장음표시 사용
311쪽
Quasi vigens ordo liturgiae ab Ecclesia receptunet probatus, aliqua eX parte manasset ex oblivione principiorum, quibus illa regi debet,
Temeraria, piarum aurium offensiva, m Ecclesiam contumeliosa, favens haereticorum in eam conviciis.
LIV. Item φω velut turpem re sum notat unquam praetendere eleemosynam pro celebrandia missis, et sacramentis administrandia sicuti et accipere quemlibet proventum dictum stolae, et generatim quodcumque stipendium et honorarium, quod suffragi rum, aut cujuslibet parochialis sunctionis occasione Offerretur; Quasi turpis abusus crimine notandi essent ministri Ecclesiae, dum ineundum reeeptum et probatum E closiae morem et institutum, utuntur jure promulgato ab Apostolo accipiendi temporalia in his, quibus spiritualia administrantur, Falsa, temeraria, ecclesiastici ac pastoralis juris laesiva, in Ecclesiam, ejusque ministros inju
De adoranda humanituis Christi. LXI. Hopositio quae asserit, adorare directo hum nitatem Christi, magis vero aliquam ejus partem, lare semper honorem divinum datum creaturae;
312쪽
Quatensis per hoc verbum directh ' intendit reprobare adorationis cultum, quem fideles dirigunt ad humanitatem Christi, perinde ac si talis adoratio, qua humanitas ipsaque caro vivifica Christi adoratur non quidem propter se, et tanquam nuda caro, sed prout unita divinitati, foret honor divinus impertitus creaturae, et non potius una eademque adoratio, qua Verbum incarnatum cum propria ipsius Carne adoratur, Ex Concit. C. Ρ. V. Gen. Can. 9.Falsa, captiosa, pio ac debito cultui humanitati Christi a fidelibus praestito ac praestando detrahens et injuriosa.
LXII. Doctrina quae devotionem erga sacratissimum cor Jesu rejicit inter devotiones, quas notat Velut nOVas, erroneas, aut saltem periculasas;
Intellecta de hac devotione, qualis est ab apostolica Sede probatis,
Falsa, temeraria, perniciosa, piarum aurium ossi sensiva, in apostolicam Sedem injuriosa. LXIII. Iteni in eo quod cultores cordis Jesu hoc etiam nomine arguit, quod non advertant SS.m m carnem Christi, aut ejus partem aliquam, aut etiam humanitatem totam cum separatione, aut praecisione a divinitate adorari non posse cultu latriae ;Quasi fideles cor Iesu adorarent cum separatione vel praecisione a divinitate, dum illud adorant, ut est cor Iesu, cor nempe personae Verbi, cui inseparabiliter unitum est, ad eum modum, quo eXangue corpus christi in triduo mortis, sine separatione aut praecisione a divinitate, adorabile fuit in sepulchro. Captiosa, in fideles cordis Christi cultores injuriosa.
313쪽
ne sacris iis initas. LXIX. Praescriptio quae generaliter et indistincte inter imagines ab Ecclesia auferendas, velut rudibus e roris occasionem praebentes notat imagines Trinitatis incomprehensibilis, opter sui generalitatem temeraria, ac pio per Ecclesiam freqentato mori contraria, quasi nullae extent imaginos sanctissimae Trinitatis communiter approbatae, ac tuto permittendae.
Ex Brevi Sollicitudini nostrae,' Benedicti XIV. M. 1745.
Spectat ad N. 26. DE INcARNATIONE.
LXX. Item doctrina, et praeseriptis generatim rem bans Omnem specialem Cultum, quem alicui speciatim Imagini solent fideles impendere, et ad ipsam potius quam ad aliam confugere, Temeraria, perniciosa, pio per Ecclesiam frequentato mori, tum et illi Providentiae ordini injuriosa, quo ita Deus nec in omnibus memoriis Sanctorum ista fieri voluit, qui dividit propria unicuique prout Vult. Ex S. Aug. Ep. 78. clero, senioribus, et universae plebi ecclesiae Hipponen.
