장음표시 사용
141쪽
talem et contumaciam Iudaeoru in imere pans, ait: Iudicate infer me, et ri-neam meam: quid esι, quod debui ultra facere rineue meae, et non feriei' an quod ervertari, ut facereturas, et fecit labruscus ' quibus v r-bis Deus queritur, se fecisse quod de-huil, et nihil ex parte suae boni latis
et misericordiae defuisse, quominus populus iudaicus bene ageret, et tonverteretur, qui lamen convΡrsus non
est. et pessime egit. 0uodsi Iudaeis nihil dosuit ex parte Dei; gratias ergo
sufficientes acceperunt, quibus muniti potentiam completam et expeditam relative ad praesentes eorum ei cum stantias habuerunt: alias salso
Deus diceret, nihil eis defuisse ex sua parte, si eis defuisset polentia illa relative completa; ac frustra bonos fructus poenitentiae exspectasset, si vires ad istos producendos pares gratia ipsis non suppeditasset. Dantur ergo gratiae in sensu declarato sum cientes, quae ex humanae voluntatis resistentia inutiles redduntur. Isa. LII.
2, et Rom. X, 2s Deus dicit: Tola die
eaepandi manus meas ad populum non credentem, eι emtradicentem: quibus verbis Iudaei de sua infidelitate arguuntur, et maxime culpabiles declarantur, quia Deus tota die ad ipsos manus expandit, id est, eis gratias exteriores et interiores concessit, quibus fidem concipere, et poenitentiam agere potuissent, nisi contradi-xiSsent, seu perversa voluntate restitissent. Prov. I. 2ι, etc. Deus ait: Vocavi, eι renuistis: ertendi manum meam, eι non fuit, qui aspiceret: δε- spoistis omne consilium meum, eι increpationes meas nesti istis. Ego quoque in inseritu restro ridebo, elsubsannabo, cum vobis id, quod tim
batis adrenerit: ubi vocalio, extensio manuum , consilium Dei etiam inius pulsantis gratiam vere et relative sus- seleniem indicant: humanae autem voluntatis resistentiam manifestantve pha: renuistis . seu istis, neglexisti se ergo homines Deo vocanti, et gratias suas offerenti resistere possunt; et ideo interitu ac maximis pomnis digni declarantur. Tam gravis autem inerst patio et obiurgatio esset iniqua, si illi, qui obiurgantur, non habuissent gratia in interiorem vere sum- cientein, sine qua Deo vocanti obsequin0n poterant. et quae esseelu ad quem data est. earuit ex liberae voluntatis
culpa. Ps. XCIV. 8 David exclamat: Hodie si rorem eius audieritis, nolite
obdurare corda restra: quod moni-lum inutile et absonum esset. Si homines non possent voci divinae aures obdurare, seu gratiae resistere . Sed necessario aut terrenam , aut coelestem delectationem sequerentur. Matthaei XI. 20, etc. de Christo Domino legitur: Tune coepis reprobrare civitatibus, in quibus factae sunt plurimae
virιutes eius, quia non egimen ι p nisentiam. Vae tibi Corozain, vae
ibi Bethsaida: quia si in Tyro es Sidone suetae essent virtutes, quae faetae sunt in robis, olim in cilleio et einere poenitentiam egissenι. Verumtamen dico robis: Tyro eι Sidoni remissius rei ι in die iudieii, quam vobis. Poterant ergo incolae Corora in ei Bellisaidae poenitentiam agere, et converti, ipsique soli in causa erant,
quare revera non Sint conversi. ea-
propter quoque poenam daturi. Non poterant autem poenitentiam agere sine gratia interna, eaque vere et relative sufficiente ad eoneupiscentiam oppositam: quapropter haec ipsis deesse non poterat. Matth. XXIII, 37, etc. Christus exclamat: Ierusalem, Ieru- Salem. . . quoties volui constrestare fi-
142쪽
Eost nox, qu mclmo tim gallina congressui pullos suos stib alas, et noluisti' Erre relinquetur robis domus restra deserta: ergo Iudaei in statu quo Prant, habuerunt gratiam internam vere sum cientem ad credendum Christo, cui lamen ex propria malitia, maxima poena digna. credere noluerunt : alioquin haec Christi exclamatio esset vana et illusoria, salsaque essent haec verba : quoties volui, et noluisti, quibus benigna Dei voluntas perversae Iudaeorum voluntati dire-ele opponilur. Aet. VII, 5l Stephaniis plenus Spiritu sancto sic Iudaeos in erepal: Dura terrice, et incircumcisis cordibus et auribus, ros semper
