De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

91쪽

tem, eum circumflexo , βαρυτερον est quam in cum accentu syllabie tantum qui grauit in quem desinit ireti lexus, magis quam Flabi-eus auditur. Si exstaret, quod Suidas commemorat, ApoI-lonii scriptum περὶ του la, non dubito quin ex eo peti posset longe certius aec liquidius, argu

rl, h

92쪽

Ad pag. II. .

Ruinai veterem sectione , D, quam Pristia minarus, gens ως. Ita Iliaeus de Apollodori beredit. p. 6. Qων εἰς mi ἐμην μηrrhae. Sed etiam Mein Deo Reishius eandem eorrectionem adhibuit. Nonoeeurrunt sana mihi apud isticos pro eos plura exempla ita, ubi praeFossi ευ cum verbo ire, M venire, aut mittere, aut ducere, iacteatur in re an mala, et numero una, e quae sum plaritas individius eosiectast nam in multitudine quidem rerum an malarum, alia est ratio. ποηρ - et του δι ιοπας, ala τον δῆριον. Sed tamen Homerus et saepissime, ita locutus es. Vt n. LAOa. 7, 'Ios. d. l , an arina. 22, 2oa et aliis pluriba locis 'sque apud H mertim ἐλθεῖν σοῦ τινα, idem quod ἐλ ιν εἴς τινος, omisso per elli in vocabiit habitati loci, κλισIην, λον, μεγαeον. vom ellipticam formin non Homerus tantum, sed etiam Attici fumarant. Neque idem es, ελθεῖν προς τινα, vel Attice. ως τινα Si enim aliqais ad alteram venisse intelligitur, histingue potestatem eius conveniendi habuerit, etiam foris. Alia apti se iam Euphiletus rens via disere se venisse ad amitos domam ipsorum nam continuo fle pergit. καιτο- ριε ενδον τελαβον, τους δε υκ ἐπιδηριουντας

93쪽

i Nibit e mutandum. Mures loci Atticorum vi eo.

gendi in Minem essent, priusquam sermula ista, Reishio proscripta, exsularet. Nam ut Comicum omittam, Lysias etiam orat de Aristoph. bonis p. in ha- ' et ει, θων eis. τῶ πατέρα - ιμ-. Et ibi quoque Reish dedit δε que , et ser sequitur et Alter vi C. hoe quid. Ioeo Leodi ii iidem, quum Ora I p. r. libri nihil mutare Videantur. Recte opinyr.

In utroque loco actor ad eos, quos dicit, venisse se ait domum ipsorum quod discrimen aecurate ReiEius notauit. Et iampridem Veschen ad Herodot Pag. 299. nihil se dubitare stripsit de serma, ελθεῖν aut εἰσελθειν an τινας non meminisse tamen, an degatur item αφικέσθαι an τινα Itaque huius ipsius Lysiae loei, qui mine tractatur, ille tum immemor erat ut et simillimi v. Aelian. V. H. XII, I. ubi εἰς Λ νασίαν ἐψ-r arae. xiton si mutatqm est, εἰ Ἀσπα ία -p., an Vere, am .hisam, quamuis codices auctore narret Nee enim

ibi sermo est de domicilio, sed de cubiculos euiusmodi exempla mihi nulla in promptu sunt. De aliis huius

formae, λθειν an τινα, vide oen ad Gregor Cor. p. I9. et ab eo laudd. et ex seraptoribus, non Atticis.

adde Apollod. Bibl. II, 4, 3. quod bruiter trairat Abresis. Aniinadu ad Aeschyl. p. 23s. IV.

94쪽

seu asiquid eorim quae dixisset, binnulla ex iis etiam ipsos factitare. Cur ergo non dixit, ενια δε ιυνῶ καὶ αυτοὶ τυγχανουσιν ἐπιτηδευοντες, praesertim quuii eius oratio, i cuiusquam alius, verbis plena esse

soleat Sed Farum 4o est. Potiuisi aliqvid et dicere et audire, et allasfacer viderε, quod ipse facere inminsistieris et rursus insiture alipsi facere, quod

ipse me dixeris, nee audieris, ne asiosfacere animavi verteris. Quatuor igitur sunt memisq, non tria. Nee debet quisquam vereri, ne qn recte dicatur, morae, prout δε . Immaum in Egniensi tum in Opponendo solet interdum rotetiis vortari nominibu ενιοι, τινες, τεροι, αλλοι, etc. Denisiam Olyntb. I. p. 36. ων οἱ κεν ἐκ πτ ῶν πλουσαι γεγονασιν, οι

