장음표시 사용
161쪽
PROLE MENA IN ea tam misere corrupta sunt, ut ea, qualiacunque sunt, intacta relinqv da esse viderim.
Extrema pars sis. 8M eodem consilio atque iisdem e sontibus composita est ac tabula Πεpi μέτpinv Kat cTa-0μQv in priore collectione sis. 77 . Sed hic omnia desiderantur quae illic post cotTOV ί3 M inveniuntur.
De fragmento Πεpl μῆτpusu inter Neronia nas reliquias
86 Aliquoties supra citavimus fragmentum quoddam Πεplμέτpinu, cuius ubique egregiam esse sdem cognovimus 3 39. 73. 74). Ea tabula in libris manuscriptis post Dagmentum de talentis et denario s9bὶ invenitur unaque cum
illo Heroni tribuitur. At vero nec ab Herone nec a Didymo eam scriptam esse satis demonstravimus s3 14): nunc addimus eandem ne ad illum quidem auctorem referri posse qui de talentis et denario scripsit. Nam illum quidem Alexandrinum fuisse constat: haec autem tabula ab Hebraeo quodam homine non inducto composita est, quem ipsum quoque Alexandriae vixisse, etsi veri simile, tamen non certum est j. Etiam quo tempore ea Scripta sit, ambigitur. Nec tamen satis idoneam causam esse arbitror, cur de quarto quintove saeculo cogitetur ): immo nihil impedit, quominus ad primum saeculum aut ipsam tabulam aut archetypum quoddam, unde derivata sit, revocemus. Iam quae in hac tabula sis. 81) perscripta sunt ea ex
ordine percenseamus et cum prioribus comparemus. Primum amphora Bomana eiusque partes, urna, congius, sextarius definiuntur. Amphora a quibusdam μετρη- Tric, urna Ruboc appellari traditur. Congius cum Hebraico
1) Hebraea stirpo auctorem ortum esso e verbis κ4pouc- xoac λειομε- cognoscitur, nam hacte Hebraeorum est mensura. Inde Martinus rectissime: L'auteve, inquit, de ee morceau est tin juis vivant ara mi eu des Grees sora Ia domination romaine sp . 212ὶ.2) Ηggo ost sententia Martini sp. 213), qui et hoe fragmentum et altorum do talotitis vol ab Epiphanio ipso 2
vel a posteriore quopiam scripta esse statuit.
162쪽
SCRIPTORES GRAECOS. 139 cabo comparatur'. Novum nomen novaque mensura estppoxoc, quarta pars amphorae. Tum Antiochensi metreta breviter explicato s3 74ὶ sextarii partes hae asseruntur:
0uae prorsus congruunt cum secunda et septima mensura
rum tabula S M. 7η, nisi quod mystrum hic μυcTpiov
sive λicTpiOV Vocatur. Quae deinde verba sequuntur: καi Tot cλuipti πα9α- Πληcivic cet. , ea commode explicari non possunt nisi comparata antiqua illa versione Latina quae sub Africani titulo sertur. Quapropter ad alteram huius libri partem eam disputationem reiicimus. Sed hoc in praesentia non omittimus τα ἐλαipti esse mensuras olearias, quarum ma xima dicitur esse μετρητηc ἐλωpoc, qui centumpondio Romano definitur.
Porro modii Romani partes, semodius ullaiεκτον) et
sextarius asseruntur, hisque Attica xOiVlξ, octava pars modii, additur. Iam sequitur gravissimus ille locus de Ptolemaico medimno deque vetustiore et recentiore artaba, quem Supra
buuntur; cuTOv autem sesquimodium habere dicitur ). Tum congii pondera vino vel ole ' vel melle impleti per-3ὶ Seriptor nihil nisi hoc dicere videtur congium et κupou fere easdem mensuras significara; cui rei non Obstat quod ab Epiphanio sis. 82, 11) aliisque cabo 4 sextarii tribuuntur. 4) Sic Boeokhius p. 25s locum recte in erpretatus est. Ego etiam ipsam scripturam corrigendam esSe Censui; nam Mod. To ct , quod libri habent, semodium significaret; scripsi igitur Mobioc α 5. Idem cuτου ab Epiphanio h. 82, 8 s.) Mobioc appellatur eique 22 sextarii tribuuntur, quae ratio cum hac tabula fere congruit.
