Ferdinandi Handii Tursellinus, seu De particulis Latinis commentarii

발행: 1836년

분량: 677페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

221쪽

216 ILLORSU. ILLUC.

2. Opponitur huc. Cons. p. 105. ubi notatur Sene

cae usus. Plaut. Pera. 4, 4, 26. To. Iin' hue voeem p io. Ego illo

accessero. φ

Senec. Nat. quaese. II, 1. positiones hue aut illo versae.

S. De rebus, loci notione translata, pro ad illud.

Caes. Beli. gall. 4. II. haec omnia Caesar eodem illo pertianere arbitrabatur. Vlpian. in Dig. 47, 10, 7, 2. praeterea illo spectat, dici certum de iniuria, quam passus quis sit, ut ex qualitate iniuriae sciamus, an in patronum liberto reddendum sit -- ivriarum iudicium. Claudius Imp. in Orat. apud Gruterum p. 502. aed illoc potius revertar. Heumannus coniecit duobus in Iocis Ciceronem ita scripsisse r p. Dolol. 3. 10. neque enim illo odio tui progressus, sed e rore eommuni lapsus est. P. Mil. I, 18. servus P. Clodii, quem illo ad Cn. Pompeium intersciendum eollocarat. At in illo loco progressus dicitur pro facere progressus: hic non inane est ver-hum ille.

4. Novum usum iurisconsulti adhibebant, illo pro ibi, in illo loco ponentes. Vlpian. in Dig. 48, 5, 23, 3. sed si pater alibi habitet, habeat autem et aliam domum, in Giια non habitet, deprehensum illo flium, ubi non habitat, occidere non Poterit.

Festus in voc. aliorsum memorat Catonem dixisse illaraum, cuius verbi natura est satis perspicua. EX empla desunt.

Ne quis ea, quae p. 103. de Vocabulo huc eXposui, adhibito argumento particulae illuc reprehendat, aut ad accusativum respiciat, iterum nunc moneo hoic, huic, hic, hoc, huc, et illi, illo, illu-c unius esse formationis, et dativo, quem vel pro locativo accipiamus, vel directionem exprimere putemus, non modo quietem, sed etiam motum significari. I et O litterae enim iudativo alternaut . O autem transit in V. Ita fit, ut illo et tunc, isto et istuc nihil disserant nisi distinctioro demonstratione, quasi quis nostrum dicat dorsua. Neque

222쪽

vero Latini vulgari consuetudine has formas subtiliter discriminabant, sed illo et illoc et illuc uno significatu

usurpabant. In quibus omnibus nunc video mecum sentire Max. Schmi diium, qui in Comment. de Pronomine p. 95. de hac re disseruit. Nos vero hic particulam illuc Seorsum tractabimus Propterea, quod Latinis ipsis, qui caussas verborum acouratius perspeXerant, Vocabulum diversum ab illo visum est. Vide Ρompei. Comm. p. 341. 1. Significat igitur illuc directionem et motum in illum locum vel ad illum locum, qui ex reliqua orati no intelligitur vel aliis verbis definitur. Nam saepe a ditur nomen cum praepositione vel dativus. In colloquiis manuum gestus Saepe sensum adiuvat. PIaut. AuI. 4, 6, 12. iam ego illvo praecurram. Capt. 5, 2, 1. age tu illue procede. Terent. Phorm. 2, 1, 79. eor reetaria quidem illve. PIant. Amph. I, nam iste illuc ad herum quom Amphiatruonem advenera etc. Trin. 2, 4, 94. mirum ni tu illud ieeum diuitias feras. Plaut. Aul. I, 1, 7. illve regredere ab ostio. Capt. 2, 3, 17.

Patri meo ordine omnem rem illue perferat.

