장음표시 사용
81쪽
aliquid paulo vulgatius attingit do divisione sententiae δ), usus eadem Oxcusatione; rem ipsa in multo Tariorem fuisse sub imperatoribus puto, quam in vetoris ruipublicae concitatis sonatorum dissorisionibus; videtur tamen milii hoc quoquo consirmare, quod supra Posui, filiis e&tra Romam oducatis scripsisSo. Rhetoricu nusquam attingit, Nisi quod exposita historia brevissimo interdum de orationis artiscio monet μ). Grammaticam vorborum in torprutationcm Asconium Plane non attingere, nou dicerom, Nisi in ea re tantus esset vulgo error. Una ostin voris Asconii commentariis ex grammatico su-HeTo Observatio, in qua propior hoc ipsum valde me lavrere consiteor, quod uoquo cum universo commentariorum consilio conventro neque in istam aetatem cadoro videtur. Ea cst ad Scaurianani P.
do anacolutho in particulis act neque, quibus nouauspondet alterum neffias ). Plinium discedit arent liae, esse Caesaris Strabonis; a I Scaur. Pag. 137.
1 tu te e Iocum- illimi de orat. ile haruSPicum reSP. Cis. Argum. CorneL exir. p. 94, et ad orat . in T. C. P. 116. P. 985. Gr. , tibi, ut Munc est, Verba hinc Fabiu delenda videntur, mirum qitoque tantum Valuissa Ciceronis adolescentis auctorii litem. Distinguendum est: eratque absoluta. IIccc Fabia quia εὐ r errat Terenιι co Ciceronia, ideo Sc., pt est ita in ed. I.
in In ed. I. verba Ciceronis ita scriPta sunt; Ac nemue
82쪽
more suo; ac si h ismodi anacoIutha notare voluisset, plurima in iis orati ., ad quas commentariic stant, notare Potuissci; deludo uota portinet algentis ana coluthi apud Ciceronem in particulis cOsulat IVIS In intine. Inlacqucns, ut tanta illa animi dubitatio curaque, quo casu Cicero hoc loco ita locut HS csset, Asconio oboriri potuisso mirandum .it, quum praesertim scriptorcs Asconio aequalos, eoquE in scri Ores, multo magis ab anacoluthis absti-Montus, quam Cicoxo adstrictior euim eorum Sermo oratoriam illam libertato in non scrobat) hoc generotion abstineant si). Νcque mitius mira c. t compa-. yltiua Crasol factum neque auperioria Sc. Alterum neque recte deIetum esse , ipsa docet adnotatio ἔ compari tuu cum P. Crasso Potitisce maximo in Asia capto Μ' Aquilius, cuius idem suerat casus, cum altero P. Crasso, tui his domesticis oppresso, Iulii et Antonius, in iisdem turbis interfecti.' Exempla in particula et post Matthiopum attulit Beleep. 144. Add. de DIv. 1, 49, 111. de ossi II, 9, 33 . In neque idem fecit Cicero de Fin. II, 22, 71, ubi
ad illa Nam nee υir Bonus ae iustus haberi debet, qui ct c. referri debebat nee fortia &c. de reliquis virtutibus, Pro quo, quum plura de iustitia tuterposuisset, subiccit ι2 : Ouar dici eadem &c. Apertior eiusdem locus de Fin. 1, 7, 23. ubi illis aeu Pror,ua extarimo, NEQLa eum Torquatum Sc., respondent haec c24. Ouιd y T. Torquiatus, is qui Sc. Eandem esse rationem Ioci quintilianei XII, 6, 2 et' 3, observa it Walch. iis ollii Asiat. Iiter. I. p. 251. Tacitus Pro altero neque posuit ne-quidem Hl. t. II, 82. Donativum miliai neque Mucianu. Prima concione, niεi modicra
83쪽
ratio exempli dissimillimi, ubi neque adiungit aliquid superioribus, eiusque exempli remotio; in modo quoquo Ciceronem commemorandi aliquid ab Asconii more abhorrens reperiro mihi videor in verbiamo eor merito Miri auctoritate ; tum illud ruratia inferre de eodem Verbo paulo post Ponendo usitate non dicitur, etsi de syllogismi conclusionc poni solet 7 . Dis rationibus commotus admodum dubito an non sit Asconii haec adnotatio; et confirmatur haec dubitatio alia quadam ro. Asconius enim in his fragmentis adserendis diligenter de hominibus a Cicerone commemoratis adnotat, Primum de P. Crasso, tum de altero Crasso, pontifice maximo, deinde de Iuliis; in Antonio, oratore, notis-rimo homine, mortis tamen genus notavit; de M'. Aquilio nihil adnotatum est. Suspicor igitur ab aliquo inscrioris aetatis homine, qui ct Ciceronis orationem et Asconii commentarium haberet, ad-POsitam commentario hanc notam, deinde pro ipsa Asconii de Aquilio adnotatione descriptam csse. Si Asconii est, novo ac valde memorabili cxcmplo
intelligitur, quain non subtilitor de lingua sua ipsi
D4tenderat: ne Vespa/ianua quidem &c.; magis etiam' norma recedit Ilist. IV, M., tibi duo in Vocula
reprehendens ita dicit: Voeula NEc adυentum 1ο- Alium exploravit, eoqDe simul egreεε- υ ctusque; DEIN vietoriae parum confatia &C. Idem in aut anacoluthon
apud Cic. Brut. 14, 53. Orat. 69, 229 recle Oxellius
84쪽
ipsi veteres Romani, quum optimo ca uterentur, disputaverint ').
