장음표시 사용
51쪽
PARS PRIMA. 4 lsxit; neque ab ipso rigorose probari hoc praecise anno dietas
parochias exordium Sumpsisse. Respondeo, non eo Sensu positam a viro clarissimo fuisse
dictam es ham, quod isto praecise anno institui parochiae in urbibus coeperint, sed eo dumtaxat sensu quod antea nondum institutas constet. caeterum nequaquam affrmat statim ubique sub initium undecimi saeculi exortas; sed aliqua ex tunc reperiri tu monumentis urbanarum parochiarum rudera; unde paulatim tractu temporis propagatum institutum , et inditam, quae ipsi propria nunc atque essentialis est, formam. De qua urbicarum parceciarum post annum 1000 origine, disserentem ipsummet Marium Lupum, pro rei gravitate, viSum est subsequenti paragrapho adducere.
Parothiarum in ei vitalibus episcopalibus post annum imo exordia.
a Urbanarum parochiarum primum indicium, ac veluti linea- a menta quaedam et rudimenta, adhuc tamen prorsus impedia laeta, in urbe et concilio Lemovicensi anni 1032 deprehena disse mihi visum est. In eo enim, secus ac superioribus a conciliis, quibus identidem confrmata et asserta fuit antiqua a disciplina, ut vidimus, eadem coepta est relaxari, et primum
a in nonnullis huc pertinentibus ab antiquioribus institutis a deviatum fuit. Generatim quippse patet hujus concilii Patres
a novitatis amantes suisse . . Longa enim praemima orationea cxilibus prorsus rationibus Suadere conantur, canones QSSea temporibus atque regionibus aptandos. Quo quidem satisa aperte declarant, in iis quae postea decrevere, nullam Sea antiquarum constitutionum rationem habuisse; idque revera a tum in aliis, tum in iis quae subsiciam liquet. Cum se a sione 2 a clericis episcopalis sedis, idest, cathedralis Lemovi a censis canonicis delatum fuerit ad hoc concilium, tanquamu novum aliquid ut canonibus contrarium, quod Solemne cele-Diuitiam by Go le
52쪽
a braretur baptisma in insigni monasterio sancti Martialis; cona tendentibus non alibi quam in cathedrali ministrari debere; u sancitum fuit ut in dicto monasterio. et in aliis ecclesiis, ubiu mos iste recenter introductus fuerat, i a Paschate et Pentea costo celebraretur, ita tamen ut major numerus impiiaana clarum sit apM majorem Melesiam, ubi honestius paselialisu ordo permitur. Deinde iidem clerici conquesti sunt de proedici eatione ad populum et de indieandis jejuniis et litaniis, conii tendentes quod haec apud cathedralem dumtaxat deberentu peragi et edici. Nihilominus secus Patres illi decreverunt, et cum hisce tamen limitationibus : Si talia sine Sedis consultu, u necessitaιe, non temeritate vel squod absitὶ tym superbiae, aba alia ecclesia instituta fuerint, nihil est quod indignentire elericia Sedis. Tamen ita cuneta eo ordantia moderentur, ut puae eι un a tas Sedem inter et alias ecelesias permaneat inconvulsa iusu itaque indulgentiis et concessionibus primum in Galliis via detur strata via ad parochiarium in urbes iuductionem. Inu Italia autem etiam haec aliaque hujusmodi, sed paulo seriusu intentata a minorum sacrarum aedium presbyteris fuere. u Verum cathedralium ecclesiarum eanonicis enixius obsisten- tibus, et Episcoporum summorumque pontificum auctori-κ tatem implorantibus .... illorum ausus retunduntur. . . Verum ii hic etiam in plerisque urbibus laudem invaluit, ut eorum a pleraque extra cathedralem peragerentur; et tunc demum i quaedam parochiales evasere et appellatae sunt eccletia ...u Occasionem autem si quaeras lautae pedetentim conSecutae u in antiqua disciplina immutationis, et Episcoporum connia ventiae, ac majorum clericorum patientiae, hanc non multumii dissimulem. . . . Primum nempe crebra schismata quae Saeculo ii praesertim uult imo et duodecimo viguere, ita ut ... non-u nulli tum clerici tum laici cum Episcopis, quos sellismaticos u judicabant, non communicarent, ideoque a cathedrali res ii glebant. Deinde tunc Episcoporum complures electi solum i modo et nondum opiscopalibus sacris initiati erant, diuquere ita permanebant. aut a Suis aberant ecclesiis; quare Sacra Disitigod by Cooste
