장음표시 사용
491쪽
ese superbos, ne in abundantιa divitiarum glorientur: denique quod ροί pinoant , uolunt apud illos veterascere, sed ahruid ex eo fieri , ur esses pretium redemptionis anima illorum. 1 esurietetit, inquit , sibi fundamentum Bonum in futurum , ut apprehendane veram vitam , sic dabunt pretiam redemptionis anima sua. Videtur itaque , quod Augustinus non respuit , sed commendat, quod iusti pet eleeinosinas dent pretium redemptionis animae suae , cum veritas ipsa hoc dicat , de hoc dicendo , nihil aliud intelligat,
quam redemptionem a reatu poenae , qui remanet post absolutioitem a
Teatu peccati , a quo ille solus potest redimere , qui ut Augustinus ait in a. ad Cor. I. factus es nobiι a Deo justitia , σ redemptio. Cum itaque neque Augustinus haec commendando irroget Chri ilo iuturiam , nec Chrisus ipse sibi contumeliam hoc praecipiendo inferat , seni per concluditur, quod abest ab omni injur a Deo Redemptori, quod in Ecclesiae Thesauro Sanctarum satisfactiones reponantur , bc Christi satisfactionibus coniungantur , ut illae pro pretio solvantur redemptionis Pro solo poenae reatu aliorum fidelium. utrum vero cum Indulgentiae concediantur solutio fiat
ex his satisfactionibus Sanctarum, vel ex satisfactionibus Christi ; res est Divino iudicio relinquenda , de arbitrio. Posset si vellet Pontifex Indulgentiam concedere ex solis satisfactionibus Sanctorum , nam potestas clavium , quo ad actam Indulgentiae utrasque satisfactiones indifferenter com- Prehendit , nihilominus concurreret satisfactio Christi, ut principalis, de Mniversalis caussa effectus istarum satisfactionum. Regulariter tamen non ita solent Indulgentiae eone edi, sed ex toto Ecclesiae Tliesauro , ut costante ex meritis, Et satisfactionibus Sanctorum indistincte concurrentibus ad producendum effectum , per quem Indulgentiae conceduntur . Praeter effectum Indulgentiarum, nullus alter prodit ex Thesauro constante ex satisfactionibus Sanctorum , quia illorum satisfactio non est accomodata ad alium effectum , seu non eit pretium, quod in alios usus expendi soleat: quod de Thesauro constante ex meritis, de lacti factionibus Christi non est dicendum, qui Thesaurus multis aliis modis potest dii pentari, dc per alia , praeter effectum Indulgentiarum , nimirum per Sacramenta, per Sacrificia , de pleraque alia fidelium opera. interdumque dispensatur per Christi ministros, de interdum immediate ab ipso Christo, quod evenit quando culpa, vel poena re mittitur, aut spirituale aliquod beneficin m nobis consertur interius absque hominum interventu per minitherium Sacramentorum. Applicatio vero satis factionis Sanctorum nunquam immediate fit ab ipiis Sinctis, sive jam defunctis, sive adhuc viventibus, hoc ipso enim quod hae latis actiones in Ecclesiae Thesauro sunt reconditae, transferuntur in Dominium Ecclesiae, de desi-Nunt esse sub eius voluntate, qui illas operatus est, oc ideo non possunt per illum amplius applicari. Dil pensari igitur debent Per homines, in quihus sit publica auctoritas, atque adeo Per potestatem clavium a Christo Coneessam , quae quo ad hoc , cum non remittat culpam, sed solum poenam ,
colligitur satisfactiones Sanctarum solum per Indulgentias dispensari , quarum
solum proprium est has poenas extra Sicramentum remittere, de Praeter o-Pus operantis. Mon defuerunt certe Theologi, qui etiam per ablblutionem Sacramentalem dixerunt distribui Thesaurum hunc constantem ex latissa-ctionibus Sanctorum , sed perperam propter hoc , quod Sacramenta gehera
liter loquendo sunt sandamenta Ecclesiae, in quibus solus Christi Sanguis opera ν
492쪽
ille , eum ex latere Christi omnia prodierint, ει loquendo de saeramento rie nitentiae solius Christi nomine in hoc Sacramento peccata remittuntur , quia solum de se iplo dixit Lucae a 3. Oportuit orsum pati, di praedicari in no mιne ejus staenitentiam in remisonem peccatorum: ct solum beneficium mortis Chrisi πριιι ara peccatoribus, dixerunt Tradentini Patrea loquentes de liua
Sacramento in cap. I. Sessionis XIV.
