장음표시 사용
341쪽
mores computauimus, decem , ta hac de causa infantes ba-pi a mus, quatenus non habentes peccatum id est actua te uteis addam anitas ιυλιια, adoptio, heriaitas f ternitas Chrim v, eius membra sint. Mirum est Suarem agnoscere, non potuisse expressius gratiam sanctificantem a D . Chri stomo statui ;&a Pelagianis negatam : cum eam doceant passim nihilo eH-cacioribus verbis. Quid enim sibi volunt illa Iuliani verba libro I. contra Iulianum cap. r7. Vt bono eorum natu
seli bonum hanm eatisnis accedas, ut sint infantes SanctἐDei filii Et illa eiusdem lib. 1. Op. imper. solio gi. Per aptismum pereatorem fieri ex malo perfecte bonum, ex bono feri meliorem , id est , optimum, es ut ambo quiri in rarixti membris transeant ransieerati. Vix ulli siunt gratiae effectus spraeter duos quos infra annotabimus j a Patribus , & Theolog s adscripti, quos Pelagiani non agnos cant: & ideo Iu ianus libit r. operis imp. folio s8 ait: Mosi itur in tantum gratiam baptismatis omnibus utilem a ribus confitemur ut cunctos, qui illam non necesseraam, etiAEm paruulis putant, aureo fer amur anathemate. Sed h 'erratiam locupletem spirituatib- donis ered - , qua multis opima muneribus, aereuerenda virtutibus , pro in
miratum teneribus , is humanorum statuum mersita-
ιbus, una tam remediorum rasiatoine, quam munerum vim νψte , medicatur. Qua eum admouetur, non est mutania pro
causis 3 Iam enἰm ipsa dona siua, pro accidentium capacI re, dispenseat. Hoc ideo dicit, quia adultis aliqua, paruulis nulla per eumdem baptismum peccatarcmitti Putat: αadultis censet conpetri bapti simum, & gratiam, quia pec-
. carunt, non ut non peccenti siue dari ad remittenda peccata praeterita, non ad cauenda sutura.
Sibare duo excipias, nihil differunt Pelagiani a Ca- tbolicis, quoad reliquos gratiae effectus. Illorum enim duo genera disti Egui bolent: alij priuatiui sitiit, ut remittere peccata , abstergere : alii positivi r & si rursiis, vel absisluti sunt , vi essicere iustum, & Sanctum , vel ad aliud ordinati, & relativi, ut facere Filium Dei, & here- 'dem. Effectuum primi generis, seu negativorum gratiae, quinque colliguntur ex Pelagianis , absolutorum octo, quatuor relativorum r ut mirum sit posse negari, abillo'
342쪽
non fuisse agnitam gratiam habitualem , de qua adeo magnifica docent,& verbis quae vix possint Theologi aequare. Iam loca ex ipsis attulimus , quibus docent remissionem Peccatorum conserri a gratia Chriai pro e Grassuma ρο- rectate medicina svi inquit Iulianus libri 1. operis imp. folio 3I .ὶ qua criminibus ita communiter subuenit, ut di- ν' species reatuum viam vi consec-ώonis absterrinae. Et si dicas, admittere tantum remissionem peccatoru' condonatione extrinseca poenae : hoc refellit idem Iulianus solio or. Gratia in se .semel uno virtunas a -- rem , AEt Me mmpendio , drauersa, m plurima delet re mi . Hoc certe genus remissionis, impetu gratiae, essicacissi- Π ipsius. potestate, resipit aliquid altius condonatione ea trinseca peccatorum. Alia loca ex illo retulimus quae
idem confirmant.. Adde Pelagianos, alios quatuor negatiuos e flaetus Cra- . 'xtribuere: quorum,secundus est purgatio adesi is, a quibus ait Pelagius Epistola ad Demetriadem : Nos ex- p uri Chri sangotae, 0 mundari. Ille forte coincidit cum Eram': sed expressius potest distingui quem habet Iulianus lib. 2. operis imp. solio 413. E caecus operari ad roia Gnonem salutis, ct copiosius gratiam uel toris , q-m
Tertium illi essectum renouandi, & innpuandi, attri-Ρuit idem Iulianus lib. . & Aug. ex Iulian. inos fecer G. 3nquit , condendosonoscit innovando ,adoptanἀoque meis Garra. Et si D. August. libro 6. contra Iulianum cap. I 3. Hicat, ex Pelagio homines, per baptisimum non innouara, liberari, &saluari; sed quasi in nouari, &c. de paruulis, id est accipiendum, non de adultis: quia illis nullam peccati 'vetustatem, sed istis tantum ineste, & remitti censebant.