53쪽
a ministeria obire nequibant. Pleriquo etiam majorum elar, t eorum sacris carebant Ordinibus, et paucissimi presbyte-u ratus Ordine insigniti erant; quin ipsimet quandoque quia archipresbyteralem in cathedralibus dignitatem obtinebantu ne presbyteri quidem erant.... Pleraque propterea eoruma quae pertinebant ad sacramentorum ministrationem, praedia cationem et alia hujusmodi, quae antiquitus ab ipsis Epi-u scopis ut plurimum, aut a cathedralium archipresbyteris, a cieterisque de eorumdem mandato presbyteris praesta- a bantur, vix amplius in cathedralibus peragi poteraut . Atque a adeo facile utique, nemine tandem contradicente, in pluria bus civitatibus usu receptum fuit, ut in aliis minoribusa ecclesiis haec legitime peragerentur, accepta tamen aha Episcopis ea exercendi facultate, et cura sui reeentiores a laquuntur decretales) animarum. v Marius Lupus, de ει- roeciis ante annum 1000, dissert. 2, cap. 10.)Nola. - Dominus Lequeux, in Suo Manuati eo odio Musum seminariorum tom. l, pag. 5l0, edit. 1850ὶ, asserit constitutos fuisse parochos primum in majoribus urbibus, deinderitam in minoribus, et ruri tandem. Atque id non tantum nullo firmat probationis adminiculo, sed ne praemonet quidem Seminariorum alumnos, ab cruditis pro explorato haberi eou-trarium; iuductos scilicet primum fuisse ruri parochos, postea vero in civitates. Et pariter absque ulla probatione ibidem junioribus clericis obtrudit, par hos urbicos quasi senatum Episcopi est masse; quod fulsum infra ostendimus. Cum autem citato auctori solitum sit per modum meri asserti erronea congerere, non miretur lector, in his nostris tractationibus ab eo eonsutaudo abstineri.
54쪽
tur de divina parochorum institutione systema. Quod fundamentum nequaquam solidum esse, Sed inane prorsus ac chimericum, Sequentibus Paragraphis ostenditur.
Septuaginta duo discipuli non fuerunt parochi, neque etiam in ago aut lupus parochorum quatenus tulium.
Ex evangelistis solus est sanctus Lucas, qui T2 discipulos memoret; cujus haec sunt verba : Post haec autem designtivit Dominus et alios septuaginta duos; et misit illos binos ante faelem
suam in omnem civitatem et locum quo erat ipse venturus. Et dicebat illis: messis quidem multa, Operarii autem pauci: rogate ergo minum messis, ut mittat operarios in messem suam. Ite: ecce esto mitto vos sicut agnos inter lupos ... curate infirmos ... Et dieite illis : Appropinquavit in vos regnum Dei. . . Reversi sunt autem septuaginta nuo cum gavi lis, dicentes : Domine, etiam daemonia
subjiciuntur nobis in nomine tuo. Cap. 10 cvangelii secundum Lucam. Quaenam fuerint istorum 72 duorum discipulorum nomina, ignotum remansit : Ouod vero ait Eusebius, Historia eccles. , l. i, cap. 14ὶ ad septuaginta discipulos attinet, eorum series nullibi praescripta reperitur. In actibus apostolorum recurrit quidem non semel de discipulis sermo I sed ita ut vox illa generatim designet eos omnes, viros et mulieres, qui christianae sidei nomen dederant. Nihil autem indicat sanctum Lucam, dum in actibus apostolorum de discipulis loquitur, agere de illis 72, quos in evangelii sui capitu lo memoravit. Certum autem est septem primos qui diaconi ordinati sunt,aSSumptos fuisse ea diremulis : an autem praecise ex 72 illis quos memorat sanctus Lucas capite 10 sui evangelii, rigorose probari nequit, descientibus monumentis ; licet valde probabile sit aliquos saltem ex ipsis de eorum numero assumptos
55쪽
His praenotatis, facile est determinare cujus naturae fuerit septuaginta duorum discipulorum institutio, et quid de ea
