장음표시 사용
51쪽
illi eliguntur, qui magnae sunt sensibilitatis,ae saei les assecli-hus teneris, uti mulieres, pueri, melancholici, isterici, erilectici. Ex hac porro operatione, uti dicitur, niagneti satus incipit oscitari, dein liue. illucque caput declinat; postea tremore vigilatur: hine stupefit; demum in somnum dejicitur , ae somnambulus evadit. In hoc statu positus ni agneli satus,quamdam acquirit internam intuitionem, qua, quod praeteritum, quod que suturum est; quod est longe dissitum, quodque in interno versatur corpore; quod in eogitationibus aliorum est reconditum , quique morbus absentis infirmi sit, et quod uam requiratur remedium mirandum lin, elare videt, intuetur, remspicit, explicat. Haee vero omnia magneti satus perficit, qui unudiat auribus, aut videat oculis, sed audit, et videt per frou
rem, oeciput, inferiorem ventris partem, ac digitorum 8xtremitatem; atque tandem actu voluntatis magnetisantis iIle sensi silis denuo evadit, ae mobilis, quin alicujus rei
Kl6. Verum chimaer um esse hoe s stema plura evin enutii Siquidem i. ab experimentis jussu regio liae dμ re saetis, et plur es repetilis a l786. a Parisiensi seientiarum Academia, et regia medicorum societate, nil inferri potuit; imo agnitum fuit post accuratam disquisitionem, imaginationem
totum Uerari A ac nullum esse magnetismum, mediaque
a uita ad illum exercendum esse periculis Plena . lino eodem anno alii quatuor idem inquirere jussi, die 15. Augusti concluserunt, theoriam magnetismi animalis esse s stema probationibus exmoliatiam, media ad id adhibita Posse seri noxia, ac contrectationes in hisce operation μhus grarissimas conpulsiones Posse Parere. Eadem ex per menta post longum silentium ab anno l825. ad an. 1837. repelita sunt a viris doctissimis e societate medicorum Parisiensi, qui a. 18 37.'mense Iulio in septima conclusione dixerunt, inmota nullimori concludere Pro doctrina Vtisdem magneeD-smi. 2. Hesmeris mi absurdita seolligitur etiam ex eo, quod ni agnetisant ps sint homines modicae, vel nullius reIigionis, quam suis tabellis enervare nituntur; et magnetisali sint molles mulieres, adolescentuli incauti, similesque deli lulae indolispersonae. 3. Insuper oscitatio, capitis depressio, Sopor, somnus, qui sunt. uti dicitur, primi esseetus operationis magneli santis, Deillime explieari possunt per illos continuos, et mini eos gestus, manuum translationes, ac blandas contrectationes, perque vocem blandientem ipsius magnetisantis. Nonne enim aliquando audientes insulsum sermovem, vel in magna otiosi Disii tred by Gorale
52쪽
morantes conversatione, vel demum suavissima perfruentes voluptate, somno aliquando et nos succumbimus e Tremor vero artuum, nervorumque ex sola vivida Phantasia, atque ex timore extraordinarii effectus secuturi, solet oriri; praesertim in mulieribus. pueris, aegris; nam, una convulsa, aliae quinqua ginta puellae ineiderunt in convulsiones Parisiis in Eeelesia S. Bochi; quod, ingruente lue asiatica, etiam denuo innova-lum est. Neque mirum, quod somnam bulus fiat magneti satus, ae interrogantibus respondeat si tamen haec vera sint, nam doctissimi viri dubitantὶς cum eodem modo, quo somnus illi ne iliatur, somnam huius fieri possit , praesertim si in sensibilioribus personis operatio fiat. atque sonatium ad effectum
eventurum cogitantes carpanti 5. Non moramur vero ei rea alia
Phaenomena, quae miraculi speciem praeseserunt, quia omnino salsa sunt. Nulla datur proportio inter sui dum illud imponderabile, et illos mirabiles effectus; nulla inter frontem,
oeciput, ventrem, et visionem objeelorum; nulla inter finitam inluilionem. et res e longiquo, et in abscondito positas ;nulla inter materialem motum maguetisati, et cogitationes aliorum, quae ne a daemone quidem nosci possunt; nulla inter causas in magneti sato positas, et res contingenter futuras.
