장음표시 사용
241쪽
hoe vocabulo frequenter usos esse nemo in tanto codicum consensu negubit. Cato do Re e. IM, K ne quis coneedat evo' sua tegunda et
fariunda caritia loeeturr eatra quαm si quem socium impraesentiarum dixerit. Priscian. 13. p. 960. C. Fannius in I rimatium rquum in vita agenda didicimus mulia, quae impraesentiarum , na videntur post inventa, et mulio amplius alius modi atque ante visa essent. Quod in eodicibua legitur et multa amplius, recto mutarunt eritici iam ante Putachium in multo amplius, h. e. multo plura. Rhetor. ad Herenn. 2, 11, 16. impraesentiarumhoe interdieere non alienum fuit. CorneI. Hann. 6, 2. eum Me - eupiuit impraesentiarum MDium eomponere. Tacit. Ann. 4, qui insecturentur Neroenem guamquam modesta iuventa plerumque tamen, quid impraesentiarum conduceret, obliιum. Apulei. de Deo Socr. p. 48, 6. atque adeo hic sit impraesentiarum. p. 49 , M. Mesreo supersedebo insepraesentiarum in his rebus orationem oecupare. p. 52, 22. Apolog.
P. ata , s. quamqvam aedulo impraesentiarum a laudibus tuis tempe . p. 308, 24. quid igitur impraesentiarum vis tibi eredi
p. 319, 30. In Metamorphoseon libris nusquam legitur. VI pianus quatuor in locis Digest. II, 1, 11, 8. 43, 5, I, 1. M , 8, 2, 3I. 43, 24, I, 9. 27, 8, 1, II. Symmach. Epist. I, 9 . 3, 48.
Sidon. Apollin. Epist. 2, 3. 4, 3. 3, 6. ubi Savar. 8, 9. Minue.' Fel. 1, 1. Hieronymuu ad Algasiam, Cyprianus Epist. I, 8. Claudian. Mamert. de Statu an. 1, 3 ot 21. it Do Iatinitate huius voeabuli quae a viris doctis disputata sunI, tradunt Collarius Λntiharb. 2. p. 118. Bangius in O serv. Plii l. p. 1418. Gunthesus in Lusin. restit. P. I. p. 294.
Sanctius quum obsurdam sententiam proposuisset, Latinos Graecorum more etiam genitivum cum Praepositiove composuisse, eum refellens Perigonius ellipsin statuit nominis temporis. At non potest latine dici Praesentiarum tempuε, sed ne Praesentiae quidem plurali nil inero de tempore dicebantur. Geth. vossius autem aliquando in eam se utentiam incidit, de Vitiis serua. l, 26. p. 108. suam mutuuit positi ac eam Φ, 33. p. 806.) ut suspicaretur, iratum esse hoc verbum ex li teris in praesentia rerum compendio lineolae suprascriptae, et in Elymolog. p. 471. rescribi iubet in prae-
aeutia rerum. Εam deni vero opinionem de scribarum errore conceptam retulerunt Grun erus et Rams hornius
ad ipsam verbi cousormationem, atque ille in Actis soc.
