장음표시 사용
561쪽
ra Acr. I. ART. vl. 56ls eundum suam entitatem existit. Αυ qui sacramenta, quae in Milone transeunte, Sive in usu existunt, gratiam
proi lucunt in eo instanti, quo non amplius physice existunt. Sacramenialis enim gratia non infunditur, nisi
cum absolutum fuerit Sacramentum,
id est, nisi eum applicata iam fuerit
materia pi prolata verba, quae formam eonstituunt, ac ultima syllaba sorma pronunciata. Ergo sacramenta, quae in actione transseunte con SiSiunt, Prinducunt gratiam in eo instanti. quo nou amplius phrsice existunt, ac ideo physice gratiam producere nequeunt. Denique communis et trita est theologorum doctrina. baptismum Scilie t siclo susceptum, id e Si, cuin c0nscientia peccati mortalis, rocedente fictione reviviscere, et in homine poenitente suum essectum
sortiri; atqui non potest tunc pbIsice est ctum Auum producere, cum non amplius existat baptismus; quod enim non exiStit, phrsice agere non potest. Admittendum ergo est, Sacramenta non phrsice, Sed moraliter tantum gratiam conferre.
o Ambas sententias perpenden Ssacile cognoscet, utramque Sententiam haud levibus argumentis inniti, et variis dissicultatibus implicari. Dstius l1ὶ affirmat, sententiam Tho-
mi Stiarum Scripturae ac Veterum dictis consormiorem videri, ac Racramentorum dignitati inagis consentaneam,quamquam intellectu et ea pludissicilem, quae non potest ad plenum
Salis sacere contrariis argumentis Sententiam vero Scotistaru in faciliorem esse, rationi et captui nostro magis accommodatam, dignitali et epsicaciae sacramentorum nihil omnino derogantem, atque in scholis magis Vulgatam. - Alii observant, solos Thomistas positiva argumeuiu pro Sua
sententia asserte. scolisias antem ne gative tantum procedere. in refellenda aliena sententia occupari, et in hac consutatione non satis altendere, quod etiam in sententia Thom ista-ruin gratiast. quast por sacramenta consertur, causa principalis sit Deus, qui solus gratiam creare, Sed eandem pro suo beneplae ito instrumentos 3nsibili alligare. et per huius actionem physicam hominilius communieare ; et quidem tunc communicare potest, cum ultima syllaba formae prolata est. Siculi locutiones gen ratim physice emetunt, ut sensusvΡrborum intelligatur, cum tota e rum constructio terminala pst; haptismum vero sicle susceptum reviviscem recedente fictione . quia baptismus imprimit characterem, qui permanet in anima, elucitque, ut gratia, quacum ex Dei ordinatione comi unctus est, sublato obice, in anima reviviscat. - Nonnulli, posita distinetioue , divergentes sententias conciliare, et utriusque partis di me ulla-les effugere conati sunt. Sic Lour.
qui prositetur, conatur ostendere Sacramenta esse causas physicus in Sirumentales gratiae non lainen directas, ut instruinenta artificum sunt, Sed indirectas, quomodo agricolae sunt causa Segetum, quia ea faciunt, quibus positis; Deus dat segetibus incrin
mentum; et medicus porrigens infirmo medicamentum eausa est instrumentalis, sed indirecta sanitatis. At iste explicandi modus non recedit a sententia Scotistar ulti, qui Omnes admittunt, aetionem aliquam pli Dsicam in collatione sacramentorum contingere, sed in illa actione causam gratiae moralem dumtaxat agno-seunt, quatenus Deus promisit. seu
ordinavit, ut ad positionem attioniq
562쪽
sacramentalis ipsemet gratiam insunderet; ita in sententia cl. Berti s tramenta equidem causae physicae instrumentales gratiae appellantur, sed quia musae indirectae dicuntur, non iam physice, sed moraliter lantum gratiam producunt. - Εx diciis
Palet, controveratam, an sacramenta
physice vel moraliter gratiam producant. non facile esse dirimendam.