163쪽
140 PROLEGOMENA IN inde definiuiitur atque in tabula Dioscoridea sis. 64, 11.22.32j. Hie in libris manu scriptis nonnulla corrupta sunt, quae certa ratione emendavimus secundum versionem Latinam ρὶ.Denique unciae κοκκoi To0 πεπέρεoc CCCC, librae summatim *φ' ev) V milia tribuuntur. Quod pondus in
promptu est dicere chalco illi qui in Galeneis tabulis reperitur cognatum fuisse 'in
De Epiphamo Cyprio esusque libro de menoris ae ponderibus.
87 Medium quasi locum inter tabulas mensurarum ac ponderum et inter fragmenta de nummis obtinet Epiphanii ille libellus Πεpi μέτpusu καὶ cτα0xuitu, qui a Petavio una cum reliquis eius scriptis editus est in. Quem quidem libellum ab Epaphanio, Constantiae Cypriae episcopo, Scriptum esse constat anno CCCXCII paullove post ). Iam primum videamus, quod sit libelli argumentum quidque de eius sorma qualis nunc exstat iudicandum videatur. Inscripta sunt TO0 cv tirioic πατpoc fiμ v'εrrimaviOυ πεpi μcTstu V Kes cταθμά V, quae orta esse apparet a regentiore quodam sive librario sive interpolatore. Tum initio haec leguntur: εi Tic δὲ θέλεi et iv cv5ὶ Antequam versionem Latinam inveneram, cταθμi v kcvlv etc. ex scriptura codicis Ph Iegenda osae axistimabam , quas cτα0μia conferebam cum PtoIamaica drachma, quoniam drachmae 960 libras 10, congii pondus, efficerent. Sed ea omnia irrita esse vidi, ut primum versionem Latinam inspexi. sin Ex oa ponderum rations quao in capita GaIenoo III aliisquo sxstat sprol. 6 50. 7M in unciam 384 chiaci, in libram 4608 incurrunt. Vides hunc κοκκου piperis non ita a Ptolemaico et Romano chalco divorsum fuisse. 1 Ipsam Parisinam editionem, quas a. 1622 prodiit, cum Dresdaa non invenirem, usus sum repetitione Lipsiensi, quae Colonias nomen prasfixum habet Fabrie. Bibl. vol. VII p. 420): Epiphanii opera omnia reo. Dionys. Potavius. Editio nova iuxta Parisinam adornata. Tom. H. Colon. 1682.2) Omnino do Epiphanii vita et scriptis cons. Fabrietum in Bibl. Gr. vol. VII p. 415. 418 ff. Anno 392 paul- ovo post librum de mensuris et pondoribus scriptum esse inde officitur, quod chronologia usque ad eum ipsum annum perducta est.
164쪽
a aroloricTixui cVT x-εiu μη κοτοκνεπω. Hic statime particulat libellum aut partem maioris alicuius operis luisse aut initium non integrum servatum esse concludimus. Iam longiore sermone με'η cv Tuic πpo pηTεiuic explicantur variaeque notae, quibus in sacris litteris uti solebant, illustrantur p. 158-6M. Tum varia aut brevius commemorantur aut latius exponuntur de septuaginta interpretibus p. 160 s. , de numero librorum Sacrae scripturae p. 161 s.), de interpretatione eiusdem, quibus additur ipsorum interpretum historia sp. 162-68j. Deinde chro- nologia perscripta est a Ptolemaeo, Lagi filio, ad annum CCCXCII, qui annus ex extremis verbis emcitur sp. 177):
qua vides res quam Variae quamque alienae ab ipso proposito congestae sint.