Hic et duo seqq. art. spectant. ad Ν. 27. DE INCARNATIOM.
LXXI. Item quae vetat ne imagides, praesertim B. Virginis, ullis titulis distinguantur, praeterquam deninminationibus, quae sint analogae mysteriis, de quibu in sacra Scriptura expressa fit mentio. Quasi nec adscribi possent imaginibus piae aliae denin
314쪽
minationes, quas vel in ipsismet publieis precibus Ecclesia probat et commendat, Temeraria, piarum aurium Ostensiva, venerationi B. praesertim Virgini debitae injuriosa. LXXII. Item qua velut abusum extirpari vult morem, quo Velatae servantur certae imagines; Temeraria, frequentato in Ecclesia, et ad fidelium pietatem sevendam inducto mori contraria.
Eae Benad. XIV. de Synodo Lib. VIL Cap. 4.
II Quaestio est inter theologos, saepius a parOchis resticari solita, an, et qualis intentio sit necessaria in ministro, ut validum sacramentum conficiat. Aliquam intentionem, saltem faciendi, quod facit Ecclesia, in eo requiri, fidei dogma est: etenim Eugenius IV. in suo decreto post concilium Florentinum, tom. 9. collectionis Harduini col. 488,' septem novae legis Sacramentis singulatim enumeratis, ait: Haec omnia sacramenta tribus perficiuntur, videlicet rebus tamquam materia, Verbis tamquam serma, et persona ministri conserentis sacramentum cum intentione iaciendi,
315쪽
quod facit Ecclesiar' et concilium Tridentinum sess. 7. can. II. de Sacramentis in genere. ' contrarium sentientes anathemate perstrinxit: Si quis dixerit, in
ministris, dum sacramenta conficiunt, et conferunt, non requiri intentionem saltem faciendi, quod iacit Ecclesia, anathema siti' III. Νec vero pauca, nec levia sunt rationum minmenta, quibus hoc fidei dogma fulcitur: nam in primis
Christus Dominus, sacramentorum novae legis auctor et institutor, eorumdem administrationem esse voluit actionem humanam: actio autem humana esse non
potest, nisi sit libera; nec libera, nisi fiat ex rationis judicio, et cum intentione voluntatis. Praeterea asio sacramentalis referri potest ad varios fines: Insans quippe potest ex. F. aqua ablui vel ad munditiem
corporis, Vel ad sanitatem ; quamobrem, ut ablutio sit sacramentaliS, necesse est, ut ad finem baptismi determinetur per intentionem abluentis. Demum, ut Sucr mentum valide conferatur, qui illud administrat, gerere se debet ut Christi et Ecclesiae minister: ad quod prosecto necessarium est, ut illud animo intendat,
quod Christus instituit, aut facit Ecclesia.
IV. Ex his porro, quae late exornant theologi, Praecipue Gregorius de Valentia μ tOm. 4. Commentarior. theologicor. disputat. 3. quaest. 5, punct. 3.' Colligitur, eum, qui jocose ac scurriliter sacramenti ritum celebrat, Sacramentum non conficere, neque valide administrare. Is quippe animum illudendi sibi adesse ostendit, non vero ponendi religiosam actionem, a Christo Domino institutam, ejusque Virtute Sacratam: quare Lutheri, et Calvini error, sacramenta, Per jocum administrata, nihilominus rata esse, assereptium, primo confixus est a Leone X. anno 1520, Cum, linter Caeteras,
hanc quoque Lumeri propositionem proscripsit: - Si
per impossibile consessus non esset contritus, aut sacerdos non serio, sed joco absolveret, si tamen ordidat se absolutum, verissime est absolutus et deinde expresse damnatus a concilio Tridentino, cum citisess. 7. tum sess. 14. cap. 6. et can. s. de Sacrament. Poenitent.'V. Νec quemquam movere debet, quod Socrates lib. 1. Inst. Eccles. cap. 15. Sogomenus lib. 2.