Reete Melchior Canus is ait: c duem
in modum Sacramenta novae legis
sint causa gratiae id tantum abest, ulexplicent i scholastici , ut etiam opinionum varietate confundant. v Notandum vero est, totam controversiam solummodo circa modum Versari , quo sacramenta Praelus suos
producant. Modum hunc iam S. Gregorius 'ss. incomprehensibilem σὶ, et S. Augus1inus inenarrabilem 3
nuncupavit. Et haec est omnium mysteriorum natura, ut modum intrinsecum non p rspiciamus, quo subiectu in ei praedicatum cohaereant. 0, plinae idcirco el. Liebermann 4 relato ad varia hae de re theologorumpiae ita dicit: et Cui haec clara non
Sunt, is, quaeso, cogitet, vim Sacramentorum occultam et supernaturalem esse, et ab iis, quae in rebus naturalibus conspicimus, longe diversam. Teneat certum, et. si vult, dimittat in prium. Parum interest, an mindum sciat, quo sacramenta gratiam
operantur; id agat potissimum, ut
quanta sit eorum virius, proprio experimento addiscat. v
ll. De Maraetere. qui per sacramenta imprimisur.
I 510. Charaeler, si solam nominis
vim altendere velimus, desiniente S.
Tuomu ib), et proprie est signaculum quoddam, quo aliquid insignitur, ut
ordinatum in aliquem fin m ; stetit eharactere insigni lur denarius ad usum commutationum, et milites insigniuntur ad militiam deputati. , Si
vero loquamur de charactere sacramentali, definiri potest cum eodem s. Doetore ibid. c signaculum . quo deputatur quisque fidelis ad recipiendum, vel tradendum aliis ea, quae sunt divini eultus: v vel iuxta mentem Com
gnum animae impressum ei indelebile, quo hoino ad divina do putatur. et ab aliis distinguitur. Dicitur signum in anima impressum, ut distinguaturium a charactere circumcisionis, quo audaei in corpore assecti ab aliis nationibus secernebantur, lum a notis et insignibus, quae principum ministri exterius in vesithus circumserunt: dicitur signu in indelebile, non quod a divina omnipotentia obliterari nequeat, Sed quia naturae e us, quam a Deo accepit, repugnat, ut deleatur, eo modo quo antina immortalis dicitur, quia principium mortalitatis in se non habet, seu, ut rectius loquamur, quia Deus illud signum delere, sicut et animam destruere non vult: dicitur de . nique signum, quo homo depulatur ad dirina, nempe ad Sacramenta recipienda, vel ei aliis tradenda; et quo ib aliis distinguitur, nempe a non characterietatis, quibus verbis etiam
finis, seu effectus characteris exprimitur. Talis autem character non in o innibus sacramentis, sed solum in tribus imprimitur, in baptismo, in comsirinalione et in ordine. - Αst etiam hoc dogma catholicum suos adversarios hahuit et etiamnum habet. Primus, qui Sacramentorum characterem, in universa Ecclesia receptum, impugnare ausus fuerit, creditur Io.
Nielusus Tl, qui dicit et Characterem
563쪽
gaeramentalem nee seriplura nec Traditione posse probari. v Famosum hune Saee. XIV haeresiarcham, sicuti in multis aliis, ita et in hoc errore seeuti sunt Saee. XVI Novatores. Lutherus scribit: et Commentum illud characteris indelebilis iam olim irrisum est. Concedo, ut Papa hunc
charaelerem imprimat, ignoranteChristo; caeterum si ruat hoc sacramentum et commentum , aliquando vix eonsistet Papatus eum suis charae le
do charaetore indelebili fabulantur, veteribus ignotum suit, et magis consentaneum est ineantationibus magi-eiS, quam sanae evangelicae doctrinae. 3 contra istos adversarios probanda est 'r S. Scriptura, et praeSertim eae Tradisione doctrina catholica, quae dicit, in tribus nominatis saer, mentis imprimi eharacterem, et haec ideo licite iterari non posse. l. In S. Seriptura character satrampnialis animae impressus non Obseure in digitatur. Paulus enim inquit: Qui unaeti nos Deus, qui et signariι nos, eι dedit pignus Spiritus in eordibus nostris s3ὶ: huiusmodi autem signum, iudite S. Thoma aliisque et
ris interpretibus, non est, nisi spiritualis character animae nostrae imi e- Iobiliter impressus. Quod magis declarat vox graeca σπαγ σώαεενος, a ve
bo quod significat signare, sigillare, et nota quadam impressa insignire. Sic idem Paulus signum
circumcisionis, quod certe erat carni impressum, Vocat σρραγ δα signa ulum iustitiae. Eodem sensu Apostolus dieit: Credentes signati estis Spiritu Promissionis sancto ibi; quo in loco idem verhum graecum oecurrit: oi ibid.: Nolite contristari Spiri tim
