장음표시 사용
191쪽
PRo siTio ΙΙ . - Εst de essentia par hiatus, ut sit ollicium proprio nomine Mercendum. - Ut quis nempe Vere sit parochus, non susscit eum deputatum fuisse ad ossicium curandi animas per verbi Dei et sacramentorum ministrationem :nam deputari quis potest ad ejusmodi ossicium vice et nomine alterius explendum : et revera presbyteri, Verbi gratia, qui sub capellanorum, aut vicariorum, aliove nomine, parochos adjuvant, ossicium animas curandi per praedicationis et Meramentorum ministrationem Vere et ipsi exercent. Nihilominus quia id pretestant, non proprio nomine, sed tanquam aliorum vicarii, nequaquam pro parochis esse habendos, ost constans Rotae, congregationumque Romanarum, et canonis tarum doctrina; prout salis Patet ex praenotalis initio hujus paragraphi, ut plenissimo compertum haberi potest percurrendo causas, in quibus resolvenda venit quaestio an quis Verus Paroelius, Vel aliqua ecclesia vere parochialis sit, in indicibus sive decisi
num Botae, sive Thesauri resolutionum Meroe Conyregationis Concilii, indicatas. In regulam nempe juris communiis ira usiit, pro vero Parocho non esse habendum illum, qui curam animarum non exercet proprio nomine. Haec autem regula, nouex aliquo generali Ecclesiae decreto, sed potius ex praxi et communi aestimatione inducta primitus videtur. Unde intelligendo parochum in sensu juris, omnino ad ipsius essentiam requiritur, ut curam proprio nomine, non autem vice alterius
PROPOsITIO III . - Εst de essentia puroehiatus, ut sit ollirium
errendum quoad determinatam dioecesanorum portionem.
Nam id etiam in regulam certam transiit apud notam, ROnuinasque congregationes, et doctores canonum interpretes Unde pro parocho in stricto juris sensu non habetur Episeopus, quamvis et ipse curam animarum, et quidem principaliter, in tota dioeeest habeat. Item regionum illarum parochiales ecclesiae, quas memorat Trident tua Synodus, quae nullum certum populum sibi addictum habebant. et in quibus Sacramenta promiscue omnibus ministrahantur, quamvis in juris antiqui Diuitia le
192쪽
sensu par hiae fuerint, pro veris tamen parochilis hodie haberi non possent. Ita nempe jamdudum determinatus in jure
fuit vocis parochi sensus, ni certae dioecesanorum porti uis a Signatio requiratur, tanquam necessaria ad verum par hiatum eonditio. Quod etiam in regulam transiisse videtur, non ex aliquo expresso Ecclesiae decreto, sed potius ex invalescente praxi et communi aestimatione, necnon ex tribunalium e lesiasticorum in hunc sensum decisioni S. Pn ostTIO IV . - Εst δε essentia par hiatus, ut sit officium aererendum eae obligatione. - si enim ita depuletur aliquis presbyter, ut possit quidem, sed non teneatur priedietam animarum curam exercere, nullatenus is parochis, prout in jure intelliguntur adnumerandus erit. Atque id pariter in regulam transiisse, ex communi doctorum aestimatione, et Botae. Romanaremque congregationum praxi et deeisionibus constat
PROPOsITIO - Est de effretia parochiatus, Ni eertis p pulus par ho assignatus, aliquatenus saltem teneatur sacramenta
