장음표시 사용
151쪽
Vtrum Udentes Deum omnia in illimideant 3 Coni io est. Intellectus creatus videndo diciuinam essentiam , non videt omnia, quae De iis iacit, aut sacere potest. Ieddιt rationem Saboni. quras ut qui, in Deo cognosceret omnes r trones essectuum posi bilotim, eo se Deum romprebenti eι et cui hoc est in psybile.
Dissu TA Tio XXIV. An videntes Deum . necessario videant omnia . quae formaliter sunt
in ipso aesti videin omnia , quae formaliter sunt
quasvisi in ipso Deo. Cap. 3. Vera forentia dotes impossibile esse , utv
Γr illa, qui formalit et dicuntur esse in Deo, intelliguntur increatae persectiones diuinae essentiae, non solum absblutae, sed etiam relatitiae: nam hae omnes proprietates secundum propriam rationem formalem intrinsece lunt in diuina citentia. abod veto attinet ad id , quod re ipsa contingit, res cella est ex fide, henos omnes videre in Deo omnia, quae formaliter sunt in illo. Ita S Thom. art. 3. ad 2.& colligitur ex I. Ioan. 3. Cmn apparuerit , ires ei erimus, quoawdEonvivi scuti eu. Illae enim voces Sicuti eu, apte signi licant Beatos videre Deum talem, qualis est, unum & trinum, in sinitum, immensum, omnipotentem cum aliis per suetionibus , quae in illo sunt. Ad quem locum respexisse videtur oncilium Florentinum sessione ultima, in lite ris unionis, dum des nit animas, quibus nihil purgandum superest , intueri Hare Deum trinum & unum sicut est. Quam autem sit hoc ia cellarium posita vilione Dei intuitiua, constabit exsequentibus. Ex hac autem veritate non estici Delam com hendi, explicuimus articulo praecedenti nan d comprehensionem non reqiliri tui solum cognitio omnium , quae formaliter
lunt in obiecto, sed etiam requiritur cognitio omnium, quae in eodem obiecto sunt virtute, de praeterea etiam tanta intentio, quanta oriri potest ex intelligibilitate obiecti, & ex virtute, quam illud habet ad mouendam potentiam. Quae duplex perfectio non est in ea cognitione, sua Beati cognoscunt omnia , quae sormaliteriunt in Deo. C A P v T II.
Obiectionibus sit obviam. Contra hoc obiici potest. Primo testim is an ium S. Ambro L lib. r. in Lucam cap. de Angeli apparitione, ubi, Nemo, inquit, Dei ple
nitudinem constexit, nemo mente. aut oculis compre
hendit. Qua loquendi ratione S. Bonau. in s. d. art. t.q. 2. Ricard.q . ad ultimum, dicunt, Beatos aliquid latete de Dei profunditate. Si autem Beati non consipiciunt Dei plenitudinem, hoc est persectionis infinitatem, aliquid ergo ab ipsis non videtur, quod formaliter si in Deo. Responsio eth iuxta illa, quae supra diximus, neminem conspicere Dei plenitudinem, aut infinitatem, cognitione proportionata eidem infinitati,& plenitudini, quia nullus eam cognostit tanta persectionis intentione, quanta Dei infinitas per se est intelligibilis, hoc est: per virtutem, quam habet mouendi potentiam in ratione obiecti. secundo obiicitur; Beati non vident omnes Iactus liberos diuinae voluntatis, nec enim omnes sciunt omnia , quae Deus supra naturam sacere decreuit: huiusmodi autem actus libeti forma liter sunt in Deo di igitur Beati non vident omnia, quae sunt in Deo, sotmaliter. Responde tur per distinctionem minoris propositionis, hoc est , actus liberos secundum perfectionem intrinsecam, quam dicunt, in Deo esse formaliter, & lecundum hanc, quae nec sormaliter quidem differt ab actu , quo Deus seipsum diligit, omnes actus libero sub una simplici persectione es le omnibus Beatis manifestos; eosdem tamen actus, lecundum terminationem at obiecta libera , non esse in Deo formaliter, sed connotare dependentiam alicuius rei a Deo , tanquam causa libera i secundum hanc autem rationem polle a Beatis ignorari, nisi ipsis diuina visione revelentur effectus creati contingenter futuri. t Iinc tamen non fit aliquid, quod formaliter sit in Deo, secundum eam rationem, qua formaliter est in Deo, a Beatis ignorari. Tertio obiicitur. In Deo formaliter est scien- tia quid ditati Q, & distincta cuiusque creaturae in particulari, nec tamen Beati omnes vident distinete,&quid ditatiue scientiam Dei cuiusque rei determinatae, & singularis; scientia enim, ut est distincta alicuius rei, non potest cognosci sine eadem re : Beati autem in Deo non vident res singulas determinatas,& in singularie quare nec vident scientiam Dei, quatenus est cuiuique rei in particulari, unde nec vident omnia, quae seris maliter lunt in Deo. Respondetur negando mi is
152쪽
notem, quod scilicet Beati non e noscant Dei scietitiam prout est cuiusque rei in particulari; vident enim scientiam, quam in Deo intuentur esse actu infinitam, ac proinde eius cuiusque rei in particulari. Ad contrariam autem probationem respondendum est , vi agnoscatur diuina scientia esse cuiusque rei in particulari, non est enecessarium cognoscere res singulas in indiui duo a nunc enim per fidem credimus 1 eum stagillatim omnia cognoscere , nec tamen om- cognoscimus sigillatim ς non enim cognoscimus
hod distincte, hoc est distinctione, per quam obiecta a nobis discernantur , sed cognoscimus Deum snstula distincte cognoscere , tam illa,
quae cognoscuntur a nobis , quam multa alia, q)ae a nobis ignorantur. Eadem ratione cognos eunt Beati Dei omnipotentiam esse illectivam caulam cuiusque rei singularis . tamen ad hoc non opus est cognoscete distincte res Omnes in particulari.
1 Sed contra urgent aliqui. In diuina scientia
aut potentia peculiaris quidem est rei pectus ad unam quid litatem in particulari, ratione diuersus a tet pictu transcendentali eiusdem scientiae ad alia obiecta: aliquid ergo formaliter exiliens in Deo i notatur a Beatis, qui non , ident res
singulas secundum propriam quidditatem , &naturam. Antecedens videtur notum, quia pro .ratione diuertitatis essentialis obiecti, potest tatione d isi ingui d tu et sa per L ctio seientiae, d iuer. sti,q; respectus illius ad particulare obiectum,
pro diueri tate scilicet termini, a cuius diuersitate lumi potest distinctio respectus ad termi. nos. R espondetur negando primum antecedens, S ad probationem respondendum est, rationem quidem cognitionis, aut respectus transcenden . talis ad aliquem terminum distingui, pro ratione diuersitatis obiecti, aut termini immediati primarii, hon autem pro diuersitate obiecti aut termini secundarit: in diuina autem potentia . connexio, aut respectus transcendentalis ad te, possibiles si daretur, quem tamen non dari ostendam infra disp. 29. &3 . di saepe alibi non . esset immediate ad quamlibet rem in particulari , sed ad rationem entis non implicantis contradictionem : quapropter adhuc posito quod
Deus diceret respectum transcendentalem ad creaturas possibiles, hoc satis esset, ut diuina omnipotentia sine comprehensione cognoscere.
tur sicuti est. Hac enim ratione facultas videndi potest quid driatiue S intrinsece cognosci, sicuti est, q samuis non cognoscatur peculiatis illius respectus ad rem quamlibet singularem, visibilem, nempe, quia videndi facultas, licet intrinse
cete seratur ad Obiectum coloratum , aut luci dum nullum tamen habet respectum, ne ratio.
nequidem diuersum,ad album potius quain ad nigrum.