Spiri ut sancto resistitis: sicut pa- Ires restrin, ita et ros: quibus verbis S. Diaconus Iudaeos publice arguit, ipsos gratias spiritus sancti externas
ei internas, ad ipsorum conversion P mel Salutem ordinatas, sua obstinatione ei pervicacia inanes et frustraneas
reddere. S. Paulus, sicuti efficaciam gratiae maxime pxtollit, ita etiam clarissime docet, liberum hominis arbitrium gratiae, ad ipsius Salutem ordinatae, re a Stere, magnumque idec culpae et poenae reatum contrahereps Sse. Hac de causa is in dicit: Beui-gnitus Dei ad poenitentium te adducis: secundiam utιlem duritiam tuum
eι impoenitens tor thesaurizas sici iram. Benignitas Dei perperam prae- diearetur, si gratias ad hominis converbionem vere et relative sufficientes non concederet: et hominis durilia, et impoenitentia haud iuste in. ereparetur, si ipse gratiae obteinpe- lrare non posset; sed per seri iurem leoncupiscentiam necessario in malum
abriperetur. II Cor. VI, 1 Apostolussdeles monet: Easi Iumur, ne inrucuum si aliam Dei recipiatis. Gratiam in vacuum recipere, est eam es
sectu, quem habere pol est, frustrare: unde S. Thomas in h. l. scribit: e Ilor. latur Apostolus, ne receptio gratiae sit inutilis et vacua: quod tunc conlingit, quando ex perceptione gratiae quis non sentit seu elum , qui duplex est, Scilicet remi Ssio peccatorum, et ut homo iuste vivendo perveniat ad gloriam coelestem. 3 Ipsa ergo Apostoli admonitio manifeste ostendit,
hominem gratiam in vacuum recipere. ei re Sistere, et sic eam essectu, ad quem a Deo conceditur. frustrare posse. Hoc idem probant verba Ap
stoli I Tliess. v, 19, Spirisum nolite
tinguere: Spiritum enim extinguere est repellere, seu impedire bonum pietatis motum , quem Spiritus sanctus in hominum cordi hiis excitat: ita citata verba exponit S. Thomas i 2ὶ, dicens: 4 SpirituS sanctus est persona divina, incorruptibilis ei aeterna, unde in sua substantia extingui non potest: sed tamen dicitur quis ex-s tinguere Spiritum, uno modo ser-j vore in eius extinguendo vel in se, vel in alio; cum enim aliquis aliquid boni ex servore Spiritus sancti vult sacere, i vel etiam tum aliquis honus motus surgit, et ipse impedit, ex linguit Spiritum sanctum. 3 Apoc. III, 20 Deus dicit: Ecce sto ad ostisem, et pulSorri piis audierit vocem meam, in rabo ad illum, et coenabo eum illo, et ipse
metum. Ex quibus verbis patet, si e-quenter Doum ad ostium cordis pulsare per internas gratiae sufficientis illustrationes, ac pias excitationeS V luntatis. Salutaris autem essectus, ad quem istae gratiae operationes diriguntur . non absolute praenuntiatur,
sed sub conditione, si quis audieritrocem meam: ex quo patet, Saepe quidem huiusmodi gratiae motionibus hominem resistere et reluctari, sed lamen posse eundem, his adiutum
143쪽
M2 PARS IV. gratiae subsidiis, Deo pulsanti aperire, non ea dumtaxat absoluta et abs. tracta, quam Iansentani fingunt, potestate, sed relativa ad eas ipsas circumstantias , in quibus Christus stat ad ostium et pulsat. Neque hic locus cum ratio, quem sequuntur Iansentani, de adventu Christi in sine vitae exponi potest. Nam de pulsatione, quae sit per gratiam sermonem eSS , apparet ex contextu, quia sermo est de tepidi conversione, quae non impossibilis, sed facilis ostenditur, quia Dpus stat ad ostium et pulsat. Neque Christus dicit: Stabo ad ostium, et pulsabo, sed: Sto ad ostium, es pulso. 2. Ss. Patres constanti consensu docent, hominem gratiae divinast Oh- temperare ei resistere p0SSe, euinque magnum eulpae et poenae reatum incurrere, Si gratiam divinam inutilem reddat. S. Irenaeus adv. haer. 13
scribit: e filiud est quod ait: 0uoties volui congregare filios tuos, et nolui sti' vsterem legem libertatis hominis
manifestavit, quia liberum eum Deus laeti ab initio . hahentem suam potestatem , Sicut et suam animam ad utendum vocatione Dei voluntarie. et non eoaelum a Deo. Vis enim a Deo non st, sed bona vocatio adest illi Semper. Et propter hoc consilium quidem bonum dat omnibus , posuit autem in homine potestatem electionis. x Et ibid. icti inquit: e Dei manus tuam substantiam formavit; ipsa te intus, et soris mundissimo auro et argento vestiet, ae ita ornabit, ut ipse Rex concupiscat decorem tuum Quod si te ipsi per fidem, et obedientiam commillas, ipsius artem con Secutus persectum Dei opus sies. Si autem in ipsum non credis, et te eius manui subtrahis; causa imperfectionis in le
