장음표시 사용
201쪽
28. Historici solent, demonstrato rerum statu aciconditione, pergere in narratione ita, ut orationem hae particula suscipiant ad itincto participio. Videtur in hix
saepe oratio ad continuandam rerum seriem per ipsam particulam necti.
Sallust. Cat. 46, 3. igitur m mmato animo voeari ad sese iubia Lentulum. Taeit. Ann. 1, 31. Vide paullo ante. Curiius 3. 2, 2. igitur eastris ad Babylona positis, - uniuersas vitres ineonspeetum dedit. 5, 7, 7. Omissa igitur, quam portauerant, aqua aridam materiem in intendium taeere coeperunt. Curtiua 7, 9, 17. Saeae misere Iegatos, qui possieerentur gentem imperata Deturam. Moverat eos regis Non virtus magis quam elementia in deuictos Seythast. -- Benigne igitur exemtis Sacarum legatis, eomitem Exeipinon dedit.
29. Qui reris aliquam demonstrant, transitum ad aliam partem expositionis sibi parant iniecta hac particula, quasi dicant: his expositis. Saepe usurpant verba quum igitur. 'Varro de Re x. I, 20, 1. Qitur de omnibus quadrupediatis prima est probatio etc. Cie. Tusc. 4, 18, 4I. qui modum igitur Diuo quaerit, simiIiter facit ete. Cie. de Osr. 3, 8, 35. quum .itur aliqva species utilitatis o
laeta est, eommoveri necesse est.
30. I. A. Wolfius in annotat. adHOrat. Sal. 1, 1, 101. seripsit, igitur interdum esse signum vehementioris indignationis, et comparavit Ciceronis verba Tusc. 1. 6,
12. quid dicis igitur Z cum Horatianis: quid mi igitur
suades' reddens Minas un riathst Eu mir gar Z In interrogationi lius hanc vim nos iam supra notavimus: in reliquis autem sormis igitur numquam exprimit indignationem. Ceterum utroque in illo loco is, qui quaerit, ex ante dictis colligit sententiam. 1 Redde mas rathsl du mir also' Rectius Dein dorsus comparat
graecum τοίνυν, germanicum nun aber. Properi. 1, 8, 1.
tune igitur demens' Intelliget quum ita agas. Haec ergo pertinent ad n . 19. 31. Observatio est a grammaticis iamdudum facta, non dici a veteribus Romanis et witur. vel igiIurque,
quamquam recte dicatur et ideo, et adcirco. Vid. Weissius de stilo rom. p. 231. Nemo tamen caussam eXploravit, quam equidem conspicio in indole particulae re-
202쪽
lativa. Haec enim tantum valet,' quantum in adverbia Ii quare. Nos Germani facilius vernaculae linguae usu decipimur. Sed vitiosum non est, quando aliud nomeu praecedit et res alia additur per copulam, non ipsa conclusio coniungitur cum superioribus. Vid. Tom. 2.
Cie. Tusc. 5, 16, 47. anetus autem animi in bono viro lavindabilis, et oua igitur laudabilia boni vitri, et honesta ergo, D niam Iaudabilis. Tusc. I, 29, 71. quod quum ita ait, eerte Nee secerni, vel dividi, nee discerpi, nec distrahi potest, nec interire igitur.