Aeschinem c. Tim. p. IV. Drahenhorchius ad Thomam, in α μεν, Lycs a memorat quas Utatam D mulum, ουτος μεν, ουτος A. Vt me H eam probet, laudat pristi timorationis primae Antiphonteae. Sed neqtie ibi neque omnino apud Antiphontem, neque, ut puto, apud nsium quenquam tritum et Erobotum scriptorem, eius axemplum foranulae invenias. In loto Antiphontis legitur lio formuta, ea quam diximus, τουτ μεν, του το δ' Non sequitur, I hoc modo locuti sunt, etiam altero locutos esse. In formulis unus maxime spectandus es singuae sits, qui nulla militudinis regula sontinetur Denique aliud est, ratiocinari, quomodo

loqui

95쪽

quodam ab Xenophontis nomine conferiEttim uiti a aenarius, Diatr in Eurip. Fragm. c. H. p. 2 KL colligens id ex cra, quod Xenophon Hellan. l. T. p. III sq. edit. Hutchinscit sibi narret Age i peccata et hominis et imperatoris in hoc antem libello c. o. g. . Agesistis dicatur ἀναμασητος τελευτησαι. Hoc ora simpliciter ibi dicitur, secer m adiunctioνη, καὶ πεοὶ

Petenuit Messatis multo, sed nihil neqra injisos cirret. sui milites, neque in hostes' Ad pag. 48. num laudare fati s FVGENIUM RVLGARIN irus et Dueu Graecia8. a nasum maxime commota et plurianum adiista popuιιrivm suorum philosophiam et mothyn aemulantiam sudiar qui antequam ab Arigvso Eusebi Em accitus Petropo- abiis, complures onnocii se mens praeter alia, edidit L Nestio an nihil aliud hic serit Reietius, quam ut

unum quoddam alahenariani iudicii momentum elevaret. Nam alia sunt, eaque haud paxillo maiora. quae dubiam faciant istius libri auctoritatem. Et quae nuper in singulari libello scripsit hnius V. C. ut Mesilaum Xenophonti redderet, sunt quidem bona partim et inseniosa, sed minui valida ad persuadendum. IV.

96쪽

edidit Logicam, e veteribus ac recentio inera esllectam et Elementa Mathematica, hausta e doctrina Segn . νι ma quor- hrorum in utroque munditia et eis. gantia aitet orationis Graecae tu illo altero etiam eloquentiae manat beatissirio P

..terpres male intellexit Graeea verba Mee sunt: ουδ πάντα τα πυσματα βαρεία ἐπιτάσει οὐ λαμλα πλεῖσro εξαγριάλισται. Vertit ortus neque omnia nomina interrogativa, aliaque plurima, gra vi tenore aequabiliter pronuntiantur, At i sol. Duilis lisse dicit; neque omnia nomina interiogatiua graui tenore pronuntiantur. Immio nec alia HuIim aequalitatem omnino seruant me es, etiam in aliis orationis Fartihm plurima funt exempla dicti amu, siquam inomasiam trahentium, et analogia tontrariarum. Illud autem, meais επιταθει, dubitar

ae nou potest, qui cito Sanaumbit, βαρε ε τλ

Ad pag. sa. Fragmentum se esse illius omentariori in Ioannis Philoponi Grammaticam, siqnis colligat ex. hi e eius verbi p. an. a. οὐχ ως λεγει o Φιλόπονον De ντωνυ alio , - ἐλεγανε ἐορεῖ' Dixi ah Aldoino. Fragmentum diligentius consideranti ho podii pate. bit, disputari a Charace aduersus Philoponunt, ut saepe in libris de Sy taxi Apollonius ex aduersus Zenodorum

97쪽

ι I ortis nometi me interrogatiuum semper motin i Agno gravis tenoris id adeo consanter ferit, ut etiam in is ipso quem supra dedimus Charatis loco, ubi his negat eius in minis tenorem acutum in continua. tione sopiri tamenstri erit contra vectorum sentia-tiam potius quam contra morem suum, τὶς ῆλθε, cum graui. Sic in aliis quopte Dei alias regulas, FHelis Ur in loris radebantur, non raro Aldus neglexit. Sed etiam alii Grammisitorum editores; non solas Avωs, ita peccarunt. Queritur Syotimius ad eahem Apinoni, quas ἐγκλιτικῶν et ΟρΘοτοπυριεμ regula Apollonius tradat, eas partim observatas esse in vulgaritas editiovotis eum quibus etiam se nong nquom alveinatum esse sollonii Meemrat ossa sui ed die eognominis meus, ut leviter dieam vitiis aueis m

dodonim et alios disputat me oratio, huais est 1,

PARTIS a.

