장음표시 사용
301쪽
iis libris, quos edidit contra Celsum epicureum. Nam episcoporum originem repetit iam inde ab aetate apostolorum. Quinetiam in commentariis, quos in libros novi Testamenti scripsit,
duos esse in quaque ecclesia epi SCOPOS , quorum alter sub aspectum cadat, alter non Cadat; inque opiscopos clavium, quam Christus apostolis dederat, arguendorumque sceleratorum virorum, ac Satanae, si Opus est, tradendorum potestatem manasse defendit. Quae res plane essicit, successisse episcopos in apostolorum locum, apostolosque ipsos Valuisse potestate cPiscopali, tametsi ea, qua nunc episcopi gaudent, et maiore, et ampliore.
Eodem sero spectant cleri I romani litterae, quas ad Cypria.
num episcopum carthaginiensem medio sere saeculo tertio dedit. Non discrepat Cornelius α pontifex epistolis duabus, qua-
Bia aerihete . haae diistita τε I. assiemabat. eor non item assit mastent romani presisteri, a qua diae l. quihus stilla a lesi a daeera parvae a. a qua a plorata orant SM da Cypriano paullo post. Ieterea ha e M iacul, ah elam romano anna circiter 2M. aeripta ad peianum leti f. Manelios epi, . m. ad a. Curiatium pag. M.
.. ginaria quadam . et Inani maeuom Impo, iit a ,, episeopalam 1 hi tradera peti vim enit . . . . Ide et
302쪽
rum alteram saeculo codem ad Cyprianum scripsit, alteram ad Fabium episcopum antiochenorum. Unum enim in ecclesia quaque catholica episcopum esse oportere testatur. At si institutione humana opiscopi superiores presbyteris cment, non tan
ta fuisset necessitas, ut unus ecclesiam episcopus moderaretur.
Cyprianus autem episcopus i) carthaginiensis, et martyr nonne episcopos romanos Petri esse Sucessores, episcopatumque
non hominum voluntate, sed divino nutu, institutoque invectum
, te . . . . . Igntrahat aenam pia pura via apertiri
. . atus .... vim paama ea . ut epis patvm eoae m. , Exti perat .... Factua ea autem Cornelius epise m
piamum papam. Sed da curiatii testimentia taliquis erit nam aeri. opperiuntur disserendi i ea.
303쪽
in ecclesiam fuisse assirmavit Z Accedit Firmilianus i) episeo
pus caesareensis in Cappadocia, et aequalis temporum illorum. Nam in litteris, quas ad Cyprianum, cie tingendis rursum haereticis, qui ad catholicam ccclesiam venissent, dedit, Odinatio.
Dicaria apostolis episcopos successisse confirmat
Iam de patribus, qui quarto, sequentibusque saeculis floruerunt, ut de Iulio, de Liberio, ceterisque romanis pontificibus,
de Atlianasio α) deque Cyrillo alexandrinis, de Epiphanio salaminio, de Hilario pictaviensi, de Ambrosio mediolanensi, de
Augustino hipponensi, uno verbo de omnibus episcopis; nemi ni dubium csse potest, quin divina sententia fuisse praesules ec-
haec sunt, quam ut obaciei tenebria a quoquam pem videanter. Mali aliam sunt id huicitia, tibiisva trieris Eoa ii. molis in optati milistiani, multa in cytilli hierosolymitani, aliorumma patrum Ope 2Miquae paullo poat pioserentur.
304쪽
clesiae institutos, successisseque apostolis arbitrarentur. Nam qui Hieronymi, Ambrosiastri, et longe recentioris Eutychii alexandrini testimoniis abutuntur, ii quidem magno in error Versam tur. Longe enim discrepans eorum scriptorum, in primisque Hieronymi sententia fuit, quam ut contorqueri in alium sensum a
puritanorum, lutheranorumque sectione possit. Ac miror i equidem ita esse aliquos animis comparatos, ut quoniam aut Calvini, aut Lutheri partibus studerent, nihil actum a Petavio, a Natali Ale. xandro, ab aliisque scriptoribus orthodoxis, nihil ab Hammondo, Hallo α), Pridam, Pearaonio, Beveregio, ceterisque episcopalbhus an is adversus Salmasium, et Blondellum persectum iactent; cum orthodoxorum, episcopaliumque anglorum in hoc genere Iibri tanta vi orationis, tantaque gravitate, ac Veritate perscripti sint, ut nihil supra, ad decretum religionis catholicae demonstrandum, desiderari posse videatur. Atque do his quidem, nequis sine ratione quidquam a nobis Probatum putet, agemus
mox diligenter, ostendemusque, solutis argumentis adversariorum, iniuria suisse Hieronymum, ceterosque a Blondello in erroris su
Redeo ad actorum apostolicorum locum, quem paullo ante descripsi. Nam a Spiritu sancto episcopos constitutos, ibidem , Paulus confirmat. Iam vero qui constituti a Spiritu 3) sancto , ut regant ecclesiam Dei, suerunt, hi profecto divina voluntate, divinoque decreto constituti fuerint necesse est. Neque enim intelligo, quibus aliis uti vocibus apostolus potuisset, ut epise patum iuris esse divini significaret. Nam quae ipse, sociique sanxerant, eorum non Christum, neque Spiritum sanctum, sed apostolos suisse auctores Paulus aiebat, ne qua in distinguendis praeceptis oriretur confusio. Quamobrem cum de virginibus praeci
