De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

81쪽

llevia rectere tenorem acutum possit. Inime t mei casibus articuli nominatiuis eundem tenorem habeat. Intelligit hos casus forma plena et persecta, quae in dus numer m omnibit tribus generibus, in plurali autem in genere duntaxat neutro seritata est ab omnibus Graecis, a Doriensibus etiam in masculino et seminino: τος - τον τον, ταί, τώ. τοἰ, τοιI, τοὶ Ergo Apollonius tribuit acutum his particulis, non gravem. Iam praepositisne et mo 1χθssabas et disyllabas omnes acutas esse, idem Apollonius ut rem notam et certam sumit ad aliud quiddam arguendum. 4, a. p. 3 13, 3 o. 'D MI- Ius a me notatus est locus de coniunctione ἀλλα:sed omnino quoties a Grammaticis vocabulum supergns nam Ulabam, graue dicitur, semper illi

agnificant aut paroXytonon , aut Propam tonon, aut properispomenon, aut etiam Xytonon, quod fit deprimendum in appositione, verso in grauem acuto nunquam eius generis Vocabulum, quod

per se meris grauibus liabis constet. Dixi modo, Apollonium omnes praepostiones dicere acutas. Debuit excipere tres, vi et Brsed non excepit. Immo ibidem loci postquam dixerat, praepositiones eo quod proprium acutum haberent, ubi producerentur, etiam attrahere acutum in

ultimam syllabam, exempla subiiciens, tales ait esse praepositiones H, et ades. 3o 4, 3. Ergo

ai Pit ho idem ab Apollonio in is, quae habet de M. verbio, ἀιο, IV Io. p. 327. AR

82쪽

si ἀνι, sicut προτI, acutum in ultimam syllabam attrahites sequitur, 'cui iam ante Productionem, V προς ita εν. Bis iam in mentem venit mihi dubitare, annon decem istae Particulae ατονοι, quarum enumeratio facta est, ipsae quoque olim et sierint, et a Glammaticis habitae sint acutae semel ad Io- . eum illum Apollonii, paullo te laudatum, ubi casibus aetas articuli praepositivi acutus tribuitur 3. iterum ad loca duo Aristotelis, quae in alium sim

infra proponam, Vbi acutus tribuitur particulae ου, quanquam appositae Verbo, et αποφατικῶς, non

ἰνητιν ,sirpatae Augebat hanc dubitationem, quod nihil me apud Veteres Grammaticos de ulla 1ctione accentu vacua legisse memineram. Sed quum inde a Theodoro Gaza omnes Grammatici aliud consensi tradant, studui conuenienter ad eorum dominam interpretari, quae illis Iocis ApolI nius et Aristoteles dicerent. Verum hic alter locus Apollonianus, qui omnes praepositi'nes, et nominatim ἐν acui ostendit, explicatu mihi difficilis est.

V1 An dictis aeuis recte gravetur ante

comma.

Quum dimo acuta non gravetur in fine periodi aut membri, quia pronuntiationis cursis ibi definit aut intersissit quae tandem caussa est, cur illa soleat grauari ante commaticam distin nem Loquor de commatibus iis, quibus pronuntiatio sola regitur ;non de iis, quae plerique hodie solent in libris Graecis et Latinis edendis nimium crebra ponere, Vt

83쪽

ui imperitioribus confli uendi negotium facilius reddant Quam consuetudinem ego hactenus probare non possum, quod non debebat hoc pronuntiationis regendae signum diuerso usu adhibeti, ne fieret incertum Ea igitur quae intelligi volo commata, sunt interualla temporis minima illa quidem, sed i me interualla, quibus membrorum articuli distin

λιστα, παινοι, σοξαι, τιμαὶ, στεφανοι, χαριτες. p. 264. o με λογισμος, ευθυνῶν καὶ τῶν ἐξετα-

σοντων προςδεῖται ἡ σε σωρεὰ, χαριτος καὶ ται νου δικαία τυγχανειν τί In his exemplis non est obscurum, ibi ubi distineti commatica est, pronuntiationis cursum tanquam aliqua interposita mora, paullisper inhibendum esse. Itaque pronuntiabimus acuta ultima sellaba et λαβων, et τιμαι, et λογι- σμος, et δωρεα Quid ergo est, quod non ut pronuntiamus, ita etiam scribere solemus Non usu paui codices veteres manuscriptos sed tamen puto illos nobis hunc morem ita scribendi praetuisse. In quo haud scio an melius fuerit eorum contemnere auctoritatem Nam praestat, scripturam a pronum tiatiohe diuersam non esse. Credibilius est autem, librariorum culpa vitiosam scribendi rationem obtinuisse, quam veteres in pronunuando legem accentus necessatiam violasse.