erit. qui non obedivisti, et non in illo,
qui vocavit te. Misit enim Servos suos, ut vocarent ad nuptias, et illi, qui nolebant venire, seipsos regio convivio privarunt. Haud ergo divina ars manca est, quoniam potens est Deus
de lapidi lius suscitare filios Abrahae: sed qui illius non si particeps, sibi ipsi suae imperfectionis causa existit. 3 S. Cyrillus mer. 3 inquit:
e uuacunque gratia donetur homo, sibi semper liberum est upi assentiri, vel reiicere. v S. Chrysostomus 4 , disserens de Iudaeorum obstinatione, et Gentium conversione, ait et Ostendens id quod factum fuerat non ex sola Dei gratia esse, sed etiam ex accedentium voluntate , audi quid adiiciat. Ad Israelem vero dieit: To a diserpandi manus meas ad populum non credentem , et contradicentem: diem hic totum praeteritum tempus dicit;
expandere manu S, vocare, attrahere
et exhortari significat. Deinde ostendens lotum crimen eorum eSSe , ait, ad populum non credentem Et contradicentem. Vide quanta sit accusatio i ut ne quidem vocanti obsecuti sunt, sed et contradixerunt non semel, non bis, non ter, sed omni tempore. dum haec facientem viderent. videm ibὶ inquit: e Non vi et necesSilale quadam Deus honos sacere consuevit; neque electio eius violenta est sed suasoria: ut enim intelligas. non cogere vocationem, multos voeatos perire contingei. 3-Ast Patres graει eos suae sententiae adversari, ipse Ian senius lassus est: verum etiam Patres latini ab eius erroribus longissime distant. S. Ambrosius l63 ait:. Numquid si quis ostia domus suae claudit, solis est culpa. quod non illuminet domum eius ' Ergo si quis
peccatorum Suorum repagulis obse-
144쪽
randam mentem propriam iudicaverit, ei Verbi a se splendorem stultus avertat, ac sibi inserat insipientiae eaecitatem, causari poterit, quod soliustitiae noluerit intrare, aut infirmitatem luminis coelestis arguere' v Si autem ex mente S. Ambrosii infimmitas gratiae argui nunquam potest, necesse est, in ea vires pares et aequales agnoscere ad oppositam cupiditatem vincendam, ei Dei mandatum observandum. S. Hieronymus li exclamat: ε 0 infelicissimum humanum genu si qui peccata excusamus dicentes: victus sum a natura: cum in potestate nostra sit et peccare , et Domino adiuvante non peccare. γ Εl
comment . in Isa. ad illa s2ὶ verba: A, ne ostendam , quid ego facium ri-
veste meae: observat, haec ad animam pertinere, quam Deus gratia sua ex eo lil primum, tum fructuS, quos Sperabat, non serentem, deserit: c Cuncta, inquit, quae dicuntur de vini'a, possunt et ad animae humanae referri statum, quae a Deo plantata in bonum non uvas attulerit, Sed labru-Stas. 3 Ipsom et S. Angustinus, cuius auctoritate abutitur Iansenius,
multis in locis talem gratiam adstruit, quae susscit, ut vocalia S Veniat, et quae lamen respuitur. Si e lib. LXXXIII duaest. sain dicit: e Ad illam coΡnain, quam Dominus dicit in Evangelio praeparatam , nec o innes qui vocati Sunt, venire voluerunt; nec illi, qui Venerunt, venire poSsent, nisi vocarentur itaque nec illi dehent sibi tribuere qui venerunt, quia vocali vp-nerunt: nec illi qui noluerunt venire, debent alteri tribuere, sed lanium sibi; quoniam ut venirent, vocali erant in libera voluntate . . . Propterea etsi quisquam sibi tribuit, quod voeatus venit, non potest sibi tribuere,
quod votalus est. Qui aulom vocalus non venit, sicut non habuit mphilum praemii, ut vocaretur, sic inchoat meritum supplicii, cum vocatus venire
neglexerit. v Lib. I ad Simplie. ι
ait: et Nemo credit non Vocatus, sed , non omnis credit Vocatus: v quam Semlentiam expendens ita de Esau loquitur: ε Noluit ergo Esau, et non cu- eurrit; sed si voluisset et cucurrisset, Dei adiutorio pervenisset; qui etiam velle et eurrere vocando praestaret, nisi vocali nne conisti apta re proh us
