장음표시 사용
351쪽
publice docendi ossicium, e uiua caussa Paulus tacendi in Ecclesia praeeeptum mulieribus imposuit, sed ob alias non iniquas causas, ut videre est in Synodo Antioch. apud Euseb. I. 7. cap. as; & in Hieron. l. r. adversius Pelagianos i Sicut ergo non lieee colligere ex ista iacultate Viris Lateis , di Mulieribus concessa, ipsis publicum ossicium, publicam auctoritatem . aut IIie- rarchicam dignitatem fuisse concessam 3 ita nee in eo quod Monachi in Ecclesia ex indulto Ecclesiae canant propter quod Ballamon laudatus obiter carpit Monachos sundamentum aliquod statui potest eosdem ad Hi rarchici status dignitatem perveniss. . XXVII. Improprie certe, sed meliori titulo Psalmodia , quae ex olscio sit a Clericis, qui Ecclesiis populi deserviunt dieitur functio Hierarchica, quia illorum oblisatio fundatur in Ordine Sacro Subdiaconatus, vel in Ecclesiasti eo beneficio proxime, et remote in Tonsurae Cleriealis susceptione, sine qua omnis de Ecclesiastico Beneficio provisio irrita est, de utraque hec dispositio ad hierarchiam spectat, quippe cum aliquo sensit, tum Tonsura ipsa Clericalis, tum ordines Eeclesiastici Hierarchici dicuntur. Discrimen hoc agnovit S. Hieronymus Epist. I. ad Heliodorum ubi ait: Alia caussa essMonachorum , alia Clericorum. Curiri paseunt oves, ego pastor. Illi de A rari vivunt, mihi quasi infructuose arbori securis ponitur ad radicem, fi mu-uus ad Altare non deferoi unde definiuntur Cleri ei in lege a. Cod. Theodosiani de Episeopis de Cierieis ii , qui Divino cultui Ministeria Religionis
impendunt, hoc est censecrantur ad Divinum cultum , de Religionis osse iapro ceteris exhibenda ι idemque intellexerunt Canones Laodiceni in verbis his: ---οῦ destinatos scilicet ad psallendum , de ad id consecra tos solos Clericos, quod interpretibus Zonara, oc .Balsamone I
seu suggestu- ascenderent, XXVIII. Neque ex hoe quod praecellant Monachi in Actibus Contem
plationis. 6c ferventissimae Cnaritatis in serri potest , saltem propter haee eosdem ad Hierarchiam , seu sacrum Principatum pertinere, id enim alsr- mare, idem est ae Wiclefistarum de Hussitarum errorem cooptare in Concilio Constantiensi damnatum Sess. xv. in qua statuebatur quod : quicunque
est humilist, EuIesia se vicinior, or in Amore Christi quo ad suam Ecclesiam
amantior est, in Ecclesia militante major, re proximus Cbristi Vicarius re putandas . Cuius propositionis sensus est quod principatum quemdam, de
agendi in alios vim , atque praerogativam Charitas praestet, majoremque eos gradum non tantum prae aliis, sed super alios ascendere, qui Charitate praecellunt, hoc est gradum superioritatis de Principatus, quod absolute a Wicleso, fuitque sectatoribus assertum Synodus Conistantiensis damnavit. Errabant itaque Wies esistae quod Charitati debitum Saerum Principatum .dc adnexum putarent, cum ad Actionem Charitatis unusquisque fide: is ad instringatur, non tamquam minister Christi, de particeps supremae illius potestatis Hierarchicae, quam habet Christus in Ecclesia , quem propterea solum Pontifcem , seu Hierarcham Universorum voeat Eusebius l. I. Histor. c. 3, sed tamquam motus ad illam a gratia per Christum concessa, quatenus Saninctificator est hominum, de fons omnis iustitiae, virtutem praebens ad Charitatis actus , de Contemplationis, non auctoritatem praestans , nec suos nos ministros eorumdem actuum constituens r quamobrem , qui hoc fundamento con
tendere vult Monachos in Hierarchico gradu consistere, is etiam Sacri Pr n
352쪽
ei patus aliquas actiones a nobis proprio nostro nomine fieri arbitraretur , de ita Sacrum Christi Principatum mutilaret. Nec valet quod S. Bonaventura Sera finis Religiosos comparet, quia Angeti illius O=dinis Divini Amoris incendio pra ceteris inflammati . atiorum sunt inflammativi r quia mobiles tu se alioram sunt motivi: Acuti sunt, ct penetratisi: quia sunt inseriorum .er suppositorum reductivi: quia quos igne charitatis accedunt ad Deum qui fursum es deducunt; qu/a actιvi. θ exempli su ativi. Non enim propter hoc
