장음표시 사용
31쪽
ἐπορεν Θν εἰς τον οφειλομενον τοπον τῆς Gerio plures laborra Perse ευε rat, atqus ita martyrium passus . in debitum gloriae locum ingressus e4t.
Idem euphemismus deprehenditur in scriptis Rabbin rum Sio e. o. Baal Turim in Num. XXIT 23. Balaam iυit in locum suum. i. e in gehennam. De mortuorum aede ὀ τοπος usurpatur Eccl. lII, 20. o. UI, 6. Quicquid sit, sensus omnino esse ridetur e ludas eo venit, ubi iustam accipiet mercedem. Minime Proban- dum quod nonnuIli hanc phrasin de successore ludae explicant, ita ut infin. pendeat a verbo λαβε ν, et veritendum sit, ut abeat ad locum Suum, Seu Ut lacum auum Occupet. AIiorum opinio es de hoc Ioco vid. in riuinoelii Commentar. ad h. I. 27. Κωκαν κλήρους αυτῶν Dcerunt εorέω.Μodus nobis ignotus est. Veteres solitos esse coniicere tabulas in urnam aliquam, in quibus tabulis nomina erant scripta, docet Fabricius in Bibl. Antii pag. 460. Tum verba ἔπεσεν ν κλῆρος Fertenda sunt: exiit sors, sors obtigit Matthiae. Moshemius per κληρου : intellexit a ragia. Cui sententiae repugnat, quod statim sequitur ἔπεσεν ὁ κλῆρος, quod non potest verti: aufragium cecedit. συγκατε νηφίσθη seri τῶν ἔν-δεκα ἀποστολαον 3 Communi sententia adiunctus est ad undecim A stolos. i. e. cooptatus. Verbum ductum est a nomine 'piφος, seu q/i ιζ. quo calculus seu Iapillus significatur. Nam ealculis coniectis sententiae olim sive suffragia declarabantur.
32쪽
I. ἐν τω συμπληρουθω τῆν si α ρxν τῆς πεντηνορτῆο Ouum adDenisset dies pentecostes. Uerba haec ita esse vertenda, res ipsa et loci paralleli Luc. I
57. II, 21. cet. satis docent Σι Urλ ρουσθω non tan tum Consummationem, sed etiam adventum temporis significat, ut sit adυenire, instare. adesse. Τῆς πεντη
κοστῆς, scit. ἐορτῆς. Nam ' πευτεκοττi hic substantivo et quasi nomen illius sesti proprium accipiendum est. Alii subaudiendum putarunt ἡμέραe. Verum duris8ima esset IOquutior συμλ. τήν. ἐαέραν τῆς πεντεκοστῆς
ηuέρας. Accedit, quod Tobias II, 1. Iegitur ἐν τῆ πεντεκοστῆ ἐορτν. Voc. ἐορτη igitur et h. I, et 1.Cor. XVI, S. 2. Maoc. XII, 32.) subaudiendum est. Quod apud Hebraeos dicebatur festum hebdomadum, id a Iudaeis
inter Graecos versantibus appellatum est sestum πaντηκοσrite, diei quinquagesimi a secunda Paschalos die. Erat autem hoc festum e celeberrimis. Iosephus Antiq.XlII, 18. Πεντηκοστὴ εμερχ αετα την του πιίσχατος, ἐορτὴ ην μια των πρωrρουν παρα το ς Ιουδαίοις. Die Pentecostis primo lex data fuit Iudaeis in deserto; nunc vero doctrina Christi Hierosolymis in maxima omnium nationum frequentia solenniter promulgata fuit. Praeterea festi tempore haec fieri oportebat ideo, ut, qui cruci Iesu adsuerant, iidem haec quoque spectarent. Απαντες, non tantum duodecim Apostoli, sed omnes, qui iam tum in coetum quendam coaluerunt, numero centum ac viginti, c. I, 16, ὁμοθυμαδον Simul, una,
ut, I, 14., neque tamen exclusa animorum studiorumque soniunctione. 'Επι το αὐro, scit. οἴκημα. Vide not. Diuiti Corale
33쪽
ad I, II. Hely chius explicat: ὀμου, εἰς τον αυτον
