장음표시 사용
271쪽
a 44M ADII ET L ΟMB. IN ARIST. L I B. pertinet. reser oluta ne oratione.an metrica id dicatur. sunt pener infinita exe
quantum excellat in carminibus,contempletur,interpositis nominibus in me, trum. de lingua quoque,' de metaphoris.& de aliis generibus, si quis mutauerit in propria nomina.quod uerum dicimus, P E R S PIc I E T. Aliqui calamo exarati libri loco uocis . O A' ων,habent mmntiμοιαν. sed uulgata lectio mihi malix arridet. Illud praeterea est animaduertendum. Aristotelem dicere. t e. Aμνονοresiae με Me π,Mmκveis Bω μγ λλω με, Is c Imria νολον. . A A nλέα Hanc partem Paccius malὰ uertit. latine autem ita sonant. UNUM V ERO soLvM NOMEN TRANSMUTANTE. Loco PROPRII co M sv ETILiMGvAM PONENS. Hoc QUIDEM PULcHRUM. ILL vo v ERO' Ani EcT UM A p p A R E T. Quibus in uerbis post uocem p Rop Riv M addit cous v ETu M, tacitc innues uoce propriu hic capi solum pro consueto.& triuiali: nam etiam appropriata nomina propria uocantur.sed de iis nunc sermo non est.sed de nominibus propriis consuetis, hoc cst tritis, & in omnium usu
positis quibus opponit linguam, ut intelligamur per lin uam quodcunque
nomen a communi consuetudine quocunque moco receilens secundum septem iam supra enumeratos modos nominum ad Ornatum praeparatos . nam quodcunque consuetum non est, peregrinum uocari meritor potet .Ex hoc autem loco facilὸ uideri potest, qua ratione Philosophus utatur hac uoce κυριον pro communi,ut antea tum ex loco Rhetoricae tum ex Poetica abunder declara,
vimux. Linguam autem hic fuse accipi dignosci potest . quoniam Aristoteles tot attulit fiuius rei exempla, ut in iis uideremus diuersa ornatus genera. Car men quoque, quod ex Homero Artitoteles citat, ultima dictionem in excusia
Ariphrades printerea carpebas tragoedos, perinde ac in Tragoedis
suis bis utreentur, pix in conmunis one diceret nemo: ut δεμ να m, pro
μων. id eri domibus abiro ab domibus: Ereos pro G . id est fui: cir se pro αἰ ip sederi ibum: π αχλλωρα expro τω ψ dce, id est i tibi Lle de, pro de achille, teras butu odi: morsiis ignorans, quod haec Gmnia dum proprium uitant , plebeiam interim dictionem effugiunt. Caeterum magni negocis eri in Iupradictis singulis a decenti non discescre, mini epabuli compositis nominibus,hNuislmuni primis umia decenter uti translattionibus,maxime est arduum. id quod unum no alunde quinyisumsit oportet, uersatilis
272쪽
uerstilisis ingenis indolem prae se ferat. Etenim recte quid transferre imi
le aliquod illius contemplari est.
Aliam quoque affert Ariphradis in tragoedos reprehensonem: nempe, quia utuntur inconiueto loquendi modo, ut α να- , ct non. δωμάτων, id est domibus ab,& non ab domibus.& αθω, pro θῆ, id est sui .cti accipiens u , pro ν, id est ipsum.& απινιισπα
pro --, hoc est Achille de, pro de Achille: caeteraci; huiusmodi. Posita Ariphradis increpatione, Philosophus respondet, ac
eum carpit, rationem asserens, cur his utantur poetae: quoniam nimirum huiuscemodi omnia cum in communi usu loquetium no sunt,
orationem a plebeio disterminant: at Ariphrades hoc ignorabat. ., c AE T E R v M inquit) magni negotii est in supradictis singulis de, ' centi non discedere, minimeque abuti compositis nominibus, lin. guisque : cu primis uero decenter uti translationibus, maxime Ε ετ δε ARD v v M. Sensus est, dissicile quidem est ornamentis antea dictis, ct nominibus compositis, ct linguis opportune uti scire; sed omniudifficillimum est propias habere metaphoras, hoc est ad eas esse natum . idque probat: quoniam sola ab alio accipi non potest, hoc est doceri non potest, ct acuti ingenii fgnum est. ET EN ira inquit λ