Idem confirmat quartus essectus instaurandi naturam, He quo Epistola ad Demetriadem Pelagius ait: Vide quid Grifriunt facere psuns quorum per Chr/Ηum in Hai rara maturis est. Et ibidem addit etiam di Isi, qui 'u' νecean- αν usu σιώνuere , inmurari: per paenitentiam pos nis' tenus animus per renouationem internam , peccat rum
343쪽
Quintum addunt effectum liberationis i morte huius corporis , & a contracta peccandi consuetudine : quam adeo ab lutam volunt , ut veluti crimen obiiciant Catholicis, ex Λugustino libro I. ad Bonificium cap. I 3.
tisma non auferre erimina ,sed radere '. ut omnium peccatorum radices in mala carne teneantur: quasi rasorum in capite capillorum unde crescant, iterum resecanda peccata :& item illud baptisma non vere homines nouos facere , sed ex parte filios Dei fieri: ex parte autem filios faeculi, id est, Diaboli manere, nempe quia putant, colla- ea remissione peccati , non habere aliquid quod mortificent.
His priuatiuis effectibus , conuincitur Pelagianos admisisse remissionem peccatorum internam: quod euidentius Patebit, si octo decurramus Hectus positivos, quos gra tiae attribuunt: quorum primus , & reliquorum origo, est generatio', quam Iulianus vocat supra citatus consecrationem. Vndὸ August. libro sexto contra Iulianum c pite IO. cum Deus paruulis, nihil de proprio, tam bonῖ quam mali merentibus , gloriam regenerationis' attribuit , hoc ipsis ad sitam curam , ad suum ius pertinere docet: quod eorum voluntatem ineffabilis praeuenit beneficii largitate. Regenerationem consequitur illuminatio, ut idem Iulianus agnoscit libro primo operis impesec . solio so. Dum paruulis ante baptismum mortuis , ait non dari il luminationem spiritualem, quae fit per fidem habitualem, i qu m pro tertio essectu gratiae agnoscunt. Et ideo D. Λugustinus ex illo effectu contra illos, arguit libro f. de
Peccatorum meritis cap. 9. Nam lique, quos para flos per' Sae mensum fritium , Meles faciendos esse iudicaris; in-ideles natos ex parentibus Melibus non neratis. Et ideo libro sexto contra Iulianum capc 3. ad illos ait pertinere sententiam dominicam : Quia non crediderit, condemnabi-νur. Et li ro primo de peccatorum meritis cap. 2. ait par Mutos credere , non soli 'per cor , ta ora gessantis
sed gratia Chri , qua .lguminationem, re iasi eatio- , nem intrinsecuae operatur: ta Chris- β. viri s occul-rs am gratiam latenter inserit, ta paruulis. A qua dogmate Catholico nunquam iuspicatus est Pelagianos distentare.