Hierarchicam potestatem complectuntur, de in Hierare hic o gradu esse di. cuntur; siquidem licet quo ad plura Sera finis Religiosi assimilentur, prae insertim, quo ad Beneficium. quod a Deo accipiunt , cte quoad utilitatem , quam altis impendunt, non tamen illis assimilantur quo ad auctoritatem , quam circa inferiores, dc suppositos, ut vocat S. Bonaventura . illi exerunt ex Divina ordinatione ab his perficiendi, tum cum audiunt Divina oracula , tum cum recipiunt Divinas illustrationes in qua auctoritate eorum proprie Hierarchia , εc Hierarchica lanctio radi eatur. Quod si alibi S. Doctor nimirum cap. s. Patris s. Breviloquii Hierarchicam , & Conte Iativam vitam pro eodem usurpat, ut inde inserat animam debere purgari, illaminari , et persici , purgari autem a concupiscentia. a malitia, ab ignorantia . ab iUrmitate, ses ampotentia , quilque videt S. Docttirem in hoc loco vitam Hierarchicam accipere pro ea, quae convenit homini, qui sibi quodammodo Rex sit, & mysticus Hierarcha , nec sine turbatione gravi Ordinis Ecclesiae transferri potest ad Ordinem Ecclesiae Hierarchicum: quare nec rictus dilectionis Dei, nec alia exercitia pietatis a Monachis peracta Hierarchicas esse iunctiones ex dictis concla datur , quia nee ab Ordine Sacro , aut iurisdictione procedunt, nec auctoritate aliqua, de ut aiunt superiori
In Ecelesta gradu indigent ut exerceantur, nec In inferiores exercentur, nec supremi Hierarchar Christi ministeria sunt, nec ordinem illum servant, quem Omnes hierarchicae sunctiones servare debent, ut cum subordinatione ad superiorem Hierarcham fiant, in quem qui agunt, opus suum reiiciunt. eique luam functionem attribuant . Naaraitaenus, ut veram fatear, Ora tione 26. Guberuasiones , Carsis casiaeationes interpretatus est, sed singula. ris est haec interpretatio , nec Textui tantalium conformis, quam Propterea Sacri interpretes respuunt , ceterique Patres: quanquam oc nunc ueatio haec
illi ipeciei gubernationis aptari potest, quae homini tribuitur sibi imperanti, tuos motus animi ad rectae rationis dictamen flectenti; spirituali nimirum cuidam hierarchiae, per quam homo sui ipsius Principatum quemdam sacrum spiritaliter, ac mystice complectitur, non vero illius Principatus fit Particeps, quo Rectores Ecclesiae gradu Hierarchico ornantur , 5c cohonem stantur . Et haec quo ad primam Conclusionis partem .
XXIX. Quod spectat ad alteram , quae est de Monasticha Instituto Clericatu aucto, oportet primum animadvertere quarto Saeculo praxim veterem immutatam fuisse , quae Monachos omnes a Sacerdotio arcebat, se ipsos tantummodo exercentes in decantandis Psalmis, ac perpetuis orationibus , dc Scripturarum Sanctarum lectionibus, iisdemque memoriter pronuntiandis.
De S. Athanasio scribitur quod fuerit omnium primus , qui Clero Alexandrino Sacerdotes ex Monachis dederit, de Casilinus auctor est AEgypti scilitudinis Monachos ex coetu tuo Presbyteros, dc Diaconos habuisse. Athamnasiam imitatus est Eusebius Vercellensis Episcopus , oc sequenti Saeculo
353쪽
S. Augus inus, ut testatur Possidius in eius vita ea p. II. S Hurmius in Epist. ad Heliodorum , de Rusticum caussam reserens huius Disciplinae hane
repetit tum a Fra m Potisone, tum a nutu, sic mandato Episcoporum.
Verum ex Epistola Siricii Papae ad Himerium Tarraconensem cap. II. ela re patet ab eodem Pontifice per totum Occidentem Monastichum Institutum Clericatu auctum fuisse. Nec defuerunt eidem Saeculo Episcopi ex Monasteriis allum pii inter quos M. Martyres in Galliis, Barses, Eulogius, de Laxarus ex Soz me uo l. 6. c. 34. Coenobium Lirinense Episcoporum Semina rium fuit Saeeuto v. teste S. Caesario Arelatensi , ει ex S. Gregorio Magno L s. Epist. 27. M 4 I. l. s. Epist. I 3. dc l. ro. Epistola 39. de ex Ioanne Diacono l. 3. de eius vita cap. 7. constat Seculo vi. de m. quod ex sua Congregatione plures ad regimen Ecclesiarum assumebantur. Non solum ad Sa cras Praefecturas, verum etiam ad gravissima gerenda negotia, eonficiendaque Monachos mil. Saeculo assumptos fuisse Acta uti. Synodi satis ostendunt. in qua Legati Sedis Apostolicae , fit Patriarcharum absentium , pene omnes Monachi erant. Paucos tamen in ipsis Monasteriis inaugurari solitos Sacerdotes colligitur ex Regula S. Benedicti cap. 6o. in quo statuitur ne Monasterium Sacerdotibus facile pateat, de ex Regula Magistri, in qua apparet