장음표시 사용
211쪽
corum romanos fuisse demonstrari, atque essici plane possit. Reperiri namque epistolam Gregorii III. pontificis maximi dicit, inque extrema epistola annorum i) Leonis, quasi summam imperii teneret, fit mentio. Non enim fieri potuisse existimat, ut
romanis in libertatem adductis, notact temporum repeterentur ex
annis principum, qui nihil obtinerent in maiore parte Italiae potestatis. Itaque Bamni uin a) exagitat, quasi oscitans hallucina
tus sit, quod ad haec animum advertero neglexisset. Rem nostri contra esse ac Bossuetius 3) censeat, arbitrantur. Ex notis enim temporum, quae litteris pontificum subiici consuerant, concludi nullo modo posse, dominatione ulla, imperiove potitum fuisse Gregorii I. tempore Leonem Romae. Gregorii namque secundi, tum Zacharias, deinde Stephani secundi, ac tertii aetate potestatis in Italia graecos imperatores mulis habuisse minus. Id non Anastasii auctoritate modo Constare. Sed etiam censensione 4 historicorum. At epistolis eorumdem pontificum nota subiici temporis ex annis petita eorum, qui ten
bant orientis 5) imperium. Quamobrem non Baronium, qui nihil vis huiusmodi notis inesse cognovit, sed Bossuetium, qui plus
ipsis, quam oportebat, tribuerit, esse reprehendendum. Notari
rum id quidem, si modo sit ullum, peccatum fuisse, qui quod
usu invaluerat, ut anni publicis monumentis adscriberentur imperatorum, immutandum non putarint. Ergo ut ante fieri consueverat, cum imperatores et rebus gestis et pietate illustres rom-
publicam moderarentur, ita factum temporibus Gregorii ΙΙΙ., Zachariae, Stephanique tertii suisse, ut Leonis, et Costantini Co-pronymi anni in diplomatibus notarentur, iidemque etsi tot opb
212쪽
scoporum consensu in synodis romanis a pontifice propter haeresim damnati, nihilominus piissimi appellarentur. Piissimos autem suisse a pontificibus haereticos vocatos, non Vero imprudentia, imperitiaque notariorum, qui credat futurum omnino neminem. Atque nos scilicet tam fuisse Leonem, et Constantinum, Gregorio II. pontifice, principes romanorum sateri, quam fuisse eosdem Pios Bossuetius arbitratur. Negant deinde nostri Constantinum Copronymum nulla fuisse diminutum imperii parte. Exarchatum enim eodem imperatore redactum in romanorum pontificum potestatem suisso, idque Vomteribus monumentis constare si .lli eo qui in lammis. quo Gregoeitia III. me
213쪽
Veniunt mox ad Childericum gallorum regem. Hunc Zachariae pontificis auctoritato a subditis deiectum de principatu fuisse, eiusqtie loco Pipinum Caroli magni patrem suisse appellatum regem pugnant i . Usum commode hoc exemplo Gregorium VII. fuisse cum de exturbando ex regno Henrico cogitasset. Rem enim ab gallis scriptoribus litterarum mandatam a
monumentis, revocari in controversiam non posse. Iohannis Lau-
noli, qui saeculo superiore adiuncta haec Egin hardi historiae fuisse contenderet, nullius momenti rationes 3 esse. Itaque suisse illi ab Chariasio in libro, quem de gallicanis libertatibus
odidit, cumulatissime satisfactum. Ah utroque tamen suisse peccatum, quod annales laurestia menses, quos sane et Veteres, et magnae auctoritatis esse censent, Egin hardo tribuendos putarint.