tanquam certum asseri queat.1' Fuit certe ea institutio divina, siquidem Christus ipse diseipulos illos designavit et misit 2' Εa institutio non fuit perpetua, sed temporaria; ita ut missio potius quam institutio dicenda sit. Non enim dicuntur
missi ad aliud, quam ut annuntiarent in civitatibus et aliis locis Iuleae, quo Christus venturus erat, proximum ejus accessum I atque ut ibi dicerent, appropinquare regnum Dei. Praedicatio autem Christi per varias I udeae civitates temporaria fuit; item appropinquare regnum Dei non potuit dici, nisi per aliquod tempus; siquidem expleto per mortem et resurrectionem Christi redemptionis opere, et constituta Ecclesiae fodima, stabilitum in terris suit regnum illud, quod jamjam viei-num et imminens praedicare debuerunt 72 discipuli. Unde ea missio magis accedebat ad naturam illius, quam expleverunt Prophetae, ut praesertim Ioannes Baptista; reserebatur nempe adhuc ad Christum venturum. 3' Per hujusmodi missionem 72 minime constituti sunt preMbyteri; siquidem presbyteratus potestatem nulli, nec ipsi etiam Apostoli, ante coenam Dominicam acceperunt: in illa autem coena non adsuero 72 discipuli. Ergo T2 discipuli, quamvis ad praedictam temporariam missionem adhibiti, in statu lateali nihilominus remanserunt. Si autem admittatur aliquos ex ipsis postea ab Apostolis ordinatos fuisse diaconos, magis adhuc patet eos nullatenus presbyteros antea ct ex institutione Christi extitisse. Iam vero sic determinala de T 2 discipulis genuina notione,
omnino evincitur eos nec par hos suisse, nec parochorum typum gemiSM. Parochialis onim ossicii essentia, consistit in commissa allia cujus plebis spirituali cura, per catechisationem et sacramentorum administrationem exercenda, loco Episcopi et sub ipsius auctoritate. Hujusmodi autem cura secum inseri : i' ad Diuitia le
56쪽
determinatam plebem curandam missionem seu deputati
nem; 2' potestatem et obligationem huic plebi impertiendi
instructionem et sacramenta, sive per se, sive Saltem per alios; 3' ossicium permanenter commissum, saltem donec revocetur, non autem uno aut altero transitorio actu explendum. Atqui
ossietum 72 discipulorum omnino fuit diversum. Nulla senim ipsis singulis assignata est plebs cujus curam spiritualem ageret ; sed missi sunt tantum ut quasdam civitates et loca pe agrarent, ibique venturum Christum praenuntiarent. Nec ipsis commissum suit officium sacramenta ministrandi; tum quia nondum instituta fuerant saeramenta ; tum quia nec ipsi nee alii saeris adhuc ordinibus fuerant initiati; unde nec per se nec per alios poterant sacramenta ministrare. Nec ossicium habuerunt aliquam populi portionem doctrina christiana im-huere, sed tantum adventum Christi et regni Dei transeundopriemonere. Et tandem non permanens officium ipsis commi sum est, Sed una peregrinatione explendum et absolvendum. Ergo omnino falsum est ipsos fuisse parochos. Sed nec typum futurorum postea parochorum exhibent. Nam sive consideretur ossicium ipsis commissum, sive moduRquo illud explere jussi sunt, sive potestas qua instructi sunt, non reperitur ulla cum parochis specialis similitudo. Ossicium enim, ut diximus, omnino fuit divorsum. Quoad modum autem illud explendi, adverti potest illos missos suisse binos pari scilicet potestate; qua norma nec hodie nec unquam constituti suorunt paroelii; item jussi sunt abstinere a saeculo et a Pera, de quo certe parochialis institutio nullum ipsi proprium et speciale vestigium exhibet. Si vero de potestate agatur, ea fuit patrandorum miraculorum; curandi nempe morbos et daemonia ejiciendi. In similitudinem autem hujus potestatis
nihil agunt parochi, quod sit ipsorum institutioni proprium;
sed idem et praedicatores ot consessores, licet non parochi, pariter praestant.