se Tto de septimo Saeculo Αbbates omnes Presbyteros non fuisse, de ex litteris Gregorii Magni, duodecima Libri primi, 44. libri s. ubi summi bene inite ii lo eo concessum dieitur Monasteriorum Abbatibus , ut ordinarentur , quae omnia satis ostendunt, quod Clericatum non ambibant, nec postulabant Religiosi viri, sed Ee eleua vocante suscipiebant . Anglieani Cleri illustrior portio fuere Seculis Ix. X. dc xl. Μonachi in Cathedrales, ει Parochiales Eeelesias introducti in loeum Canonieorum , dc Curatorum incontinentium , ur legitur apud inbertum iu vita S. Dan stant apud Surium die Is. Maii cap. 38. ει constat ex Concilio Moguntino sub Rabano Archipraesule . ex Eadmero l. r. Historiae Novorum, de ex Actis Concilii uuindlesborensis. Nee alios quam Μonachos sibi Episcopos cooptari Aragonensis, oc Pampelonensis
Ecclesia postularunt, de Hieronymus Blanea in rerum Arrionensium Cominmentariis notavit, de Sandovallias in notitia Episcoporum Pampi lonensium . De Monachis assumptis ad regimen aliarum Ecclesiarum c salatur canon a T. vllI. Synodi, Λlanus in vita S. Bernardi cap. 2o, Ordinumque singulo inrum inspiciantur Annales; imo fe series ipsorum Romanorum Pontificum, in quibus septem supra triginta leguntur ex Religiosis familiis ad Pontificiam Sedem evecti magno eum emolumento Religionis Christianae, de Apostolicae Sed is ornamento. Quos inter, duos praeclarissimos pietate, ac sapientia, ceterisque virtuti has omnibus praeditos nostra haec aetas intuita, ει mirata est, Benedictu tu XllI. .ex Dominicana Familia, de CLEMENTEM XIV. ex Franciscana , cuius hoe ipso, quo scribimus anno, incredibilem in universa Ecclesia difficillimis temporibus regendam curam, studium, consilium univer sus Orbis agnoscit, plurimosque tanto Pontifici ad Ecclesiae utilitatem , dc
XXX. Animadvertendum ulterius est; quot qui ex Monasteriis ad Clericatum , de Epileopatu in assumebantur Monastichum Habitum , prioremque vitae form&m in Clericatu, le Ponti fieatu ipso retinebant, idqne non arbi trarii , sed necessarii ossicii esse dicebant. Primum confirmant verba Inno
centii I. EPist. 2. cap. Io. De Monachis, qui diu morantes tu Moxasteriis, si postea
354쪽
ν os ad Mericatus redinem pervenerint non debere eos a priore proposito doviare. . . . quod enim In Monaserio fuit, O quod diu servavit , in meliori gradu positus amittere usu debet; nec aliter respondit Zacharias Papa ad capitulum de ei mum tertium interrogationum Pippim, de Caresus Magnus in Capitulari Aqui rane mi cap. 27. hoc idem praescripsit. Alterum vero noci lotum probant Acta Sanctorum, qui ex Monasterias ad Episcopatum assumpti sunt, ut de S. Iacobo Nesibilano, fit de S. Monacho Aphronio Theodoretus scri hit in iistoria Religiosa c. i. de s. de M. Martino Severus Sulpitius, de S. Hilario Arelaten. Honoratus M.issiliensis, de S. Fulgentio Ferrandus Diaconus in illorum Vitis tradiderunt, sed etiam legimus fuisse expresse aria tum in canone 17. Octavae Synodi OEcum enicae. in Epistola Nicolai I. ad Fgilonem , quae es s s. Tomi 3. Conciliorum Galliae . in capite Curici de Vita , de Monestate Clericorum, de multiplici ratione probatum a S. Thoma a. a. q. 18S. A. 8. ubi hane doctrinam tradit Si propugnat. His praenotatis nullus dubitabit Sacrorum Didinum cum Monastico statu factam conjui ctionem secisse Monachos Hierarchizare. XXXI. De Monae his Episcopis id demonstrare supervacaneum est . hoc unum solum obiter admonere possiimus non esse audiendum Sozo meis num, qui l. 6. cap. 34. scribit Monachos quandoque fuisse creatos Episcopor honoris tantum caussa , in praemium virtutis , etsi nulli Plebi praeficerentur tempore Consecrationis suae, eosdemque in Monasteriis mansisse: nam honorarios huiusmodi Episcopos ordinari, Canones non patiebantur. unde viri eruditi conjiciunt Sanctos illos Monachos consecratos fuisse, ut Ecclesia in Tum vacantium regimini data occasione admoverentur , quam is interim in Monasteriis manerent, de Valesius in notis ad Sodomenum opinatur Barsem quemdam a Solomeno inter honorarios Episcopos recensitum, eumdeurfuisse
cum illo Edessis Episcopo, ad quem geminam Epiostolani seripsit Basi