84쪽

Vm. Visuim aevi a granari debeat nomm τις

interrogativum. Intenogatiuum nomen is, quod solum in oratione acui solet, annon ipsum quoque Potius grauandui est AIdus, qui codices manuscriptos adeo religiose typis expressit, at initio quidem etiam

omnia scribendi compendia et eorum cuiusque varietates imitaretur, nusquam in Hortis Adonidis, qui liber est eius primorum Vnus, es, est δαει, cum

acuto. sed ubique τὶ et δατὶ cum graui exhi5et.

Porto ex ipsis recentioribus Graecis nonnulla, qua doctrina et iudicio excellunt, in libris quos aut a se, aut ab aliis etere lingua scriptos ediderunt. hanc eandem rationem quam Aldus tenuit, sine dii-bio consuetudinem veterem Iecuti usurpant I. Nec reperio caussam, quare de regula quae tenorem acutum in continuatione sepiri iubet. nomenta interrogatiuum eximatur. Non enim haec potest caussa esse, nequis infinitum pro interrogativo accipiat Quanquam enim etiam ipsum infinitum obtenoris deuolutionem grauatur: εἰ δὴ Θεον ανε τω ελπετα τι λασέμεν ερδων at interrogatiuum natura sua primo construi loco solitum, grauabitur ob tenor rem amissum concursu insequenus vocabuli, nisi ntenorem ab hoc deuolutum susteperit. τὶ γῆ, τὶς

δῆμος ' , μοι οὐδ' ἐπαγ- Itaque ad arguendum

infiniti et interrogativi discrinun sola satis est utrius que diuersa constructio. An ut pronuntiando impellamus tenorem interrogatiui Non possunt eaus iam hanc dicere, qui ex ceteris omnibus di nibustiss

85쪽

II, , quas tenore validius impula profiuntiare oportet, nullam tamen acuere in scriptura solent. Nec videtur interrogatiui nominis tenor unquam esse impellendus, nisi quum aut flectu moti loquimur, aut necessariae distinctionis causia volumus id ipsum n

men praeter ceteras orationis parte maxime aduerti. Myod ubi contingit, solent addi nonnunquam particulae inclinabiles. τὰ νυ ριοι Mam ηδε 'lavore ἐστιν ουτοσ Deinde omnium Grammaticorum veterum haec obseruatio est quarum dictionum fignificatio sit duplex, et infinita et interrogativa, eas omnes et infinita significatione acui, et interrogatiua grauari Neque obseruationem hanc tollunt aut restringunt mono labae circumflexae, ut et is, quibus iisdem utimur et ut infinitis, et ut interrogatiuis Circumflexus enim ex acuto et M aut compositus, eandem stilabam et attollit, et rursus deprimit Habent igitur monosyllabae circumflexae

inclusiam et acutum, et grauem: quorum alterius potestate fit, ut infinitarum constructionem admittant; alterius, ut interrogatiuarum. Iam si acuendum esset interrogatiuum nomen τοῦ , quum in or

itone post id alia dictio quaeeunque sequitur prosecto, quae Grammaticorum veterum diligentia fili non commisissent, ut quod unum de regula excispiendum erat, id non exciperent, praesertim quum eius tam requens usus esset Quod enim Apollonius Alexandrinus , a. o 4, as scribit ), non omnes intenogatiuas dictiones grauari potuit hoc propter monosyllabas circumflexas dicere Nam circumflexae dissiones, ut monuimus, Possunt illae

86쪽

quidem grambus eo utari, sed a Grammaticis nacularum numero haberi solent. Atque ut ille hoe dixerit ob interrogativum Pronomen τις, quod uti. que per se cultura non tamen dixit, illud etiam in contextu positum acui. Ergo hanc videntur Grammatici habuisse caussam, quare non excipe. xent pronomen τις, quod'laum id in oratione aliis

dictionibus antecedat, si hae inclinabiles fuerint, ab his tenorem habet si non inclinabiles , propter

harum continuam pronuntiationem grauatur.