CONTEMPLARI Es T. Sesus est,eos prompte metaphoris uti posse
qui rerum diuersarum s militudinem in eis repertam prospicere uaγlent: id uue ingeniosi ualde hominis est, uidere enim in dissimilibus simili tuginem acutae solius mentis cernere est: qua in re praeceptore uti non possumus, scuti nec aliorum oculis intueri non didicimus,
ANNOTATIONES. Dubitare quispiam posset. nam cum superius dictum sit, tragicos iambicis carminibus usos fuisse, quoniam alternis sermonibus erant aptiores, uidetur tragicam Iocutionem peccare si a communi loquendi modo recedat. & ideo recte Aripla rade eam reprehεdisse. Respodetur.id quide uersi esse in agoedii omnino a comuni loquendi usu n5 esleiecedendu: tame eatentas est recedeta, quatenus Oratione a plebeio uindicemus, na sicuti iambicii carme ad orationε solutam propius quam caetera genera carminum accedit. oratio tamen soluta non est: ita dictio.qu a tragicus utitur ad communem loquendi Iliodum accedere debet. oportet tamen .ut sermo popularis non sit. Verbum inωμωδs. si gnificat in Comoedia aliquem mordere.ut Aristophanes Euripidem κωμώό u. a sorte igitur Ariphrades Comoediam fecit.in qua tragicos improprie loquen tes carpebat,ac geridebat. quod si comicus non fuit Ariphrades, per translationem dictum est ἐκ: u. ρ κελεγειον με in φοωρν επ.Illustrissimi Mendorae m. dex ita habet: πολυ A μέ-ν υ u murine 1 G. utraque lectici eundem exprimit
273쪽
, s MADII ET LOMB. IN ARIST. LIB. sensum. Dubium ei .cur Aristotes et dicat esse dissicile.promptu habere me taphoras quoniam uidelicet ab aliis doceri nequeant: cum tamen ipse doceat metaphoras ex simili duci,noscp supcrius dixerimus metaphoris construendis magnopere c6ferre,si recte reru usus perpedatur: ex illisa .metaphorae,ueluti epenti hauriuntur.igitur ex aliis, id est ex praeceptis hoc possumus adipisci, quod Aristoteles appellat με-4γοωάν M. Respondetur,haec sane praecepta aliquid conserre.tamen opus esse natura potissimum. & ingenio acri,si simile in dissimilibus conspici debet. Aristoteles igitur id respiciens. quo proximὸ metaphora constituitur.eam ab aliis peti non posse,sed haberi a natura dixit. si quis ueror aliorum iam factis metaphoris utatur, is Erosecto με muroenor proprie non dicetur,sed qui ex se prompte eas profert,ac fingit.
Duplicia uero nomina vi maximum in modum DitDrambis quadrant sic Heroicis linguarum uarietas, Iambicis 3 translationes. quanquam Heroocis quidem Iupradicia omnia valde usu sint, Iambicis vero , quod maxime
colloquia aemulentur,cuncta illa conueniunt nomina, quibus rite quis in ipse sermone utatur. Iuni autem furcironta, metaphorica, mata. De Tragoedia igitur, desue adiationem accommodata imitatione datis hactenus a no
Quoniam superius diuersa ornatus genere recensuit, quibus nos decenter uti praecepit, nunc singillatim , quae quibuslibet poemata
generibus praecipue conueniarit, declarat . ille inquit ornatus, qui est ex nominum compostione, Dithyrambis maxime congruit linguae uerb Heroicis, sicuti metaphorae Iambis. quanquam ita haec sint sin gulis poematibus assignata,admonet tame ornatus omnes Heroiciscopolitionibus utiles esse . Iam bis uero, quoniam maxime quotidianum sermonem imitantur,illa nominum genera coueniunt, quibus interloquendum quis utitur: sunt autem huiusmodi, proprium,metaphora,& ornatus. Universum uero de Tragoedia sermonem claudens, inquit: DETRAGOEDIA IGITUR, DE QUE AD ACTI NEM Acco MMODATA I M I T A T I o N E. Haec pro eodem ponutur: supra enim Tragoedia haudquaqua narrando,ut Epopoeia. sed
c T A si N T. Epilogo utitur,quo lectoris animus ad sequetia praeparatur. sequentia. n.alio respicere a praecede cibus epilogo declaratur.