Itus icilicet 326. ει sa . Remanet igitur ut demonstretur Monachos inspecta tantum Saeerdotali dignitate , vel Diaeonali gradu inter Hierarchas me Tiro recenseri, absque eoquod obstet horum ossicia Ecclesia, Be Altari circum scribi. At po fiet a riridi his harievi iurn dictionem. Non enim hie inspiciuntur
huiusmodi officia, de Actiones praecise ut sunt absque ordine ad ulteriorem finem, de complementum sui, sed eum habitudine ad hae, ερ ad suam periectionem, quam ex suo sine, de institutione sua habere debent, deni ne dicimus nullam ex istis suturam, quae non iurisdiistionem aliquam , etiam in personas in seriores, saltem delegatam includat. Et certe quolpertinet ad Celebrationem Misse a simplici Sacerdote, tria in illa inspiciuntur: oblatio videlicet pro populo facienda nomine publicor eiusdem populi Benedictio: de Saeramenti Eucharistici distributio . Haec autem singula Maioritatem, de Auctoritatem publicam involvunt, dicente Apostolo ad He-hmos s. Omnis Pontifex ex hominibus a mptus, pro hominibvis constissituris iis, qua sunt ad Deum, ut osserat dona, ct Sacrificia pro peccatis, qui
condolere post iis, qui ignorant, ct errant, de ad Hebr. 7. Me otia autem sontradictione, quod minus es a meliore benedicitur, a quo non dissentiunt Patres, nimirum Chosostomus, qui Commentar. 6. in Epist. I. ad Timo theum totius Orbis Patrem depingit Sacerdotem offerentem , ερ Apostoli RConstitutiones, quae l. g. c. 28. benedictionem tamquam dignitatis, de S a
355쪽
ltinus dum libro de corona Militis docuit Pastoris propriam offieium egi,
verbo, & Sacramento oves suas reficere, inquiensi Esebarisiae Sacramentum non de aliorum manu quam Prodestium sumimus . XXXII. Argumentum addimus petitum ex canone 6. Gangrensis, excan. s.
Carthaginensis II. de ex canone 3. Vernensis Concilii sub Pipino. , in quibus locis statuitur Presbyteris non licere sacrum sacere invito Epileopo, imo nee Episcopis in aliena Dioecesi, ut habetur in Epistola Innocentii I. ad Florentium Tiburtinum , de colligitur ex queremoniis Chrysostomi ad ver sus Epiphanium . Ioannis Attae Episcopi adversus Naupactum , qui hane Ie gem infregerant. Postremo tandem idem probatur ab eorum religiosa abstinentia, Hieronymi nimirum, & Vincentii a celebratione Misse propter hoe quod Populi curam omnem ae Praefecturam Eeclesiasticam detrectabant. seque ulli Ecclesiae ad diei renuabant. Non est igitur sine aliquali iurisdictione actus Celebrationis Missae, quamquam qui Missam celebrat quoad omnia officia Sacra Iurisdictionem non assequatur, nam iurisdictio concessa
d unum actum , non necessario ad omnes trahi debet. Hinc Praesidentiae nomen Sacrificantibus tribuit Tertullianus Apologet. cap. 39. & Iustinus Μartyr Apolog. a. Sacrificantem Sacerdotem vocat miGe. . Abesti Certe a
simplici Sacerdote illa iurisdictio, quae stricte sumpta definiti ibi et potesas
de popula introducta cum suris dicendi , er aequitatis statuenda necessitate; at illa non abest, quae consideratur tamqaam auctoritas publica, seu potestas justa publico nomine, ct ex publico Meio aliquos actus legitimos esciendi circa res, veI Personas immutandas, qualis tu jure Civili dicitur potestas Adoptandi, Manumittendi, Emancipandi de aut aliquid simile faciendi, ut nos monuit Paulus Iuris Consultus libro singulari ad Legem Fusiam Caniniam , ubi distinguens varios modos Iurii dictionis , ait: potesatis verbo multa sisto carit in Perseua Magisratuum . Imperium: in Persona liberorum a Patria potesaar in persona Civiam, Dominium. Siquidem in persona Sacrificantis , vel Consecrantis aliqua iurisdictio reperitur, per quam Sacerdoti traditur potestas publica Sacrorum legitime perficiendorum, quae lassicli ad Qxplendum Hierarchica munia pro coria icine , & exigentia Presbyteri, qui restrictiorem habet in inferiores auctoritatem . XXXIII. Quanquam neque an hoc unum respexerunt Episcopi cum Monachos Presbyteros ordinarunt, ut nimirum sine ulla Animarum cura in Monasteriis viverent nullo alio Sacro Ministro eisdem imposito , quam Orationis, & Precum. Aliquando certe ob eximiam Sanctitatem quorum dam hoc praestiterunt; id tamen rarum suisset nullaque Ecclesiastica lege firmatum observari potest . Licet Contemplationis Caelestium , Precum , EcSacrifieii Divini infinitum sit pretium, tamen Ecclesia, quae novit Sacerdotium etiam ad aliorum purgationem exteriori ministerio procurandam de . sinari, noluit olim ad solum precum , aut Sacrificii usum aliquos Ordina xi, sed ut adeuntibus sui copiam facerent, de de Scripturis Sanctis exquisitius sermocinarentur, efficerentque , ut tales omnes reputarentur . , simul sacram adservantes Aedam, simul Iuventutem in sol centem , & terminos su os egredi volentem , in tolerantia retinerent . Neque praeterea eadem