In Cie. Phil. 2, 37, 94. nemo defendet sed igiturr quod edi
32. In iis particulis, quae non ita initio sermonis
collocantur, sed aliquam partem enunciationis amplectentes quasi attrahunt ad antecedentia verha, ideoque post unum aliquod vocabulum, vel post plura interponuntur, etiam igitur a grammaticis Dii meratur. Sed Quintilianus 1, 5, 39. ubi soloecismos assert lurbati ordinis: ex quo geners an sit ig itur in initio sermonis ρο- situm, cubitari potest . quia moximos auctores in diaperata fuisse opinione pideo, quum apud alios sit etiam frequens, apud alios numquam r.eriatur. Priscianus p. 1210. apud nos autem et igitur et ergo tam prae-Ponuntur quam εunonuntur. Donatus p. 1763. tiue
igitur. Adde Servium p. 1797. et Augustinum P. 2014. Pompeium 28. p. 387. Comici poetae frequenter ab initio ponunt, persaepe etiam Varro, Sallustius, de cuius usu disputavit Gerlachius ad Catil. 2. p. 38. Livius, de quo Drahen b. ad 2, 48, 1. Curtius, Tacitus, quem narrat Boetii cherus praeter sex locos sunt ii Ann. 1, 47. Hist. 4, 15. Germ. 45. de Orat. 8. 10. et 20.) semper in initio sententiarum posuisse, Ρlinius, alii. Si vero
eX Dumero, qui semper incertus est, iudicium conso mamus, rariora inveniuntur exempla apud Ciceronem,
sed plura quam Quintiliano aliisque visum est triginta locos asseri Boelticherus in Lex. Tacit. p. 237. et apud ipsum Quintilianum 1, 1, 1. 3, 8, 24. 2, 14, 5. Nec sunt
ea omnia ratiocinationis sive conclusionis: quamquam
facile intelligitur, quomodo fiat, ut particula in transitu, qui ex ulla in aliam sententiam per conclusionem
203쪽
perducit, primum locum occupet, secundum autem, ubi una quaedam notio praestat aut consequutionem, ita se trahit. Atque ipsa sententia interdum postulat hunc ordinem. Nam n ou eadem est ratio, utrum dicam si igitur, an primariam partem sententiae spectans igitur,si - . Non sine caussa Goerengius dubitavit, num in interrogatione primus locus concederetur. In Cic. de Fin. 5, 30, 92. critici substituere emor at meliores et
plurimi codices praebent igitur: quod quum comparo cum Phil. 2, 37, 94. ubi codices eXhibent igitur, a quo Mico nec Praebens nec abSens quidquam aequi boni impetra ori, πυά mortuum factus est gratus. interrogationis forma restituta atque in eius principio particula collocata, omnia bene se habent. Sic Plaut. Merc. 2, 3, 20. igitur hocine est timarer Interrogatio autem brevis ita potest esse comparata, ut particula ultimam sedem calatat, Velut Plaut. Epid. A, 4, 63, quid tibi negotii est meae domi igitur ' Cic. de Nat. d. 3, 17, 43. hi autem non sunt: ne Nymphae quidem deae igitur ZNam quod de tertia et quarta et quinta sede doctores praecipiunt, redit ud universam regulam, de qua nos plus semel loquuti sumus. Neque enim tantum praemisso verbo est particula ter lium locum oblinet, de qua re dixit Beteriis ad Cic. de Ost . Tom. 1. p. 21. sed post ea
vocabula, quibus una quaedam noli O vel constructi conflat. Quare Cicero non modo scripsit Orat. 9, 33. referamus nos igitur ad eum, quem Oolumus, inchoanesum. Sed etiam Vorr. 1, 32, 8 l. huic homini parcetis igitur. de Fin. 2, 23, 76. eamne rationem igitur Sequare: quae reddas sol che Grunusialae alas. Nimi-Tum praecedunt vocabula, illiae coniuncta primariam Dolionem efficiunt. Ita factum est, ut in verbis ne in animo quidem igitur sensus remanet. Cic. Tusc. 1,
34, 82. ille mihi Oidetur igitur oere augurari. de Div. 1, 15, 27. in hominem dicendum est igitur. p. Flacco
10, 23. secundam sedem particula habeat: nec numerantur coniunctiones et praepositiones adhaerentes, V
lut in Tusc. 1, 6, 12, quid uicis igitur' do Div. 2, 64,
132. quid me igitur mones Z nec quod cum nomine coit, Verbum substantivum, velut de Fin. 4, 27, 75. Pari εunt igitur. Tusc. 1, 14, 32, quae est melior Fitur in hominum genere natura' de Oss. 1, 14, 43. νι lendum est Igilli V. i
204쪽
Alia mn in eiusdem generia exempla collegerunt MItenius in Lex. antibarh. P. 1531. Goerengiua ad Cie. de Fin. I, IK 6I. et ad G , 25, 2 Glesius ad Cic. de Div. 1, 15, 27. Ino vero caussam frustra quaerit in significatione Partieulae, tamquam Raseveratiouem exprimentis. Melius Otto ad libr. de Fin. λω, 91. Cons. SpuIding. ad Quintil. 1, 5, 39. et Sestellius ad Cic. P. Ligar. 12.
in In libris scriptis commutari solent igitur et ergo: vid. Spalding. ad Quintil. 5, 10, 54. Beier. ad Cic. de Oss. 1, 37, 134. critici ad Cic. de Fin. 5, 30, 92. 1 20, 66. Otto ad Caton. 6, 15. et itaque Quintil. 8, 4, 12. et ideo Tacit. Anu. 11, 19. ut fit tu vocabulis idem significautibus.