I. Hristum Dominum non indigere aliorum ministerio in dispensationa
Ecclesiastici Thesauri. potestas excellentiae, quae in illo est remit tendi peccata , Et Dominium Thesauri per cuius applicationem fit haec re missio satis convincunt. Cceterum quia noluit per te munus h C exercere, sed per homines, quibus potestatem contulit solvendi . fic ligandi i merito quaeritur quis ille sit, in quo haec potestas resideat. Plurima in superiori bus Capitibus diximus, praesertim vero in Cap. I. g. H. ex quibus cognovimus Romanum Pontificem potestatem hane retinere , cum enim lotus sit Christi in terris Vicarius , in illo principaliter residere debet iacultas haec . cum cognoscatur fundamentum, dc sinis totius Ecclesiasticae iurisdustionis, sine qua iam diximus nullum posse Indulgentias concedere , de in hoc nullus Catholicorum di sentit. Dissi enitas tota est an in aliis , quam in solo Romano
Pontifice saeuitas haee inveniri possit, de quinam habendi sint veri India- gentiarum Ministri. Sit igitur s. I. de Propositio a. cintilium Generato legitimum ex D, ct Dirinosure facultate caret concedendi Indulgentias Pleuarias , sed solum ratione Sammmi Poatiscis , qaem includit, di virtute illius . II. Veritas huius Propositionis habetur in hoc discursui Monarchieum Ecclesiae regimen a Christo Domino institutum praesupponit nullum iuris dictionis genus Ecelesiae ipsi fuisse immediate concessum t de quod id conti
gerit manifestum est ex testimoniis Evangelistarum , de ex ipsius Ecclesiae Per Petua ratione , cuius regimen constantissime in uno capite conservatum est ex immutabili Christi institutione: es Petrus, ct βuper hanc Fetram adisicabo Ecclesiam meam i Tibi dabo claves Regni Calarum i Pasce oves meas. Negari igitur aeque poterit Generali Concilio, per quod solum re praetentatur Ecclesia, iurisdictio iem hanc esse concessam, ut in vi illius Plenarias ludulgentiis Christiano populo impertiretur. quia nulla de hac repromissio est , nullumque extat testimonium unde possit inferri Huic sententiae Theologorum plurimi a istipulantur . inter quos tum D. Thomas i 4 d. o. q. 1. a s , dc S. Bonaventura a. q. a. 3. . dc licet plura proserat Gersonius in libro de potesate Ecclesia Consideratione xx. quae videntur fa
vere contrariae sententiae , nihilominus illum rationes suae non movent ut
Controversiam dirimat, sed illam Maoram arbitrio conliderandam relinquit.
493쪽
IlI. Altera Propositioni pars per se manifesta est. nam accedente Pon tificis eon sensu , vel quia ipse sit praesens per se, & concessioni Indulgen-
tiarum annuat , vel per suos Legatos ex concessione eius , tunc Concilium generale poterit Indulgentias concedere, quia tune hujusmodi concessio non - erit a Coneilio Generali ratione sui, sed quatenus ea Put habet, de virtute illius. Neque expedire videtur quod duae potestates universales ad mutari tur ad eundem actum eliciendum , quia vel neutra illarum alteri subordinaretur, quod esset naonstruolum , vel una dependeret ab alia, & in hoc casu illa , quae dependeret non esset immediate a Christo, sed ab aliis. Constat autem potestatem Pontificis non pendere a Concilio , quia si vult Potest etiam nolente Concilio Indulgentias conferre, e contra vero Ponti fice renuen re non potest Concilium Indulgentias darer igitur dicendum est Potestatem Concilii Generalis a Papa dependere i quod magis verum est quando Concilium est acephalum . quia tune caret capite per cuius indu Tum potestatem hanc potest recipere. Idem die endum est si Concilium congregar CCntingat eo tempore , quo Ecdlesia caret Pontifice . nam licet tunc Concilium hoc habeat potestatem . quae necessaria est ad' regimen Ecclesae Pro eo tempore, non extenditur tamen haec potestas ad concedendas Indulgentias, quia talis concessio non est necessaria ad regimen Ecclesiae. cum sit solum res supererogationis . & ad melius esse . nec habemus validum fundamentum . imo neque probabile ad id asserendum . quemadmodum hoc fundamentum habemus ad asserendum oppositum . quod fundamentum sup peditat tum ipsa Thesauri Ecclesiae conditio . qui cum non iub Domin o Ecelesiae sit defuncto Pontifice, sed sub Dominio ipsus Christi uti pentati eius sui pensa manere debet, donec Vicarius eius eligaturi tum etiam Inst quens huius auctoritatis usus dispen Iandi Indulgentias per Cnncilia Geueralia, quod tantummodo factum legitur in Concilio Basleensi Seis. a 4., & in
Seis. II. Concilia Constantiensis, quorum alterum eo tempcre Schilinaticum Erat , alterum vero non Indulgentias plenarias concessit, sed solum centum, vel quadraginta dierum. ut ex eorum Actis apparet . diu persedemus enica Crora argumenta in medium proferre in con nrmationem ncstrae Pro si Lio