Ecclesia tot ordinari voluit, quot Deo colendo per Sacrifieium, & p eces utiles viderentur . sed quot regendis Monasteriorum Fratribus, iisque in inseruendis, in Officio continendis , divinitque Sacramentis reficiendas sufficere
356쪽
viderentur. Imo qui ab hoc ministerio exteriori eessare voluissent quamvis Sacrifieii huius quanti esset fructus intelligeret, maluit nihilominus , ne unum ab alio distinguerent etiam ab isto Divino opere eosdem e et Iaret Uu- de postea natae sunt illae Leges Ecclesiasticae, quibus numerus Sacerdetum in Monasteriis oportuit definiri pro exigentia Sacerdotalium lanctionum
in Monachorum Conventibus necessario exercendarum, ur legitur in Regula S. Benedicti cap. 6s. β r. in Regula S. Aureliani cap. 43. q. a. in Epistolis Gregorii Magni supra ei tatis, ει in Novella Iustiniani I 13. cap. 36. di rursum, illae quae non initiatos Sacerdotio Monae hos cereris initiatis subesse praecipiunt, ει obsequium reddere, quarum alteram suppeditat septimus Canon Synodi Romanae sub S. Silvestro, εe alteram Synodus Romana sub
Bonifacio IV. A. 6io. tertio Kalendas Martias, quae Monachorum hostes cohercule, qui ipsos etsi auctos Sacerdotio ab adminis rations Saeramentorum arcere contendebant i Quin imo eum eo dementiae pervenissent non in nulli Seeuto x. ut obtrectarent adversus Ecclesiae Disciplinam . quae Μonachos ad Hierarchicos gradus, Et offieia promovebat, synodus Nemausensis anni ros 6. celebrata Urbano II. Praeside canone a. eorum audaciam Compressit: Sunt uonnalti fluui Dogmatis maris Eelo amaritudinis , quam diis inctionis inflammati serentes Monachos , qui mundo mortui faηt 9 Deo vivunt Sacerdotali oscio indignos, uegae Paeuitentiam, aut cirisianitatem ,
seu Absistionem targiri posse peν Saeerdotalis Oscii injunctam gratiam , sed
omnino favuntur: Nam ε ex hae caussa veteres aemuli vera praedicarent. Apostolica geris compar B. Gregorius Monachico habitu pollens, ad summam Apicem uullatenas conscenderet, cat ligandi , solvendique potesas concessis
es. Augustinus, quoque ejusdem Saactu i Gregorii Discipulus Aulorum
Praedicator egregius dii Pan.stniensis Martinus , aliique quamplurimi Viri Sanctismi pretiosa Monachorum habita fulgentes , nequaquam avnsist Ponti eati subarebarentur. Neque enim Benedictus Monachorum Praeceptor Sa cti mus hujus rei aliquo modo interdictor fuit, sed eos facularium negotiorum dixit expertes esse debere . . . . Crodimtis is eur a Sacerdotibus Moua-ebis lixaudi. δειν dique pol is=om recte administrari si tamen conixus con
tigerit eos hoc misisterio sublimari, quod evidenter assismat quisquis satum
Monachorum , ct habitam eo siderat ... Decertantes igitur contra Monacbos
in hac re, Sacerdotalis potentia arceri Ularo praecipimus . ut ab hujusmodi nefandis ausibus i serum reprimantur. Idemque uberius in tertio confirmavit in quo suam lententiam ita Nemausenses Patres pronnnciarunt: Ostor tet eos qui iaculum reliquerunt majorem fossicita disem babere , pro peccatis hominum orare , ct plus valare eorum peccata IOIvere q.am Presisteros Deum lares , quia hi secundum regulam Apostolicam vivuην, ct eorum sequentes ve- sista communem vitam ducunt, juxta quod n Actibus eorum scriptam s. Erat iIlis cor tinum , ἐν anima una , ct erant illis omnia commu is . Ideoque videtur nobis ut his qui sua relinqviunt pro Deo dignius liceat baptizare, Communionem dare, Poenitentiam impon re, nec non peccata solvere cte. Neque aliter censuerunt & censent Sanctissimi omnium Ecclesiarum Pasto
res , qui Viris Religiosis Provinciam hane hactenus demandarunt. R et a
357쪽
f. IV. Religiosorum ordinum recessior Disiptisa proponitar, θ DEorumdem Gubernatione disseritur.