terere, magnetisantitim tricis, et nGMisat Gus res ondere 13. 5. Patet quoque haee absurditas ex eo, quod magneti sanies putent, hac via explicari posse nostrae sacrosanctae religionis miracula, propheticas visiones, ac alia ad ipsam spectantia, quasi haec forent pure naturalia. Becte proinde notat Pau- Ius Costa Lertere relatioe ad tina catalassi, inere com&te M. 2.), impossibilia omisitio esse illa phaenomena, quae m sineris mo tribuuntur. Quomodo enim videre possunt magneti sati oculis elausis, si ad videndum requiritur et lux, et organus proprius, nempe oculi 3 Non ue Deus dedit oculos ad Videndum, et alia organa ad suas peragendas actiones Z Qv modo magneti satus potest dissita videre, morbos, et corporis interiora, si clausi sint oculi ad videndum prorsus necessarii Quomodo possunt magneti sati vocare Dominibus propriis ea, quae numquam didicerunt, si nomiua sunt arbitraria 3 Si autem magneti sati dissita et abscondita uorunt, eccur auri so
lii Hoe enim in easu haberetur esse eius sine eausa. Siquidem nequct
me meri saus, neque mesmerisalus. neque alia eausa naturalis valet produ-Cere . quae dicitur noscere mesmerixatus. Adde, quod non desint pusici, qui illud si uidum animale omninu reiiciant.
53쪽
clinas non demostra ut 3 Non pandunt reconditos thesauros Medicamina non docent apta quibusque morbi sy Proprio principi non ostendunt hostes scelestissimos, rebelles, ut ita dignitatibus, et divitiis cumulentur 3 6. Ex experimentis patet,
aegrotos, quibus salso dicebatur, se esse magneli Satos, apρο- si te oculis coopertis, testatos esse, esseclum sentire magnetis mi in aliqua parte; aegrotos magnetismo sine eorum intelligentia submissos nullum sensisse essectum; aegrotos apposite ma-Fnetisatos, oculis non cooperiis, indieasse esseclum in parte, In quam actio magnetica dirigebatur; alios vero, Oculis eo pertis, aliam saepe indicasse partem; mulieres malis sensisse, quam viros effectus hujusmodi. 7. Demum per ridiculus, lur-Pisque modus, quem adhibent magneti sanies, conditiones requisitae ad operationem , sensibilis pudicitiae jactura in illa
operatione non raro facta, salis superque nostrum probant adsertum si). Quare recte auctor articuli super magnelismo animali conclusit: inus est alia poste loqui: magnetismus indiscrimen Mocat familiarum honorem, et hoc sub res ectu ραδlicae atictoritati est denunciandus. Ex quibus patet,
Phantasiae opus esse illos essectus, quos mesiueristae lania con
lii Nam Frank tia operai Praxeos medicae unioersas Praece tu, p. de somniatione S. 55. docet circa dispositiones in mesmerisalia r foris conditio vecinea exaltata partium genitalium, praesertim OMariorum snc tralium, Pertinet...; feminae Dulgares, aliastque coitum celebrantes a Mix, ac ne Diae quidem magnetismi animalis Percipiunt emctum, va-aonem , εins into emeetu, ueralis mannetismi animalia lentaminibus hisci. ta Neque dicas, aliqua reapse vera esse ex iis, quae narrantur de me smeri salis. Nam, posita illorum veritate , Theologi daemonibus tribuere, et quidem iure possent illa opera. Beeur enim in locis maxime solitariis, alque ab hominum societate remolis huiusmodi meam erisantium operationes Pera ganturi Nonne saepe eontingit. ut, adhibitis exoreismis, Etti est eque orati nibus, nullus iaetus sit mirabilis essectust Nonne saepe daemon fuit confiteri eoactus, se haee mirabilia patrare, ut Christi religionem subvertereti Ridebunt quidem inereduli mesmeris ae de hae Theologorum sententia; sed qui nam vetat, ut et nos de ipsis rideamus, ipsorumque misereamuri vide de hae re et La aciema e lamede, μοι. L. Dacic. 5. manis r 84 a. μι --
54쪽
gi 7. Ex tota hac seetione itaque patet, animam esse substantiam activissimam; nam ipsa sentit, 'attendit, resectit, intelligit, ratiocinatur; ipsa sibi ideas habitas reproducit, recognoscit; ipsa iasuper, uti videbimus, vult, et non vulti Constat quoque animam ac livam esse in suis sensationibus sS. 369.), si liae aceipiantur veluti aut mae iiii uitiones , Perceptiones, advertentiae; in his enim anima suam activitatem adhibet, et exerit. Si vero sensationes pro impressionibus factis ab existernis objectis accipiantur ἔ tunc anima PaSSiva quidem est,
sed male illae impressiones dicerentur Sensationes. Constat demum animae saeuitates nulli mode esse, aut dici posse tran formatam sensationem, etiamsi haec pro animae pereepli ne accipiatur. dam, ut de altentione loquamur, quae sensationem sequitur, certum est, nos posse atteudere, eliam re
molia sensibus, ad justitiam, honestatem, Deum, spiritum,
quae minime sensus externos, aut internum sensum assiciunt. Iino saepe antina humana majori vi ad ea, quae minus sensibi.