nis . oc advertariorum cbiecta refellere . quod plura praesupponant fundamen ta , quae proponentur, & ex placabuntur iii Tractatu de Ecclesiastica Hierarchia a
IV. Propositio 1. Episcopi non habent immediate a Chrso Domiσa μevltatem concedendi Indulgenti as, quamquam dum ilias coucedunt suo utanιu
erdinaria potestate , qua a juris dispositionibus limitatur . Legitur nec Proposito in Conlii tutione Clementis VI. saepe laudata ubi Ponti sex dixit Christum Thesaurum suorum meritorum reliquisse Ecclesiaesidiae, quem per B. Fetrum Caeli clavigerum, ejusque Fucceseres, fisus in Terris uarios conlusit fidelibus salubriter dispensandum, o propriis , di rationabilibus caussis, nunc pro totali , nunc pro parriati remisove poena tempo- rotis pro peccatis debita, tam generaliter , quam speciatiter I de revera si F pii coporum iurisdictio in foro Sacramentali non est immediate a iuru Divino , ut ostenilimus in Tractatu de Poenitentia . quamquam sit magis ne cellaria. & magis intrinseca muneri Pastorali , quam si potestas cornudiandi Indulgentias . . multo mitius haec potestas erit immediate a iure Divino, cuin 'heque fit actus characteris Ordinis, neque conlecrationis Epii cupatis, cum Pu
494쪽
ei sex illam limitet, vel augeat ad beneplacitum, prohibeanturque Episeopino.
asias concedere, quam Indulgentias quadraginta dierum , , rarissime anni unius pro viventibus tantum. Non solum haec Potestas non est: in Episcopis a iure Divino, ita ut attento hoc iure 3lli P. ssint Indulgentias concedere , ted neque a jure Divino tenetur Ponti sex hanc facultatem Epit copia conferre , ut tenetur clancedere eisdem omnem iurisdictionem Pastorali mulieri moraliter necessariam . quia Praeceptum illud nullibi specialiter imp natue Pontisci, quod jurisdictio haec Epit copis non sit necessaria , neque ad--,uum referat ad lalutem animarum , sed tantum ad aliquam maiorem uti litatem fidelium. Ec et communiter dicitur, ad maiorem decentiam , de auctoritatem dignitatis Episcopalis . ει propterea congruum est quod Ponta sex aliquam facultatem quoad hunc actum Epitcopis coia cedat, ne vadantur etiam in hoc soro carere omni iurisdictione . U. m n desuerunt tamen , de non desunt Thaologi , qui ita materiam hane pertractarunt, ut in duo exrrema descenderent . Aliqui voluerunt Episcopos a Deo immediate habere hoc ius, de quo agitur, alia vero loti Politi fici convenire, dc praeter hunc neminem Potia concedere Indulgentias. QeIad hoc reciperὸ potetiatem. Ex dictis, de ex praenotatis in Tractatu de Ecclesiallica hierarchica Prima lenten, ii sustinera non Ptate si . altera qu que iam uino falsa est , advertatur enim Iraditioni , de uiui Ecclesiarum. T aditionem Innuit S. Cypr anus, ubi reprehenuens Sacerdotes illos , qui hoc jas sibi sum plerunt attr quod enιm periculum metuere non debemus de Wfensa Domi
ni , cum aliqui de Presisteris, nec Evangelii. nec Dei sivi memores, sed ne que futurum Domini sudisium , neque nunc sibi praepostum Episcopum cogi stantes . quod nunquam omnino sub antecessoribus factum es csm contumetra ,
ct contemptu praepositi totum sibi vindicant Usum probant Synodus Aneyrana in Cati s Bpsopum inquiens hanc habere licentiam oportet. Nicaeua. I. in Can. ia. P tmodum licebit Episcopo de ειs ahquid humanius decernere, de Lateranensis IU. in Can. 6o. , oc patet etiam hic uius ex singulis illis regulis quae habentur in iure . quibus peculiaris ordo praefigitur EpιLOpis,. dum illi Indulgentias concedunt. Certum igitur est posse Episcopos Indul- .gentias concedere auit ritate sibi a Romano Pontifice demandata, quae se cultas hoc operatur, ut statim ipsi jure ordinario Indulgentias concedant, quod est secundum eorum, quae in nostra Propositione affirmantur; squidem hoc ipso quod Epilcopus ex ordinatione Ecclesiae talem , de tantam Potestatem accestit, tota haec potestas illi convenit tamquam ordinaria eius iuris dicti i Neque hoe repugnat unitati Thesauri , quae exigit etiam unicumh bete i rimarium dii pensatorem , nam licet Ecclesae The aurus unus sit, ecutium habeat dispentatorem Christi Vicarium . nihilominus ex multis particularibus coalescit, eum fingulae Ecclesiae suos proprios fideles, oc justos habeant , quorum superabia udantia merita, vel latisfictiones in illum Thelaurum deferuntur, Ac uniuntur, dc ideo non repugnat quod qui principalis est huius uuiversalis Thelaura dispensator clavem ejus ex Parte Commuri Icet particularibus EpitcOPis, quantum eorum muneri expedit, ut oc dependenter ab illo, oc ex eorum ciliato de bonis illius dii penient eum juris limitationibus, ut in tertia Parte propc sitionis statuitur. Hae limitationes hahentur in ca P. Cum ex eo de Pinia iten. dc remi:s. in cap. Iu d auιem, e capite nostro eod. ut . , dc iuuι quod non exceda ut M. dies, vel a unum.