Plautus Trin. 4, 2, 61. quid est ei nomen' SY.Ouod edepol homini probo. CH. Lubet audire. SY. Illi edepol, illi, illi, illi. Nae misero mihi. De his Palmerius Spicit. p. 758. si Lego ii, ii, edepol ii, ii.
eque enim haec ulla cum significatione sunt, sed voces cssutiliae, comminiscentis nomen, quod eSeiaderit facilius ante, quam nunc in mentem redeat.
Equidem ii, ii, ii. Stribligo est et conatus reddendae vocis. Haec incertae coniecturae commenta P ironum iuvenerunt neminem.
ILICET cuius origi uis sit, ipsa VOX sonat. Grammatici vero plurimi, et in iis Donatus et Servius, docent instillivum inesse et dici pro ire licet, in quo quum littera r exprimenda esset . quibusdam visum est scribendum illicet, quemadmodum scriberetur intelligo. Vossius in Elymolog. p. 304. his repugnans demonstrat, 'ita ilicet non esse mutationem, sed totius Ullabae sJncopen . Sed novam viam indagavit Schneiderus, qui in Grammat. Tom. 1. p. 483. coniecit, compositum eSSe imperativum cum verbo, i licet, ut scι licet, oide, iacet. Atque idem sensisse videtur Celsus, quum, ut tradit Charisius P. 180., interpretaretur eas licet. Fortasse lamen satis esset intellexisse fundamentum verborum,
quod est i , oide, scι, nisi antiqui auctores ipsi narras-
205쪽
sent, totum vocabulum ex solemni quadam formula prodiisse in usum vulgarem. In eo vero iam veteres vocabulum ita tractarunt, quasi ire et licet composiatum esset. Vid. n. 2.1. Primam ac propriam significationem verborumi licet in formulis conspicimus antiquissimis. Donatus enim ad Terent. Phorm. 1, 4, 31. semper ilic et Memrei a niscat, ut actum est. Sic iudices de conciatio dιmιllebantur, εuprema dicta quum Prasco Pronuntiasset ilicet. quod εigniscat ire licet. Eadem fere ad Heaut. 5, 2, 20. et Servius ad Virgil. Aen. 2, 424. Nequo alius erat mos in sacrificiis et funeribus peractis: quod narrat idem Servius ad Virgil. Aen. 6, 216. et ad 6, 231. Nooissima oerba haec vocantur a Virgilio. Conf. Schegkii Praemess. Epist. 9.2. Sed extra solemnes ritus hoo modo loquebantur ii, qui discedendum osse et rem actam significabant. Quare resertur et ad pei sonam eius, qui loquitur, et ad alteram personam, ut sit ire ei licet.
Plauti Truc. 2, et, M. iliret. l. e. eamus nunc. Terent. Phorm. I, 4, 30. ilicet. Quid hie eonterimus operam frustra r
ueaut. 5, 2, 20. Plauti Capti a , I, 9. ilieet parasitieae arti maximam in ma
3. Transfertur ad rem perditam vel desperatam, ubi' quis se ad extremum pervenisse pronuntiat. Ita loquuntur maximo doloro assecli et desperantes. Gemmani dicunt ea ise aus. Sed Grammatici veteres caus-Sam non salis perspexerunt. Quare Martius Salutaris in Virgil. Aen. 2, 224. uti narrat Charisius p. 181. interiectionem esse graviter ingemiscentis opinabatur, sicuti apud Terentium Eun. 1, 1, 9. pro hem acoeperat , ut ilicet, Peristi vi doretur esse hem peristi. Haec nos docent, antiquum illum usum obsoletum fuisso et grammaticis incognitum.
Plaut. Amph. I, I, 182. ilieri r mandata heri perserunt. Cist.
4, 2, 17. aetum est: ilicet et me infelidem et scelestam. Non C haeret accusativus eum ilicet. Curc. I, 3, 30. Terent. Eun. 1, 1, s. aetum est: ilicetr peristi. 2, 3, 56. illaeti desiner lam conelamatum est. Cons. Taubmann. ad Plaut. Epid. 5, 2, 19.