242쪽
lat. tenens. T. 4. p. 212. assentiente Oudendor pio ad Apulei. T. 2. p. 70. hic in Grammat. p. 469. et in Ephemerid. ieiteus. a. 1829. n. 232. docuit impraesentiarum factum esse contractis in unum vocabulis in Praesentire rerum. Quis vero Latinorum umqtiam ita loquutiis est 3 Velerum, quod ego sciam, nemo. Nec credamus ab his quidem scriptoribus corruptam vocem vulgaris pronuntiationis in usum suum esse admissam. Praeterea ipsum vocabulum non de rerum eraesentia, sed de tempore usurpatur. I lectilitis narrat suisse qui composita existimarent vocabula in praesentia Ium: Lipsius
in Epistol. Syllog. Burmania. T. l. p. 53. huic, ut videtur. Petri sigmondi opinioni apposuit suam, eta qua
scribendum esset ut haud l/ι m. Iienique Doederi inus in Elymolog. l. p. 140. novam viam ingressus est, eumque Bi emius in nol. ad Cornel. ΙΙann. 6. sequitur: praesentiarum esse adiectivum, siculi arvs terminatio adiecta sit in aoarus, clarus et artus in pu gurius: hinc dici in PraeSentiarum pro in Praesens. Et quum ab aliis monitum esset, non constare, quomodo e praesentia substantivo adiectivum istius formae oriri potuisset, Tom. 3. p. 3l3. comparavit vocabulum pestilentiarius, apud Tertullianum Obvium, et sileniturius, ministerii nomen. Quid iam in hac obscuritate rerum iudicamus Τ Ego abstineo, id tantum affirmans, incertum nec credibile dideri, antiquiores scriptores hoc vocabulo esse usos, sed quosdam africani dicendi generis auctores ex plebeia loquela id recepisse. quod pronuntiatione corruptum fuisse videtur. Quod apud Petronium legitur c. 58. et 74. d.raesentiarum, factum iii modum verborum derepente, desubilo, monstrat Praesentiarum fuisse nomeu singulare et absolutum, cui etiam in praeponi poterat, sicuti incoram, in ante, et alia. Sed ipsa significatio vocabuli non satis explorata videtur. Doederi inus reddit verbis fur Dat, fur den Au-genblth, fir die niachate Gegenruari, quae mullis locis interpretandis adhiberi non possunt. Aliis enim in locis opponitur in Psoterum . in futurum ita, ut praesens tempus simpliciter intelligatur: in aliis gravior accedit vis, ut valeat de tempore tantum, quantum de loeo dieitur illico. id est jeat gerade: Saepe etiam praeponitur nunc. Alibi abesse videbitur notio temporis, quae tamen non modo adest, sed plenam sententiam
243쪽
uno verbo exprimit. Vlpianus autem, si vera esset scriptura, impraeεentiarum esse diXisset pro praesens esse: attamen corruptione laborant verba, nec suppe- . tit ratio.
Apulei. Florid. p. 348, 5. et amor noster impraesentiarum tenet et apes Carthaginis in futurum pondet. de Deo Soer. p. 12 , 22. ut monitus praecaveret, omitteret eoepta impraesentiarum , quae tutius vel matea eversaret vel alia vis adori
Apulei. Florid. p. 359, 30. id ego quum esses. tum etiam nunc impraesentiarum usu experiar. P. 351, II. p. 315, 28. Apulei. de Deo Socr. p. 48, 6. atque ideo hie ait impra
Apulei. Apolog. P. 316, 2. quin si ipse proe rei interroget,
quid sit deust meus, tacebo. De nomine ut impraesentiarum, satis dixi. Ita Oud cudory. p. 337. utque explicat: prout pretios enaten pus poscebat. Commatibua non opus est, sed verba fiunt struendar tacebo, uti do nomine impraesentiarum satis dixi. Sidon. Apoll. Epist. 4, 3, eui Varrones uel Ataeinus uel Terentius Plinii Oel avunculus vel Seeundus eompositi impraesentiarum rustieabuntur. h. e. in jelzuen Zelten. 3, 6. ei veteris eommi- Iuli, si deincvr innovatae per dies gratiae bene impraesentiarum ydes vestra reminiscitur, pro elo intelligitis, ut Mos ad dignitatum, sia nos ad desideriorum culmina adseendere. i. e. tu hoc tempore, in quo recordetio amicorum rara est. Vlpianus in Dig. 27, 8, 1, 15. exigere autem eavtionem magistratus sic oportes, ut pupilli serotis aut ipse pupillas, si 1ari /potest et impraesentiarum est, Mipuletur a tutoribus. Scribendum videtur, ut in editi venet. exstaι, in praesentia: sicuti
Gaius Institui. I, 121. nisi in praesentia alat.
