장음표시 사용
671쪽
IN EPISTOLAM AD ROMANOS. CAI'. UlII si; r
taν it, Paulum ad singularem Iudaeorum hypothesin respexis8e. Credebant nempe Iudaei, Messiae tempore res creatas, Adami lapsu depravatas et corruptas, integritati suae restitutum iri, ut ad Iudaicae gentis usum
eo essent aptiores. Duam creaturarum in Messiae regno restitutionem mundi innovationem, seu
universi huius, quod propter se solos conditum existi- mabant, instaurationem appellabant. Igitur hoc voluisse Paulum, existimat Lachemacherus: Τam certo futura
est singularis illa, qua in Christi regno heandi sumus,
prosperitas, ut ipsa etiam creatura, eodem tempore, ut creditur, integritatem suam recuperatura, desἰderio m3ximo illam exspectet. .Vid. σον. in CuriMad h. l. CLΠορyius et Morus ad h. I In hac sententia fuerunt etiam Patres nonnulli antiquissimi, qui regnum Christi
millenarium in his terris exspectabant, e. g. Irenae SBdvers. haeres. L. IU, c. I 1. 33 Oportet, inquit, et ipsam conditionem c κτίσιν. rerum naturam in regno millenario) reinde gratam ad pristinum, sine prohibitione servire iustist et hoc Apostolus fecit manifestum in ea quae est ad Romanos, sic dicens: Nam exsPecta tio creaturae revelationem filiorum Dei exspectat. Vid. nostra historia interpretationis Itbror. Sacror. P. II, p. 218. sqq. Aliam interpretationem Proposuit Doederiein, Theologus olim lenensis in Progr. 1789. scripto, qui statuit την κτίσιν esse in universum ho minem, sive hominum unioeraitatem, die Mengch- heit, et consilium Pauli esse, ut ostendat, se nihil . se statui, quod aut insolitum esset, aut verae selicitati adversum, dum negat omnino beatos esse Christianos et immunes ab omni miseriarum conflictu. Etenim Omnes,
672쪽
quotquot beatos ceteroquin novimus, calamitatibus anfligi et meliora sperare. Quare ape beatum esse, Rafutura adspirare, et animum ad estiores fructus er gere , non obesse verae hominis Christiani se testati.
Ut igitur Paulus persuadeat, sic pergit Doederiein,
non deteriorem fieri conditionem Christianorum, ostendit v. 19 - 23. communi hac lege omnes semper vixisse , atque huc vivere, ut spem melioris sortis so- verent atque alerent. M Quemadmodum vero, quum
universitas laudatur, popularis usus praevalet, qui de omnibus affirmat, quod de pluribus valet: ita hoc etiam Ioco κτίσἰς universitas hominum, significat permultos, quorul aut historiae conservarentur, aut Bnimum
intueri Iiceret. Quinam illi fuerint, id intelligitur tum
ex universa epistola, quae ad Iudaicos Christianos tran scripta fuit, tum e charactere rate κτίσεως, quem Paucis lineis videmus ab Apostolo definiri. Intelliguntur nempe plurimi a maioribus vel e coaevis Iudaeorum et Christianorum, quorum aut fides spectata, aut desiderium beatioris status illustro fuit. Hos enim sciebant nomine filiorum Dei insigniri; hos, ut honore υίοθεσίας, ita Promissionibus divinis et exspectationis firmitate reliquis gentibus praestare, et melius stemmanhelare. Haec DoederIein. Neo improbabilia est Messeiti sententia cin opuscuIis etc. Fasu. I. P. 124. sqq. edit. 2. statuentia, gentes egse, 'quas Paulus nomine τῆς κτίσεωο comprehendit, aut potius de gentinus Christianos. Μihi tamen probabilior videtur.esse eorum sententia, qui universam rerum naturam intelligunt; nam omnino PauIus Tegpexisse videtur Iudaeorum opinionem de innovatione huius universi in regno Μealliae. Vid. annoti nostra ad Aotor. III, 20. 21.