cap. 17.' aliique ex Rufino scribunt de Alexandro Patriarcha Alexandrino ; ei nempo, aliisque Episcopis
316쪽
ad concilium congregatis, ratum visum flusse, ac validum baptisma, ab Athanasio nondum ex puerili aetate
emerso, Cum sociis ludente, collatum. Primo enim, uti nos animadvertimus Inatu. 8.' multi auctores
iactum illud non modo revocant in dubium, sed plane inficiantur: quoniam, si Hieronvmi Chronico Memadhibeamus, Alexander ad asdem Alexandrinam non
est evectus ante annum 32 I. se Athanasius, eodem
Sozomeno referente, anno 325. concilio Nicaeno, jam diaconus, interfuit, atque insequenti anno, Alexandro vita fimoto auccessit; quocirca explicari non potest, quomodo puex luserit, occlesiam Alexandrinam regente Alexandro: et quamvis Alexandrum anno 3Ia. episcopum inauguratum dicamus, uti tradunt Pagius ad ann. 3II. num. 26.' et patres Μauro-Benedictini in Viti Athanaa. tom. I. Oper. paria I. pag. 3.' tunc tamen Athanasium suM aetatis annum duodev esimum esisSe oportuit, quoniam annorum saltem trinnis praedicto anno 526. Alexandrinum Episcopum e uni dena renuntiatum fere communitar eruditi consentiunt: nunquam enim ei ab Arianis objectum legimus, quod junior episcopatum arripuisset, ut de Paulino, Hier nymi fratre, narratur: aetas vero duodeviginti annorum
ab illis puerilibus nugis jam abhorret, quibus Socrates,
et Sozomenus Athanasium distentum scribunt. Dein , etsi res ita se habuerit, nihil tamen exinde ad instruendum haereticorum Errorem conficitur, Athanasium quipPe, non irrisorie, sed serio baptisma contulisse eo
ritu, quem ab Alexandro Episcopo adhiberi viderat, ex eo colligitur, quod iidem historici narrant, eum scilicet
non omnes promiscue socios, sed solum catechumenos
baptizasse: cum autem Athanasium tunc lusisse iidem asserunt, nihil aliud sibi voluisse videntur, quam eumdem, in re serio peracta, oblectamentum animi, tamquam extrinsecum finem, sibi proposuisse. VI. Verum, quamquam apud catholicos certissimum sit, in sacramenti ministro aliquam intentionem requiri, saltem faciendi quod facit Ecclesia: valde tamen inter eosdem disputatur de hujus intentionis objecto, seu
quid illud sit, ad quod ferri debeat ejusmodi intentio,
quam omneS necessariam fatentur. Ambrosius Catharinus, o Dominicanorum familia, Episcopug Μinorensis, et postea Archiepiscopus Compsanus in opusc. de Intentione Μinistri' contendit, ad sacramentum valido
317쪽
administrandum, satis esse, ut minister intentionem habeat serio perficiendi ritum externum, qui ab Ecclesia adhibetur; atque ideo, etiamsi suam intentionem retineat, aut interius dicat, se nolle facere, quod facit Ecclesia, dummodo exterius serio agat, nulloque signo
Prmam suam voluntatem prodat, ratum, perfectumque