98쪽

deptem abhinc annἰ aliquid scribere sum orsus de

prosodiae Graecae accentus inclinatione , absolui. que primam eius argumenti partem, in qua de tenoris consopitione seu epositione agebatur. His proximis diebus prodibit pars altera, de tenoris retractione praecipiens. Tertiam, in qua consider bitur deuolutio tenoris, a dictione posteriore in prio. rem transmissi, quoniam praeter inodiam ampla est, divisim per al;as occasones proponere animus est. Hoc nunc libello. qui a me scribendiis erat, eum in publica disputatione defenderem sum complexus ea, quae ad res varias in illa traditas prima parte, Vel corrigendas, vel supplendas, vel etiam illustrandas, pertinere mihi videbantur. Paginari quas duas caussas attuli, cur syllaba ultima tenore acuto in constructione amisses, nota inis signiretur grauis tenoris, ea quum non satis idoneas iudicarem , quaerenti mihi amplius, videbatur eius rei verior caussa haec esse, quod olim ita scribebant ut omnia vocabula inter se nexa cohaererent, nec ullo interuallo posterius a priore distaret. Quum ergo semel introducta esset consuetudo scribendi accentus, quoniam videbant eam rem etiam ad singula voeabula dirimenda opportune inseruire, ideo in

99쪽

φyllaba ultima quae acutum deposuisset grauein viique notandum putauerunt. Itaque hodie, quilini scribendo vocabulorum interstitia fieri soleant, ac-xentus grauis mitti gne possiet, ut etiam spiritus lenis. verum alia omnia dididi nupei demum ex porphyrii libello περὶ προςωδοις, quem ineditum antea, Iraeterito anno publicauit in Diatriba sua de

quibusdam Codicibus Graecis Venetae S. Marci Bibliothecaee, pag. Io 3--II8. Vir celeb, apud

omnes hima, deque his ditteris optime meritus, et indies melius merens. Villoisonius Eum libellum suisse partem primam commentatioruti a Porphyrio scriptorum in Dionysii Thracis Artem Grammaticana, ex praefatiuncula satis larum est sed ex eadem illud quoque patet, ab his de prosodia praeteptis, in quae commentatur Porphyrius, non ipsum Dionysium Thracen, orsum essed fuisse alium quendam aetate illo posteriorem, cuius ignoratum fuisse nomen videtur qui ea praecepta in tironum gratiam a se addita, primo loco in Dionysi Arte tolloearit Non igitur, , Villoisonius pag. Is e . alibi putat ubi Porphyrius in eo libello Techniei meminit, Dionysius ab eo inteli gitur, seὰ is tutus de prosodia praecepta in opetis Dionysiani principio

addita legebantur. Et scire iam possumus, arguente id illa Porphyrii praefatione, omnia Veterum Grammaticorum in Dionysii Artem Scholia, quate- nus prosodiam tractant, non in Dionysi propriam Artem, sed in hanc eius accessionem ab isto Anonymo factam, Scholia esse. Hieranonymus quicunque

100쪽

cunque suit, , ut mihi placet a Dionysii Thra. cis aetate propius quam a Porphyrii absuit, paullo antiquior aut recentior erit initio epochae Christia. hae Is igitur primum, quod ego non putaram vnti iam factum esse, ut in omni stilaba non habente acutum aut flexum grauis poneretur, id antiquos secisse ait, et ideo hunc ab sis tonata syllabia hum dictum esse. Nam ita orpyrius pag. III. Ἐξηγουμενος la τι λεγὲν ποιεῖ τοῖς ἀροχαίοις συλγαβικος τονος ἡ βαρὲι σε, φησὶν τι ars συλλαβη ῆς μῆ έχουσης τὸν Ἀξεῖαν. 4HΘετο. Quod non addidit, si τήν περιωτοομένην, ea caussa factum est, quod quum flexus tenor qui et largit et rursus cadit, im etiam ita signaretur, , e tacuto et graui compositus, si, quatenus tuebatur flexa syllaba, ea iam in acutarum numen comprehensa erat; quatenus grauabatur ea iam signo grauis erat affecta. Pergit continuo Porphyrius: ν γαρ κδεων ο λεγωμ, οτι παθοι συλλαβ=k κωρις is συλλαβῆς της ἐπυσης τον κυριον ονοκ την βαρεῖαν ἐπixχεται αῖον, Θεο ρος. o e καὶ το δω, καὶ νορος, βαρεῖαν ἐρεχοντο το γαρ o τον κυριον τονον. ε Tum quare discessum postea sit ab illa veterum consuetudine ponendi grauis tenoris in omni graui syllaba, rationem hanc ab illo afferri ait, ne libri notis et signis oppleti desermarentur. εἴτοι τὴν

τῆς συλλαsης η βαρεια, δε σίν αι μὴ καταχαρασσηται τα βιβλία, τουτο νυν ου γίνεται. Reprehendi a multis Grammaticum ait Porphyrius, quod ineptam rationem afferret Nam ita, inquiunt.

siquis