장음표시 사용
321쪽
rilas non est aliquid erstatum in anima . sod osi ipse Suiritus sanetuqmontem inhabitans. Noc est sua intentio. quod isto motus dilectionis
quit Deum diligimu , sit ipse Spiritus sanctus, Sed quod iste motus dilectionis est a Spiritu Sancto , non modi an in aliquo habitu, sicut a Spiritu sancto sunt alii actus virtuosi, mediantibus habilibus aliarum virtutum, pula ha hi tu fidei, aut alicuius allerius virtutis. Et hoc dicebat propior excellentiam charil ἰilis. Sod si quis recte conSideret, hoc magis redundat in charitatis dotrimentum. Non enim motus chari latis ita procedit a Spiritu sancto movPulo humanam me ni Pin. quod humana mens
sit mola ianium et nullo modo sit principium huius motus, sicut cum aliquod corpus movi tur ab aliquo
exteriori movente. Hoc eui in eSt contra rationem voluntarii, cuius oportet principium in ipso esse: sicut supra ll dictum est. Unde sequoretur, quod diligere non esset voluntarium, quod implicat contradici innom, cum amor de Sui ratione importΡt, quod sit actus voluntatis. Similiteres iam non potest dici, quod sic movent Spiritus sanctus voluntatem adactum diligendi, sicut movetur in Strumenium, quod, etsi sit principium
actus, non tamen est in ipso agere, vel non agere : sic enim etiam tolleretur ratio voluntarii, et excluderetur ratio meriti, cum tamen supra
habitum sil 23 quod dilectio cliaritalis est radix merendi. Sed oportet quod sic voluntas moveatur a Spiritu sancto ad diligendum, quod Ptiam ipsa sil officiens hunc adiuui. Nullus autem ac ius perferte producitur ubaliqua polentia activa, nisi sit ei coii- naturalis per aliquam furinam . qui egit principium actionis. Unde Deus,
qui omnia mavol ad di bitos sines, singulis relius indidit formas, per quas inclinantur ad stapq sibi praestitutus a Deo. set Asecundum hoc disponit omnia suavilor, ut dieitur Sap. VIII. 1. Manifestum psi autem, quod actus charitatis ex tedit naturam pol Pntiae voluntatis. Nisi sergo aliqua somna superadderetur naturali polentiae. per quam inclinaretur ad diloclionis uetum: esset iste actus imporsectior actibus naturalibus stuc ithus aliarum viri usum. nec esset facilis ei delectabilis. Quod patet esse salsum. quia nulla virtus habet tantam inclinationem ad Suum actu in sicut Pharitas, nec aliqua sic delectabiliter operatur. Undo maxime ne-resse est, quod ad ne tu in charitatis in uobis existatu liqua habilia Ilis sorma superaddita pol 'ntiae naturali inclinans ipsum ad clini lis actum et faciens Pam prompte et delectabili-ier operari. Exus doetrinae de gratia sanet seantri
3 459. . Divinam lioni talpin agninstero et continuis laudibus extollere debonius, quae tale donum noliis praeparavit. per quod naturae divisenae participos, filii Dei et templa Dei
roddimur. Miremur, quomodo creaturam tantopere magnificet Deus, quomodo erga hominem apponat cor
suum. et O Pater misericordiarum lex clamat S. Bernurdus sἰti, quid ap- punis erga nos cor tuum' Scio, scio: ubi esι thes iurus tuus, ibi est cretvum. Quomo. to ergo nihil sumus. si
thesaurus tuus sumus' ν-Tantum
profecto est generationis spiritualis
heneficium, ut non solum merita P.
