retus, ac pluribu explicui quae vera parentes hoc solum diveriora erunt, variis excogitatis stingui a filiis, quod ipsi non argumentis, quae et tibi in alia sint filii aut certe necessario epistola exposui , in quibus futurum issae, ut neque laniendacii convici etiam rillud rentes essent neque filii. Epi-

quod adversum me proferunt stolam autem, praedixi, erimen me Milicet non alle Propter praesentem rerum eran-rere Chriatum me Deo con ditionem penes me non

aubstantialem Tametsi enim eo: alioquii ipsa tibi quae

라틴어 텍스트