litatem excitani, allendit, et, posthabitis vividioribus sensationibus, ad Ianguidiores convertitur. Hoc vero intelligi nequiret, si attentio transformata foret sensatio. Adde, quod attentio ab ipsa anima dirigatur, et suo libito ab objectis subtrahatur S. 377. n. 4. et 23. , sensibilitas vero non semper sit sub potestate voluntatis auimae, quae agendo saepe sentit, quia percipit et capit; sed nequit nou sentire, quod sentit, lieet ipsa sentiat sS. 369.). Demum anima, attendendo ad rem, ejusque proprietates, vividiores potest in se experiri seu saliones
ae ope attentionis sensationes simultaneas dividere. Quoaeerte demonstrat, animam habere attentionem, et hanc haud esse sensibilitatem. Iam vero, si allentio non est transformata sensatio, mullo minus aliae animae saeuitales transformata sensalio esse possunt, quia omnes supponunt attentionem. Becle
proinde animadvertit Camillus ibe Boy IIem. stillesacol. λ-
teli. p. 2.)4 sensistas, dum ad sensibilitatem omnes animae saeuitales reducunt, comparari cliena leo, qui radicem, et fundamentum omnium elementorum diceret aliquod elementum; aut medico, qui ad utium morbum, qui esset Omnium aliorum forma, morbos reduceret. ΗOc vero laret absurdum. In animatium a Da itaque saevitales hoc chronologico ordine evolvuntur, nempe incipit sensibilitas, sequitur allentio, succedit reflexio, trino accedit intellectus, postea subit ratio; ex quibus
oritur imaginatio, et memoria, quae facultates lamen se iuvicem adjuvare possunt, et reapse adjuvant, quia uua est sui
55쪽
mam humanam vertitur. Magni momenti ipsa est, utpote quadrespicit id, propter quod bo in ines sumus; nam homo non estis, quem forma cor Oris declarat, neque ea Dura, quae disito demonstrari ρotest, sed mens cujusque, is est quis que, uti acute notat Tullius De som. Sco.). Quamnam enim utilitatem homines reciperent, si ipsi, quae respiciunt BStra, aetherem, terram maria, et omnia, quae in eis sunt, in gno eloquenliae apparatu edocerentur, attamen de conditione. de Origine , de praestantia , de fine animi nostri ignari sorea tyScimus et nos, plures veteres, recentesque philosophos in multos prolapsos errores fuisse circa rem psychologicam, haneque veluti scopulum suisse, in quem pleriqne inciderunt, licet de re ageretur, quae nos constituit, ac veluti informat. Ast si certa ab incertis secernantur, omniaque ratiocinii legibus subjiciantur, nota dubito, quin eontentiouea omnes quam citius perdueantur ad finem ; omnia enim ad proprium locum rodire, veritas u hique caput e tenebris extollere, ubique error oppugnari, scientia psychologica ubique coli, et celebrari
videnturii l9. Psychologia a duabus graeeis voeibus originem habet, ac sermonem de anima significati Hine Puchologia potest definiri illa Ideologiae Rarionalis pars, quae vis Gente, quod in homine cogitat. In duas dispesci solet partes
Psychologia, nempe in e Dicam, et rationalem. Prima experientia interna et externa sule itur, atque de facultatibus animae humanae agit; altera vero tractat de iis, quae ratioci uti ope animae naturam, ortum, nexum cum corpore, libertatem , vitam perennem , et quae cum his connexa sunt, respiciunt. Examinatis proinde, quae empiri eam constituunt, ad ea gradum est faciendum, quae rationalis Psychologia complectitur.