cedat et vota. s d etiam de ea sere, ac de aeterna dicere valeamus: Gera rurionem eius quis ρnarrabit' - In iis . qui gratia sanetis ante ornati
322쪽
sunt, vere illud impletur, quod i dieitur: Ego diri: dii estis: in quae
vecta S. Augustinus inquit: e Manifestum est, quia homines dicit deos ex gratia sua deis catos, non de substantia sua natos: ille enim iustificat, qui per semetipsu in , non ex alio iustus est; et ille deificat, qui per seipsum, non allerius participatione Deus est. Qui autem iustificat, ipse dei sicat, quia iusti sieando filios Dei facit; dedit enim potestatem filios Dei fieri. , quam divinam clemen-liam eonsiderantes merito exclamamus : 0uis sieuι Dominus Deus no-Sιer, qui in allis Dbitui et humilia respicit in eoelo eι in terra ' sustilans de terra inopem et de stercore se rigens pauperem, ut collocet eum cum principibus, cum principibus populi sui i2 . 2. Excellentiam gratiao sanetis Caniis sappe eonsiderare et animis fidelium in institutionibus publiei, elprivatis alte imprimere oportet. Cum enim gralia sanctificans honores intomparabiles, divitias inaestimabiles et felicitates inessabiles conserat, quis
non videt, ea ui summi aestimaudam et eunetis bonis terrenis longe ante. ponendam esSe' Κl quis non caecitatem atque malitiam eorum deploret, qui ob eaduca terrae bona et momentaneas rArnis voluptates gratia sanctificante se privare non verentur'-Miseris liuiusmodi hominibus acclamare oportel: Filii homiuum Hsquequo strari corde' ιιι quid dit, sitis ruiiuulem et quuerilis mend cium' i 3 . 3. Qui in selicissimo gratiae s n- elisi cantis statu versatur, in ipsa dignitate, qua ut filius Dei, templum Spiritus faueti et haeres coeli insignitur, emicacisSi in uiu recte vivendi iii olivia in inveniat, necesM PSi. N
sce teipsum, inquiebant Philosophi,
ut semper hominem agas, Semper ratione ducaris, semper ex regulis prudentiae opereris. Nosce teipsum,
addit Religio, ut semper Christianum agas, id est. hominem divinum.
in coelis conversantem, ex fide viventem, quae sursum sunt, sapientem , quae sursum sunt, quaerentem, non quae super terram. et Agninsee , inquit opportune Leo M. io , agnosce o Christiane i dignitatem
tuam, et divinae consors laetus naturae, noli in veterem vilitatem degeneri conversatione redire. Reminiscere , quod erutus de potestate tenebrarum, translatus os in Dei l
men et regnum. IRPICUI. . u. De natura lusiilleationis peccatoris.
3 4i,0. Duo sunt praecipui gratiast
sanetificantia essecius , nimirum iustificatio impii et meritum iusii. Ioestificatio autem, quae nomon suum a iustitia habet, est translatio dastatu tu iustitiae in statum iustitiae; iustis care enitia iuxta vocis elymon est. aliquem iustum sacere. De hoe priori gratiae sanctificaniis essectuia in tractatio suscipienda est, quae eo maioris momenti est, quo plures et graviores Novatorum errores in ipsa evnsulandi sunt. Nam Protestati. lium antesignani iam ei rea naturam iustificationis turpissime aherrarunt et a doctrina Revelationis penitus recessorunt. Necesse igitur ost. ut imprimis Protestantium errores circa uaturam iustificalionis exponantur, iisque doctrina catholica opponatur.
1. Novaturus saeculi XVI ex salso principio, quod gratia, sive iustitia originalis fuerit pars essen talis naturae lui manae 3207 , intulerunt, per proti parentum lapsum ipsam
323쪽
322 PARS IV. SECTIO I. humanam naturam fuisse essentia Iiter ac substantialiter labefactatam, atque corruptam. Peccatum originale
in horum doctrina est quutilas positiva, imo quaedam substantia mala, quae homini Iapso necessario inhaeret. Ita Lusherus 1ὶ inquii: et Lutum illud. ex quo vasculum hoc singi coepit, damnabile est... Foetus in utero antequam nascimur et homines esse incipimus, peccatum est. 3 Et in Solid. Decia r. 2ὶ affirmatur,4 quodi ob peccatum originale j in locum imaginis divinae amissae SucceSSerit inlima, profundissima instar cuiusdam abyssi), inscrutabilis et ineplabilis eorruptio totius naturae et Omnium virium 228, n. t et bi. Ex salso hoc principio spurius emuxit et absonus de iussis calionis natura conceptus. Etenim, si peccatum originalse constituit partem essentialem ipsius naturae corruptae et si peccata actualia non sunt, nisi manifestationes pec- eali Originalis, evidens est, nec illud, nec ista tolli posse per iustificationein,