- videns Deum, Meessario Cidere d beatquassus in ipse Deo. Am de eo, quod seri potest, maior est dissiculia stas, An diuinam essentiam videntes eo ipso necessario videant omnia attributa , quae sunt in illa, di omnes tres personalitates, ita ut nulla perlona sine aliis, neque ullum attributum sine aliis, nec diuina issentia sine attributis,&pers nis videri possit. Prima sententia est Scoti in primo, d. r. q. a. posse unam diuinam personam sine alia videri, iaculi est, non quidem virtute luminis gloriae, quod potius ex sua natura determi latu inest ad faciendam cognitu nem diuinae essentiae , Somnium, quae formaliter sunt apsa , sed virtute increata Dei, qui est uete potest visionem unius personae, sine visione alterius probat, quia diuina personalitates inter se realiter distinguuntur, ac proinde sunt tria entia respectiva, & persona-Jiar ergo sunt tria obiecta intelligibilia, quorum unum line alio po, fit intel ligi. Eodem argumento probat posse videri diuinas relatii nes sine es lentia absoluta , quia relationes docet diuina
essentia distingui te ipsa, hoc est a parte rei, independenter ab operatione intellectus. An vero diuina attributa videri possint sine Dei essentia, aut haec fine attributis, in ea quaestione non des nit , quoniam nondum statuerat, an haec inter se
Probatur, quia interessentiam, & personali- rtates tanta est distinctio, quanta est satis, ut diuina essentia per generationem communicetur Filio, non communicata personalitate Patris ergo
tanta est d. stinctio, quanta satis sit, ut diuina el sentia sine personalitate possi videri. Praeterea inter personas distinctio est suiliciens, qua una illarum, hoc est secunda, per unionem hypostaticam unita fuerit humanitati assumptae , aliis non
uniti, hypostatice, ergo similitet sussciens est
distinctio inter easdem diuinas personas, ut ess-ci possit, ut una persona sine alia videatur. Ch sv T IR
persona υIdeatur ne atia , nee mnum attributiam sine atio. Ontratia sententia est S. Thomae multo sprobabilior, ne diuina quidem virtute eiasci poste, ut diuina essentia sine attributis, aut personis videatur, aut aliqua persona sine aliis, aut sine attributis diuinae essentiae. Ita S.I hom.q 32. ar. 8. ad 3 ait enim diuinam essentiam ea ratione, qua nunc intelligitur per effectus, intelligi poste line Trinitate personarum, tamen secundum illum modum , quo intelligitur in se ipsa Beatis, non posse intelligi sine et nitate personarum. Similiter s. p. q s. art.3. uniuerse ait,
153쪽
33 si intelligatur Deus sicuti est, non posse aliquid i
in Deo intelligi,quin intestigantur omnia, quae liunt in ipso. Idem docuit' Henricus quod 13. lq. . di ex Thomistis Caiet. 2. I. quaest.2. M t. 8. t. in A. d. 69.quaest. 3. art. 3. di alii S.Thom. interpretes hoc loco. Indicam etiam hane sententiam Patres, praesertim dum explicant verba illa
Ioannis I . Qui videt me videt, ct Patrem meum, et σου credo, quia ego in Patre , ct Pater in me est.
Docent enim Christum ad ignorantiam Philip pi retulisse, quod solius Patris visionem postulasset , significase autem hoc fieri non posse ob
naturam communem diuinarum personarum; ratione cuius unaquaeque persona in alia esse dicitur. S. Hilarius lib. . de Trinitate circa finem. Cunitio;inquit, alteri in hoc est Patris aut Filν in
intero est, quia non dissert alter ab altera natura, oein quo nihil dissert, in eo indiferent est contemplatio Mature S. August in Psal. 8 . circa illa verba. Restica in me, tractat locum citatum, & concludit
Patris,le Filii separari non posse vilionem , ubi
non separatur natura, & substantia. Idem ait Epiter ra. c. q. & trach. 7 . in Ioannem,& primo de Trinitate ea. 8. Praeterea S. Basilius Hom. de Spiritu Sancto, quae est i 8. o Ratio autem huius sententiae lumitur a diui na simplicitate,quae tanta est, ut relationes,&at tributa a diuina essentia non differant 1 patieret. Hinc enim deducitur, nullam personam videri posse sine diuina essentia, nec sine omnibus attributis. Quod enim in te est omnino indiuisi-hile,& videtur sicuti est,eo ipsio videtur, vi cum, & indivisibile, secus enim non videtur sicuti est: Dei autem essentia una est , de indiuisibilis cum omnibus attributis,& relationibus,ut dicemus quaest.2s ergo Zec. Ex opposito enim sequeretur in Deo esse aliquam compositionem, ut ibi dicemus :.diuilia igitur essentia videri non potest sine attributis, aut personis, nec contra. Hac autem ratione etiam concluditur , nullam
personam posse videri quidditatiue , quin videantur aliae ; nam videri non potest, quin videantur Dei essentia , di attributa omnia, cum quibus identificatur : haee autem videri non possunt, quin videantur omnes personae , quia cum omnibus identificantur t quare de primo ad vItimum insertur, nullam personam posse videri quidditati uesicuti est, sine visione aliarum
personarum. Quam rationem praeter citatos Patres indicat Nazianzenus orat. 6 . ubi, Non, in quit , immerito qui Fιliam videt. vi et oe Patrem, quia unitate substantia, ct maiestate diuinitatis v numsunt. Cuius etiam rationis consecutionem Scotus concedit; ex unitate enim essentiae cum
Personis, colligi ait unam personam videri non posse sine aliis; quoniam tamen ipse distinctionem quandam inter personas, di essentiam esse
dixit, congruenter etiam affirmauit, unam per
sonam posse sine alia videri. Sed ex salso antecedenti, ut suo loco susius
Resondetur argumentu Stati. ID argumentum autem Scoti, neondum
est antecedens, quod est fundamentum sententiae ipsius; inter essentiam enim, & relationes diuinas, nulla est distinctio a parte rei in ratione entis, ac proinde neque in ratione intelligibilis intellectione quidditativa, qua diuina essentia intelligatur sicuti est;quia, ut dixi, salsum
est illud sundamentum, essentiam diuinam ex natura rei distingui persenis. Hinc autem respondendum est ad aliam partem eiusdem argumenti, quae est de cognitione unius per nael me alia; licet enim diuinae personae sint tria en tia personalia, hoc est, tria supposita, ac proinde etiam tria obiecta intelligibilia, non tamen possunt cognitione intuit tua separari, ita ut una linealia cognoscatur, quia sunt necessario connexa in ratione obiecti intentionalis , ratione unitatis
cum essentia, quae, ut dixi, intelligi non potest, sicuti est, sine omnibus attributis, Sc personis diuinis.