206쪽
4. Llicet dicit, qui in aliqua re confecta acquiescit, eamque ad sinem perductam profitetur.
Plaut. Epid. 5, 2, 19. ilicet: vadimonium ultro mihi facit. 35. Haec omnia ad usum comicorum pertinent. Oratores numquam ita loquuti sunt. etiam si Palmeritis quibusdam criticis persuasit apud Sallustium Iug. 41. restituendum esse ilicet pro εcilicet. Sed poetae augus lani aevi, Oblitterata, ut videtur, antiqua significatione, usurpabant hoc vocabulum in re illico agenda vel acceleranda. Servius ad Virg. Aen. 2, 224. explicat verbis non satis aptis confestim, mox et ad 2, 758. comparatillico. Et Charisius in conferendo antiquo usu dicit apud Terentium ilicet non esse in loco aut flatim et continuo: et p. 180. haec: Maro undecimo v. 468.)ilicet in muros discurritur urbe: tibi citius nunc pro illico, id est, statim: tintiqui pro ea3 licet. Ilicet pro nunc. Addit vero: Ayranius in Materteriar quum is balbum supra modum disserere conantem laudaretrare tu eloquens ilicet: id est subito aut extemplo. Fuitne igitur haeo significatio iam antiquo tempore stabilita J Equidem non assirmaverim de bonis scriptoribus. Sed videntur iam olim vocabula ilicet et illico vulgari sermone commutata, et illud ob similitudinem formae ad stirpem vocabuli ilico sive illico relatum esse. Denique evanuerunt originis vestigia, et poetae dicebant
Virgil. Aen. 8, 223. fugit ilieet oeior Euro speluncamu e Pe tit. 2, 758. ilicet ignis edax summa ad fastigia vento voluitur. 2, 224. ilicet obruimur numero. 7 , 5M. Tibuli. 2, si, 15. acer Amor, fractas utinam, tua tela, sagittas ilicet exstinctas adspia, eiamque Dees. Stat. Tla b. I, 92. ilicet igne Iovis lapsisque es,tatior astris tristibus exiluit ripis.
6. Festus non appositis exemplis ilicet' esse tradit sine dubio. Dacerius suspicatur eum respicere ad Terent. Eun. 1, 1, 9. actum est: ilicet: periεti. At Gotho sidus assert glossam hanc: ilicet, ocilicet, sine dubio. Quamobrem errorem eX vitiosa scriptura ortum
putabimus. Altamen Palmerius Spicileg. p. 849. hoc quidem significatu ilicet restitui iussit in Terent. Ad. 5, 4, 20. ubi recte legitur scilicet.') Commulata sunt a librariis verba scilicet. vid.
Benilei. ad Terent. Andr. 5, 3, 5. et illico. vid. Virsit. Aen. 2, 42Φ. 8, 223.
207쪽
ILLAc ablativi sorma. adiuncto demonstrativo se, eo modo dicitur, quem illustravimus in HAC p. 2., de motu in aliquo loco vel per aliquem locum facto. Locus vero intelligitur ab eo, qui loquitur, remotus. Vid. ISTI C. Pompeius Grammat. 27, 6. p. 341. oenio is lucbenedicimus, aed non oenis i Stac: per locum est.
Plaut. Aian. 3, 3, 152. angiporto illae per hortum te ireuitelam. Ovid. Mot. 8, 186. at eoesum eerte patet: ibimus iliae.
2. Quomodo componantur verba hac tiliac, hac atque illac ct similia, expositum est supra P. 2. Adde Plaut. Rud. 1, 3, 30, 3. De agendi modo dixit Cicero ad Att. 7, 3. perrim-
tamen hoc Oideo, - Omnes damnatos, Omnes lynominia a sectos, Omnes damnatisne ignominiaque dignos illuc facere. Hoc est: in hunc modum facere, in hac parte. Iunius in codicibus se invenisse narrat illac, quod ipsum non ineptum est. 4. Antiquiore tempore et rursus augustorum aevo
illa dicebatur, pro illuc, uti illo pro illoc sive illuc. Ita Plautus quidem et Tacitus: ille de via, hic pro ab
Plaut. Most. 3, 3, 2I. nune ego me sita per posticum ad congerrones conferam. Mil. 2, 3, 17. atque ego illa adspieio ose Iantem Philoeomasium eum altero nescio quo adolaseente. Sed seripti libet exhibent illio et illis, quod Lindemannus eum B thio mutarunt in illi. Tacit. Hist. 3, 8. ae ne .perviam illa germanteis exereitibus foret , obsepserat. 5, 18. solidum illa. Ann. 2, 17. in buerat que sagittariis illa rupturus. Gem. M. psum quin etiam Oeemnum tua tentavimus. Iist. 5, 10.
