장음표시 사용
521쪽
doctrina. Aυθεντίαν EpistoIarum Paulinarum ex internis argumentis egregie demonstrarat Gusi. Palem in libro, cui titulum fecit: Horae Pauliniae. Beweis dermaubisti, heit der Grachichte una der Schristendes Apostela Paulus etc. Aus dem Englischen. Μiteinigen Anmerkungen von minr. Phil. Conr. Henke. Hetast. 1797. 8. Quod ad originem ecclesiae Romanae attinet, re- .iiciendae sunt narrationes eorum, qui vel Petrum s Ium, vel eunden cum Paulo simul, eam condidisse tradunt. Si enim Petrus Romanos instituisset, ante quam ad eos Paulus scriberet, sane hic, qui fundamento ab
aliis posito superstruere nolebat Rom. XV, 20 - 25. , tanta eos videndi et instituendi eupiditata haud suisset nagraturus, quantum in Epistola ipsa passim significat, ROm. I, 10 - 13. 15. XU, 23. Narrant quidem Vete-Tes, Irenaeus cHaeres. III, 1. et Eusebius in Chrotaico ad a. 2. Claudii , venisse Petrum Romam, ibique ecclesiae sundamenta iecisse. Quum autem traditionis huius origo ex vano veterum ecclesiarum desiderio apostolicae originis Iaudem sibi tribuendi facile explicari possit; praetereaque consuetudinis Romanorum cum Petro nullum appareat vestigium in hac Pauli epistola, parum probabilis est illa narratio. Pa
Ium vero, ante quam hano epistolam scriberet non venisse Romam, patet ex o. l, 8. sqq. Vid. D. H. Hati, de tempore, quo Pauli ad Romanos epistola acrima ait; quae commentatio repetita legitur in Sylloge Commentationum theolog. edita a. D. L. Pote, et G. A. Ruperti. Vol. II, p. 54. sqq. Certo quidem non Domstat, quinam fuerint ii, per quos jchristianae religionis
522쪽
notitia ad Romanos Pervenerit; valde tamen eredibile est, notum hoc esse Per quosdam eorum, quorum fit mentio Act. II, 16. Nimirum inter pios spectatores eorum, quae Hierosolymis primo et solemni illo Dentecostes festo evenerunt, etiam οἰ ἐπιδημουντερ 'Pωμαῖοι commemorantur. Horum nonnulli rei miraculo com
repti in Apostolorum disciplinam se tradidisse, et Η mam reversi, religionem Christi Iudaeis ibi habitanti-hua commendasse videntur. Primos autem illos Christianos Romanos fuisse ex Iudaeis, hisque alios, natali-hus non Iudaeos, paulatim demum esse iunctos, tum ex modo dictis, lum ex ratione illis temporibus eonsueta religionem Christi per Iudaeos ad gentes demum transserendi, facile patet. Μultos Iudaeos Romae ha-hitasse, multosque eorum tum Caesarum favore, tum mestorum ex populo amicitia. usos esse, satis constat.
Vid. quae ad Act. VI, 9. de libertinis dicta sunt. De consilio Pauli in scribenda hao ad Romanos epistola pauca dicenda sunt. Id vero ex ipso epistolae argumento quodammodo cognosci potest. Videtur nempe Paulus per Aquilam et Priscillam vid. o. XVI, I. et plures alios Claudii imperatoris edicto Roma expulsos, quibus Corinthi et Ephesi similiariter usus fuerat Act. XVlII, 1. sqq. . certus iactus esse de rebus Chri-atianorum Romanorum. Paulus vero per eundem Aqui-Iam, aquilanto post Romam redeuntem, fortassis etiam
per Christianos in Μacedonia, Achaia, Asia ipsi fami-
Iiares factos, et Romam proficiscentes, atque insignia eius in religionem merita narrantes ac praedicantes, Romanis innotuit. Praecipua caussa, cur Apostolus hano ad eos scriberet epistoIam. suisse videtur haeo,
523쪽
quod in eorum coetu, qui mixtus erat ex homininus. ante susceptionem Christianae religionis partim Iudaeorum sacris, partim cultui superstitioso idoIorum addi otis,1 Iites ortae essent, quas componere studuit.