Sed contra inquiet aliquis; ea quae sunt sor- ix maliter in Deo, fiunt infinita et ergo non possunt omnia per cognitionem finitam intelligi i unde efficitur essentiam diuinam non solum posse, sed etiam necessatio intelligi sine aliqua persectione formaliter in ipse existente. Respondetur, ea, quae formaliter sunt in Deo , perfectione quidem , & magnitudine esse infinita, non tamen multitudine ; si enim loquamur de multitudinea parte rei existente, tria solum inter se realiter distinguuntur, alia autem, quae communia iunt omnibus per Ionis reipla non sunt multa, sed vis num simpliςissimum, ac persectione infinitum rsi autem loquamur de multitudine diuinatum
persectionum secundum considerationem no stram cum fundamento in re, illae non sunt multitudine infinitae, sed certo numero attribui rum,&persectionum comprehenduntur, pro ratione fundamenti,quod in creaturis habemus ad
intelligendas diuinas persectiones Ad priorem partem secundi argumenti respondetur negando consequentia nam virtuali, distinctio diuinae essentiae, relatione, est satis ut diuina essentia sine personat ita te Patris possit
communicari r ea enim personalitas secundum respectivum opponitur relative Filio et quare non potest illi communicari. Itaque licet diuina essentia communicetur Filio sieuti est communicabilis, non tamen potest communicari secundum rationem respectivam paternitatis, cum
qua identificatur. Ea vero distinctio non est latis, ut videri possit eadem essentia sine persona litate est enim visibilis non solum secundum 'rationem absolutam, sed etiam sicuti est identificata cum personalitate, quare si videtur sicut est necessario, etiam videtur ut est identificata cum personalitate', quandoquidem est vilibili
ut ita identificata cis perlaualitate. Ad posteriorem
154쪽
riorem partem, quae est de cognitione unius perissona sine uia, neginda etiam est conlequentia; nam diuinae personae inter se realiter distinguuntur, in ea ratione, qua possunt ese extrema
unionis hypostaticae:hoc est, in ratione suppositi, nec habent unitatem, aut connexionem cum
aliquo immeditio termino eiusdem unionis; .in ratione tamin obiecti intelligibilis, licet inter Iedistinguantur, habent tamen unitatem cum esentia per se intelligibili , sine qua immediate visa videri non possunt. Ex quo fit, ut licet una positi esse terminus unionis hypostatice sine alia non possit tamen , sine alia obiectum esse v-nionis, cuius Obiecthm esse non potest persona sine cfentia, quae, ut diximus, sine aliis personis non potest videri. C A p v T VI.
SEd contra potest obiici primo, per oculum
videtur color sicuti est , nec tamen videtur secundum omnem rationem, quae cum colore iis dentiscatur: non enim videtur per oculum se iscundum rationem dependentiae essentialis, qua a Deo dependet non ergo est necesse, visa te aliqua sicuti est , illam videri secundum omnia, quae formaliter sunt in illa per imitatem. identitatem realem. Respondetur negando antecedens; per oculum enim non videtur obiictum sensibile ablolute sicuti css, nec simplicitet quid-ditatiue, sed solum ut est sensibile obtinum Ins aratione non comprehenditur dependentia essentialis creaturae , prima causa at eum per intellectum aliquid intelligitur scuti cst , eo ipso intelligitur sicuti est intelligibile, sub qua ratione obiecti includuntur omnia, quaecum relenistitate identiscantur.
Secundo obiicitur,q iaelibet substantia intel- .ligibilis Identi atur a parte rei cum potentia obedientiali, per quam est capax unionis hypo staticae, gratiae, & aliorum donorum supernaturalium, quae tame substantia videri potest sicuti est, ct re ipsa videtur, non visa huiusmodi capacitate : secus enim per naturam polient Angeli intelligere posue sibilitatem unionis hypostaticae,
S omnium donorum supernaturalium, qu rum creatura capax est per potentiam obedientialem: ergo ex hoc quod aliquid quidditatiue intelligitur sicuti est, non recte insertur, videtinecessatio omnia , quae cum illo identificanis tura Respondetur negando minorem ; licet enim Angeli dum vident naturaliter aliquam substantiam , non videant in particulari res illas, quarum capax est .substantia intellectualis per
obedienti alam potentiam , vident tamen eandem creatu tam esse stibiectam diuinae omnipotentiae , ut in ipsa saciat quicquid in ea fieri contradictionem non inuoluit, quod satis ist ad intelligendam rationem potentiae obedientialis,
quae est in qualibet creatura. Ut enim potentia
aliqua lentiendi potest quid ditatiue intellio
per respectum ipsius ad lationem immediatam,& adaequatam obicchis uer malis, non intellectis in particulati diuers naturis, quae sub ea ratio ne continentur sic etiam potest quidditatiue imitelligi potentia obedientialis naturae per cap citatem recipiendi a Deo illa, quae recipi contradictionem non inuolutis, etiam si non intelligatur possibilitas unionis hypostaticae, aut aliorum donorum, quae sub ea ratione continentur. Illud quidem verum est, huiusmodi capacitatem a solo Deo posse comprehendi , ille enim solus potest agnoscere quot sint dona supernaturalia, aut opera miraculosa, quae in creatura seri possunt per potentiam obedientialem , qua creatura quaelibet subdita est creatori suo, vi in ipsa de per ipsam operetur pro sua voluntate. 37Hoc loco superest quaestio, An beati omnia,
quae sunt sormaliter in Deo , videant per mo dum vniusi An vero illa possint apprehendere, ut distincta, ae proinde per rationem distingue re, sicut nos saeimus. Negantem sententiam paucis docet Caiet q. 1 3 extrema, citatUr etiam ca. . d. 8.q q. M. 3. Lam probat Va et q. d. x 8 ex s. Bet n. rdo lib.1.de considerati ,ne ad Eugenium. Beati enim omnia, quae formaliter sunt, in De v det sicuti sunt, ut alis Ioanes romnia aule,' saesor maliter sunt in Deo , cant una simplexo iesientia: ergo a beatis cognoscuntur tanquam v-na te, simplicissima, non autem licui pluta, neque cum aliqua distu ct one. Q am sententiam pluribus confirmare non est necesse. Lcgatur P. Varqueet loco citato. DI sp UT A Tro XXV.
An creaturae secundum propriam ratio. nem videri possint in Deo e mi modis aliquid videariar inDeo. CU LTriplex sentem a referaur. Cap. I. uaria, s vrea sententia istis horitate. θ
uot m dis aliquid videatur in Deo. Notandum est duobus modis posse aliquid avideri in Deo, Primo solum tanquam in causa,cuius virtute aliquid videatur; non autem tanquam in obiecto. Frequenter enim illa particula, in. significat solam dependentiam ingenere causae es scientis, ut patet in vel bis illi, s. Petri. In τιν tute Dei cyst dimini p.rmem. Lt S.