2. Καὶ ἐγένετο - καθ αενοι Et repente ex aere ortus eat Sonus υeIiati ruentis Denti, qui εο-nus Iotam domum, tibi commorabantur, repleuit Verbum φέρεσθω ad violentum, quo venti moventur, impetum notandum adhiberi solet Aelian. hist. anim. L. VI, c. 24. In Bosphoro Thracio, ἐπειδαν νοπνεῖμα βίαιον ἐκφέρητου, quum υentuε ingriait υiolentUS. ηχος, in comm. 6, qua voce LXX. saepe utuntur pro hebr. Hlp, cum de tonitru germo est. Vid. Exod. IX. 25. 28, cap. XX, 18. Apoc XI, 19. Hoc nostro Ioco significat, stridorem, εOnum venti. Sonitus ille, tonitrui similis, signum suit praesentiae divinae Ps. XVllI, 11. CIV, 5. 4. , adventumque Spiritus S. in Apostolos illabentis portendit. Beno riti in- Oelius ad h. l. r se Christi sectatores maius quid audire sibi videbantur, quam quod per tempestatem vulgarem evenire solet, hino Lucas scripsit ἐωσπερ φερ. Irv. 3., quibus verbis significare voluit, se non habuisse
vocabulum, quod istam rem accuratius exprimeret. - Κω ἐπληρωσεν ολον τον οἶκον, Ου ἔσαν καθημενοι Nonnulli τον οἶκον h. L non de domo aliqua Priυata, sed de oeco S. conclaDi quod in templo fuerit, intelligendum esse existimat. Nec sine ratione. Constat enim, festo Pentecostes, illa diei parte, hora nempe tertia v. 14. soIemnissima nempe manium hora. Pre candi, unumquemque sacris publicis interesse debuisse,neo sine impietatis nota abesse potuisse, ut ex Talmu- distis docet Capellus in Spicit. observati. ad h. I. ut alia taceam. Onιος autem, s. Iatine Oecus, nihil aliud
34쪽
est, quam quod nos dicimus ein Saal Tales autem oecos in templo Hierosolymitano triginta fuisse, in quibus et doctores legis de rebus sacris scholas haherent, testis est Iosephus Ant. VIII, I. .2 Huic tamen sententiae obstat hoc, quod Apostoli, etsi templum adire, Iudaeisque preces facientibus sese immiscere iis vetitum non esset, i sine concessione peculiari magistratus Iudaici Oecum templi vix occupare potuissent. Tale quid autem concessisse Iudaeos discipulis
Christi, sibi exosis, non est credibile. Videtur igitur
intelligi domus, ubi commorabantur tum Apostoli. Convenerant ergo illa hora Apostoli, qui non ea suis perstitione, qua Pharisaei horumque sectatores, ritus ad cultum externum spectantes observabant, precandieausa in ea domo, de qua sermo fuit o. Ι, 13. Obve
tunt quidem alii tueinrichalus in Excursu II, p. 313. et
Si in templo haec, moderante numina acciderant, splendidiora omnia et illustriora reddebantur et ad animos permovendos efficaciora. t uae tamen coniectura
exiguam habet probabilitatem. Nam si Lucas per τον οἴκον intelIigi voluisset oecum templi, dilucidius mentem suam explicuisset. Verbum καθῆσθα h. I. commorari significat. Demosthenes de eoronat Boni isti legati, .καθῆντο ἐν Mακεδονία τρεῖς ολους μῆνας, Per tres integros menses in Macedonia commorati sunt.' I. Κοα ωφθησαν αυτοῖς διαμεριθμενα γλῶπισαιωτει πυροι Et υlaas gunt alia diυisae quaεi flam- mulae ignis. Nam γλῶσσαι haud dubie ex usu I e-hraismi, ignis flammulae dicuntur, lesaipe exemplo, quio. V. talem ignis Particulam γλῶσσαν
35쪽
