장음표시 사용
241쪽
dem suisse, solutosque subditos si) iuris iurandi religione. Passum praeterea suisse, ut haec in suo regno declaratio pontificis publicaretur, gallorum regem. Non ergo nihili habitam suisse, ut
Nam Clementem VIII. pontificem non solum decreta Sixti, atque Gregorii, de prohibendo Henrico rege Communione ecclesiae, Sed etiam quae scripta de regno, quo rex idem exciderat, suissent, revocasse. Quamobrem sa) Bossuetii, adversae opinionis
Patrocinium susceperit, magnis in erratis esse Sententiam.
Quod Malago lae, Bellar mino, aliisque scriptoribus, qui pontificis partes tuerentur, galli restiterint, quin horum ab apostolica
sede suerit confixa opinio, parvi referre. Neque enim n t S, anathemate ne sint plectendi galli, sed utra sit vera de pontificis
auctoritate gallorum ne, an ceterorum orthodoxorum Sententia,
quaerere, habereque et exempla, et decreta permulta in promptu, quibus sese expedire ab argumentis adversariorum P sint.
242쪽
Resistere ne pontisci maximo princ*es
laici aliquando Possint λErat id quidem proponendum hoc loco quaestionis genu S, ne
plus tribuisse romanis pontificibus videremur, quam sedis aposto licae defensores acerrimi postulassent. Ergo ut imperatoribus, regibusve pontificem, ita imperatores, regesque resistere pontifici interdum posse, scriptores celebres in primis, singularique eru
ditione praediti censuerunt t). Rem autem omnem hoc modo explicant. Pontificem, cui plenitudo sacerdotalis inest, si quod Deus avertat) legibus, quae cum iustitia pugnetit, aut violenter
in aliorum possessiones irruere, aut evertere e Clesiam conetur, moneri primum etiam, atque etiam oportere, ut desistat: repugnantem Vt, armisque coerceri, reprimique posse. Id vero fieri caute debere, si nempe locum obtineat iure naturae praecepta defensio, Sitque perspicuum, a pontifice maximo violari divinam, atque naturalem legem. Iam vero qui sacerdotio his rationibus permotus resisteret, eum nullam habiturum in poni ficem Potestatem. Neque enim ei, qui subest, imperare principi licet. Quamobrem hoc inter laicum principem, sum nriamque Sacerdotem interesse. Principem laicum christianum, cum subditus ecclesiae sit, in iis rebus, quae pertinent ad religionem, si sua contra religionem eamdem abutatur potestate, ah sacerdotio puniri, ecclesiae sententia, et privatione auctoritatis, qua abuti audet, pos se: pontificem vero maximum, qui sacerdotalem obtinet potestatem, Cuin se superiorcm habeat nullum, iudicio subiici alicuius non posse. Itaque si ei resistatur, fieri id quidem defensionis naturalis iure oportere, secus non oportere. Quo etiam tempore laicis quidquam audere, inconsultis sacerdotibus, nefas esse. Id vero
quandonam concedi laicis debeat, difficile diiudicatu videri.
243쪽
Des ecclesiastica Potestate. Ac de laica quidem potestate, ut orta sit, utque sinibus quibusdam contineatur, satis est ut existimo paragraphis superioribus disputatum. Sequitur, ut explicem, quemadmodum instituta ecclesiastica suerit, quibus data, quibusque sundamentis, praes diisque nixa, atque munita sit, utque in Ordines, Classesque Varias distributa in universum terrarum orbem manaverit.
Necesse ne fuerit Diros institui, qui Potestatem in ecclesia obtinerent psisse autem in ecclesia viros, qui potestatem eius pascendae, gubernandaeque obtineant, quoniam ostensum alio loco si) est, nihil est caussae, cur esse rursum ostendendum Putem. Iam vero ut in quacumque hominum societate, quo pax tranquillitasque servetur, necesse suit magistratus sa) condere, qui eam regant, ac moderentur, ita ne quae turbae, dissensionesque aut de doctrina, aut de rebus ceteris orirentur, quae conserunt ad animorum concordiam, unitatemque colendam, ecclesiamque in Actiones di-sCinderent, constituenoi omnino fuerunt, qui rem christianorum publicam administrarent, quibusque potestas et docendi, et bonos confirmandi, et in improbos animadvertendi 3 esset. Ac si vivis apostolis haereses natae, totque seditiosorum hominum scelere concitatae propter doctrinam, disciplinamque turbae magno et Poriculo, et damno populi christiani fuerunt, quot in actis apost
lorum ab Luca, in epistolis a Paulo 5 , inque apocalypsi f
244쪽
ab Iohanne apostolo numerantur; negari certe non poterit, si rectoros nulli instituti essent, consistere, sine manifesto miraculo, nullo modo potuisse ecclesiam. Itaque maiores nostri et recte, et
Sapienter presbyteros episcoposque suisse populo i) christiano da
tos dixerunt, qui doctrina, hortatu, et si opus esse arbitrarentur, redargurtione, ae poena homines suae curae, fideique creditos in ossicio continerent, itaque instituerent, ut consequi Sempiternam salutem, selicitatemque possent. II. Potestatem Praesulum ecclesiae Ox Deo in eosdem
Praesules Permanaras ostenditur.