Constat igitur, commentarium sive enarrationem Asconii ex historico, non ex grammatico genero esse, non ScholiaStiae obscura propter Vetustatem antiquorum scripta interprctantis, sed hominis literati de aetatis paulo superioris robus exponentis. Atque propter hoc ipsum opus, quod si totum exstaret, multo pleniorem et in multis rebus certiorem historiam extremorum reipublicae temporum haberemus 'o, Asconiuin historicum ab Hieronymo appellatum iudico, et honorifica illa mentione cohonestatum; quana Sententiam postea non levibus argumentis confirmari Videbimus simul quo intelligemus, deperditorum commentariorum Vostigia au-Pcresso, alia Obscura et tenuia, alia Clariora. Restat, ut do Asconii scribendi genere dicam; id talo est, qualo in hac aetate, hoc homine, hoc operis consilio cxspcctari poterat, Purum et cmendatum,
' Notuinin grammat Icam ex Pessimo Verrianarum commentarii genera coniectura sua Asconio Pa n tribuehat
Orellius ad orat. in T. C. p. 525. q. 115 II. imailiri nempe dixerunt. Sed lotam illius commentnrii
editionem ex Holomano ductam commutabit vix clarissimus , si Asconii edendi consilium exsequetur. Ideo eius raro a mo mentio st.' Ne si exstarent quidem Sal Iustii et Livii opora, ea accessio contemnenda foret: in singulis enim rebus hominibusque inulta ab illis praetermissa haberet, Inulta in minutis rebus posita sεd ad temporum illorum statum cognoseendum Perutilia.
85쪽
breve limatumque, tenue et ab ambitioso ornatu
Temotum, cuius Specimen caeleris minus corruptum
in argumentis orationum Pro Scauro et pro Milone est; ex inferioris aetatis sordibus nihil reperias, nisi quod librariorum aut editorum incuria intulerit; corrupta multa esse in iis, quae ex uno codice mutilato descripta, deinde ex hoc apographo transscripta et odita sint, nemo mirabitur, neque ex his do scribondi gonero iudicium faciet. Do iuramenli
vocabulo anto dictum; Pcrversae locutionis corruptionc ortae eNemplum cst ad Milou. 1 I. p. 153. Uomi tenus Obsessus est; in ed. I. scribitur: δε--ιm rediis ex eodem tenuis ObSesaias eat etiam &c.,
ex quibus vestigiis logondum videtur domum rediit et se domi tenuit. Obsessias est etiam Sc. , id est insidiis Petitua, sensu rariore, scd ex Ciceronis libris noto. Similo ost in argum. Milon. p. 143. petebatqtie nihilo ceterius constitatum Pro nMilo secius; ed. I. Milo celeritis; Iegondum arbitror: polebaliae nihil deterritus cons. Alia omitto , in quibus corruptio aperta est, emcndatio dissicilis.
