장음표시 사용
131쪽
a gravissimi, nullam in talibus causis penes laicos, clericosueu secundi ordinis, judicii auctoritatem residere, ut scirent, a prout laudatus Avitus sepist. 36ὶ testatur, synodalium legrum
a me, ut in rebus quin ad eoelesiae statum pertinent, si quid du-ui bitationis fuerit eortum, ad Romanoe Melesis Maximum S a eerdotem, quasi ad caput nostrum membra sequentia recurramus. a Quid opus commemorare concilium Lugdunense secume-u nicum, in quo seM. 2ὶ, ubi post allocutionem Pontificisu latae sunt constitutiones pro aeto Adei, dimissi Ieguntur inferi a res praelati, exceptis illis qui fuerunt nominatim evocati u Ad sese nos revocat laudatum Bothomagense concilium,u cujus in actis responsum resertur, quod Summus Pontifex a Gregorius XIII, audita relatione saerae hujusce congrega-u tionis reddendum, dari censessit ad plura dubitationum capi-u ta, quae ab illis Patribus ad Sedis Apostolicae judicium relatau fuerant. Erat caput 5 : Ouum vocem abbates, Praecipue com- σε mendatarii, capitulorum deputati, et Episcoporum procuratoresu habere deceret 8 Constabat, inquiunt, ea formula conciliorum v provinetalium et aetis omnium habitorum post concilium Tridenu tinum, tantum illis fuisse eo essum deliberativam vocem seu u consultivam, non autem deeisivam. Ouoniam tamen videbantura illi paratiores ad impediendum eoncilium, et lites coram senatuu movendas, ad ipsum retardandum, nihil quoque de hoe judicatumo fuit. Tum subjungunt : Nisi legitima forma conciliorum pro-u vincialium restituatur, futurum est ut jam non dicantur conri- i lia Episcoporum, sed inferiorum ecclesiasticorum contra Episco- a pos. Ideo dignetur Sua Sanetitas unicuique suos limites ponere. Enu responsum : Abbates, commendatarios, capitulorum deputatos M vocem dumtaot consultivam habere 2 Episcoporum procurati tores posse, si concilio provinciali plaeuerit, et Meisivam ha
ei In Burdigalensi anni l624. . . decretum edendum Patres)u praeformarunt his verbis : Mero approbante concilio, decretisu ultimi conrilii Burdigale is inhaerentes, opinionem quorumdam, re qui ausi sunt asserere, praeter Episcopos, quosdam etiam alios Diuitiam by Corale
132쪽
x habere vorem derisivam in eoneilio provinciali, ut erroneam
a judieamus. v Haec clarissimus Gerdit Opera Gerdilii, tom. 15. pag. 347, editio Romae i809); cui addemus dumtaxat postulationem Episcoporum aegypti in oecumenica Ephesina Unodo:
Petimus, inquiunt, superstuos foras mittite e synodus Episcoporum est, non elericorum. Labbe, tom. 4, pag. 3.)III. In tradenda eadem doctrina tanquam certa unanimes sunt probati doctores scholae, quos supervacaneum esset adducere, cum nulla de hoc exstet controversia.
IV. Neque in hac re dissentiunt gallicani. Imo et ipsi praelatum errorem totis viribus profligarunt. a Le Sa int-Si egea principalement, et te corps de l'opiscopat uni a son ches, a c'ost ou il laut choreher te d6pot de Ia doctrine eccisistas-s lique, consue aux Evoques. Irar les Apo tres. v B suet, Dis- eours sur ι'unite de Pollae.) u Episcopus eorum omnium, si quae ad religionem pertinent, unicus Verus et ordinarius a judex est. v Fleum, Instit. juris eccles. , l. i, cap. 13, n. 2. In comitiis cleri gallicani anni 1755 Prores- verbavae, pag. 703 , parochi Parisienses coacti sunt subscribere hujus-eemodi declarationi : u Nobis est plene compertum, ad soluma in sua dioecesi Episcopum jus pertinere, de bona aut prava α doctrina judicaudi, atque eum solum lj a parochis esse hac. de GuSa adeundum . nItem in comitiis anni 1770 ibid. , pag. 438ὶ, cum de doctrina
agendum esset, diserte fuit decretum deputatos seeundi ordinis id est alios praeter Episcopos vocem deliberativam non habituros, sed eo ultivum tantum. Idem videro est in declaratione la remontraneeὶ comitiorum anni l Tl7, ad Aurelianensem ducem directB. V. Baianismi etiam et jan senis mi sequaces olim in hac re a doctrina catholica non recesserunt. Sperabam eos inquit Baius loquens de contrariis sibi sacerdotibus secundi ordinis ...
l Quod quidem non intolligendum est exelusive quoad Sedem Apostoli eum :alioquin orthodoxa non esset illa doctrina.