Est vero potestas eorum, qui rem ecclesiae publicam administrant, duplex. Alteram ordinis, alteram iurisdictionis vocamus.
Atque ordinis quidem potestatem dicimus, quae intima est, ut
245쪽
recte animadvertit Petavius I , ordinationisque vi obtinetur, cuiusmodi est character, ordinandique ficultas, quae in unum episcopum cadit. Potestatem vero itirisdictionis, quae ex OrdinialiO- ne item manat, non aliam esse, quam ius administrandi, ac re
gendi, sive pascendi populi christiani. Ut autem plures sunt in
ecclesia ordines, ita sunt etiam Ordinis potestates plures. Sed sunt illae sane ita distributae, ut quae superioris ordinis propria potestas est, ea in inferiorem cadere Omnino non possit. Intelligo
autem fuisse aliquos, qui, cum noVis rebus studerent, ac ut veterem unamque veram doctrinam aversarentur, adeoque in haereticis numerari, quam cum ecclesia catholica sentire mallent,
potestatem non presbyteris, episcopisque, sed ecclesiae fuisse concessam, al, eaque in sacrorum praesides translatam a) arbitrarentur. Quin etiam suerunt interdum e nostris impotenti ingenio homines, qui cum novis inventis magnam se consequi et existimationem, et gratiam putarent posse, ita sunt de pontifice ma
ximo, deque opiscopis loquuti, ut in hunc tam gravem, tamque perniciosum errorem incidisse viderentur 3 . Itaque exagitati a doctissimis, eruditissimisque viris sunt, qui veritatis summa cum
246쪽
CHRISTIANARUM LIBER IV. 23 ilaude sua, et utilitate populi christiani pa tmcinium si) susceperunt. Sed age quid de re tanta maiores nostri docuerint iuvestigem US.
Iam primum Omnium satis constat, Petro potissimum, a
tum apostolis ceteris suisse a Christo Servatore gubernandae ecclesiae auctoritatem datam. Ac Petro quidem impositum id fuit nomen, ut indicaretur, in eo tamquam in petra sun datam 3)esse ecclesiam. Quid Θ si ipsi, apostolisque ceteris traditae cla os regni Caelorum fuerunt, ut quaecumque ligassent, solvissentque
in terris, eadem ligata, solutaque in caelis intelligerentur λ At
si res ita sese, ut adversarii existimant, habuisset, non Petro, sociisque apostolatus, sed omnibus membris christianae reipublicae concessa haec tam insignis a Christo potestias suisset. Iam vero
parabola de servo, quem Dominus constituit si er familiam suam s), quid tandem efficit, quam a Domino, non ab ecclesia esse Constitutos rectores, praesectosque coetuum christianorum 3 Ac si omnibus, qui constituunt christianam civitatem, hoc mi ecclesiam, adeoque communitati data potestas clavium, instituendorumque ministrorum fuisset, haud sane intelligo, qui dici
247쪽
a Paulo quiverit, unum corpus I ecclesiam esse in quo membra essent divinitus distributa, quorum alia praeessent, clistincti8que muneribus sungerentur, alia subessent, omnia tamen iunctim ad salutem, tu tegritatemque corporis pertinerent. Atque ipsum
quidem Dominum ossicia distribuisse, idem est auctor Paulus, et aliquos quidem apostolos constituisse a , alios prophetas, alios
pastores, et doctores, qui ceteros docerent, ac moderarentur.
Apostolos autem, atque prophetas constitutos a Deo fuisse, quis neget Θ Cumque eadem sit de pastoribus, doctoribusque ratio, quos certe episcopos, presbyterosque suisse liquet, consequens plane est, divinam item esse presbyterorum, episcoporumque institutionem. Nam gratia Dei 3 ministri ecclesiae dantur. Gratiae autem quis osse auctor, nisi Deus, potest Θ Age vero, cum Paulus ad se antistites asiaticarum urbium accivisset Mil tum, hortatusque esset, ut coetibus christianorum prospicerent, in quibus positi a Spiritu sancto, ut eosdem regerent, suissent, Partes ne ullas ecclesiae in iis constituendis suisse significavit Θ Quid Θsi scribens ab Titum 5), eum se Cretae reliquisse testetur, ut presbyteros civitatibus daret, quin ullam ecclesiarum, quae in urbibus iisdem vigebant, mentionem secerit p Non ergo auctoritatem ecclesiis inesse ad costituendos antistites putavit. Atque mirabile cuiquam videri poterit, qui sactum sit, ut protestantes, qui inaiorum traditiones aut parvi, aut nihili penderent, nullam
que ab se rem concedi, ponique dicerent, quae non Confirmaretur auctoritate sacrorum bibliorum; vhi de ministrorum ecclesiae novi testamenti institutione agebatur, eam ex ecclesiae pol
248쪽
CHRISTIANARUM LIBER IV. 233state post Christi in caelum ascensum, proficisci putarent, quamquam huiusce opinionis in sacris litteris ne vestigium quidem inveniri possit, multaque contra reperire liceat, quae, ut demon-
Stratum est, eamdem ipsam opinionem evertere videantur.