274쪽
Quoniam duplicia hoc est composita nomina Dithyrambis maxime conue ni re dixit. rationi consonum est.Aristotelem operis huius initio, cum primum Dithyrambos nominauit. eos composito nomine expressisse, dc Dithyrambo- poetica dixisse. Ex hoc praeterea contextu ornatum non idem esse, quod me taphor nec ut omnibus ornatibus commune, sed ut unum nominum genus ab aliis distinctum ex loquendi Aristotelis modo aperte conspicitur. Nomiona composita solutae orationi minime conuenire tertio de Rhctorica libro .ubi de frigidis agit, admonet. Eodem itidem libro linguas epicis, transi attonesi bicit scriptionibus maximὰ conuenire asserit. Dubitare meritor quis posset. cur haec uerba M inu τραγωδεω, isi τῆς ρί- μῖν iκανα - Stim A: in fine contextus huius posuerim,cum potius alterius contextus se quentis principium esse deberet ea scilicet ratione quoniam uocem siet, habet: quam in orationis principio semper. nunquam autem in fine superius ponendam diximuς. Ad quod ita respondemus, secus esse. m haec dictio tuis . cum uoce e iuncta est,et cu sola ponitur: nam particula illa duo extremum indica re uidetur. at superius Aristoteles de proprietate uocis illius lassi, cum sola citra alias coniunctiones ponitur, est locutus. hic ueror non sola,sed cu uoce μυ iunocta est.Eo auicni consilio hanc particulam tametsi uocem habeat .in fine ii lius contextus reponendam duxi quoniam Aristoteles in fine libroru de Coelo
tio conducentia ex Ioanne Grammatico in praefatione in libros Aristotelis de Generatione & Corruptione huc tranyserenda iudicaui, cum ait: αM' ε δε
ω & quae sequuntur. Ex quibus Ioannis Grammatici uerbis habemus. uoces illax UUM. euo.quanqnam in fine libri positae sint,indicare tame aliquid sequi,& praeterea uocem sala antecedere; ut & in re nostra nunc conspici potest. per illa enim supra posita uerba. sermoni de Tragoedia finem imponit innuens alium sequi sermonem. qui ad Epopoeiam spectat. Quanquam ueror plurima afferri loca possent. In quibus simili prorsus locutione Philosophus utitur, is tamen,quem nos adduximus.quoniam in calce uoluminis de Coelo ponitur, &Ioanes Gramaticus in praefatione libri de Generatione & Corruptione animaduertit uim illius uocis tuti, ratione uocis alterius A. positae in primo libro de Ceneratione & Corruptione eorunde librorum seriem indicare. mihi uisus est caeteris omnibus esse praeseredus, proposito p nostro omni ex parte satisfacere.
t De narrativa vero, per numeros imitatione, quod i se is pie u
275쪽
Ie, non sicus ac in Tragoedijs actus, consistere debeant, pariter φ circa unam, mφ interm at φιe perfectam actionem verseri ,principio scilice medio Oiel constantem, a qua sinὀ, velut ab integro quopiam animuit, volaptas quaedam peculiaris pro iciscatur,omnino mani e Iu e L It b quod
birioriis istatu dissimiles ese debeant,quae quidem non intus tantum actoonis praebeant notitiam recessee eLTsed temporis unius,omnium sanὰ, qua cunque in eo tam circa unum,quam plures contingere, dem sicilicet modo, quo singula quaeque t inter se cui case euenit se habent. verbi causi: circa idem tempus navale bellum in Salamine , si inimis Carthaginensium in Sicilia, quae minime quidem in eundem exitum spectant: ita quoque t in squentiabus temporibus , dum alterum interdum poIἰ alterum Ν , quibus unus
Sermone de Tragoedia iam absoluto, de Epopoeia nuc pertractat: tuam esse dicit imitationem per metra narrado factam: in ea uero, leui ct in Tragoediis fabulas constituere oportere DRAMATI As, hoc est aptas in scenam deduci. aptae autem erunt , si personae
mutuo colhoquentes inducatitur, ut facit Homerus. Oportet item Epopoeiam unam actionem totam ct perfectam, PRINCIPIO. scis LICET, MEDIO, FINE QUE coNsTANTEM: hoc est magnitudi,
nem habentem exprimere. id autem sit totum, ct perfectum ideenim suntὶ item quid per magnitudinem intelligere debeamus, ita definitione Tragoediae iam explicatum est . Manifestum igitur est. quod Epopoeia unam integramque actionem imit ri debet, ut tan/quam animal unum totum propriam uoluptatem praebeat. Neve/ro quis existimet eam dictum enim est illam imitationem elle narrado factam historiae, quae itidem narrat. smilem esse, iccirco subiun git,ct non seniles historias co suetas esse sita enim ad uerbum uerba graeca se habentὶ quae nonnihil suppletido sunc in modum sunt ordinanda.& oportet imitationi per narratione metro non similes hi. storias esse consuetas,in quibus sane necessarium non est actionem unam exprimere,sed acta temporis unius, quaecunque circa unum, aut plura contigerunt explicare r quorum singula, ut sors tulit, se se habent ad invicem. Duplex autem in iis historiae conscribendae traditur ordo .alter enim ad ea respiciens,quae eodem tempore a diuersis sunt gesta narrat, exprimitque: alter uero res hominis unius ge/stas persequitur. Subiungit autem,quemadmodum enim eodem te
pore in salamina naualis pugna comitti fuit, in qua Xerses a Themi stocle deuictus est, ct in Sicilia Carthaginensu pugna, nihil ad unu
276쪽
exitum tendentes: ita quoque I in successivis temporibus interdit unum post aliud sit, ex quibus unus exitus non constituitur.