495쪽
si haeo Indulgentia publieatur in die Dedieationis Eeelesiae: quod solum
concedantur tuis subditis: quod coneedantur pro vivis, non pro defunctis, quia defuncti non sunt subditi iEpiscoporum, nisi specialem potestatem a Pontifice delegatam ad id habuerint. Generalis enim regula est quod In dulgentia nunquam extenditur ad defunctos, nisi hoe a Papa declaretur, ne Gabriel scribit in sua Lectione s . in Canonem, Scitum IV. docuisse , di ut praxis Episcoporum ostendit, qui nunquam pro iniunctis Indulgentias concedunt . Antiquitus Episcopi Indulgentias quascumque suas Dioeces arris concedebant , si id expedire putasse ut, nee mos erat ad Romanam Sedem cou fugore ut obtineretur Indulgentia plenaria. Concilium Lateranente 1V. hanc facultatem cohibuit, eo quod in Ecclesiasticae disciplinae enervationem abusus plurimi irrepsissent in coneessione Indulgentiarum. Quod dictum est de Epitcopis , & Arcbi episcopis extenditur etiam ad Primates . Patriarchas, Le-ggros a Latere , & Cardinales, nisi quod eum in jure communi non constet
uuanta sit eorum facultas, consissendae liint speciales ordinationes, vel con sustudines ex voluntate Pontificum introductae.
VI. Quemadmodum iura nihil die uni de his, quos postremo loco me
moravimuν , Ita flent omnino de reliquis Praelatis, qui sunt Episcopis intemriores, quare de his putamus affirmari posse. quod si Indulsentias conce dunt, ex spes tali concessione , vel alia legitima caussa hoc faciunt. Scili cet vel quia a Superioribus si illis concessa hee potestas, vel a consuetudi ne ipgitime introducta , ouae iurisdictionem confert . quia est iudicium iuri sed istic nis aliquando concessae a Summo Pontifice , nisi horum alterutrum sup Ponatur. Praelatos inferiores Episcopis catere hae facultate habetur in cap. A cedentibus de excess. Praelatorum, in quo haec potestas censetur Propria dipnitati Episcopalis f. ω quia in hac dignitate non sue cedit Capitulum Sede vacante, licet succedat in juri dictione , neque Capitulum Sede vacante . nec Vicariuν Capitularis poterunt Indulgentias dispelisare. VI l. Extena itur haec doctrina etiam ad Parochos, ceterosque Sacerdomtes , qui plenam iurisdictionem habent in soto Sacramentali, scilicet nec illos Posit Indulgentias concedere i quod dicimus contra illos. qui existimarunt In uulpentiarum abiblutiones esse actum characteris Sacerdotalis, di non an, in adverterunt ablolutionem Sacramentalem , di absolutionem Indulgentiae essu actus diversos, qui a diversa iurisdictione dependent,nt supra ProbaVὲ mu a neque manant a potestate ordinia. Possunt in foro poenitentiae Sacerdotes, imponendo adaequatas poenitentias poenas remittere, sed haec poenae Te missio
non est Indulgintia, est Sacramentalis satisfactio. de cujus essecta iam dim-mus in Tractatu de Poenitentia. . Mi I. Ipsi exiam Raligionum Praelati ex vi sui muneris nullum ius hambent concedenda Indulgentias, quod si aliquibus applicant bona morata, si
satisfactiones suarum Conpergationum, dum illos earum reddunt partici Pe1 Per eorumdem admissionem ad specialem unionem cum suis Religionibuis hoc nihil aliud est quam quaedam sumagiorum oblatio . seu donatio, non ve FO Indulgentiarum cone essio, nam illos non admittunt ad participationcmail cuius Thesauri , quem nulla privata fidelium congregatio potest CC nἶre sare ex sup rabundantibus satisfactionibus suorum membiorum , ut si sub Privato dominio talis Congregationis, neque applicant illis aliquas latissa fuci iunes ad remissionem Peccatorum, sin admittunt illos ad applicationum