nstgat. omnem gratiam efficacem esse,
dicens: ε Sed si vocalio ista ita est offectrix bonae voluntatis, ut omnis
eam vocatus sequatur; quom ndo verum eril mulli rotati, pauci electi ' , - Lib. III de lib. arb. si haec habet:
et Ex eo quod non accepit, nullus reus PSl: ex eo autem, quod non facit quod debet, iuste reus est. Debet autem , si ae eo pit et voluntatem liberam elsum eientissimam saeuitalem. v Non potuit sane S. Palpr clarius eloqui gratiae parem et plane sufficientem virtutem ad legem divinam explendam. Imo S. Augustinus aperte docet. homines bene vel male uti libero arbitrio, eosque, qui gratiae resistunt, gravissimas podnas mereri. Lih. de Spir. et lili. cap. 33 scribit: c Vuli autem Deus omnes homines salvos fieri, et in agnitionem veritalis venire; non sic lamen ut eis adimat liborum arbitrium, quo vel hene vel male utentes, iustissime iudicentur. Quod cum si, infideles quidem contra Dei voluntatem faciunt, cum eius Evangelio non credunt; noc ideo lamen stam vincunt; verum Scipsos fraudant magno et summo bono, malisque podinali hiis implicant, Ρxperiuri in suppliciis potestatem Pius, cuius in donis misericordiam contempserunt. 3 Ca-
145쪽
lis rans I pito 3ι, rursus exponii S. Doctor, quomodo Deus per gratiam operetur
in homine velle credere, et quomodo consentire, vel dissentire Sil volun- lalis hominis. ε Visorum suasionibus agit Deus ut velimus, et ut prydamus, sive extrinsecus per evangelicas exhortationes sive intrinsecus, ubi nemo habet in potestate quid ei veniat in mentem, Sed eonsentire, vel dissentire propriae voluntatis est. His ergo modis quando Deus agit cum anima rationali, ut ei credat profecto ei ipsum velle credere Deus operatur in immine, et in omnibus miserie ordia eius praevenit nos: consentire autem vocalioni Dei vel ab ea dissentire, sicut dixi, propriae voluntatis est . . Nihil profecto clarius a S. Doctore proferri potuit. s. Prosper, seu Auctor libri De rora itine Geuli- Iium hi , postquam dixit, hominem habere de sua mutabilitate si deficit, de gratiae opitulatione si proficit, addit: e Hanc opitulationem per innumeros modos sive occultos, Alve manifestos omnibus adhiberi; et quod a in ullis resulatur, ipsorum est nequiliae; quod vero a multis suscipitur, et gratiae est divinae, et voluntatis humanae. 3 S. Fulgentius 2 inquit: c Homo tanti medicaminis spoenitentiae) benescio caret . cuius gratiam eontumax, atque ingratus oppugnat. v S. Leo M. Serui. 43 s 33, c. l. cum dixisset, cuin Cralia liberum arbitrium cooperari, istud monilum adiungit:. Gratiae igitur Dei obedientia se humana non subtrahat, nec ab illo bono, suae quo bona esse nou P0test, deficiat, se si quid sit impossibile, aut arduum in mandatorum essectibus experitur, sed ad iubentem recurrat, qui ideo dat praeceptum , ut excitet desiderium , et praestet auxit um. B
S. Gregorius M. ι ila de reprobis
loquitur: . Idcirco nequaquam cohlesiis patriae praemia percipiunt, quia ea nunc, eum promereri poteram. contempserunt. Quod videlicet tib rum arbitrium in bono formatur sinlectis, cum eoru in mens a terrenis desideriis gratia aspirante suspenditur . . . Bonum quippe, quod agimus. ei Dei est et nostrum ; Dei per praevenientem gratiam: nostrum per ob sequentem liberam voluntatem. Si enim Dei non est, unde ei gratias in aeternum agimus' rursum si nostrum non eSt, unde nobis retribui praemia speramus' quia ergo non immerito gratias agimus, scimus quod eius munere praevenimur; et rursum quia non immerito retributionem quaerimuS, scimus, quod, obsequente libero arbitrio, bona elegimus, quae ageremus. 2 S. Bernurdus 5i de triplici custodia inquit: c 0mnes no his causamur deesse gratiam; sed iustius somsitan ipsa queratur gratia, deesse
3. Ecclesiae desinitiones adversariorum errores penitus conis rutit. Concilium Amusicanum II desinivit: me secundum fidem ea holirum credimus, quod, accepta per buptismum gratia, omnes baptizati, Christo au filianteeι cooperante , qucle ad salutetm animo e pertinent, et possint, et debeunt, si si liter Iaborare voluerint, adimplere. Quomodo vero posse ut ea adimplere, quomodo si doliter laborare, si gratiam vel non haberent, vel imparem ac viribus in susscientem tum ad divina praecepta implenda, tumeliam ad implorandum auxilium, quo impleantur' - Ergo iuxta citatum Concilium datur gratia vere sum ficiens, cui humana voluntas resi Si re potest. Idem docet Concilium n,