Caussae dissidiorum, quibus iam tum corrumpie colesia coepit, hae sere fuerunt: Iudaeo- christiani opiniones iudaicas, inprimis Pharisaicas cum doctrina Ohristiana coniungere, nec nisi dissicillime dimittera solebant, et existimabant, selicitatem aeternam, atque benefioia Μessiae maiori iure ad suum Populum, quam ad exterm gentes Pertinere, Rom. IV, 17. II, 17. III, 2.29. X, 12 etc. Quin etiam de lege Mosaica ipsa, sibi, non gentilibus, a Deo concessa, valde gloriabantur,
censebantque propter huius legis et rituum sacrorum observationem, ut et propter merita maiorum, Abr
hami, Isaaci, Iacobi eici Deum ipsis sors propitium;
Gentiles contra, utpote lege destitutos, nec ab Ahr hamo genus ducentes, neo ritibus sacris initiatos, tanquam homines profanos et a Iestos easo Dontemnem dos et detestandos, nisi et ipsi circumciderentur, et i gum 1egis Mosaicae sibi imponi paterentur. Ethnic christiani vero Christianos ex Iudaeis, tanquam homines superstitiosos, et nunc omnino abiiciendos, omniaque Dei misericordia indignos vaIde contemn ant. Inde vero altercationes et scandala enata erant, quae a PavIo in hac epistola passim tarpuntur. Denique praeter istam doctrinae et opinionum varietatem, etiam vita plurimorum Christianorum variis vitiis, vel iam corrupta erat, ve certe per sectas, quae tunc iam omino erant, iacile corrumpi poterat. Itaque Paulus Paditim iudaioas opiniones refutat, partim odia et rixas im
524쪽
ter Christianos ex Iudaeis et Gentibus ad Christum
Sunt autem totius epistolae partes tres. I. Praes tio, o. I, 1 - 17. Il. Tractatio, cuius iterum duas sunt sectiones, dogmatica et paraenetica. Et in doν matica quidem parte, primis XI. capitibus procurrente totus in eo est, ut ostendat, non ex obse atione I daismi, sed ex Obsematione Christianismi. et quidem solius Christianismi salutem aeternam homini merandam Mae, ita ut Iudaismo amplius non ait opus; religione veteri Μosaica impietatem humanam, inter Iudaeos Ethnicosque Prorsus eandem, non Potuisse Ulli, nec felicitatem veram restitui; itaque novam ad selicitatem huius et futurae vitae perveniendi viam a que rationem propositam esse a Deo in doctrina Iesu Christi; ah hae sola certam salutis spem omnibus, Iudaeis gentibusque esse repetendam, neo in Mo eo mishuendum esse quicquam maiorum meritis, aut Iegis Mosaicae observationi, sed soli benevoIentiae Dei per Iesum Christum Iuculenta quadam ratione hominibus declaratae. Altera huius epistolae parte . paraenetica, universa vitae christianae Pietas commendatur, o. XII, 1. - XV, 14. III. Peroratio, seu epilogus, quo conti nentur scriptionis excusatio, apostolatus commendatio. adventus promissio, intercessionis petitio, ad finem O.
M. Caput XVI. aIiorsum pertinere videtur. Vid. infra notanda ad O. XIV, 26. Cf. Michaelis EinIeiti in diag. Soh. et . P. 1062. sqq. Christiani Fridis. Sehmidii Protegom. in Annotati. in Epist. Pauli ad Rom. Pag.
525쪽
Videtur haec epistoIa scripta esse circa finem anni Dionysiani 5 s. aut, ut Hii maIunt, 62. qui est Iulianus 994quum Paulus Corinthi commoraretur, Rom. XVI, 23. es t Cor. I, 14. Hom. XVI, 1. Ooll. 2. Tim. IV, 20. In qua opinione etiam fuerunt scriptores ecclesiastici. eL Schmidii Proteg. h. II. Ceterum ApostoIus in conscribenda epistola hac usus est Tertii scribas ministerio, o. XVl, 22. eamque per Phoeben Cenchre ensis Co rinthiorum coetus ministram Romanis reddendam ouravit, G. XVI, 1. 2.
Apostolicam huius epistolae auctoritatem inde ab antiquissimo tempore ab orthodoxis esse agnitam, docent Versiones Iatinae et syriaca, nec non primas ecclesias Patres, Barnabas, o. XII. XIlI., Clemens Romanus, EP. I, 1. 30. I g. 35. 46. , ranaiatius Ephes. 20. Smyrn. 1. Trall. 8. Poἰycarpus, Philipp. I. 6. et qui Post iβtos scripserunt omnino
Semper haec epistola inter Paulinas primum tenuit Iocum apud orthodoxos. Non autem ut in Evangeliis, ita etiam in epistolis ordo temporum servatus est; verum collegerunt primo Epistolas integris coetibus scriptas, primum locum eonc dentes Epistolae longissimae, postremum, brevissimae, medium Prout quaeque Iongior aut hrevior erat. His iunxerunt Epistolas ad Tumotheum, Titum et Philemonem, eadem Iongitudinis et brevitatis habita ratione. Epistolam denique ad Hebraeos, quia diu de ea dubitatum suit, in ultimum Io-
526쪽
ri . .: Graece scripsit Paulus ad Romanos , non latinet tum quod facilius ipse graece scriberet; tum quod P regrinis multia Romae morantinus haeo lingua unior esset et familiarior; tum denique quod Romani eo tem- Poro graeco sermone magis delectarentur, quam latino, Cre., Pro Arcti. 10. Graeca leguntur in omnibus fers gentibuar Latina suis sinibus, exiguis sane continentur. .. citus Orator. 29. Nunc, tua infana de re tur Oxaeculae alicui anctitiae. Iuvenal VI, 186. Se non putat ulla formosam, nisi quae de Th-Graecula facta est etc.