aut gratiam Sanctificantem, quae iuxta Novatores exterior est et solum efficit, ut Deus has culpaS non considerei. perinde ac si tectae essent inculis suis, quas propterea non imputat. Et in eodem SIstemate Sancillas
et iustitia non est hominis iustificati propria, Sed est ipsa sanctitas et iustitia formalis Christi ab homine persidem apprehen Sa, peceata cooperiens ei iram Dei ac damnationem vertens. Haec doptrina in libris symbolicis Lullieranorum apertissime continetur. Nam in Apol. Cons. August. ain legitur: ε Iustificare vero hoc loco i Rom. VIII, ij serenSi consuetudine significat reum abSolvere et pronuntiare iustu in , sed propter alie
nam iustitiam, videlicet Christi, quae aliena iustitia communicatur nobis per fidem ., Et isὶ addit: c Ilaque eum hoc loco iustitia nostra sit imputatio alienae iustitiae, aliter hic de iustitia
loquendum est, quam cum in Philosophia, aut in foro quaerimus iustintiam proprii operis, quae certe est in voluntate. Et in Form. concord . Θ dicitur: .Vocabulum iustitiae in hoc negotio significat iustum pronuntiare, a peccatis ci aeternis peccatorum Suinpliciis absolvere propter iustitiam Christi, quast a Deo fidei imputatur. Ei ibid. 6, 40uando autem docemuS, quod per operationem Spiritus saucii regeneremur et iustificemur, non ita accipiendum est, quod iustificalis et renatis nulla prorsus iniustitia substantiae ipsorum et conversationi adhaereat : sed quod Christus persecti sima obedientia sua omnia ipsorum peccata legat, quae quidem in ipsa natura in hac vita adhuc infixa haerent. Nihilominus tamen per sdem propter obedientiain Christi - boni et iusti pronuntiantur ei repulantur,
etiamsi ratione eorruptae naturae suae sint, maneantque peccatores, dum mortale hoc corpus circumserunt. 1 Cairinus I scribit: e Ita nos iustificationem simpliciter interpretamur acceptationem, qua nos Deus in gratiam receptos pro iustis habet: eamque in peccatorum remisSioneae iustitiae Christi impulatione positam esse dicimus. s Imo in eodem capite ex Scripturae verbis i 8, probare nititur, in iustilicatis peccata tegi duntaxat et non impulari. - Εx his patet, duos esse Ι'rotestantium circa naturam iustificationis erroreS, quoniam primo docent, per iustificationem peccata non vere remitti, tolli et deleri, sed tantum legi et noni in-
324쪽
putari, et secundo contendunt, nullam fieri in iustificatione interiorem renovationem per gratiam animae inhaerentem, sed solam externam impii lationem iustitiae Christi, vel etiam, ut autumavit os tander, per inhabitationem in nobis essentialis iustitiae Dei, qua nempe Deus essentialiter iustus est. Quamvis autem alii alia
ratione eandem doctrinam exponant, in eo tamen omnes conveniunt, quod velint iustitiam, seu causam forma lem iustificationis esse nobis extrin- Secam, non autem animae inhaerentem, qua homo vero intrinsece iustus
2. Catholici docent, statum iustitiae, Seu gratiae sanctificantis non fuisse naturalem, sed supernaturalem, nec humanae naturast debitum,
sed ei gratuito concessum 207 3 ;
homines vero per peccatum originale iustitiam originalem amisisse et iram
stum porro ut Redemptorem peccata sustulisse, homines Deo reconciliasse, iisque dona supernaturalia per peccatum amissa recuperasse s 3 376
et 3IIJ. - Εx his firmissimis prin- stipiis Catholici rectissime inserunt, in iustificatione ob infinita Christi Bedemptoris morita peccata penitus remitti, lolli et deleri, atque iustitiam
non externam tantum, Sed internam, seu gratiam sanctificantem, animae
inhaerentem obtineri, per quam homo fit iustus, Deo acceptus, imo Filius Dei et haeres aeternae gloriae.