133쪽
suam sententiam mutaturos. . . p praesertim quia non ignoranι is in
his gure ad finem pertinent, proprie remores non eras. opera Baii,
Part. 2, p. 8.ὶ Quatuor Episcopi jangenistae appellantes : a Le pouvoir dea decider des matthres de Ia sol, n'ωt4l pas ite specialementu cons6 par Iesu Christ aux Αγtres et li leum successe urs, quia sont les Evequm3 Comment done se ferait4Ι pu faire qu'ilu e ut passe'. au prejudice des montes Evomes, li des ministres et inferium et de simples protres' ου Acte d'appei de l719.ὶ Cardinalis de Noailles in instructione pastorali ejusdemantu ita assirmat quod quaestiones sdei : a La decision est re-
Consonat verum jamenismi caput abbas de Mintinyran
Adv. spong., Pag. 9lin. Itemque Jueninus : Catholiet e contra omnes, inquit, dorent solas Episeopos habere . . .jus ferendi judietum derisivum, idque ea institutione divina disseri. 4, quaest. 3, cap. 1, art. 2, tom. l . Ex quo documentorum conspectu palam fit, quomodo presbyteri animus seu parochismus, ultimus temporibus, non
tantum catholicae doctrinae limites, sed et ipsam veteris jan- sonismi audaciam praetergressus sit. Et Pistoriensi quidem synodo qui interfuerunt parochi, minus vituperandi videntur, cum constet multim ad subseribendum vi et fraudibus ab hae-terodoxo Episcopo Bieci suisse adactos vide opus citatum nota ioni ai Veseovo di Pistojal. Ast aeterno vituperio prorsus digni si parochi Galliae, qui sponte, quassante hujus regionis ecclesias rerum politicarum procella, in id deliramenti processerunt, ut se judices in causis fidei contenderint. u Qui consensum secundi ordinis presb terorum requirunt, u ut Ecclesiae judicium ratum firmumque sit, ii revocant err a rem Aerii, de quo loquitur sanctus Epiphanius haer. 75. a tom. l, pag. 906 et seq., edit. Coloniae 1682ὶ, quem anteau revocarunt Valdenses, Miclesiae, Calviniani, Angli presby-α teriani, me herius; quemque inter caeteros late refutarunt a Beliarminus de Melesia milit., l. 3, c. l6, Pag. 75, operum
134쪽
u lam. 2, edit. Venet. 172iὶ, Petavius de Hierarctis Meles. ,α I. 4, c. 2, n. 5, t. 6, pag. 178, edit. Venet. 1757), Natalisu Alexander Historia Meles . ad Moul. IV, disseri. 44, t. 4. a pag. 618, edit. Venet. l776ὶ, Vetth Rieherii systema confvt., u se et . 2, S 54, n. 46ὶ, Bolgenius Emme delia vera idea dellati Sante Sede, n. 1 et seq., et in citato libro Risposta at quoesito, a cosa e un appellante, n. 270 et 437ὶ . Sane docendi, pascendi. α regendi potestas non presbyteris, sed Apostolis. eorumque a successoribus a Christo data eSt. Semper ecclesiarum regia mini et administrationi Episcopi sunt praepositi, non pre u byteri. In conciliis cecumenicis ab Episcopis editum est ju-u dicium, quod christianis omnibus Veritatis loco esse deberet. a Atque id adeo verum est, ut semper Ecclesia generaliau concilia designaverit tantum ex Premo numero Episcoporum, a qui iis interfuerant. Ita cum memorat Episcopos 3 18. auta Episcopos 600, intelligit concilium Nicoenum aut Chalced si nense, quoniam a totidem Episcopis duo illa concilia consti u tuuntur. Quod si aliquibus conciliis etiam presbyteros inter- fuisse constat, id factum est, Vel ex consensu Episeoporum,u quibus certos presbyteros Vocare placuit, qui Sapientia priEu starent, vel ut absentium Episcoporum vices agerent Ita ostendi in protegomenis, c. 3, 3 40, p. 36, tomi l . Hinc Epi-u scopi subscribebant hac formula N. Episcopus judieans sumu scripsi ἰ Sed a subscriptionibus presbyterorum aberat tou judieans; ut pateret in conciliis Episcopos proprio judicesa esse. Et in concilio Chalcedonensi act. I, col. 886, tom. 4.u collectionis Labbaei habentur haec : foras mittite superfluos,
di concilium Episcoporum est. Bem concludam egregiis verbis
. cleri gallicani fletes du elarge de France, tom. l2, pag. 1760,
135쪽
a s metire les peuples. Et pagina 1674 : Mus te di sons avrea douleur, la subordination s astiaiblit. D simple pretre se mel auu rang des premiers pasteura et prend la plaee des juges de Ia fol.