Quod autem Laiano ius existimat, Egin hardum, in Caroli magni
Vita, Cum annalium laures lia mensium auctore pugnare, cum ille
Stephani pontificis 5 , hic Zachariae auctoritate tradiderit suis
214쪽
se Chil dericum regno privatum, leve esse. Pipinum bis cons
cratum, unctumque suisse gallorum regem, ut est sapie uter ani
madversum a Pagio, primum Zacharia, tum Stephano III. i) pontificibus. Itaque nihil esse inter Eginti arduin, et historiae laures-ha mensis scriptorem pugnae. Alterum enim quod Stephanus perfecit, alterum quod coepit Zacharias, memoriae tradidisse. Etenim Sive anno 75a., sive, ut alii putant, anno 75 I. a , quorum qui
dem postremorum ad similitudinem veritatis propius accedere videtur sententia, Zacharias inungendum gallorum regem Pipinum Sanxit, Obiisse certe eumdem pontificem quinta, ac decima martii
diu anno 75 a. , Stephanumque, qui decimo diu post pontificatum obtinuit, insequenti ann. 753. in Galliam prosectum, lulio menso anni 754. in sandionysiano coenobio unxisse rurium, ConSe-
Crasseque Pipinum, ratumque habuisse, quod Zacharias do Chil-derico statuerat. His praesidio esse anonyinum scriptorem et diligentem, et aequalem temporum illorum, qui utriusque uncti O-nis, Consecrationisque mentionem fecit, ut nullus esse posthac
videatur de ea 3) re dubitandi locus. Quare Natalem Alexandrum 4 qui Egin bardum accuset, quasi novum quidpiam et
excogitarit, et i nonn mentis mandarit historiarum, magno in errore Versari, convinci quo facile eius aetatis, qua gesta res fuit, monumentis posse. Repelli praeterea Natalem testimonio Ni hel ungi 5), qui appendicem ad historiam iussu Childebrandi avun.
culi Pipini regis editam scripsit. Accedere autem ad hae C an m
215쪽
nymi r), cuius est paullo ante facta mentio, consensionem. Non ergo fabulas ab Egin hardo fuisse litterarum mandatas monumentis, qui scriptorum eius aetatis fidem sequutus, Clii ldericum auctoritate sedis apostolicae regno privatum, et Pipinu in regem suis
se a stancis salutatum confirmavit. Cointium, qui vitiatum α
216쪽
esse Nibet ungi locum arbitratur, eorum more agere, qui Cum Vetera monumenta sibi adversari cernant, non codicibus manu scriptis, non aliis documentis, quorum sit illustris vetustas, non denique ulla ratione freti, sed uno suo arbitratu corrupta, atque adeo re probanda censent. Iam vero ann. 752. vel potius 75 I. dictum Pipinum Dancorum fuisse regem actis conciliorum, quae Celebrata in Gallia si , cum is obtineret principatum, demonstrari, atque effici plane posse. Creatum ergo suisse, unctumque ponti ficis iussu a Bonifacio moguntino Pipinum regem, curn summum pontificatum Lacharias administraret ; rursumque an. 754 a una cum filiis a Stepilano III. fuisse unctum, et Consecratum. Quare scriptores gallos, qui annos ipsos quindecim imperasse Pi-
Pinum affirmant, exordium epochae ab se constitutae ab unctione secunda sumere; acta Vero synodorum, historicosque ceteros, qui plus annorum numeraverunt, ab eo tempore computandi secisse initium, quo Lachariae auctori dictus rex Dancorum, un
ctusque Pipinus suit. Quod si in annalibus lolsellianis 3) an
no 749. missos a Francis legatos Romam ad pontificem fuisse te. gimus, annoque 75O. unctum consensione, potestateque Lachariae Pipinum regem; diversitatem quidem notarum temporis nihil obstare, quo minus vera res sit, quam tot Scriptores, tanta et vetustate, et diligentia memoriae prodiderunt. Diversitatem enim, discrepantiamque notarum temporis nihili ab criticis peia
di consuesse, modo sit de re geSta, contractaque Summa omniumnia torum, monumentorumque Consensio. Quo responsi genere
cum adversarii de itinere f. Petri Romam disputantes utantur, nullam esse caussam videri, quamobrem in hac controve sia reprobandum pulcnt. Ac seri sane potuisse, ut lolsellianus Scriptor, quod statutum anno 75 o. fuit, hoc item anno eodem Persectum arbitraretur. Quamquam fuisse aliquos, qui indicatum ab eo tempus non gestae, sed compositae, decretaeque rei censerent.
