장음표시 사용
331쪽
330 Pandi l .rimus eι reruas in nobis non est. Iuxta praeceptum Christi omnes orare tenentur: Dimitte nobis debila nostra: ergo omnes peccatis inquinati sunt. Si autem in iustificatione peccata vere tollerentur, Sallem aliqui omnino iusti et mundi inveni
Ite . In S. Scriptura hineinde sub
multitudo intelligitur, ut Ps. XIII, 4:
Omnes declinaverunt - non est qui faciat bonum, non est usque ad unum, quamvis constet, tempore Davidis Prophetas Nathan, Gad, aliosque iustos extitisse; et Dan. III, T dicitur: Omnes populi, ιribus es
linguue adoraverun ι statuam auream, licet etiam BahIlone adsuerint, qui statuam adorare renuerint. Ita etiam citatus loeus Isaiae sic intelligi potest, non quod cuncta Iudaein ruin opera forent contaminata et criminosa, sed quod multorum, quamvis viderentur honesta, quam plurimis noxarum maculis aspergebantur. Alii
vero dicunt, quod Isaias in verbiscitatis praenuntiet, abiici post promulgationem Evangelii purificationes legales, quas Paulus l1 iustificationes appellat, atque post Christi adventum Iudaeos in lege sua merito haberi tanquam reos et contaminatos. Hanc interpretationem confirmat Cornelius a Lapide ex Versione arabica, ex Comment. S. Hieronymi et ex consessione adversariorum. - Iob in capite primo rectus et timens Deum laudatur , Servus Dei Deoque acceptus declaratur: ergo certe in eodem libro non negatur, homines rectoS, iustos, Deoque acceptos existere posse. Nequa id negat Iob, sed solum confitetur, iustitiam humanam cum
divina comparari non poSSe. Uuam lacunque enim sit hominum puritas et sanctitas, verum est, quod dic bai Iob, eam in comparatione sanctitatis Dei quasi immunditiam reputari. Unde S. Augussinus 2 dicebat de hominibus: . Cuius participatione iusti sunt, eius comparatione nec
iusti sunt; v et ipse Iob l3ὶ clarius
Sen Sus suos exprimit dicens: Numquid homo Dei comparatione iusti sicubitur, auι fuctore suo purior eriι vir' ubi non obscure indicat, hominem purum esse posSe, Sed non puriorem Deo. Sic nos quoque lumen candelae nullum esse dicimus in comparatione solis. - Ιn verbis Psal l mistae solum indicantur peccata venialia, quibus nec iusti carent, nisi ex speciali privilegio, quemadmodum de B. Virgine tenet Ecclesia, ut in Conc. Trid. 4) desinitum est. Unde S. Augustinus, postquam dixisset, Sanetus non ita sanari in hac vila, utl ab omnibus vitiis et peccatis immunes sint, ita subdit 5): c Ut quanium pertinet, ad inlegerrimam regulam veritatis eius, non iustificetur in conspectu eius omnis vivens. v Caelerum mullos esse a lethalibus peccatis puros, idem Psalmista declara
vii s6 dicens: Beati immaeulati inria, qui ambulanι in lege Domini: et Pi de se ipso dicit: Reιribuel mihi
Dominus secundum iustitiam meam. Testimonium quoque Ioannis de peccatis venialibus intelligendum est, a quibus nec iusti immunes sunt, dicente etiam Iacobo i8ὶ: In mullis offendimus omnes; et propterea etiam iusti Deum orant: Dimisie nobis debita nostra. Hinc S. A ussus inus is i recte dixit: ε Qui miseri eordia Dei adi lus et gratia ab eis peccatis abstinuerit, quae etiam crimina voeantur,
332쪽
atque illa peccata, sine quibus non
hic vivitur, inundare operihus misericordiae, et piis orationibus non neglexerit , merebitur hinc exire sine peccato. quamvis tum hic viverset, haberet nonnulla peccata; quia sicut ista non desuerunt, ita remedia, quibus purgarentur, adsuerunt. 30bi. III. saltem ante legem mosaicam tota hominis iustificalio in Sola peccatorum non imputatione
consistebat, di est ille Paulo I 1 : Usque
ad legem pereatum erat in mundo, perculum autem non imputabatur. Hoc idem in lege mosaica obtinuisse,
patet ex Sap. XI, 24, ubi iustificatio
peccatorum his verbis proponitur: Misereris omnium et dissimulas peccata hominum propter poenitentiam, id est, ita agis, quasi peccata non videres ac ideo non punis, nec hominibus imputas. Et eodem modo homines in novo laedere iustificari, testis est Paulus, qui candide saletur, peccatum post iustificationem obtentam in se remansisse; ait enim Rom.