146쪽
centinum: nam Sem. VI, cap. 5 ait: Iungente Deo cor hominis per Spiritus sanesi illuminationem, homo inspirationem illam recipiens, illam et abiitere potest: si eap. 11 : Deus sua gratia semel iustisiculos non deserit, nisi ab eis prius seseratur: et cap. 13 Deus, nisi ipsi illius gratiae defuerint. sicut coepiι opus bonum, ita perficiet, operans relle eι persicere: ubi a diecta conditio , nisi ipsi illius
gratiae defuerint, satis indicat, subinde contingere, ut homines gratiae divinae quoad consensum desint, ei resistant. Idem Concilium ibid.ean. 4 desinit: Si quis direrit, liberum hominis arbitrium a Deo motum et erellatum nihil cooperari Deo ere
tanti, atque vocanti. . . . neque possedissentire si reli ... anathema git: et ean. 6: Si quis direrit, non esse in potestate hominis, rias suas malus Mere... onathema sit. Innocentius X, lato Oibe catholico suffragante, Se-quei tes damnavit Iansenti propositiones ut haereticas: primam, quae ita sonat: et Aliqua Dei praecepta hinminibus iustis volentibus et conantibus, secundum praesentes quas habent vires, sunt impossibilia, deest quoque illis gratia, qua possibilia fiant. 3 Sed gratia, qua possibilia
sunt divina mandala, nec lamen ob servantur a iustis, est gratia mere et
ere sufficiens: ergo de fide est dari in praesenti statu talem gratiam. Αllera Iansonii propositio est et Interiori gratiae in statu naturae lapsae nunquam resistitur. v De s de proinde est . in praesenti statu dari gratiam cui resistitur; talis autem est
alia mere ac vere Suffciens. Hoc idem confirmatur ex damnatis aciemente XI propositionibus oves-nellii, dogmati catholico oppositis.
Censura enim inuruntur sequentes
propositiones: 9 e Gratia Christi est Insiit. Theol. vol. IV.
gratia suprema , sine qua Christum consteri nunquam possumus, et cum qua nunquam illum abnegamus. 10ma Gratia est operatio manus omnipotentis Dei, quam .niluit impedire potest
aut retardare. Gratia non est aliud quam voluntas omnipotentis Dei iubentis, et facientis quod iubet. 12m
Quando Deus vult salvare animam . quocunque tempore, quocunque loco, esse elus indubitabilis sequitur voluntatem Dei. l3a duando Deus vuli animam salvam facere et eam tangit interiori gratiae suae manu, nulla voluntas humana ei resistit. 3 Eiusdem sere tenoris Sunt sequentes Ouesuellii propositiones usque ad 25 N. Ex istarum autem propositionum damnatione , quaenam his opposita genuinasii doctrina catholica, facile dignoscitur.
Nola l. Audienda et refellenda supersunt argumenta, quibus adversarii sua placita probare. et doctrinam eatholi eam impugnare nituntur.
Obi. I. Gratia sussciens nulli bi in
Ss. Bibliis. commemoratur: perperam ergo eius existentia asseritur.
Ilesp. Eliam nomen gratiae essitatis nulli bi in s. Scriptura occurrit, et nihilominus illam adversarii asserunt et u sendunt: podem ergo iure etiam Catholici gratiam quocientem pr0pugnant. Quamvis enim nomen gratiae susscientis non reperiatur in Scripturis, res tamen per illud significata habetur in Scriptura et Traditione, quod ex allatis argumentis patet: et hoc sane susscii: quis enim neSciat, nova subinde nomina ab Ecclesia suisse adhibita ad melius exprimendas res fidei iam olim creditas' - Notandum porro St, quod gratia sufficiens, etymologiee considerata, ea sit, quae voluntati subministrat vires pares et proportionalas esseclui bono, ad quem proxime movet, ei quem
147쪽
Deus ultimato in tradit, producendo: et in hoc sensu eliam gratia efficaae in ipsa S. Scriptura susticiens Vocatur. Deo ipso lii dicente ad Paulum: Sufflciι tibi gratia mea. Et sane quidquid est efficax , est etiam sum-eiens, quia non potest causa efficienter operari, nisi Sit sufficiens ad operandum eo modo, quo cauSa est.