496쪽
horum meritorum , & operum, praecipue per modum impetrationis , ut per haec bona pia opera Deus eorumdem misereatur, eisdemque specialia bene licia conserat intuitu talium meritorum . Possiint etiam Praelata Religionum aliquibus applicare satisfactiones suas quando eas faciunt, sive lustragium a liquod satisfactorium; ad hoc tamen requititur Particularis voluntas operan iis , quia sola Superioris voluntas non sum ait ad dirigendum moraliter alienum opus, quod non est directe . de immediate sub Dominio illius, licet aliis quod ius ad illud habeat; in ordine scilicet ad debitum usum , non tamen simpliciter in ordine ad usum, quia hic absolute manet sub dominio sub diei, qui licet teneatur, praeeipiente Praelato , illud opus facere: si tamen
non facit , infectum manet quid quid alius praecipiat. Ex his colligitur quod non est inutile . quod aliquis admittatur ad participationem operum alicuius Religionis . nam hoe ipso quod aliquis est peculiari modo mem brum, vel socius alicujus Religionis, merita ejusdem Religionis hanc effica
Ciam habebunt ut talis persona a Deo impetret quod petit horum merito rum intuitu , quia haee merita maiorem habent e Scaciam respectu Personae con unctae quam extraneaei Adiuvabitur etiam Plurimum orationibus, quae generaliter fieri solent pro ipsa Religione, & membris eina, in quibus non est necessaria particularis intentio siugulorum membrorum, sed lota lassicie Praelatorum intentio i demum lucrabitur Indulgentias a Romanis Pontificibus Religioni concessas, si ad ejusmodi personas tales Iadulgentiae extenduntur. IX. Propositio 3. Non repugnat ex potestate delexata posse semcumqs
Clericum Indulgentias conceder .
Praesupponit haec Propositio potestatem hane posse delegari, quod evidentissimum est, quia potastas est iurisdictionis, quae ad quodcumque forum
Pertineat delegationem non refugit . si tamen a legitima persona fiat. Mimirum a Romano Pontifice quoad omnes. oc ab Epit copo quoad suos sub diros, itemque ab Archiepiscopo , in quibus potestas est ordinaria. Verum quo ad hoc nonnulla sunt notanda, ερ eos qui a Papa potestatem hanci
acceperunt non esse meros denunciatores , quia in his casibus Papa non conm
edit indulgentias, sed potestatem tantum aliquibus viris infignibus, dc Gene ratibus Religionum. ut hae potestate utantur sibi concessa , quae est mere. dolegata, &quam subdelegare non possunt. a. Qui obtinuit a Papa ut Indul-guntiam in articulo mortis pcssit illi Consessor concedere , hoe beneficio uti noli poterit in desectum Consessarii per ministerium alicujus Laici, nam numquam Papa consuevit hoc munus concedere Laico , de Leneralis conces so facta sue derogatione particulari nunquam fieri intelligitur contra tua CC mmune . necessarium tamen non est in tali ca: u quod sit rigorose Consessori, nam si eo pia illius non esset. & alter Sacerdos accederet, cum it illo articulo omnis Sacerdos sit Confessor, poterit hie Sacerdos Indulgentiam concedere , sed non quilibet alter Sacerdote inferior. His praesup Postis demonstratur veritas propositionis ι etenim iis competit is cultas conceden di Indulgentias, qvibus in exteriori scro eonvenire potest iurisdictioὲ cum itaque haec convenite pi Ut Clericis , ut patet in Episcopo electo , di nomCcnie crato , poterunt cleri ei simplices, ec multo magis Presbyteri ex com lia Eeae esse Indulgentiarum minissri.