2. Excipiunt orationem Verba, Ubi, quo, under quod ob structuram est animadvertendum.

Plaut. As. I, 1, 16. num me illuc ducis, ubi lapis Iapidem terit Z Terent. Eun. 3, 3, 3I. Plaut. Merc. Φ, I, 64. quid quum illue , quo nune ire parnas, veneris 2 Catuli. 3, 1I. qui nune aper iter tenebricosum illue, unde negant redire quemquam. Plin. Epist. 6, 16, 10. properat illuc, unde alii fugiunt.

3. Et collocatur hinc in notione planius explicata.

Plaut. Capt. 2, 2, 9I. immo alium potius misero hine, tibi erunt induetae, illuc tuum qui eonveniat Patrem. Cist. 4, 2, 32. hine illue exiit. Terent. Ad. 2, 2, 17.

4. De rebus et personis Pro ad eam rem, in eum. Vsifalissima est formula illuc redire de oratione revertenda. Plauti Men. 4, 2, 53. iuue redi. Terent. Ad. 2, 1, 36. ΠIuo quaeso redi, quo eoepisti. Cic. P. Sext. 52, 112. illuc revertor. iubi vid. Μatthiae. p. Cluent. 41, 112. Cornet. Ages. 4, a. sed illuc redeamus. Horat. Sat. 1, 2, 2δ. ει quis nunc quaerat, quo Diuitiaso by Gorale

223쪽

218 IMMO.

res haee pertinete silve. Tacit. Ann. 4, 40. Meo se non illae d currere , quod promptum rescriptu. Tacit. Ann. I, 3. Druso pridem exstincto Xero solus e privignis erat: illue omnia vergere. 3, 38. Hist. 2, 24. ne omne belli d eus illve concederet.

5. Loquialio, ut videtur, est rara, ne dicam suspecta, qua Cicero utitur de Fin. 1, 5, 14. nam illuc quidem adduci ota posεum, ut ea, quae senserit ille, libi non Dera Oideantur. Nusquam alibi Cicero ita loquutus est, sed verba adduci non posδum non addito nomine usurpavit. Singulari modo Cicero etiam scripsit ad Alt. 2, 24. hic ille omnia, quae potuit, de re publiea dixit, et qui illuc factus instil&tusque Genta,et, primum Gepionem de Oratione suta sustulit. Illuc fo-clus est ad hoc instructus a Caesare et compositus: neque in reliquis verbis correctionem admittamus. Sententia enim est: hic in superiore loco illi Vellio concessum erat Omnia, quae voluit, edicere, et dixit, ut pote qui ad hoc factus veni SSel. 6. Quomodo coniungatur cum huc, diximus p. 105. Virgilius nusquam illuc posuit nisi praecedente huc.

Iemorabilia videntur haec exempla. Plaut. Aul. 4, I, 20. nunc sine omni suspicione in ara hic assidam saera. Nine ego et huc et illuc potero quid agant arbitrarier. hoc est quod Ovidius dicit, unde sedens partes speeviatur in omnes. Cayt. 2, 3, 10. vel ego hue uel illu vortar, quo imperabitis.

T. Cum genitivo coniungitur adverbium inflar 'sul stantivi apud Plautum. Mil. 3, 1. 65. at quidem, illuc /ael. tis qui ait, non in oenies alterum lepidiorem ad Omnis res. Quae alia exempla asseruntur, pronominis sunt.

Nulla esse videtur latinae linguae particula, in qua

explicanda aut usurpanda homines nostri magis opinione fallantur, quam immo. Nam quum multi originem frustra quaesiverunt, tum significalionem constituerunt ab usu antiquo , alienam. Ρerollus in Cornu Copiae P. 905. se imum, inquit, proprie insimum dicitur: quoniam vero in multis, ut in pectore, quae insima sunt. etiam intima sunt, imum plerumque pro intimo accipi-