ab ipso recipere. - Requiri etiam illam conditionem ut quis verus Sit par hus, eodem modo constat ac de praeceden ibus. Id nempe pro certa regula habetur a Rota, a Romanis congregationibus, et eommuniter a canonisiis. Unde in dubio an aliqua ecclesia vere parochialis sit, si probetur eidi eumjacenti populo liberum semper fuisse sacramenta omnia ex alia parochia alioque rectore recipere, coneluditur immerito praetendi illius Ecclesiae parochialitatem, quantumvis ejus rector parochi nomine donetur, et parochiales functiones
m. - Ηirabitur forte lector essentiales parochialitatis e ditiones, non ex generalibus Ecclesiae decretis, sed dumtaxat ex communi doctorum aestimatione, et Romanorum tribunalium decisionibus erui. De quo ratio in promptu est, nouoccurrere Scilicet claros et expressos hac de re juris textus. In toto juris corpore nullus exstat de olpeio paroehi titulus, quamvis non desideretur titulus de olpeio moriatoe, imo et de ollisio custodis, illius nempe cui incumbebat pulsare tintinna. Di iii rod by Corale
193쪽
bula, linteamina altaris custodire, aliaque id genus peragere. Quod certe vehementer innuit, parochiale ossicium, quale in hodierno jure communi intelligitur, nonnisi sat reeentioribus temporibus fuisse hoc modo determinatum : ut proinde toto caelo erraverint, qui divinam par horum institutionem et eorumdem ubique laeorum a primis Ecclesiae exordiis frequentiam Somniarunt. Ex quo etiam patet reponeudam esse parochialitatis essentiam, non in aliquo juris naturalis aut juris divini requisito, cum neque naturali neque positivo divino jure exstent parochi; nec etiam in requisitis ab antiquo
jure positivo; sed in ea notione, quae ex recentiorum doctorum sententia determinata, et ab Ecclesia recepta est.
PROPOSITIO VI'. - Ouinque supra memoram conditiones susti-eiunt ad essentium Parochiatus, seu ut quis vere sit parochus.
Probatur ex communi doctorum sententia. Sunt equidem nonnulli doctores, qui praeter enumeratas quinque conditiones requirunt etiam paroelii unicitatem, id est, ut tu una parochia unicus, non plures parochi existant : atvero cum opinio haec communis non videatur, nec apud Sacram Congregationem Concilii recepta ut infra ostendimus), merito rejicitur unicitatis conditio tanquam quid absolute necessarium, Seu essentialiter requilitum, ut quis verus sit parochus. Seposita autem illa circa parochi unicitatem controversia, communiter pro vero parocho habent doctores illum, qui eae obligatione et proprio nomine verbum Dei et sacramenta ministrat e rim alicui portioni discesanorum, qui vicissim teneantur sacramenta ab ipso
reeipere : habent proinde pro sussicientibus quinque supra memoratas conditiones. Ea vero doctorum sententia, Bomanorum tribunalium ag- sensu et praxi canoniZata, id est in regulam recepta fuisse videtur. Nam si in Thesauro resolutionum Saerar congregationis Concilii percurrantur eae causae, in quibus expendendum fuit an quis Verus esset parochus, videbitur ad concludendam parochialitatem pro susscientibus habitas fuisse quinque supra dictas conditiones; ita ut iis repertis, judicatum fuerit ap-
194쪽
plicanda esse juris consectaria, quae veros parochOS con
Caeterum alia de quibus potissimum occurrere posset dubitatio , num forte ad parochiatus essentiam pertineant verbi gratia, num parochiale ossicium necessario debeat esse perpetuum, num alicui beneficio adnexum, num aliqua fori externi jurisdictione instructum infra expendimus, et a paroelii aiuS
Traditur definitio parochiatus, parochi et parochia .