Novam reporto praeter sacculariorum ioculaIo nomon
ex historia repetitum appellati'nem refragaloris φὶ ex usitato refragandi Verbo eodem modo declinatum, quo a susseagando Sus= ragator. Itaquonihil est, cur non in iis, in quibus corruptelae su
86쪽
noriscentissimo unius Livii auctoritato firmatur; accedit Asconii, Scribentis honoratissima decreta erga Ciceronem fecerans ); rarius visum est Io quendi genus, quo usus est Lentulus sin Cic. Epp. ad Fam. XII, 15. post med. magiεtratus Deniebant in auspicionem delinuissa nos et demorati esse; quamqnam infinitivum tuetur Ciceronis locus in Verr. IV, 13, 30) quum in auspicionem Menissentauri ciMibus janum expilasse Apollinis, nominati- um ratio locutionis; ost enim credor. Sed eodem modo Asconius in argum. Milon. p. 146. PO eius et Sallustitis in suspicione fuerunt in gratiam rei issa cum Milone. Addo Sueton. Iul. 9. Tiber. 12. Sed pIano eiusdem rationis ost locutio infamia sagro, jecisse et infamis εtim, fecisse; illud Asconius dixit in argum. Corn. p. 93 magna in-jamia sagraDerunt Mendidisse silentium, Ii Oc ipso
a ad Pison. init. p. 121. p. 591. Gr.' P. 49. not. Coniunctio haec infinitivi cum locutionibus
Passivis brevitatem tiAhel; itaque apud argenteae, quam Vocant, aetatis scriptores in iis etiam verbis iis usa est, quae apud antiquiores non sere PassiVe ponebantur nisi impersonaliter; sic apud Tacit. aiaveritia consilia iovisse Hist. 1, 46. et IV, 34. luveetua bellum malle; apud eundem Ilist. 1, 53. compertua avertisse, tibi non satis attendit vir egregius, Lipsius; durius et plane ex Taciti more Ann. XIII, 35. adnotatuaque mileε- ita Proeriguisse mianua ct c. sed ne illud quidem Cicero scripsisset, quod est Ilist. IV, 40. ρυειquam cognituε eει - eonjugisse, etsi Ovidii et Livii similia
87쪽
Talis igitur scriptor quum sit Asconius Pedianus, restituendus cεt in cum locum, undo iniuria deiectus est, cXimendusquo illorum scitoliastarum numeTo, quos N INO nisi Scriptorum ab illi, enarratorum causa Icgit, et studio Philologorum commendandus , ut cum et logant et cura sua emendatiorem esse Velint Non minus quam Cloteros eius
aetatis scriptores. Nobis enim non idem lieet, quod caeteris, ut in iis εolis scriptorum libris operam ponamus, qui ii gonio et Pulchritudine excellunt; quicquid antiquum ut Probum ad nos pervcnit, id omne cura nostra dignum est. Atquo haec ita dico, ut hac commendatione indignissimam indicem maiorem partem eorum, quae Sub Asconii nomine cireumferuntur, de qua porto exponam, quum prius, quae quasi Praeiudicia facta sint, dixero.
Superioris aetatis Ciceronis ot Asconii oditorcs secuin constitutum non habuisse, quid verosimilo osset Claudii ct Neronis aetate in Ciceronis orationes scribi potuisse, iam dixi. Itaque illi tu .Vorvinis orationibus cum Asconio, ut Putant, do Vcx-
sunt. Eadem est passivi personaliter positi ratio ni ita Ovidium Iti diibiso an dea sim, dubitor longἰMstmen progressus Tacit. Ann. XIV, 7. ne auctor ilia hianseriar ; eodem modo idem dixit c Arin. NI, 293 lliartis, mihi narrastis, et Ann. Ni I, 49J, ne
e interi ex Pel no coniectarentur.