497쪽
ria istastentiarum Iaxitate Meles, indisicietam o profusam earum ιargi sionem alii praeavendum essee voluerunt varia cinctis a. ct postr mo ἀ--tini Patres in Decreto de radustentiis , quod in XXV. Sesone promulgaraui. X. Hac parcitate usque ad Saeculum XIII. usa est Ecclefia , quae Cen
suit iis tantum plenarias indulgentias concedere, qui ad expedit lonem contra Saracenos profici e retitur . Et ad hanc laudabilem antiquam nor mam Romani recentiores Pontifices, non sine Divino instinctu effusas nimis Indulgentiarum concessiones restringere . aggressi iunt . ne Clavium auctoritas in contemptum . Et Christianus populus ad peccandum proclivior liberius prolaberetur , de non nisi cognita caussa, quae honesta esset , ac pia de spiritualis huius Thelauri plenitudine ad Christianae Reipublicae ho num, Pacem dantibus. Et accipientibus profuturam concellerunt . Neque aliud exigit illa, quae explicata est Indulgentiarum nainra . sive cunsideretur, quatenus est absolutio , sive quatenus est diapensatio Thelauri per modum iu stragii . Si Indulgentia est Ablolutio, haec p mupponit caussae cognitionem, nec iudex potest prudenter absolvere , nisi integra maneat lex illa iustitiae legalis, quam violaret, si temere . de sine caulla poenas peccat rum Te mitteret. Caussa vero proportionata potest esse aliquid bonum pertinens ad Pietatem, Et honorem Dei, quae fi desunt, non amplius Indulgentia e 1 set benigna remissio . nee esset liberalitas , sed crudeli ias . ted prodigalitas
vocaretur, quae ut ait Sixtus IV. in loco cit. . Extra vagmtium Ulamma
nium tit. s. c. s. fideles proclives ad illicita imposterum ιommittenda re derex, ct eis peccandi tribueret iacentivum . Si vero Indulgentia i pectetur, tamquam dii pensatio Thesauri per modum Suffragii ad lublevandam indi gentιε miseriam , quod proprium est benignitatis, Ec liberalitatis . etiam in hoc , modus , de ratio concurrere debent , ut nota fiat. quae ratio tota sun datur in ea legitima caussa , contra quam peccabitur, sicut Per exces sum , ita εἰ per desectum , nisi eadem suerit Indulgentiae . quae concedi tur ProPOrtionata , quod magis est verum , quando quis non est Dominus, sed dispensator bonorum, quae distribuit . ni sunt Ministra . vel Druinarii a Vel extia ordinarii indulgentiarum , qui non pi,ssunt suo arbitrio sacere di spensationem validam, sed solum iuxta Dc mini voluntatem a nam iaculias Dii penta IOPIs ex ratic ne sua non amplias extenditur . Hinc ipsi Pontifices nonnisi sub hae eonditione inesse illis facultatem concedendi indulgentias dixerunt , ut Clemens VI. in tua Clementina Unigenitus de Poeniten tia, oc remissione . Leo X. in Decte tali lupra enaia ad Cajetanum , dc Martinus V. in Constantiensi Concilio . ubi suspectum de haeresi ix siit interrogari r utriam credat , quod Papa omnibus Chrisianis vere contrιtis , di
Cossessis, ex caussis pia , ct susta posse concedere Indulgentias in remιsonem
XI. Sed unde nam inquies colligitur . quod Christus suo Vieario sub
hac conditione facultatem concesserit dispensandi Ecclesiae Thelaurum . ita ut irrita si dispentatio , nisi haec caussa iusta, bc proportionata dHPcia sationem ipiam praecesserit , s aliunde constat , quod defectus, qui tari umcommittitur contra iustitiam legalem i dc non includit iu uriam contra tu aiiaam commutativam, non irruat actionem pLicet
498쪽
Lieee nulla si peculiaris Revelatio, ex qua oriatur haec lex praeses -
hens modum, ει ordinem obtervandum in conserendis Indulgentiis , niti it ominus ingenita haec lex est si ui illi, per quem haec potuitas concedatur in aedificationem scilicet , non in destructionem i ut corr bor e tur , non ut enervetur Ecclesiallica disciplina . quemadmodum dicitur in cap. cum ex eo de Poenit. Et Remis. Praeterea haec ipla lex fundatur in natura ei uidem potestatu concessae alicui ad dispensandum in iure ab ipsom et Superiore statuto , euius rationabilis voluntas est , ut a nullo inferiore irrationabilitet illa utatur. alioquin nullius momenti esset ipsa lex Sup emcris , s nulla Praecedente Caussa posset in serior obligationem eius cum effectu tollere; quare sicut irrita esset dispensatio facta a Pontifice in voto , in matrimo nio rato dcc., de ab lolutio a c en suris . si is, qui absolvit , inferior esset,
de si sine caussa fieret, ita irrita esse debet. de invalida inordinata dispen satio Thesauri propior hoc primo . quod iuri illi avversatur, quod a Deo acquisitum est , ut qui Peccavit . de nondum plene satisfiecit tala Poena in Purg itorro assiciatur , quod Divinum ius fundatur in fine iustitiae vindica