Ideo iusti si eatio a Concilio Tridentino ita deseribitur 'l: ut siι translatio ab eo sιatu, in quo homo nascitur lilius primi Idue, in statum gratiae et adoptionis siliorum Dei per secundum Adam, Iesum Christum. Quae quidem verba, etsi solam illam iustificalionem innuant, qua
quis a primigenia labo per haplismi
susceptionem purgatus gratiae compos redditur; ad eam tamen, quae in sacramento poenitentiae obtinetur, melle accommodari possunt. Loqui-tur autem de hac ipsa Tridentinum Sess. VI, cap. 14. ubi ait: 0ui vero ub aerepta iust rationis gratia per
precatum e.rciderunt, rursus iustistineari poterunt, cum recitante Deo, per poenitentiae Sacramentum merito Christi amissam gratiam recuperare procurarerint. A Theologis iustificatio definitur: divina actio, qua Deus homini peccata remittit, eumque interius renovat et regenerat, infusaque gralia sanctificante filium Dei adoptivum, regnique coelestis haerωdem constituit . uanc iustificationis desinitionem, quae sum verbis Concilii Tridentini apprime coneordal,
genuinam et unice veram esse, facile prohatur. Ut autem errores adversariorum penitus conterantur et doctrina Ecclesiae catholicae de iustis cationis natura contra illos vindicetur, duo probanda sunt: primo ita deleri, atque penitus ablui peccata, ut non amplius eorum laeditas. ac turpitudo supersit et hominem iustificalum essevere, atque intrinSece iuStum, a pe calis immunem; secundo gratiam Spiritus sancti in nobis intrinsece reeipiet inhabitare, non autem solum iustitiam Christi nobis extrinsecus imputari: duae duo paucis verbiS complexus est Apostolus 3ὶ inquiens debeo: Eripuit nos de potestule tenebrarum et transtulit in regnum Filii dilectionis Suae. Nota. Iustificatio, quae a iustitia, seu iustum suciendo dicitur, si nomen Spectes, quatuor modis in Seripluris usurpatur; interdum sumitur pro lego, seu mandatis divinis, ut Ps. CXVIII passim legitur: Iustificationes tuus cu-
325쪽
324 PARS IV. Stodiam ... doce me iustificationes tuus: - interdum vero pro aequisitione iustitiae seu gratiae sanctificantis,
ut I Cor. VI. 1 1: mee quidem titistis: sed ablu i estis, sanctisitati essis, ius ilicati estis: et Til. III, 7: Ut iustificati gratia ipsius haeredes simus t t-tae ae renae: aliquando pro incremento iustiliae, ut Apoc. XXII. 11:0ui iustus es , iustistretur adhuc: demum pro declaratione externa iustitiae modo sorensi, eum iudex ex. gr. quempiam iustum declarat ol insontem illius criminis, de quo artu- Salus fuerat. quo sensu i 3 dicitur:
mnaι iustum, abominabilis est uterque apud Deum. - lam vero Lutherus et Cali inus cum suis asse elis contendunt, hum. postremum tantum
sensum huius vocis eSse, tum Sermo
est in Scripturis de iustitie alio ne pec- ealoris. Catholi ei vero non negant, vocem iustilicationis etiam pro forensi declarutione accipi in Scripturis, sed
eandem sumi in secundo seti Su, nempe pro aequisitione iustitiae, cum de
iustificalione peccatoris Sermo est. Veram autem esse sententiam Catholicorum , argumenta mox viserenda sole clarius demonstrabunt.
. In malistratione impii pereaιa non test-
3 461. Dogma hoc eat holieum eae S. Scriptura, eae Truditione et ratimnibus th DIogitis pro initur. . S. Scriplura, ut sapipnlrr Bellaminus obsorvat l2 et utitur omni genere Vocabulorum, quae excogitari potΡrant ad vi)ram percati remis, ionem significandam, ut si quis de industria quastrat vocaliuta, quibus pet spicue declaret, peccatum aliquod
vere tolli et aboleri, non possit aliquod reperire, quod ipsa divina Seriptura antea non occupaverit. 3 Dicuntur enim poetata tolli, deleri auferri, transferri, exhauriri, longissime removeri. Ita in Paral. legitur:
Dirit Dari ad Deum: meeuri nimis. ut hoc facerem: obsecro: aufer iniquitatem serri Iut 3 ; et Psalin. 4 : Ole
iniquitatem meam: non rogat, ut iniquitatem non imputet, nec puniat, sed ut eam auferat et deleat, ostendens qualem iustificationis notionem talia Fideles V. T. hahuerint. Propheta Nathan indicans Davidi obtentam remissionem peceati, seu iustificationem ait: Dominus transtulis peccasum tuum 5 ; id est, peceatum, quod in te erat, a te removit, ita ut in te amplius non inveniatur. Isa. Deus ipse ita loquitur: Do sum, ego sum ipse, qui deleo iniquitates tuas inopter me: quibus verbis innuitur, Deum ad gloriam potentiae set mi Sericordiae suae manifestandam peccata non legere tantu in , sed penitus delere. Rursum Deus ait: Deleri ut