IO. Adri nollen in praefat. ad versionem suam germanicam Evangelii Μaroi p. XX., neo non in Praefat. ad versionem epistolarum Novi Testamenti, Tom. I. P. XXI. sqq. contendit, omnes Novi Test. Ithaeos ab
Apostolis, quippe linguae graecae imperitis, in dialecto
Aramaea scriptos, deinde vero ab Hermeneutis, a. in terpretibus. quos in itineribus suis comites habuerint, in linguam graecam translatos esse; adeoque etiam Paulum omnes sua epistolas in Aramaea lingua nonsignasse, deinde vero per alios in graecam transferri curasso, ut hanc ad Romanos epistolam po Tertium, Priorem ad Corinthios per Sosthenem, posteriorem per Timotheum, quos omnes non scribas, sed Hermeneulas Ρauli fuisse existimat. Contra hano sententiam doote disputavit Griesbainitia in Augulti neven i theologiachen Blattern . m. I. partio. I. P. 6. sqq. Quod nominatim Paulum attinet, in Ciliciae. urbe natum, et primis aetati' anni. educatum,i qui etiam Claudium Lysiam, Chiliarchum graece aIlocutus est Act. XXI, 37. , quia eum graecae linguae imperitum fuisse credat y Nemo tameta
527쪽
sacile negaverit, Paulum, artis pingendi literas graecas non satis Peritum, non tamen plane imperitum c2 Thess. III. 17. , epistolas suas aliis in calamum dictasse. In hac ad Romanos conscribenda epistola usus est miniis sterio Tertii, cap. XVI, 22. 'Κγω Τέρτιος et γραψαοτην ἐπιστολὴν. Vocabulum γραφεῖν autem significare transferre ex una lingua in aliam, Bollenius nemini Aelle persuaserit.
Praeter scripta isagogica, quae nostra aetate pro dierunt, ad Pauli Epistolam ad Romanos conserenda sunt haec: Hopii N. T. graec., Perpet. annot. illuStr. Uol. IU. Edit. teri. cur. Chr. H. Ammon. Gott. 1824. D. H. de Hait: MHess. lib. d. Br. P. an d. Rom. Tub. I 826. Leon h. interit Entinitat. des Paulin. Lehrbegri es. Tarich 1824. H. Aug. Gottireu Tho- Iuckr Austegung des Bri P. an d. Rom. Edit. seo. BerL 1828. Ern. H. Hoeesner: Commentat. de conis secutione sententiarum in Pauli ad Rom. Dist. Lips. 1828.
In Epistolis interpretandis multo maiorem dissicul- tatem reperimus, quam in Evangeliis, quod ex ipsa rei natura oritur. Qui enim historiam sortiat, iis scribit, quibus ignota est; adeoque omnia clare et simpliciter narrare debeti epistola Uero est quasi colloquium cum amico absente, qui etiam Partes suas agit, et ad euius quaesita vel cogitata nobis praecognita respondemus; quando ergo epistola est paulo longior, ita ut plura in ea capita tractentur, fieri vix potest, quin saepe haereamus, non percipientes, quomodo scriptor ab uno ad alterum transeat, aut quis loquatur, an is qui scru
528쪽
hit, an is cui scribitur. Praeter hanc est et alia obscuritatis caussa, ipsi Paulo peculiaris, E Petr. Ill, 15. 16., nimirum servidum eius ingenium, multa eruditione Imdaica excultum, quo fiebat, ut plura ipsi simul incide-
Tent, et mente calamum Praecurrente, sermo eius non raro fieret abruptus.
Prima huius capitis pars a Us. 1 - 17. continet exordium huius epistolae, inscriptionem nempe, salutotionem, et quandam henevolentiae captationem ,. qua sibi viam sternit Apostolus ad ipsam tractationem. Profitetur se doctorem doctrinae, per antiqua iam vaticinia promissae, de Christo. qui inde a reditu in vitam clarissimis documentis ut verus Μessias sit exhibitus et declaratus, eo consilio ubique terrarum divulgandae,nt omnes, sine discrimine, homines ipsi adstipulentur, emendent animum ac fiant felices.