155쪽
monem ante sui casum sorte cognouisse futuros homines, 'e profecturos ad glotiam, subiungit
autem Daemonem nihil unquam vidisse in Deo tanquam in obiecto viso, nec per visonem Beatificam Eid. ratione Caiet. in hac prima parte q. T. a. 1 ait, quaedam dici videri in verbo solum causaliter non autem 1 maliter , neque per visionem Beatis eam, quod etiam docet a 2. q. ss.
ar. . circa responsionem ad i.
a secundo modo dicitur aliquid videri in Deo,
tanquam in obiecto vito, ac proinde eadem visone qua Deus ipse videtur. Qua ratione non dicitur aliquid in alio viderisolum quia virumque eodem actu videatur: potest enim contingere ut neutium sit causa videndi alterum , ac proinde ratio non sit , ob quam unum potius, quam alterum in alio videri dieatur. Angeli enim per species uniuersaliores plura saltem inis diuidua vident uno actu , nec tamen dicuntur videre unum in altero, nisi unum in ratione obiecti causa sit visionis alterius. Hoc autem non
ita est intelligendum, quasi visio unius possit
esse caula visionis alterius: hoe enim sine distinctione actu ira contingere non potest, nee sine
aliquo discursu, qualis in visione intuitiua esse non potest. Sed ita est intelligendum , ut unum secundum rationem intelligibilis, hoc eli tecundum illam virtutem , quam habet mouendi in ratione obiecti potentiam ad sui intellectionem, moueat etiam ad cognitionem alterius : itaque unum in altero videri tanquam in obiecto, proprie est videri ex virtute, quam alterumh ibet mouendi potentiam in ratione obiecti; proinde videri aliquid in Deo, tanquam in Obiecto, est videri ex ea ipsa virtute , quam Deus habet mouendi in ratione obiecti potentiam ad ipsius visionem. Quacunque autem ratione dicatur aliquid videri in Deo, tanquam in obiecto; aut solum tanquam in causa reuelante, dicitur videri in Vettio scilicet per appropriationem quamiam. Vt enim illa dona gratiae, quae proueniunt ex Dei amore & beneuolentia erga creaturas, dicuntur dona Spiritus sancti per appropriationem, quia per amorem, &beneuolentiam procedunt ita illa, quae cognoicuntur supernarii rati cognitione, dicuntur videri in Verbo,quod percognitionem procedit, tametsi te ipsa illa , quae supernaturaliter cognoscuntur, communi vittute Trinitatis manifestentur.3 Hoc vero eis discrime n inter hane duplicem rationem cognoscendi aliquid in Deo, quod in Deo tanquam in causa reuelante videri potest aliquid ,etiam si Deus ipse non videatur : in Deo tamen, tanquam in obiecto, nihil videri potest, quin Deus ipse videatur, quia, ut dixi vid et i,aliquid hac ratione inDeo, est videri ex virtute illa, quam Deus habet in ratione intelligibilis mouendi potentiam in ratione obiecti. Ex hoe autem insertur id, quod S. Thomas docet art. sequenti, ea quae hac ratione videntur in Deo, non
videri per aliquam similitudinem impressam,
nam videntur, sicut,& ipsi Deus, pet ipsam Dei
sta stantiam concurrentem ex parte obiecti, non
solum ad visonem ipsius, sed etiam ad visionem
creaturatum,quae virtute in ipsus potentia continetur. Ut autem unum in alio videatur, tanquam in obiecto intelligibili inter illa esse debet aliqua connexio in ratione entis r connexio
enim haee in raticino intelligibilis, quae in hoc
posita eli ut unum videatur ex vi virtutis, quam
alterum habet in ratione intelligibilis , necessatio oriri debet ex connexione in ratione entis, in
qua fundatur ratio intelligibilis a quare causa in effectu,& effectus in causa potest cognosci propter mutuam habitudinem, & connexionem, quam habent in ratione entis quae vero inter se nullam habent huiusmodi connexionem, non possunt videri in alio tanquam in Ob
Hoc posto, prima sententia est, concomitanter quidem eodem actu videri posse
creaturas cum Deo non tamen in Deo tanquam in obiecto, nec ex vi virtutis illius in ratione obiecti intelligibilis. Ita OKam in q. q. I 3. Maior d. -9. q. 3.Gabrietan 3.d. . q. Proba
tur primo , quia si diuersae creaturae possent in Deo videri, visiones beatorum possent distingui specie; nam licet conuenirent in visione Dei, di si ingu i tamen possent per diuersa obiecta creata,
nempe, si non eadem obiecta creata, quae ab unci videntur, ab alio videantur.
Secundo , ut aliquid dicatur videri. in alio tanquam in obiecto, videri debet eκ visionis ilialius; hoc autem est impossibile; non enim potest
contingere sine distinctione visionis unius,&alterius;nec enim una,& indiuisbilis viso potestre ipsa esse ex vi sui ipsius, quatenus est alterius obiecti: impossbile ergo est, ut eodem actu visionis aliquae creaturae videamur in Deo, tanquam in obiecto. Tettio, cum diuina essentia,&potentia aeque respiciat omnes creaturas, nulla esse potest ratio ex parte ipsus in ratione obiecti , ob quam una potius , quam aliae omnes creaturae in ipsa videantur r ergo in diuina essentia nihil potest videri tanquam in obiecto viso. Ex eadem enim
radice oriri debet, quod aliquid videatur in alio,& quod potius ipsum videatur, quam aliud:
sed ex Deo tanquam ex obiecto, non potest oriri, ut una potius creatura, quam alia in ipso videatur, quia diuina essentia indifferenter reprε- sentat omnes creaturas: ergo in Deo, tanquam
in obiecto, nulla creatura videri potest. Secunda sententia est, posse quidem creaturas secundum rationes speciscas, & communes videri in diuina essentia , non tamen secundum rationes particulares, quibus in indiuiduo di stinguuntur. Ita Henriciquod s. . quaesto. cuius sundamentum est, nam creaturae in diuina essen
156쪽
tia videntur, tanquam in idea,& arte, per quam fiunt ut ait S. August. D. de Ciuitate cap 7. In Deo autem, licet idea si cuiusque naturae specificae,nonaamen videtur esse idea cuiusque rei in indiuiduo:ergo creaturae secundum rationes in diuiduales videri non possunt in Deo.
