장음표시 사용
231쪽
uero cum de his omnibus dixerimus: reliquum e Lut de Dic bone, atque Sententia agamus . Tametsi de sententia in i , quos de Rhetorica scripsimiis,libris: ut quod eius usir er rationis magis proprium sit, disserui-- c d sententiam ea omnia pertinent, quaecunque orasione ad ruere oportet. cuius partes erum ostendere , fluere, perturbariones praeparare, scuti m cordiam, timorem,tram, interat butus generis: adhaec, exara rare, ac d mmuere. t Conriat autem supradictarum partium. rebus accommodata afferre oportere: cum uidebcet vel miserabita, Migravia, velinra, uel uerisimilia astruenda sunt. in quibus tamen haec habenda dirimebo e hquod aliqua quidem nullo doctrinae adminiculo apparere ne se eri: est. qua uer ἰ sermone ipso dicentem praeparari, ac ui etiam sermonis eveni
re . Quod enim dicentis munus esset:si non quidem fermonis vi, grata ese uiderentur
Caeteris expeditis partibus, quae in Tragoediam qualitatem aliqua
imprimunt,item de componendi modo : nunc se transitum ad alia facere declarat . quamobrem auditorem optime ad sequentia exci
pienda praeparat; deinde proponit,quae in iequentibus pertractabit,
A G A M v s. Verum pro iis, quae ad sententiam pertinet, relegat lectorem ad ea, quae in libro secundo de Rhetorica dicta sunt: id enim facultatis illius magis est proprium. Subiugit autem, quae ad inoot
spectat ' inquit ea omnia esse,quae sermone struere oportet quorupartes sunt, probare, refellere, perturbationes ciere ut misericora diam,timorem,iram,& caetera huiusmodi,odium scilicet,gaudiu,&senilia : praeterea augere. imminuere . Haec autem sumenda sunt in dramatibus ab eisdem Idei ς, a quibus etiam orator accipit. Cum poeta uult aliquid demonstrare, aut soluere. eisdem uictur, quibus& orator. si enim augere,uel imminuere,cisdem figuris & locis, quibus 2 orator utetur. item in perturbationes ciere uult, eisdem ute.
232쪽
ttir, quibus & orator, cum ei propos turn est perturbationes mou re. Disserentiam deinde inter poetam, & oratorem constituit, cum eadem ab utrisque tractentur. ct ait poetam, si uerbi gratia, augere
quid uult, aut imminuere, aut aliqua cssicere, quae oratione compa
rantur, his perinde uti oportere ac si citra doctrinam, ac studium ab eo fieri uideantur. quae uero ab oratore sunt, ita prirparari debent,
ut ab oratore inuenta, excogitata, factaq; uideantur. QVOD ENIM
VI, GRATA ESSE VIDERENTUR Z quas dicat orator sile tullo munere apparetis ea in oratione non ab co comparata uideantur.
Ambiget sorte aliquis cum de apparatu.& metopoeia nihil dictum sit, num de eis praeter sentcntiam. & dictionem aliquid dicendum sit. Huic responde mus Aristotclem superius de iis egisse.cum praeter has duas partes Tragoediacset perscctam monuit cum itidcm dixit melodiam uim suci omnibus inaniscinam habere.& musicam uocalem omnibus aliis suauiorcni esse: item apparatum arte carere magisq; ad choragum. quina ad poetam spectare. Ex hoc cotextu maximam inter Rhetoricam ac Poeticam. ii militudinem ac assinitatem esse deprehenditur cum ipsae sibi uicissim auxilium praestent. quae enim ad sententiam spectant exactius in Rhetorica: quae uero pertinent ad dictionem, in Poetica diligentius pertractantur. Sed cur rhetori magis est proprium agere de sententia ρ An .proprium rhetoris est loqui ut persuadeat: quamobrem po tissimum circa sententiam uersatur.probando. refellendo, perturbationes cien do amplificando.imminuendo: quas esse sententiae partes dictum et t. poeta uero imitationem omni studio sibi proponit. iis p quantum imitationi opus eis, utitur. illis igitur orator liberius, poeta ueror parcius utetur. Sciendum est, sententiam qua de Aristoteles hic agit, no esse ea,quae graece γ μ' uocatur,qua