Nomen ergo gratiae sufficiensis, elymologice spectatum, genericum est; usu autem scholarum laetum est, ut
nomen illud ad eam gratiam significandam restringatur, quae cum actu salutari, ad quem a Deo conceditur, coniuncta non est. Neque hic scholarum usuS reprehendi potest, cum saepe saepius contingat, ut nomen generi cum pro una specie vel in se,
vel in essectu ignobiliori relineatur, cum species nobilior singulari quodam nomine insignitur. Obi. II. Falentibus Theologis catholicis, Deus vult actum Salutarem, ad quem producendum gratiam concedit. Veruin , teste S. Scriptura, O- innipotenti Dei voluntati nemo resistere pol est. Nam Isa. LV, 1 l Deus ipse dicit: Verbum , quod egredietur
de ore meo, non revertetur ad me vacuum , sed facieι quaecunque volui. Ps. CXIII, 3 dieitur: Deus noster in coelo omnia quaecunque rotuit, fecit. Rotii. IX, 19 Apostolus inquit: Iuniati eius quis resistit' - Recte igitur S. Augustinus icti dicit: e Non
est dubitandum, voluntati Dei. ... humanas voluntates non posse resi Alere. 3 Ergo etiam gratiae Dei internae bona a nequaquam resi Stere potest. Resi'. Graviter errant adversarii,
quia duo confundunt quae sunt inter se distinguenda ; voluntatem sci-lleel Dei cum gratia permiscent. ASt oluntas, Seu omnipotentia Dei est
aeterna et infinita; gratia vero est creata et finita. Hinc divinae omnipotentiae, et voluntati quidpiam absolute decernenti nemo profecto est qui resistat, aut resistere possit. Tot
enim, ac tanta ei Suppetunt adiumenta ad finem obtinendum, quem abSO-lute intendit, ut impossibile sit, talem finem Deum non assequi. De ista autem absoluta Dei voluntate intelligenda sunt S. Seripturae , et S. Augustini loca, in obiectione citata. Nain Is. LV, 11 non est sermo de gratia actuali, sed de Messia , et redemptione generis humani absolute a Deo promissa et desinita, ut S. Hieronymus, S. Cyrillus, aliique docent, atque ipse contextus evincit. Verba Ps. LXl II, 3 de creaturis absoluta Dei
voluntate ex nihi. o productis, intelligenda esse, manifestum est. Etiam
dictum Apostoli Rom. IX, 19 de voluntate Dei absoluta, non de conditio nata exponi debet. Hanc vero distinctionem ipsi quoque adversarii
admittere coguntur. Negare enim non p0SSunt, ex una parte Deum mandalorum suorum observantiam relle, et
ex altera parte plurimas istorum tran gressiones dari, seu peccata committi: ex quo necessario inferre debent, Deum non absolute, sed conditionale
mandatorum suorum observantiam
velle . nisi ipsa quoque peccata in absolutam Dei voluntatem refundere V lint. Recte ergo Calliolici dicunt. Deum, cum conditionale vult essectum salutarona , tales gratias impertiri, quibus voluntas humana obtemperare , vel resistere possit. Quamquam qui tali modo voluntati Dei resistunt, non eam vincunt, sed seipsos magno bono defraudant; voluntas enim Dei aliquo modo semper impletur. . De his
enim, ait S. Augustinus fa), qui sa-ciunt, quod non vulti Deus , lacit ipso
ssi L. de eorrept. et grat. c. 14.
148쪽
quod vult. x Et S. Thomas ait:. Cum Dei voluntas sit universalis
ouis rerum omnium, impossibile est, quod divina voluntas suum essetium non consequatur. Unde quod recedere videtur a divina voluntate Secundum unum ordinem, relabitur
in ipsam secundum alium: sicut pec calor, qui quantum est in se, recedita divina voluntate peccando, incidit in ordinem divinae voluntatis, dum per eius iustitiam punitur. 3Hinc patet, quanti momenti sit, ut divina voluntas aeterna, el infinita a gratia ereata, et si nil a distinguatur, et quam iuste damnata sit sequens ouesnellii propositio 10 : c Dei gratia nihil aliud est quam eius omnipotens Voluntas; liaec est idea , quam Deus ipse tradit nobis in omnibus Suis Scripturis. B0bi. III. Rom. IX, 15 ete. Deus
ait: Miserebor, cuius misereor; eι misericordiam praestabo, cuius miscτebor: ex quibus verbis insert Apostolus: Igitur non volensis, neque cur rentis, seri mis reulis est Dei. Porro si daretur gratia sussiciens, cui homo obtemporare vel resistere posset, et eui consentiens uberiorem ec es cacem impetraret, volentis e SSet, atque currentis: ergo talis gratia sussciens
dequaquam admitti potest. Itesp. Citatu Apostoli verba nonnulli intelligunt de eleeli 0 ne hominum ad salutem. Ila Essius in hune lo- eum in docet, et Apostolum disputare de electione divina, qua in citato Scripturae testimonio reiicit in solam Dei
miserentis voluntatem. Unde concludit: Igitur neque rosenliS, neque furrensis etc. Quare non de causa boni
operis intelligenda est haec conclusio, sed de ipsa electione hominum ad salutem, ut sensus sit: quod quis sit