224쪽

luri ab eo sit imo coniunctio, quae apud veteres significabat prorsus quasi e X inlimo, nunc vero significat quin potius. Vt praeteream commenta Caesaris Scaligori, qui ab Pictio cisducit, et Schwenckii, qui ομω, hoc est ομνυμι, assismo, in imo mutatum putat, tali ομβρος in imber, reliqui sere omnes in eo acquieverunt. ut demonstrarent imo esse ab initis, et hoc dici pro insimo. At non salis considerarunt, quo modo eX insmo, hoc est ex inferimo sive inserrimo, seri potuerit imus. Syncopen appellabant, quae esset vocabuli destructio. Nam

in i-mus, i-mo omnino eXStirpalum Videmus naturam

vocabuli infer sive inferrimus. Sed procedunt ab hoc principio in hanc viam: imo signiscare stando, in fundo. et quum Germani dicant im Grunde, propriam

latinae particulae significationem esse im Grunde, pomGrvnde, quod sit prorsus. In quibus Omnibus ratio conspicitur nulla: certe non potest ea ex Germanorum usu peti.

Boppius in Cori mentat. de Demonstrati Is p. 21. ex comparationo linguae indicae collegit originis argumentur immo esse pro ismo dicti in , idque ex i pronominali ot syllaba amo constare, quae in indicis Pronominibus tertiae Personae apponitur. Idque persuasisse videtur Lindemanno, quem vide ad Festum p. 562. Equidem vero nullam Censeo originis esse explicationem, in qua alienissimae res similitudine soni componuntur, nec ulla significationis ratio habetur.

Lmus non est pro insimo dictum, sed singulari exstirpe enalum. In locis enim designandis duas notiones distinguimus has: ab eo, quod supra vel in superiore resione est, descendimus ad id, quod in serius est, et ad ansmum: quo altitudo quidem definitur. Sed opponitur etiam ei, quod est iu superiore parte, id, quod tu

contraria parte infra est. Germani dicunt an der un-fern Priache. Illud signiscatur voco ins, hoc autem

voce ruam. Ex hoc si imram, quod est contrarium su- sero vel summo, das interer insimum autem est das laterate. Neque tamen in hac notionum similitudine

seri non potuit, ut imum pro Mismo diceretur, et Rhetor ad Herenn. 3. 18, 30. scriberet: nihil nostra intemsit, ratrum α διιmmo, an ab imo, an ab medio nomiana eorum dicere incipiamus: nemo tamen loquutus est

ab in imo pectore, nemo imum de iguobili loco usuris

225쪽

2201MMO.

pavit, quod animadvertere debebant interpretes Horatii in Art. poet. 32. In scriptis codicibus antiquissimis Virgilii aliorumque scriptorum legitur , duplicata m. Id testantur Aldus et Cellarius. Qui vero una Iittera m scribi

maluerunt Irrio, ad imua respeXerunt, quod ipsum tamen videtur etiam scriptum esse immul, quemadmodum sumus et summus in usu erat. Ne igitur cum Heum anno vitiosam pronuntiationem reprehendamus, admonent nos vocabula littera, nummus, alia.

Hac via ad.explicandam particulam pervenimus. Nam immo, quod ex ablativo adiectivi immus sumptum est. Proprie signiscat contrarium parti superiori. Id

vero adhibetur ad designandum contrarium, quod non est conspicuum in superficie, Sed in advelsa parte. Quare explicemus verbo umgelehri, hoc est conversa altera parte, quae non est in aperto. Hoc transfertur in varium usum unius rationis, qua ita locum sententiae ab altero propositae alium sententiam, quae Tem accuratius definiat. aut gravius Opponat, aut contrarium

affirmet, reiectis prioribus substituimus. Ita fit, ut particula modo significet e contrario, im Gegentheil, modo quin Potius, pielmehr.

Ex his, quae dixi, facile intelligitur, quo error gram

matibi tantum non omnes Praeceperint, immo habere affir

mandi mel confirmandi potestatem et signiscare ja. Sebulgius P. 210. docuit immo non simpliciter affirmare, uti ja, sed severius pro profecto, ja wahoastig. Alit aut in explicuerunt verbo netar prudentiores, in quibus Zumptiua est, addiderunt conditionem, maius quid hae negatione substitui. Verum alia quo modo sensisse videtur Doelevtua in Grammat. p. 155.