πυρὸς dixit. Linguae igitur, sunt partes illis similes, ut occulte simul ad miraculum aio alludatur. Flammulae igneae quae illis apparuerunt, dicuntur διμμεριζομa- ναι. in Medio) discursitantes in illo conelavi modo huc, modo illuc. ἐκάθασι δε ἐφ' ου- ἔκαστον αυτων Reserendum est hoc ad το πυρ, ac si dicat: σαν at - ώσεὶ διαμερι μεναι γλωσσα πυρῶς, ἐφ' εκαστον αυτων καθήμεναι. Res cogitari potest sic, ut dicamus, flammulas tu Ias ab initio discursitasse in conclavi, postea vero super Ap stolis tremulo motu haesisse, non discursitasse in domo. Describit Lucas v. 2. I. phaenomenon adspeet hile, sed non definit, an fuerit simpliciter procella cum 'tonitribus, an vero peculiaris Dei operatio s. miraculum P Hoc autem facile intelligitur, simile fuisse hoo phaenomenon procellae et fulminibus. Elchhornius inder Alig. Biblioth. der bibl. Liter. Tom. Hl. p. 232. sqq. non agnoscit phaenomenori aliquod externum, sed verbis nostris animi impetum, et afflatum quendam , enthusiasmum, more Rabbinico significari censet. Illus rationis caussa affert simi Ita exempla ex Rabbinorum librisaeis, e. o. Schir machirim rabba sol. 10. 2. et Μid- raseh Ruth rabba, sol. 42. 1. ,, Eo tempore, quo viari docti student in Iege, et inde ad Ρrophetas et Hagiographos pergunt, ignis circa ipsos flamma Dit, e verba ipsos exhilararunt, eo modo, quo idem in Pre mulgations Sinaitica factum est, eto Sed vide, quaa contra monuit Storriuε in Diss. exeg. in libror. N. T. historicor. aliquot loca, P. II. pag. 75. N. Verisimilior nobis esse videtur michaelis sententia, qui electreas scintillas visas esse existimat, quae alias etiam conspiciuntur, et hominibus insidere, nec tamen urere solent. Conferre iubet Virgil. Aen. Lib. II, v. 680 -
36쪽
IN ACTA APOSTOLORUM. CAP. II. gi
6pl. D. Gottfr. Lachemacher in Commentat. de Iin guis inter Apostolos distributis, in Observati. eius Philologicis HEImst. 1725. cuius summam exhibuit GotιI. Imman. Dindorf, in Auctario ad Mori verisionem et explicationem Actuum Apost. Ρ. I l. p. V. sq.) hoc etiam commate γλωσσαο manifeste clialectos
esse statuit, ui v. q. et 11. neo BPParere, cur interpretes huius vocabuli significationem, quae his adhuc in ' , sequentibus occurrat, deserendum putent. Intelligendas igitur esse dicitectos in Apostolorum coetu distribu-ias. Ex eius igitur sententia pronomen αυτορ reserendum est ad participium Laeusριζομενω vertique possunt inter eos. ut haec esset constructio: ωφθησαν γλωσ- σω διααεριομενω αυτola, Obεfruatum fuit, Iinguas inter eos distribui. eodem modo Matth. AXVII, 35. Lue. XXII, et . aliisque Iocis. Vocobulis aram πυρος, ad quae proxime praecedens γλωσσα repetendum est, comparatio exprimitur, qua dialectorum quibus apostoli tunc usi sunt, vel sermonum potius ab iis hahitorum vehementia ingens cum igne consertur, quo sensu ωσεὶ Μatth. III. 16. usurpatur. Igitur γλασσω ωσει γλῶσ- σω) πυρος egsent sermones igi. i similes, i. e. arietum
spirantes animi vehementi gaudio plenissimi, et incredibili studio immensa Dei beneficia celebrandi flagrantes, v. 11. Credibile est, Lucam eo consilio donum Spiritus S. igni assimilasse, ut tacite simul significaret, nunc illud, quod Ioannes Μatth. lli, H. praedixi
set, evenisse. Postremo verba ἐκαθισέ τε ενα ἔκα-στεν αυτων filo vertit Lachemacher: Siquidem conam
dit super unum quemuis eorum, Spiritus S., quod subiectum ex sequentibus hic supplendum censet, usum
autem esse Lucam phrasi Iudaeis familiari, qui de ho-
37쪽