XXXIV. Praeceps le improvida ad Religionem admissio Monastieae disciplinae semper peperit detrimentum . Hi ne iugis Patrum cura suit probare spiritum , si ex Deo esset , ut Apostolus docuit , & ne in hoc opore dessides essent Monasteriorum Superiores. Clemens huius nominis VIII. hoe idem praeeipit iusuis Decretis pro receptione Novitiorum, quae in Bull. R. leguntur; de omnium ordinum Constitutiones. Factum etiam hinc est quod nullus admittatur ad habitum nisi satis constet de ejus vocatione , dc appareat quod haee admissio. tum se luti eius, tum Religioni conducat, ne sorte simulata quis mente, de fallaci animo ad Religionem accedat. Postulans itaque, ad Religionem satis proba tus admittitur, ab omni consortio sejunctus, ut facilius Contemplationi, εο itiorum extirpationi studeat, intra Novitiatum videlicet, cui Senior, sive Magister deputatur, qui aptus sit ad lucra adas animas, qui super eum curiose omnino intendat, de sollicitus sit, si revera Deum quaerit si celer accedat ad opus Dei, ad obedientiam, ad opprobria . Praedicantur ei interim omni dura, de aspera Per quae itur ad Deum, probatur in omni patienti z, reliquisque vitae monasticae exercitiis, de obligationibus instruitur , eiusque animi, ac spiritus in his omnibus constantia bene probatur. Olim Triennalis fuit apud Orientales Monae hos haec probatio, apud Oecidentales com
muniter annua, utriusque meminit Gratianus caussa II. q. a. c. I. dc 3.
Verum non infrequenter Abbates Monachorum ante hoe tempus plures ad Prosessionem admissse notum est ex lib. I. Epistol. Petri Abbatis Cluniaeensis Epist. 18. εc ex Innocentio III. in c. I 6. de Regular. quod allererent anna Iem Prosessionem fuisse Patrum institutum , Novitii pariter de Monasterii gratia inductam, cui renuntiari posset utriasque consensu. Idemque sensisse Superiores Mendicantium ordinum patet ex Decretis Innocentii IU., ει Bonifacii VII. contra praecipitem eorum ad Professionem admissi nnem, qum habentur in 6. lab Litulo de Regularibus. Verum Tradentina Synodus es-fieaeissime huic malo Occurrat Mae xvir cap. I s. de x6. de Regularibus, ubi annuam probationem retinuit, salvis interim natatis , de conruetudini hus Religionum . quae prolixius Probationis tempus requirunt. dc Prostse onem ante annum factam nullam 'ese decreuit . utinamque inducere Obtigationem ad aticujus Regula. veι Religionis, vel Ordinis observationem , aut ad alios quoscunque essectus: Ex quibus verbis liquido constat , tum sublat .im esse decisionem capitis a. dc 3. de Regularibus in 6. in qu x iustinebat ut Professio facta durante anno Probationis , non certe ex parte Religionis , sed Professi, qui adstringebatur ad aliquam Religionem in genere. neque illi integrum amplius erat ad Saeculum reverti; tum nullam esse Prosessionem . vel si desectus esset nnius horae, Ze quamvis Novitius rebus suis renuncia set, quia annus ille Probationis, ut recte hic notant Doctores, non in il- Iius privati favorem . sed publicae politiae caussa inductus est; Se matto inagiss Novitius die uno Religionem desereret . ivio duarum horarum spatio hunc annum interrumperet in aliam Religionem ingressas, ut resolvit S. Congregatio Concilia . Tridentini Interpres apud Fagnanum in cap. ad No fram de Regul. n. a T. Quod si Novitius de mandato Superioris ex Novitiatu exeat, ac sub illius obedientia, dc ex rationabili caussa extra Mana-
358쪽
sterium annum expleat Probationis eadem S. Congregatio censuit emissam Professionem valere, si tamen extra Monasterium habitum regularem non assumpserit: quin imo ipsa S. Congr. resolvit eodem Fagnano reserente ale. Presisterum de Poeniten. Ec Remass. n. II 6. posse Novitium, qui post elapsum annum Novitiatus Monasterium deseruit, ει iterum reversus est sine novo Novitiatus anno idum modo Religionis, aut Personae conditio non sit immutata ad Professionem admitti, quia verum est annum integrum, te continuum in Probatione fuisse.