1. Videamus nunc singulas rationis Vices. Ac primum respondet per hanc particulam is, qui interroganti alteri prorsus contrarium affirmando opponit, Praesertim ubi is, qui interrogat, dubitavit de re, quam alter ex adversa parte confirmat. Tum reddimus imGegentheil, au contraire. Eadem est ratio, ubi quis opinionem coniectando anticipat, etiam extra interrogationem.

Plaut. Epid. 5, 2, 1. satin' ille hie homo Iudibria nos vitulos deerepitos duos habet' AB. Immo edepol tu quidem miserum Duiligod by Cooste

226쪽

me habes miseris modis. Terent. Andr. 5, 3, 16. eis meam senee tutem huius sollicito amentia 2 an ut pro huius peeeatis ego supplicium sufferam Z Immo habeat, valeat, vivat cum illa. Philit. Ιοἀt. 3, 1, 1 3. etiam fatetur de hospite Z TH. Immo pernegat. Pers. 4, 3, 27. haec quid ad me I TO. Immo ad te attinent. Terent. Eun. 3, 5, 60. tibi Z domin'Z cn. Immo apud libertum

Discum. i. e. non est dolui, sed est apud libertum. Pliorm.

5, 8, 9,) 54. n. Faciet, ut voles. N. Immo - eius iudicio permitto omnia. Quod is iubebit, faciam. Heaut. 4, 3, 27. et

sellicet iam me voles Patrem exorare, ut celet Senem Logirum. SY. Immo ut recta via rem narret ordine omnem.

Elli ipsin, quam Verbis mea sententia explendam Putat Gocreneti iis ad Cic. Acad. 1, 3, 10. nec verba in se habent, nec cogitatio. Quomodo immo excipiat orationem, in qua fortiasse dictum sit, vido Tom. 2. p. 725. Addo Plin. Pan. 36, 3. at fortasse non eadem seoeritate Ascum qua aerarium cohibes. Im- mo tanto maiore, quanto plus tibi licere de tuo, quam de publieo credis.

2. Plorumque accedit amplis catio. Qui respondet,

affirmat rem noli modo non parvam, sed magnum vel

maXimam esse. Quare Vulgo accipiunt pro Potius vel quin potiti S.

Terent. Λndr. 1, 2, z0. sI. Quid p hoc intellextin an nondum etiam ne hoc quidem Z D. Immo callide. Cic. de Osr. 3, 19, 76. non igitur faciat, dixerit quis, quod iuile sit, quod expediat

Immo intelligat. nihil nec expedire nec utile esse, quod sit tu iustum. PIniit. Cas. 2, 8, 19. ecquid amas nunc mep εT. Immo edepol me quam te minus. Terent. Andr. 3, 5, 11. PA. Expedies p D. Certe, Pamphile. Pa. Aempe ut modo. D. Immo melius spero. IIec. 3, 4, 22. quid cessus p Pa. Quid vis dicam 2 an conveniam modo' PA. Immo, quod constitui me hodie conventurum eum, non posse, ne me frustra illi exspectet, vola. 2, t. 31. Ululit. Pscud. 1, 5, 80. numquid pecetitum est, Simo 2 Si. Immo marti me. Cic. ud Att. 3, z. caussa igitur non bona est 2 Immo optima. P. Rosc. Com. 16, 49. quem hominem 2 levem Z Immo gravissimum. ad Att. 10, 12. sine dubio errasse nos eo itendum est. At semel pat una in re 2 Immo omnia quo diligentius eogitata, eo saeta sunt imprudentius.