217쪽
Quod si qui sunt ita instituti, ut concludi ex epistolis Zachariae negent posse, sectum eius aetate Pipinum fuisse regem, quod non is modo, sed etiam Carolus Martellus Pipini pater appellatus ab eodem pontifice suerit regis nomine, cum tamen hac tanta careret dignitate; hos, litteras Zacliariae Omnes si legerint, non modo errare se, ubi de Carolo Martello disputant, cognituros, sed etiam intellecturos Pipinum ipsum, antequam dictus rex esset Francorum, maiorem domus suisse appellatum si . Nam eos, qui silentio Anastasii bibliothecarii abutuntur, nihil omnino proficere. Non enim, quae praetermissa ab ipso sunt,
numeranda continuo in salsis esse. Verum se hoc argumenti genus minime morari. Per se namque, ut adversarii ad Anasta
sium confugiant, licere. Hunc enim, quod in pontificum vitis tacitus praetermisit, commemorasse perspicue in historia sa). At Egin bardus, quae Carolus Magnus puer gesserat, ignoravit. Quid ad rem p Fac nutricem 3) non consuluerit, ut ex ea, quid Carolus insans gessisset, cognosceret, an dubitandum de maximis
rebus est, quas a maioribus acceptas posterorum memoriae Commendavit Θ His se tam levibus coniecturis moveri nostri non patiuntur. Inania enim esse aiunt, ut illa de submissa regum barba,
ruae Natalis Alexander salso fuisse ab Egin hardo scripta de senit, ut fidem homini esse in ceteris negandam evinceret. Iam vero etsi vera scripsit Egin hardus 4 , tamen, si errasset, malam
218쪽
ret eius firma, ut quae auctoritate maiorum nitatur, de pulso Childerico, unctoque, potestate Zachariae, Pipino rege sententia. Paullo esse graviora, quae opponuntur a Bossuetio i). Hunc autem sic statuere. Ah an. 64I, ad 749. cum maiorum domus, hoc est praesectorum palatio opes auctae, amplificataeque suissent, minus apud francos valuisse auctoritatem regum. Cumque Clodovei secundi filii regnarent, praesectis eisdem fuisse ducendorum exercituum, administrandique regni potestatem datam. Eligendi, constituendique huiusce magistratus, non regi, sed Optimatibus imperii ius suisse. Αnsegisum Pipini Eristelli, qui avus Pi-
pini regis suit, patrem et praesectum palatio fuisse, et Austrastae principem, eiusque principatus anno circiter 687. haeredes filios dixisse. Pipinum Eristellum victis neustris, hos redegisse in potestatem, tantamque potentiam suisse consequutum, ut Dan Cossuis legibus parere cogeret. Ergo dictum fuisse anno circiter 693. principem stancorurn, haeredesque silios et principatus Austrastae et dignitatis maiorum domus in Neustria secisse. Carolum Mar- tellum, mortuo Pipino Eristello patre, hac tam insigni, et magna potestate fretu in ad an. 74 I. regnum francorum rexisse, ita ut Merovingi nomine, ille revera rex esset. Post divisum princi- Patum inter Pipinum, et Carolomanum fratres fuisse. Cum Carolomannus an . 747. monasticam vitam professus esset, Summam
imperii Pipiniam obtinuisse. Hoc res galliarum statu au. 749. suis-Se. Itaque Optimates Dan eorum, qui nomen regis ei, qui nihil regium ageret, concedi non ferrent, de Pipino, qui re ipsa esset, appellando rege cogitavisse, legatosque ad apostolicam sedem mi sisse, qui pontificem consulerent. Zachariam nam erat is eo tem pore pontifex) respondisse, dici eum sas esse regem, qui summam obtineret in republica potestatem. His responsis acceptis, gallos in Pipinum transtulisse regnum, non petiisse, ut id sua auctoritate pontifex saceret. Huiusce rei scriptores veteres testes eMe.