VII, 17: Iam non ego operor illud, sed quod habitui in me peccatum. Ergo peccatum non deletur , sed iniustificalis permanet. Resp. Cilata Scripturae testimonia
erroribus adversariorum nullatenus favent. Paulus enim solum a mirmat, tunc temporis peccatum non fuisse
imputatum ad normam legis scriptae desinitis seu statutis poenis; non autem dicit, peccatum omnino non fuisse imputatum, quia, si hoc dixisset, ipsi S. Scripturae contradixisset; nam in ipsa Genesi tranSgresSores legis naturalis gravissimis poenis multati exhibentur; uti ex . gr. cum homines universi praeter Noe familiam aquis diluvii, Sodomitae autem igne
ARP. II. 331 consumpti sunt. filii autem ita eadem vertia intelligunt: usque ad legem --
peccatum non cognoscebatur propter crassas ignorantiae tenebras, seu non reputabatur, vix existimabatur ab hominibus solam naturam , et concupiscentiam sequentibus et legem scriptam non habentibus , quae pe eati foeditatem ipsis ostenderet. In neutro sensu verba Pauli favoni adversariis, praecipue quia Apostolus non loquitur de iustifieatione, seu non dicit, peccata suisse remissa, quia non imputata, sed potius ostendit, omnes peccato fuisse inquinalos, ut
exinde ostenderet necessitatem redemptionis Christi. - Εtiam Sap. Xl, 24
non est sermo de iustificatione , sed misericordia seu longanimitas Dei praedicatur, quae dissimulal, id est, non statim punit, sed tollerat peccata hominum, quasi illa non videret, propter poenitentiam, id est, ut sontes resipiscant. Denique Paulus Rom. VII, 17. ut ex contextu apparet, per peccatum intelligit concupiscentiam. Ideo autem concupiscentiam Apostolus vocavit peccatum, quia, ut declarat Contilium Tridentinum, a pec- eulo est. et ad peccatum inclinaι: alioquin non dixisset paulo post idem Apostolus: Mhu αι damnationis in iis, qui sun ι in Christo Iesu.
Obi. IV. In Ss. Litteris verbum iustificare sumitur forensi more pro
et iustum censere aut pronuntiare, video ad plenum iustificalionis opus significandum adhibentur voces exsormis iudiciariis depromptae, ut itin
quod in iudicio forensi, in quo deli
333쪽
3M PARS IV.cta non tolluntur, sed tantum non impulantur; nec homo ex reo iustus
sit. sed solum iustus declara lur. Hinc S. Augustinus exponens verba Apostoli: et Factores legis instiβω-buntur, dictum est, inquit, ius Ucabuntur, ac si diceretur, iusti habebuntur, iusti deputabuntur: sicut dictum est Lucae X: Ille volans se iustificare, id est, ut iustus haberetur et deputaretur. 3 Addit Chemnitius apud latinos auctores voce in et iustificare a nunquam pro eo accipi, quod est iustum sacere, sed solum pro eo, quod est absolvere. Resp. Non novum, aut insolens est, ut verba in Scripturis eleventur ad aliquid significandum multo excellentius aut augustius, quam in humanis significant. Cum enim mundus
spiritualis et invisibilis in lucem prodire nequeat, nisi quodam ut ita di
eam , exteri uri, ac sensibili indu mento vestiatur, hinc fit. ut quoties invisibilis et spiritualis aliqua veritas aut oporatio hominibus proponilur, toties ad horum eaptum per sensibi- Iem aliquam formam significetur. Quod pluribus exemplis ostpndi facile potest: ex. gr. aeterna beatitudo sub sImbolo domus. civitatis, convivii, esus et potus, aliisque similibus exhibetur in Ss. Litteris; status eorporum gloriosus sub emblemate aquilae , vituli subsilientis etc. Frustra aulem. imo et absurde quispiam contenderet, et contra Omnes Sacrae exegeseos leges , non in alio consistere aeternam beatitudinem, quam in domo, convivio etc. : idipsum de conditione corporum gloriosorum dicatur. lam vero idem contingit circa iustificationem, ad quam adumbrandam piob oculos nostros quodammodo subiiciendam Seripturae figuras, et Symbola petit ex iis, quae tu humanis
iudiciis in usu snnt; nec propterea aliquis inferre possit, Deum exterius homines iustificare, ut humani iudices solent. Infinita enim inter humanum iudiciu in et divinum distantia subest. Quando de hominum iudicio agitur, potest equidem iustus declarari, qui iustus non est: at omno Dei iudicium necessario veritate nititur; neque Deus iustum habere, aut declarare pol est, nisi quem ipse intrinsece faciat. aut secerit iustum. Et sane, ipsae Ss. Litterae omne in ambiguitatem amovent, cum tradunt, Deum in iustificatione peccata delere, abluere, auferre. tollere etc., ut Superius ostendimus. Nec aliter iustificationem accepit S. Augustinus, ut