3. Revertit liaec particula quaestionem in curri, qui quaesivit. Quae est elliptica forma.

227쪽

Plaut. Amph. I, I, 194. quid apud hasce aedia negotiumst tibi γ so. Immo quid tibi est 2

6. Sic fit ea formula, in qua quis miratur, alterum aut quaerere de re, quae certa sit, aut opinione fulli

Vero contraria. Plaut. Bacch. 2, 2, 28. quidnam meminit Mnesilocti' Pr.

Rogas p Immo unice unum plurimi pendit. Cn. Papae. PI. Immo, ut eam credis p misere amans desiderat.

PIaul. Curc. 1, 1, 59. immo, ut illam eenses 7 ut quaeque illi occasio est, surripere se ad me, ubi suavium oppegit, fugit.

5. Hoe modo igitur in colloquiis reiicitur quaecumque sententia, non tantum interrogatione proposita, dum ab altera parte aliud Vel contrarium essertur, aut a Tr- matur. Indicat particula Saepe eum, qui loquitur, non acquiescere in iis, quae alter dixit.

Plaut. Merc. 1, 2, 60. Ac. Tandem ἰndignus videor. Cn. Immo dignus. Terent. Phorim. 2, 2, 23. non pote satis pro merito ab illo tibi referri gratia. PII. Immo enim nemo satis Pro merito gratiam regi refert. i. e. nein umgehori, dem relahen Manne vergili Leinor nach I erdiensi. Plaut. Ampli. 5, 1, 31. AM. mee sola sanam stariam gestat mentem familiarium. BR. Immo omnes sani sunt profecto. Curc. 2, 3, 56. PII. Perdis me tuis dictis. CV. Immo servo et servatum molo. Pseud. 1, 1, 29. lege, vel tabellas redde. Ps. Immo enim

pellegam. Quintil. 9, 3, M. quum Protuleius quaereretur de filio,

quod is mortem suam exspectaret, et ille dixisset, se vero non exspectarer Immo sequit rogo spectes.

Plaut. Epid. 3, 4, M. MI. mee non est ea. PR. Quid 2 non est y MI. Νon est. PE. I nde haee igitur gentium est 2 Equidem hercle argentum pro hae dedi. MI. Stulis datum reor atque peceatum largiter. PE. Immo haec eisaea.

Graeci ἀλλά γε. Alexis apud Athen. 4. p. 170. A. καὶ μηπροφασεις ἐνταυθά μοι, μηδ' oυκ πιλα γε λεγ Ουδει ληψομαι γὰρ πάντ' ἐγώ. ubi non erat scribendum ἀλλ' αγε.

6. Sed eorrigitur etiam hac particula alterius opinioetiod verum reducitur, quod quasi in adversa parte conspicitur. Sic negatur et reprimitur id, quod alterdixit. Sententia est: non ita, oed potius.

Plauti Cist. 2, 3, 22. PH. An, amabo, meretrix illa est, quae illam sustulit Z LA. Immo meretrix fuit: sed vi ait, de ea re Dissiligod by Cooste

228쪽

IMMO. 223

eloquar. MOst. 3, 2, 41. vino et vietu, piseatu probo eleetiliittam eolitis. TH. Immo vita antehac erat. Mil. 2, 5, 32. PA. Mala es. Pu. Immo ecastor stulta multum , quae Nobiscum fabuler. Cist. 2, 1, J9. AL. Itaque me Ops opulenta illius avia. ME. Immo mater quidem. Terent. Andr. 1, 1, 2. 83. Paucis te Colo. so. Dietum puta: nempe ut etirentur recte haec. s I. Immo

aliud. Truc. 1, 65. aT. Quid dedi I I t destrinxi hominem lsTR. Immo ego vero, qui dedi. Sticli. Φ, 2, 13. immo unum hoc potest. i. e. nihil aliud. Cic. de Osr. 3, 4, 19. Dicit ergo utilitas honestatem 2 Immo Nero honestatem utilitas sequuta est. Qui loquitur so ipsum corrigit: Plaut. Cas. 2, 6, 17. huic, immo herete mihi. Poen. 5, 4, 61. sed illud quidem Colui diecte, immo diri hercis, quod volebam. Cist. 2, 1, 44. ita quid dieam, nescio. Iam scis. Immo, mulier, audi. Est scro idem quod quin tu audi. Bacch. 2, 3, 42. Quod legitur in Digest. 28, 5, 47. Titius, immo Seius heres esto. et 40, 4, 21. Stichus, immo Pamphilus liber esto. indicat