I. Parochus definiri potest : legitimo deputatus ad ministrandum ex obligatione et proprio nomine verbum Dei et Racramenta certo dioecesanorum numero, qui ab eodem viciω sim saera recipere aliquat uus teneantur. II. Parochiatus autem, pro duplici, sensu huicec voci tribui solito, describendus videtur : Proprium parochorum Osticium zVel peculiaris status bivo conditio) eorum qui parochiali munere funguntur. ΙΙΙ. Parochiae vox duplici pariter sensu usurpari solet: i' ad designandam pedem saeram; 2' ad significandam parOchianorum collectionem. In priori sensu recte describi videtur : ecclesia cui adscriptus est certus populus, a rectore ejusdem ecclesiae tanquam parocho curanduS. In posteriori vcro sensu : certa dioecesis incolarum pars alicui tanquam parocho subjecta. Harum definitionum legitimitas sequitur ex superiori para- grapho. Rem se ilicet definiendam describunt per solas illas quinque conditiones, quas requiri et sussicero diximus ad essentiam parochiatus, sive ut quis clericus vere sit parochus, et aliqua ecclesia pro vere parochiali sit habenda. Disitigod by Cooste
195쪽
Evolvitur notio de vera parochiatus, seu institutionis
Ex deductis in superiori sectione, jam satis determinata remanet priecipua, et ut ita dicam, fundamentalis de parochiatu notio. Ast prietur varia, quae tauquam huic muneri essentialia vel admisimus, vel rejecimus, sunt et plura alia, hucusque a nobis silentio praetermissa, de quibus etiam quaestio institui solet, num ad parochiatus essentiam pertineant. Et quamvis ex statutis jam principiis disicultatum ejusmodi solutio satis perspici posset, pro rei tamen gravitate, de his in particulari disserendum existimavimus. Ad quod sequentia capita perlustrabimus : l' de variis curae speciebus, et quaenam ex eis sit parochialis ossicii essentialis et propria; 2' num unius parochiae plurus esse simul possint veri parochi; 3' perpetuitatem non esse de essentia parochiatus; ita ut verus parochus esse possit curatus ad nutum amovitatis; 4' an curatorum amovi bilitas contraria sit sacris canonibus aut bono Ecclesiae; 5' an et qualiter parochis competat ordinari a jurisdictio; 6' de vitariis capellanisvo curatis, et quinam ex ipsis sint vere parochi; γ' de hodiernorum Galliae curatorum conditione, et an ii qui
deservitores vocantur sint Veri parochi. Di iii rod by Corale
196쪽
DE vABIIS CUIt,E SPECIEBUS, ET QUAENAM EX EIS SIT PAR HIAras OFFICII ESSENTIALIS ET PROPRIA.
1' Distingui potest cura assimarum in plenam Seu Superioris gradus, et partialem seu gradus inferioris. Plenam vocamus eam quae exercetur, non tantum per jurisdictionem
fori poenitentialis, verbique divini pmedicationem et sacramentorum administrationem, sed etiam per jurisdietionem externi fori et judicialem potestatem : partiatem Vero quae externi fori jurisdictione destituitur, nec proinde potest
bonum spiridiale animarum promovere nisi suasionibus monitionibusque et sacramentorum ministratione.
Prioris porro generis cura Summo Pontifici incumbit quoad universum mundum : Episcopis item quoad suas respective dioeceses: vicario etiam generali, utpote qui ipsammet Episcopi jurisdictionem vicari aliter exercendam habet in tota moraliter saltem loquendοὶ dioecesi.