sacramentum ab eo perfici, Catharinus propugnat. Camarino praeiverant riuus Cantor, Robertus Cardinalis Ρullus, Paludanus, Sylvester; eumque Postea sunt sectati Salmeron lib. I. commenti in epist. D. Huli 3. pari. disp. 2. Joannes Μarius Scribonius Summ. theolog. de Sacram. in genere quaest. 6. et T. Vincentius Contensonius in suo tracti de Sacram. ingenere,' Hyacinthus Ser in Virid. Cassiariti.' μ- talis Alexander, Gaspar Juenin, aliique recentiores. VII. Haec tamen opinio visa est aliis coincidere Cum Lutheri, et Calvini doctrina, a concilio Tridentino expresse damnata; ac propterea non dubitarunt haeresis notam eidem inurere. Veram hujusmodi censores concilii Didistini historiae se prorsus jejunos ostendunt: etenim sessio septima, ubi primo impium haereticorum dogma anathemate consessum fuit, habita est dis 3. ΜHi 1547. et laudatum Catharini opusculum, Romae typis impressum prodiit anno 1552. quin opusculi
auctor, ea occasione, in aliquam erroris suspiCionem
venerit: quapropter Cardinalis Pallavicinus, cui Tridentini canones, et decreta, eorumque genuinus Sensus,
ignota prosecto non erant, in ejusdem Concilii historia lib. s. cap. 6. num. 2.' loquens de sententia a Catharino in eodem concilio propugnata, haec habet: Equidem existimo, Catharini sententiam salsam esse, sed non ideo per Tridentinos canones diserte damnatam : quapropter fas illi fuit affirmare, eam concilio non contradicere et M lib. I 2. cap. 10.' exponens decreta Poenitentiae sacramentum spectantia, a concilii Ρatribus formata, num. 34.' ait: Ex hisce postremis verbis conjicere potest quisquis ea legerit, haud esse expunctam sententiam Catharini, aliorum que theologorum
opinantium, sacramento, quo ratum sit, suffigere in ministro voluntatem serio agendi, et obesse tantummodo jocum, quem Sacramentum suscipienS cognoscere Possit.
VIII. Quamobrem melioris judicii theologi, Catharini opinionem ab haeresis censura vindicant, latumque
318쪽
intor illam, ac Lutheri, et Calvini doctrinam, discrinmen intercedere demonstrant, praesertim Vasquen in 3. parti tom. 2. disput. 138. cap. 2. et 3.' Cardinalis de Lugo de Sacramenti disput. 8. SeCt. 2. num. 15. Natalis Alexander Theolog. dogmat. et morat. tom. 1. lib. 2. de Sacramentis in genere cap. artic. B. reges. 1. Juenin de Sacram. dissert. I. quaest. 5. Cap. 2. art. 3. *. Ι.' Quin imo Μarcus Antonius
clo Dominis lib. 5. de republic. eccles. cap. I2. ῆ 12.ot IB. ubi perversum haereticorum errorem adstruit, C thurinum a sua sententia prorsus alienum agnoscit, et fatetur. Negari tamen haud potest, grave vulnus prae-
falsa opinioni inflictum ab Alexandro VIII. a quo die T. Decembris 1690. haec inter alias propositio damnata
fuit: Valet baptismus collatus a ministro, qui omnem ritum externum, formamque baptigandi observat, intus vero in corde suo apud se resolvit: non intendo facere, quod facit Ecclesia.' Sed nihilominus a damnationis toto illam defendere conantur Juenin se citi l .' Ser in cit. Vindiciis pag. 109.' Auctor. Oper. de re SuCramenti pag. II3., aliique, confixam propositionem intolligendam rati, cum ritus externus aut non serio, sed joco, et mimice peragitur, aut ab illo exercetur, qui aliunde, hoc est ab aliqua exteriori circumstantia, putata sacramenti postulatione, non determinatur ad agendum nomine Ecclesiae, seu tanquam Ecclesiae minister:
Ultro enim admittit Jueuin, non valide baptizare, qui anesmine postulatus domi insantem abluit cum expressa sariotissimae Trinitatis invocatione, si intra se deliberetia, quod seri propositio damnata: non intendo facere, quod facit Ecclesia.