XXXV. Quod dictum est de Nullitate Prosessionis praesupposito defee a
in anno Probationis, modo extenditur ad nullitatem eiusdem, praesupposita renunciatione facta a Novitio ex mente Synodi Tridentinae, de ad nullitatem etiam probandam illarum Renunciationum , quae iactae etiam sunt antae Religionis ingressum, sed tamen intuitu ingressus iii Monasterium . Utrum que ex mente Concili Tridentini declaravit S. Congregatio teste Aetorio Part. a. l. a. caP. 1 o. quaest. 6. dc hoc intelligendum esse de quae unque renunciatione, de alienatione , modo idem animus probetur, ut inter alios Navarrus Ec Zypaeus tradidit in Iure Novo tit. de Regular. n. as. Idem
quoque dicendum est de renunciatione Beneficii, quod ante ingressum ipsENovitius possidebat. nisi haec facta sit iuxta formam Concilii, hoc est eum lieentia Episcopi, sive eius Vicarii intra duos Menses proximos ante Prosessionem, qua forma praesupposita S. Congr. resolvit valere huiusmodi renuntiationem illius Novitii, qui decem Mensibus in Novitiatu fuit, de ex iusta caussa Prosessionem distulit ultra annum. Scopus autem Concilii fuit, ne per similes renunciationes Novitius medio vivendi destitutus, invitus in Religionem perseveret, cum penes ipsem durante Novitiatu . vel etiam eo finito , necdum tamen emissa Professione integra maneat libertas Monasterium deserendi . de ad Saeculum redeundi; nec quemquam posse illum quo quomodo impedire, decernitur in cap. 23. de Regular. dc in cap. a. tit. eod. in 6. Huie Novitii libertati favet etiam nihil posse a Parentibus . vel Propinquis, aut Curatoribus ex bonis Novitii Monasterio tribui, excepto victu , de vestitu illo tempore, quo in Probatiorio est, quocunque Praetextu etiam liberaliter, seu ultronee citra ullum pactum, aut conventionem cum Monaste
rio, etiam si aliquid tribueretur ex propriis bonis Parentum, vel Consanguineorum. aut ex amore Dei, aut sub nomine Depositi, seu sub cautioncide restituendo Prosessione non secuta, quae singula S. C. re luit apua Fagnanum l. e. pro asserenda libertate Novitii deserendi Religionem. XXXVI. Non est tamen illicitum Monasterio ea a Novitio recipere, quae Novitius ipse per Testamentum eidem relinquit, eum libere possit N vitius ante emissam Prosessionem de honis suis disponere , ut iam Iustinianus expressit in Novella s. cap. 4. a quo non dissentit Tridentinum Concilium
in cap. I 6. Sess. xxv. de Regular. In hoc tamen casa duo monet S. Bonaventura: primo cavendum esse ne Monasterium. ut haheat pecuniam, recipiae
Persesam, quod penitus impurum est, ct symoniacum: Secundo illicitum quidem non esse personam recipere non pro pecuηia , sed cum pecunia ; ita ut si nihil afferret, tamen reciperetur pto Deo; attamen C ute agendum esse coram hominibus, ne detur occasio scandali, de ne sie ibi effectus ava
ritiae ex spe lucri. aut commodi temporalis, aut ne contingat, ut non tam
morum integritas, ae vocationis signa in ipso Novitio expenda utar, quam
359쪽
eo modum temporale , quod ex eius admissione speratur. In id etiam plurimum incumbant Religiosi ut a Novitiis dispositionem in favorem Monasterii
non extorqueant, ne sorte accidat ut coacte potius extorta , quam voluntarie oblata accipiant , quod iam pridem Synodus Cabilonensis Il. aeriter perstrinxit. Neque prohibentur Monasteria tnisi aliter per statuta partieularia
decernatur haereditates illas adire, quae Novitio obventurae fuissent propter hoc , quod Novitius eisdem renuntiaverit favore Μonasterii , etiam non requisito conten in illorum, de quorum haereditate agitur , adeoque contra regulam textus in L. ultima Cod. de Pactis: si quidem laudatus textus tantum consulit alienae vitae, ne quis iniurias Paret . quae ratio cessae quando renuntiatur favore Communitatis, & maxime Regularium , de quibus nihil sinistrum . iacile licet suspicari. ut notat Glossa in cap. Absit verbo fini gram Ii. q. 3. , de late probant Doctores. Dixi, ni F aliter per Statuta par ricularia decematur, eo quod in Gallia , in Belgio , de in variis Italiae Provinciis iam cautum est , ne Rel igiosae Domus quidquam acquirant, sive directe , sive indirecta per Religiosam Prosessionem, ex qua propterea nullum Monasterio emolumentum accedit, sive ex propriis Novitii honis, sive ex acquisitis, aut etiam mobilibus, tam quoad Proprietatem , quam Usum fructum, tam quoad Donationes inter vivos, qnam testamentarias iactas in eorum favo ingem , quicumque Praetextus, aut favor donationem comitetur.
XXXVII. Quae antiquitus per susceptionem Habitus Monachalis cense-hatue facta Prosessio , modo haee fit completo Probationis, ec expleto I 6. aetatis anno. Hinc originem sumpsisse videtur illa, quae tune appellabatura; ira Professis, cujus frequens in Decretalibus Gregorii l X. mentio occurrit e Cum enim ante Prosessionem habitus Μonachalis suscipi non soleret, qui eum suscipiebat profiteri censebatur, cum vero circa aeculum Xu. dcxin. in pluribus Religionibus annus Novitiatus negligeretue, voluerunt Pon , tifices, de Concilia, quod Monasti e hus habitus in ipsa Novitii receptione traderetur. At quod Prosessio Religiosa post annum integrum expresse fieret, ita nimirum, ut de tua per Seripturam eonstare posset, te hujusmodi Professio illa est , quae expressa appellarur, ει ab os non disere. quis verbo, im etiam nutibus fit iuxta Constitutiones cuiuscumque Religionis, ut ait Sanchet libro s. Moral. c. 3. n. I. De validitate utriusque Prosessionis nulla est controversia apud Italos Scriptores, de arbitratur Fagnanus in cap. Ad nostram de Regular. per Concilium Tridentinum non fuisse sublatam tacitam Prosessovem; verum tamen est, quod in Gallia . de in Belgio non admittitur , eamdemque respuunt Statuta ordinis Chartu siensis, ut resert wamesius in additione ad Consilium 4s4. ex secunda Parte novae Collectionis eorumdem Statutorum cap. I 8. Non videtur tamen, quod haec expressa
Prosessio invalida se futura, si fiat non expectato anno aetatis supra de civmum sextum a Tridentino retentum, per statuta ordinis requis to , eo quod haee statuta invaliditatem , aut nullitatem Prosessianis adiunctam habere non soleant ἔ non aliter ac iudicatur a Doctoribus valida illa Prosessio, quae fit a NoVitio , anno Probationis expleto , de nondum evoluto ulteriori rem Pore per Statuta , aut Consuetudinem requisito, de hoc expresse docet Bar hosa in Iure Ecclesiasti eo libro I. capite. 24. n. III., quo ad Novitios SO cietatis Iesu.