a Des cures de is capitale de vOtre romume osent dans tin Duμa moire imprime altaquer ouveriment tine ordonnance et umea instruetion pastorale de leur Arehoque, qui soni hors de t te a atteinte. Paucis ab hinc annis Bergomi prodiit egregius a liber Marii Lupi de Par hiis ante annum Christi millesimum, a quo in libro evidenter ostenditur quam Sero parochi instia tuti in Ecclesia fuerint; ut proinde audiri nequeant quiu divinam eorum institutionem jaetant. v Devoti, Institui. ea--niem, lib. 4, tit. 4, n. 2, tom. 4, pag. 46 et seq., edit.
PAR HI NON HABENT EX OFFICIO SUO, NEC HABUERUNT UNQUAM PROPRIE DICTAM EXCOMMUNICANDI POTESTATEM.
Praenotanda. - 1' Proprie dictam excommunicandi facultatem non Vocamus eam quam quis haberet ex commissione speciali Episcopi. Eo enim modo, non tantum parochi sed quilibet clericus excommunicare potest: cum autem tune excommunicatio seratur, non jure proprio, sed ex delegatione et commissione, minime dici possunt hujusmodi delegati sive commissi potestatem excommunicandi ordinariam ex proprio suo ossicio exercere. 2' Neque excommunicandi potestatem proprie dictam constituit facultas a lege dala alicui clericorum classi, verbi gratia par his, excommunicaudi in quibusdam determinatis easibus. Tunc enim poterit quidem parochus, hoc ipso quod sit parochus, sententiam excommunicationis serre in personas quas repererit determinatorum a lege ilagitiorum reas; sed illa excommunicatio, non a potestate parocho et ex ossicio Diuiti do by Corale s
136쪽
parochi propria vim habebit, sed ex potestate legislatoris, qui pro talibus casibus excommunicationem licet per parochos exequendam) ipse sancivit. Qui nisi ita prius excommunicationem constituisset et parochis commissionem applicandi et exequendi dedisset, inanis prorsus esset parochi sententia. 3' Proprie dictam autem excommunicandi potestatem ille habet, qui absque speciali delegatione, et vi ossicii sui, potest subditum excommunicare, etiam pro delicto quod nulli legis
censurae subjacet; item ille qui potest jure proprio legem
ferre excommunicationis pro tota aliqua specie delictorum ;item ille qui excommunicationes a lege latas potest exequi et urgere, non ex commissione speciali sibi ad hunc finem a lege facta, sed vi proprii ossicii, et proprio atque Ordinario jure huic ossicio alligato. 4' Iansenistae et parochistae totis viribus potestatem excommunicandi, et quidem proprie dictam de qua agimus, penes parochos olim Stetisse, adstruere conati sunt; id sibi prodesse existimantes, ut sacilius dein iisdem sori externi jurisdictionem vindicent. 5' Praeter auctores presbyteriana aut jangenistica labe insectos, aliquos etiam olim docuisse quod sacerdotes parochiales possunt eaecommunicare, teStatur Divus Thomas loco infra citando. Et revera aliqui veteres canonistae, antiquitatis inscii
et quibusdam decretalium textibus decepti, cam tenuerunt opinionem; quos citatos vide apud Gongaleg in caput Cum abeeelesiarum, tituli 31, libri 1 decretalium . Ιi autem pauci suorunt; ita ut sententia contraria Semper multo communior apud doctores catholicos exstiterit; nunc autem communissima
dicenda sit, et sola in praxi recepta. G' Quaestionem expediemus duplici paragrapho. l' Nempe explodemus argumenta ex monumentis historicis desumpta, quibus parochistae probare uitiantur Olim penes curatos stetisse excommunicandi potestatem ; 2' probabimus salsam omnino esse opinionem quae hujusmodi praerogativam parochis hodi
dum tribueret. Diuiti eo by Cooste
137쪽
Doeumenia a parochistis allegari solita, non probant ad paroelios olini pertinuisse proprie dictam excommunieandi potestalem.