Sequitur altera pars, quam praeter Petavium edidit Stepilianus Le Morne , inde a verbis 'Eubc cvταυθα, φιλοκαλωτατε cet. , quae in nostra quoque collectione primo loco leguntur sis. 82). Iam vero dilucidissime perspicitur eam libelli formam quae a Petavio edita est non genuinam esse. Nam cum Scriptor omnino de proposito suo exposuerit si) et de coro, Hebraica mensura, explicare inceperit 2). inepte interposita est omnium mensurarum tabula quaedam sive index 3); tum vero rursus de coro exponitur to), cui subiiciuntur λεθέκ, ToluO9, μVucic, cu-TOV, Mobioc b-η. Modius autem, Hebraicus scilicet Ain, cum XXII sextarios capere eaque mensura sacra esse dicatur, sequitur longior degressio de XXII operibus a deo in creatione lactis eodemque de numero aliis iii rebus sacris
3ὶ Varia sacra cura et studio Stephani Lo Mome. Tom. I. Lugd. Batav. 1685. Qui in odendo libello oditione Petaviana, nullo eodico manu Scripto usus est.
165쪽
exstante sp . 178 I), qua ex farragiue ego nihil nisi eum locum excerpsi, ubi rursus de modio agitur sI0j. Hac digressione sinita scriptor in mensuras st plicandidas redit. Sed iam illum qui in hanc quae nobis in manibus est Iormam genuinum opus redegit videmus in brevius omnia contraxisse. Praeterea mirum quiddam legentibus occurrit. Comparantes enim eam tabulam summariam
quam initio praemissam esse dixi 3ὶ omnes quidem mensuras quae illic asseruntur postea eodem sere ordine explicari videmus sp. 18l--8M, sed post conglum 29ὶ omissρm esse cro lavov xpuc'V, eiusque loco interiectam esse expositionem de ponderibus et nummis s34-40), denique reditum fieri ad eas mensuras quae restant explicandas 30-δη eumque esse finem totius libelli. Quae cum ita sint, num cuiquam dubium esse potest, quin haec sit imterpolata operis forma, non genuina Τ Sane quidem, id quod ex inseriptione πεpi μέ u V Kui cταθμον cognoscitur, locus de ponderibus et nummis pars suit Epiphanii libelli; sed tamen ipse scriptor non potuit ea tam
inepte inter medias mensuras inculcare. De aliis libelli Epiphaniani formis. 88 Adhuc de intogritate libelli Epiphaniani quaerentes ea vestigia secuti sumus quae in ipsa Petavit editione exstant. Sed clarior etiam lux rei affertur e variorum codicum manu scriptorum comparatione. Qua de re iam Salmasius quaedam commemoraverat '), idemque nonnullos locos emendatius ediderat quam apud Petavium leguntur ). 0mnino
1) V. Remi. p. 45: nam sis diversis titulis haec concipiuntur in veteribus libris ac in versione arefigua, hoc modo: de arctenteis, de nummis, de milliarensibus, de folii. Ibid. p. 49: vidi plures manu scriptos codices, qui sub nomiine sese phanti tractatum illum de ponderibus - seorsim continebant. 2 Primum verba nostrae editionis 6 34 s. Salmasius Condit. p. 96 affert ita ut apud Petavium leguntur; tum vero eadem sic emendat: htακicxiλin λεπτὰ ταλuvτου, θ
166쪽
cum in aliis bibliothecis tum in Parisina tot eius generis fragmenta latere suspicor, ut si quis omnia collegerit, Iacile viginti trigintave varias illius tractatus formas exhibere possit. Ego in tanta copia, cum omnibus uti nouliceret, ea elegi quae satis esse viderentur ad demonstrandam miram in eo genere varietatem. duae nunc ex ordine