ι120. Ut vero ordine in hac tanta re procedamus, in plura capita eam dividimus. Agemus igitur in primo de animae na. lura; in secundo de spiritualitate; in tertio de ortu; in quarto de sedes in quinto de commercio cum corpore; in sexto da vi Diuili eo by Cooste
56쪽
ideas endendi; in septimo de libero arbitrio; in octavo de pereunt ejus existentia; in nono appendicis loco de belluarum
DE ANIMAE RUMANAE NATURA.ά2l. Iam vidimus S. 358. ), existere in nobis aliquod principium cogitans, quod qui impudenter inficiatur, vel timet admittere, vel credit errare aut salii , vel de eo dubitat, simul eonfiteri adigitur, quia timendo, eredendo, dubitando
reapse cogitat. Substantiam esse hoe principium , et docuimus S. AM.), et eertissime contra Tracrum, et I antium probamus ex eo, quod sensationes, judicia, ratiocinia, volitiones subjectum supponant modificatum. Praeter enim quam quod omnes animae facultates ad sensationem non reducantur S.217. uti Traevo plaeuit post Condit laclium, aggregatum sensatio Num, ut ipse ait, anima dicenda non est, eum sensationes id, quod sentit, supponant. Idem sere dicatur Rantio, qui animam vocat Phaenomenon, vel amaritionem, quasi subjectum nullum sit phaenomenoriam, aut animae subjectum sit corpus ipsum. Nonne enim continuo experimur, in nobis successivas
fieri modificationes, permanente subjecto modificato 3 Nonne experior. me esse, qui prius odi et modo diligo. prius sensiet modo judico , prius nolui et modo volo, prius intra me cogitavi, et modo extra me cogito λ Non recte itaque Pherecrates
dictitabat, animam esse vocabulum Sensu vacuum , et nomen
totum inane, uti narrat Tullius sqq, seMI. I. s. c. 10 in. Anima proinde est Princlytum illud quodcumque. qtiod in homine cogitat. Non est cur haec definitio reiiciatur, qu uminque supposito systemate, Voces anima , auimus, mens Promis ue apud Philosophos accipiuntur; frequentius lamen tum anima, tum animus substantiam spiritualem exprimit, mens
vero saeuitatμm intelligendi, quasi metiatur se cum osjectis, ut haee intelligat. 422. Natura duplici sub respectu considerari potest. Siquidem aut exprimit id omne, quod rem intrinsecus constituit, aut vim et ingenitam rei alicui virtutem. In primo casu accipitur pro ipsa rei essentia physi ea S. 286. , quo in sensu ait Lucretius l. 2. v. 232.): natura tenuis aeris. Ia secundo suseipitur pro eo, quod est principium operationum, et hae Disitiam by Cooste
57쪽
tem anima est, id motu cietur interiore, et suo. Nam hoc est natura proseria animae, et Ois. Hoc duplici sub respectu animae naturam et nos perpendimus, inquirentes lum de ejus essentia, lum de vi sibi ingenita. 423. Animam humana in activa pollere virtute, non facile invenias aliquem, qui adversetur. Nam et nos demonstravimus in antecedenti Ideologiae sectione, reapse aetivum esse Prin
cipium, quod in nobis cogitat, praeterquam quod cogitatio intelligi nequeat saltem sine polentia agendi in principio, cui ipsa inhaeret. Ex quo patet etiam, animam habere unicam cogitandi vim. atque hane sufficere pluribus actionibus Pro ducendis; quae plures quidem supponunt saeuitales, sed unam agendi vim, quae diversimode per illas Exeritur saeuitales. Cogitat enim anima sentiens, cogitat attendens, cogitat reflectens, eogitat intelligens, cogitat ratiocinans; et cogitat etiam, eum
imaginatur, aut recordatur. Cave tamen suspiceris, unam ESse
in omnibus hominibus animam, uti videntur sensisse , qui an irimas a Deo, vel a supposita anima mundana dicunt emana las, aut rationem impersonalem, et universalem ponunt eum Cousino, aut cum Sansimonianis hominem iaciutat Deum S. 206. n. . Siquid om s. si una in omnibus esset anima, unusquisque de- heret habere omnium hominum conscientiam, et omnes debere ut sundum communis principii, quod eas informat, vel COI Stituit, cognoscere, quod certe experientiae repugnat. 2. P riter omnes deberent easdem sensationes, desideria, volitiones, intellectiones, aetionesque habere vel persicera et quod iterum adversatur experientiae doeenti, ne duos quidem fortasse homines in hisce omnibus convenire. 12ά. Hinc enata quaestio Carlesianos inter, et Gellianos tum de essentia animae. tum de perenni cogitatione. Quandoquidem Cartes ius statuit, animam perenniter cogitare, st-que in aetuali cogitatione sitam esse animae essentiam Prira.nhil. ρar. i. art. 63). Ipsum hae in re sequuti sunt Begis, Legrand, imo etiam Leibnitios Nouo. erasiar lent. hum l. 2.ch. l. S. 1 l. in, Ino er-Collard, Galluppi, Iou Go'. atque omnessere profundiores philosophi. Lockius vero itas. sur lyene.