I ALLEGATIO. - Textus Sancti Hieronymi : Uihi ante presbyterum sedere non licet e illi, si peccavero, licet tradere me
Satanae in interitum earnis epist. l ad Eliodorumὶ. Volunt parochistae ibi potestatem excommunicandi, ac proinde juri dictionem externam a sancto doctore tribui presbyteris; verisimile autem satis eme aiunt, presb3toros de quibus loquitur fuisse parochos. - Respondetur primo, Sanctum Hieronymum forte ibi loqui, non de potestate proprie dicta excommunicandi, sed do potestate negandi absolutionem tu foro poenitentiali, quam denegationem modo oratorio exprimitius vocibus, tradere Salanoe in interitum carnis. Secundo, eum
loqui de presbyteris civitatum seu de presbyterio Episcopi;
nam paulo antea dixerat : An de his aliquid audeam disere quieerte in suis urbibus commorantur 7 Presbyteros autem et diaconos, qui autiquum presbyterium conssabant, externam cum Episcopo et sub Episcopo exercui Me jurisdictionem, sicut hodie exercent vicarii generales, pro explorato habent eruditi. Tertio, quocumque modo intelligendus videatur ille textus, certum remanet Sanctum Hieronymum ne minima quidem voce de parochis sermonem secisse; atque eum ibi considerare totum presbyterorum ordinem, Seu secundi Ordinis sacerdotium, nullatenus vero peculiare Osseium parochi, ex toto contextu patet. Unde vix concipitur audacia Iuvenini, qui Sacramentis in genere et specie, dissert. 9, q. 3, art. 3, S 3ὶ sidenter illum textum ad viudicandam parochis excommunicandi poetestatem et fori exterui jurisdictionem adducit. Thomassinus vero, qui rationes ad vindicandam parochis excommunieandi facultatem assurri solitas diligenter collegit, a citando Hier nymi textu abstinet. Bene viderat emunctae naris vir, nimis
138쪽
absonum fore tale documentum in probationem velle adstruere. Ipse vero, nihil in tota remotiori antiquitate reperiens quod systemati faveret, ad duodecimum saeculum transilit, et inde primum suum documentum expiscatur, quod nunc expendendum PSt. II' ALLEGATIO. - Decretalis Alexandri III ad Florentinum Episcopum directa, tenoris sequentis : cum ab ecclesiarum
praelatis erelesiastica sententia in malefactores aliquos promu gatur, rata debet et Arma eonsistere, et usque ad dignam satisfa-etionem inviolabiliter observari. Ouapropter mandamus, quatenus si quando plebanus sancti Pancratii in elerieos vel laicos par chlanos suos interdicti vel excommunicationis sententiam rationabiliter tulerit, ipsam facias inviolabiliter observari, et eam sine congrua satisfactione et absque ejusdem plebant conscientia non
relaxes. Hanc decretalem reperies, tum in corpore juris capite 3, tituli 3l, libri 1 deerotalium , tum inter a cla concilii Lateranensis III anni 1179 parte 31, capite 7 . Ex qua decretali sic arguere solent parochistae : ibi expresse agitur de parocho, de plebano nempe Sancti Pancratii, qui excommunicandi potestatem habebat; et iste plebanus a Romano Pontifice tanquam praelatus agnoscitur; et nodum in dubium voc tur ejus excommunicandi potestas, ac proinde ejus sori externi jurisdictio, decernit Alexander III cxcommunicationes ab eo parocho fulminatas debere ratas et firmas consistere,
nec ab Episcopo eme Solvendas. Ergo causam evidenter habemus. Hunc nempe lextum Iuvenilius et caeteri parochistae, quasi certum triumphum agentes, perpetuo recantant. Quam autem immerito, ne dicam ridicule, facilis negotii est demonstrare. - Bespondetur Scilicet primo, ratione quam communiter tradunt canonistae, dum illius decretalis commentarium adoriuntur : plubanum nempe sancti Pancratii non habuisse potestatem excommunieandi ex eo quod esset plebanus sive parochus, sed vel ex privilegio, Vel ex speciali consuetudine, vel ex aliquo alio particulari titulo; ita ut, non ex jure communi quatenus par hus, Sed ex jure extraordinario aliunde Diuitiam by Corale
139쪽