344쪽
Iustitiam, & iustificationem quartum gratiae habitualis agno sicunt est istuna: ut Iulianus libro χ. operis imp. folio ψέ. Neirape cum v uentibus isque tur , ta his Δcebat, iustitiam per masteria bati με, quod ad paruulos volebant pertinere: ut inquit D. Augustinus libro primo de peccat. meritis recta tores Non sunt, ista nee iusti sunt , o ideo debere apri ea L inale illos urget D. Augustinuς lib. 2. operis imperis a. fol. 3oi. Cur fateri dubitatis, sic paruulos ex Adam potuisse habere peccatum, sine mentis propna voluntatis mala ; quemadmodiam a Chrasto sunt percepturis sitiam .suis sue meritis praecedentibus voluntatυ bona. Iustificitionem consequitur sanctificatio in Christo:ideo D. Augustinus lib. 3. de peccatorum meritis cap. 6. ait ex Pelagianis paruulos non baprior, mi reminonem acta- 'i-nt peccatorum , sed me .n Christo sanctificenmr,hoc differre volunt baptismum paruulorum ab adultorum baptisino. Sanctificationi, addunt spiritualem procrearionem, ut refert D. August. lib. t. de petacatorum mersetis cap. I 8. Dicunt paruulor , recenti vita editos, non propter rem ttendum peccatum , pere pere baptismum : sed ut Dirimalem procreationem non habentes , creentur νδ Christi.
Septimum.baptismi munus censent, Christi corpori ba--pti fatum, veluti membrum inseri. Paruulos inquit D. Augustinus lib. contra Iulianum cap. Faremini m-- eoγιος Christi transeunt, de muno elixi . neeesse est me
XO membra Christi ratione gratiae habitualis a Christo. vea capite derivatae, sicut explicat D. Thomas tertia Parte qua . 69. arp. 4. Octauus denique gratiae effectus, est unctio Spiritus Sancti , a qua D. August. lib. I. contra Iulianum cap. 4. urget Pelagianos. Praeclari, inquit, praedicatores, sic Chri- m pia Leistis, id e p., inctum, a quo ung tur, me νουetis paruularum esse Iesum , id est,saluatoren , γέ eor a pece to oririnis saluet. His .esseetibus positi uis & absolutis, addunt quatuor mi iluos: primum reconciliationis, qua ex mimicis fimus
amici mutui dilectione, qualem exigit vera amicitia ,
345쪽
cuin Deo iuncti. Ideo Pelagius in caput primum ad Galatas : Gratia mobιs V pax : quia, inquit, remissis delictis omnibus, reconcitiati fuerant Deo. Huic primo effectui addunt secundum adoptionis. Hae gratia, inquit Iulia-.nus libri primi operi x imperfecti folio I 39. 39a in bapti
m te non solum pereata condonat. sed cum hoe in stem
tia beneficio,' Pouehit, ta adoptat, re consecrat. Et
lib. 3. contra Iulianum cap. 3. Esos fecerat raras ν condendo bonos, facit inno--o adoptando mel ores.
Tertio essicit gratia templum Dei , ut esregie docet Pelagius secundae ad Corinthios cap. s. , inquit, modis inessem,m ierimus: δε-ndum infinitatem,l-- .l- tua nonne caelum cae terram impleo λ Secundum senis--tionem peculiarem in sanctis , .uxta iliad : Ei In sabitabo in illis. Seeundum lenitudinem dis nitatis in Chrafiti. Et in cap .sexto illa verba Iusti templum Dei sulit. -- vbιq.e sit Dem, tamen in illis proprie habirare sduit , qώι eius gratia perfruuntur, ta qui mundum eερ - p rant, sui tardis , trium. Quartus denique efructus gratiar, est ius haeredis Dei, α cohaeredis Christi, sicut refert D. Augustinus ex Pelagianis libro primo de peccatorum meritis cap. 18. Hinc di Cunt baptisandos pueros ut regnum aeternum adipiscan
. Hos vero essectus non aliqua denominatione extrinsem, sed gratia interna conserri, eg mie explicat Auehor quaestionum veteris ac noui Testamenti quaest. 8. verus Pelagianus : Senatorum , inquit, dignit ν, non haber apti Deum meritum, neque ipsa natura consequitur ben*cia'; 'sed in Ρlo sermone dignιων vertitur ., qui currit per traducem camis: quia nomine carnis filij Senatores
vocantur, sed nihil aluia prastat, quam opinionem δροί- seras , sicut hi qui seunt eonsules, A.t 'tuis honestan μν-ent ia vano. Christiani autem cum fiunt, ipsis ia rurae accedit dignitas, & essentia hominis habet aeternum incorruptibilitatis beneficium , ut non opinione sola , sed& sint in effectu apud Deum. Non possent Scholastici qui verborum proprietatibus student, luculentiils, &e Mids gratiam Christianam, ut formam internam si Asmilcare, quam Pelasiani quos citauimus & hic maxi-
346쪽
mὸ postremus, quem Pelagianum suisse, nemo dubitabie,' qui haec eius verba quaest. 8o. legerit. Neque sith Dei sunt, qui nascuntur, neque silh Diaboli.