At vero cura parochorum propria, est posterioris dumtaxat generis. Nec proinde ob ejusmodi curam pastores in stricto sensu vocari possunt parochi. Nam pascere idem est ac regere seu gubernare; quod sori externi potestatem supponit: qua eum destituantur parochi, nonnisi improprio sensu pastoratum in Ecclesia obtinent. Ex usu lamen generaliter recepto, quando de cura animarum absque addito sermo cst, solet intelligi cura illa parochorum propria, potius quam altera Superioris gradus, fori etiam externi potestatem includens. Unde et nos in reliquo capite curam animarum memorantes, inferiorem illam speciem intolligimus. 2' Distinguitur cura in habitualem et aetualem. Ille dicitur habitualem dumtaxat curam habere, qui de sacto illam
197쪽
nee exercet, nec exerrere valet; sed tantum stliquatenus potest et debet providere. ut per aliquem, sub vicarii nomine, exercBatur. Tale est, verbi gratia, capitulum eathedrale. quando ipsi adnexa est animarum cura. Ex Mereto quippe Tridentino. uequit tune capitulum in curam animarum sese immiseere; sed tantum potest et debet aliquem Dominare per Episcopum tamen antea approbandumὶ qui hane euram ex ossicio exerceat. Is autem dicitur vi rius capituli euratus regique ad nutum capituli revocabilis, nisi eum Episcopus perpetuum fore decernat : nam et ex eadem Tridentina lege potest Episcopus eam vicarii eurati cathedralis perpetuitatem
E contra ille actualem euram habere dicitur, qui de laeto eam exercendam habet. 3' Cura habitualis non sussicit ut quis sit verus paroch . Nam ille verus parochus non est, qui parochianis ea quae ad curam pertinent, non tantum ex ossicio non ministrat, sed nec
ministrandi jus habet. Unde parochus habitu, nequaquam verus est parochus I sed ejusmodi titulus valet dumtaxat ad certa ipsi praeservanda jura. Hinc quando alicujus parochiae populus alio migravit, ecclesia quantumvis parochialis inhabitu remanere dicaturὶ tanquam beneficium simpleae in jure habetur, et ei omnes applicantur beneficiorum Simplicium
regulae. 4' cura actualis, modo ex obligatione, necnon proprio nomine exerceatur, et cum reciproco parochianorum ligamine, verum essicit et constituit parochum. Nam tunc ea omnia adsunt, quae superius probatum est ad parochiatus essentiam
5' Ergo vicarius curatus est verus et proprie dictus paroctus. Nam ideo tantum a ratione veri parochi desieereeensendus esset, quin Vicari aliter, ae pMude non Suo sed alterius nomine curam excreeret nam caeteroquin illam exerret ex obligatione, et quoad determinatum populum, qui tenetur Germenta ab ipso recipere ; ae proinde caetoras p Diqiliaco by Gorale
198쪽
rochialus conditiones habet); sed quamvis nomine viearii nuncupetur, falsum est eum Proprio nomine curam non exedicere. Etenim ille improprio dumtaxat sensu vicarius dicitur et in re vicarius non est, qui illa ex ossicio facit, quae potestatem principalis sui illius nempe cujus vicarius vocaturὶ praetergrediuntur. Potestatem quam tu non habes, non POMAum tanquam vicarius tuus exercere. Porro cathedrale capitulum , verbi gratia, potestatem non habet sese immiscendi in cura parochiae; ergo qui eam exercet quantumviis dicatur capituli vicariusin vere eam tanquam Vicarius non exercet, Sed ex proprio ossicio et nomine. Unde vicarii curati quod retinet nomen, in stricto sensu intelligendum non est; sed quatenus denotans certa jura capituli, praesertim exclusivam illam praerogativam nominandi ad curam actualem cathedralis parochiae.
NUM UNIUS PAROCHIAE PLURES ESSE SIMUL POSSINT vERI PAROCIII.
lndicabimus primo quaenam sit doctorum hac de re sen- lentia : tum rationes eorum qui unicitatem parochi tanquam essentialem rcquirunt excutiemus : ac demum contrariam conclusionem firmabimus.
Exponitur doctorum hae de re sententia.