nubem iniquitases tuus et quasi nebulam peccata tua. Michastas , amante Spiritu sancto, oblinendam iustificalionem his verbis praenuntiat: 0uis D us similis lui, qui alis τs iniquit tem et transis pereulum reliquiurum Meredita is tune' - Rerretetur et miserebitur nostri: deponet iniquita I s nostras et proiiciet in profundum maris omnia peccata nostru 8 . Psalm. vero LII, 12 dicitur: 0uun- tum distat ortus ob occidente, longe Prit a nubis iniq uitates n0stras. Iisdem sere terminis iustificatio etiam in N. T. exprimitur. Sie Christus non legere, Sed tollere dicitur pi'ceaia , exclamante Ioanne: Ecce Agnus Dei, ecce qui tollit perculum nitι idi I9 . Pe-
326쪽
trus ait: Conrerιimini, uι deleniatur peccata restra l . Paulus, cum dixisset peccatum originale omnibus instsse ei omnes damnationi subii eore 2), addit: Nihiι ergo damna ionis esι in iis, qui sunt in Christo Iestu, qui non secundum carnem ambulant 3 ; non dicit Apostolus, peccatum remanet, ast non imputatur; sed clare enuntiat, id quod damnationi subiicii, nempe peccatum, non esse in iis, qui sunt iusti fieati. Item ah Apostolo Christus dicitur purget ionem peccatorum faciens s l): et: Chrissus semel oblatus esι ad mullorum exhaurienda peccata 53. Ex locis citalis hoe argumentum instruitur. Id quod tollitur,
aufertur, deletur, exhauritur sti longissime proiicitur, seu remoVetur, non manet in homine: sed in iustificatione peccatum tollitur, aufertur, deletur, exhauritur et longissime proiicitur ae removetur; ergo non mansi in homine iustificato. - Praeterea in S. Scriptura peccata dicuntur ablui abstergi, mundari ete. David de oblinenda peccatorum remissione considens ait l6 : Asperges me hyssopo e mundabor, Iarabis me ei super nirem
mundi estose: auferte malum cogitationum restrarum ab oculis meis, quiescite agere perverse. . . . si fuerint peccata restra ut coccinum, quusiniae dealbabuntur, et si fuerinι rubra uι vermiculus, velut lana alba erunt.
Ierem. l8 Deus dieit: Ει emundabo illos ab omni iniquitate sua, in qua peccaverunι mihi. Erech. is : MDndam super ros aquam mundum rimundabimini ab omnibus inquina. mentis res ris. Paulus 10 scribit: Haec quidem fuistis, sed abluti estis ete. Ad Ephes. ill) testatur, Cliri-
ART. u. 325 Stum passum esse, ut Ecclesiam 3an elisituret, mundans laru ro aquae ...u erhibereι sibi gloriosam Ecclesiam, non hab nlem matulam, aut rugam, aut aliquid huiusmodi, sed ut sit sancta eι immaculaIu. Ei I Io. I, et legitur: Sanguis Iesu Christi emundat nos ab omni perculo. Apoe. I, 5 de Iesu Christo dicitur: Dileriι nos ei larit nos a peccasis nostris in sanguine suo. Iuxta haee S. Scripturae testimonia per iustificationem id es-ficitur in anima peccatorum maculis deturpata, quod per lolionem esse itur in corpore sordibus inquinalo.
Ast-quando maculae, Sordes ei inquinamenta corporis eluuntur, abste guntur et mundantur per externam lotionem, tune certe non manent in corpore, Sed evane unt, neque corpus dicitur amplius, neque est maculatum, sordidum, inquinatum, sed mundum , purum, immaculatum. Ergo etiam pari ratione quando maeulae, sordes et inquinamenta animae, quae Suni peccata, per internam lotionem eluuntur, absterguntur, et mundantur, quod fit in iustificatione, non amplius manent in anima, sed omnino disparent, neque anima amplius aut dici potest, aut est maculata, Sordida, inquinata. - Denique homo, quando iustificatur, a peccatorum vinculis eximi dicitur. David post obtentam iustificationem grato
animo exelamat s 2i: Dirupisti rintimia mea, tibi saeri imbo hostiam laudis. Paulus ii 3ὶ scribit: Nunc vero liberali testis) a perculo, serri autem furti Deo. Ad Colos. 14 : Eripuit nos de potestate tenebrarum et transtulit in regnum filii dilectionis suae. Ast
qui a corporis vinculis, lanibus et catenis, quibus conStricius erat, plano
327쪽
326 PARS IV. eximitur ei liberatur, is certe non retinet illa in suis membris, nec amplius circumfert. Ergo similiter, quia spiritualibus vinculis, lanibus et eatenis , quibus homo constrictus et captivus erat, eximitur et liberatur, is apud se non amplius retinet eiu modi vincula, nec ea Seeum circumfert. Testimonia haec biblica adeo luculenta sunt, ut mirum Sit, Protestantes, qui S. Scripturam, ut unicum Revelationis sontem revereri prosilentur, in iusti scalionis notione tam foede aberrare poSsint. 2. Truditio argumenta bildica con- sirinat. Semperent in , ubique et ab omnibus creditum ost, in iustificalione, quae per baptismum et per poenitentiam obtinetur, peceala penitus auferri, tolli, deleri, oblui, mundari.