8 Tertia sententia est , videri quidem polle in
Deo creaturas etiam secun ym rationem indiuidualem secundum esse possibile , non tamen fecundum esse futurum aut exissentiae actualis. Ita Durand. in s. d. i . q. a.& in A. d. 49.q. I. Fun
damentum autem est , quia nihil potest videtii natio, nisi cum illo sit aliquis intrinsecus respectus ad aliud, quod in ipso intelligitur: in Deo
autem, licet ratione Omnipotentiae esse videatur necesarius quidam, S intrinsecias respectus ad creaturas secundum esse.possibile, quod est aliquid necessarium: nullus tamen esse potest respectus, aut connexio ipsius cum creaturis secundum esse suturum, aut actualis existentiae ergo creaturae secui um .hoe esse vi dati non
possunt in Deo . sed solum secundum esse possi- C in F v v III. ciuarta, or vera sententia avectoritate, o
ratione roboratur. , Varia sententia communior,1 probabilior . . est,creaturas, &secundum proprium csse particulare,& secundum esse existentiae poste in Deo videri, tanquam in obiecto, ac re ipsa videri abeatis pro bene placito diuin2 voluntatis, S pro inaequalitate beatitudinis. Ita S. Thora. in hoc ar 8.& infra q. 17. ar. 3. & 3. contra Cent.
cap. 6 S: I. p. q. 38. a. 7. ubi adeo expresse id dicit, Vt P. Varq. qui ad hanc quaestionem non concesserat hanc esse S. Thom. sententiam; tamen posteaq. 32.M. In hoc, inquit, articula τι
detur. S. Thare. aperte concedere eadem visone vide
ri Deam o creaturas. Idem asserit 3 p. q. 16.ar. 7. incorpore. φ Ricar. in 3 d. 34. ar. a.&in Α.d. 9: ar. 3. Ferrariensis 3. contra Gent, ca. 35. N seq. Caiet. hic.. Capreol in A. d. s. q. 6 Sotus q. 3-ar. 3. Cui sententiae multum auctoritatis praebuit Concilium senon ense in decretis fidei, decreto is. Dum Enim damnat e trotem illum, Beatos non esse orandos , inter alia, quod illi nostras preces non audiant, Quam sit hoc, inquit, non modo veritati, sed scripturis quoque dijsentim, intelliget qui beatis peruium eqse non ignorat diuinitatis eculum, in quo quicquid eorum intest, incessat. Quo loco voces illae Dinjnitati spectilam, plane significant, indiuinitate tanquam in obiecto a Beatis videri illa obiecta creata,quae ad ipsos pertinent. D Ladem est sententia Sanctorum Augus Cre-gotii,& Bernardi, quicquid aliqui recentiores negent. Nam s. August. lib. . de Cenes. ad literam ea. χρ Multam, inquit, inter/s inter cognitio nem rei curtisque in verbo, o cognitionem in natara
tineat. Et ca a 4.ait, In Dei sapientia ramosi creais turas tanquam per Lem in se ipsis autem tanquam per vesperum Eadem repetit lib. ii de Civitat. ca. 7.e c. . ubi ait melius creaturas intelligi in Deo, quam in seipss,ae per se. Per manifestati nem autem creaturarum in Deo intelligit visonem beatificam,qua Deus etiam videatur; nami praeter alia ca, .citato Aut si, inquit vesp/ra, Crmane unitis dιes,quonsam scientia creala comparatione creatoris quodammodo vesperas at. Respondent aliqui Sanct. Augustinum per eognitionem creaturarum in Verbo, tanquam in obiecto vi . o, non intelligere cognitionem creaturarum secundum proprium,& creatum esse, quo distinguuntur i Deo, sed secundum esse increatum, quo sunt vita in Deo,hoe est, secundum esse diu inae potentiae, in qua virtute continetur. Haec vero expolitio plane aduersatur verbis sanct Augustini, qui imprimis ait, melius, & clarius intelligi creaturas in Deo, quam in se. Constati autem non melius intelligi, cum secundum pro-l priam rationem non cognoscuntur Nam Augustinus lib. . de Genes. ad literani cap. 24. aperte ait , Sanctos Angelos cognouisse creaturas in Deo.Etiam faciendas: per cognitionem autem vespertinam cognouisse iam esse sectas Haec vero attributa iaciendum,aut fututum esse, solum possunt conuenire creaturis secundum propri & creatum esse. Denique in citatis locis saepe ait Augustinus , cum creaturae reseruntur ad laudem creatoris , hoc pertinere ad cognitionem matutinam, haec vero relatio solum potest esse circa creaturas, quatenus secundum proprium esse distinguuntur a Deo. Loquitur ergo S. Au gustinus de cognitione creat utatum secundum proprium esse, quas plane ait per cognitionem beatiscam in Deo cognosci. od vero S. Augustinus ait eodem libro Iacap. r. suisse necessariam cognitionem vespertinam, qua a creatore diu insueretur creatura, istum signis iecit fuisse necessarium, ut per cognitionem seperatam a cognitione creatoris intelligeretur creatura, non iam in creatore , sed in proprio genere. Verba etiam illa ii. de Ciuitate cap. . Scientia create, idest creaturae , in seipsa comparatione Creuroris quodammodo vesperastit: solum signiscant cognitionem creaturae esse minus persectam, quam cognitionem illam creaturarum in Deo , quae etiam te ipsa est cognitio Creatoris, smul autem est cognitio creaturae secundum proprium esse in Deo tanquam in obiecto primario. Ladem est sententia S. Gregorii lib. . dialog. 33 cap. 33. ubi ait, beatos in alia vita cognoscere alios .uma amnes commum claritate Deum conspitiuut Quo loco voces illae. Quia commum riunt a
te, plane signiscant ex lumine, quo beati vident
Deum, prouenire etiam visionem creaturarum. Eadem sere tepetit lib. tr. mor cap. I . Praererea
157쪽
h. mine in hac situ existente; vim a creatura tali, nis beatiscae obiecta sunt secundaria, non pri- hoc est a beatis.qui degunt in calis , non cunoscitur maria, ae proinde solum possunt esse ratio di- Deus per creaturas Vt invident enim Verbum, ct in stinctionis indiuidualis in cognitione, per quam verbo factapeν Verbum, qua ibi τιdem ubi longe me- videntur, non autem clistinctionis speciscae, quq ha, sam. aam ras ipsis. Quo etiam loco S. Ber- sumenda est ah obiecto sormali , quale in re nardus aperte loquitur de creaturis secnndum praetenti est obiectum increatum. Itaque indiuiis proprium esse. sibiliter per eandem partem, per quam viden-Iε significare etiam videntur hanc sententiam tur creaturae in Deo, videtur etiam Deus. In a verba s pauli 1 ad Corint.cap. I s. νιέ/mus nuncictu enim cognitionis nulla potest esse pars, qua perspecti tim in an mare , tunc autem facie adfa-iseratur potentia in obiectum materiale,non auis ciem nunc cognosco ex parte, hoc est imperfecte, tem in obiectum sot male.