palet ex eius testimoniis n. 2 allatis, imo et ex verbis in obiectione citatis, in quibus docet, factores legis iustos haheri et deputari ante oculos Dei ipsius, quibus certe apparerent pee
calorum Sordes, si post iustificationem in anima remanerent. Quod vero Chem uilius ad sit de significatione huius vocis apud latinos, nihil nos
premit; mirum enim non est, si scriptores profani non alio sensu vocem hane aliasve huiusmodi usurpaverint, quia inter homines nulla alia datur iustificatio praeter declaratoriam, S,Ve serensem, ac omni prorsus idea sublimioris ac interioris iustificationis destituti fuerunt. Absonum autem est, ex scriptoribus profanis sensum cognoscere velle, quo Scriptores sacri vocem iustificare adhibuerunt, quibus de iudiciis et operationibus diu,
nis disserendum erat. Inter ipsos Helerodoxos non desunt, qui ingenue fatentur, iusti stationem in sacris litteris non semper sumi semu
Georgius Bullus 33, qui pro eadem
334쪽
sententia ellat Mart. Buterum. Ernest mn Grais et alios. Ipse Phil. v Ianehthon in Apologia Cons. August. liaee habet: ε Iustificari signiscat, ex iniustis iustos effici, seu regenerari: significat, et iustos pronunciari, seu deputari: utroque enim modo loquitur Scriptura. 2sbi. V. Iuxta doctrinam catholicam peccata deleri , et ab homine prorsu 1 abstergi seu auferri debent, ut a damnatione eripiatur et vitam aeternam consequatur. Catholici ergo maxime obseurant merita Christi, quasi ad tegenda peccata non sum-eerent , neque essicere possent, ut homines, licet interius peccatis inquinati sint, ob apprehensam iustitiam Christi iusti deputentur, poeni Snon subiiciantur, et ad vitam aeternam promoveantur. Resp. Vana omnino salsaque est haec adversariorum criminatio; nam in doctrina catholica non solum non imminuitur aut obscuratur, sed multo magis quam in due trina Protestantium ex tatur meritum Christi. Quod praeclare osteridit cl. Bossuet, qui in Consul. Catech. Feriet c. I ita disserit: . Aiunt Acalliolici, peccata nobis haud impulari, id est, Deum ob Christi merita ea non punire; nos
ero. propter eiusdst in Salvaturis merita ea in nobis non adesse, assi rui mus: volunt illi, Christi merita lania esse, ut ad tegenda nostra peccata sufficiant; nos contendimus, ea Suia seere ad maculas nostras penitus delendas; assi runt illi, iustitiam unigeniti Filii Dei promereri, ut sideles
reputentur, quasi iusti essent; nostra doctrina est, eam tanti esse ineriti, ut revera sint iusti etc. hobi. VI. Peccata tolli non possunt eo Sensu, ut qui peccavit, dici pos-Fet, non peccasse: ergo peccatum in-
ART. 1l. 333dissoluhiliter homini inhaeret . atque in iustificatione id tantum contingere potest, ut peccatum haud amplius imputetur et puniatur. Resp. Nemo Catholicorum ita unquam desipuit, ut assereret, factum insectum seri posse; Sed nos cum Seri plura et Patribus dicimus, peceatum tolli, cum tollitur reatus, per quem anima deformis, Deo exosa, ei
poenae aeternae obnoxia redditur.
S. Augustinus ait: et uoc est,
non habere peccatum, reum non esSeprecati. 3 Ipse Melanehthon s2l ait, formale peccati esse reatum. At certe, sublata rei forma, ipsa rei ratio et natura destruitur; nam per formam
res id esticitur, quod est. Si quis in
Coenum prolapsu 3, sordibus inquinatus sit, sed postea persecto abluatur et mundetur, maculae eius ponitus
abstersae sunt, quamvis Semper Verum sit, ipsum in coenum prolapsum ei sordibus inquinatum fuisse. Si quisa gravi morbo sanetur, extincto morbo sanitatem consequitur, quamvis eum graviter aegrotasSe, nemo negare queat. - Ita etiam ab anima maculae Sterguntur, et pecea luna tollitur; quamvis eam aliquaudo peccasse, ne ino inliciari possit.
ll. Impius non iustificatur per eaeternam impuιalionem iuxtitiae christi. sed per inserinnam graιiae sanctifieanιιs infusionem.