S. Iusti ius M. in Dial. c. Tryph. ait: ε Si speccatoresin poenitentiam
agant. licet omnibus, quicunque Voluerint, misericordiam a Deo conS qui, eosque beatos Scriptura praedicat his verbis: Beatus cui non imputurit Dominus petentum: id autem hanc vim habet, ut peccatorum a Deo remissionem accipiat, nequaquam autem, quemadmodum vosmetipsos et decipitis et alii quidam vobis similes, qui dicunt, etiamsi peccatores sint, Deum lamen, modo illum cognOScani, non impulaturum illis peccatum. 3Idem in eod. Diat inquit: e Cum in
Stupris, ac omni prorsus sordida actione vorsaremur, per gratiam a nostro Iesu secundum voluntatem Patris concessam sordida omnia, quibus induli eramus, mala exuimu S. 2
ptismo ait: e Hoc lavacro peccata ab- Sterguntur. v S. Cyprianus baptismum 3i: et mortem criminum 3 vo-
eat. Origenes i4ὶ dieit: e Graviora peccata nonnisi per poenitentiam plenissimae satisfactionis ex se abiicere valet. x S. Hilarius 5 scribit: . Cum innovamur baptismi lavacro per verbi
virtutem ab originis nostrae peccatis, atque auctori hus separamur et veterem cum peccatis, atque infidelitate sua hominem exuentes et per Spiritum anima ei corpore innovati, necesse est, ut ingeniti et vetusti operis consuetudinem Oderimus. 3 S.
brosius 63 inquit: et Bonus Spiritus, qui bonos de pessimis facit, pecca-lum abolet, malum delel, crimen excludit, bonum munus infundit. 3 Idom s T in haec habet: ε Quod aits Mi est. III, 18ὶ: Auferens peccatu .
ad remissionem pertinet, quia penitus ea tollit, ita ut non sint, quorum memor non erit. 3 S. Gregorius Ν ra. f8ὶ primi sacramenti nomina recensens ait: et Dicitur- baptismus, quia peccatum in aqua Sepelitur ... lavacrum, quia abluit. 3 Et ibid. 9
monet: et Sic te eompara, ut lavacrum non modo corpus, Sed imaginem quoque abluat, non modo peccata eluat, sed mores etiam emendet; non modo pristinas vitae sordes , Verum sontem quoque ipsum expurget . . . Porro
non lacanda est purgatio, sed imprimenda ; tibique hoc agendum, ut plene, ac persecte Splendescas, non ut leviter, atque in superficiem illinaris ; ut gratia non peccata tantum obducat. sed ab iis omnino te vindicet. Beati, quorum remissae sunt in 7uitates: hoc plenae et cumulatae pu gali cnis est. 3 S. Gregorius Mn. I 10 inquit: et Sancta misteria i baptismi et confirmationis) hominem purgant, neque solum peccatum , quod dissiculter eluitur, tum ab anima, tum a
328쪽
CAPUT V. ART. u. 327ecrporo abstergunt, sed et pristinam berat et urget quodammodo naturam pulcritudinem, quam optimus arti- in omne nobis contrarium opus. 3sex in nobis essnxerat, reducunt. 3 S. S. Gregorius v. I) ad Theolistam Cyrillus Hieros. li) ait: a Baptismus haec habet: c qui ergo dicit, peccataeaptivis est prelium, remissio pestem in baptismate landitus non dimitti,
lorum, animae regeneratio, lumino- dicat in mari robro Aenptios non sum indumentum , signaculum san- Veraciter mortuos. Si autem lateturctum in dissoluhile, vehiculum ad coe- Aegyptios veraciter mortuos, latea-lum , paradisi deliciast, adoptionis tur necesse est peccata in baptismate donum. a S. Chrysostomus 2ὶ scri-isunditus mori; quia nimirum plus abit: e Corporis lepram purgare, imo letin absolutione nostraveritas, quam potius nullatenus purgare, sed pur- umbra veritatis. In Evangelio Domi-gatos probare tantum Iudaeorum A, nus dicit: 0ui lotus est, non indigescerdotibus licebat ... liis vero inos tristinisi ut pedes isset, sed esι mundus non corporis lepram, sed animae sor- totus. Si igitur peccata in bapti matedes, non dico purgatas probare, sed landitus ininime dimittuntur, quo- purgare prorsus concessum est. v I- modo is qui lotus est, mundus est dem 3j ait: e Compunctio eordis totus' totus enim mundus dici non sicut ignis, omne animae vitium per-ipolin St, cui de peccato aliquid reman- urit et adimit et quantacunque in ea sit. 1 Theod0resus i8, asserit, et Deum repererit mala, abstergit universa et ita peccata remittere ut ea oblite rei, penitus delet. v Εt Hom. 40 in Act. nullumque appareat eorundem vesti, Apo St. n. 2 exponens cap. 19 , v. 6sgium. ν Huic constanti Traditioni in-
inquit: κ uinc ostenditur magnum sistens Concilium Triden linum 9 dogma, quod qui baptizantur, per- desinit: Si quis per Iesu Christi D. iv.