ART. VI 563 Sanctum, in quo signati estis in diem redemptionis: si , quem utrumque lotum S. Hieron. intelligit de baptismo quo recipimus et illam imaginem et similitudinem, ad qua in in exordio conditi sumus; γ ac subdit: et hoc signaculum sancti Spiritus B o imia primente signari. 3 Idem sentiunt S. Anselmus iri et S. Thomasi 81. Nonnulli quidem catholici interpretes in ei latis testimoniis nonnisi Spiritus san-eli dona intelligunt, et ideo cum cl. 'urne* argumentum hibit euin decretorium haud esse putant: cum tamen aliqui Ss. Patres, ut Imbrosius, Chrysostomus, Hieronymus aliique infra laudandi signum indelebile intellexerint, videtur litic argumentum grave pondus habere. Luculentius vero hoc dogmanslenditur ex traditione, quae etiam sola sussicit ad dogmata catholica statuenda, et quae hac praesertim in materia tum magna solertia investiganda et proponenda os t. 2. M. Patres frequenter de charactere, praesertim de illo qui in baptismo imprimitur, loquuntur, illum vero signum, sigillum, signaculum, o,
signationem et c. vocare solent. Hermas l9ὶ scribit: et Antequam accipiat homo nomen filii Dei, morti destinatus est; et ubi accipit illud sigillum,
liberatur a morte et traditur vitast ; illud autem sigillum aqua est, inquam deseendunt homines morti obligati. ascendunt vero vitae assignati; illis igitur traditum est illud sigillum, et usi sunt eo, ut intrarent in regnum Dei. 3Tertullianus 10 inquit: . Ubi fides aucta est credendi in nativitatem passionem, resurrectionem eius lChristit addita est ampliatio sacramento, obsist nasio baptismi , vestimentum quodammodo silet, quae retro erat
564쪽
nuda, nec potentiam habuit siue sua lege: a per obsignationem vero intelligit characterem, qui ceu vesti meu tum animae inhaeret, eique polentiam se se contra diaboli insultus defenden
saneto Spiritu vestit, eucharistia pascit. 1 S. Cyprianus 12i dieii, circumcisionem primam carnalem evacua iam osse, tum quia non omnibu da
ta est e tum quod illud signaculum seminis non proficit. Signo autem Domini omnes signantur. R in Epist. ad Demetrianum scribit: c Evadere enim Pos solos posso, qui renati et signo Christi signati fuerint .... Deus loquitur. 3 Idem 3i ad Iubaia n. loquitur de charactere, qui in confirmatione imprimitur: cum enim narraSSel. Apostolos Samaritanis tribuisse Spiritum sanctum, addit: ε Quod nunc qu0que apud nos geritur, ut qui in Ecclesia baptigantur, praepositis Ecclesiae osserantur, et per nostram ct rationem et manus impositionem Spiritum sanctum consequantur, et Signaculo dominico consummentur. BSimiliter in Epigi. 77 scribit: α Recens baptiratos sigillo Domini con-
Summabo. a idem, vel alius antiquus et egregius auctor sermonis de ablutione pedum, docet. Sacramenta haplismi. ronfirmationis et ordinis propter charaeterem impressum iterari non posSe ; ait enim : e Docetur ergo, quae sit baptismi et aliorum sacramentorum stabilitas. . . . Nam baptismum repeti ecclesiasticae prohibent regulae, ei semel sanctificatis nulla deinceps
manus iterum consecrans praesumit accedere. Nemo Sacros ordines semel datos iterum renovat, nemo Sacro
oleo lita iterum linit, aut con Secrat, nemo impositioni manuum, vel mini
storiis derogat sacerdotum: quia eo tumelia esset Spiritus saneti, si evaeuari posset quod ille sancti sieat. vel aliena sancti si eatio emendaret quod i llo semel statuit et confirmat. v S.C-netiua Patri sidom de charactere in confirmatione impresso testatur in Ε-pist. ad Fahianum Antioch. sol narrans, quod Novatus baptismum quidem accepit, sed: e neque Domini sigillo ab Episeopo ohsignatus suit, unde nec Spiritum sanctum unquam potuit promereri. a S. Dionyxius . vel alius auctor Eccl. Rierarchi aes 5 aiuc Deus aecsedentem ad baptismum in
sui admittit communicationem. et saeit illum consortem munerum divin rum per signaculum summi sacerdotis. x S. Cyrillus Hir. sit inquit:
ε Magnum est hoc propositum baptisma, captivitatis liberatio, peceatorum
remissio, mors p cali, animae regeneratio, vestimentum candidum. signaculum sanctum ei indelebile. x
Ast in Catech. 18, 2 loquitur de alle.