mine Spiritus sancti donis imbuto dicere solerent: habitat super eum Spiritus S. Quare locum integrum sic interpretatur: Animadversum fuit linguas inter eos distribui, aut Obserυatum in illis a spectatoribus, ab ipsis etiam Apostolis fuit, quod linguae s. dialecti Peregrinae, quae in ore ipsorum quasi quaedam faces Maeni, inter ipsos dispertirentur. q. Καοῦ ἐπλησθησαν - ἀποφθέγγεσθα) Et omnes impetu quodam diυino acti coeperunt linguis exteria loqui. protiti facultas ipsis Deo operante
conces4a erat. Quum Omnes, qui tuno temporis com gregati erant. acti dicantur Spir. S., statuendum ea
non Apostolis tantum, sed reliquis quoque Christi s ctatoribus cum Apostolis coniunctis donum peregrinis I riguis loquendi fuisse concessum. De varia significatione vocis πν ευματος ἁγίου vide notata ad Matth.. Ill, 16. IV. 1. Sed quaeritur: quo sensu hic accipienda sit phrasis ἐπλησθησαν πνευματος ἁγίοM, De Persona Spiritus sancti nemo facile cogitaverit. Quomodo enim Spiritus sanctus, omnipraesens, modo locali animos hominum occupare dici poterit P Igitur repleri syia ritu garicto erit, operante et adiuvante Deo aliquid Bgere, animo magno et forti aggredi et sacere, quod consuetas hominum vires superat, Sie geriethen in
mihi non est vernacula. Apostolorum igitur quisque Iocutus est lingua, quae ipsi non erat vernacula. Hoeper se clarum est. Herclerus tamen crin der Gaba
38쪽
IN ACTA APOSTOLORUM. CAP. H. II
αποφθέγγεσθα, magno enthusiasmo repIetum Io qui vieI begeis teri sprechen J; /rαίρας. καιναχ γλωσσαῖς λαλεῖν nova vaticinia atque oracula eorumque explicationem proserre; ἰδία διαλέκτω λαλεῖν ista oracula atque vaticinia atque hymnos ita proferre, ut qui ea audiat, se abreptum sentiat, atque suam ipsius explicationem, suas spes in illis animadvertat, jene Goet terapriiche, i5Sagurigeri u LobgeSango GISo υOrbringen, dass der Horende hegei- steri, sich hingerissen BihIt, nnd seine eigenen Homuungen in thnen richtig Wahrnim mi.) Sed haec explicatio nec genio linguae nec contextu ' convenire videtur. Em' omnino variae dialecti intelligendae esse videntur. Addiderunt. olim omnes fere interpretes, Apostolos nunquam antea didicisse has linguas. Sqqueretur igitur infusum esse iis habitum novas ipsisque antea inau. ditas voces proferendi, iisque cogitationes animique sensus exprimendi. Quam hoc sit dissicile cogitatu, nemo non videt. Nec uspiam relatum Iegimus, linguas istas peregrinas Apostolis antea plane ignotas fuisse. Lucas enim inter linguas peregrinas, quibus locutus esse Apostolos dieit, refert etiam dialectum chaldaico. Syriacam, quae in Iudaea usitata erat, ut et linguam graecam et latinam v. 9. 10J. Constat autem, dialectum Galilaeam, quae erat vernacula Apostolis, non multum diversam fuisse a dialecto Iudaeorum Iudaeam inhabitantium Matth. XXVI, 50, usos esse Apostolos versione graeca Alexandrina, adeoque huius linguae non fuisse ignaros Graecorum linguam illa aetato ubivis sere terrarum, etiam in Palaestinae regionibus in usu fuisse, ia in notatum est in
39쪽
Protegg. ad Evang. Io. , nec linguam latinam plane ignotam esse potuisse Iudaeis Palaestinensibus, audien-ubus Romanos, non lantum Hierosolymisν sed in aliis