Secundo loco post eum tractatum qui modo adumbratus est - quem Petavianum breviter appellabimus a sero collectionem quandam copiosissimam, ex Epiphanio maxime derivatam, qua haec continentur :Ι. Tos c Tiou 'εmqtavioυ Πεpi μέTpu V xui cTαωQV. Hic brevius explicantur KOpoc, θεκελ, μVucic, cuTOV, Tolaop, Kui Uφη cet. Nummi magis etiam incondite intermixti sunt mensuris quam in tractatu Petaviano. II. Πεpi μέτpuiv cTέpu V. Est haec rursus alia forma eiusdem tractatus, quae magis quam prior accedit ad similitudinem formae Petavianae, sed ipsa quoque brevior est quam illa. Ea pars ubi de nummis agitur sic incipit: Tu-
167쪽
genuina scriptoris Verba continentur, cum illic omnia maxime corrupta sint. Reliqua de nummis eodem ordine atque illic eademque sere forma perscripta sunt; sed rursus nonnulla hic rectius leguntur, quae suis locis adnotavimus q).4 Aegerrime nunc fero, quod tum, eum Parisiis fui, non totum hunc tractatum e codico 2665 descripsi. Tunc onim in tanta abundantia fragmentorum Epiphanianorum,
quoniam omnia in meam colleetionem recipere non poteram neo vero volebam, ea elegi quae maximo ab editione Petaviana disereparent, ut quam diversissimas eius tractatus formas in medium conferrem. Ex hoc autem codico de quo agitur tum satis duxi nonnulla, sicut supra demonstravi, enotare. At vero, si Salmasii Refutationem et Confutationem in manibus habuissem - quos Iibros multo antea perlegeram neo omnia recordabar - certe eam partem quae est de nummis o codice exscribere non omisissem. Nunc una de re maxime laboro, undo Salmasius et illum locum adn. 2 extr. citatum et hos quos iam allaturus sum repetiverit. Non incredibile est nonnulla, Perinde ac genuinam seripturam paragraphi Epiphanianae 35 v. adn. 2 , ex codice 2665 fluxisse, eumque ipsum esse codicem in quem incidisse se scribit Ref. p. 49. Praeterea autem aliis etiam libris eum usum esse ex ipsius verbis cognoscitur. Quod utut est, cum res acta mutari non possit, hic affero locos Epiphanianos, quos divorsos a Petaviano tractatu citat Salmasius. Ref.
p. Epipham, inquit, verba de illo miliaremi quia vulso eorruptissima gunt, heic adscribam, ut legi deberet se distingui: Bίχρυσον δὲ ἐκάλουν οἱ παλαιοὶ τό mιισυ του ἀργυρου. το αργυρουν τουτο ἐστὶν δ οἱ Ῥωμαιοι μιλιαρησιον καλουσιν, ο ερ ηνε νεται στρατιωτικύν' τὸ δὲ δίχρυσον καὶ τουτο αργυριον ην οπερ κίβδηλον υστερον ἐκληθη, αναιρεθέντος δὲ του βασιλεως τότε ,. ov το δνομα ἐν τωδιrρυσω εκεχάρακτο, τι νομισμα αυτου ἀποβαλλομενον
κίβδηλον ἐκληθη, τουτέστιν ἀδοκιμον. Ad quae paullo
post addit: hanc emendationem veteribus libris et antiquae versioni debemus. - Plurima vero attulit ad Oxtremam tractatus Epiphaniani partom, ubi de follo agitur. Con . p. 101 ff., ubi verba a Potavio edita corrupta esse demonstrat, probataque emendatione Scaligori paHuvetiovscribentis locum sic proponit p. 104 : Fολλις, ο καὶ βοα- λάντιον ' διπλουν δὲ ἐστίν, υπὸ δυο αργυρων καὶ ς μισο
168쪽
' Vides, in una collectione quam varia de Hebraeorum maxime ponderibus et mensuris sint compilata: habes tres diversas formas tractatus Epiphaniani, habes Eusebium similem Epiphanio, nec desunt excerpta e Iosepho nec tabulae agrestium mensurarum. De tractatu Epiphaniano secundum litterarum ordinem dispogito.