88쪽
borum sculentiarum quo interprutationibus, do re-Tum narrationibus conicia dunt; uoquo intelligunt,noquo ista scribi tum potuisso, ncque, Si quis Scripsisset, erraro eum in illis, de quibus dissentiant, potuisse Τ). Alii autem raro, sed tamen aliquando non dubitabant, scd admirabantur, quum in res ab Asconii tetalo vehementer abhorrentes inciderant q)Nonnulli longius progressi, quod tot inscrioris aetatis vocabula locutionesque hic Toperiobant, intorPO- Iatos nos Asconii commentarios habere putabant,
quorum primus fuit, ut Opinor, Hadrianus Cardinalis R), quem secutus est G. Scioppius '); in cadem sentontia fuit Ab. Wicling, iurisconsultus, quod in iuro explicando alicubi lapsum vidurat '),
Nuper autem Garatonius, Sibi tauicu NOu Constans β) Pluino stitit liti iusmodi γepγphonsionum P. Maiatilii et loc. Memmii adnotationes ; i dem tamen cantiquom enim putabani) plurimi saei titit v Id. v. c. Menard. p. 67
7 in libro de sermone Latino; vid. Fabric. Bibl. Lal. II. p. 67. Em. 3. Itisam. Famiani Sorae 1658.3 p. 111; do sillo histor. p. 169. Robortellus in librarios culpam traiis ii Hulebat. Loeit. Iur. stelod. 1 38. 8. p. 189. Ad Div. 15. simplicitor Asconium reprehendit , nim Is, at Putat, aculum cui ctgo interpr tor, stulti m); ela. ad Aci. 1, 2. ibd. 17. Ad illam da interpolation
89쪽
quos miror nequo attendisse, quaecunque reprehenderent, in Verrinarum commentariis esse ηὶ, ncquo Vidisse, non in una aliqua re neque in paucis aliquot hanc easo discrepantiam, sed in toto senexe. Itaque iam oliin, quum adolescens Verrinas adhibito isto commentario Iegerem, ab AScOnio alienissimas esse has nugas intelligebam, id quod mox dudum a summo viro Niebulirio et intollectum et dictum vidi, a quo tamen et de artato et de dignitato huius commentarii dissentio, et in eo Valde discedo, quod is commentarium ad aliquot Cicerotiis orationes a Maio editum et hunc eiusdem C ευ scriptoris putat, qui mihi plane dissimiles videntur. Uerum haec eius sententia adhuc quasi pro
indicta fuit. Nam quae A. Maius, homo ad huiusmodi ' disputationem minimo aptus, refellendi causa opposuit', nihil aliud essiciunt, quam non
suspicionem deducitur ad Lib. 1. Act. II, 41., . ub;
tamen concedit, quod omnium Primum negandum erat, eius aetate ridiculam istam de non e nata opinionem
proferri potuisse; cis. ad Lib. II, c. 2. et 4. A. Maius quum Asconium subinde reprehendi ostendere vellet Cic. Fragm. Orati. p. 169. septem posuit
Iocos, omnes scilicet ex Verrinis. Ilic saltem, a Me-hratirici admonitus, adtendero dehebat. D praefat. ad Front. Berolin. p. XXXIV. not. 4. CD. nomistae Gesch. ed. II, t. 1. P. 492, ed. III, p. 524. in comment. de ecl. 1. M diol. Fragm. Cic. P. 1.2. ad- .ditani. P. 35. 36. Ipse Maius fatetur valde exilem osse Asconium in Verrinis, coPiosiorem ac doctiorem hi reliquis.
90쪽
recte putasso Niebulirium, a codico Poggit Ilos coimncutarios abfuisso. Ex caeteris unus Νiebubrii sententiam non reiecit ncquo tamen aperto Proba vit) Savignius ). Caeteri aut leviter praetcreunt ut Beter si), aut ignorare Vel negligere vi dentur, ut orellius, Κ longe, Savignit collega R), Hessior φὶ et Iarche ' , Bonnenses, qui omnes huius commentatoris testimonio tanquam Asconii sine ulla dubitationis signiscationo utuntur, ne
alios commemorem, quos minus mirum est sententiae Nichulniamo rationem non habuisse. Et iamcnquaestio ea est, quae iudicari et debeat et facile possit. Sed rogandi mihi Iuctores sunt, ut de tota huius commentarii ratione exponentem patienter εcquantur; versabimur Enim in loco minimo amoeno, sed barbariae sordibus pleno. Admonendi au
= In commentat. de Iog Voconia In scriptis A cadetri. Ilerolin. a. 1820 et 1821. p. 227. Vasconius oderivor sonsi den Commentae Eu den Verrinen geschrioben haberi magis 6 in not. subi cla Maii praes. in Cic. Fragm. Orati. P. LXI. Ilahe in hist. Iiit. Rom. Niebubrii sententiam vix in nota commemoravit p. 397. Schrsiter IIerm. a. I 824. , lase. 4. P. 34M iiihil de ipsa controversia dicit. 7 a Fragmentis Iegis Serviliae. Berol. 1625.
tibi adnotationein quandam damnar Cogitur, eam V ris Asconii notis interpositam putat p. VIII. ad s. 15 . Darstelliing des censoxischen Stra Lechis dee Romer. Bonn. 1824.