electus a Deo, non est ex merito bonae voluntatis, neque ex merito boni operis seu conversationis praecedentis , aut praevisae , sed ex solo ac libero beneplacito Dei miserentis. Hae admissa talii tulerpretatione, nihil ex verbis Apostoli contra gratiam suffieientem inferri potest.-Idem dicendum est, si verba citata de vocalione ad fidem exponantur, de qua incitato capite 2 Paulus disserit: quo
posito, seu Sus est, Deum ex sola misericordia Redem plorem misisse, et Iudaeos ae Gentes ad eius fidem vocare. - Quod si demum verba Pauli gratiae actuali applicentur, Apostolus
solum negat, actum Salutarem esse hominis volentis et currentis per Solas vires naturae; non negat autem ,
illum esse hominis volentis ei currentis per auxilium gratiae , quae ipsum semper praevenire debet, et quae ideo in hono opere primas et principales partes tenet, Sed cooperationem hominis non excludit. l Iunc SSe Sensum Pauli, et ab ipso liberi arbitrii cum gratia cooperationem nullatenus negari, patet ex iis, quae de
se ipso I Cor. XV, 10 profitebur. Nam, ait S. Augu4linus 3, K ne ipsa voluntas sine gratia Dei putetur boni
aliquid posse, continuo cum dixisset: Gratia eius in me rucisa non fuit, sed plus omitibus illis laboravi, Subiunxit: Non ego autem, sed gratia Dei mecum: id est, non ego Solus, Sed gratia Dei mecum; ac per hoc nec gramtia Dei sola, nec ipSe solus, Sed gratia Dei cum illo. a Quibus verbis Significat, converSionem esse partim humanae, partim divinae voluntati
tribuendam , licet primario et principaliter divinae misericordiae sit
Obi. IV. Nemo potest se discernere in negotio salutis, dieente Apo-
149쪽
si duobus hominibus detur gratia Supsiciens , cui unus obtemperet, alterret utletur; qui obtemperavit, se discernit ab eo qui obluctatur: ergo non datur talis gratia. Resp. Apostolus iterum Solum negat, hominem in negotio salutis se discernere posse per vires proprias naturales ; non negat autem id fieri posse ab homine per gratiam excit,to et adiuto. Γnde siletes monet let, ne in vacuum gratiam Dei recipiant. Neque qui sic per gratiam, qua ex Pitatur et iuvatur, se discernit, contra-
dieit Apostolo prohibenti solum , ne
homo glorietur de bono opere, quaSi principium illius efficiens non acceperit a Deo: quam interpretationem probat S. I ugustinus s3ὶ dicens: π 0uando Deus agil cum antina rationali , ut ei crodat, profecto et ipsum velle credere Dolis operatur inhDmine ... consontire autem vocationi Dei, vel ab sta dissentire , proprie
voluntatis est. Quae res non solum
non infirmat, quod dictum est: quid habes. quod non accepissi ' ustrum etiam confirmat: accipere quippe, et habere anima non potest dona , de quibus hoc audii. nisi consentiendo:
ac per hoe, quid habeat et quid accipiat , Dei est: accipere autem , et habere utique accipientis, et habentis est. Bobi. V. Christus 1 ait: omnis, qui audirit a Patre meo ρι didicit, renit ad me: quae verba expendens S.
Augustinua 53 seribit: equid est omnis qui audiris a Patre, et didicit,
renit ad me, nisi, nullus est, qui audiat a Patre et discat, et non veniat
ad me ' Si enim omnis, qui audivit a
Patre et didicit, venit; profecto omnis, qui non venit, non audivit a Patre, nec didicit; nam si audivisset et didicisset, veniret. 3 Ergo nulla
datur gratia mere sum ciens, cum nemo sit, qui verae et internae vocationi resistat. Rev. Textui ei lato opponimus alia S. Scripturae testimonia quae Ostendunt, homines verae et internae Dei vocationi resistere; alias non
dixisset Deus sit: Vocari et renuistis:
et iri: Pro eo, quod vocari, es ractu respondistis: Ioeutus sum, et non audi-XIis... et quae nolui, elegistis: et 8ὶ: Multi sunt rotati, pauci rero electi. Ergo S. Scriptura sibi ipsi contradiceret, si verba. Christi in sensu adversariorum intelligerentur. Alium sensum Christus ipse innuit; ait enim:
0mnis qui audivit, et didiciι, id est,
assensum praebuit, venit ad me; et o contra, qui Solum audivit, at non didicit, seu assensum recta SaVit, non venit ad me. Plures enim sunt, qui audiunt, at non discunt, non ex desectu loquentis, sed audientium, qui uolunt intelligere, ut bene agunt O . Quare Thmphyluctus illud didicis e
ponit et . idit. - S. Augustinus ex Ve his Christi contra Semipelagianos ostendit, si dem esse donum Dei; quapropter dicit, omnem hominem, qui per sdem venit ad Christum, habere gratiam efficacem; hanc autem non habere qui non audivit, non didicit,ol fidem non concepit. Ideo autem non nogat dari etiam gratiam sum- cientem, cui homines ex eulpa resistunt; ipsemet enim hoc alibi doeet, u . palet ex eius dictis n. 2 citatis Obi. VI. S. Iugustinus apertissime do esti, in statu iunocentiae talem gratiam datam fuisse, cui humana voluntas vel obtemperare , Vel regi.