hiam. I. 2. ch. l.) putavit, nulli mode animam semper cogitare, neque in cogitalioue sitam esse ipsius essentiam. Alii autem rentur, animae essentiam reponi in saeuitate et vi eogitandi, non vero in ael uoli cogitatione, et simul asserunt in continua eogitatione versari. quia . dicunt, vis cogitandi vitam actualem
non involviti Sed isti, identiscantes actum cum potentia in Diuitigod by Cooste
58쪽
anima, Cartesio asspntiri videntur. Demum et illi sunt, qui temerariam hujusmodi deeernunt quaestionem, quia rerum essentiae nobis impervia sunt, et nescimus, in quo vita animae sita sit. Sic praecipue tenent Gravesandius, Beissem besegius, aliique.ά25. 4nima in perenni coritatione Oersatur. Et reapse . si anima est substantia S. 358ὶ; si substantia, quaecumque ea sit, vi sua donari debet, alioquin nillil haberet, quo ab alia distingueretur S. 336.); si animae vis est ipsa vis cogitandi S. 623); si demum anima aliquo temporis momento
haud cogitaret, nullum suum existendi modum haberet, nem-Pe non existeret; patet animam in perenni cogitatione versari. Diceresue tu existere flammulam, quae nullum landit lumen 3 2. Quare autem anima non cogitares Est certe sibi Semper Praesens, ac sibi praesto sunt semper modi ipsius essendi varii. Semper itaquo suae eogitationis objectum habet. Deinde anima coniuneta corpori aliquem modum assumpsit, quem ipsa sentire debet, quia ille modus aliquo pacto ipsam debet afficere. Ergo toto tempore, quo corpori copu lata est, habet saltem hanc ideam, nempe cogitat, 'uia id eam
habere est etiam cogitare. Insuper anima corpori conjuncta continuo rerum externarum , quarum actionibus corpus n
strum perpetuo obiicitur, ideas si hi potest cudere. 3. Certe animae vita in cogitatione reponenda est, uri vita ve et abilium, et animalium in exere itio suarum vitali a lanetionum reponitur. Sed quomodo eoncipi potest, an in. n exi Stere, et
tamen vita sua, nempe cogitatione, carere Z L Si omnia in natura continuo interno, vel externo cieantur motu , nonne anima erit in eoia linuo suae activitatis exercitio Beele Tullius ad rem nostram inquit De Dio. I. 2. c. 67ὶr se Animorum
m est ea vis, eaque natura, ut vi eant vigilantes, nullo adven-M tilio pulsu. sed suo motu, incredibili quadam eeleritale.
se Hi cum sustinentur membris, et corpore et sensibus, Om ,, ni a certiora cernunt, cogitant, sentiunt; eum autem haec ,, subtracta sunt, desertusque est animus languore corporis,
, , tum agitatur ipse per sese. Itaque in eo et formae versan D tur, et actiones, et multa audiri, multa diei videntur. Hareis scilicet in imbecillo, remissoque animo, multa omnibus D modis confusa, et variata versantur, maximeque reliquiae D earum rerum moventur in animo, et agitantur, de quibusti vigilantes aut cogitavimus, aut egimus
ά26. Neque multum nobis lacessit negotium Loehius, qui ea praecipue de causa perennem animae inficiatus est Disi iam by Cooste
59쪽
cogitationem, quia s. experientia haud eonstat, animam cogitare in corpusculo adhuc incluso in materno utero, in somno profundo, in aliquibus nostris distractionis momentis; 2. quia alia esset persona. quae vigilans, et alia, quae somnians cogital; 3. quia nullius forent utilitatis cogitationes in somno
Nam s. non una experientia ad veritatem pervenitur; sed etiam ratiocinii ope eam possumus adipisci. igitur nullius roboris est. quod Lockius primo loco objiciebat. Et quisnam nescit, seri posse, ut anima objectorum exteruorum Sensationibus excitata, nullius, quod antea percepit, ac intuita est, recordetur 3 Nonne allentio, quae deesse potest, neces saria est, ut magis ideae in mentem redeant si. ά06)7 Ecquis reminiscitur illorum, quae ab infantia sunt pereeptaZ Nonne sacilius, quae legimus in tempore immediate antecedenti somnum nostrum, recordamur a somno surgentes7 Igitur ad summum dici potest, nos non recordari, non aulem non habuisse