ro charactere in confirmatione impreSSO, que in vocat: e signaculum communicationis Spiritus sancti. v
Est igitur iuxta S. Cyrilitιm proprium
sigillo confirmationis, ut ad communi calionem Spiritus sancti admittat. b
ptismali vero, ut in gregem Christi introducat, ut S. Pater dicit variis in locis 7 . S. Diphanius 8ὶ discri ineninter circumcisionem et baptismum assignat his verbis: 4 Illic praescripta corporis circumcisio est, quae in usu tam diu fuit, quoad ingens est illa circumcisio subsecuta, baptismus scilicet, quo noS a peceatis praecidimur, et in Dei nomine signamur. 3 Duplicem hic baptismi essectum distinguit, nempe circumcisionem a peccatis per gratiam et obsignationem per
565쪽
ιι in rapi rem : ohsignatio porro illa spiritualis est a sacranienio disi incla, sicut esse clus a causa. S. Basilius It ait: c Agnoscet te nemo. nuSter ne sies. an hostium, nisi mrsticis signis assinii taleiii ostenderis, nisi signatum sit super te lumen vultus Domini. Quomodo vindicabit te Angelus, quom Odo eripiet ex hostibus, nisi agno Verii signaculum ' Quomodo dicturus estu. Dei sum, si notas ei insignia non exhibeas an ignoras exterminatorem domos signatas praeteriisse, in his vero, quae Signatae non erant, primogenita occidisse' Thesaurus non obsignatus diripi a furibus facile potest; ovi signo carenti luto struuntur insidiae. x S. Gregorius Naa. Ora l. de hapι. 2, cum varia baptismi nomina iuxta multiplices eiusdem esseclus recensuisset. in sine addit : baptisnaus dicitura sigillum, quia conservatio eSt, ac dominationis ohsignatio. Huic gratulantur coeli, hunc Angeli propter splendoris cognationem celebrant, hic beatitudinis illius imaginem gerit ei C. S. Ambrosius f3ὶ ita praeelare loquitiar: elimia quisl in aqua Signa inur, Si Pulin Spiritu 2 Santio igitur spiritu signati sumus, non natura. Sed a Deo, quia scriptum est: Qui unxit nos Deus, qui et signavit nos. et dedit pignus spiritus in cordibus nostris. Signati
ergo Spiritu sancto a Deo Sumus. Sic uti eni in in Christo morimur, ut renascamur, ita etiam Spiritu Signamur, quod est utique spiritale signaculum. Nam etsi specie signamur in corpore, veritate lamen in corde signamur, ut Spiritus sanctus exprimat in nobis imaginis coelestis effigiem . . . . Atque ut sciamus eordis nostri magis hoc, quam corporis esse signaculum, do-eet propheta, qui dicit: Signatum esι
in nobis tum n rullux tui. Domin . dedisii laetitium in eorde meo. v 0uibus verbis docet, tam in confirmati
ne, quam in baptismo sigillum imprimi a sicuti enim in Christo morimur, ut renascamur, ita etiam Spiritu Signamur a i; signum lamen consiminationis aliud esse, atque distinetum a signo baptismi et numquid in aqua signamur, ut in Spiritu s): signum
hoc non esse lanium ritum externum
intelligendum, sed internam sancti Spiritus consecrationem ic etsi specie signamur in torpore, veritale tamen in corde signamur,): ac demum hoc signum esse Christo configurativum,
ei ipsius Dei opus. Idem l4i ad eos, qui initiantur, dieit: ε Acesti' isti si-ynaculum spiri uale.... serva. quod
accepisti. 3 S. Chrysostomus b) inquit: c Quemadmodum nota quaedam militibus. ita fidelibus quoque Spiritus imponitur, quo sit . ut si ordinem deserustris, omnibus perspicuus fias: ubi aporte a sane tisicantu gratia, quae per peccatum amittitur, character di. stinguitur, qui etia peccatore manet.