tam cognosiam cui ct comitas sum. Quo loco S. Ad secundum , neganda maior propositio; IT Paulus non agit solum de cognitione Dei , sed non enim dicuntur creaturae videri in Deo tan. etiam de cognitione aliorum obiectorum su- quam in obiecto primario , quia proprie lo-petnaturalium scientiae,aut fidei, quae in hac vi-iquendo videantur ex vi visionis; hoc enim dita imperfecta est: in patria autem erit persectior,istinctionem postulat unius visionis ab altera, ut paulo supra dixerat. Cum perierit quod perfe- ex vi cuius est: solum ergo Igniscat , isionemctum est, e Moab ιαν quod ex parte est Significant unius esse, ex vi ohiecti alterius in ratione visi igitur ex visione illa, qua videbitur Deus iacie bilis, hoc est,ex virtute illa , quam aliquod ob ad faeie sole etiam ut videantur cleaturae ma- iectum habet in ratione obiecti mouendi potenniselliori modo,quam in hac vita. tiam ad visonem sui,& alterius, quod in ipso u Ratione emcaciter hoc ostenditur; aperte e- continetur. Quare, proprie loquendo, viderinim constat in primis diuinam essentiam in ta erraturas in Deo, est illas videri ex vi illa, quam tione obiecti mouere poste intellectum creatum Deus, ea ratione qua est obiectum visibile, ha- ad Hsonem ipsus. Haec enim virtus mouendi, bet potentiam mouendi intellectum creatum& determinandi potentiam ratione explicata, ad visionem sui,& eorum , quae virtute in ipso persectionem sine imperfectione significat, ac continentur. proinde conuenire potest diuinae substantiae. Ad tertium argumentum, responsum erit ex IgHine autem esscitur eandem diuinam essen - iis, qua sequenti disputatione dicemus. tiam mouere posse creatum intellectum ut in Λd argumentum secundae sententiae, quod e- I9 ipsa,& eum ipsa aliqua intelligat obiecta et eata.jrat ad probandum, non posse creaturas videri in Nam eadem essentia, quaeratio est, ut ipsa 1 Deo indiuiduo. Relpondetur negando minorem, per increatam intellectionem videatur, ut obis quod iei licet, in Deo non sit propria idaea cu-iectum primarium, ratio est, ut in eadem vi- ius qui rei in indiuiduo. Cum enim Deus iciens, deantur obiecta creata per eandem increatam & volens cuiusque rei differentiam indiuidua- intellectionem, tanquam obiectum secunda-ilem essetat, illius etiam habet idaeam . Contrarium: dum igitur mouet diuina es lentia intelle- vero accidit in age nubus creatis, quae disteren-ctum creatum in ratione obiecti, ut ab ipso vi. tiam indiuidualem solum producunt determideatur, mouere etiam potest eadem ratione ob inata ex materia, in qua operantur, non ex pro
lecti,ut in ipsa videantur obiecta creata. Neq: in ptia attificis determinatione. Quare in illis nul- hoc poteth explicati ulla implicantia ronita di- laesi propria iura differentiae indiuidualis, ctionis, sed potius indicatur persectio diuinae quam nimirum non emetunt ex propria illius subnantiae:est igitur hoc possibile. Re autem ipsa scientia, di cognitione.
contigere inde constat, quia hoe magis congruit Quod, vero attinet admodum illum loquen- aonaturae visonis beatiscae , quae essentialiter astidi s. August. latura videmin in Deo, tanquam an heatitudo a dum enim essentia diuina mouet i arte per quamfactastini. Notandum est, per illas substantiam creatam, vi ab ipsa videat ut , mouet voces, arte, non significari rationem obiecti- etiam , ut per eandem visionem beatificetur, uam, qua prius visa intellectus beati detumine ac proindei ut habeat etia in omnia, quae statui tur ad intellectionem creaturae, sed significari beatitudinis conueniunt inter illa autem est co- l virtutem diuinae est entiae in ratione obiecti vili gnitio eorum , quae pertinent ad statum cuius- l bilis , quae cum tanquam effectiva causa proque beatit igitur in diuina essentia tanquam in priam cognitionem,&idaeam e ciat ereaturae, obiecto visibili mouente , ac determinantem-iquam omnibus modis in sua continet virtute tentiam , Obiecta creata videntur simul cumieffectiva,& exemplari, illam potest perfectere- Deo. praesentare. Ad argumentum tertiar sententiae , responis a IC A s v et IV. detur, negando antecedens: ad videndum enim
aliquid in alio , tanquam, in obiecto primario, Argumenta aduersariorum L non requiritia retpectus realis causae ad effetiuntur. ctum, sed satis est illa connexio , qua effectus in virtute causae continetur: nam eo ipso causa po-1s Λ D primum , neganda est prima conle- test inratione obiecti cqncurrere ad visorum, quentia i creaturae enim respeciu visio- sui&illius quem virtute continet.Quasset aute
158쪽
res sutura perseressima ratione continetur in virtute diuinae essentiae: quare in illa repraetentari potest,tanquam in obiecto primario. Sed contra inquiet aliquis, etiam si comprehendatur voluntas creata , atque in illa videri possint illius actus in ratione possibilis ; non tamen possunt in illa videri secundum rationem actualis exilientiae praesentis,aut futur mergo li-eet in diuina essentia cognosci possint creaturaesteundum esse possibile;non possunt tamen c gnosci secundum rationem existentiae actualis, quam nimirum libere & contingenter habent adiuina voluntate, non minus quam actus creati , creata voluntate. Respondetur, negando cosequentiam; nam altiori modo continentur creaturae secundum rationem existentiae actualis in virtute Dei, qui in virtute voluntatis creaturae. In Dei enim virtute continentur, tanquam in prima causa mnis emi, is qua pendent caetera omnia , quae
requiruntur ad existentiam alicuiust quare in Dei virtute omnis ratio entis possibilis , aut actualis,tanquam in primario obiecto , potest
cognosci. Α voluntate autem creata non pendent omnia, quae requiruntur ad existentiam effectus; nec enim ab illa pendet virtus primae
causae, nec intellectus, nec certae quaedam condi tiones antecedentes, quae ad exilientiam actus
voluntatis sunt necessarie: quare in illius virtute actus liberi lecundum rationem existentiae a malis non possunt cognosci, sed secundum rationem entis possibilis, ad quam creata voluntas necessarium habet respectum , per quem in eadem voluntate actus illius potest cognosci se eundum rationem entis possibilis, non quod in voluntate sint omnia, quae requiruntur ad huiusmodi rationem entis possibilis; sed quia vo Iunias necessarium habet respectum ad suos actus in ratione entis possibilis. DI spvTATro XXVI.