3 462. Lutherus, eiusque assectae volunt, iustificationem formaliter consistere tu in in remissione peccatorum , tum in imputatione iustitiae Christi extrinseca. quae duo vel realiter ide in esse, aut saltem Separari ab inviuem non posse, iudicant. Cuin enim peccator per sidem appreheudit iustitiam ut merita Christi, Deus tu ipsorum sIS temate peccatori pse mittit, seu potius non imputat peccata, Si
335쪽
334 PkRS IV. niuique eidem imputat iustitiam Christi; sicque iusius a Deo habetur eo sere modo, quo filius capitalis criminis reus, in foro iudiciali humano ob
praeclara sui parentis merita, quae pro obtinenda criminis venia allegat: absolvitur iustusque declaratur. Λiunt itaque, nostram iustiliam esse
mere extrinsecam et alienam, nempe Christi, nobis imputatam, qua Sola in unitus absque ulla iustitia inhaerente peccator coram Deo consistere et salutem suam consequi potest.
Concedunt quidem, in iustificationeiulandi a Deo dona aliqua Supernaturalia, nempe charitatem. Spem, aliaMque virtutes; hanc tamen donorum infusionem iustificalionem primam et formalem esse negant, sed illam considerant, ut aliquid tantum concomitans , Seu ut aliquid, quod iusti sicationem sequitur. Manifestum est autem, quod in SSstemate Protestantium de renovatione, regeneratione et interna sanctis eatione hominis re-ela notio exhiberi non possit, cum in iustilicatione peccata non deleantur , sed in homine remaneant, qui
ideo nec renovatur, nec rege Uratur, nec interne sanctificatur, sed externa
iustitia indiget, qua iustus deputetur. - Aliam prorsus iustificationis nolionem tradit Ecclesia catholica; haec enim docet. Deum, dum nos intuitu meritorum Christi iustis eat,
non tantum imputare nobis extrinse-ee iustitiam Christi, sed infundere
etiam hominum mentibus donum aliquod gratuitum, nimirum iustitiam
Drmalem, seu gratiam sanctificantem , per quam deletis prorsus peccatis homo vere et intrinsece iustus sit et sanctificatus coram Deo. Calliolicam hanc doctrinam veram esSe,
eae S. Scriplura, eae Tradilione et rationibus theologicis probatur.
l. S. Scriptura veteris et novi Testamenti ostendit. iustificalionem impii lieri per internam totius hominis renovationem et iustitiae, seu gratiae sanctificantis infusionem. Talem iustificalionem agnovit, et petiit a Deo David li dicens: Cor mundum creain me, Detts, ei spiritum reclum in-nora in visceribus meis. Ipsi autem Protestantes non dissilentur, Psalmos optimam precandi normam . quoVis tempore praebere. Deus ipse Iudaeis remissionem peccatorum, Seu
iusti scalionem promittens, ita loquitur 2,: Effundum super ros ἄ-
quum mundum et mundabimini ab mmnili ira inquinamentis resfris ... Et dabo vobis eor novum et spiritum umnum ponam in medio vestri: quom do autem Deus dici poSSet, cor uoVum et spiritum novum dare, si anima peccatis inquinata manet et gralia sanctificans non infunditur, sed iustitia exteroe tantum imputatur'
Christus 3, ait: Nisi quis renatus
fuerit eae aqua et Spiritu sancto, non potest infroire in regnum Dei. 0uod nulum est eae carne. euro est; et quod natum esι eae Spiritu, spiritus est. In baptismo ergo fit vera regeneralio et quidem regeneratio per Spiritum Sanctum; ex quo Christus ipse inseri, quod, Sicut qui ex carne nascitur, naturae carnalis particeps sit: ita, qui ex Spiritu sancio nascitur, Verobe , spiritus, nempe naturae divinae particeps et filius Dei adoptivus fiat. Paulus I Cor II, 1l cum varia cnumerasset delicta, quae excludunt a
