장음표시 사용
111쪽
Plin. Imat. n. 36, I, 1. per suetus gaevissimam rerum naturae partem hue iliueque portantur iuga. 37, 6, 22. veri fulgorseau inde Oariat et plus hue illucque spargit. . Senec. do Benet. 1, 6, 4. sed iam ista sidera huo et illa di oet Delocitas ava. Cons. Corsius ad Lucan. 3, 150.
5. Eodem modo haec nomina coniunguntur per particulas disiunctivas uel, Ge.
Seneo. Νat. quaest. 2, 11. cuius torrao positiones hue suι silo versae magna ad acris temperiem momenta sunt. Terenti Ande. I, 5, 31. dum in dubio eat animus, paullo in mento hue .el illae impellitur. Celaiis 7, 7, a. mobilia, gimia atque digito hue Mel illve impelluntur. Colaus 6, 6, M. sed hue iuueve sine ratione moveatur. 7, 18. p. 456. eorpus hue iuueve convergum. 7, 3. aed ut haec ipsa foriuna hue illuere diseernit, eis mediet partium eat, eniti ad roperiendam sanitatem.
6. Etiam sum tum copulant haec vocabula, ubi Germani bald du bald dorthin.
Cie. de Divin. 1, 53, 120. eademque eraeit in avibus disina mens, ut tum hue, tum illue volant alites.
T. Poetae dicunt huc et Dic. Pro sales scriptores id non imitati sunt.
Morat. Epod. 4, z. videsne - M ora vertat hue et hvo euntium tiberrima indi alio.
8. A loco transfertur notio directae actionis ad remita, ut huc significet ad hanc rem, ad hoc: qua tu dictione metaphorae amplior campus aperitur. Praecipuum locum in eo obtinent Verba addendi, accedendi. Sed quod in aliis loci vocabulis nobis observandum est, etiam hvic pro pronomiue magis definito positum ad rem resectur vel ad pol Ionam ante dictam: de quo usu vide Vechner. II ello nolo. p. 237. Staveren . et Bremium ad Cornet. Ages. 8, 2. Kriletium ad Sallust. Cat. 5, 2.
Terent. Εun. 1. 2, 78. nempe omnia haec nunc verba hue e deum denique. Cic. de Amio. 18, 66. aeoedat hue suavitas Da dam oportet sermonum. de Nat. d. 2, 39, 98. adde hue fontium gelidas 'peremnitores. Paradox. R I, 22. nihil hue addi potest, quo magia uirtus sit, nihil demi, tit virtutis nomen relinquatur. Ita seribondum ost, non huier codd. nonnulli praebent hie. Caes. n. civ. 1, 56. multa Iuo minora navigia addunt, ut ipsa
112쪽
misitudine nostra classis terreatur. Stat. Silv. 2, 7, M. Atio eastae titulum demsque Pollas itieunda dabis alloquutione. Ita omnes codd. Est hue dabis idem, quod: ad haec adiicisa consolationem. Singulari modo componitur Verbum proviso apud Terent. Eun. 3, 1, 4. hue proviso, ut, ubi tempus siet, deducam. Ad. . 1, 6, 1. ego huc ad hoe proviso quam mor virginem aecersant. Stat. Thλ' 10, 181. haud laeti aeque huc crevisae dolenter.
Ex vulgari usu, ut videtur, Celsus 1, 19, 21. rubrum quoque
emplastrum, quod ephesivm Nocatur, huc optum est. i. e. daau Passend. Terent. Ande. 2, 3, 12. ut ab illa exeludari hue coneludar. i. e. in has Philumenae nuptias. Cornet. Ages. 8, 2. quod ei usu venit, quum - in aeta eum suis aecubuisset, sine ullo tecto, stratumque haberet tale, ut terra tecta esset tiramentis, neque huc amplius quam pellis erat inieeta. i. e. in his, supra haec, daraus Sed haec loquutio non elegantiam Cornelii, sed x Contioris aevi negligentiam ostendit.