ANNOTATIONES. Huius contextus principium Paccius obscure admodum uertit. hunc igitur in modum apertius transferri debet. DE NARRATIVA AUTEM, ET ME TRO IMITATRIc E. Quo D FABULAS. Sic UT IN TRAGAE DIIS c ONSTITUERE DRAM A Tic As o p Ο R T E T . Sciendum autem est. Aristotelem per metrum heroicum carmen intelligere. nam supra dc Epopoeia loquens dixit: MUo--ου μι-κis: hoc est de imitatrice utcnte hexametro . nunc autem Epopoeiam alio modo describit.eam esse dicens imitatio. nem dramaticam.metro per narrationem factam. Qua autem ratione vop e-lam imitationem δηγημα Ἐκ ita appellet.superius est declaratum. id uero hoc loco ualet αγιμα viarii, quod in Tragoediae definitione δα--λι- t ως ἔπλα ,ἔχει et ar Oxλα. Haec clarius quam Paccius.hoc modo uerti possunt. UT SORS TULIT . INTER SE CONSE Q v v N T v R. Aristoteles libro secun
do de Rhetorica sub finem.aliud esse statuit. hoc poli hoc ab eo, quod est, hoc
per horicum ait: τ γαλ λεπι τουτο, ίς τουτο λωβ intin. sed de his superius dictum est.& πρ γάρ. Paccius in uersione prietermisit uoce mi, quae ENl M significat. praetermittenda ucror nullo modo erat. igitur uerba illa ita uertenda sunt. QSEMADMODvM EN IM. Item illud,tω τοῖς ε pεἱῆς xρο- . uertit I N SE QvENTIBUS TEMPORIBVS. quae uersio seruari quidem potest: nam uoci acn Iu .reddidit uoces has.I N S E Q v E N T I B VS . sed si uerbum deinceps ad datur. apertior erit lectio huc in modum: TEMPORIBUS DEIN c Eps IN SE QS ENTI BUS .Dubitare merito quis posset, quonam consilio Philoso phus nihil prorsus dixerit de genere ac actionis natura.quam Epopoeia debet imitari.cum in Tragoedia admonuerit illam scilicet circa actionem seriam . at que grauem uersari oportere. An, quod in Epopaia ita erat aperta,ut admo nitione non indigeret. PARTICULA .ctata v.
Id quod 'e poetarum non pauci eficere flent. Quamobrem, Fcmad
modum superius diximus,si id etiam prae taetreis druinus Homerus videri iure debet, quod bellum quidem alioqui principio, medis, Hel conflans; tum scribere minime esἱ aggressus quidem MI nimis magnu euaserum, aspadeo perceptu dificile exitimauit:vel ,si ad iustam magnitudinem perstrinxissit,inculcarum nimia varietate Murum. Nunc vero eius recte una tanta
xat partes reptallu bus in ea sei fidi s ψω eri sicuti nauium catagogo,
Gyb Epyodijs: quibus Poesm ipsem locupletissimam reddat.
277쪽
n ADII ET LON B. IN ARIST. LIB. EXPLANATIO.