305쪽
pit, dico, inquit i) dico autem non nuptis etc. Contra, ubi prae
ceptum divinum indicat, Praecipio non ego, ait, sed Dominus. Rursus episcopatus, quem in administrandis occlesiae rebus, regendisque non laicis modo, ac diaconis, sed etiam presbyteris consistere dictum est, divino iure est institutus, si gratiam con
ferat. Confert autem gratiam sa). Est igitur divino iure insti
tutus episcopatus. Hortatur enim Paulus Timotheum, ut ne gratiam negligat, quam esset impositione manuum presbyterii cou- sequutus. Eam vero consequutus gratiam Timotheus fuerat, cum ei impositae manus ad OPis Vatiam Suscipiendum essent. Est autem postremo loco animadvertendum, rerum earum,
quarum initium in ecclesia post apostolos nullum invenire Iicet, osse ab apostolis, Christoque ipso primordia repetenda. Episcopatus autem post aetatem apostolorum initium repcrire non 3 licet. Sunt igitur primordia opiscopatus ab apostolis, Christo
que ipso repetenda, a quo auctoritatem apostoli acceperunt. Atque haec satis de episcoporum institutione dicta sunt. Age nunc videamus, quibus momentis rationum argumenta, que is maxime
puritani considunt, eludi, refellique possint. Refelluntur Salmasia, Miaei, et malchii argumenta. Claudius Salmasius vir de puritanorum secta in iis libris,
quos de fenore tru uico ), deque ePiscopis, et Presb- toris 5 publicavit, etsi pugnantia interdum loquutus cst 6 ,
306쪽
CHRISTIANARUM LIBER IV. a 9 Itamen sic statuit: nullos suisse aetate apostolorum episcopos,
qui dignitate, auctoritateque presbyteris si) antecellerent. Nam
initio quidem presbyterorum genera fuisse putavit omnino duo, quorum alteri docendi, alteri curandi, ministrandique impositum onus sa) esset; illudque iam Pros bienoriam, hoc ePACOPO-
M -etrix tam , et nullum erat diserimen nominis. eum . . tantum esset discrimen ait Ilai; neeo in arais
307쪽
risu, quamquam par utriuSque potestas erat, appellaretur. Exa.ctis apostolis, invaluisse paullatim Fis Porum a Presbyteris ita, ut nunc usuvenit, distinguendorum morem, illisque progressu temporum attributam, adem tamque Presbyteris suisse constituendorum ministrorum, administrandaeque I ecclesiae secubtatem. Quamobrem distinctionem presbyterorum ab episcopis suisse humano iure introductam in rempublicam populi christiani defendit, eoque rem disputando deduxit, ut ordinem esse nullum divina lege institutum contenderet a . Georgius Walchius cum Iutheranos consectaretur, in eo libbro, quem inscripsit antiquitatum ecclesiasticarum 3 commmdium, ecclesiam christianam nullum initio, nisi docentium or. dinem habuisse dixit, qui ordo non presbyterorum modo, sed
etiam OPiscoporum Vocaretur. Mox ne quid minus castigate scribpsisse videretur, ita quam latius patere cognorat, sententiam angustioribus veluti sinibus coarctavit, ut haec adiungeret: n Quos madmodum Vero collegium presbyterorum in singulis ecclon siis non poterat ea indole non esse, ut alter alterum aucton ritate apud plebem superaret, ut ii, qui noviter inter presbyn teros recipiebantur, cederent illis, qui diutius ea dignitate ga-
γ, visi erant; ut denique ob negotiorum Varietatem, et multitu-
η dinem, quae ad presbyterium spectabant, uni vel alteri pres- γ, hytero partes certae demandarentur: sacillime fieri potuit, ut
η penes praecipuae quemdam auctoritatis presbyterum summas cura, et quasi directio ceterorum Staret, quem κοπ' ἐξα- γιs
distrationemque Meraria.. a m eurarat . in amna u.
308쪽
CHRISTIANARUM LIBER IV. 293n myum, ceu inspectorem ceterorum presbyterorum i) vocas hant. Ex quo Vem eiusmodi praerogativa adeo omnibus sesen non probabat, ut potius alii omni conatu id agerent, uti ser-n varetur aequalitas a inter presbyteros, alii e diverso episv copalem 3 eminentiam, ceu proficuum ecclesiae institutum,n defenderent; mirum non est, si statim post apostolorum ae-n talem scriptores de episcopatu tam varie sentientes deprehen-n damus n. Atquae haec ille mutuatum sese a Buddeo fuisse nfatetur. Horum autem argumenta, ut ipsi dictitant partim scripturae auctoritate, partim maiorum traditione nituntur.