regno Dei, ita prosequitur: eι haec quidem fuistis, sed abluti estis, sed sanctificuli estis. sed iustificuti estis in nomine D. N. I. Christi eι in is ritu Des nostri: quibus verbis Apostolus clarissime docet, Corinthios a peccatis ablutos, per gratiae infusi
336쪽
nem sane tisicatos et sic vere iusti sic, tos esse: ex quo necessario insertur, iustificationem consistere in peccatorum ablutione et gratiae sanctificantis infusioni. Idem Paulus inquit: Secundum suam misericordiam sul-
ros nos fecit Deus, id est, a peccatis nos liberavit, seu iustificavit; et illico ostendit, quomodo Deus homines salvos secerit, nempe per Issutrum regener viionis es renorationis Spiritus sancti, quem et dis in uos abunde per Iesum Chrissum Salvasorem nosιrum, id est, cuius gratiam et dona effudit in nos abunde ob merita Christi Redemptoris, ut iussiliculi grusia ipsius, haeredes simus secundum spem vitae aeternae l . Annee Iarius exprimi potuisset, homineSin baptismo regenerari et renovari, ac gratiam sancti sit cantem ipsis insundi 8 Aptiora verba adhiberi non
poterant ad veram doctrinam stabiliendam et oppositos errores resulandos. Eandem doctrinam Paulus in
liis Epistolis tradit. Eph. I, 4 ait: Elegit nos in ipso ante mundi conssi-lutionem, ut non solum reputaremur, sed essemus sancιi eι immaculasi in conspectu eius in charitate: ei ibid. IV, 23 etc. : Renovamini
autem spirisu mensis vesιrae, et induite novum hominem, qui secundum Deum creatus est in ius ilia eι sun-eι itaιe reritatis: homines ergo, dum iustificantur, veterem hominem peccatis inquinatum exuunt et novum honii nem induunt, gratia illa ornatum, qua primus homo in flatu innocentiae insignitus suit. Plura loca, quae huc spectant, lain citata suerunt 3 453, ubi de existentia gratiae Sauctificantis actum est.2. λ. Putres constanter docue-
ART. Π. 335runt, iustificationem in gratiae sanel, si eantis infusione consistere. S. Ir6- nastus lib. III. adv. haer. 2 scribit:. Homo inobediens suit Deo, et proiectus do immortalitate; dehinc misericordiam consecutus est per Filium Dei, eam, quae est per ipSuin, percipiens advιionem: , oi lib. V in ait: . Ubi autem Spiritus Patris sperparticipalionem, seu communionem
adesi) ibi sest) homo vivens, caro a Spiritu possessa, oblita quidem sui, qualitatem autem spiritus assumens, conformis facta Verbo Dei. x S. Athn-nusius de incarn. contra Apollinur. iii inquii: . Si vos Pilius liberaverit, vere
liberi eritis lo. VIII, 36ὶ secundum
eam, quae in ipso est, novitatem et persectionem. per quam nos, qui credimus , renovamur secundum imitationem et participationem persectae novitalis Christi . . S. Basilius Ilib. de Spir. sancto b, appellat baptismum 4 vitae in ilium a et in Ilo init. de ba pl.
. Redemptionis pretium, mortem peccati, regenerationem animae, gratiam
adoptionis. I S. Gregorius Naz. 6,
inquit: e Caesarius frater dignos anima recens creata, quam Spiritus per baptismum reformavit, honores percepit. 3 S. Chrysostomus 7ὶ dicit: c Quid est iustitiae Evangelium' n, mirum, quod iustos esse it. Ilis enim verbis baptismi desiderium in ipsisi Cathecuinenisi ciet x Ecclesia), dum
illud ostendit, Evangelium non tantum peccata remittere, sed iustitiam etiam alserre. Et 8, in Acta Apost. ait: si uinc ostenditur magnum dogma, quod, qui baptietantur, perfecte a peccatis purgμntur. Nisi enim purgarentur, Spiritum non acciperent, non statiui charismalibus dignarentur.
S. Ambrosius 9 alloquens baplietatum inquit: α Accepisti post haec
leti Io m. s. in ' Corinth. n. s. iri Iloni. 40. n. l. is) L. do uitiis r. e. r.