Tertio loco illustranda videtur ea tractatus Epiphaniani 89 forma quam Vindobonae inveni ). Titulus est Tos arioυ
συγκειμενον, es γίνονται - , δηναρια. φολλις ἀιατα τον δηναρισμόν, ἀλλ' ου κατ' αργυρισμον. Ao paullo post addit p. 104 s.): Epiphanius in veteri codiee: τὸ δηναοιον ἔξ κοντα δηναρια υπῆρχεν, ὁ δε αργυρους δηναρια ἰκα-τόν. De eodem Ioeo latius disserit Remi. p. 45 ss. suam- quo sententiam hia confirmat p. 49ὶr in sanioribus et vetustioribus codicibus) hic locus de folle ira concipiebatur: mόλλις o καὶ βαλλάντιον καλεῖταιἈ ἀργυρους δυοτ μισυ, δ πάρια σν, λεινας ιβ . . φολλις κατα τὸν δηνα- ρισμον, αλλ' ου κατ' ἀργυρισμον. Denique ibidem: incidi ipse in manuscriptum codicem quemdam, in quo ita legebatur: φόλλις ο καὶ βαλλαντιον καλειται,. οτι δ τλουται, δυο γὰρ εἰσὶν ἀργυροι, δ γίνεται σύ δηνάρια λεπτοὶ duo. φολλεις κατα τον δηναρισμον, ἀλλ' ου κατα τον ἀργυ
169쪽
sequitur mensurarum collectio secundum ordinem litterarum disposita hoc modo:
κυπpoc cetera. Tum sequitur altera huius tractatus pars sub titulo
Haec excipit alia vox 'A . . . ., quam legere non po
κobptivethc, λεΠTOV, μVti. Porro haec, quae non praetermittenda esse videntur:
phaniana de mensuris continentur ibidem in cod. philos. 58 fol. 125 et theol. 288, qui libri tum, cum Vindobonaosui, non in promptu fuerunt. 2) λietpaev legi in eodice. 3ὶ Hio numerus, sicut multa alia in eodem codice, ambiguis ductibus scriptus est.
170쪽
tera quae similiter in aliis fragmentis leguntur. Extrema sunt φύλληc et appendicis instar alius quidam locus de talento. Haec ita me satis exposuisse arbitror, ut, quae sorma illius tractatus in codice Vindobonensi exstet, intellegi possit. Sane multa corrupta sunt: at multa etiam ita comparata, ut vel in tanta abundantia aliorum eiusdem argu menti fragmentorum aliquam auctoritatem habeant. De traetatu Epiphaniano qui incipit a talento. Quarta huius generis sorma, quam edidi e duobus libris 90 Parisinis sis. 83. 8 , eo insignis est, quod inverso ordine primum de nummis et ponderibus, tum de mensuris exponitur. Ac prior quidem pars et copiosior est et multis rebus praestantior quam tractatus Petavianus, altera autem, ubi de mensuris agitur, etsi brevior est, multa tamen habet quae omisit auctor Petavianus. Ut alia taceam, artabae vocis originem ex Aegyptio sermone derivatam apud hunc solum legis scriptorem.
Paucis illustrandus videtur is locus ubi de litrae partibus agitur fla. 83, 2I). Hic scripulo ex legitima illius aetatis ratione tribuuntur VI siliquae sive κε96Tiu, h. e. ossa sive nuclei fructus ceratoniae: ocru orto κεpαταiac pro κεροτέαο καpetros. Tum scriptor ex ocTu novam finxit singularis numeri formam 6 6c iv ), atque unam
4) 6-dpri,pou in eodice non distinete seripta; addidi o Salmas. Consul. p. 91.1 Similiter in eiusdem fragmenti φ 19 nescio quis