Est Vero primum eorum argumentum 5 huiusmodi. Paulus, inquiunt, cum Mileti ageret, litteras ad presbyteros eph si Q misit, quibus eos, ut ad se venirent, adhortabatur. Sed
quos capite Vicesimo actorum, Versu decimo septimo Presby
teros, eosdem Paullo post Lucas γiscopos appellavit. Non ergo episcopi a presbyteris discrepabant aetate apostolorum. Quid Θ si omnibus presbyteris, episcopisque, quorum fit loco modo indicato ab Luca mentio, idem munus tribuerit Paulus , Pascendae nimirum ecclesiae 7 ὸ Erat ergo unus ordo epyscoporum, et Pr
Sed varias esse intelligo in hoc explicando actorum vostolicorum loco interpretum, neque vero magnopere inter se dissidentes sententias, ut conciliari, componique non possint. Sunt enim
scriptores, et hi quidem docti, 8 ac veteres, qui episcopos suis-
309쪽
se interdum etiam presbyteros vocatos existiment, idque iam maiorum auctoritate demonstrent, quamvis episcopos, quos nun C dicimus , tunc etiam, cum apostoli florerent, dignitate, auctorita. teque superiores sin licibus presbyteris suisse arbitrentur. Itaqueaceitos Miletum fuisse a Paulo non eum modo, qui ephesinae,
sed etiam ceteros episcopos, qui in finitimis civitatibus ecclesiis praesidebant, censent ι . Atque Irenae a) quidem auctor sane vetus , ac nobilis, qui a Polycarpo Iohannis discipulo accepisse di.
sciplinam sertur, non Epheso modo, sed ex proximis etiam urbi-hus accitos Miletum a Paulo fuisse episcopos, atque hoc modo explicandum esse Lucae in actis apostolicis locum scribit. Est autem auctor Hieronymus 3 plures in Asia storuisse episcopos aetate apostolorum. Qua in re doctissimos, vetustissimosque scripto
res sequitur duces, quibus sane, quod a viris apostolicis, quos
noverunt, rem acceperint, ubi de ecclesiasticis rebus agunt, plurimum esse credendum arbitramur. Iam vero esse in actis apost
licis quaedam video, quae plane ossiciant et Epheso, et e finitimis civitatibus accersitos Miletum episcopos suisse. Sic enim Paulus
cum senioribus , quos ad se evocarat, agit, ut Luca teste satis
explicate significet, triennio 5 se diu noctuque apud eos labo
rasse monendo, ut rei operam darent, suaeque, aliorumque saluti prospicerent. Ephesi autem triennium Paulum constitisse quis cre. dat 3 Iinino vero peragratam eo temporis intervallo Asiam ab eo fuisse, cognosci ex apostolorum actis potest, quorum auctoritate
310쪽
CHRISTIANARUM LIBER IV. 295Salmasius, Blondellus, Buddeus, Walchius, aliique huiusce tem
poris protestantes e sectis lutheranorum, calvinianorumque abu
tuntur. Quare Demetrius si argentarius, qui iniquo animo serebat a Paulo promulgari doctrinam Christi, conqueri apud vul
gus ephesiorum coepit, quod apostoli hortatu non cives modo sui, sed ceteri etiam asiani ad sacra christianorum adducerentur, contemta superstitione Dianae. Idem apostolus, congregatos Mileti opiscopos Cum alloqueretur, nemo, inquit, a) vestrum ignorat, qua non tinentia, temperantiaque Versatus apud vos suerim, quihusque laboribus perfunctus sim iam usque ab eo tempore , quo in Asiam veni: nunc autem prospicio eorum , qui adsunt, et Per
quos tramisi Praedicans regnum Dei, nullum posthac, qui me videat, suturum. Quinam vero fuerunt hi, per quos ubi ingressus in Asiam est, transiens praedicarat 3 An ephesii solum p At Ephesi constiterat, non transiens de religione Christi disputarat. Quamobrem praecipuas saltem urbes Asiae indicarit his verbis
nocesse est, in quibus e Clesiae Constitutae essent, quibus episcoe
pi , qui Miletum rogatu, accersituque Pauli convenerant, praefice
rentur. Hoc si Verum est responsum, est autem mea quidem sententia quoniam scripturarum auctoritate , vetustissimorumque doctorum consensione firmatur verissimum; nihil negotii erit, quod Buddeus, Walchiusque subdunt, refellere. Aio enim, omnibus idem onus presbyteris, quos Paulus ad concilium convocarat, suisse impositum , propterea quod omnes episcopi essent, curamque
Est praeterea non inepta, neque absurda 3 eorum opinio , qui et episcopos, ct presbyteros, quorum fidei, veluti paroecis qui
husdam, credita singularium quarumdam ecclesiarum cura, administratioque erat, quique episcopis parebant, Miletum ad Paulum accessisse; quamquam est, ut dixi, quam Irenaeus tuetur, sententia longe ad veritatem propensior. Episcopos enim hortatus aposto