secundo de Rhetorica libro in quatuor genera diducit : sed per sententiam coinsitationes,&sensus intelligit graece Araciet dicitur. in quo etiam sensu sexto thicorum libro sub principium accipit. & in Rhetoricis cum agitur de figuris sententiarum . nam sententia alia simplex nuda . alia ueror ornata: siqua de demonstrare, lucre ornate interdum nonnuquam etiam citra fucum fit.Quae autem ad Morem ν spectant,ab Aristotele tum in primo.tum in secundo de Rhetorica libro absoluta fuerunt. t δηλον Αοπι, κμ ω τως προγμασν ω τῶν χ ρῆθω, oris κελεuνὰ ,οῦ ωοὶ,; με γαλα, ς έκοπι κη-. Paccius haec ita ucrtit. coNsTAT autem supradictaru partium rebus accomodata afferre oporiere cum uidelicet uel miserabili uel graui uel mira . uel uerisimi. lia astruenda sv NT. Mea autem sententia lapsus facilis in moedum totam hanc paricin corrupit: quod non animaduertens Paccius partem hanc re ctc uertere non potuit. Vox . et Huαm expungenda est,atque in eius locum reponi dcbet δραμαM. nam istatim suoiugit quomodo dramatici poetae ac rhetores illis diuersi inode utantur sensus autem est,quod in dramatibus a Rheto. rica mutuare debemus quae ad sententiam spectant: dictum enim iam est id it Ii ut negocii esse magis peculiare. Uerbum autem. ἐδοῦν in calamo exarato Lampridii libro legitur iδεων. utraque lectio stare potest: mihi tamen secunda magis arridet.nam ct rhetores alii ae ideis agunt. Per Ideas autem species, siue locos unde illa comparantur,intelligit Aristoteles uerbi causa locos soluendi, augendi. perturbationes ciendi,& ita de reliquis. Praeterea Paccius cum inquit:
233쪽
i N Q et in V s tamen haec habenda distinctio est.quo d aliqua quidem nullo doctrinae adminiculo apparere necesse est, aliqua uero sermone ipso dicente praepa. rari.ac ui etiam sermonis E V E N I R L no recte uerba Aristotelis expressisse uide tur, quae ita se habent. πήπσλο, διας μδε δυο αθυα ανω δεδασκαλίας,
uerti debent. VERUNT AMEN eatenus disserunt quatenus haec quidem apparere oportet citra doctrinam illa uero in Oratione a dicete PRAE HARARI. Scit sus autem est,inter rhetorem .dc poetam esse discrime quantum ad usum loco rum sententiae deseruientium pertinet: quoniam apud poetam non apparebitat . sed absque doctrina, studio ue eius dicta uidebuntur: si quidem eius propositum est imitari. illis igitur ideis.quatenuS imitationi deseruiunt, poeta citra doctrinam usus uidebitur. at rhetor, quonia loquitur ex troposito. ut aliquid soluat.aut demostret.aut aliquid huiusmodi faciat opus est.ut orationis ui id factum appareat. quid enim dicentis munus esset si non sermonis ui talia esse ui derentur. tuta inquam, uel miserabilia, magna ue, & ita de caeteris id genua idei; ρ Forte occurret aliquis obiiciens, ad rhetorem spectare.ut artem quantufieri potest occultet cuius oppositum hic ab Aristotele dici uidetur.An.occulta da est ars.quae ad iudicem spectat. ne ab oratore se deceptum iri arbitretur.ora tor igitur occultare debet uelle se iudicis animum, uerbi gratia misericordia afficere. & tame rem miserabile iudici ante oculos ponere ductus occasone rei. dum enim de misericordia dignis uerba iacit. nihil est quod in re hac caelare debeat artem; hoc enim ad iudicem spectare non uidetur: atque ita eum fallit .ae
artem ubi opus est.occultat. xnc, Mia μη is λογον; Haec recte quidem Paccius sic. Que o D ENIM DIcENTIS Mv-Nvs ESSET. SI NON SERMONIS UI GRATA ESSE VIDEREN-τ v R Forte ueror uox illa ν ἐax non per p. sed per I&cu tenui spiritu scribeda est: & tunc sensus erit apertu .nam per ideam intelligit probationem, solutionem.misericordiam.& caetcra huiusmodi res enim secundum se cosyderatae r rum ideae dicuntur. sensus autem esset. si citra orationem appareret uel proba tio.uel solutio uel misericordia.& huiusmodi.quid nam euet oratoris munust
quo si dicat.nullum. Adnotanda sunt uerba illa. M et α - λογον γέ Putatim
Circa dictionem unum quid ii speculationis erigenus, defiguris vid licet ipsius: quod quidem ad A tirionicum, atque ad eum, qui huiusmodi arti prosit, pertinet: exempli gratia : t quid sit mandatum,quid Preces, quid narratio, quid inulta, quid interrogatio, quid responsio, cinterui id genus.