337쪽
3as, PARS IV. vestimenta candida, ut sint indicium, quod exueris involucrum pseccati, indueris innocentiae casta volamina. S. Augustinus ita contra Pelagianos rectam iustificationis notionem vindieavit, ut errores Protestantium consulare videatur. Nam iii coni. Iulian. inquit: e Non per solam peccatorum dimissionem ista consertur, nisi auctoribus vobis Pelagianis). Iusti si eat quippe impium Deus non solum dimittendo, quae mala secit, sed etiam donando charitatem , ut declinet a malo et satiat bonum per Spiritum Sanctum. v - Sermo 13l ili dicit:. Dei gratia per D. N. I. Christum iustitia Dei dicitur, non qua iustus est Do minus , sed qua iustificat eos. quos ex impiis iustos facit. 3 Lib. de gratia Chr. i3 ait: c Si data est nobis iustitiai, non dicitur iustitia nostra, sed Dei, quia sic fit nostra, ut sit nobis ex Deo. x De spir. et litt. ιὶ in verba Apostoli ibi: Iustitia uulem Dei per sidem Iesu Christi, et hoc est . inquit, per iidem, qua creditur in Christum. Sicut autem ista fides Christi dicta ost, non qua credit Christus,sie ot illa ius ista Dei, non qua iustus
est Deus. Utrumque enim nosιrum
est. sed ideo Dμi εl Christi dieitur,
quod eius nobis largitate donatur. 3Εi ibid. is, i haec hahel: . Charitas quippe Dei dicta est diffundi in cordibus nustris, non qua nos ipse diligit, sed qua nos facit dilectu res suos: sicut iustitia Dei. qua iusti eius munere esticimur, et Domini Salus quanos salvos facit, et fides lesu Christi qua nos si deles facit. x Haec ipsa adeo frequenter inculcat S. Ductor. ut Culcinus 7ὶ plane fateatur. Se ab Austim ino recedere , quia ε gratiam ad sanctificationem refert, qua in vitae ii ovitatem per Spiritum regene
uis l. Variat. 8 , eonfiteri debuit Phil. velanththon. Generatim Patres per iustificationem intelligere in te
nam hominis renovationem et gratiae sanctificantis infusionem , salentur Martinus Chρmnitius et alii Prolestantium Theologi citati apud el. Nimι 9 . - Κquidem Prolestantes
a constanti doctissimorum et sancti si morum virorum doctrina recedere non erubescunt: sed Ecclesia catholica Traditioni divinae si de litor insistens in Concilio Tridentino Sess. VI. cap. 7 his verbis proponii: Iustistea-
sis , sed et sanet cutis et renoratio interioris hominis per voluntariam susceptionem gratiae et donorum unio homo eae iniusto sit iustus et eae inimico amicus, ut sit haeres secundum spem τitae aetμrnae. Et ibid.ean. 10 desinit: Si quis diseriι. si mines sine Chrissi iustitia, per quam nobis meruiι, iusti cari, aut peream ipsam formuliser iussos esse, sua thema sit. Et can. 11: Sι quis diteris, homines iussi Aeari vel sola imputatione iustitiae Christi, vel sola
peccatorum remissione, eaeclusa str lia et eharitate, quae in cordιο ιε ρθ-rum per Spiritum sanctum diffundatur, atque illis innueream. aut ritum gratium, qua iusti sicamur, esse tantum favorem Dei, unaloma sit. Cuius postremi Canonis non ille sensus eAt quem singit Chemnitius, scilicet quod iustificemur quidem imputatione tu stitiae Christi, Sed non sola, nempe partim renovatione interna , parum imputatione iustitiae Christi. Huriceni in sensum Patres lain can. 10 exploSerant.
3. Rutione theologica S. Thomasii j
338쪽
probat, non posse remitti culpam si- Christi petita. Preees enim Christine infusione pratiae. Ait enim: ε Ηο- esticacissimas eSse, et semper exau-mo peccando Deum ossondit. 0ssensa diri, Proto stantes negare nequeunt,
autem non remittitur alicui nisi per dicente ipso Christo ad Patre ita: Gohoe, quod animus ossensi pa atur sciebam, quia semper me audis . offendenti. Et ideo secundum hoc Sed Christus pro credentibus in eum peccatum nobis remitti dicitur, quod rogavit, ut sanctificentur, et quidem Deus nobis pacatur: quae quidem interius in veritate sanctificentur. pax consisti l in dilectione, qua Deus Ait enim: Sunt iticu eos iu vervate. diligit nos. Dileelio autem Dei, quan- Sermo tuus veritus est... D pro eis lum est ex parte actus divini, est ae- ego sanctilico meipsum, ut et ipsi sint terna et immutabilis, sed qnantum sanesisicuti in verilale. Non pro eis est ad esse elum, quem nobis impri-i ΑpoStolis) autem rogo tantum, sed mit, quandoque interrumpitur: prout et pro eis qui ιτedituri sun ι per rem scilicet ab ipso quandoque des ei-ibum eorum in me 23. Vel igitur nemus, et quandoque iterum meu pe-igandum est, preces Christi exaudiri, ramus. Effectus autem divinae duo- vel admittendum est, illos. qui debito et ionia in nobis, qui per peccatum modo in Chri Stum credunt, non extollitur , est pratia, qua humo sit di- terne tantum, et apparenter, sed in-gnus vita ael rna. a fluu peccatum lerne ei in veritate Sanctificari. moriale excludii. Et ideo non posset Nota 1. Piraecipuae quas adve intelligi remissio culpae, si non ad- sarii movent disseultates, ad sequem esset infusio gratiae. a Ad quam um les reducuntur:
pumentationem melius intelligendain t Obi. I. Formalis iusti sentionis eau-
allendendum est, angelicum Doelo- sa saltem in sola peccatorum remis- rem reponere essentiam mali in pri- sione consistit. De hac enim saepe
vatione boni, ei essentiam petenti in S. Scriptura loquitur, quin de gratiae privatione debitae rectitudinis i* 238.iinfusione ne vorbum quidem pros n. 1ὶς eundemque docere, quod a- rai. Ita Ps. XXXI, 1 ole. , et Rom. IV.nior Dei non consistat in assectu ut inir etc., nulla saeta mentione gratiae hominibus. sed quod sit c insundenssi illa sae, beati dicuntur, quorum rem tyei ereans bonitalem in rebus vl340, sue sunt iniquitules, quorum lectan. 1 . iuxta haec principia peccatum Sunt peccata seu quibus peccata non tollitur, et penitus ex linguitur, cum idiimputantur. Quast verita considerans restituitur. quod per peccatum amis. Caininus quaerit, an haec sit plena Sum fuit. Sed per peccatum amitti iuride sinitio iustis irationis, an dimidia debila re etitudo, iustitia, gratia saneti, nam si plena Sit, verum erit, quod sicans s 213, n. 1 : ergo tunc lautumiipse docet, iustificationem sola pec-
Peccatum remittitur, ei lionio iusti- catorum remissione constare. Sivε rosenlur, cum debila rectitudo seu iu-idimidia sit, quomodo beatus dici poNSlilia restituitur, ei gratia saneti sicalis erit, qui non erit nisi media ex parte infunditur. Idcirco S. Thomas soli- iustilitatus' μι beatum, David dieii dissime dieii, quod α non posset in- eum, cui non imputarii mininus M
telligi remissis culpas, si non adesset culum: ergo in remisSione, seu non infusio gratiae. a Neque praeler- imputatione peccatorum lota consi ni illi potest alia contra Protestantesistit iustili callo. Hoc idem constrin aptissima ratio theologica ex precibus 9J IO. H. Q. s2ὶ Io. Π, Π etc.
339쪽
tur ex aliis loris, in quibus Christus
dicitui sanguinem sudisse et mortuum esse ad peccatorum remissi nem nuhis obtinendam, nulla facta aliae sanctis caniis infundendae mentione. Christus ipse in ultima coenas lail: Bie est sanguis meus qui pro multis et undetur in rem unionem peccatorum. Rom. IV, 25 de Christo dicitur: Traditus est propter delicta nostra. I lo. III, 8 legitur: In hoc opparuiι Filius Dei. ut dissest at operudiaboli. Aci. XIII, 38 Apostolus ita
Iudaeos alloquebatur: Per hunc vobis remissio peccatorum a unliusureι ab omnibus, quibus non mιuistis
in Iege Moysi iustificari. Resp. Bessur minus de iustis. 2j ita disserit: et Ad obiectionem Culiani posset obiici alia similis quaestio; sitne plena des nitio iustis calionis an dimidia illa eiusdem Prophetae: Beatus rir, qui timeι Dominum 3 ; et: Beati immaculati in ria, qui ambulant in lege Domini iοὶ . Nam si plena sit, ubi est remissio peccatorum' si dimidia, quomodo dicuntur beati, qui
non sunt nisi media ex parie iustifieati' potest igitur ad omnes istas quaestiones responderi, non poni in
his locis integram desinitionem iustineationis aut beatitudinis, sed explicari solum aliquid, quod pertinet ad
iustificationem vel beatitudinem acquirendam. Nam hoc etiam modo ac-eipimus illa Domini verba: Mat. -- peres spiriIu, beati miles, beati qui I genι bὲ et alia, quae eo loco Sequuntur. Neque Paulus 6 allegat hoelastimonium Psalmi, ut desiniat ini
gre iustificationem, sed solum ut pro- hei iustificationein veram esse d0num Dei, nec posse propriis viribus oblineri. Id autem rectissime probal ex eo, quod David beatum dieii eum,
cui Deus pectata remittit, hoc est, qui dono et gratia Dei iustineatur. a G ueratim loquendo doctrina revelaiionis non ex uno. et altero dumtaxat Scripturae loco, sed ex tota Seti- plura et Traditione haurienda est; ei quod in uno loco reticetur, non ideo negatur, sed si in aliis locis asseri tur, firmiter credendum Mi. Κx .eo ergo, quod non semper S. Seriptura expresse tradat totam iustificationis seriem, concludi nequit, Ss. Litteras gratiam interiorem et in haerentum non compleeti, mulio Ininus excludere. Recie enim diei Lur in docis . in quibus de sola peceatorum remissi ne Sermo test, implicite infusionem gratiae adseverari, quia illa siue haceo, ari nequit, ut patet ex argumentatione citata S. Thumae. Caeterum Scripturae ιestimonia iam n. i adducta suerunt, ex quibus patet, in iusti scatione etiam gratiae infusionem eonlineri. Illis adiungi porusi egregium Pauli testimonium in quo