correctionem a testatore sactam esse. Isbiali exstiοeIius iii Observat. iii r. rom. 3, 6. Itilium Paullum in iis, quae ud libros IIειθανων Antistii Labeonis annotavit, saepe uti particula immo, non ut corrigeret Paullum, aut in contrarium iret, sed ut ex ptiones adderet. At significatio particulae non deflecti tur. Mn locis non Paucis adiectum contra aperto de Iarat con- Marium sententiam , iii aliis exceptio ipsa mutat ideoque corrigit generales iuris regulas. Vide Dig. 48, 15, 28. et 29. et 30.

. Plaiit. Perg. 2, 1, 53. tun illam vendas To. Immo alium allegauero, qui Cendat. Torciit. Ad. 4, δ, I 2. sed si aliter initas, egomet narrabo quae mihi diati. M. Immo ego quoque ibo. Plaut. Ampli. 1, 1, 232. obsecro per pacem liceat te alloqui, ut ne vapulem. NE. Immo induciae parumper sunt , si quid vis loqui. Virgil. Ecl. 5, 13.

7. Bomovetur hoc modo etiam qiuaecum quo dubilatio. Assion alio enim evadit ex reiecta sententia aliena. Id praesertim post interrogationem negativam fieri poteSt.

Plaut. Most. 3, 3, 4. ecquid placeant me rogas 2 immo herela Nero perplacent. Cic. p. Rosc. Am. 18, 54. numquid est tillud Immo vero, inquit, est: nam istum exhereditare in animo habebat. Qui ita interrogat, sentit nihil aliud esse. Plaut. Bacch. 4, 8, 49. iamdudum hercle equidem sentio, suspieio quae te sollieitet, eum esse cum illa muliere. L. Immo

229쪽

224 IMMO

in quoque. Terent. Andr. 3, 3, 18. Simo dubitat, quid faciem

dum sit, et amico relinquit rem administrandam: tum Chremes r immo ita Molo, itaque postulo ut sat. i. e. nullus est dubitationi Ioens. Ad. 5, 8, 5. Μ. Haud aliter censeo. D. Immo hercle ita nobis decet. h. e. non ad opinionem redit res, sed ossicii est.

8. Vbi quis ironico est loquutus, aut narravit at quid esse simulatum, alter per hanc particulam affirmatrem non ita dubium venire, aut non tantum specie constare. Terent. Eun. 3, 1, 18. hui regem elegantem narras. TH. Immo sie homo est. Sallust. Cat. 52 , 28. scilicet re pGa est: sed vos non timetis eam. Immo vero maxume. Plant. Epid. 3, 3, M. ego illic me autem aio assimulabam quasi stolidum, quum bardum me faciebam. PE. Immo ita decet.

9. Poetae liberiori usu immo pro ae ponunt. Tum res opponitur diversa aut contraria simpliciter.

Virgil. Ecl. 7, 41. immo ego sardois videar tibi amarior hembis etc. Corydon antea usus erat verbis admodum iucundia thuee invertit Thyrsis et ex sua estexa Purto loquit e eamdem sententium asperis verbis. et Virgil. Aen. 9, 97. evi tanta deo permissa potestas 7 Immo mortalem eripiam formam, magnique iubebo aequoris esse deas.