Quandoquid praeter horumperitiam, ignorarionem ue nussa quidem acocusatio,
234쪽
cu utio, Fae digna sit studio, ad Doeticam refertur. 'lam quis, obsiecto bis peccatum este se picetur, quae Protagoras accuset 'si quis victhcet, dum precari se existimet, interim principiat s hoc pacto : Irum pande Dea. quandoquidem inquit ille iubere aliquid feri, vel non fert, praeceptum es. Quapropter Besat hac consideratio perinde ac asteri 'cultatis, non
auron Poetica propria. EXPLANATIO.
Aggreditur secundum , quod proposuerat,primo iam absolutot nimirum de dictione . cuius unum genus contemplationis est circa dictionis figuras, id est pronuntiandi modos, quas hypocritarum ars callere debet. ite,a v I Hvlvs c Eno Di A RTi PRAE siet: id est choragi artifex. uerbi causa,quomodo proseruntur uerborum odi, imperandi inquam,optandi,& huiusmodi. idem enim est, ac si dicearet qui gestus dictioni snt admouendi, spectat ad histrionum artem di ad choragum, qui artis Histrionicae architectus est. Vocat aute fi guras,quia gestus,ct figura uultus, ut rei,de qua dicitur, natura de syderat,variare pronuntiando oportet. idque declarat exemplo:v et Q U ID MANDATUM, Q v ID PREc Es: id est,quae figura si ma. dantium,qua praecantium, S ita de caeteris, de quibus in contextu dicit. Dixit autem pronuntiandi gestus Histrionicae artis esse,& eius Architectonicae, non autem Poeticae; quoniam de horum notitia ignorantia ue, nulla quidem poetae accusatio , quae ad eius studium pertineat, fieri potest . mod autem id genus studii ad Poeticam nopertineat consensu omnium probat. NAM QVIS, OBSECRO, IN vis P EccATUM ESSE S V S P I c E T V R , Q V AE PROTAGORAS
A c c v s A Tρ quasi dicat ridicula illa accusatio, ct ab omnibus speranenda. ct subiungit Protagorae in Homerum increpationem. ea auo tem erat, quod precari uolens Homerus, imperat, cum Iliados initio ait: ruri, ganeia. id est, Iram pande Dea. quandoquidem ill e , scilicet Protagoras,iubere aliquid fieri, uel non fieri, praeceptum esse dicat,
non autem precatione. uerbum enim,p AND E,est in modo imperandi,non autem precandi. itaque Protagorae exemplo conclusi nulluesse . qui poetae talia crimina obiiciat . QVA PROPTER FACER
cvLTAT is P Rop Ri A,id est Histrionicae artis, uel eius Architectonicae ut supra dictum est: ct ob id in Poetica minime pertractanda.