ILLATENVs factum est recentiori tempore, quum illa pro is usurpari coeperat, in modum verbi eatenus. Vnum exstat exemplum apud Gellium 16, 19. nautas precum eius harum commiseritum eεSe illatenus, ut ei necem asserre Per Mim Suid manibus lemPerarent. t
208쪽
Dativum illi Romani Graecos imitantes ad locum designandum adhibuerunt, et adiecta littera demonstrativa e secerunt illic adverbium. Quidam hodie appellant casum locativum. In c littera monstrativum ce iam Veteres cognoverant. Vid. Pompeius in Commoni.
p. 341. Sed scriptores non ubique illi pro illic usu
parunt, consuetudini magis quam regulae obtemperatites. Nam grammaticorum doctrina In his formis explicandis manca fuisse videtur et falsa. Quod Priscianus p. 948. affert de vocabulo illicce, desumptum erat vulgari sermoni, in quo ultima syllaba tantopere solebat acui, ut nova syllaba ce exsisteret. Ab eo vero gram-tieus ille derivat illic, quod quasi apocopta facta in
fine Serpet accentum. Pronuntiationem enim vulgarem
Sequitur, qua hisce pro nominativo hice dicebant, et illicce pro illice, accentu gravato. Melius hanc rem tractat Pompeius Comment. artis Don. 27, 6. p. 341. sed illud istuco per apocoyen dicimus. Maiores enim nostri plenas habebant eloquutiones. Sic et istuc quasi istuce, sic et fuc, quasi sace. Cf. de litterae o pronuntiatione Consentium de Barbaris. 13. p. 21. Alii autem docuerunt, alteram formam illi, quam ipsam ad-
Verbium nominant, recto usurpari. Donatus ad Terent.
Ad. 1, 2 36. ego illi maximam partem feram J errant qui putent illi esse Pronomen, quum sit acloerbium
loci, Virgil. Aen. 2, 548.) illi mea tristia facta a e g e n er e m qu e IV eo Ptolemum narrα re memento. Illi ergo ibi, ubi ille peccat. Ouars quidam etiam ii syllabum discretionio caussa, ut D cum signi Ficet, corripiunt. Idem ad IIec. 1, 2, 19. Ω-gitur et alli, ut sit circumflexus accentus et signiscet illic, ut illi meu tristia facta. Et absolutum est. Qualis haec sit doctrina, monstrat locus Vi gilii, in ciuo nemo dubitabit illi pronominis dativum Putare. Nec potest certum argumentum, quo illi pro illic dictum comprobetur, ex metricis rationibus peti, quoniam illic a comicis cliam duabus syllabis brevibus pronuntiatur. Vid. Bitte r. ad Terent. Andr. Φ.-4, 3. . Et contraria, sed voriora de accentu prodit Pompeius 27, 6. p. 341. Quibus rebus perpensis, ita videtur de hoc verbo itidi caudum : antiquos Romanos illi, qui ost lativus sive locativus prouo minis, Pro adverbio Posuisse,
209쪽
sed ipsum adverbium sonare illic. Quare ne a comicis ruidem illi dicebatur in opponendis locis . ut responeret alteri Iah, sed illic. Erant qui breviorem sormam etiam Ciceroni vindicare vellent: auctoritas tamen eo dicum non sufficit. Sed librarii saepe videntur, ut exquisitiorem redderent orationem, hanc formam antia qua iam reVocasse, quemadmodum factum est in codicibus Quintiliani. Ad ipsos vero scriptores id non pertinet, etiamsi recentiores ad antiquas formas reverti solebant.