exponii, quomodo Deus peccata r miliat seribens: Eι pos cum Mortui essetis in delictis ... conririficarii cum
illo, donans robis omnia delicta. In ipso loco 8ὶ, quem obiiciunt adve sarii, infusio iustitiae, seu gratiae
sanctificantis satis elare exprimitur;
Mali udinem luminis, cui Deus aecepto fσι iustitiam sine operibis, id
est, eui Deus gratis Sine praecedentibus merius iustitiam confert, Seu gratiam sanctificantem infundit. IdhoBHIurminus l. e. ita prosequitur: et Potest etiam responderi, in his ver-
his desnitionem inlegram, sed impi,
este contineri. Nam remitato peccatorum non potest sieni, nisi iustitia inlaudatur, quomodo non lagantur tenebrae, nisi lumen auecedat. H
340쪽
quod Apostolos ipse manifeste indicat, eum ait: David dicit beatitudinem hominis, evi Deus aerepto fert
institium etc., ubi ex non impulatim ne peceatorum colligit imputationem iustitiae, ae per hoc docet, non posse duo ista separari, remissionem peteali, et donationem iustitiae. x taliae ratione etiam reliqua Scripturaelestimonia ab adversariis obieela, doctrinae catholicae non ad versantur; plurima enim loea ostendunt, Christum non solum Deo pro peceatis salis- secisse , sed etiam homines Deo reconciliasse, iisque gratias supernatu
Obi. II. Seri plura saepe teramur, nos iustos esse ex sola iustitia Ch
sit. Nam Apostolus Phil. III, 9 inquit: Et inrentur in illo. non habens meam iustitiam quae eae lege est, sed illam quae eae fide est Christi Iesu, Unae eae Deo est iustula in fide. Ei l Cor. I, 30 de Christo scribit: qui suetus
est nobis sapientia a Deo, et institia, ei frenes sicalis, et redemptio. Loqui porro Apostolum de iustitia extrin- seea Christi nobis imputata, patet ex antilli est, dum de Christo ait: Eum, qui non nor erat perea sum, pro Nobis petentum serit, nι nos reticeremur iustitia Dei in ipso is . Atqui nonnisi e trinsece peccatum factus est Christus, ergo pariter nonnisi extrinseee uos eimur iustitia Dei in Christo. Resp. Di me ullas haec facile solvitur, si perpendatur, Christum esse Redemptorem nostrum, qui nobis
tum peccatorum remissionem, tum alias supernaturales promeruit,
quod iam i S 375 et seq. probatum
est. Christus est ergo causa meritoria gratiae sanctificantis, per quam regeneramur, innovamur, intreius
iusti ei filii Dei eonstituimur, atque
ART. Π. 339 ideo iustitia, quae nobis intrinseea et inhaerens est, spectata causa meritoria , non tam nobis, quam potius
Christo adseribitur. Ita 123 Apostolus opponit iustitiam lagalomi propriis meritis partam, iustitiae, quam persdem in Christum consequimur ob ius merita. Ita etiam S. Angust mis i3ὶ explicat Apostoli verba, vitiustitia legis sit salsa iustitia quorundam Iudaeorum, qui praesumebant, se ex operibus legis sine gratia saetis iustificari; contra autem iustitia per fidem Christi Iosii sit iustitia fidelium ex operibus laetis ex fide, et gratia Iesu Christi. Ita pariter Christus
dicitur: nostra iunitia et sanctistiatio, quia eam nobis promeruit et concessit. Non enim insolens est haec mgurata et metonymica locutio, potius sei licet pro eausa. sed in Ss. Lilioris frequenter Oeeurrit, ut Ps. XVII:
Diligam te, Domine, fortitudo mea: id est, in , qui sortitudinem mihi e tulisti; Ps. XXVI: Dominus iIIuminatis mea et salus mea: id est, musa illuminationis et salutis: Ps. LXX, S: Tu es ροι sentia mea. Domine: Eph. II, 14: Ipse estpaae nos ra. . . et alibi: ves, rita, protectis etc. Sicut in istis locis esseelus pro causa ponitur, ita in adducto testimonio Christus nostra iustitia et sanetis callo dieitur, quod ex ipsis Pauli verbis luculenter colligitur; eodem enim sensu dicitur Christus iunitia ei sanctistratio nostra, quo dicitur sapientiae redemptio nostra; sed haec duo postrema intelligi certe nequeunt nisi in sensu causaliet meritorio, nullatenus autem insensu formali. - 0uod attinet 'urba Pauli II Cor. V, 21 peccatum ibi s mitur pro hostia, ut sensus sit, cliosium factum esse a Deo Patre hostiam. seu Sacrisietum pro peccatis, quod frequenter in I. T. Occurrit, ut