Aueroes in sua paraphrasi. quid per figuram intelligere debeamus. recte dori clarauit. cum ait: Intelligo per figuram sermonis figuram annuntiantis.& figus ii ram
235쪽
xoea MADII ET LOMB. l N ARIS T. L I B. 3 ram interrogantis.& quae sequuntur. secus grammatici dictionis figuram accipi ut.figuram uero dictionis intelligimuς actione in .de qua Glauco theiux. auctore Aristotele tertio Rhetorices libro,scripsit: qua de re etiam supra meminimux. Arbitror Aristotelem per artem Architectonicam.ac dominam histrioni cae artis,struendorum apparatuu artem intelligere.de qua meminit superius. to αντletaras, stas lyaccius uertit. MVID SIT MANDATUM. UID PREcES: quae uersio mihi non probatur . nam cum sermo de figura dictio, nis sit, uox. V l D,quomodo fisuram reserre possit non uideo.quae uerti debebat hunc in modum. U AE scilicet figura. MANDA TvM : V AE scilicet figura. PRE c ES hoc est. qua uultus figura mandata proserantur. δc qua figura ta ciet utamur.dum pretamur. In aliquibus calamo exaratis libris ita legitur mi ἀντιοῦ μου ' πιπε ἰ.sensus idem ell,qui lectionis etiam uulgatae .nam uoX Orci iti ultimo loco positat,uci restitui dcbct in contextu. uel extrinsecus intelligenda. PARTI ULA . X cIX. . Ne KMitizt άmne rarissim μερε. Miaβον, evinctu, eo μου, οπμα, μια ,αρ ερον, ζωσς γ ποσον μει ἔν ra ni ὀράψετως et m. a. - η ας πιρυκε e uocis γένε αιταν a. 4 γω es λίαν εἰ ἀν λωστα Φωνα, ἴν άδεμώω λέγω sei οἰον.
Di tinnis uniuerse partes haesunt: Elementum ,βllaba, coniux Minomen, uerbum,aniculus, usus,o rim. Elementum indiuidua dicitur vox, non
quidem omni sed illa tantum, ex qaa suapte natura intelligibilis vox constitui poteri. quandoquidem Er indivisibiles sumserumn voces, quarum δε-
t Reiecto modo con syderandae dictionis, qui ad Poeticam non spectat, de ea quatenus ad Poeticam pertinet uerba facit: ac primum partem dictionis enumerat, nimirum elementum, syllabam, colum Oionem,nomen, verbum,articulum, casum, Orationem. quae postea singillatim declarat. Et ab elemento incipitiordinem naturae 1 emas, a simplicioribus orsus: dicens, Elementum indiuidua dicitur vox. ct quoniam uox est nomen multiplex, subiungit: NON QUIDEM OmNIS, SED ILLA TANTUM, EX QTA SUAPTE NATURA I N. TELLIGI BILIS UOX coNSTITUI POTEs T. citius dicti,ct dis, ferentiae ratione asseri,dicens: N A N D Ο VIDE M ET IN DIUISIBILEs SUNT FERARUM U O C E S,Q. V A R U M SANE N VLLAM
ELEMEN TvM DI cIMus. Ex quibus elicitur integra definitio. Elementum indiuidua dicitur vox, ex qua suapte natura uoX conostitui potest. dixit N A T v R A. quonia elementum,aut UOX eX et e
ris potest proferri, ct ab aliquo non audiri: natura tamen intelligi potest,hoc est elementum dat ipsi uoci, ut percipi possit.
Plurima sunt hoc loco con*deranda. nimirum quid pre dictionem PhiIo
236쪽
sophus intelligat.cuius oratio pars est.& quid per clementum.& quid per syllabas.res prosector haud parum inter se di isserentes: item quid nomine partium intelligat. Praeterea uidetur superfluus. & etiam diminutus. nam & aliqua ponit. quae ar grammaticis non enuinerantur;aliqua ueror ab alii x posita praetermittit: quae omnia commodius declarabuntur.s quae ab Ammonio sub principiulibri de Interpretatione, ubi Poetices locum huc allegat.in medium asseremus.