doluuntur Argumenta Maris, quibus contendist gratiam habitualem uelatam fuisse a. inelagianis.
HAE Q Vero quae sese attulimus, non eleuant Suare coniectitrae, quae si quid virium habeant, a praecon- ceptis Scholae opinionibus, non a principiis Pelagiano-xum simunt. Qia'd enim dicit, Pelagianos, actus iupez-nariarales agnouisse nullos in nobis. & in Adamo , ae subinde habitus sepernaturales sustulisse, qui ad aqvs simileS Producendos dantur: non admodum essicax est ad rem Propositam conficiendam, nedum ex Pelagianorunt, sed neque etiam ex nonnullorum Theologorum mente, qui tCensent habitus in actus non influere active, sed dispo stive, ea ratione . qua figura, &acuties aptant sagittam ad scindendum aerem, & vulnus inferendum : deinde poterant admittere habitus si1pernaturales ad effectus formales explicatos, sicut sanitatem & pulchritudinem ad corporis integritatem & ornamentum non adactuR
Neque obstat quod Adamo, & ab eo genitis filiis, nu Ium concedant habituum supernaturalium,qui per baptisma conseruntur: quia ut inquiebant: Hunt,non nascuntur Christiani: Et ut ex Iuliano retulimus, auget eis vinem μα- eontinua largi iste benefieia, s qώos sece set condendo bonos , facie innovando es adorando metiam
resis lQuod vero ex D. Augustino. de Concilio Mileuitano resere, Pelagium non intellexisse remissionem peccatorum fieri, per gratia interioris sitbministrationem, nea nos sanari adiutos aliqua abministratione virtutis, sestviribus propriae voluntatis, detorquet'Suares, haec Verba insensum ab Augustino, &a Pelagianis alienum. N
sat enim iis verbis excludunt gratiam habitualem,
347쪽
uxilium actuale , quod pertinet ut inquit D. Augnst. Epist. ys. ad Concupiscentias, tentationesque vincendas;& plurimum differt ab auxilio gratiae habitualis : quia ipsa iustifieatione semel datum est: illud quotidici ingruenti bus tentationibus datur: primum praeteritae peccata respiacit, alterum futurae: pro illo impetrando dicitur: Dimitare nobis pe- me, pro isto,'ne nos in eas in ten rationem. Vt eadem Epistola fusis explicat D. Augustinus. Qui enim orat ne nos induc π in tentationem, non orar,r homo sit quod est natura, neque ιd orat mi habeat 9- iberum arbitrium quod iam aerepit eum crearetur ipsis natura; neque orat remisionem peccatorum, quia hoesu preius Acimr: dimi te uob o debita nostra, &c. orint ergo
mi ason peccet, id est, nequiA faciat mali , cuius gratiae consessione ait omnes controuersias esse sopiendas. moiste re reatur . qme , Deum gaudes us,AMe rectum. sitia correctum : Nempe si agnoscat illam actualem Spiritus sancti administrationem necessariam ad cauenda fui tura peccata , quam negabant Pelagiani: quia ut refert D. Augustinus Sermone h. de verbis Apostoli cap. 6. Diceba sis est mibi quod in baptismo accepi remissionem om. misin peccatorum. Sed respondet D. Λugustinus, nunquid sola est deleta iniqMiων, ita es infirmi ι Prors- ω-mum est Eetita esse cunctin peccata in Saeramento barim mi, ta hodi est, quod inosum ea in via oleum,' et smum e sed tamen san mr langορ in fabulo . ta ararie post integritatem remissionis , accepist remerium ε rianis , qMa petit- submin nratio Spiritus , quis Deus aἀ-- ι ia initatem nostrAm dilectionem inspirando, itid God faciendum esse cognoueris, faciat. Sicut ait D. Augustinus de gratia Christi, cap. 3. & eodem libro capite s. probat exemplo huiusmodi gratiam actualem qua latenter Dominus subuenit, cor tetigit, memoriam reuocauit, interiori sita gratia visitauit Petrum interioris hominis usque ad exteriorem, lachrymas mouit, & perduxit assecium : ecce inquit quemadmodum Deus adiuuando adest voluntatibus de actionibus nostris. Ecce quemadmodum velle, & operari, operatur in nobis. Hanc vero, gratiam quis non videat diuersam esse agraria habituali et ut hanc concesicrit Pelegius, illam ner
348쪽
, mimam auxilir genus a pelagio admissum.