9. In qua translatione nata est formula huc - ut Pro EO - ut, de rebus ad aliquem eventum promotis: hin diass. .
Cic. in Catil. 2, 2, 4. rem hue deduxi, ut tum palam pugn- ' re. ponetis, quum hostem aperte videretis. Caea. B. civ. 1, 62. Cie. P. CoeI. 20, 47. huo unius mulieris libidinem esse prolapsam ut ea non modo solitudinem ac tenebras non quaeriat eis. Taeit. Ann. 3, M. Taefarinas hue arrogantias venerat, ut Ieg tos ad Tiberium mitteret. Divoma est ratio apud Tacit. Ann. 4, 41. Me serit, ut I berium ad intam proeul Roma amoenia loeis degendam im pelleret.' ut alia huius generis adverbia, etiam huc cum genitivo construitur, quemadmodum Tacitus in loco modo allato dixit: huc arrogantias: Val. Max. 8, 1. Ext. 6. Duc deductum necessitatis, ut abiicere se tam suppliciter - cogeretur. Haec Vero loquutio recentioris est aetatis. Exemplum, in quo loci nomen additum sit, 'non invenio. Nam quod afferunt Terent. Andr. l. 1, 43. ex Andro commigraost huc oiciniae r reiicitur et testi
moniis Nonii Marcelli 0, 7. et Prisciani p. 1101. et libris scriptis, qui exhibent Utic piciniae. Antiqua aulem consuetudo, qua verbalia nomina pro verbis posita cum
113쪽
adverbiis iungebantur, etiam fmc attigit. Terent. Evn.4,4, 4. quid huc tibi reditio est.') Nihil frequentius est quam commutatio verborum huc, huic. hunc, hinc. Vid. critici ad Caes. B. civ. 1, 39. ad Cic. p. Cluent. 2, 6. Cortius ad Lucan.
Quae de hicine diximus p. 83. etiam ad hucine perlinent. En in errogativa forma, cuius exempla 'On
multa exstare, nemo mirahitur. Scribitur recte per unam c: de qua re vide IIICINE.
Cic. in Verr. 5, 63, 163. hueine tandem omnia reciderunt, ut elais romanus in oppido foederatorum ab eo, pii beneseis populi romani fasces et secures haberet, deligatus in foro Dirgis eaed retur Z Εx tino libro Lngoninrsini assertur humer quotl male conformutum non appellaverim, sed inusitatum ot non elegans. Sallust. Ilig. 14, 9. hueine, Micipsa paleν, beneseia evasere, uti Ptem tu porem cum tib is regnique partieipem I eisti , is potissimum sιirpis tuae extinetor sit I
HucVs E. quod est usque huc, ad hune usque i eum vel ad hoc tempus, compositum videtur esse Irecentiori tempore, nec habemus autiquiorem Plinio te ustem. Cicero uuo in loco dixit inde vixque, de quo infra dicemus, et semel etiarn usque Aline. Quo quidem rarus huius compositionis usus demonstratur. Vsque adhuc et Tereutius et Cicero dixerunt. Vt vero vocabula huc uxque in unum coniungamus, iubet nos et posterioris aetatis mos, suo duo vocabula uni accent iii plerumque submitti solebant, et similia exempla pronominum hactenus, quU Pter, alia. ' , .
Plin. IIIst. n. 6, 29, 34. hueusque Sesostris exercitum duxit 26, 4, 9. mirum esset pros to Meusque proueetum creduluater
antiquorum saluberrimis ortam initiist, si in ulla re modum hvmn-na ingenia Novissent, atque non hane ipsam mediainam ab Aseis yiada reperiam suo loco probaturi essemua e clam uum magoaeliam. Mamertin. Paneg. Maxim. 12. quo sola mortem suam hu-- qua remoratua eat. Genethl. Μ' tua. 18. siem hucusque fecisιis.
114쪽
Gmit. Aet. IulIan. 17. huevsque non frustra viristL Eumen. Geat. aeti M. Bibraeis quidem hucusque dicta est Iulia, Pota,
Florentia. Paneg. Constantin. 19. sed quid ego hveusque loeularia pFuneg. Constant in. 14. studium et humavitas iva hortata est, imperator, hucusque, ut exultatio nostra verbis illud traderet. Apud Petronium in Sat. 26. legitur: amicimur ergo diligenter, obliti omnium malorum, et Gitona , libentissime seruile o elum tuentem, Uygve hoe, iubemus in balneo sequi. quod Seli R erus et reliqui explicant usque ad Iloc tempus sive liurnaqtre. At hoc modo nemo loquitur. Corrupta enim suut verba, de quibus iterum dicturi sumus In voc. IX.
HVI exclamatio est animi vehementius commoli, quem ipsa natura docuit hvuc sonum edere. 1. Ita clam it, qui re magna et mirifica obstupefactus admirationem suam exprimit. Interdum cum admirutione coniuncta est miseratio et indignatio. verba Terentii Eun. Φ, 7, 35. docent, quomodo disserat hviab hem: in eo enim maior apparet animi commotio vehementiorque allectus.