subaudiendum puto Φωνιν. Praeterea paulo superius loquens de articulix, con/
quuntur . ex quo loco habetur.quod scilicet supradicta sunt ueluti ligamenta. non autem orationis partes. Idem inserius paulo post praedicta uerba.Alexandrum introducit, qui adverbia esse nomina. sicuti S pronomina dicit, & qua
' grammatici appellationem uocant induersatur aulcm Ammonius his. quae
υ de adverbiis Alexander dicit quoniam in non ullis cinquit ad uerbiis ne suspi cari quidem possumus quod nomina sint.cuiusmodi sunt quae assi ant . quae
' negant.quae interdicunt.quae iuramenti x praeponuntur.& alia quam plurima. quae ueror ad uerbia.ὰ nominibus quibusgam deducta, ut a bono bene. a mani festo manifeste i iustitia iuste .nomina censentur Alexandro, non eandem uim cum nominibus habent:alioquin adverbia nubendum nauigandum, uerba nu cupabuntur,non nomina; quoniam ex m. qudd oporteat nubere . nauigaressi snt deducta Uerum isthaec. t nomina.aut uerba nuncupari rationi consonum ' non est, quonia in propositionibus,subiecti,aut praedicati uices subire nequesici quorum alterum nomini.& uerbo inesse necessie est.Concludit autem id uerum deprehendi ex ipsa reliquarum partium appellatione,quae nomina sortiuntur. ex ossicio.quod circa nomen.& uerbum gerunt. Nam pronomina ita nominantur,ceu nomen existens.non cuiuspiam naturae.sed personae simpliciter. Et participium ut poterutriusque particep .nominis.inquam, S uerbi, plus tamen ad uerbi proprietatem inclinans Articulus uero,ceu nominibus appensum anne. xum'. & ad ea relationem habens.Praepositio autem sic nominatur quoniam aeque nomini ac uerbo praeponitur. Adverbium ueror. Pord tali modo uerbi connectitur.Coniunctio autem.qudd sermones indepensentes nectat. Subiungit postremo, Aristotelem uideri concedere ista itidcm omnia communius m rationis partes appellari. Dionysius uero Halicarnasseus in uolumine graecorumetorum partim uera, partim falsa dicere uidetur . primum quidem λίγον,&λεξεως nomen confundit asserito Aristotclem.Theodectem. & caeteros illius se.
culi philosopho; tres Mi vir ipsius partes ponere. cum prius τα λογοι se dicturum proposuerit,ea sunt inquit in nomen. uerbum coniunctio. An de Theode/cte hoc uerum sit.me praeterit: certo quidem scio de Aristotele perperam id dici nam si orationis partes dicit.duae tantum in libro de Interpretatione ab Aristotele numerantur,nome scilicet.& uerbum: si uero partes dictionis intelligit. plures hoc loco quam tres ponit. Neque uero ex hac loci huius auctoritate ambigere debemus librum hunc Aristotelis non esse quoniam hoc iam satis inter initia declarauimus. Item Ammonius locum hunc citat. diciti orati nem esse dictioni x partem quod ex hoc contextu ita esse apertissime depreheditur. Subiungit deinde posteriores alio .ad quatuor usque articulos a' coniunctionibus separantes.auxisse: quod Ammonio loco supra citato cotradicere uidetur. Addit praeterea alios.quinquesecisse partes, appellativa nomina a nominibus ipsis seiungentes Alii inquit pronomina sextam partem secerunt,ar nominibus
237쪽
o MADII ET LOMB. IN ARIST. LIB.