secte a peccatis purgentur. Nisi oni migratiam, quae in baptismate confer purgarentur, Spiritum non accipe-itur, revium originalis perenti remittirent, non statim eliaris malibus di- negat, aut etiam asserit, non tolli ιμ arentur. η S. Augustinus ita tum id, quod rerum eι proprium pec- loquitur: α Dicimus baptisma om- casi rationem habet, sed illud dieitnium dare indulgentiam peccatorum tantum radi, aut non imputari, ana- et auferre crimina, non radere. 3 Et thema sis. Etiam Graeci schismatici in Enctiir. 5 scribit: e Quemadmo- doctrinam Protestantium examina- dum in illo Christo vera mors lacla runt et condemnarunt: nam anno 1672 est, sic in nobis vera remissio pecca- in Synodo CPlana de iusti fi eutio notorum et quemadmodum in illo vera agentes can. 5 haec pronuntiant :4Di- resurrectio, ita in nobis vera iustiss-icimus, originale peccatum in S. La-
ealio. x S. Cyrillus Aleae. 6 scribit:ivacro penitus deleri: s et in Synodo
et Sicut ad argentea vasa accedens Hierosolymitans aiunt can. 10: 40- ignis sordes illis insitas abstergit,inane peccatum ante baptismum aut eodem sane modo etiam divini spi- existens, aut commissum deletur, nec ritus vis tanquam ignis, qui in nostras ditere Iitet, illud manere, aι non im- immittitur animas, mente scilicet etspulari. 3
divino modo nos ab omni macula li- 3. Rulla ιheologica peli potest exi
329쪽
328 PARS IV. eomparatione, quae inter peccatum
Adami et Redemptionem Christi in S.
Scripturaet in Ss. Patribus instituitur. Christum enim spiritualia damna. quae peceatum originale altulit, abunde reparame, communis eSt Omnium doctrina. Paulus inquit: Sicut per triobedientiam unitιs hominis peccatores conssit uti sunt muIli, ita per unius obeditionem iusti constituentur mulli li; iuxta quae verba necesse est, ut homines eo modo per Christum iusii constatuantur, sicuti perlapsum Adami constituti sunt peccatores. ASt. ipsis adversariis latentibus, homines per proto parentis lapsum intrinsece peccatores constituti sunt ita, ut non solum nominentur aut putentur, sed vere sint peccato- S: ergo ei per obeditionem Christi
non solum nominantur, aut exterius
putantur, sed inierius vere sunt iusti, a peceato prorsus i inmunes. Quod eo magis admittendum est. quo clarius ab Apostolo emicacia meritorum Christi emicaciae labis originalis praesertur; ail enim 2 : Non sicut delictum, ita et donum: si enim unius delirio multi mortui sunt, mullo magis gratia Dei eι donum in gratia unius hominis Iesu Christi in plures abundarit. Adversarii ergo ad mille re debent. homines ita per Christum iusti sieari, ut a peccatis omnino purgentur et intrinsece iusti constituantur, nisi nimium meritis christi d
rogare elint. - Alia ratio ex eo
petitur, quia iustificatio est opus divinum, dicente Apostolo 33: Unus est Deus, qui iustificas. De Operibu S autem divinis dicitur: Opera munuum eius veritas ρι iudicium. factu in τρονuvie ri aequisa se ii. Ergo si iustificat , in veritate et iudieio iustificat
et non apparenter tantum. Si Deus, qui scrutatur renes et corda, nos ut iustos reputat et declamat, cum tamen Interius simus pstetatores , de ipsius veraei tale et iustitia actum est, quo
niam in ipsa S. Seriptura ib) illius
arguitur iniustitia, qui it liticat im.
pium, seu qui culpae interius reum, exterius insontem declarat. Denique quaeri potest, an Deus non poSSit, an non velit peccati maculas ab anima omnino abstergere' - Si primum dicitur, omnipotentia Dot negatur; si secundum, cliaritas Dei obSeuratur,
quae in Redemptione Christi apparuit
et in tota Scriptura commendaturi 6 .