Terent. Pliomi. 3, 3, 25. triginta minae)l huis peream est. Plaut. Pera. 5, 2, 25. hui, babael baiatice te intulisti et faeete. Teue. I, 1, 7. quot illis iracundiae suntl quot sunt perelamanda r di ιostrum sdem: habui. Ita editio prima. Nec dubito,
quin restituendum sit antiquum nomen: quot sunt periclamenta, di, vostram fidem, huis Qui substantiva in mentum sormata, sappB non nisi uno DXomplo comprobata, e gnoscere velit, adeat Guntheri Latinit. restitui. P. 2. p. 1029. Perieulari, ex quo ructum est periclamentum , usurpavit Cato. Terent. II eaut. I, I, 40. Chremes rastros Datria allevans rhui, tam graves hos, quaeso. 3, I, 71. hui, quantum fenestram ad nequitiam patefeceris 1 Cic. iid Att. 5, 11. huis totiesne me litteras dedisse Romam, quum ad te nullas darem 2 i. o et ei liste honnte ith so Ut nach Rom gehrciben, ohne an dith Eusehreiben' Miratur ipse de sua negligentia. 13, 21. hui, quamdiu de nugis. Etiam non aliis verbis additis animi admirationem designat. Terent. Ad. 2, 2. 8. ubi Betilleius cum Faemo hunc vocum haud
recte Syro tribuit. Ad. 3, 3, 57.
115쪽
2. Ηino st, ut haec particula proprium locum i veniat in interrogatione de re pene incredibili facta.
Terent. Andr. 3, 1, 16. hvi, tam cito p Eun. 2, 1, 17. PH. Tandem non ego illa caTeam, si sit opus, vel totum triduum. PA.
mil universum triduum I vide, quid agas. Heaut. 3, 3, huis dubium id esι78. Ironiae inservit, ubi alienam sententiam retia eientes miramur id, quod dictum erat.
Terent. Phorm. 2, 1, 72. hui, dixti pulehre, siquidem qui quam crederet te vivo. Heaut. 4, 5, 28. hui, tardus ea. quihua verbis Syrua non vult Chremetem obiurgare, quod non d euit servum, sed, ut bene vidit Calphurnius, dicit haee ver ba eum servili geatu. Editorea quidam aeripserunt vah.
4. Donatus quum ad Terent. Εun. 4, 7, 35. annotasset: hui. hem, et cetera huiuδmodi generis, sanniae εunt aduerStia eos, quibus irascimur: grammatici huic particulae tribuerunt vim irae signis canclae. Altamen quae asserunt eXempla, sunt illa Ciceronis, quae nos supra posuimus et ex Epist. ad Att. 6, 6. Oiduum sermones: hui fruirem relisuit. ubi tantummodo homines dicuntur mirati esse vel cum quadam indignatione, vel cum miseratione. Terentii autem verba loquitur Thraso, obstupefactus de re vix credibili, cum irrisi ne quadam. Germani dicunt ho ho.
5. In Terent. Phorm. 4, 8, 58. olim legebatur Oilhui I Nunc vero ex Benileii emendatione Oiei.
Incipio ab eo, quod in particula IAM primum oculis se offert, num i littera consonans sit, an Vocatis. Poetae enim iam post vocalem ponere solebant nullo hiatu aperto, veluti Tibullus dixit pidi iam tu oenem, et saepe et iam pro spondeo posuerunt. Virgil. Εcl. 1, 83. Ge. 2, 542. Saepius tamen, vel, ut Lingius in Quaest. Plaul. p. 63. affirmat, semper nunc iam tribus syllabis usurpatur a comicis. Vid. Scaliger de Caus. lat. ling. 1, 12. Massius de Senar. 10. p. 132. Bentiet. ad Terent. Andr. 1, 1, 144. nec desunt exempla simplicis iam bisyllabi. Vd. Plaut. Most. 1, 4, 24. Num quum antiquissimae linguae una littera i fuisset, fieri t meu poterat, ut obliquata pronuntiatione vocalis in con-
116쪽
sonantis sonum transiret et in quibusdam voeabulis ambiguum usum haberet. Cons. Schnoideri Grammat. 1. p. 285. Quare praetermittenda erit opinio Palmeri, qui in Spici leg. p. 747. Grater. ne, ut ait, invitis Musis
iam in duas syllabas distraheretur, scribendum esse existimabat iame, quemadmodum veteres diXissent name.