10. Haec omnia aut in colloquiis sunt obvia aut ab oratoribus se ipsos corrigentibus adhibita. Sed quaeritur, an liquine scriptores in continua oratione ad commulandas noli Ones usurpaverint immo pro pel potius et adeo, sicuti novissimi temporis scriptores dicere solent. Raro, puto, aut numquam. Haec enim consuetudo post primos imperatores increbruit. Cicero quidem non ita loquutus est, nisi aut interrogatio praecessit aut dubitatio, quae instar esset interrogationis, aut retiaciendo negatur antecedens sententia. Vbi aulom dicitur immo etiam, immo uero etiam, aliter se habet verbO-.rum ratio. Varronis verba Ρerottus assert haec: non manitas, immo saevitiα est laedere innocentem. eademque repetunt reliqui lexicorum auctores: nemo

tamen indicavit, ubi ea invenerit. Quare dubitari licet de . auctoritate: certe non in libris de Re xust. cuius libr. 1. c. 12. Schulgius nominat, illa verba leguntur.

230쪽

Ac meliores scriptores etiam postultoris temporis immodicebant, ut reiicientes ea . quae modo Pronuntiarunt, maiora vel graviora substituerent: alii tamen quidam pro adeo et pel potius usurpabant.

Asserri posset idocumentum Plaut. Epid. 3, 3, 36. At illi

versus non leguntur iii antiquis codicibus. Quare criticorum desideramus operam. Cic. p. Cnoe. 7, 18. itaque homo timidus imperitusque - non putavit esse tanti hereditatem, ut de eiuλtate in dubium veniret: eoncessit, eredo, Aebutio, quantum vellet de Caesenniae bonis i . haberet. Immo, ut viro forti .ac sapienti dignum fuit, ita ea lumniam stultitiamque obtrivit ac contudit. Scit utEius rationem beno Perspexerat, quum interrogationis signum poncrct post haberet. Sed suo more Cic. P. Cluent. 29, 80. at tum si dicerem, non. audirer, non quod alia res esset. Immo eadem, sed tempus aliud. iiii. erat. nil Λti. 2, 4. interea quidem eum Musis nos deleetabiamus animo aeqvo. Immo vero etiam gaudenti ac libenti. i. e. quid dicam, uninio aequo Immo vero Hetc. Cicero non dixisset: nos animo aequo, immo gaudenti delectabimus. Liv. 38, 43, 6. simulacra deum, deos immo ipsos, convulsos ex sedibus suis, ablatos esse. 4I, 23, 13. ea spe deptiistis, non tamen belli consilia amisit: immo, si vera volumus dicere,

iam inehoauit bellum. In his etiam correctio est, quidquid dicit Borri litus in Append. ad Cellarii Curas P. M. Quintil. 6, 2, 10. in ea visis vero etiam pluribus versantur, immo securidum quemdam intellectum in omnibus. 2, 2, 8. ipse aliquid, immo multa quotidie dieat. Plin. Pan. 85, 5. qui superior fetus, deseendis in omnia familiaritatis offleta, et in am Deum ex imperatore submitteris: immo tunc marime imperatori quum amicum ex imperatore agis. Curtius 4, I, 22. eave obli visearis huius status, in quo aeeipis regnum, immo hereule propter quem. Plin. II ist. nat. 34, 1, I. proxima dicuntur aeris metalla etii et in usu proximum est pretium, immo vero ante urgentum ac pene etiam ante aurum, corinthis. Quintil. II, 2, 19. nihileatissae est, cur non illam Coeis modulationem sdibus ae tibiis, immo hercle, quod est huic deformitati propius, cymbalisiadiuvemus. Ita nemo antiquiorum loquutus est. Plin. Pan. 65, 3. qui pauculis diebus gestum e sulatum, immo non gestum abiiaciebant per edictum. Adscensum in se habent haec: Plin. Pan. 23, 2. quod ocevrsantium populus te quoque, te immo maxime adstaret. 44, 2. nam priuato iudieio prineipem geris: meliorem immo te praestas.

quam tibi alium preeabore. 56, 2. Senec. Epist. 58, 1. quanta

SEARCH

MENU NAVIGATION