1. Παυλοι - Θήου 'Paulus, minister Iesu Chriati,
conatitutus Ap tolus, gelectus ad promulgandam 1 angelii doctrinam a Deo reυelatam. Utitue Ap stolus non iudaico nomina Sauris, sed Pauli, idque ex more Iudaeorum, qui inter . Graepos Romanosque versantes nominibus Iudaicis vel prorsus abstinere, vel ea paululum immutare solebant. CL Ac t. XIII, 9. Est autem Hyperbaton huc usque, πῶσι τοῖς Ου ν etc. nomm.et. et dictio elliptica Epistolis usitata; subaudiendum enim est: haec ε nimat, haec scribit, aut simile quippiam. Apud Herodotum est oratio plena: Ἀμασαπνώκρατai' ωδε λάγει, hoc significat. Et Thucydiaese
529쪽
1N EPISTOLAΜ AD ROMANOS. CAP. L sas
ιυδε λέγει βασιDυο Σέρεις Πανσaevis. Potest etiam subis audiri verbum χαψειν, ante πῶσι M. r. suppIendum Aet. XV, 23. Iao. I, 1. . Sio etiam Latini in initii,
epistolarum interdum omittunt Vocem: salutem, e. g. Cicero Varroni, Dolabellae etc. δουλος 'Ι σοὐ Xρισσου Minister Iesu Messiae. Sicut autem servus sive minister regis, est nomen dignitatis, ita et hic: minister
σὸς ἀποστολος VocatuS, constitutus Apogtolus, i. e. oui mutius Apostoli est demandatum; vocatus ab ipso Christo, non ut alii, honorem istum mentitus, 1 Cor. I, 1. De voce αποστολο: vide dicta ad Matth. X, 2. αφωρι nμένοις εἰς ευαγγέλιον Θεου i. e. αφωρ. εἰς το ευαγγελίσασθαι τὴν διδαχῆν, τον λογον Θεού, εeIectus, destinatus ad promulgandam a Deo reυelatam doctrinam da Gera hominis felicitate. Hesychius: αφωρισμένος ἐκλελεγμένος. διακεκριμένος. Hebraice Segregare,
quod de populo Israelitico dicitur Lev. XX, 26. Non autem disserunt sensu κλητὸς et αφωρισμένος. Ευαγγέ- Dori de qua voce diximus ad inscriptionem Evangelii Matthaei, est institutio Apostolorum de Μessia, de Beneficiis ab eo exspectandis, et de via adipiscendi felicitatem et salutem aeternam, quam Deus per Christum promisit.
2. 'O προεπηγγείλατο - αγίαις Ouam seliditatis doctrinam) Deus promiserat per Prophetas suos inscripturis Sacris. In Verbo προεπιπγείλατο est empha-' sis. Significatur nempe, aliud esse ipsum Evangelium seliditatis doetrinam aliud autem promissionem de EvangeIiο, s. de ea doctrina, quae viam ad veram fa-
530쪽
mum annuociare coepit; sed Prophetae, i. e. Scriptores divini R T. promiserunt regem, Daridiea stirpe orium dum, populi sui vindicem et servatorem; multa etiam praedixerunt da propagatione verae cognitionis Dei inter omnes gentes. Dum autem Deus per Prophetas praedixit ita eventurum, promisit quoque; nam id quod praedixerat, erat beneficium. Nonne vero Iesua Christus fuit is, per quem melior haec doctrina propagata, et deinceps per Apostolos longe Iateque sparsa est P CL. infra cap. XVI, 25. inprimis vero Hahe. MIL-1I., ubi Iocus Ieremiae citatur, in quo melior et persectior religionis forma promittitur. Hoo addit Apostolus propter Iudaizantes, qui calumniabantur, Μ
sen et Prophetas ab Apostolo contemni, suaquis privari auctoritate. Μonet igitur, se minime contradicere
Μosi et Prophetis. Infra cap. III, 21. XVI, 26. Luc. XXIV, 44-D. Aot. XXVI, 22. 23. XV, 8.14 - 18. I. Περὶ τοὐ Κου αυτου Hoc refertur ad illud, quod
praecessit, ευαγγιλδον. Explicatur enim, de quo agit illud EvangeIium. Cum his verbis connectitur in sinaeommatis q. illud: I σου - νψῶν. Interiecta Us. 3. 4. parenthesi incIudenda sunt. De significatione υἰού Θεου vide statim comm. q. του γενομένου - σαρκικὼ Qui Genatus e gente Dauidis, quoad humanam εortem et conditionem. Γ avo μενος, natua, ut Gal. IV, 4. Io.14. Σάρε. hebr. habet significationes primarias sequentes: inga caro; totum corpus animale, carne et ossibus constans, Leviti XIX, 28. Act. II, 31. Rom. II, 28. etc., totum animans, eorpore et anima