Syllaba am, quam Lindem annus de Adverbio 3. p. 7. indefinitum adverbium appellat, aliis videtur esse accusativus, sicuti multa adverbia in formandis nominibus
adhibita sint. Id negavit Selimidius in libro de Ρronomine p. 89. et 96. , ubi contendit seminini generis formas adiectivorum aut raro, aut numquam induisse adverbiorum naturam: quare ipse ad eam opinionem refugit, ut in iam, tam et quae sunt similia, dativos pronominum obsoletos agnosci debore dicat: in Gothorum enim lingua et in lithuana dativum exprimi terminatione amma et am, eamdemque formam etiam latinae linguae propriam olim fuisse, sed in paucis tantum a verbiis servatam esse. Neque aliter Widi nexus de Casibus p. 211. At ut am dativum latinum olim suisse ce seamus, prosecto necessum erit, ut analogia in ipsa lingua latina non Prorsus desideretur: alioquin frustra quaeremus vestigia in linguis alienis. Formationea enim similes et aequales saepe in multis linguis reperiuntur,
quae nisi analogiam legitimam habent, singulari exemplo non poterit novum genus constitui. Dativi formae 1llius nulla indicia apparent in latina lingua, et si quis
eum Seheidio dicat tam esse decurtatum tamia, eo non demonstrabit, latinae linguae esse dativum in ama se mandum. Ego quidem ita de hac re sentio. Adve hia, quae rerum conditionem et qualitatem si nificant, ipsa formantur suo modo, sed saepe in similitudinem
nominum. Quare terminationes um, am, im quum a usativos esse dixero, adverbiales terminationes in modum accusativi formatas intellexero. Sic dicuntur palam, Clam, Pemeram, tiam, quum, nam, in qui-
Dus omnibus recte statuimus iam esse adverbialem ter
minationem in modum accusativi sactam.
Fundamentum significationis quaeramus in syllabai,.quae eadem apparet in is, idem, ibi, Da. Haeo omnia habent vim definitivam, quae in se recipit relativam eam rationem, qua aliquid ad praedicatum ita
refertur, ut verba is - qui, ibi - ubi totum iudicium
117쪽
exprimant Est igitur in verbis tam, ram, quam eadem
ratio, quae inter Pronomi ua demonstrativa et relativa itii ercedit. Nec haerebimus cum Lindem anno in eo, is uod tum definitivam et demonstrativam potestatem habere videatur. Scilicet non ex indefinitis partihus i etiam conssalum eSt, ut ille existimavit. Verae autem originis vestigia iam Martinius cognoverat, quum in Lexico p. 2. iam comporteret cum pronomine is, et ex imortum esse diceret. Reliqui grammati ei olim radicem in hebraico nomine dici quaesivere, nunc in sanscriti-
eae linguae primordiis indagasse sibi visi sunt. Nobis
salis erit germina latinae stirpis cognovisse. Ium igitur non tempus proprie significat, nec tempus praesens. quod notatur vocabulo nunc, sed distincte et exacte designat rem demoustralione definitiva,
quemadmodum dicitur hoc iam, ubi Germani recta quasi via ad rem in eadem linea positam procedentes si eunt dies gera de vel dies eben. Ita rutio, quae inter verba tam , quam, iam intercedit, explicari potest
verbis eo mo , quo modo, ipso hoc sive illo modo. Sed usu factum est, ut iam maXimopere referretur ad tempus, idque vel ipsum vel cum alio tempore comparatum distinctius designaretur: qua in definitione Geomani utuntur etiam verbis eben, geruile. Nec hoc fugit antiquos grammaticos. Nam Donatus docuit iam significare praecise tempus: eumque sequutus est in
falsa quidem ratiocinatione Cortius ad Sallust. Cat. 2, 2. Expositionem etiamsi nos possimus incipere ab iis, quae ad qualescumque res distincte designandas altinent, tamen quum ratio temporis distinguendi praevaleat, eam primo loco illustremus. Nam in omnibus partibus unum apparet significationis fundamentum, nec iam est particula tempori propria, ut multi olim opinabantur. Critici vero, qui ubique unam temporis notionem
tenebaut, eamqtie saepe non cum reliquis verbis congruere viderant, eo demum confugerunt, ut decernerent particulam iam eleganter abundare. Ita etiam censuit Elchstadius in Quaestione tertia de Flaviani testimonii authentia p. 6. ussereus Terent. Heaut. 4, 8, 1. et Tacit. German. 45. Nec mirabimur antiquos grammaticos . qui huic particulae modo velocitalis svid. Ηonat. ad Torent. Heaut. 4, 6, 18.) modo tarditatis sad Andr. 1, 2, 19.) notionem tribuerunt. Nemo eorum enim perspexit primitivam vocabuli naturam.