Ii, qui hodie antiquam Verborum scripturam etymologica ratione restituere gestiunt, mirabuntur me asser re vocabulum IMPRIMIS, quod esse debeat in primis: quemadmodum critici in multis libris se em Ea dasse gloriantur. At usu accuratius perpenso ipsi videbunt, verba in primia etiam adverbii naturam atque formam induisse, ideoque in uno vocabulo coniuncta uni
accentui fuisse subiicienda. Quando id factum sit, non potest accurato desiniri: Ciceroni usitatum fuisse, d clarant exempla non Pauca et in iis forma imprimisque
244쪽
et locus in Vere. 1. 26, 6. ut erat imprimis inter suos copiosus. Hoc vero in usu Lal ini pronuntiabant impriamis, non inprimis, et quod pronuntiatione constabat,
etiam scriptura exprimero solebant: quemadmodum scripserunt ImPerpetuum. Vid. Gruteri Inscrip t. p. 1088.4. Quam se illent bim meam nunc etiam a Krilgio comprobatam video tu notis ad Sallust. Cat. 60, 5.
Caussae, quas Cellarius ad defendendam scripturam in priamis assert, inanea sunt: ita posso melius distingui, qu- nouidem significent, verba praeeιpue, praesertim, et quod simillimum ait, verbi secundam personam imprimis
1. In primis proprio sensu usurpabavir pro inter Primos, qui esse possunt optimi vel fortissimi vel nobilissimi , vel etiam qui primum ordinem obtinent. Sio in primis interdum idem est atque in primo, h. e. agmine sive ordine. Vid. Gro nov. ad Liv. 10, 14, 17.
Terent. Et in. 3, 1, 39. Tu. Audieras choc dictum GK. M per et fertur in primis. Mule interpretantur: in omnimn oro est e recte Wcatertiovius: Celebratur in praestantissimia. Sallust. Ivg. 6, 1. leonem atque alias feras primus aut in primis ferire. in tolliguntur fortissimi. Sallust. Cat. 60, 4. Manlius et Faesulanus in primis pugnantes eadunt. In quo loco explicando EritEius iniuriam feeit Cortio, qui eamdem sententiam, quam illo Oxposuit, in mento habuit. Neutri tamen adstipulor, sed intelligo primam aciem, quam sortissimi occupare solebant.
2. Dieitur deinde in primis ita, ut pro primo accipi possit, cui etiam opponilur deinde, vel aliud huius
generis vocabulum. Schwargius in Praefat. cidit. 2. Tu
sellini reprehendit Facciolutum, qui idem docuerat.
Rationem sententiae suae non reddidit. . Quintil. Prooem. 25. nari si quantum de quaque re dieι
potest persequamur, Fnia operis non reperιetur. Illud tamen inprimis testandum est nihil praecepta atque artes valere, ni i ad iuvante natura. l. e. in limine operis. Sueton. Aug. 16. bel- ilum alaulum inehoauit in primis, sed diu traxit. Sallust. Ing. 26, 2. Iugurtha in primis Adherbalem excrueiatum neeate deinde omnis puberes Numidas - interfecit. Quintil. 5, II, 114. dieamus in primis - . Tum Recundo gradu - .cie. ad Att. b, I. in veni in Arpina3, quum ad me frater ue-Diuitiaco by Corale
245쪽
nisset, in primis nobis sermo isqve mulis de te Dur ex quo venἱ
S. Componitur cum verbis, ut intolligatur, aliquem nisi primum, tamen inter primos aliquid facere, et ita
agendo non CeSsare. Comet. Paus. 5, 3. dieitur - matrem Pausaniae - postquam da aeelere siti eompererit tita est scribenduin , in primis ad Ilium elavdendum lapidem ad introitum aedis attulisse. De loco Glc. ad Fam. 13, 61. vid. n. s.