Ex qua causa oriatur , ut in Deo quae . dam potius creaturae, quam Iliae videanturi
Duplex opinio refertur. cap. . Prima conelusio verasententia. p. 2. Secunda, or tertia concIusso verasententia.
uarta, or vltima comissio. Cap. . Solutio rationis dubitandi, O argument rum CV . . viderim Fr Deus nutu creatura in paνticulari vis Cap. s. C A p v x L Duplex opinio refertur. roin hae quaestione sermo sit de causa etiam, remota, facile ad illam responderi potest,
diuersum statum beati, diuersumque 'gradum
beatitudinis illius rationem e se,ob quam quaedam illi creaturae manifestentur in Deo, potius ruam aliae, ut S Thomas ait in hoc articulo; ex iuerso enim statu, & gradu beatitudinis ali cuius fit,ut ad illum quaedam potius creaturae, quam aliae pertineant , illumque deceat cognitio creatutarum certae cuiusdam perlectionis, potius quam maioris pro quantitate nempe beatitudinis. Haee vero ratio est solum moralis,
ob quam Deus hutnsmodi media tribuit heatis , per quae cognoscere possint creaturas, quae ad illos pertinent, 'ro diuella ratione status, aut maioris beatitudinis. De causa aurem physici, hoc est, reali qua immediatius lixe facit,
res est Ebscurior, tam inter creaturas eiusdem speciei, quam inter alias, quae natura disserunti
Dubitandi ratio in promptu est Ruia diuina m-tentia aequaliter contineties omnes possibiles, quas & diuina essentia aequaliter vepraetentanquare seri non posse videtur, ut in Deo, tanquam in causa , quaedam oraturae videmistur potius, qnam aliae , cum par sit omnium
Aliqui respondent hoc esse reserendum in
disserentiam indiuidualem visionis, quae rati ne suae disserentiae indiuidualis quas dare certas creaturas formali rer, hoc est informando intelis Iectum, repra sentat Haec tamen respontio non evacuat praesentem difficultatem: nam licet ceristum si formalem causam, propter quam beati quasdam potius quam alias creaturas alpiciun , esse certam quandam visionem in indiuiduo, per quam aliae creaturae non possunt repraesentari: adhuc tamen remanet eadem diΙficultas, quae sit caula antecedens, ob quam talis viso efficiatur
potius, quam alia diuersa per quam aliae ereaturae repr&sentarentur , quandoquidem hoc non
videtur posse Uri,i ex ipsa dimina essentia, quae
sicut virtute aequaliter continet omnia ita etiam aqualiter omnia eprxseistat.
Alii secundo respondent, inter creaturas qui- Idem eiusὰem speciei, ex disserentia indiuiduolitumanis gloriae oriri , viviso*iarundam creati arum epiciatur potius, quam aliarum; inter
creaturas autem diuersae naturae, ex malo, i eius
dem luminis intensone, di persectione id accidere probat ut haee sententia i quia in speciebus obiectorum sensibilium e2 differentia indiuiduali unius obiecti oritur, ut illa st smilitudoeetti cuiuidam obiecti alibi potius, quam alterius;ae proinde, ut videndi lacultatem detetmiunet ad visonem illiu , oblecti,cuiu, est smilitudo potius,quam alterius: ergo pari tatione ex differentia indiuiduali luminis gloriae oriri potest, ut inter creaturas eiusdem speciei quaedam potius,quam aliae manifestentur. Quod autem inter creaturas persectione inaequales id reserti debeat in maiorem luminis intensonem probatur ex sententias.Thomae , qui hic ait, intellectum creatum tanto plura in Deo cogis
noscere, quanto presectius Deum videt, quod tum non possit intelliei solum de creaturis
159쪽
intra eandem speciem , maxime intelligendum videtur de ereaturis diuellae,& inaequalis persectionis essentialis. C A v v v II.
Prima e est O mer. ementia. leo primo, quodlibet lumen gloriae , per L 'uod creat uiae in Deo videmur, secundum
suam rationem indiuidualem, esse idoneum ad manifestandas quaslibet alias creaturas eiusdem speciei cum illis, quω iam re ipsa per ipsum videntur , ae proinde ex diuersitate individuali luminis gloriae, non otiti illam determinationem, ut inter creaturas eiusdem speciei , quaedam potius, quam aliae videantur. probatur primo haec propositio, quia in rebus naturali. hu ,& lupernaturalibus nullus est habitus, quirat:oste disicientiae suae indiuidualis operari possit solum circa quaedam obiecta materialia, non autem circa alia omnia, quae sunt eiusdem speciei: lumen autem gloriae quidam est habi tus ergo ex disserentia indiuiduali illius non o ritur eadem determinatio, ut per ipsum quaedam naturae videantur potius, quam aliae eius. dem speciei. 3 Prior propolitio inductione paret, nullus est enim habitus temperantiae , qui ratione disserentiae indiuidualis sit huiusmodi, ut pee illum seruari possit temperantia citea quemdam peculiarem ei bum, noci autem circa alios natura,
ae sapore simillimose nee esse potest hahitus iustitiae, per quem set uari possit εqualitas cum qu ihusdam tantum hominibus, non autem cum laliis vi merci diuersis, aut in quibusdam solum lpecuniis, non autem in aliis. Ide incernitur in lhabitibus supernaturalibus, nam habitus fidei lqui eumque ex sua ratione est idoneus ad cle Hendum omnia illa,quae congrue proponuntur, ut a Deci reuelata, neque ex differentia indiui.
duali huius habitus otiti potest, ut per Ipsum a Iiqui solum atticuli credi possint , non autem alii omnes, quod eadem ratione a Deo sunt reuelati. Pari ratione omnis habitus charitatis, per quem tanquam primarium , & formale obiectum diligitur Deus, in quacunque differentia sit indici id uali,es idoneus, ut per ipsum omnes homines, & Angeli propter Deum diligantur: atque idem cernitur in aliis habitibus infusis et go ex differentia indiuiduali habitus luminis
gloris non otitur eadem determinatici, ut inter creaturas eiusdem naturae quaedam potius, quam aliae videantur in Deo. ες Ratio a priori sumitur ex doctrina S. Thomae E. t qu est l. ari s N quaeli. 23 artic. i. quia cum habitus extendatur ad obiecta materialia
proprer rationem obiecti sol malis, quod in ill s reperitur,fieri non potest quin habitus sit idoneus ad operandum circa omnia obiecta materialia ,1 quibus ratio formalis obiecti partiei patur : iecus enim talis alio obiecti sormalis Aones et adaequata habitui, quandoquidem ip-
sa circa obiecta materialia plura extenderetur, quam habitus. Lumen autem gloriae quidam est habitus insusus fle creaturae, illae praesertim,q iae sunt eiusdem naturae, obiecta sunt visioni, Dei materialia, & materialiter tantum diuersi; solum enim Deus es formale cibiectum huius habitus eri igitur non potest, quin habitus luminis idoneus ad visonem aliquarum creatuis rarum in Deo, si etiam per se idoneus ad efficiendam vilionem omnium aliarum creaturarum eiusdem naturae. Quare determinatio illa, ut intra quasdam naturas, quaedam potius indiuidua videantur, quam alia, oriri non potest ex ratione indiuiduali luminis gloriae. Porro huiusmodi determinationem , circa Tcreaturas intra eandem naturam, non posse oriri ex maiori luminis intensione, est multo a