360쪽
XXXVIII. Illud autem vel ut i palmare est in omni Prosessione, quod rosthac liberum ipsi Religioso nequaquam futurum sit de Monasterio egre
i , ct iugum Regulae excutere. Neque tamen hinc quis concludat, ita Re Iigiosos viros Ecclesae intentione Uoto stabilitatis obstrictcs esse , ut vi illius perpetuae Clausurae adigantur. Frustraneae essent Regulae, quae Fratribus itinerantibus modum praescribunt, quae propterea supponunt Monachos e Mo- itasterio egredi posse, eerte caussa necessitatis , aut utilitatis , dc cum liceu tia Superioris, quod non prohibet sive iv. Chale edonensis Concilii canon, sive quadragesimus sextus Concilii Trullani, aut canon octavus, qui sub nomine Eugenii Papae apud Gratianum legitur i6. quael . I., dc ad idem tendit ea , quae in plerisque Religionibus servatur , & praescripta est disci- , plina , ut egressit ri domo Religios , & reverturi seeum socium habeant, dehenedictionem a Superiore petant. Non licet Regularibus a suis Conventibus recedere etiam stratextu ad Superiorea suos accedendi . inquiunt Trit entini PP. Sess. xxv. cap. 4. de Regulae. nisi ab eisdem missi, is vocati fuerint: perspectum igitur est supposuisse Concilium cum praedacto mandato inlcriptis obtento posse egredi Religiosos, qvi tamen ii sue eiusmodi litteris
a suis Conventibus recesserint , eosdem ab ordinariis loeorum , tamquam desertores suorum Institutorum puniendos esse decernit. Evagatio Monachorum , ae frequens cum Saecularibus Conversatio Monasticae Prosessioni eo nistraria est . de Religiosae Persectioni conservandae periculosa ; unde nonnisi multis adhibitis cautionibus egressus e Monasteriis conceditur , ut Relagionis opinio, ac devotio apud Saeculares ex eo augeatur. Adversatur quoque stabilitatis proposito Apostasia a Religione, cum it 1 Religioni Monachus ob
stringatur, ut nunquam possit vitam Monasticam delere te, quamquam ei idem liceat ad aliud Monasterium, aut Ordinem transire , aut Nullitatem. Prosessionis Probare. XXXIX. Ordinis mutationem multis de ea ussis S. Bernardus improbaVit. libro de Praecepto, & Dispensatione cap. i6. cui contensi s. Anselmus lib. I . epist. 19, qui tamen ambo conveniunt, ubi concurrat Peccandi necessitas , quando scilicet impeditur Religiosis, iuduere Deo uota sua , qua distis e runt labia sua, in quo casu tenetur se a tali Communitate separare . tutioremque locum quaerere . Suspecta nihilominus, ac multis incommodis obnoxia temper a Patribus visa est hee mutatio, sive ad aliam Religionem translatior quare Tridentinum Concilium Sessi. xXν. cap. s. de Regular. de
erevit nullum Religiosum cujuscumque facultatis vigore transferri posse ad laxiorem Religionem. & Superiores Regulares non habere super hoc poIestatem dispensandi Fagnauus notat ad caput cum dilecti de Renunciatione a quod semper observatum viderit huiusminti lieentias legitimis subsistentibus caussis infirmitatis videlicet, & debilitatis provenientia ex observantia Re gulae arctioris . ut notat Antonius Cardinalis Carassa in sua Glossa ΜS. ad caput I9. Sessionis xxv. de Regular. concessas a Papa in Signatura gratim dc a Sacra Poenitentiaria. plerumque ad Supplicationem Generalis , vel Pro curatoris ordinis, de de utriusque Religionis consensu S. Poenitentiariae exhibito. Hic tamen eum Cardinali de Lue a Discursu 38. de Regularibus no latur . di cum ceteris Canon istis, quod strictius est Monasterium Religionis
laxioris, in quo servatur Regula , qaam si illud stri Doris Religionis, it quo Regula non servatur. Neque refert, quod Regia sis snsego , at ait Em