ipsi acquisito, potestatum hanc legitime exereuerit. Ita inter alios, GonZaleZ, Fagnanus, Suare Z se censuris, disp. 2, Sect. 2, n. i0ὶ, Vasque Z Opusc. de Geomm ., dub. 17, n. l), Larius in sua Dissertatione edita Pisae anno 1733J, Benedictus XIV de Synodo dioecesana, l. 5, c. 4, n. 2ὶ. Et hac responsione quae etiam applicari potest titulo praelati, per decretalem dicto
plebano implicite attributo), in nihilum abit achilleum illud
parochistarum argumentum. Secundo, aliam reperimus hypothesim apud eruditum Nardi dei Pur hi, tom. l, pag. 4l0ὶ
a parochi Stis ante exertendam, quam quidquam possint ex praelata decretali concludere : eum nempe plebanum de quo in decretali agitur, suisse verum praelatum et capituli collegialis caput; plebanum autem simul, eo quod huic collegiatae, ut frequens erat, annexa foret animarum cum . Eos porro qui hujusmodi canonicorum collegiis praeerant, et Veram praelaturam, et jurisdictionem consequenter sori externi, saepe saepius obtinuisse esse notissimum. Tertio, solitum etiam fuit quosdam plebanos seu parochos ab Episcopo constitui vicarios foraneos : xicarii autem soranei ordinariam sori externi juris dictionem habent, et sunt aliquo sensu praesati. Si ergo plebanus sancti Pancratii de Luear fuit unus ex illis vicariis foraneis set certe possibile fuit eum ut talem ab Episeopo constitui), potuit excommunicare et pro praelato haberi, quin hujusmodi praerogativae ullatenus ad parochos quatenus tales pertineant. En quot modis ruat praecipuum parochistarum argumentum. Ea tamen decretalis, non satis sui par erat) perpensa et discuMa, Veteres quosdam canonistas induxit ad asserendam parochis excommunicandi potestatem, ac consequenter aliqualem praelaturam ct sori externi jurisdictionem. Ad primam
responsionem, quae est multorum canouistarum, sic reponit
ThomasSin parte i, lib. 2, cap. 26, n. 7ὶ : a Quam facile et est divinare, tam pronum est quae quis divinando dixeritu repellere. Multo expeditius est sinceriusque fateri, et alin quandiu eos nempe paroch ὶ contentiosam jurisdictionema obtinuisse, et ab ea demum excidisse; quo tamen factum s
140쪽
a est ut in primaevam suam conditionem revoearentur, dum a prima norerent Ecelesiae saecula. Illud enim invictissimis a praesidiis confirmavimus supra, administrationem paeni-α tentiae publicae et jurisdictionem exteriorem penes Episcopos a suisse. v Pace tanti viri dixerim, praedicta canonistarum responsio nec vi nec sinceritate caret; atque eam certe minus justo perpenderat Thomassivus quando tam prompte existimavit eam nullo negotio repelli posse. Tota nempe quaestio in hoc versatur, utrum plebanus sancti Paneratii potestatem excommunicandi habuerit tanquam par hus, an vero ex diverso alio titulo : nisi parochistar probent eum egisse quatenus curatum tantum, nihil probant. Ut ergo evertatur eorum argumentatio ex decretali desumpta, sussicit probari possibili- tutem diversi tituli, ex quo dictam potestatem exercuerit. Porro ista possibilitas non stivinatur, sed solide adstruitur, dum respondetur possibile omnino fuisse ut ille plebanus eae privilegio hanc potestatem obtinuerit, sicut possibile est eum simul fuisse vicarium soraneum, aut capituli collegiariis praelatum. Ista nempe possibilitas evidens est, nec quisquam eam negare tentavit; et eadem possibilitas omnino susscit ut parochista causa cadant, nisi probent dictum plebanum do facto fuisse Simplicem parochum, et ex solo jure parochiali exeommunieaMe quod certe nec probant, nee probare possunt. Ast alibi Ostendemus quomodo in tota generatim materia parochos respiciente, Thomassinus Gersoni et Sorbonae et parochis palpaverit, et multo nimium ad presbyterianismi partes inclinaverit. Hic tantum dicemus errasse eum omnino, dum adducta Alexandri ΙΙΙ decretali ita subjunxit : u aegre ferebat, ut a Suspicor, hic Episcopus censuras a parochis intentatas Sera vari. Ad Pontifex non novum jus condit, sed quod in usu erata confirmat, labantemque firmat parochorum authoritatem. οIus parochiale excommunicandi, nec in usu erat, nec illud firmavit Alexander III, ut vult Τhomassinus. III' ALLEGATIO. - Decretalis Honorii ΙΙΙ tiis quU caput ii, tituli 23, libri 1 decretalium . Eam citat Thoma