Atque huius grauationis sum etiam locus polis Ionii a I8. 39, o satis arguit Postquam dixerat, nomina et aduecti quae sint et infinita et inoterrogatiua, quum infinit sint, acui, quum interrogativa. grauari, haec infert, αγενειν δεικννται. ori 'o κτουμενον, Quo λλον Ῥευτονον ἐστι πευστικον δε αειστο- - λογω τῆς αρχουσης μοι φυνεται. Forsitan aliquis Apollonium dicat loqui de nomine τις per assis flexo, in quibus disyllabum factum, si infinitum est, acuitur; si interrogatiuum gratiatur demπου τινος AνοοἀνΘρωπου At non ideo, quid opus fuerit Apol. Ionium dicere, τινος, cui τίνος arauari Non enim vult ostendere, cur alterum horum graue tuti alterum acuatur Nam in omnibus vocabulis quae sensu et infinito et interrogativo usurpari queant. idem fieri, ut altero sensu acuantur, altero grauen. tum ipse iam dixit, et pro regula posuit Neg hant puto alii, Verum illud esse. interrogatiua omnia grauari, IuteIea quod nomen τις interro. ga tuum

87쪽

gatiuum acueretur. His ergo ita occurrit, ut etiam id ipsum nomen per se acutum , in orationis continuo cursu tamen grauari dicat, Vtpote quod natura sunt primo construatur loco, sitque λεξις η αρχρυ-

exae Iod si casus disyllabos nomina τις intelligi

voluisset Apollonius, tum, opinoro ec hoc addi siue inter verba το τις et αοριστουμενον, Ut diceret, 'eti μενον κατα την κλίσιν σισυλλαβησαν , et aut omisisset illa Ver i etsi λογου της αρχουσης,

aut certe addidisset οξυνομε s Vel totius aliter omnino esset locutus Quid enim est, ob t. t onem

primae syllabae, nisi addas, tenorem habentis Numi po erat ultro subintelligi Sed nec το λογα,

dixisset, verum simpliciter, ξυνομενης της αρχούμνης, et, μετατιΘε Αὐνης της τασεως κατα τήν αρυουσαν. Ubi enim rei ratio aliunde petitur, non

ex ea ipsa re, cibi non dicitur λογος Aογος est

eius ipsius rei, quae qualis esset, quaerebRtur. Atqui si quaeris, cur lio graue Vltimam syllabam, qui respondet, ob tenorem stllabam primaeo is caussae quidem satis dixit: non enim unum et idem vocabulum per se duo tenores habet sed non dixit λογον, h. e. non ex ipsius ultimae sellabae ratione demonstrauit, quare illa grauaretur Ergo patet, Apollonii sententiam eam esse quam disimus, momen τις interrogatiuum ut praeiens aliis dictionibus grauari, propter raucinis continuationem. seὰ et tetera quae attulimus argumenta, per se minus grauia sunt, et locus hic Apollonii vereor ne vitio sit corruptus. Nam etsi nec varians lectio vlla

88쪽

vlla e coiscibus notata est, neque 'am Sophianu hut Duduhius, aut Portus, aut Sylbyaegius locum suspectum habuerunt mihi tamen videri hepit untiosus esse, comparanti locum alium Ioannis Charm. xis Grammatici, cuius adhuc praeter Apolloniuriunius a me reperta est de accentu nominis me interrogatiui praeceptio. Etenim Charax in libello 2 σξιθῶν ἐγκλ- ών edito illo in Hortis Adonidis, ita scribit p. a T. a. exu. Καὶ το τῶ λογω την

Mi συνεχέε. τίς ηλθε. Iane contrarius est hic Iocus Apolloniano. Id primum intelligitur, verba haec, τῶ λογω τῆς ἀρχουσης, a Charace itidem sivvsurpari, ut ea ostendimus ab Apollonio usurpata esse. Non syllabam dictionis primam intelligit --