Unde potius allegari possot aliqua specialiis similitudo Tydiscipulorum eum missionariis, qui nulli plebi addicti, va-
57쪽
7rias peragrant regiones, Pasque divino verbo insormant; vel eum illis monaehis, qui paupertatem prostentes, bini et bini, ex instituti sui regula, jubentur procedere. Si vero agatur de similitudine, ex inferiori gradu desumpta. quem obtinuerunt 72 discipuli relative ad 12 apostolos, uti
quo typum gesserunt totius sacerdotii secundi ordinis, seu totius secundi gradus hierarchiae divinitus institutae; quam constare Episcopis, presbyteris et ministris de fide est, et a Tridentina synodo definitum. Quemadmodum scilicet inter eos, quorum opora jam tunc utebatur Christus. priori Ioeo 12 Apostoli conspiciuntur. posteriori autem 72 discipuli, ita in hierarchia divinitus instituta. superioris ordinis sacerdotium in Episcopis, inserioris autem in presbyteris reperiri, tenet doctrina catholica. Et sub hoc respectu verum est, et a tota traditione admissum, per 72 diseipulos sacerdotes secundi ordinis, presbyteros nempe, suisse quodammodo adumbratos fl). At voro bone advertatur similitudinem hanc aeque attingere prosl,3turos omnes, sive parochi sint sive non, utpote quae in ipsum presbyteratus ordinem, dignitatem et gradum, non ero in parochialitatis ossicium, eadit. Unde revera smentum adstruunt, qui 72 diseipulos volunt, nutpar hos fuisse, aut paroe horum typum.
Paroehi. quatenus tales. non sunt ullo modo, et a sortiori non Runt ex ingitivi inne divina. sucressores Ict diseipulorum.
Probatur i , ex eo quod 72 discipuli non fuerint paroni.
ι Sie habet glossa in versiculum 1 eaptiis 10 evangelii Meundum Lueam : Sieut in ApostoIis est forma Episeoporum, ate in I2 est presbyterorum. Secundi Ordinis septuaginta duo mittuntur. qui ιotidem linguarum gentibus evangelium praediearent. Glossa ha e. quae totius veteris seholae eommunem persuasionem et e trinam exhibet. non paroelios. sed presbyteros asserit in 2 diseipulis tui se
58쪽
Nam si verum sit, quod in Superiore paragrapho palam facere conati sumus, praelatos nempe discipulos, nec parochos fuisse, nec parochorum etiam typum gessime, consequens est par chos quatenus tales nullatenus haberi posse tanquam eorum
Probatur 2', eae eo quod per aliquot saecula nulli in mundo ea-titerint paroehi. - Si enim parochi essent institutionis divinae, ea iustitutione nullo tempore caruisset Ecclesia. Necessarii nempe forent parochi ad hierarchiae divinitus institutae int gritatem; qua integritate ct esse uti ali forma sua, si quando destituta reperiretur Ecclesia, corruisset ex parte, atque ndivino sundatore suo derelicta suisset, quod dici nefas est. Illud caeteroquiu consectarium ipsunet parochistae Seu jans nisue libenter admittunt; necessarios in Ecclesia cSse parochos, non secus ac Episcopos, inde concludentes, quod divinae iustitutionis sint. Ergo si probetur aliquando in Ecclesia nullos Extitisse parochos, actum erit de praetensa eorum divina institutione, qua a Christo constituti asseruutur, per ipsammet 72 discipulorum institutionem. Porro superius probatum eSt, prioribus Ecclesiae temporibus nullos in mundo extitisse par chos, ct per decem saecula ea institutione caruisse civitates episcopales ; ergo revera parochi nec sunt institutionis divinae, nec ex iustitutione divina 72 discipulorum SuccessoreS. Probatur 3', ea tota traditione. - Nam, ut in Sequentibus
para graphis patefacimus, asserit quidem traditio secundi odidinis sacerdotes, id est presbyteros, in 72 discipulis fuisse quodammodo adumbratos; ast illud asserit de presbyteris quatenus presbyteris, non quatenus parochiS.
Traditionis monumenta, quo ad presbyteros, non veram τὰ diseipulis sueeessionem. sed quamdam dumtaxat institutionis similitudinem adstruunt : quoad parochus vero. ne simili indinem quidem institutionis eum T 2 diseipulis demonstrant.