Declarauit esse proprium Poeseos, unam tantum actionem com/plecti. unam autem dixit esse,cuius unus est finis, in quem caetera teγdunt. Imperitos nunc quosdam reprelaedit poetas, multiplices actiones, penitusque diuersas aistoricorum more uno uolumine Elaudentes. Homerum uero laudibus extollit, ct diuinum appellat, qui nedudiuersas actiones uno in poemate coniunxit sed neq; bellum, quod
sibi describendum proponit, quanquam principium, medium,ac sin
nem haberet, totum,atque integrum pertractare uoluit. Eius autem consili optimi rationem assert. nimis enim sinquit magnu esset uo/lumen id continens, nec facile tota illa scriptio memoria compre
hendi simulque inspici posset: quod in Pota scuti superius dictum
est in primis Aristoteles cauenaum esse iubet ducta nimirum a cor oribus admodum magnis similitudine. bd si totum troianumellum Homerus, congrua tame magnitudine complecti uoluisset, in aliud uiti uni lapsus fuisset. opus enim praetexuisset nimia rerum uarietate inculcatum. ueluti si pictor in angusta pagella plurimas diuertarum rerum figuras exprimere uellet, eas profecto inculcataς,ac
uisu perdissiciles facere opus esset: quod sane magnum est Picturae uitium. Homerus igitur,ut haec euitaret incommoda, partem illius actionis sibi proponit, uerbi causa, Achillis iram: qua perdurate multa Graeci mala perpessi sunt. ea uero ob Patrocli mortem restincta, uictoria Graeci potiti sunt. utitur deinde ipse multis epi diis,ut na. uium catalogo, cum sub finem secundi Iliados duces,ct naues recen
set: aliisque cpi diis, quibus Poesim suam distinguit.
ANNOTATIONES. Occurret aliquis. arguens Aristotelem tanquam sibi contrarium. quoniam in contextu superiore clixit poetam uersari circa unam actioncm integram,at
que persectati .habentem principium.medium.ac finem; hic uero dicit . quo dquanquam bellum troianum principium,& finem habucrit. tacite per extroma innuen ς & medium, totain tamen actionem illam non est Vsressu ς Homerus: quoniam uoluincn in nimia magnitudinem excreui stet . sed partem dumtaxat est persecutus.ista igitur actio non erit tota & perfecta cuius tamen oppositum fieri oportere supra dictum est. Haec obiectio dilui sic potest. quoid cum poeta actionem aliquam sibi imitandam proponit. totam atque integram perficere debet, eamque nrincipium, medium.& finem habere oportet: quae ominnia in parte troiam belli uerbi gratia ab initio ira: Achilli . ad finem usque belli reperiuntur. unde Homerus actionem illam totam .atque integram, quae ex Achillis ira dependet. habens principium.medium. & fine, perficit & absoluit. quocirca in Iliados initio eropono.quid in sequentibuς erat dicturus. inquit:
Alia quoque occurrit dubitatio quoniam Caesarem videmus breui admodum uolumine
278쪽
DE POETIc A co MMENTARII. ara uolumine tot claras actiones. lucide, aperteqi perstringere: quid igitur obest. quin idem a poeta fieri possit 3 nam si Caesaris uerba metro essent adstricta ide. quod & nunc oratione soluta faciunt. praestarent. Si praeterea recte fecit Home. rus.partem duntaxat Troiani belli describens.ne.ut inquit Aristoteles . eius uolumen.si totum aggressus esset.nimium excresceret. cur modicam adeo' sibi parte proposuic, ut multis eam egressionibus resarcire cogeretur. s modo iustam magnitudine habere deberet non ne longe melius secisset, si loco dio rescio. num plus actionis illius expressisset uidetur enim Homerus, ut uitium unum euitaret . prolixitate inquam, in oppositum incidi sie: quoniam tam modicam
sibi parte proposuit,ut hinc inde petitis ad illa augendam epis iis uti coactus
fuerit. His ita satisfieri posse putamus. historici .ac poetae dispar ad modu esse propositum cum enim Poesis quaedam ueluti pictitra sit quas exprimit actiones uerbis.easdem perinde ac coloribus pingere instituit:historicus autem quae gesta sunt.breuiter narrat . aliud igitur est, si dicatur Hector ab Achille cominus interficitur; aliud ueror. si tota illa pugna uerbis ueluti pictura quaedam ob oculos ponatur. primum breui admodum sermone absoluitur,secundum nisi multis fieri non potest. Nihil igitur mirum. si multa breui sermone perstriniit historicus.quod poeta nequit essicere.quare si tantam sibi poeta.quantam hii loricus actionem scribendam sibi proponeret.in i minusum sanet poetae opus ex cresceret: quod historico non contingit. Quod ueror secundo loco dicebatur. Homerum rectius secisse.si egressionum loco tantundem actionis substituisset: id omnino negandum est. nam cum poetae propositum sit, quam amplectitur
actionem, omnibus eam ornamentis sulcire.egressionibus ueror mirum in modum rem exornet.& rem a re disterminet ac seiungat.iure factum fuit . ut actio episediorum interuentu pulchrior ac perspicua magis appareret. no enim poetae munus est aridὰ ac ieiunet rex exprimere, sed ornate, ac expoliter eas ou
culos ponere. si igitur ab initio Troiani belli exorsus esset Homerus. & partes singulas actionis illi ut egressionibus.ut res postulabat, exornasset, opus pros cto in immensium excreuisset. Quanta aute diuini huius praecepti utilitas sit.