tivae . quae id exigit , ut eme ax esse possit ad emendanda , dc coercenda debita. Secundo vero, quia Pontifex non potest facere suo arbitratu di spentationem validam, sed solum iuxta Domini voluntatem, dc Intentionem. ultra quam dispensatoris facultas non extenditur: de in hoc apparet discrimen inter Dispensationem Divini, de humani iuris, in quo quia dispeniat homo in re propria , ει in suamet voluntate , ideo tactum tenet, quia etiamsi talis voluntas illicite . di sine caussa mutetur , tamen ultro mulctur , dc tollit obligationem , quae ab illa voluntate dependebat, quia tutae dispensator se gerit, ut iudex supremus, de non ut gerens vice l-turius . secus autem accidit in prima dispensatione . in qua si dii pensetnesne crussa . non solum defectus est contra iustitiam legalem, sed de contra iustitiam commutativam . quia Indulgentia , quae conceditur line caussa
iuila . huic etiam iustitiae repugnat; quia vel continet iniustum iudicium
contra satisfactionem Deo debitam, vel est veluti libera latas quaedam facta ex alicuius bonis in casu non concesso. siquidem Christus Dum inus non vult, ut divitiae suae indiscreto modo distribuantur . sive Potius dissipentur. Constat igitur de veritate hujus legis , quae exigit. ut caussa dispensatio nis se tutia . Mcdo probatur necessitas caussae Proportionatae. Xil. Exigunt hanc proportionem Patres Tridentini. cum in Decreto de Indulgentiis iupra laudato praeeipiunt, quod Indulgentiae, dum conceduntur , moderatio ad hi heatur iuxta veterem. Et probatam in Ecclesia con suetudinem . Porro in hac consuetudine nihil aliud invenitur, nisi haec Pri portio constantissime observata : hane nimirum tenuit Paulus in absoluintione Corinthii incestuosir hanc tradi Pit Cyprianus, dum Martyres monuit,
ut et S , quorum Ipsi no icerent Poenitentiam proximam satisfactioni fuisse , libello nominatim designarent: bc demum eamdem tenuerunt vetera Con-CI a, oc inter cetera Nicaenum I., in quo haee decernuntur can. 12. Quorqv. t metu , ct Iachvmis, atque patientia , vel honis operibus , rebus ipsis c.n sonem suam , non mulistione demonsνaxi ; hi demum te as audi si ... Implentes . tum demum fritibus in oratione communicent: posmodum
499쪽
Faciunt item argumentum verba sepius relata ex Clemente VI. , Maane X. . ει Martino V. , item verba Innocentii III. in saepe cit. Cap. cum x est, de poenit. 6e remis. . in quibus superstuae Indulgentiae indiscreta vo- Cantur, fit ut per ciosae reprehenduntur Superfluum autem illud est . qaol largius conceditur . quam caussa postulet: igitur praeter caussam lassam ad alorem Indulgentiae requiritur caussa proportionata e Tectat, seu quantitati Indulgentiae, ut Thelaurus Ecclesiae salubriter dispentecur , nunG pro to tali , nunc pro partiali poenae remissi tine , quod praecipue dixit citatus Pontifex Clemens in sua Constitutione iupra laudata. XIlI. Visum est D. Thomae validam esse omnino Indulgentiam illam. quae eonceditur ex caussa pia, quaecumque illa sit. Omni respectu neglecto ad caustam Proporti a natam . Haec sunt eius verba in Φ. d. 2 o. q. l. a. 3. Causa remissoris ρω- aea in Indulgentiis non es . nis ab audauria meritorum Ecclesa , qua se habent fuscienter ad totam poenam expiandam , non autem ea MD rem sonis esse. arva es , πιι devotio . aar labor . aut datum recipientis . aut caussa, pro qua se Iadstrentra . Unde non oportet ad aliquod harum proportionare quan inritatem remisonis. sed ad merita Eeris . qua semper si erabundant, ct ideo fecundum quod anticantur ad istum , secundum hoc remis uem causemesitur. Ad hoc autem, quod applicentur isti, requiritur auctoritas δ*e. fandi bHasemodi Thesaurum . er usis ejus cui disspensatur ad eum, qui me rebatur, quod es per supplem. q. 1 f. a. 1. cbaritatem. θ ratro HoeWario uis . secundam quam sareetsν intentio illorum, qui offera meritoria secerunt, fecerunt enim ad Muorem Dei. ct utilitatem Eeclesie in tenerati . Unde saecumque caussa adsit . qua in stititatem Ecclesia vergat . re honorem Dei , fuscios est ratis Ddustentias elargiendi . Verum itaque est , quod haec omnia teribit S. Doctor , dum Altissiodorensia sententiam consutat, qui in lib. 4. summae Tract. 6. cap. s. contendebat opus ad lucrandam Indulgentiam praescriptum debere illi aequivalere quod remittit nr per Indulgen- gentias , dc exinde inserebat preces, di sumagia Ecclesiae supplere iis . quae operi iniuncto desunt, nam ii hoc verum esset . In t algentia tuo characte-ve privaretur , videlicet neque laborum remissio esset, neque ablolutio 2P Pellaretur; sed esset mera commutatio.