Benueius restitu Iussit in Terent. Hec. 2, 1, 20. mus me-ιius, his quae sunt, guam illi, Mi gum assidue, scis. Repugnant eodices. neque urget metri necessitas. Sunt enim in illie syllabao breves. Phorm. I. 2, 41. interea dum sedemus illiς, tervenit adolescens quidam Iaertimans. ubi Donatus illi iterum notat pro illla, restituitque BeniIeius. uec. I, 2, 19. nam illio haud licebat, nisi praesnito loqui, quae. illi plaeerent. Donatus quum narrasset, etiam illi legi, id receperunt Fae nua et Hentletuar quod concedi poterit. Tamen etiam pee illis
Cie. ad Fam. 8. 15. Bellienvs - Domitium quemdam, nobilem illia Caesaris homitem - comprehendit. C ad ex medicena illi, de quo iam Lambinus recte iudicavit. Librarius enim videtur litteram e semel, non bis expressissct in duobus verbis. Apud Lueretium 1, 1064. est pronomen, non adverbium. Do
Quintiliani I, 3, 4. vide n. 5. In Ovidii mei. 14, 428. temere veponi iussit Hothius, prudenter dubitavit Burmannua in L can. 5, 104.
l. Illio est in illo loco, qui est a loquente remotus, ἐκει, quod, si non OPPOnitur hic, etiam nativa pronominis forma illi exprimitur. De ratione, quae inter illis et hic intercedit, sicut inter alia provominalia, diximus p. 76.
Plaut. Bacch. 5, 2, 35. quid tuam illio in eo illo duae a retoeonsultant' Men. 2, 2, M. dii illos homines, qui illis habitant, perduint. 1, 5, 53. iam ego illle saxo erit. Plauti Capt. 2, 2, 71. ne patri decere videatur magis, me saturum servire apud te gumptu et vestitu tuo potius quam illi, tibi minime honestum est, medicantem vivere. 2, 2, 90. quem mittam ad patrem, ut is homo redimatur tui. Mil. 4, 6, M. dio domum irer iam ego illi ero. Poetae verbo illio campos interos insignire soIebant. Tibuli Duili reo by Cooste
210쪽
I, 3, 65. Propere. I, 19, 13. ubi Burmann. Et defendendum In versu z. illic Phylaeides ineundae eonivgis heros non potuit
Plaut. Trin. 4, 4, 17. illie sum atque hic sum. Most. 3, 1, 76. Dentis illie, Dentis hie. Terent. And. 4, 3, 5. Deila hie plus mali est quam illic boni. Lucret. 2, 576. nune hic, nunc illis superant
Terent. Ad. 4, 1, 8. quod sἰ abesset longius, prIus nox oppre8- sisset illic, quam huc reverti posset iterum. Nunc tibi me illic non .idebit, iam hue recurret, sat scio. Quintil. II, 1, 68. sed in his quidem - minor est labor rillie plus di euuatis, tibi ipsos, contra quos dicimus, verentur ostendere. Plaut. Men. 5, 2, 42. siue illis, siue alibi libebit. Cavendum est, ne adverbio illato elegantiam dieitonis te mere depravemus. Terent. Heau. 5, 1: M. nam si illius per-M suppeditare sumptibus, Menedeme, mihi illaec vere ad rastros res redit. BeniIeius illaec mendosum censens correxit lute. At illaee res redit idem est quod illic res redit, aest eI guntioris formae. Apud Quintil. 10, 1, 106. nune x ete legiatur illi nihil detrahi potest, huic nihil aditet. nec Verum reatituit Frolacherua e codd. nox. et turic. in quibus seritiae substituerunt illic - hie, quum verba cietrahi et adsiet magis apta essent visa nominibus rerum.
2. Adiditur nomen Ioci vel regionis, ut distinctior sit designatio.
3. Ponitur illic pro ibi, sicuti ille pro A. Id quo
sit, quando nomen loci iam ante propositum est, aut accedit altera pars sententiae relativa. Quare utrumque
vocabulum alternat: sed illic ipsum definit loci situm, ibi tantum indicat locum.
Quintil. 9, 2, 67. quod in foro non expedit, ἐIlle nee lieeat. Plaut. Amph. I, I, 97. haee illic est pugnata pugna. Caes.
B. civ. 3, 102. ibi cognoseit, consensu omnivm Antiochensium civiumque rommorum, qui sitie negotiarentur, arcem eaptam esse.
Liv. 9, 13, 3. nihil illis imperatoriae artis ordinibus aut subsidiis Deandis fuit. Quintil. II, I, M. illis maior aestus, tibi quis pudenda queritur. 9, 4, M. Duili reo by Cooste