673쪽
iM EPISTOLAM AD ROMANOS CAP. VIII. 66s
20. 21. Τν γαρ ματαιότητι - των τέκνων του Θεοὐ Fragilitast enim rerum natura subiecta est, non Eua Sponte, sed propter hunc, qui eam gubieciti cum spatamen, fore, ut ima etiam rerum natura Iiberetura nece itata interitus, tempore Iiberationis filiorum Dei. Ματαιοτης, fragiritas. Το ματαιον, hebri bari est quodvis mutabile, caducum. Cohel. I, 2. 34. II, 1. 11.15. Ουχ ἐκουσα, non aua montae non enim se ipsa procreavit. 'Αλλα δια τον υποταεαντα , sed propter ereatorem, qui instituit ita, ut omnia essent caduca. 'Επ' ἐλπιδι coniungi potest cum ora v. 21. Δουλεία τῆς φθοραο, gemitua corruptionis. i. e. necessitas interbius; nam φθορα iterum respondet hebrateo , I. Liberabitur igitur natura εἰς τ/ν ἐλευθερίαν - τρυ Θεου, eo tempore, quo fili Dei fruentur libertate gloriosa, i. e. plane insigni et eximia. Eis positum esse videtur Pro ἐν, ut saepe. Sio Eph. I, 10. εἰς οἰκονομίαν dicitur
Pro ἐν οἰκονομία. 22. οἴδαμεν - αχρι του νυν NOUimuS enim, Omnem riaturam rerum una gemere et dolere ad hunctisque diem cin hac rerum constitutione . In verbis συστεναζειν et συνωδίνειν illud συν non reserendum est ad Christianos, sed indicatur universitas: OmneS Creaturae. Tenenda est sententia adiunctae omnis rerum natura patitur incommodum hoc, ut mutetur, ut tandem intereat, et sub hoc onere quasi ingemiscat. Aχρι του νυν potest etiam verti: hoc tempore, in hac rerum congiitutione; nam ακρὶ non semper definit tem-Puε ad quod, sed interdum etiam quo aliquid factum fuerit, ut Hebr. III, 13. Vid. Messele et Hoppe ad h. L
674쪽
tantum cuniυersa hatura gemit sed ipsi quoque
nos, qui praestantissimam indolem accepimus, insinos ego) ingemiscimus, exspectantes omnimodum adoptionis nostrae fruatum, liberationem a corporis nostri fragilitate. Ου μόνον δε, sc. πασα η κτρτις συ στεναζει, sed et nos so. gemiscere goIemus, sentimus molestias huius fragilitatis nostrae, 'Aπαρχη proprie de frugum primitiis usurpatur. Quia vero primae fruges, quae Deo consecrabantur praestantissimae erant, factum est, ut metaphorice ἀπαρ 1 diceretur omne id, quod primum est in suo genere, vel temporis, vel dignitatis et praestantiae ratione habita, ita, ut de re-hns aeque ac de hominibus adhibeatur. Vid. Sch us-neri Lexicon ad h. vocem. Πνεύμα significat praestantissimos fructus spiritus, i. e. fructus doctrinae melioris, Praestantissimam indolem. Οἰ τὴν ἀπαρχην τούπνευματος εχοντες sunt Christiani omnes, quos Paulus in superiore oratione πνευματι insignitos, et tum notitiis, tum maxime sensibus piis beatos esse Iaudaverat, T. 1 - 9. Καὶ ξ αε ς varie transponitur et mutatur in
antiquis libris. Scilicet codd. nonnulli veteres omittunt h. l. et addunt i μεῖς post ἀλλα ιαὶ. Syrus o mi tit h. I. et mutat αυτοὶ prius in ηas . Alii aliter. 'Κν
ἐαυτοις i. e. ἐν ημν αυτοις) στενάζομεν. Nos etiam huius vitae aerumnas experimur; non Possumus Regubescere in conditione, sed melioris desiderio flagramus. Τίοδησσίαν ἀπεκδεχομενοι, i. e. τὴν ἀποκαλυψιν υAΘε- σίας, dum exspectamus fore, ut manifestum tandem fiat, nos esse adoptatos Dei filios. Aπολι αδετις est liberatio ab incommodo aliquo; hoc incommodum autem σου σωματος est ipsa eius fragilitas. Ab hac fragilitate compus Iiberabitur non in morte, sed in resurrectione;
675쪽
IN EPISTOLAM AD ROMANOS CAP. VIII. 6eti
tum enim restituetur vἰtae, et erit αφθαρτον, 1 Cor. XV, 42. sqq. Quanquam, Apostolus inquit, certi sumus de sapientia et benignitate Dei, qua iam in hac
vita nos complectitur, tamen in easdem aliorum hominum querelas consentimus. Tantum abest, ut novae
nostrae conditionis praestantia tollat omnem imbecillitatis sensum, ac dolorum pressuras, ut potius magno melioris conditionis desiderio flagremus. Interpretatio huius loci vexatissimi, modo proposita, videtur esse simplicissima, et contextui conveniens. Nam diaeerat Apostolus v. 1 f., calamitates huius vitae nuIlius momenti esse ad felicitatem Christianorum olim exspectandam. Debet igitur in sequentibus aliquid tradi de u- tura illa beatitate; et hoc secit Apostolus, dum docuit.