,, ea separantes: alii adverbia i uerbis, praepositiones a coniunctionibus. & parti cipia ab appellativis distinxerunt: alii vero' de alias quasdam inducentes diui, , , siones. multas primas dictionis partes csiecere.Quibus ita positis,quid per λ Iin& elocutionem intelligatur patere arbitror: nempe omnia. quae ad elocutione facturat. incipiendo ab elementis ad orationem usque: qua ratione tam oratio qua in elementum partev λ Icως dicuntur. Haec autem cosyderatio Poeticae necessiaria ell.nam literaesyllabael, si hoc aut illo modo dispositae, atque immutatae sint,ad sermonis sit auitat cm non parum conducunt: cuius poeta est artifex. Conllat praeterea nullam elocutionis partem ab Aristotele praetermissam: quo niam, quae praetermissa uidentur.in aliis partibus comprehenduntur: ueluti Ad verbiu siue in nomine. ut Alexader, siue in uerbo,ut Dionysius coprehendetur: Pronomina in nominibus.Prmpositiones in colunctionibus Participia in uerbis c5imebuntur De Interiectionibus no est quod dubitemus. cum uel eis Graeci careant: uel ea sub adverbiis coprehedat. Quord aute ab Aristotele in enumeradix elocutionis partibus . nulla superflue ponatur, hinc dignosci potest. na cu casus nominis S uerbi numeri unius & pluriis elocutioni plurimu asserant perspicuitati Reapropter ut parte elocutionis ιllos enumerat. Notadu praeterea est Ari stotele duas tantu clocutionis partes in libro de Interpretatioe posuille quoniaillic de enuntiativa solum oratione. id est de ea quae tantum assirmat aut negat uerba facit: quae a nomine & uerbo constituitur. Sed quoniam Aristoteles eo dem deinde libro dicit orationem etiam unam cta coniunctione, posset quis existimare eum innui se coniunctionem esse tertiam orationis partem dc quod ita seruaretur Dionysii dictum .id tamen mihi non probatur.quoniam quid enset coniunctio uti de nomine & uerbo secit non exposuisset. Literas Aristoteles uae uocat,aut ob clementorum mundi similitudinem: sicut enim ex iis in
unu cocuntibus tanquana ex materia caetera mixta corpora fiunt, in eat resoluuntur: sic S literas ad cuiusque dictionis compositionem concurrere neccste est . aut radi εια dicuntur litem d. xv Ru tir, quod est ordine quodam deinceps inccdere:quoniam certa quadam ratione ad dictionem constituendam illo dispolitas esse oportet. Ammonius libro de Interpretatione in definitione nominis inquit: G Aλογω παρωλa ilia ἡ sua. Q ni, ἰλης
de Anima secundum Aristotelis. Dubitatur,quoniam sibilus.& gemitus significant: nec tamen sunt elementa.nec ex elementis. An,dicta descriptio no uult. omne quod significat ut sit et cmentum. aut ex elementi . nam quanquam eic
mentum sit uox indiuidua ex qua suapte natura fieri potest uox . quae intelligi potest, non tamen ex lolis elementis apta est fieri uox. quae intelligatur . fieri quoque potest.ut sint clementa,& dictiones ex elementis.& tamen nihil signi ficent: ut blitiri.qudd autem uox illa non significet, est per acciden ς.quia ea ad aliquid significandum homines non utantur: ea tamen si uellcnt .uti possent.
238쪽
t Hre uocabs , siue si uocasis, aut etiam muta appellatur. Vocalis, gine si ne ulla ρ rosus adrectione num, qui exaudiri posit, redit. Senti λvocatis, quae non sine adicctione: uti, f. Muta, quae cum adiectione per se nullum omnino simum redit adium Ia veta his, quae aliquam vocem reddut
exaudiri poten ut Haec differunt intorse Agura oris, locis, aspia
Mone. de quibus Iane in his, quae ad metra pertinent, consideratio propria e l.
Definito elemento in uniuersum, nunc singillatim partes deci rat. Vocalis inqui citra conatum, ct uim uocem habet,quae exau diri potest. Haec descriptio ex actione, aut proprietate desumpta est. erit autem integra definitio, si proprietas haec definitioni elementi in hunc moduni adiungatur: nimirum, ut uocalis si uox indiuidua, quae suapte natura uocein intelligibilem efficere potest, & quae sine conatu exaudiri potest. Semivocalis, quae cum conatu audiri potest, hoc est sonum ess cere : ut , , ct e. cui elementi definitio adden, da est, ut supra de uocali fecimus: sed Aristoteles breuitati studes,
cam consulto praetermisit. Muta uero,quae cum conatu per se quidem nullam habet uocem,cum his uero iuncta quae uocem aliqua habet,auditur: ut γ ct P, Per conatum autem Aristoteles intelligit, uehementem, ac ualidam e trachea arteria spiritus emissionem, quanos uti oportet, s solam s emi uocalem proferre uolumus : at in uoin calis pronuntiatione nulla ui, nulloque conatu indigemus. item simulam seorsum conamur proserre,quocunque etiam adhibito coonatu, nunquam id fici: uerum s alteri literae uocem aliquam haben ti, quod dictum est propter semivocales, quae uocem aliquam ha/.bent)addatur, habesit & ipsa uocem . Subiugit deinde omnium ele, mentorum mutuam disserentiam: quam tamen non exequitur, cumetricae si facultatis: quae tamen Poeticae subiicitur, cum ait m AE cDIFFERUNT INTER sE FIGvRA O R I s . quoniam aliqua, uerabi gratia hiulco ore proseruntur,aliqua rotundo. Locis etiam disserunt. quonia literae in diuersis oris locis proseruntur. Disserunt praeterea lenitate,ct asperitate,ac reliquis, quae in contextu numeratur.