4. Id in primis adiunctum habet genitivum. Tum transmutata est rutio: nam id. quod praedicato exprimitur, praesumptum constituit genus, in quo primi distinguillur. . Cic. Verr. 2, 35, 86. oppidum - quod fuerat in primis S MIiae elarum et ornatum. 36, 88. multa, ut in primis Sicularum, in die do eviosus est. eommemorauit. Liv. 22, 3, 3. regio erat in primis Italiae fertilis. Cornel. Pnus. I, 2. Mardonius - inprimis omnium Persarum et manu fortis et eonsilii plenus. Plin. IIist. n. 3, 10, 16. Cie. de Fin. 4, 18, 50. illud uero minime consectarium, sed in primis hebes illorum. Nescio quo pacto Goerengiua illorum cum moriatione, quod aequitur, eoniungere Potuerit.
5. Adverbium in risnis significat praecipue, maXime, admodum, et additur adiectivis et adverbiis, sicuti admodum, maxime. Potest etiam post suum vocabulum poni et interlici aliud nomen. Peculiari modo cum negatione coniunXit Cornelius Nepos, sed ut tolleret negationem alia adiecta. Grammatici diserimen inter praecipue et imprimis intercedens hoc sibi visi sunt invenisse: h nc praecipue diligo esse, ante omnes alios diligo omnibusque praesero: hunc imprimis diligo significave, non prae sero quidem omnibus, sed ita tamen diligo, ut diligere soleo amicorum meorum antesignanos. Noli eo. Lex. p. 1133. Haec subtilia, non vera sunt: mam praecipue etiam significat prae aliis. PraeciPue proprie cum verbis componitur, non cum adiectivis, et i dicat modum agendi. Cic. de Osr. 2, 14, M. quἱ iuris eicilia 'imprimis peritvs Diti
Top. s, 40. quod genus argumenti imprimis smum uideri Eolet. Cornet. Att. 13, 6. quum imprimis lautua esset eques romanus. t Sallust. Cat. 4, 4. nam id satantis imprimis ego memorabile σμεtumo Melaria atque periculi novitate. Disiligod by Goral
246쪽
Plin. Epist. 6, 15, 1. splendidus eques romanus et imprimis eruditus. Cie. de XaL d. I, 43, 120. uir magnus imprimis. Brutita, ara. orum utriusque orationes punt imprimis in asiatico genere laudabiles. Cic. de Sen. 18, 64. multa in nostro eollegis praeclarat εω , hos, de quo agimu8, imprimis , quo etc. Cornet. Atti 13, 1. neque tamen non imprimis bene.
6. Cum verbis, sed raro componitur iis, quorum notio per gradus attollitur. Tum rem significant maioris intentionis.
Cie. ad Fam. 1, 7, 29. quem nos imprimis amamus carumque habemus. Virgil. Ge. 1, 338. imprimis venerare deos. PIiu. Histi nare 25, 3, 7. auctores quarum inveniuntur, imprimis eel brare par est. Cic. ad Fam. 13, 61, 1. eius filio - peeuniam Meaeenses grandem debent ad ua. oetogies, eι, ut audis, impri- mis uolunt ei soluere. Cohaerent enim Verba imprimis volunt talioquin in primis solvere reser ad n . 3. Quintil. 2, 4, 8. quapropter imprimis evitandus, et in pueris praeeipue magister aridus. 12, 4, 1. imprimis uero abundare debet orator exemplorum copia.
7. Denique pro praesertim ponitur. ut vel unum vocabulum vel singularis pars senteutiae efferatur. Est por-αuylicti, absonuertich.
Cie. de Orat. 3, 5, 17. imprimis hoc a se Cotta animaduersum esse diectat, omne illud temptis meridianum Crassum in aeerrima iatque attentissima cogitatione posuisse. Cave no intelligas Primum, ante omnia. de Fato 8, 15. medicus imprimis, quod erit ei perspectum in arte, non ita proponet. ad Atti 16, 3. multa me mouent in discessu, imprimis mehercula quod disiungor a te. P. Font. 14, 31. usu quoque belliorum gerendo rum, imprimis eorum hominum, qui nunc sunt, exerestatus. de Div. 2, 47, 98. . Quintil. 12, 2. 24. Cie. ad Fam. 4, 3, 15. Sctuitis quidem tuus in omnibus ingenuis artibus imprimisque in hac, in qua ego me scripsi aequisse re, ita uersatur, ut excellat. 2, 8, 4. neque enim fuit, quod tu plus providere postses quam quivis nostrum, imprimisque ego. 1, 3, 3. eommendo tibi eius omnia negotia, libertos, procurat res, familiam: imprimisque ut, quae T. Ampius de eius re deer
Plin. Hist. n. 25, 8, 50. animaIta quoque invenere herbas, imprimisque ehelidoniam.