Sed patres, qui proxime attigerunt aetatem apostolorum, quique post oratione, scriptisque ecclesiam et defenderunt, ct amplificarunt, apostolorum doctrinam sequuti tradiderunt, non ecclesias, hoc est coetus Christianorum, sed apostolos, qui a Chri
sto accepissent auctoritatem, iis imposuisse manus, quos aptos rei bene gerendae cognossent fore. I ssit ne autem manu rem gratiam Dei, et gratia Dei episcopatum, presbyteratumque dari. Gratiam vero Dei quis neget ex Deo in hominum animos per
naeus 4), ceteri quo patres, quorum paullo post testimonia describam, cum de episcopis iure divino presbyterorum ordini superioribus disseram, quod est in praesidibus sacrorum auctoritatis, hoc non ab Ecclesia in eos translatum, sed a Deo praesidibus iisdem concessum existimarunt. Ex qua re intelligitur, non
eamdem esse constituendorum ministrorum ecclesiae, regumque dicendorum rationem. Reges enim a populo, cuius consensionem,
249쪽
voluntatemque confirmet Deus, Constitui; sacerdotes autem, Pastoresque ecclesiarum per alios pastores, a Deo. AC miror eorum tarditatem, atque imperitiam, qui, cum in evangelio Matthaei i) legerint, cum qui fratrem frustra monuerit, iussum a Christo fuisse, ut ad ecclesiam referret, quae reum emendaret, a C renuentem Parere, ab Se, ut ethnicum, atque publicanum reiiceret; censuerunt, ecclesiae nomine, non eos, qui primas in coetibus obtinerent partes, remque Sacram Christiano rum administrarent, sed totam communitatem intelligi oportere. Quemadmodum enim universum Coetum ecclesia eo in loco significabit, si puniendi reos, a Christo. non communitati, sed a poestolis, successoribusque, ut supra demonstravimus, liqueat suisse
auctoritatem datam 3 Quamobrein labitur Bud deus, qui hunc sibi
locum adiumento esse ad suam opinionem constituendam puta
vit posse. Sed Oxemplo ecclesiae, inquit Buddeus a , plane intelligitur, episcopos, diaconosque ab ecclesia eligi, atque institui
apostolicoruu . Verum in sexto capite electionis, ordinationisque diaconorum sit mentio, quos electos quidem ab ecclesia suisse constat, institutos autem, rituque impositionis manuum conseCrat , non item.
Apostoli enim, quibus potestas huius ritus perficiundi data suerat, manus electis diaconibus, ad ipsosque adductis imposuerunt. Capite vero XIV. non ab ecclesia, sed a Paulo, et Barnaba civitatibus, in quibus christiani solerent, datos suisse presbyteros Lucas scribit. Pergit Buddeus, ac docuisse apostolum 5 animadvertitu luinam dicendi ab ecclesiis praesides sacrorum christianorum essent, quibusque virtutibus excellere deberent. His constitutis, per.
250쪽
Spicuum esse, subdit, magnis in erratis eorum esse opinionem
qui doctores ecclesiarum, id est episcopos, atque presbyteros ςa Deo vocari, atque constituti arbitrentur.
Ego vero quemadmodum hoc sit ex Pauli praeceptis consequens, nullo modo prorsus intelligo. Nain ex virtutibus, quas gratia Dei si hi christianus parat, vocationem sequi assentior, Constituti vero proinde ab coetu christianorum episcopos, id
Vero est, quod ut sit ex antecedentibus consequens, demonstrarii nihi, sin minus veritate, at opinione saltem volo. Sed vereor, ne
sit difficile. Quid autem difficile dico, quod fieri omnino non
potest pAt enim dicet quispiam, si apostoli, succeMoresque eorum
episc0pos, presbyterosque constituebant; ex apostolis Pr
DCta fuerit necesse est auctoritas ministrorum ecclesiae, Origine autem, mediateque, ut aiunt, a Deo. Qui autem sic disputant, non animadvertunt, in costituendis, consecrandisque episcopis, atque presbyteris esse genera rerum consideranda omnino duo. Alterum eni in genus est earum, quae Propriae apostoloriam, in primisque Petri, et suC Morum sunt, al-