Itaque eos, qui Gregorio VII. assentiantur, affirmentque solutos auctoritate sedis apostolicae iurisiurandi religione gallos suisse, qua suam Chil derico sidem obstrinxerant, ut hunc de regno deturbare, Pipi numque regem dicere valerent, cum antiquum historicum, quem auctorem sequantur nullum habeant, inanibus qui
219쪽
dem coniecturis uti ad implicandam rem posse, assensionem vero a doctis hominibus extorquere non P Se. Nostri mirari se dicunt, quid caussae fuerit, quod cum scriptores rerum gallicarum et graves, et singulari eruditione praestantes, Post institutam, auctamque maiorem in modum praesecto
rum palatio dignitatem, Me vignos I) nomine solum, non re-
ipsa reges suisse negent; tum unum Bossuetium nullo teste, nulloque vetere monumento ductum, quam ut quidquam nobis con- Cederet, omnia pervertere, suisque civibus adversari, atque resistere maluisse. Iam vero se, qui antiqua monumenta consideras
sem, resque ab rege Theodorico Chil derici patre, et Carolo Mar-
tello gestas animo collegissent, ita denique secum constituisse; ubi opes maioriam domus creverunt, neque tam fuisse imminutam potentiam regum, ut BOssuetio visum est, neque adeo viguisse, nihil ut de ipsa dereptum esse videretur. Huius rei Caussam non optimatum populi francorum consensum, sed aetatem
Theodorici regis suisse, qui cum septennis, mortuo patre, Cr itus fidei Caroli Martelli esset, vixque ad vicesimum tertium annum preduxisset vitam impedire non potuit, quin praesectus palatio maiores sibi spiritus sumeret, amplificaretque dignitatem, et fortunas suas α). Confirmatam deinceps a Pipino, ac magisque auctam suisse maiorum domus potentiam, non solum insantia 3), sed etiam stupore, ac tardia te ingenii Chil derici regis. Nam si principum regni contentione summam imperii iure haereditario Caroli Martelli filii consequuti essent, opus consulto pontificis numquam fuisset futurum. An ii, qui Austrastae principes, nesciis Pontificibus, Carolingos dixissent, atque in hos ipsos summam P testatem, imperiumque in Neustriam transtulissent, quin regum habendam esse rationem existimassent; ubi actum de nomine est, veriti, ne quid minus sancte, pieque agerent, ad pontificem le-
220쪽
gationem Petitum consilium misissent Θ Rursum incredibilo videri, qui tandem in regni solio sublimatum Pipinum, oleoatum
in solio regni, ac regni honore sublimiatum dicere historici antiqui gallorum potuerint, si nihil ille, praeter nomen, CONSequutus mset. Ac ne in cogitationem quidem cadere, si ius Galliae tantum optimatibus inerat, ut valerent ineptum principem de imperio, ac dignitate deiicere, appellareque, quem Vellent, regem, potuisse Stephanum tertium si), non repugnantibus stancis, diris devovere eos, qui in posterum tempus passi fuissent unum aliquem regno potiri, qui ortus e Pipini stirpe non esset. Itaque Pipini, cum praesectus palatio esset, potentiam, non haereditario iure partem, sed imbecillitate regum, atque usu fuisse; quodque
erat in Childerim δε seu impotentiae, hoc totum non ex Potestate, qua vacaret, quaeque iure in alium quempiam translata esset, sed ex imbecilla aetate, tarditateque ingenii adolescentis esse prosectum. Qua rei ai francis non de inani nomine suisse, sed de imperio ab una in aliam stirpem transferendo cogitatum; opusque proinde non consilio solum, sed etiam auctoritate sedis apostolicae fuisse, quae iuris iurandi religione subditos Solveret, ut eligere regem possent, quem prospicerent reipublicae utilem suturum. De consilio, quod Bossuetius addit, nescire se nostri respondent, quorsum evadat. Ridiculum enim osse deliberare, consilium que de re persecta a pontifice petere. Gallos autem, si imperium suapte auctoritate, ac nescio Zacharia, in Pipinum transtulerant, quid habuisse reliqui, de quo consulendum esse Petri successorem arbitrarentur 3 Regium ne nomen λ At sublata potestate, do inani appellatione quaerere, idem esse atque irridere ecclesiae universae primatem velle. Sed usu potestatis Chil dericus carebeat. Id vero permitti posse. De iure autem nos agere, non de usu. Nam quod Pi pinus, quae ad regem pertinerent, saceret, Parvi referre. Non enim in controversiam revocari, an faceret; sed an ius in regnum haberet ullum. Ius vero obtinuisse, ostendi auctoritate
Veterum non posse. Itaque huc rem omnem recidere, ius ne obti-