Nola. Protestantes varia apparentia argumenta conglomerant, ut Sententiam suam defendant et doctrinam calliolieam impugnent. Obi. I. Peccata in iustificatione impii teguntur tantummodo et ad poenam non imputantur. Etenim T, dbcitur: mali, quorum remissae sunt iniquitates eι quorum letia sunt peo casa : Beatus vir. cui non imputaru Dominus pereulum. Perinde igitur est. iniquitates remitti et tegi, ac non imputari , seu peccata tunc remittidie untur, cum leguntur ac non imputantur. Quae confirmantur ab Apostolo, qui non modo Rom. IV, 7, etc. citata verba 83 refert. sed praeterea II Cor. V, 19 exponit, qua ratione Deus peccata dimittat dicens: Deus eraι in Christo mundum reconcilians sibi, non repulans sibi delicta ipsorum. Ergo non delendo, Sed non reputando Deus peecata remittit, seu hominem iustificat. Resy. Argumento adversariorum opponimus iam adducta S. Scripturae testimonia, in quibus pectata linuli, auferri, deleri, ablui etc. dicuntur,
330쪽
el ista quoque testimonia vera eSSe , nemo negabii. Rectissime igitur ei.
plura nobis remissionem peccatorum
expliant, moilo dicendo, quod Deus p cca in t gal, modo dicendo, quod illa lollat, et exlinguat per gratiam
Spiritus saneti ita, ut novae creaturaeesticiamur; opus esse credimus, ut varias lias expressiones coniungamus
ait persectam iustificationis ideam e
formandam. Hinc nos re ete credimus petenta nostra non solum tecta , Sed ponitus ex linia esse per sanguinem
Iesu Christi. et per gratiam quae n0Srogenerat. Neque putandum est, S. Scripturam sibi contradicere, dum precata nune tolli, deleri, ablui ete. , nunc legi et non imputari dicuntur. quia posteriores istae locutiones, cum
ad Deum reseruntur, eundem Sen-Sum, uti priores, habent. Quod enim Deo legitur, hoe Deo non palet; ei quod Deo non patet, Deus non videt; quod autem ille non vi tot, qui omnia extantia perspicit, hoc amplius non est. Ita pariter peccata, quae a Deo non impulari dicuntur, iudicio divino homini non sunt adscribenda, neque in ipso punienda; ex quo patet,
malum eulpae et poenae sublatum esse. Hinc Ss. Patres verba Psalmistae intelligunt de omnimoda peccatorum extinctione, ut patet ex verbis
S. Iustini M. citatis n. 2; et S. Augustinus rei aii: ε Beati , quorum remissae rent iniqui ales, eι quorum
ire a sit ut pecea a: non in quibus non sunt inventa peccata. Sed quorum idiela sunt peccata. Cooperta sunt peceata, tecta Sunt, abolita sunt . . nec
sic intelligatis, quod dixit; cooperta
sunt, quasi ibi sint, ei vivant. Ilane interpretationem ei iam recentiores
militer in Rom. IV, et ita loquitur: e Felices eos linquit Davidi quorum
scelera condonata , quorum peceata deleta sunt, proprie lecta, id osi omnino remissa et oblivioni tradita. , Nee alio sensu Paulus verba Ps. XXXI intellexit, quae citavit, ut ostendat. gratuitam prorsus esse iustificationem, non vero ut absolutam, et adaequatam iusti si eationis notionem ex libheat, multo minus ut doceat, quod
autumant adversarii, remissionem peccatorum in noli impulation se consistere , non vero in vera ablatione.
IIaee si quidem nihil ad eius scopum
conserebant, et praeterea eius doctrinast alibi traditae adversantur. Sensus
verborum II Cor. V, 19 iuxta S. ChrpsDstomum, aliosque Patres graecos et interpretem syrum hic est: Deus eraι in Christo mundum reconcilians sibi, gratis remittens et condonans delicta ipsorum per merita Christi. seu intuitu pius passionis. Nec alia est expositio Patrum latinorum i 3 . Obi. II. Iusti nunquam sunt a peccatis immunes. Dicitur enim in Isa. : tιi sumus ut immundi omnes nos, ei quasi pannus mensIrua ae omnes iussistae nossi ae si . Iob i5 dieebat: Vere scio. . . quod non iustificetur homo eompositus Deo, et o : nquid iussistrari potesι homo comparatus Deo, auι apparere mundus natus de muliere' Ecee Iulia esiam non splendet, et stellae non sunt murmdae in conspectu eius. David 7ὶ ait: Non intres in iudicium cum servo tuo, quia non iustisicabitur in con-3metu tuo omnis visens. Item 8 : Si iniquitates observaveris, Domine: Domine, quis sustinebiι' I Io. I, 8 legitur: Si dixerimus, quoniam peccatum non habemus, ipsi nos sedis