ideas in statibus, de quibus Lockius loquitur. 2. Bidiculum se prodit Loekius, cum duplicem perSO-
nam supponat; nam ad hoc, ut personae identilas servetur, sufficit, ut remaneat eadem anima, idemque ego cogitans. An simplex miles laetus Dux non est idem ille miles, qui in collegio verbera passus est' Inima, diam Digilamus, et dormimus, se er eadem erit Persona; quime se er idem indi-oiduum rationale, ait Genuensis Elem. mei .P. 3.ρrν 13. Sch. 3. Imo ex dictis S. 6l0. n. 2 l. ad 23.ὶ constat, animam in Somnio esse tu exercitio suarum sunctionum montaneo, in vigilia vero in exere itio resteaeo , uti patet ex operationibus utriusque status diversis. 3. ignorantia alicuius rei finis non est ratio sufficiens illam rem negandi. Sed dicat nobis Lochius, quaenam ratio, quinam finis sit illorum, quae certo in somno saepe videmus3Imo quinam illorum finis, quae saepe vigilantes cogitamus, et illico obliviscimur 3 Haec omnia ab hominis natura sunt repetenda.ί27. Quoniam vero anima semper cogitat, et in cogitatione animae vita statuenda est, atque sine cogitatione anima nequit concipi; aliqui eum Cartesio inseruat, in actuali ani mae cogitatione realem ipsius essentiam sitam esse. Verum Probabilius est, realem animae essentiam in actuali cogitatione non esse sitam. Nam s. cogitatio est actio animae cogitaniis. Ergo ante ipsam facultas supponenda est, et saeuitas ab essentia, quaecumque ea sit, di manat, vel eam cou-Disit iam by Cooste
60쪽
stiluit. 2. Cogitat Iones nostrae vota -iis sueeedunt; mutaretur itaque continuo animae essentia, si ita actuali cogitatione foret reposita, quod procul dubio esse nequit S. 286. 3. Potest concipi corpus sine motu; eccur itaque nequit anima saltem mente concipi sine cogitatione actuali 7 Quod certe sufficit, ut non dicatur essentia animae haee actualis cogitalio. V. de his Storch. Ps ch. ρ. 2. seci. i. c. 5, et Mancino
DE ANIMAE sPII UALITATE K28. Antequam in rem ingrediamur, plura in antecessum sunt aut revocanda, si de iis actum est, aut enucleanda, si nova stanti Iam vidimus ens si lex illud esse, quod par libus caret; compositum vero, quod partibus constituitur S. 309. . Vidimus quoque substantiam spiritualem eam esse, quae simplex est, atque intellectu et ratione donatur, quibus earet substantia corporea S. 302). Quare, cum quaeritur utrum anima humana sit spiritualis, duo quae ruutur, uirum uempe sit simplex, simulque tutellectu, et ratioue do uel ur. ά29. Omnes qui at, imam materialem esse dicillant, aut nullum ens praeter materiam vellent existere, materialistae vocatitur. Inter veteres quidam, ut Hippo, antinam dixere constare ex aqua; quidam, uti Anaximander, ex aere; quidam, uti Xenophanes, ex terra. et aqua; quidam, uti Critias, ex sanguine; quidam, uti Parmenides, ex terra, et igne; quidam, uti Galenus , ex spiritu sanguinis; Empedocles ex omnibus elemeritis; Democritus, Epicurus ex rotundis corpusculis conis eursu quodam fortuito; Chrysippus ab anima mundana avulsam credidit; Zeuo spiritum calidum, per quem Spiramus, et movemur, putavit; Dicaearchus apud Tullium sqq. riser
I. l. c. l.), animam nomen inane reputans, ait esse comus unum, et si lex ita figuratiam, tit te eratione naturae
dos animam admittebat, quae erat atomus tenuissima ex deineem et septem principiis constans, uti narrat Cousin Coiars d Hist: de Ia phil. Iecon 3.3. Inter recentes in anim:ie spia ritualitatem debacchati sunt Hobbes, Tolandus, Dod wari, Naubet, Uelvetius, Diderot, Lametrie, auctor sy Iematis naturae, Daruin, aliique, qui principium cogitans materiam di- Distrigod by Gooste