SVpetasset ultimiuri auxilii genus , positum in moti bus indeliberatis voluntatis, qui quadam sympathia
consequitiatur bonas cogitationes, pro cuiusque anetus atque in his, ut ab arbitrio nostrRpendent ,&pro inania libertate determinantur, ponunt gratiam essicacem multi Recentiores, &subinde contendunt, Pelagianos admisisse illustrationem intellectus, negasse vero quoscumque voluntatis motus, ne cum illis videantur consen- tire. . 'sed euidentiora sunt quae apud D. August. extant, ex ' Pelagianis verba, quamvr dubitare merito quis possit , quin admiserint actus indeli ratos , cupiditatemque boni inspirati ne propositi: quos tamen vim & rationem habere nedum gratiar Christianae, quam propugnabat D. Augastinus, sed nequidem gratis: primo homini collatae
negabant, quod contenderent huiushaodi actus, negum libertati omnino subditos, sed etiam a natura ortos, pet quandam sympathiam, non a Deo immis Ibs singulari aliqua motione, quae excederet Vim propositi obiecti, aue energiam concionatoris ; atque ita nomine tenus, Sratiam defendebant, quae legis finibus , & viribus contine retiir. Atque hine aperta consecutione deducebant, huiusmodi actus omnino naturales esse, magisque vim resi-' piscere naturae, quam. Dei adiuuantis. Causarum enina
concurrentium eam merito censebant legem, ut commuinnis ab utraque profluens actio, in eam magis causam rein serenda esset, eiusque indolem resipisceret, qui e dominaretur , & causam alteram ad concursum traheret. Cum ita que vellent actus nostros liberos, ut a prima radice, a natura emanare, magis in illam, quam in o rati atri reserenis Hos , & ab ea naturales, non a gratia supernaturales exiis stere censebant. Et ne quis has putet meas esse coniecturas , euidentibus testimoniis euinco singula.