hinc dignosci potest . quoniam illa belli pars quae ab Homero est praetermi ssa.
si rem ab ovo incoepisset.exornatione in Gigui siet. nuc uero principio belli Troiani ueluti epi dici Homerus cum personam inducit, quae illud narrat.utitur:& ita eo aliam sui operis pancm exornat; ut ex Iliados tertio deprehendi potest sic & nos quod exornatione indigeret. eo laquam ornameto ad alia operis partem si praeceptum Aristotelis seruabimus expoliendam utemur: & res uniuersa ac tota in aperto fiet tot ornamcntis reserta, ut pulchrius nihil excogitari possit. Aristoteles tamen tantum dixit non esse ab initio inchoandum . ne nimium opus exurgat: taciter innuens, oportere poetam singulis quibusdaeartibus epis ia instrere quibuς opus excrescere necesse est. t rivi P
' est διαλαμβανa uia πιααν. Duae uoco in hac parte dissicultatem faciunt: altera est αἰ is . hoc est ipsoru altera est cir . id est bis. Ut autem clarius omnia intelligantur, primit m ad uerbuin graeca uerba in latinum uertemus deinde cur uerba duo dissicultatem eisciant ostendemus. uerba igitur hunc in modum cono
uertenda sunt. N UNc vERS p ARTEM v NAM cv Μ AccEPERIT. EPIS ODIIS v Tl TvR IPSORUM M ULTIS, UT N A v I vm c A TALOGO, ET ALIIS EPIS ODIIS BIS DIDvclT POESIM . In hac uerborum serie quid referat,aut cui proposito coducat uox I P S Ο R U M, non apparet.quid
quoque uerbum B I S.hoc loco significetinon planet constation enim bis episodiorum interuentu diducitur Poesis, sed partem longe maiorem in P si lita mica occupant epis i quim fabula. Vetus tralatio non agnoscit uerbum Gis
279쪽
Hs7. Paccitis autem uocem illam uertit E A.ac si graecae non sed αυτῆς lege retur. uerbum autem c tr. id est Bis. in antiqua tralatione exprimitur: at Pa cius loco uocis illiu ς ponit a V I B U S ueluti si graece non sit, sed ei et legeretur. exemplaria fere omnia. quae nou nacti sumus uulgatam lectionem habent.A bitror autem uerbum illud avis. esse penitus deprauatum: quare, uel expungedum.ut uetus tralatio fecit,uel si minorem immutati nem iacere uelimu . ut Paccius fecit.in inclius reformandum .legendum qi αυτῆς loco M F. hoc est ip-λ .scilicet partes. Quod ad aliud uerbum spectat. si non isse sed ole legatur. res est aperta. nec indiget explanatione noltra. sensus enim esset. poetam non solii catalogo nauium.sed etiarn aliis episodus uti.quibuς Poelim exauget. at si legatur sic dissicilior multo est explanatio: quam tamen partem in hunc modum explanarem. isi: δαλ 1 tamet πο,αν hoc est,& secundum propriam actionem.& secundum Episodia.
alij uero circa virum ua uni, tempus 9 duntaxas unum i re faritur scd actionem 1 multim librem con lituunt: premadmodum qui prica, Iliadem paruam confripsit. I rum enimuero Ilias simul, arque Od sca uua tantum Tragoedia, duabus ad Jummum claudi possunt: contra prica no nisi pluribus uni pa . ua Ilias ex ocIo amplius con Di visunt morum iudicum Philodicus, opto mus Euryp lusi mendicatio, La. curua, Dj cxcidium,Rc ditius moni Udes.