Cardinalis de Luca in concilium Τridontinum, discursu 9,n. 3 et seq.ὶ : et Hinc proinde, quando contingit quod oecati sione relationis quae seri solet in visitatione liminum, Sacra i Congregatio Concilii ad istius notitiam deveniat, ut adhuere in eodem antiquo usu continuetur, quod scilicet exercitium et curae sit promiscuum penes omnes de capitulo, vel collegio. Diuitia le
199쪽
et per eam enixe praecipi solet haec depulatio vicarii ex eodem et collegio, Vel extra, prout facti qualitas exigat. a Super vicariorum autem unicitate vel pluri late, nihil sta-u tutum est a concilio Tridentino , et merito, eum id ex lactiu qualitato pendeat, aut scilicet unus tantum supplere possit, u vel potius duo vel plures requirantur. Quamvis enim re-a ctorum seu parochorum pluralitas a jure prohibita sit, oba inconveniens ne una mulier duos vel plures habeat viros a attamen id procedit in eo qui sit verus rector ac sponsus et ecclesiae, non autem in ejusmodi vicariis, qui potius famu- et lorum ac operariorum jure censendi sunt, cum id dicis unia citati non adversetur : eodem modo quo eidem non adve u satur ut ipsamet cura habitualis sit penes aliquod capituluma et collegium constitutum ex pluribus personis; quoniama unicus eensetur parochus, repraesentatus ab ipso corpor a mystico seu politico, constituente unam personam sormalemu seu intellectualem; singuli autem non sunt parochi. nBarbosa se Ostieio et pol. pur hi, parte l, e. l, n. 43ὶ :a Tota ejus nempe par hiori cura uni presbytero lantum quia voeatur eommuniter parochus, Seu Plebanus, rector, sivea curatus : quia haec nomina uti Vuonrma Variantur) eommita litur .... Nam sicut una mulier non potest duos vel pluresu sponsos habere, nec unum eorpus duo capita, quia esset a monstrum,' sic nec ecclesia duos Vel plures par hos sivea curatos capite Cum non ignores, de Praebendis,-BOta ...ὶ et a in una Ecclesia unus debet esse sacerdos, sponsus et rector.
a qui curam habeat capite In opibus 7, q. l; - cap. Sicut ina una 2, q. 2, - BOta ... in . Gon Zale Z exinde inseri ad regimen a parochialis ecclesiae assumi debere unum parochiam. quia guo nomine et non eum aliis praesciatur : quia si illi duo a vel plures praesiciantur, qui confessiones audiant et baptia rent et alia ad euram spectantia faciant, non dicerentura proprie par hi sive curati : et ideo Bota decis. 684. n. 2, a parte i. recentius.) tenet, quod magis verisimile est, quod
et cura sit apud unum quam duos. MDiqiliaco by Gorale
200쪽
Reiffensiuel sin tit. 5. libνi 3 deeret. , n. 3M : a xl hoc uta aliquod proprie dicatur beneficium curatum seu e clatia et parochialis. . . , requiritur quarto ut soliis suo nomine illudn regat: nam una oecimia nonnisi unius sacerdotis esse debet capite Cum non ignores 15, de Prore dis); sicut et unum v corpus nequit habere duo capita; alioquin foret mon
Thomassinus item pluralitatem par horum in una paroehia, tanquam abusivum a canonina disciplina recessum perstringit M. Beneflciis, parte I, l. l. cap. 29, n. 5 et s); ad quod tamen prohandum, unicam ibi adducit Londinensis concilii anni 1237, auctoritatem. Caeterum fatetur ipse usurpatum id olim fuisse; imo et multis in locis, adhue eo quo seribebat tempore, usum illum perseverare : a Nemini nou compertum et est, inquit, superesse in celeberrimis orbis Christiani civita-u tibus exempla istiusmodi aliqua, parochorum duorum veΙκ plurium unam parochiam alternis administrantium, susima gante consuetudine, et nescio qua adversus canones si η praescriptione n loco citato). Similia, apud plures alios canonistas reperies. Hinc, quamvis non desint etiam ut infra ostendituri qui putaverint ad rationem par hiatus non requiri necessario unicitatem, multo tamen communior videtur sententia quae illam requirit.
Expenduntur eorum rRlionam. qui unicitatem requirunt, ut quia sit vere paroelius.
Allegant i ' caput Cum non ignores Proctondis); 2' caput In apibus 7, q. l); 3' caput Meut una 22, q. 2ὶ; 4' in n-veuiens ne una mulier plures viros habere videatur; b' inconveniens ne uni corpori plura capita monstruose aptentur 6' allegari etiam posset Tridentinum decretum de peculiari
lὶ Cur ealionos illos ditissimae vir eruditionis non eitavit