150쪽
stere possit; in statu autem naturae Subventum est igitur infirmitati vo- lapsae talem gratiam concedi, quae luntatis humanae, ut divina gratia imipsum consensum producit, et cui declinabiliter, et insuperabiliter a- proinde voluntas resistere nequit. Aitigeretur. 3 Ex quibus verbis elarissi- enim l. de corrept. et grai. cap. 12: me patet, S. Doctorem in statu natu. Ipsa adiutoria distinguenda sunt. rae lapsae nullam gratiam susticien- Aliud est adiutori uin sine quo aliquid te in agnoscere, cui voluntas humana non sit, et aliud est adiutorium , quo resistere possit. aliquid fit. Nam sine alimentis non Rev. Perperam Culfinus, IunM-
possumus vivere, nec tamen, cum ad- nius, eorumque assectae de hoc ar-juerint alimenta. eis si ut vivat, quilgumento ex S. Augustino petito glo- mori voluerit. Ergo adiutorium ali- riantur, et ineptissime triumphum mentorum est sine quo non sit, non canunt. Nam S. Doctor in citato loco quo sit, ui vivamus. At vero beatitu- non loquitur in genere de gratia Chrido, quam nun habet homo, cum data sit ei de qualibet gratia medici uali; fuerit, continuo fit beatus. Adiuto- sed solum gratiam datam Adamo ad riuin est enim non solum, Sine quo perseverandum in Statu innocentiae non sit, verum etiam quo fit, propter opponit dono perseverantiae finalis quod datur. Quapropter hoc adiuto- dato electis in statu naturae lapsae; riuin et quo sit est, et sine quo non seu nou loquitur ibi de gratia actu lii . . . Primo itaque homini, qui in eo li, sed de ipsa formali perseverantia bono, quo laetus fuerat rectus, ac- sinati. Colligitur id manifeste ex toto
ceperat posse non peccare, posse non contextu: nam cap. 10 dixerat: cui nemori, posse ipsum bonum non dese-joritur alia quaesito non sane con-rere, datum eSt adiutorium perseve- temnenda ... quaeritur enim a nobis,
rantiae, non quo fieret, ut persevera-iquantum attinet ad hoc donum Dei, rel, sed sine quo per liberum arbi-iquod est in bono perseverare usque trium perseverare non posset. Nunc in finem, quid de ipso primo homine vero Sanctis in regnum Dei per gra- sentiamus: a in ipso capite citato deliam Dei praedestinatis noti tale ad-ipei Severantia passim loquitur, et cla-iutori uin perseverantiae datur, sed re ostemii l. quod per adiutorium quoiate, ut eis perseverantia ipsa done- έ illud intelligat, quo aeterna beatitur; non solum ut sine isto dono ludo obtinetur; a cum enim quid sit
perSeverantes esse non possint, ve- udiutorium sine quo non, declaras-rum etiam ut per hoc donum nonni- set, immediate subiungit: c At vero Si perseveranteS sint. . . Ut ergo non beatitudo, quam non habet homo,
aeeiperet hoc donum Dei, id est in cum data fuerit, continuo fit beatus. bono persevcrantiam primus homo ,lΑdiutorium est enim non solum, sine sed perseverare, vel non perseverare quo non sit, verum etiam quo sit, proia eius relinqueretur arbitrio , tales pler quod datur. v Denique initio ca- ires habebat eius voluntas, quae sine pitis 13 profitetur: . IIaec de his lo- ullo fuerat instituta peccato, et nihiliquor, qui praedestinati sunt in re- illi ex seipso ab concupisce ullae im- guum sei .s ManifeSte ergo S. Aligu-pelu resistebat ... Nunc vero, postea-istinus i. c. loquitur de dono persequani est illa magna peccati merito verantiae, seu de gratia sinati. Docet .missa libertas, etiam maioribus do- nempe, Adamum accepisse dumtatim adiuvanda remansit infirmitas....ixat udiu lorum sine quo non, quia u0n militigeo by Coos e