D. Augustinus libro I. ad Boni f. cap. I s. sic inducit 1 lianum disputantem. Hominem Dei, i enimw, ne
349쪽
ex illis po tentia , vel in malum, mel in bonum uitti αὶ quem cora. Qiuid Vltro concedit D. Augultinus, sed addit, Deo deserance, pro meritu ire in malum ι ta DpδAdiuuante conueris in bonum: non enim est homo bonus,
s notie, sed grana Dei ad hoc adiuuatur ut meis et quoniam non ι anter scriptum est; Dem est enim qui ο--ratur in nobis ta me re se operari. Ita S. Augiath. eius seirilibri caste s. Sed loco stiperius citato addit ex dulianoro bono vere, a Deo gratia semper adiuuars hos δ ιn ma- ώm vero Diaboli sugge=onιbus incita, i. Vbi aequat telitationes DiaboIi, gratiae iuuanti: non solum ut inuitos non gant; quia ut ait Iulianus alio loco , Iusscit homo ingenitis sibi motibuε dare leges, in quamcumque partem νnclinent; sed etiam , quod inspiratio , mis ci suggestio 'mo Meae voluntutem , Inoraliter, rei obtectae specie. Idem expressius docet Pelagius ab August. relatus lib. de gratia Christi cap. Io. operatur , inquit, ιn nob/4 Deus mel, quod binum est, ta Sanctum: dum nos terrenis mapid talib- deditos ,'mutorum more animantium tau--mmo io praesentia ἀlgenteι . f.ι tura gloria magustudine, G praemiorum posticitatrone puccendιt: dum una reuela
none sepientia , in aesiderium Ueι stupentem suscitae
ruis , suadet omne quod bon m en His verbis Pelagius visus est nonnullis adeo aperte confessus gi iam interiorem , qualem ad minus Theologi omnes, primo homini concedunt , ut putarint haec scripta a Pelagio , post damnationem Zonmi Papae, qui Innocentio successit,& sententiarii mutasse : sed haec opinio laborat duplici ignoratione, historiae & dogmatum Pelagi j. Quod ad primum attinet, distinguenda sunt in haeserie Pelagianae heresis duo Tempora, Vnum quod fluxit ab exordio ad damnationem usque, qua per Ζος mum Papam, agentibus Concilij Affricani patribus, haeresis Pelagiana profligata est. . Alterum a damnatio isne usque ad obitum D. Augustini,cum loco prostratae haeresis Pelagianae , suffectias est Semptelagianis. Certum. autem est verba ex Pelagio relata, excerpta esse ex libris quatuor Pelagi j ante condemnationem scriptis r ac proinde non potuisse occasione illius sententiam mutare.
350쪽
Deinde D. Augustinus Epist. ros. scripta post ConciIium Carshaginense & Mileuitanum , refellit Pelagium , quod
gratiam primo homini concestam, neget nobis dari. Natura , inquit, human , etiamsi in illa interrirate , in qua conrita esst, permaneret ; nullo modo se 'sam creatora
fiso non adiuuante seruaret. Cum iratur sine Dei mistia salutem non posset cumiure, quam accepit; quomodo sine Dei gmtia , potest repara=e quam perriiur: Ergo Pelagius
loco citato, sententiam non retractauit, concessa homini lapso gratia, quae praesto erat primo homini, tanquam lumen fanis oculis, quo adiuti videant, praebere se volentibus. His adde, D. Augustinum lateri , se nullam gratiam quae legem excederet reperiisse in libris Pelagianorum, ita lib. de Gratia Christi cap. 3o. uiam Mupe V νε--, quo iseris muri id est qua uari ae Dei ἀν-Mimr in rama b- noaris, in Peiam U Celesti seriptis, quamnq- ώ-gere pomi, nusquam eos inuens, quemadmodum coUP-
est eo ten. Et cap. Io. Relatis Pelagij verbis , Quid
manifesti ν , , nihil aliud eum dicere ,gratiam Dan sin nobis operatur velle quod bonum est, 'sem texe atque doctrinam 2 In lege nam se , atque doctrina Scrip-- rarum fumra gloria premittitur magnitudo: ad doctrina pertinet etiam , quod sapientsa reuelatur : ad doctrinam pertinet , eum suadetur omne quia bonum est.
Αt inquies, Pelagius addit sit scitationem stupentis vo- hintatis Ita est, sed natam dixit, ex sola cognitione boni propositi non a Deo speciali motione immissam : D.Aug. inquit, Nos eam gratiam volumus, quam ine aliquanda fateatur, qua futura gloria magnitudo , non δε m promittitur, verum etiam ereditur, speratur: ne iam reuela tur sapientia, verum etiam amatur et nec μαδεων serum Omne quod bonum est, merum etiam persuadetur. Hae
mero gratia non sta interum Euaratione faetendis no-nimus ,seMevr altius es interius eam Deus eum inem in olli βοώie re eredatur infindere , ut cognita sciama 4 Idque non quomodocumque, more docentis, aut, rei cuiuscumque sensibus & animo obieetae,quae ciet arietias, per quamdam sympathiam a voluntate promanantes. In hoc enim peccauit Pelagius, quod res supernat ales aequarit