Deus g charactere nos insignivit: vel postea: et Signati sunt etiam Israelitae. sed circumcisionis nota, ut pecora, sed nos ut filii signati sumus Spiritu sancto. S. Hieronymus ha-plisinale in characterem commemorat Τ) dieens: et Signaculum autem Dei est, ut quomodo primus homo
conditus est ad imaginem et similitudinem Dei, sic in Secunda regeneratione, quicumque Spiritum sanetum fuerit consecutus, signetur ab eo, et liguram condi loris aecipial. . Ei s 8, addit: et Signa eulum saneti Spiritus in die haptismatis aecepistis: novum signaculum habere coepistis. x In veteri
566쪽
enim Melesia die haptismi dabatur
etiam eonfirmatio, qua novum additum est ei, quod in baptismo iam acceptum erat, Signaculum. - S. Augustinus, qui primus inter Latinos characteris nomine usus est, multis Oisat perspicuis testimoniis dogma catholicum confirmat. De baptismi eli, raeiere inquit: e Salis eluxit pastoribus Ecclesiae catholi eae toto orbe dissu sae, per quos postea plenarii concilii a uel oritate originalis consuetudo eonfirmata est, etiam ovem, quaesoris errabat, et dominicum characterem a lallacibus depraedatoribus suissoris acceperat, venientem ad eliri Silanae unitatis salutem, ab errore eorrigi, a captivitate liberari. vulnere sanari, characterem tamen dominitum
in eo agnosci potius, quam improbari. v Idem 'i ait: ε Tene ergo quod accepisti : non mutatur, Sed agnoscitur: eharaeter est regis mei, non ero S erilegus ; corrigo desertorem, non immulo charaeierem. v Knarr. in I's. 3ὶ
scribit: 4 Quod habet, habet. Baptismus ille tanquam charae aer in lixus est; ornabat militem, convicit dese
torem. 2 De confirmationis charactere dicit: ε Sacramentum chrismatis- quidem in genere visibilium signacularum sacrosanctum est, Sicut
ipse baptismus, sed potest esse etiam in hominibus pessimis, et in operibus
carnis vitam consumentibus, regnum coelorum non possessuris: a in hominibus autem pessimis non Spiritus sancti gratia manet, sed character per
sacramentum chriSinalis impressus. De ordinis charactere egregium testimonium habetur ibid. b). Donatistae
enim argumentorum pondere vieti concedebant, ab eo, qui ab Ecclesia recedit, charaeterem baptismalem
non amitti . sod tamen asserebant.
ab eodem . si ad Clerum spectet, potestatem ordiuis amitii. At S. A 9Mtinus respondet: e Nulla ostenditur causa, eur ille, qui ipsum baptismum amittere non potest, ius dandi amittere possit. Utrumque enim
Sacramentum est, et quadam come-
cratione utrumque homini datur, illud eum baptizatur, istud eum ordin tur : ideoque in eatholica utrumque non licet iterari. Nam si quando ex ipsa parte venientes etiam praepositi pro bono paeis. correcto schismatis
errore suscepti sunt, et Si visum est, Opus esse, ut eadem officia gererent, quae gerebant; non sunt rursuS --dinati sed si cui baptismus in eis. ita
ordinatio mansit integra. . . . Neque ullo modo per devotum militem signum regale violabitur. 2 S. Leo M. i5 seriabit : et Remaneta stabiles in fide in qua renati per aquam et Spiritum sanctum accepistis chrisma salutis et signa tum vitae aeternae. FS. Gregorius M. i Ticharacterem indelebilem in haptismosti in ordine profitetur dieens: a Sic ut baptizatus semel iterum baptizari non debet. ita qui conseeratus est S mel, in eodem iterum ordine non debet consecrari. 3 S. D. Dalmascenus 8 ait: c Nunc Spiritus sancti primitias per baptismum accipimus, et regen ratio alterius nobis vitae initium et signaculum et praesidium et illuminatio efficitur. x S. Thonuis ibi ita disserit: et Sacramenta novae legis ad duo ordinantur, videlicet ad remedia contra peccata, et ad perficiendam antinam in his, quae perlinent ad culium Dei secundum ritum christianae vitae. Quicunque autem ad aliquid certum deputatur, consuevit ad illud consignari, sicut milites, qui adscri-
567쪽