118쪽
Hemogi , qui ad Saunsti Cat. 7, 4. de digeri ne parti cularum iam et nunc disputavit, vereor ne doctis verbis nihil dixisse videatur. Wa erus in Quaest. Virgil. 24. p. 489. sedulo collegit exempla.
L 1. Resertur iam ad tempus, et certum Punctum temporis, in quo aliquid sit aut factum est, ita designat
ex ullus temporis ratione, ut dicatur eo ipso tempore, Suo tempore: eben, eben. dann. Quare poetae iam tum tulerdum pro simplici tum usurparunt, et diXerunt iamque adeor de quo vide Tom. 1. p. 146. Iam fere significare eben nun , demonstravi Tom. 2. P. 694.Liv. 24, 47, 1. tum demum hostes exeitati sunt iam et imbre e quiescente et propingua luee. Horat. Art. poet. Ibg. reddere qui uoees iam seit puer et pede eerto signat humum, gestit paribus eoiludere. i. e. der eben xu spretaen weifar quod idem ac tum quidem, quum. Cic. Brut. 46, DI. id tu, Brute, iam intelliges, quum in Galliam veneris. i. e. daa wirat du- besummi
Ge. p. Arcti. 5, II. sed quoniam e sua nofi ius ciuitatis e-- fmmae , ae tantummodo indicat, eum, qui sit eensus, ita ae iam rum gessisse pro eive etc. Sallust. Cat. 18, 3. iam tum non consulibus modo, sed plerisque senator ire perniciem maehinabantur. ubi haud bene reddes schon damatae est eben damala. Nirgil. Aen. I, 736. patriis sed non et stius arvis eontentus, Iate iam tum ditione premebat Sarraatis populas. 7, MI. panditantino Helicona, deae, eant que movete , - quibus Itala iam tum floruerit terra alma viris. 8, 349. Tacit. Agr. 45. una adhue victoria Carus Metiva censebatur: et intra Abanam areem sententia Messalini strepebal: et Massa Baebius iam tum retis erat. Mi qui reddunt damata sinon, subtilitatem substruunt fessam.
2. Id praesertim apparet in conditionata sententia, ubi praemisso si vel ubi vel ut in apodosi ponitur iam: Germani dicunt da in bestinime. Quod ego cur ad tempus retulerim, efficitur ea ratione, quae conditioni cum
tempore communis est. Terent. Andr. 5, 1, 6. vide, quam iniquus sis prae cludis r dum id e eius quod eupis, neque modum benignitatis neque quid me ores cogi es. Nam si eogites, remittas iam me onerare iniuriis. Ge. de OT. 3, 19, M. at vero si quia volverit animi sui eomplia. eatam notionem molvere, iam se ipse doceat, eum virum bonum
osse, qui prosit, quibus possit. in Catil. I, 8, 21. at si Me idem huic adoleaeenti optimo P. Sextio - disissem, iam mihi eo uti
119쪽
hoe ἰpso in templo iure optimo senatus vim et manvs tatulisset. de Leg. 1, 12, 34. quodsi interesse quinium tantulummodo potuerit, iam amisitiae nomen oeciderit. vhi errant, qui iam ali iecerunt. Liv. 29, 27, 8. si iubeat eo dirigi, iam inportu fore omnem elassem. Cic. Briit. II, 68. id muta, quod tum iIle non potuit et adde numeros et ut aptior sit oratio, ipua verba eompone et quasi eoagmenta , quod ne Grasci quidem veteres faetitaverunιr iam Neminem antepones Catoni. sed cons. n. s. Sallust. 12, 17. si paullulum modo vos languere viderint, iam omnes feroces aderunt. Lactant. 6, 2, 3. do Ira Dei 23, 14. de Opis. Det 4. 10. Litean. I, M. quodsi non alium venturo fatia Neroni invenere viam magnoque a terna pararitur regna deis -, iuri nihil, superi, querimur. Ge. Tere. 3, 94, 220. tibi enim semel ab annonae ratione et ab aratorum MoIuntate res ad Praetoris libidinem translata . est. non est iam in lege atque in oracio, sed in voluntate hominum atque avaritia positus modiis oeytimandi. Liv. 6, 32, 8. et titsemel inelinarit pugna, iam intolerabilis remana Dis erat.