247쪽
8. Quaesitum est, num imprimis cum superlativo eoniungi possit ita, ut huius potestas, quae maxima Videtur, augeatur. Atque Κrit Zius ad Sallust. Iug. 7, 5. nuperrime negavit superlativo absolute posito addi posse augmentum: esse enim ineptum, id, quod per se optimum dicitur, imprimis optimum dicere. Quae argu
mentatio comprobari nou potest. Nam praeterquam quod Latini superlativum usurpant non tantum de rebus omnium maximis. Sed etiam de rebus perquam magnis. nulla reperitur lingua, in qua non usus eius generis elationem concedat. Poetae et vulgus hanc sibi semper ar-
rogubant licentiam. Homerus Od. 4, 629. αρετῆ δ' εσαν ἔξοχ αριωτοι. Plutarch. de Ira P. 457. B. χαλεπώτατοιώγαν. Quare unum hoc spectare altinet, an optimi scriptores latini exempla osserant probabilia.
Cie. in Verr. 3, 27, 68. sunt omnes Siculi non contemnendi - , sed homines et satis fortes et satis plane frugi ac sobrii, et imprimis haee eivitas, de qua loquor, iudices. Itaque homini imprimis improbissimo respondent Agyrinenses. Haeserunt eritici in ver- his scitia plane frugi, et eiecit Zumptiua ulterum satis, quod cum maxima vi iterum est Positum. erte: sie simi hintsinglich
Idem eriticus sustulit alterum imprimis, quod abest ab uno eod. Lag. 42. Si quia Fero rhetoricam vim ad animum revo- eaverit, mecum sentiet, haud inepte imprimis addi, nee obesso repetitionem , qua Peculiaris Vis contrario , quod sequitur, voeabulo imponitur. Totum locum ita redde. Die gesammten Sieuter sind niehi zu verachien, sondern hinrelehend tapor undgestiss hinretinend bras, und absonderlich disse Stadi. Daheranιisorten die Agyrinenser dem absondolich gehleehtesten Mensehen. Sallust. Iug. 7, 5. ac sane quod Gratillimum imprimis est et proelio strenuus erat et bonus e silis. Nihil profecit Κritgiusseribendo in primis, quod Prorsus eat sensu destitutum. Quaenam esse possunt ista prima
9. Notanda et cum aliis eiusdem generis comparauda est formula quum - tum imprimis.
Cio. ad Fam. I, 7, 29. Lentulum nostrum - quum ceteris artibus, quibus studuisti semper ipse, tum imprimis imitatimo tui fae erudias. 12, 22, 6. Brut. SI, 298. Moluendi enim sunt Ii bri quum aliorum, tum imprimis Catonis.10. I rimisque quomodo in coniungendis sententiis Pro et Praeaenim , maximeque usurpetur, vidimus
248쪽
in n. 7. At pro imprimis legitur apud Cic. dae Nat. d.
utrum nihil agant - an contru ab his et re principio omnia factu et constitutu εtal - , imprimiaque magnα dissensio est. Dictum Pulant grammatici, ut hodieque pro hodie. de quo suo loco salis expositum. Wylten-hachius, Wolfius aliique exstirpant illud que, quod etsi
alienum ab usu Ciceronis, tamen unde Venerit, nemo demonstravit. Reliquae emendationes omnes nullius frugi esse videntur, praeteream, quam Ernestius invenit, nunc Eliam Creugeri codice si mulam. Praemissis enim verbis deque his summa philosophorram dissensione certatur non salis oplo adduntur verba imprimis magnα dissensio est. Sed Cicero mutavit orationem in hanc sententiam: quod vero maXime rem caussamque
continet, hoc est,) utrum nihil agant dii, an ab his
omnia regantur atque moveantur: imPrimi3que nragnabilissensio est ea, quae nisi diiudicetur in summo errore necesse est homines atque in maximarum rerum ignorations uerSari.