bebantur ad militiam antiquitus, solebant quibusdam characteribus eorporalibus insigniri, eoquod deputabantur ad aliquid corporale. Et ideo cum homines per Sacramenta deputantur ad aliquid spirituale pertinens ad cullum Dei; consequens est, quod per easdeles aliquo spii ituali charactere insigniantur. FSed infinis tostendit, quodi non per omnia, Verum e per tria itan-lumi novae legis sacramenta character' imprimitur, per baptismum scilicet, eonsirmationem et ordinem . . S. Bin ventura s2ὶ ita loquitur: c Tria sunt sacramenta, quae non sun I aliquatenus iteranda, scilieel baptismus, con-srmatio et ordo. in his namque tribus imprimitur triplex character, qui non deletur. γ - Ex his manifestum est, quantum Novatores aut saltantur, aut saliunt, dum die uni eharaeterem veteribus ignotum fuisse, et tanquam inane commentum reiiciendum esse. Metrina catholica de existentia etiaracteris in tribus sacramen lis impressi, constanti Traditione firmatur. Re-
eis ideo Eugenius IV in decreto pro
Armenis ait: Inter haec saeramenta tris gunt, quae chararierem, 'd est, spirituale quoddam signum a caeteris dissi uelitum imprimunt in anima indelebile: unde in eadem perginιa non reverans M. Reliqua vero quatuor characterem non imprimunt, eι reii rationem admillunt. Concilium Tri
dent. i3ὶ definit: Si quia dixerit, in
tribus sacramentis, basimo sciliceι, consirmatione eι ordine non imprimi characterem in anima, hoc est, giguum quoddam spirituale eι indelabiis, umde ea iserari non possunt; anathema siι 3. Ecclesia semper eredidit et d euit. omnino illicitum esse, iterare sacramenta baptismi, confirmationis
et ordinis iam semel valide eollata; ideo autem ea iterari non posse, quia characterem indelebilem imprimunt.
Utrumque ex antiquissimis monumentis eonstat. Praetereundum non
est, in S. Scriptura, in qua baptismus
frequenter commendatur, nullum t
men inveniri exemplum hominis his baptismata Christi delibuti. Neque
tale exemplum inter catholicos in historia ecclesiastica occurrit. Quamvis enim, ut inserius ostendetur, si des Ecclesiae fuerit, per baptismum peccata quoad eulpam et poenam remitti, nunquam tamen, qui post baptismum in gravia erimina lapsi sunt, iterationem baptismi peteres sunt ausi. sed per poenitentiam iusti sicari debuerunt. Hinc etiam factum est, ut non pauci baptismum usque ad mortem disserrent, quoniam probe noverunt. haptismum semel tantum reeipi po3se. Eodem modo in Leelesia catholim xempla non reperiuntur aut confirmationis, aut ordinationis, valide per cine et iteratae. Imo Ecclesia praedictorum trium sacramentorum iter tionem pro maximo semper crimine
habuit. Ideo inmerobast istae, de quibus loquitur S. Epiphanius qui dicebant, hominem quotidie baptizandum esse, ut a peccatis mundetur, inter haereticos numerali sunt; et Marcion, qui, eodem Epiphanio teste 5 , contendit, ter hominem baptizari posse, ut abluatur a pecealis post primum et alterum baptismum commissis, damnatus est. Idem eou. si matur ex eelebri controversia inter Cypriauum et Sιephanum, et ex erroribus Donatistarum. Nam tum Cyprianus cum suis, tum Donatisino lassi sunt, nefas esse, rite baptigatum iterum baptigare; et solum negabant, verum esse baptismum, qui ab ham reticis, vel impiis datus fuerit. Nequa
568쪽
568 PAM IV. Gallioli et eum flephano et S. Augu-Mino, Cypriano ei Donatistis tam acriter restitissent, si in Ecclesia per suasio viguisset, valide eollatum baptisma iterari posse. Coutrariae persuasionis mulli sunt testes. In Canon.
presbyter, si eum, qui seeundum veritalem habuerit baptisma. denuo ba-pIi Zaverit,.- deponatur lanquam deridens crucem et mortem Domini. x
Idem docent S. Angustinus t 2 et
Leo M. i3 . De confirmatione vero i
do ordinatione dicit S. Anytissimas 8lel Cone. Curthaginense III 9 . Eeclesia autem ideo tantum illieitum
eredidit. baptismum, eonfirmationem et ordinationem iterare, quia haec sacramenta characterem indelebilem imprimunt. Id iestatur S. Augustinus, quis l0, ita haeretieum ad Ecclesiam redeuntsem, loquentem inducit: e uuare ergo me, inquit. non ha 'lizas, ut abluas me a peceatis' - Respondeo, quia non facio iniuriam e racteri imperatoris, cum error miorrigo desertoris. 3 Et ad Bonifaetumi 11l ait: et Consecratio reum quidem facit haereti eum extra Domini gregem habentem dominicum chara.cterem, corrigendum tamen admonet doetrina sana, non iterum similiter consecrandum. v Hanc eandem rationem assignant Concilia Florentinum et Tridentinum, quorum verba paulo ante adduximus. Neque alia ratio assignari potest, eur recensita tria S eramenta iterari nequeant, reliqua ero quatuor saepius percipere liceat.