pertius' quae enim creaturae aequales runt in eadem specie,& persectione, atque omnino aequaliter continentur in virtute diuinae potentiae, non possunt maiorem luminis intensionem p stu lare, quam aliae, cum non sint is agis intelliis gibiles , quam illi et sed potius omnino pares; quod ergo inter easdem naturas quaedam indiuidua videantur potius, quam alia, non potest oriri ex diuersa intensione luminis gloriae. Quod autem principium ratio est huius determinationis distinctum a ratione indiuiduali, de intenti ne luminis glorie, eodem modo esse potest principium, ut inter ereaturas omnes , creaturae
quaedam persectiores videantur potius, quam
Ico secundo, ex ratione indiuiduali tum iis gnis oriri non potest determinatio, ut inter creaturas videantur quadam persectiores potius, quam aliae Haec propositio sequitur expropolitione praecedentis capitis, nam s ex differentia indiuiduali luminis non potest oriri, ut intra eandem naturam quaedam potius indiuidua videantur, quam alia;multo minus ex illa oriri potest, qtiod videantur quaedam potius creaturae persectiores, quam aliae. secundo, quodlibet indiuiduale lumen po- 'test per intensionem crescere , ae proinde esse idoneum ad videndam quamcumque vel persectissimam creaturam: quod ergo ab aliquo videantur creaturae certae cuiusdam persectionis, non oritur ex differentia indiuiduali; quandoquidem quodlibet indiuidum luminis gloriae
potest concurrere ad visionem cuiusque naturae. Tertio, seri non potest, quin lumen glo tiae, idoneum ad visonem alterius creatu 2 maloris persectionis , non sit idoneum ad visionem cuiusque creaturae minus per iacte : quod ergo ab aliquo beato videantur creaturae cuiuiis clam certae persectionis, non autem omnes aliae
aquales,aut inseriores, non potest oriri a lumi M a negi
160쪽
ne glist .auarto,ratio, priori est supra tradita; nam omnis habitus extendi potest ad omnia obiecta materialia in quibus est ratio sui obiecti formalis luminis autem gloriae formale , & primarium obiectum est Deus i creaturae autem quanuis sint visibilit in Deo, biecta sunt secunia daria materialia: omnis igitur habitus luminis gloriae cuiusque rationis sat indiuidualis, exten ei potest ad omnes creaturas visibiles in Deo per visonem creatam,& sinitam: vide illa , quae dicemus disputatione sequenti. o Dico tertio, lumen gloriae quodcunque etiam remissum, ex se esse idoneum ad effciendam visionem in Deo cuiusque persectissimae creaturae, ac proinde illam determinationem, vi in Deo videantur erraturae quaedam persectiores, non otiti ex maiore luminis intensione. Probatur primo , quia si quod creaturae per se e iotes videantur in Deo,oriretur solum ex cer . ta qu dam luminis intensione,necessario seque retur,quod per lumen illud intensus, per quod creaturae quaedam persectioreς videantur, vide. ri etiam omnes effectus imperfectiores, aut aequales, fieri enim non potest q a in illud lumen, quod pro ratione suae intensionis est ita persectum , ut essciat visionem creaturarum certae euiusdam persectionis, sit etiam idoneu in ad id, quod minus est in eadem specie, hoc est, ad ess-ciendam visionem creaturarum possibilium minoris persectionis , ut recte argumentatur Gabriel Varqueet disp. 1 . c. q. ii Secundo. cum per visionem ab aliquo beato videntur creaturae persectiores , R inaequales per omnes partes, & per omnes gradus eiusdem visionis videntur omnes creaturae , quae ab aliquo videntur; nec enim dici pote it per gradus remissores videri creaturas imperfectiores, per gradus autem superiores videri persectiores, pinsettim si gradus in qualitatibus sint omnino inter se aequales, ut aliqui arbitratur. Gradus enim, per quos diuersae creaturae viderentur, non possent uniri ad constituendam unam visionis qualitatem , nec fieti potest quin res illae, quae videntur per gradus persectiores, ac proinde intensius, videantur etiam per gradus, qui
dicuntur remissores; essentialiter enim in qualitate, ut intensore, concluduntur partes inseriores,ex quibus omnibus integra qualitas conis stat igitur si ex illa visione intens oti, per quam videntur creatum persectiores, auferrentur aliqui gradus, adhuc per reliquos, ac proinde per visone remissiorein viderentur eaedem creatuis rae, per quos gradus prius etiam repraesentaban tur. Ad efficiendam autem huiusmodi rem istam visionem idoneum est lumen remissum cergo lumen gloriae, etiam sne maiori intensione, potestem cete visionem earundem creaturarum, quam
visionem ess cere potest intensus. at Tertio, habitus , quorum est idem formale obiectum adaequatum , extendi possunt ad eadem obiecta materialia, ad quae nimirum extendi solum possunt ratione obiecti formalis, quod in illis tepetitur: luminis autem gloriae rem lis,
ant intens idem omnino est obiectum formale, Ac primarium:ergo lumen gloriae remissum extendi potast per actum te missum ad eadem obiecta materialia,&secundaria, hoc est ad easdem creaturas, ad quas extendi potest lumen intensum.
Responderi potest, luminis gloriae remissi, & Isintensi esse quidem obiectum idem formale,
non tamen eadem ratione; sed potius Deum subratione quadam persectiori, hoe est, ut continet virtute creaturas persectiores, esse sol male obiectum luminis intensi Sed contra ell, quod rationes increatae in Deo non magis inter se distin guuntur, quam diuersa attributar quare tam ne is cessario videntur simula quolibet beato, quam videntur omnia attributa. igitur ex parte cibi
dii intellecti, nulla est in Deo ratio intelligibilis, quae a quolibet beato non videatur . Quare Deus, sub eadem prorsus ratione intelligibili,est formale obiectum luminis intensi , & remissi, nempe intensio maior inhabilibus , aut actibus intellectus, non est ratio videndi obiecta diuersa, sed videndi eadem Ohiecta persecti oti modo
ex parte actus, hoc est,aiit per maiorem radicationem actus in subiecto, aut per maiorem multitudinem partium gradualium iuxta diuersos modos explicandi maiorem qualitatum intensionem. Id aperte cernitur in intensone actus volun- tatis, per quem dum Deus amatur intensus, non amatur propter aliam rationem, neque in obiecto amato est aliqua diuertitas, sed solum idem obiectum propter eandem rationem boni amatur magis, hoc est, maiori illa persectione actus, in qua posita est maior intensio. Quando etiam si delis per actum intentiorem credit, Deum esse incarnatu ar, sit incorporeum, & immortalem, non credit plus aliquid , quam credatur per actum remissum: intenso igitur in actu intellectus non in eo posta est, quod plura per actum cognoscatur sed in eo solum, quod eade obiecta cognoscantur melius. Vnde infertur lumen gloriae per maiorem intensionem non fieri id neum ad operandum circa plura obiecta, quam idem lumen remissum possit operari, sed solum fieti idoneum ad operandum per actum inte florem. Quare determinatio, ut ab aliquo beato obiecta persectiora videantur , quam ab alio, non potest otiti ex sola maiori luminis inten
simode concurrenti ex parte obiecti oriri hane determinationem, ut intra eandem, aut diuersam speciem quaedam creaturae videantur
potius, quam aliis. Haec proposito propterea in primis probanda est: quia in potentiis cognosciti uis sentiendi, & intelligendi causa , quae determinat potentiam , ut seratur potius ad