Tum dictionem primam ordine constructionis. Deinde autem perspicue docet, interrogatiuum nomenta ideo quod in constructione praeeat, cui non, ut nos putabamus, et V Apollonii verborum sententia est, grauari. Non satis video, ut ex principatu quem illud in construendo tenet, ipsius acuendi necessitas existat sed consuetudo linguae potuit hanc necessitatem inducere. Aut igitur Charah Apollonio aetate recentior, si tum alia erat vulgi

consuetudo, eam secutus est aut inter ipsos vetexes Grammaticos hac in re dissensus fuit aut denique alterius utrius Grammatici locus est deprauatus. At omnino Grammatici solam veterum optimorum scriptorum et maxime poetarum consuetudinem et linguam spectauerunt: neque Charax non eandem Propositam habuit, ex toto fiagmento patet. Pori

89쪽

ως verisimile non est, in tali re dissensem laterv teres Grammaticos intercedere potuisse neque v etur silentio sum praeteriturys fuisse Charax, qui alias diligenter notet diuersam aliorum sententiam

Ita memorat p. a 6. b. accuratiores Grammaticos et

Aristanehum nosse duos qntiniuos culos in no Vocabulo, Nitis alii 'ocabulum positione trochaicum, h. e. ParoxItonon quantitate pedis trochaici, acuere

inckn bili *quente, ut, 'δρά μοι. Sic idem alibi p. o. a. aeprehendit Romanum alibi ib. hi' Ioponum, qui Mmani discipulus suit alibi deniquq . a M., Telephum. Ergo aut Apollonius e Cha--ce, aut hic ex illo aecqrrigendus. Non ex Apolloqnio Charax Dimnaee Hyd Charaeem legi, Fimi πα- vincunt ea verba quae continuo addit, 'εν κρινίζεται ν τῆ συνεχεία. Quae verba nisi omnia eiicias, id quod vehementer est durum, ineptissima erit correctist, s legas , βήμαται. Debet igittur. CLaxue. Apollonius qrrigi, et facillime potest, nullis impedientibu nos eius verbia, quo minus pro ita μεσαι scribamus οξυνσα. Mihi quidemiveram hanc esse loci Apolloniani correctionem etiam a d persuadet, quod non simpliciter dixit esse OF τ προ , sed κἄλλον ξ τονον το πιν ωοριστουμενον. Si enim oppositio fit inter Vocabulum acutum et gl aue, quid opus erat acutum dicere magis acutum At si opposisto sit intex duet acuta, id quod per se acu tum est, et manet acutum etiam disellabum factum, dici potest magis acutum eo, quod acuitu duntaXat quamdiu monobllabum est, et acuitur nou quω inter 'gathi; propritu 1 hunc tenorem habeant, sed

3 quia

90쪽

quia et ut interrogatiuum natura sua primo loco positum, debet aliquam tenoris eleuationem habere, nec ut monosyllabum et habens vo talem breuem,

Mi quam simplici accentu eleuari potest obiiciat aliquis, ita locutum esse Aristotelem de Soph. H. c. q. g. 8. et c. I. f. a. ut οξωκον di

λυουσι γαρ αὐτὸ τῆ προσδιοι. λέγοντα το ου eis τερον. osterior locus os δε λυτέον, λον. οὐ τω ταυτὰ σημα-ει, o an, ου καταλυεις, ὀξυπιζον. το ε se κατα εαδ βαμπερον 31Θεν. Vtimur sane vulgo comparativis pro absolutis Ue tum qui talia comparativa primi usurparunt, ii vu-que comparationem secerunt, sed rem comparatam subintellexerunt deinde consuetudo retihuit sor4mam, oblita est rei comparatae. Mihi quidem vi. detur etiam in isto Aristotelis exemplo modus com paratiuus proprie adhibitus esse. Nam ου exiliter adspiratum, quum est αποφατικον, etiam μανον est quum κνητικον, aeuitur. αποφατικον, et αρνητικον, sere similiter inter se disserunt, ut in lingua nostra patria, nichi, et min. ου autem, cum spiritu denso, circumflectitur i. e. partim attollitur, partim deprimitur, ideoque habet coniunctum

et' acutum et grauem Ergo ου cum acuto, est

οξυτερον quam ου, cum circumflexo, quia sellaba circumflexa eadem et largit, et cadit: ου a

temal