Ipsi Protestantea inter duo, qua Sumunt, sacramenta, idem discrimen profitentur, haptismum semel lantum eonserentes, eucharistiam an-lem saepius reeipientes. Quamvis
enim in S. Seriptura nulli bi legant, iterationem baptismi illieitam esse, Traditionis lainen ponderi resistero
non valentes, baptismum valide susceptum iterandum non esse censent, licet illum in remissionem peccatorum institutum esse sciant, et peccata etiam post haptismum eommitti non negeni. Negato autem charactere per baptismum impresso, nullam sum- cientem rationem ad dueere valent eu Peucharistiam quidem, non autem ha ptismum saepius recipera liceat is e . Nola 1. Hoe unum circa naturam characioris fides, ut credatur. exigit, nempe eum esse signum spirituala,
animae impressum et in Iebile: quae vero sit natura istius signi, non definivit Ecclesia. Ideirco, dum de hac
quaeritur, variae sunt scholasticorum opiniones. Durandus vult, tharacterem esse dumtaxat denominationem extrinsecam seu relationem
rationis, sicut cum quis a Rege ad aliquod ministerium d putatur. V rum licet haec sententia fidei non adversetur, recedit tamen a proprio sensu Ecclesiae. quase docol, chara eterem animae imprimi, quod nonnisi abusive de denominatione extrinseca, Seu relatione rationis dici potest; praeterea ex quolibet satramento lum N. lum V. legis resultat denominatio extrinseca, seu relatio rationis; et iam Pn nee satramenta veteris . nee omnia novae legis imprimunt characterem. - Scotus putat, characi rem esse relationem realem extrin-
569쪽
seeus animae advenientem, qua auia ma Christo assimilatur. Verum character a saeramento producitur, eum eeonira re talio per veram actionem non producatur, sed ex fundamento et termino resultet; dem non potest assignari laudamentum illius relationis realis, non enim est ipsa essontia animae, aut aliqua eius sa- cultas : alioquin omnes animae haherent charaeterem; non dona gratiae, aut virtutes, malis enim ei poe-eaioribus imprimitur character: non ipsa actio saeramentalis; haec enim
transit, remanente tharactere; non potest autem remanere relatio realis
sine suo rundamPnio proximo: donique charaeter est ad agendum, vel roripiendum quae sunt e ullus divini; atqui relatio non est ad agendum vel accipiendum. sed totum eius essensi nil aliud se habere : ergo eli ara eler non potest reponi in relationerpali. - Probabilior et communiorosi sententia S. Thomae qui docet,
characterem esse certam animast modificationem, quae ad genus quatili tis. et quidem ad polentiam revocanda est. Ita enim S. Doctor disserit:. Iuxta Philosophum tria sunt in aninia, polentia. hahilus et passio. Sed charaeler non est passio, quia passio cito transil, character aulein
indelebilis est; similiter etiam non est habitus, quia nullus habitus est, qui possit se ad bens et male habere;
charaeter autem ad utrumque se ha-hoi : utuntur enim eo quidam hene, alii vero male, quod in hahilibus non eontingit; nam habitu virtutis nullus utitur male, et habitu malitiae nullus bene. Ergo relinquitur, quod chara-eler sit polentia. v Idipsum deinde probat hac sere argumentatione: taqualitas merito potentia dicitur, quae dat simplieiter posse agere, vel pati;
ai qui latis est ei, raeler. per quem homo ad sacra deputatur active, vel passive, id est, perficienda vel susei pienda. Ergo tharacter in potentia consistit. Dotot deindo Angelicus,
lari. 2 , .eharacterem esse parti ei
pationem sacerdotii Christi; quia enim charaeior est id. per quod Fide. les deputantur ad recipiendum, et a
liis tradendum ea, quae sunt cultus divini seeundum ritum christianae reis ligionis: haec vero omnia derivantura sacerdotio Christi: per charaeι rom ergo de hoe participatur. Si aute in quaeratur. in quo subiector haracter resideat, communiter the logi cum S. I homu lari. 43 respondent, eum residere non in substantia animae lanquam Suhincto proximo, nec in voluntate, sed in intellectu. Ratio est quia character datur ad agendus i. vel recipiendum aliquid sa-eri: atqui anima non agil, nec ν litur nisi per suas saeuitales. Chara