felicitatem illam tam certam esse, quam certa fili universae naturae liberatio a fragilitate. Caeterum senstra quaeritur, Rn tum mundus novus, et qualis futurus sit Paulus enim disputavit ex hypothesi Iudaica, de sperata in regno Messiae felicitate externa. Prophetae nempe Hebraeorum regnum Μessiae ita descripserant: fore, ut tum omnis rerum natura mutetur, et in fel, ciorem melioremque conditionem restituatur. Hinc ibΙae imagines de luporum agnorumque, Pantherorum et Ieonum mutuo et amicabili invicem consortio. Ies. XI,
6. LXVI, 22. Huiusmodi igitur felicissimam rerum conversionem in regno Messiae Iudaei exspectabant. Hac hypothesi usus est Paulus, quia ita comparata erat, ut ad persuadendum Christianis Ex- Iudaeis, meliorem
post mortem conditionem exspectandam eSse, non Parum facere posset. Cf. Hoppe ad h. l. et Theologie dea A. T. Lips. 1796. 8. P. 427. s.
676쪽
beati nunc) sumuε, i. e. salutem aeternam non hahemus adhuc, sed speramus. Sic Cicero dixit, in spe esse negotium, quod non existit, sed speratur. NO Er
σωθησομεθα. Hac conditione gaIus olim nobis μα- rata est, ut GIiquamdiu eandem, Mai nondum εensibus perceptam, inconcu a Spe et fducia exspectemus. Sed videtur potius sensus esse, hac ipsa spe non tantum conditionem ,. sed multo magis partem haud ultimam beatitudinis contineri. Est nempe spei proprium, ferri ad absentia bona, eaque animo velut praeuipere. ἐλπὶς δὲ - ἐλπk Sed res merata, Ociniis iam εubiecta, non ampliuε meratur. 'Ελπὶς h. I. est res quae speratur, ipsa felicitas. Spes Disibilis, s. rerum adspectui nostro obviarum, nulla est. τι και
25. Εἰ δὲ - ἀπεκδεχόμεθα) Quum autem, quod
nondum υidemus, verandum nobis sit, firmo animo id exspectem . 'Mπψομεν, Pro ὀφείλομεν ἐλπίζειν et similiter απεκδεχομεθα Pro δε απεκδεχεσθαι/Me. Δἰ υπομονῆς, i. e. υπομενον-ς, natanter. Do derIeinr Πos igitur, quandoquidem res nondum conspicuaS veramuε, Pera eranter ExSPectamuε, et futurorum desiderio flagramus. Iam progreditur Apostolus ad praesentem fructum, quem inter ipsas miserias religio christiana asserat, atque animus per eam institutus rectusque et nutritus Percipiat, T. 26 - 59. 26. 'CLσαυτως - ασθενaίαις η μων Praeterea etiam Dipiti
677쪽
IN EPISTOLAΜ AD ROMANOS. CAP. VIII. 673
πνευμα se. του Θεου, omnino hoc etiam loco, ut in toto hoc cap. videtur esse animus sensusque christianus
Geisi und Gesinnung des Christenthum s), modo cogites, hunc sensum nobiliorem et animum filiali erga Deum amore Plenum referri ad Spiritum Dei tanquam
auctorem; vide supra notata Rd comma 2. Συναντι
λαμβάν εσθαι est auxilio esSe, et per Metonymiata solari. 'Aσθένειαι sunt Apostolo dolores ex rebus adDersis, ut I Cor. II, 3. 2 Cor. XI, 50. XII, 5. 9. 10. , etc. Sensus igitur est: ipse ille animus noster christianus, quo Deum veneramur et amamus ut Patrem