59쪽
mentum. Ipsi nempe, ut evineant par hos 72 discipulis, ex institutione divina, successisse, ad traditionem fidentor appellant, et documenta congerunt, quae sibi aperte favere eontendunt. In quo prorsus eos hallucinari ut luce meridiana clarius pateat, ea ipsa monumenta, quae ab ipsis proferri solent, singillatim recenseamus; et de unoquoque expendamus, num Vel minime intentum eorum adstruat. cuΜENT I. - In epistola secunda sancti Anaeleli Papi
id est, ab Isidoro Mercatore huic Pontifici falso attributa .
sic legitur . , identes autem ipsi Apostoli messem esse multam, et Operarios paveos, rostaverunt dominum messis ut mitteret operarios in messem suam. me eleeti sunt ab eis septuaginta duo diremuli, quorum tinum gerunt presbyteri, atque in eorum locum sunt e
stituti in Melesia. Quamvis in falsas decretales, ab Isidoro Memeatore invectas, tanto uritu Soleant declamare jan senistae stiparochistae, cum tamen textum summa cura et veluti reum
rentia in medium addueunt; existimantes nempe aliquid inde patrocinii errori suo de divina parochorum institutione eolligi posse. Et quidem citatio illa, sicut plumque aliae ejusdem Isidori, quae salsae dicuntur, licet Anactoto Papae, ac proinde
primo saeculo indebite adscripta, non omni auctoritate caret cum aliunde alicujus sit antiquitatis. Ast certe parochistis nullo modo patrocinatur. Nam i ' ibi dicitur presbyteros Wrre typum 72 discipulorum, quod idem est ac dicere ad similitudinem quamdam praefatorum discipulorum institutos fuisse presbyteros. Unde cum additur in eorum locum sunt constituti ineralesia, id intelligendum Venit, non eo sensu quod idem suerint 72 discipuli et subsecuti presbyteri, Sed eo sensu quod priores typus fuerint posteriorum, et poSteriores similitudo quaedam priorum : non ergo plus ibi asseritur, quam in thesi nostra posuimus. 2' Atvero corruit omnino parochistarum deductio,
si attendatur ibi agi de T 2 discipulis ab Apostolis electis, non vero de T 2 quos elegerat ipse Christus. Ergo etiamsi his 72 vero successissent presbriori, non Sequeretur, vi illius textus, eos esse institutionis divinae, sed tantum institutionis
60쪽
apostolicae. δ' Tandem ibi agitur de presb toris, de omnibus scilicet, sive Sint, Sive non fuit parochi; agitur nempe de toto ordine presbyteratus, nullatenus autem de offeto parochiali; ita ut ne minimo quidem Signo iunuatur Sermonem esse de parochis. Ergo somniant parochistae, dum hunc textum, quasi de parochiis ageret, allegant. Nec dicant omnes presbyteros olim fuisse parochos; quia coutrarium propositionem, nempe prioribus ecclesiae temporibus nullum presbyterum parochum suime, Supra probavimus. Et certe in civitatibus episcopalibus perpetuo extitit, Episcopo adhaerens, coetus presbyterorum; quorum tamen nullus Per mille annos parochus suit, ut etiam supra ostendimus. Ergo allegata decretalis non probat Parin elios ex institutione divina successisse 72 discipulis, cum in ea de parochis nullatenus agatur; nec etiam probat presbyteros successisse 72 discipulis a Christo institutis, cum uoli de iis discipulis, sed de aliis apostolica auctoritate electis sermo sit; nec probat presbyterorum quoad hos posteriores discipulos veram Succe Ssionem, cum dieatur tantum, presbyteros eorum discipulorum tyPum sterere. DocuMENTUM II. - Ιu ejusdem Papae Anacleti epistola te lia sic occurrit : ordo sacerdotum bipartitus est; et sisut Dominus illum constituit, a nullo debet perturbari. . . Discopi vero, Domini Apostolorum ἰ presbyteri quinyue septuaginta discipulorum
meum tenent. l' rixtus illiu nihil juvat parochistas, cum agat de presbyteris omnibus, de toto scilicet presbyteratus ordine; non vero de parochis, aut ossicio parothorum proprio. 2' Nec probat presb toros proprie successisse discipulis, ita ut discipuli babuerint pre 3 turalem caracterem et potestatem, in quibus 90Stea presbyteri suceesserint. Id enim concludi tantum posset, ex eo quod dicantur presbriori locum tenere discipulorum, Sicut Episcopi Apostolorum. Atqui inde concludi nequit. Nam Episcopi Apostolis quidem vere et proprie Successerunt quoad episcopatum, non autem quoad apostolatum. In Apostolis Milicet, praeter poleStatem et characterem episcopatum, alia fuit potestas cum ipsis transitura, et in Episcopos Diuitia le