Xlv. Absit vero quod a firmemus Praeeeptorem Angelicum eaussam no requirere convenientem, de proportionatam: quod ut intelligitur notandum est duo posse concurrere in iustitia caussae Indulgentiae , quorum alte Tum habet rationem sinis , ει alterum rationem operis . Finis satisfactio- . ni comparari debet, quae per Indulgentiam remittitur qui finis magis alι quando placet quam ipsa satisfactio, quod verum est i suppoma caussa universali si
intendatur Haeretum extirpatio, recuperatio Terrae Sanctae , Pax Christianae Reipublieae dce. oc si eaussa supponat ut privata , mortis articulus , periculum animae, doloris acerbitas Ece. Opus autem injunctum neque plene debet esse satisfactorium, vel valde meritorium . de laboriosum . sed satis est quod aptum cognoscatur ad consequendam Indulgentiam, puta si tale opus licet Per se quid leve esset, de non dissicile , tamen aut protestationi fidei conma ungeretur , ει reverentiae Apostolicae Sedi . quae Indulgentias largitur, aut in commune a multis exigeretur pro obtinenda pace inter Principes Christianus . nam multorum preces sunt quia notabile. Q anta itaque Sinctus Tlio I docet quantitatem remissionis non eise commetica caudam caussae. pro.
500쪽
. lecto loquitur secundum aequalitatem absolutam , non .ero exeludit quam cumque proportionem . quae admittit latitudinem, de humano modo aest matvr, fic ita sit, quod quaelibet Indulgentia a sua eaussa dependeat, α quod eadem eausti potest esse proportionata maiori , de minori Indulge erae; qua de re idem S. Doctor loco cit. in a. 3. q. 26. sic loquituri Potestas Deienvi Indulgentias plane residet in Papa, quia potes facere quos usu , caussa tamen exissente Dritima; de in supplem. p. 3: q. 7 . in fine R.
ad εοι . inquit , ut Iu stentia vat aut requiritur caussis converiens DdMN entias faciendι, κν svra rictum egi videlicet q. ais a. a. ubi scripserat per quam eumque caussm piam datas Indulgentias valere. Monemus tamen no strum non esse caussas Indulgentiarum ad examen revocare . nam quis
que vir prudens intelligit quod a sussicientibus caussis Superior ille momvetur , qui indulgentiam largitur, neque illum teneri easdem caussas fi delibus declarare, neque propter hoc Eeelesiae fidem infringi, fides enim quae de Indulgentiis Ecclesiae debetur est in genere. nempe quod in illa residet auctoritas Indulgentias conferendi, de quo non sine legitima eaussa semper Indulgentias contulerit, easdemque conserat , etiamsi aliquando nullo opere injuncto. quod suo tempore praestitit Gregorius VII. lib. I. epist. 34. lib. a. epist. 6 . lib. 6. epist. ει deinde alii praestiterunt, qui hominibus bene meritis de Ecclesia , in Articulo mortis constitutis Indul- sentias nullo iniuncto opere concesserunt. quod eaussam iustam cognoverint ipsam extremam necessitatem coniunctam eorum meritis praecedentibus. XV. Dubitare aliquis merito poterit de valore illarum Indulgentiarum, quae ab illo conceduntur, qui communi aestimatione creditur habere auctor ritatem, nam diversmode in hac Contre versia loquuntur Doctores distinguentea Acta quae a Iudice Ordinario sunt gesta ab illis , quael fiunt per Delegatum iuxta varios textus, quzs congerunt ex ultoque iure, de varias earum intemPretationes. Verili milius tamen illud centenius, quod in hoe argument coneludit Oldradus Consil. 6. Quaritin de illo per totum . Aucharan. io Clemen. Abusionis in princi p. de paenis . ct remiss. Fel in in suo traft. δε Indulgenti/s v. ceterum de findulgeotiis Disoporum m. huiusmodi indul- genrias noi valere , nisi quando Auch et indulgericiae habuisset legitimum tiatulum a Superiore, quo tamen careret ob legitimum aliquod impedime tum , argumento textus in capi infamis s. verum tame. 3. q r. ει iuxta Glossam fici. in cap. NibiI de Elea. ubi dicitur idcireo valere acta stiria
Praelati, quia fuit is quasi adisia ratione , ct in quas possessae PraIatio in
Bis de tuentia Papa , o pro Prauto habitas fuit. Tunc enim duo concurrunt , de Auctoritas legitimi Superioris , dc communis error, secus autem. ubi
mi. Proposito a. Delegatus exequitur DesItatem sibi μπιε fam adferendum Iudarentias evm d/cier Concedo tibi Indulgentiam plosariam , seas tot anaos Ddulgentia. σώ/ quid similo taxea nivιlegii tenorem . . t ira s Fuit aliquorum sententia , quod eum in Bullis longissimae sermae apponantur ad concedendas Indulgentias , absolventem debere iisdem verbis uti. in particulari verbo non posse omittere.haee verba r Auctoritato geris Apostolica milia commisa eοσeeδο eibi talem remissionem M.' ex illimarunt etiam necessirium exprimere in eadem Arma quantitatem materiae , vel re uti mons, sed revera nihil horum vit sin, pliciter. necetarium. Non Prim