nobis faventem v 15. 16. nobis affert magnum Ductum et solatium in calamitatibus, et huius vitae aerumnis. Quis autem sit hic Ductus, statim declaratur a quentibus verbis: το γαρ - στεναγμοχ ίλαλη roιO Ouando enim, quid expetere Precibus debeamus, non satis scimus, ipse iIte Spiritus csensus nobilior) su
currit nobis Suspiriis υoce non εxpressis. Dicit igitur Paulus, saepe incidere casus, ubi Christiani rebus pressi adversis nesciant, quomodo voluntati Dei eonformare debeant Preces suas, an inavitatem miseriarum deprecari, an vero patienter ferre debeant, quae sibi contingant nutu ac voluntate Dei. ro γαρ - οιδορομεν Non enim Satis εcimus, quid expetere precibus debeamus. Sermo est de homine inope consiIii, qui statuere nequit, quid maxime hoc tempore sibi expetat a Deo. Huic homini succurrit αιτο το πνευμα, idem ille sensus fiduciae erga Deum. 'ΙΚντυγχάνειν, el υπερεντυγχανειν υπερ τινος est, Sugcipere alicuius mus ΙΙΙ. .ga
678쪽
Partes, cauSεam alicuius agere. Sententia adiuncta est: Succurrere, Opem 1erre alteri. Personificatur το πνευμα, ut ἀμαρτει, supra c. VII, 17 . 20. Ergo sensus est: Illud πνευμα succurrit nobis in rebus adversis, et quidem στεναγμοῖς ἀλαλῆτοις, ε piriis tacitis. 'Aλαλητον significare potest vel id, quod non sero- fertur per υerba, vel quod non pote4t proferri per Cerba, quod ineffabile egi. Prius praeserendum est,
propter versum sequentem, in quo Θεὸς ἐρευνων τασκαρδίας dicitur nosse, quae sint in hominis mente. Succurrit igitur nobis sensus fiduciae erga Deum, suSpirita tacitis, i. e. per breves mentis cogitationes, quum dicimus: . O Deus, Pater, tibi permitto res meas; non mea sat voluntas, sed tua; nam tu mihi es pater. Ueteres Τheologi per το - εὐμὰ intelligebant Spiritum Sanctum, et quaerebΘnt, quomodo intercessio Spiritus sancti comparata sit in se, et quomodo ab illa, quae Christo tribuitur, distincta sit P Dorscheus, FEMEr-born, GottD. Olearius. aliique statuerunt: Spiritus sanctus non intercedit ut mediator, vigore meriti sui, sed ut advocatus, qui fideses ad instar clientium excitat ad preoandum, instruit quomodo precandum sit, pospem voti potiundi alit. Accuratius hunc locum explicavit D. Zach. Leonh. Iunckhelm in libro: Uondem Vehematiirlichen in deu GnadenWirhungen, Erilangae 1775. P. 680. sq. 27. 'Ο, δὲ ἐρευνων - υπὲρ αγίων Qui autem perfectissime noυit animos hominum omnium , is novit id, quod εpectat ille gensus; nam Doluntati diυinae comenienter succurrit Christianis. 'Ερευναν hebr. pri Ps. 139, 1.) non est simpliciter scire, sed pen
679쪽
1N EPISTOLAM AD ROMANOS. CAI'. VIIl. 6 5
trare intelligendo, et est Dei epitheton, Ps. VII, 10.