. L. etiam urbibus Sua utentes lingua. Quod ad alias, e. c. . . . Persarum et Aegyptiorum linguas attinet inusitatae qui- .dem illae erant in Palaestina, non tamen prorsus ignotae. Constat enim magnam Iudaeorum multitudinem ex omnibus sere provinciis orbis terrarum non tantum festorum caussa ad Breve tempus venisse Hierosolyma, sed multos etiam studiorum caussa adiisse hanc urbem adeoque suas sibi habuisse synagogas infra c. VI, 9. . Ergo non omnino defuit occasio unius vel alterius peregrinae linguae notitiam aliquam sihi comparandi Iudaeis Palaestinensibus. Iam non dicit Lucas, unumquemque Apostolorum omnibus illis peregrinis linguis esse locutos, sed res ipsa docet, uni hac, alteri illa lingua Ioqui contigisse. Quodsi hoc sumimus, non adeo disti- .cile fuisse videtur Apostolis ex usu et consuetudine cum exteris Iudaeis sibi familiarem reddere unam vel alteram linguam peregrinam. Saltim propriis etiam studiis eorum, qui peregrinis linguis utebantur, aliquid tribuendum esse, verosimile fit ex locis 1 Cor. XII et ' XIV. tibi Paulus Christianos iubet studere donis illis,Aλουν τα χαρίσμιατα, 1. Cor. XII, 31. XIV, 1. 12 ' Divini aliquid, et consuetas humanas vires superans in hac re fuisse, equidem nulIus dubito. Scribit enim et Lucas, Apostolos plenos Spiritu, i. e. magna fiducia i a Deo excitata infra c. Iv. 31. locutos egae καθιος ' τα πνευuae ἐδ ξρυ αυτοις αποφθεγγεθω, prouti Deuε Proj εua potentia singulis Nim huius Mel alius linguae . Ioquendae tribueri t. Sed operatio et auxilium Dei usum virium naturalium non excludit. Ergo loquendi
40쪽
usui Sacrae scripturae et sanae rationis principiis convenientissimum esse videtur, si dicamus, unumquemque Apostolorum usu et consuetudine cum Iudaeis exteris,
Hierosolymis et in aliis locis Palaestinae versantibus, comparasse sibi aliquam, licet valde impersectam unius vel alius linguae cognitionem, die Pentecostes autem eos primum esse ausos uti facultate ista, adeo ut peregrinis linguis Iaudes Dei celebrarent, et de rebus divinis prompte dissererent inam λαλειν saepissime esse
docere, de religione disgerere, omnibus constat, et cf. Vs. 11. , quod antea nunquam ausi fuerant. Hoc omnino erat opus Dei, animos eorum excitantis et corroborantis ad ea praestanda, quae vires eorum naturales excodere viderentur. Huic Sententiae non repugnat,
quod Act. X, 46. XIX, 6. narratur. Non enim dicitur istos homines linguarum peregrinarum, quibus ut ehan tur antea prorsus ignaros fuisse; nec vis miraculi in eo tantum erat, quod linguis peregrinis loquerentur, sed etiam et quidam maxime in eo, quod laudes Dei celebrarent, et de divinis rebus egregie dissererent, ἐμεγαλυνον τόν λον, lo. X , 46. ηρὼ προεφητευον o P. XIX, 6. . Alii sumunt, non Apostolos, sed exteros tantummodo Iudaeos, qui in numero discipulorum fuerint, v. 1. 2G linguis Peregrinis usos esse; quod non est de nihilo; nam permultos exteros Iudaeos Hierosolyma habitatum concessisse, ex v. 5. Patet; sed certi nil constat. Cf not. ad comm. T. Πach-ligail Bettrfige etur Erlduter ung υOn Oate esch. II, 4 - 11. in Henkii Promtuar. novo Tom. H. Pag. 113. sqq. existimat, intelligendas esse diversas dialectos unius eiusdemque linguae nimirum Syrochaldaicae, veI Aramaeae. Idem fere etiam verisimile visum est