clor autem non videtur esse in voluntate, quia haec illarum qualitatum subiectum videtur esse . a quibus homo honus, vel malus denominatur. At talis non est chara ter, qui in malis est, sieui in bonis. Praeterea ch racier ordinatur ad executionem cultus divini, qui est quaedam fidei prointestatio: igitur in eodem Subiecto residei charaeter, in quo est sidDs nempe in intellectu. - Observant, porro scholasti ei de fide esse, eharacterem
in hae vita deleri non posse , quia Cone. Trid. illum signum indelebila
nominai: putant tamen de fide non esSe, eum nec in altora vila deleri; Sed tamen sententia verbis Contilii
consormior et communior est, characterem nunquam delendum fore,
qui in Beatis permansurus est ad gloriam, in damnalis ad poenam. - Ultimo illeolori docent, in Christo Do-' utino ebni cierem non scissu, quia
570쪽
5 o rans π.nullibi talis eharaetpris in anima Christi impressi mentio sit. Neque talistharaeter Christum deeuit: quia charaeter die it potestatem ministerialem
et participatam; in Christo autem qui est splandor glariae eι sigura substantiae i Patris i isi; in quo habitaι pDnitudo dirinitalis eorporaliter 2 ,
est lota potestatis plenitudo et sacerdotium supremum. Adde, quod notari charactere sit proprium servorum, militum. membrorum et possessionum aliis subiectarum; Christus autem est rex, caput et dominus
Mia 2. Helerodoxi doctrinae e tholicae do charactere varias rationes opponunt; quanti vero pendenda sint haee Novatorum dicteria, e re- Sponsis , quae sumus allaturi, saeila
apparebit. Obi. I. Perperam Catholici doetrinam de charaetere sacramentali inter fidei dogmata reserunt, cum in S. Scriptura nullum inveniatur charaeteris sacramentalis vestigium, neque deislo M. Patres ita loquantur, ut B
lidum ex ipsis argumentum desumi possit, quod etiam Socius, Gabriel Biel. et Caietanus lassi sunt. Recte igitur eum Chemniιio concluditur, Innocentium III novum hoc dogma efformasse, illudque suisse postea aseliolasticis receptum, qui autem in
eodem declarando nunquam cor Senserunt, sed in varias opiniones abierunt, et per haec dissidia clare ostenderunt, de charactere sacramentali certa argumenta in revelatione non inveniri. Resp. Non adeo indulgenter Novatoribus concedendum est, nullum verbum de sacramentali charaetere
in S. Scriptura reperiri; contrarium enim patet ex argumen in biblico allato. Quod si plane deerelorium non
flans Traditio. Etiam hoe in S. Ser, plura nullibi expresse dieitur, quod
baptisma valide suseeptum iterare non lieeat, quod tamen nohiscum Protestantes prosilentur, quomodo iam fidem nostram de charactere S eramentali vellicare audent' Traditionem M. Patrum supra exposuimus, ipsorum verbis in medium prolatis, quae, luculentiora sunt, quam ut POMsint adversariorum cavillationibus et
subtilitatibus elidi. Quodsi Scolo, vel alicui alteri privato scriptori , testimonia Patrum aut ignoranti, aut non satis perpendenti. ante Solemnes Ecclesiae desinitiones aliter visum est, eorum auctoritas a longe maiori ali rum theologorum auctoritale omnino suffocatur, et penitus eliditur. N tandum porro est, Seotuni cum reli, quis dogma catholieum non negaMo,
sed propter Ecelasiae auctoritatem credidisse, quia traditio divina non solum per scripta Ss. Patrum, Sed etiam per magisterium a Christo institulum conservatur et propaga
vum hoc characi eris saeramentalis iuventum tribuunt, a veritate quam
longissime aberrant. Ipse enim in sua constitutione minime definivit, per aliqua saeramenta seri characteris impressionem, sed inflantiae tantum reposuit, qua perquirebatur, num idem essectus eharacteris eveniret, si baptismus dormientibus ei amentibus ministraretur; quao inflantia i cum non habuisset, nisi prius interlideles doctrina de charactere Sacramentali pervulgata suisset. Denique scholastici, ut ex dictis patet, non doexistetitia, sed de natura charaeteris sacramentalis disputarunt. Verum nullum exinde detrimentum patitur catholicum dogma, quod tu sidei ει-