239쪽
MADII ET LON B. IN ARIST. LIB. Hul Us AvTEM PARTES SUNT V o c A LI S. S E M I U O C A L i s. ET MUT A. si a qu2,λνμ2. ἐν 2 'Cοσβολῆς ἐκον οἱ ris. Paccius haec ita uertit. v mcALis. QUAE SINE ULLA PRORSUS AD IEcTIONE SONUM. QUI EX AVDIRI POSSlT.RE D DIT.cx qua uersioe uerboru ipse intelligit quod uocalis ea sit.quae citra alias i iteras exaudiri potcst: qui sensus uerus quidem est: tamen uox ποσβολῆς. si accipiatur. ut ualet pro adiectione. mutae definitioni no quadrabit: in qua tamen definienda cadcinna et utitur. Quare non adae ctionem ed conatum.siue uim significare uidetur: quod Dioni iii Halicarnasesei testimonio in uel umine Rhetorii graecorum confirmari potest.cum ait: citi εκαλεσα ,- υα θἐαυ eiqvitc αι, κρα μεθώραν. Mia ἰm --λῆ .' L γανα a. - fumi suis es 4 ωνη των κρω ν ἐκ τερε - , καε εα si χειρον et . - ουκ M.
et ρων si uri Φο si M. Verum cum de elemetis singulis dissuse Halicarnalscus tractet.qui numerum literarum uires scire cupit. adeat. Dubitatur.quomodo ad Poeticam non spectet de literis contemplari.praesertim qua & breues. & longae sunt ciam alteram poeticae causam carmen posuerimus. ad carmina autem conficienda syllabarum qualitatem,quae ex literis oritur. dignoscere oporteat. Respondctur artem quicem Metricam inseruire Poesi. &eius ministram esse. eoib eam poetis cum pangunt,usui esse,& Poeticam Metricae artis auxilio indigere; nam ex hac regulas recti numeri .ac suauis soni conficiendi mutuatur: ue eum aliud est quopiam indigere & eodem uti ,aliud uero de eo agere ac pertractare. Poesis quantitate quidem syllabarum utitur.de ea tamen non pertractat: quoniam id ab alia facultate quae Metrica uocatur,mutuo sumit .Quod aute de syllabarum qualitate dictuni est,ad alias ctia literaru assectiones reserri debet. PARTI cVLA . c I . Thrax S. A ser Φωνῶ ἄση - , rugaeta 14 α m xta φωνά οῦ trire. καὶ riae . - α ια αβ i με- a,cio λ.γρα. α tau τουτων Θει ρῆσαι ρ δα ρας τῆσμετεικῆς δ i .
Silaba uox eri nihil penitus signficans, composita ex muta Cr vocemi aliquo pacIo habente: nam die citam absque Ullaba est: πη cum te, ueluti γρά. sed harum d fementias examinare, metricae artis es.
Seriem propositarum rerum secutus, egit de litera: nunc de syllaba pertractat, quam esse uocem non significantem dicit,ea scilicet ratione, qua tyllaba est,ct alterius pars. quod aute dixit: conposiTA
syllabam ab elemento , quod simplex est. Verum, quoniam dictum est eini uocalem habere uocem, quanquam non eo modo, quo uocalis alicui mirum uideri posset, syllabam quidem ex muta cum quavis litera uocem habente coniuncta fieri posse: iccirco sui dicti Philosophus rationem asserens, obiectionem remouet, dicens . etenim γῆ, sine α, ct cum a. ut γρα syllaba est. sed de syllabarum disserentia, quae scilicet longa, ct quae breuis , qua ue media : item quae aspira.
240쪽
DE POETic A COMMENTARI r. cia,
in & tenuis & circunflexa, aspera lenis procera barbara, ct similia
Metricae artis sunt contemplationis.