3. Hoc iisn et ficitur, tit iam affirmandae rei in se viat et signifieol rem seri vel foro suo tempore certo:
sicuti ita verbis Ciceronis modo allatis reddi potest dunnge Os.
Terent. And. 4, 5, 17. simul arbitror, iam esse aliquem ami eum et defensorem ei. Ovid. Heroid. 18, 15. Felix i, littera, dixit iam tibi formosam porriget illa manum.
4. Vsurpatur iam in denotando eodem temporis Iuncio, in quod duae res incidunt una. Quemadmo-um iam sum, quod etiam sub hac ratione reddi potest ebendam uti, gera de damula, pro simul ponitur. Id
refertur ad res quoque, ut duas res dicamus in uno tempore certo apparere, aut rem eamdem certo indicio
recognosci. Cie. p. Cluent. 28, 107. qui omnes is iudieiis publieis iam tum flarente republiea sorverunt. Plin. Epist. 6, 6, 6. hine i. e. ob salubritatem regionis vin-lao senes multos uideas, avos proauosque iam iuvenum. II est: videas avos vivere una eum iuvenibus. Tibul I. I, 4, 33. Oidi iam iuvenem, premeret quum serior asstas moerentem stultos praeteriisse dies. ubi nee verba vidi iam coniungenda sunt. nec intelligenda serior aetas senectutis, sed iuventutis e nee stulti diea sunt, qui biis iuvenes amoribus non inserviunt, aed in quibus umore laurinitur. Dicit enim poeta :
120쪽
vidὲ ego eumdem Iuvenem, i. e. quem iuvenem vidὲ, vidi etiam, quum iuventutia serius tempus instaret, moerere, quod iuvenilia aetatis gaudia ubsumpta fuissent, nee Iiceret visere extremae nequitiae, ut ait Propertius.
5. Nec aliter, quando aliquid factum esse dicitur postquam aliud quid factum esset, G transitus rerum, non mediis interiectis, indicetur certus.
Plauti Teuc. 3, 2, 14. heus tu, iam, postquam in urbem erebro commoveo , dieax sum factus. QuintiL 4, 3, 2. quod quidem
natum ab Oetentatione declamatoria, iam in Drum venit, postquam agere caussas non ad utilitatem litigatorum, sed ad patronorum iaciationem repertum est.
6. Ponitur eadem de caussa iam, ubi res dicuntur certo evenire vel eventurae esse, si quid antea sactum sit. Germani etiam de his loquuntur dana hestinimi. Uaee vero significatio iis sententiis propria est, in quibus per imperativum aut per coniunctivum id fieri iubetur. quod si factum est, certo Secum fert eventum. Grammatici hoc referre solent ad celerem subitumve eventum, quod non omnibus locis aptum erit. Neces- silas enim non semper in temporis continuitate, sed inconditionis potestale cernitur.
Terent. Eran. 1, 2, 25. aeeede ad ignem hune, iam ealeares pluaamia. Cie. Tusc. 4, 24, 54. remove perturbationes maximeque is eundiam r iam eidebuntur monstra dicere Stoici . in Vere. RM, 151. da mihi hoer iam tibi maximam partem defensionem praecideris. Lis. 6, 15, 10. Liv. 2, 29, 11. agedum, inquit, dietatorem, a quo promeatis
non est, ereemus. Iam hie, quo nune omnia ardent, eontieeseet furor. Cic. de Ilaruap. resp. 25 , M. tollatur haee e eivitate diuordia. Iam omnes leti, qui portenduntur, metus eaestinguentur.
7. Scilicet id, quod nullo interiecto temporis intervallo, sed illico sive statim seri vel suturum esse dicitur, necessitate regitur, quae ipsa in celeritate eventus apparet. Quare potest ea distincta designatione indicari. ita Graeci δὴ adiungunt imperativis.
PIaut. Aul. I, 2, 25. Oeelude stis fores ambobus pessivis r iam ego hic ero. Terent. Eun. 4, 6, 26. omitter ἱam adero. Neaut. 4, 6, 18. bono animo est iam orgentum ad eam deferes, quod ei ea pollieitus. ubi vide Donatum et Uestertiov. ad Andr. 1, 1, 144. IIorat. Sat. I, 1, 16. iam faeiam quod uoltis. Plaut. Asin. I,