IX. Verum, ut ut haec res coram Deo se habeat, noIIn usque adhuc de ea emanavit expressa apostolicae Sociis definitio. Quamvis igitur communior sit sententia emigens in ministro intentionem vel actualem, vel Vir--Mem. faciendi non solum ritum externum, sed id, nooci Christus instituit, seu quod facit Ecclesia, et haec, v QIisti tutior, sit omnino servanda in praxi: non est tamen Episcopi priorem opinionem reprobare, atque ad hariC Posteriorem, etiam theoretice tuendam, suos di--CESanos adigere: causas quippe majores, difficiliores-q- quaestiones, fidem, aut disciplinam spectantes, ad apostolicam Sedem deserendas, statuit perpetua Ecclesiae Consuetudo, ab Innocentio IlI. in Cap. Μω
319쪽
joros de Baptismo' eonfirmata. Quaere, si constet, quompiam aut baptismum contulisse, aut aliud sacramentum ex iis, quae iterari nequeunt, administrasse, omni adhibito extemo ritu, sed intentione retenta, aut cum deliberata voluntate non faciendi quod faeit Ecclesia, urgente quidem necessitate, erit sacramentumitori,in sub conditione pereeisndum; a tumen res m ram patiaturi dis apostolicae oraculum erit inquirandum, quemadmodum ad Severum Scholasticum C instantinopo Ramim stolandum seripsit Ferrandus, Ecclesiae Carthagine is diaconus, in dissicili quaestione, qua tunc Ecclesia satigabatur, Getis, indoctisque in varias partes scissis, inquiens: Interrogu, vir prudentissime, si quid veritatis cupis audire, principaliter apostiariae Sedis antistitem, cujus sana doctrinn constat judicio veritatis, et fulcitur munimine auctoritatis: tom. s. Biblioth. Patrum pag. 509 ' Quod semel m.
nitum volumus, ut regula sit Etiam pro aliis controversiis, quas mox eommemoraiamus.
Eaetractum eae mistiaci Benedicti XIV. Archiepiseopum Taraemem. Bullarii tom. II. Ν. 28.
Spectat ad Ν. 22. de Baptismo, Tom. 5.
De baptismo audaeorum, tum infantium, tum adultorum exstat eruditissima Benedicti XIV. epistola ad Arehiepiscopum Tamensem Vic gerentem in Urbe, is dio 28. sebr. I747, in qua singula illuc spectantia luculenter exponit: et quidem
320쪽
et 6. Cum S. Thoma contra Seorum asserit nefas esse infantes hebraeos baptigare, invitis parentibus.
Sec. 7. Excipis infantes bello e tos. Sec. 8. Excipit in articulo mortis eo titulos, his verbis: Cum eveniet, ut ab aliquo Christiano Hebraeorum puer morti proximus reperiatur, rem oppido laudabilem, Deoque gratam is inciet qui salutem puero aqua lustrali praebet immortalem. Confirmat id duobus decretis Congregationis sancti O ii, quorum unum de Judaeorum, alterum de quorumcumque infidelium insantibus ita statuit. Sec. s. sic alte Si eveniret, ut puer aliquis hebraeus projectus Usset, atque a parentibus derelictus, communis omnium sententia eat, pluribusque confirmata judiciis, eum baptizari oportere, reclamantibus etiam repetentibusque parentius.' Rationem vero dat hanc,
quod pland constet patriam potestatem runc certo amitti, cum filius derelinquitur projiciturque. Sec. 14. Aliquas declarationes addit, quam prima est: Si parentes desint, insantes vero alicujus hebraei
tutelae commissi fuerint, eos sine tutoris assensu licito baptizari nullo modo posse, cum omnis parentum potestas ad tutores pervenerit.'Sec. I5. Secunda est: Si pater christianae militiae nomen daret, juberetque infantem filium baptigari, eum quidem vel matre hebraea dissentiente baptigandum esse, cum filius non sub matris, sed patris potestate sit habendus. Sec. 16. Tertia este Quamvis mater filios sui juris non habeat, tamen ad Christi fidem si accedat, et infantem offerat baptizandum, tametsi pater hebraeus reclamet, eum nihilominus aqua baptismatis abluen
Sec. I7. Quarta est: Si avus paternus catholicam fidem amplexus sit, ac nepotem serat ad sacri lavacri sontem, quamvis, mortuo jam patre, mater hebraea repugnet, tamen infans est absque dubio baptigandus.
Nota.' In litteris diei 15. decembris 175I. Bael.
tom. 3. Ν.' M.) insuper decernit admittendum esse ad baptismum insantem hebraeum, postulante Miu paternaehristiana, licet reclamet mater hebraea defuncto marito, et tutores testamentarii.)