Mirum alicui uideri posset ac falsum, syllabam no significare:quo niam multae reperiuntur.quae sgnificant.ut dictiones sunt unius syllabae.An.non ut sylla hae. ac ut sunt in toto earte .significant.sed ut dictiones sunt. Dubium praete. rea est.quomodo recte ab Aristotele dicatur syllabam esse compositam ex inu, ta.& uocem habente: quo sane dicto uidetur syllabam quamcunquc necessario
ex muta conitare oportere; quod tamen prorsus falsum uidetur. quoniam . si Sara uoceturiquo sane nomine mater mea felicis recordatiois appellabatur.nomen illud duarum syllabarum erit,in quo nulla prorsus reperitur muta. An .il lat semivocales non semivocalium .sed mutarum subeunt rationem, ob uocalis sonum, qui semivocalem antecellit semivocales uero naturam suam seruant. cum poli mutas ponantur. Dixerit aliquis, uocis huius. amor, prima syllaba est a. cuius nec muta,nec semivocalis pars est. Dicimus ex Appollonio G eco.
quem Pristianus sequitur.uocales abusi uer syllabas dici. Seg mirabitur fortasse quispiam. Aristotelem dicere syllabam constare posse absque uocali. ex muta scilicet.& semivocali: quoniam syllaba seorsum enuntiari potest.quod absque uocali fieri nequit. Cui sic posse satisfieri puto. mutam quidem cum semivocali tantum enuntiari possesonum tamen eam syllabam adeor apertum, ac si umesis etiam acccdat non habcrct quoniam semivocali .ut ipsa uox indicat. peneuocem habet: quare syllabam quoque pene sonoram facit. Aristotelem aulcm huiusce fuisse sententiae confirmari potest ratione . nam cum composita ex iis quae priux dissidebant.aptis tamen componi componantur: muta & senatu calis cu S ipiat dissideant quanqua non adeo ut uocalis & mutat coponi simul etia citra uocale poterunt. Praeterea superius dixit se uocale habere uoce furimes βολῆt: si igitur semivocalis sola prosetri atq; enuntiari potest. ut antea dictit ei quid prohibebit,si etiam mutae admoueatur,ne suum retineat sonu,simul. tum ea enuntietur non ne & illa uox Dp. quae latine ualet E NIM .indicat aperter Aristotelem id sensisse.quoniam dicti sui causam redditi occurrens obiectio ni .quod Aristoteli ualde familiare est 3 De syllabis lectorem ad Halicarnasseu
in uolumine Rhetorum graecorum.quod etiam de literis secimus, relegamus: id unum ex eodem auctore admonente . huius illum esse sentetiae, ut inter longas.& breues syllabas dentur & longiores.& breuiorex. quod, ut planius fiat. eiusdem exemplo utemur. ιδος inquit primam syllabam breuem habet.quddsi addatur ρ, ut M . prima adhuc breui s. sed longiuscula quina cum dicebatur nόe: quonia accedit litera .si praeterea huic addatur ex literis mutis ipsimn T.& fiat τροπιζ.longior est dictionis huius syllaba prima,reliquis prioribus syllabis : remanet tamen breui s. si tertia litera tali syllabae addatur uidelicet e ,&fiat τρα GH uoci ς huius prima syllaba breuis est. tamen longiori qua in aliae tres primae syllabae praedictarum dictionum. Haec Dionysus Halicarnasseus: quae tamen mihi non probantur. Nam cum poeta.& orator longum breuel con syderant.id quidem faciunt in motu sonoro: uox enim cum motu fit.& quanqualiterae. tuae uocalem antecedunt motu linguae & oris indigeant,ut proflarantur. tamen quoniam ille motu ante uocalis prolationem absq; sono fit,ideo i poeta.& oratore non con deratur: quocirca non longior sentitur sonus, cum dico Ποπι , qua in cum dico otis.Quod si quis mordicuς omnino contendatilongiorem csse inter breues primam lyllabam huius uocis stocto . breuissimam uero inter breues supradictas esse, primam huius uociς οδω sciat is illud lon-οῦ gius