Ierem. Xl, 20. το ρ μια του πνευματος est id, quod spectat, quo tendit illud πνευμα, seine Absicht. Succurrit Christianis κατὰ Θεον, i. e. κατα το θέλημα του Θεου, 1 Ioh. R 1q. Porphyr. de abstin. I, 23. τουτορὲ ου γνωμν γίνεται ανθρώπων, ἀλλα κατα Θ εο ν. Iterum τὸ πνευμα personificatur, ut v. 26. vel sensus
Christianorum in rebus adversis fiducia Plenus, et se omniaque sua Deo, Patri optimo permittens, et caussam agere Christianorum piorum dicitur, quasi Spiritus ab ipso homine, cuius res agitur, git persona diversa, eodem plane modo ut Rom. Ull, 17. 20 ἁμαο - σία tanquam persona ab homine diversa sistitur. Nihil aliud expetimus a Deo, inquit Paulus, nisi quod sit
κατὰ Θε ον, congruat cum consilio Dei; Plan, Ent-wurf. Ergo preces nostrae Deo sunt gratae et a ceptae; fiet, quod nobis et aliis erit salutare. 28. οἴδαμεν δε κλ τοῖς ρυσιν) Scimus nempe Omnia in4erυire eorum, qui Deum pie colunt, commodis, illis nimirum, quibuS benigno consilio felicitas aeterna promissa est, *ere Christianis. Hoo est illud φρονυια του πνευματος, de quo V. 27., sensus christianus, quo Christiani caIamitatibus pressi eriguntur. Orι τοῖς ἀγαπωσι - ἀγαθον Scilicet adυersa etiam ipsis ad incrementa virtutis et praemii sunt utilia. 'Λγα παντες τον Θεον sunt pii cultores Dei. Πάν-τα, OmneS TES, So. Secundae, et adversae; nam de his h. I. egi sermo. Ἀγαθον, Utile, ut saepius. Kα
λεῖν Hebraeorum loquendi more simpliciter est movere aliquem ut aliquid faciat felicitatis suae caussa, ut Matth. XI, 13. deinde etiam edocere eum de feli-
680쪽
citate, et modum eius adipiscendae monstrare, ut 2
Thess. II, 14. denique etiam offerra et promittere felicitatem, Hom. XI, 29. IX, 11. Unde saepe sunt Christiani, quibus innotuit doctrina, et Dere Christiani, quibus, quia sunt veri Christiani, felicitas est promissa. Προθεος, so. Θaoυ, benigna Dei boluntas, ut 2 Maeo. III, 8. προθεσις βασιλέως, benigna
Regis υoluntaS. 29. Οτι ους - πολλοχ αδελφοι ς θ Quos enim pra seiυit c tales futuros esse Christianos), hos decreDit Ilo suo similes reddere, ita ut ipse ait caput mulis . torum friatrum. Ους προεγνω, quOS Praesciυit, sc. laxe κληr e, Probos Christianos. Πρ ο in προ v ινα - - σκειν et προορίζειν, quod per se significat ante, multo αnte, dudum, indicat aeternam Dei praescientiam et benevolum consilium aeternum. Antequam fuimus, atque adeo antequam ullus homo, ipseque mundus suit, cognovit Deus homines eos, qui futuri essent vera Christiani, iisque destinavit aeternam sesutem. Quaecunque enim Deus scivit et voluit, ea ab aeterno scivit et voluit. καὶ προωρισε - αυτου Hos decreDie
filio suo limiles reddere, i. e. participes eiusdem se- 1iditatis, qua Christus fiuitur. Duplex ellipsis. Nam et initio deest τουτους, et in fine γενέσθM. Συαμορφους τῆς εἰκόνος, idem quod συμμορφους εἰκόνι, quomodo συμμορφον τω σωματι, PhII. III, 21. Vocat autem εἰκονα exemplar, ad quod aliud aliquid essingitur, quod alibi τυποe, ὀμοίωμα. Christus in passionibus atrocissimis obediens suit, et sic ad regnum illud coeleste pervenit; eadem via Deus eonstituit ducere Christo ordidentes. Supra v. 17. Phil. III, 9. εχ το - αδελφοῖς θ