Aristoteles hac in parte reIi quos epici munus ignorasse demonstrat: unius enim uiri res gestas, ct quae uno teporis spatio coligere, ct actione una, multi membro uidelicet, sunt persecuti. quod cxcplo poetae,qui Cyprica.& paruam Iliadem conscripsi, declarat: quae poemata interiere. Verum enim uero tanta est in Homeri scriptionibus unitas actionis, quam imitatur,ut ex duobus illis uoluminibus, Iliade scilicet.& Odyssea unica sat Tragoedia, nimirum ex interitu Patrocli Ilii excidium: aut duae solae, priori iam dictae aliam addendo. scilicet reditum Vlysiis, cum procorum interitu. Ex cypriis uero inquit ni ultae,ct ex parva Iliade plures quam Octo recenset.
Potest hic cotextus alia itide interpretatione recipere.ut scilicet ex alterutra. Iliade inquam aut Odyssea separatim una fiat Tragoedia Cum uero dicit D v Anus AD S v M M v M: hoc baiaria intelligi potet . uel quod ex utrolibet uotu. mineae
280쪽
D E P o ET rc A c o Μ M E N T A R II. assmine duae fieri possunt, uel ex altero tantum .puta ex Iliade: quod magis ueruexistimo. nam in Odysica minime depreheduntur argumenta duo Tragoediae accommodata.ut in Iliade nempe Patrocli mors. item & Hectoris. Κ πιακὴ
ea tractatio.de qua nunc Aristoteles agit: cum praesertim ex suprascripto Pausaniae loco alium itidem ab Homero poetam so ucrum Herodotus dicit Iliadem paruam scripsisse appareat. Tragoediae. quae ex parva Iliade descriptae fuero.sunt hae.Armorum iudicium. de qua Tragoedia nihil ut opinor reperitur. Philoctetes quam Sophocles scripsit. Neoptolemus, quam Theoptulus fecit. auctore Athenaeo libro. XI ii . Eurypylus de qua Cicero in Tusculanis quaestionibu et meminit. P rciχλ. id est Emendicatio, de qua nihil, sicuti nec de Lacaena, repe ritur. Ilii excidium. quae Achatis Argivi Tragoedia suisse perhibetur ab Ath naeo. Xl I I l. libro. Troas,quam scripsi Euripides. oplus uero,& Sinon. nec extant.nec cuius extiterint nouimus. sed haec ad Aristotelis sensum percipiendum nihil .aut parum conserre uidentur: quocirca in curiosoru gratia haec di cta sint. Dubitatur.quonam pacto ex Oayssea. Iliadeue una fieri possit Tra foedia.quoniam actio.quam epici imitantur,temporis spatio no urgetur: itaq; multorum annorum esse potest. Tragoedia ueror dici unius . aut paulo pluris actionem imitatur.Respondetur,primum quidem epica epi dia reiici eda esse. cum ab epicis pertractatam actionem in Tragoediam redigere uolumus.alial. uel etiam eadem mutata tamen, & proposito accommodata, illi admouenda. fabulam deinde non idem principium in Tragoedia ac in Epopoeia, sed proximius fini habere oportet. interuentu autcm episodii principium quoque epi cae actionis explicari debet. tota igitur Epopoeiae fabula in Tragoedia explicabitur sed eius pars erit extra fabulam. hoc est extra actionem.quae in scena agitur. ut supra declaratum est de Oedipode: pars uero,quae tamen tota, ac integra raotione habita Tragoediae dicetur.agendo explicabitur. haec autem maior esse nodebet, qua quod unius diei spatio plus minusue perfici possit.Uerum quoniain Ilia e.atque Odyssea omnia finem unum respicere uidentur,propterea dixit
Tragoediam unam.aut duas tantum illa uolumina continere. Non exorditur autem Homerus ab ovo actionis. quam pertractat, non ut euitet, ne similis historico esse uideatur.sed ne nimis opus excrescat quonia fabulae pars quaeq; epi diis i poeta qua re ab oratore plurimu disterminaturaexornacia est. Ex actio ne.qua in Aeneade Uirgilius imitatur. duae Tragoediae cofici possunt: altera ex epilodio in. i m l .ubi Didonis amor exprimitur altera ex fabula deTumi nece.