Plurimae linguae congruunt in praepositione metusque forma ac constructione. Vna enim voce et statum in aliquo loco et molum in aliquem locum significant, siquidem Graecorum εἰς eamdem originem duxplex ἐυς, unde facta sunt ἐν et εἰν. Vid. Mali hiae Gramin. gr. 578, 1. et Corol. Goill. Schmidi ii Quaest. de Prae-.posit. graecis P. 8. Latini in pro ἐν, entis pro ἔνδον dixerunt, de . quo vid. Tom. 2. p. 373. Haec, vero etymologiae sundamenia non satisfacient iis viris doctis, qui omnium vocabulorum Semina ex Indorum regionibus apportare solent: quamquam ipsi magna desperatione afficiuntur. quum vident, in et ἐν non facile posse ex
indico sonio derivari. Nam quod Lischius in lihello de
Praepositionibus invenisse sibi visus erat, in esse iuversum ni indicum, Boppius qualis sit huius eruditionis veritas declarat in Gram m. Sans crit. n. 111. demonstrans, illud ni significaro deorsum, εub. Schmtillius autem, indicum antur comparans, habet, quo cognationem demonstret verborum diversissimae significationis ἐυ, i αντι, ante. Sed Boppius in Comment. Soc. Berolin.
249쪽
IN. videri stirpis et primitivam praepositionis vim esse demonstrativam, quemadmodum ἐν ex ἔ factum sit. Quam doctrinam admodum mirabilem hic omnino missam faciamus, quia ne minimum quidem momentum eX ea emersere videmus, quod tu eXplicandum usum praepositionis adhiberi possit. Nos igitur incertis opinionibus non adducti ab hoc initio incipiamus, ut statuamus. inesse ἐν , quod Cretes etiam ἐν pronuntiabant. vid. Val-kenar. ad Theocrit. Ad Oniag. p. 364. B. Haec praepositio, quae nusquam, sicuti sit in aliis, adverbialiter usurpatur, cum ablativo composita locum significat, ubi quid
sit, cum aceusativo iuncia locum, quem quid intret. Sed usus voculae tam multiplex atque frequens est, ut, qui singulas rationes explicaturus discrimitia etiam mi-Dutissima velit observare, vix evitarit nimiae subtilitatis repreheusionem. I: Primum de ablativo: in cuius usu praepositionem ita Percenseamus, ut primum ea, quae ad locum vel rem pertinent, deinde ea, iluae tempus Significant, EX-plicemus, et tertio loco ea comprehendamus, quae ambiguae videntur esse rationis in accommodando casu. luillis vero, quae statum in aliquo loco vel in aliqua re designant, omnia exempla ad duos redigenda sunt ordines. Num aut cogitamus statum et cotiditionem hominis vel rei agentis, aut conditiovem rerum, in quibus homines vel res agendo versantur. Hoc alterum genus
philosophorum more obiectivum, illud alterum subiectivum appellure placet.
1. Primitiva significatio huius praepositionis locum designat, qui rem aliquam includit et intra . se habet.
Opponitur extra. Id vero ampliore notione resertur ad
Iocum . ubi quid sit, denotandum. Ita fit, ut et graecum ἐν et latinum in locum significent generaliter. Illud ubi
quum dativo casu, qui ob hanc caussam locativus vocari
et singulari forma designari potest, proprie eX primatur, in latina lingua, quando accedit praepositio, fit ablativus, quem notum est antiquissimo tempore eiusdem fuisse formae. Duae igitur dictiones in usum venerunt, etiam cum quodam siguificationis discrimine: nam altera locativi in nominibus urbium indicat, ibi essa at
quem, altera in ipsa urbe aliquem esse , t veluti Romae est aeu Rom, in soniti est in Rom. Locativus in nomianibus urbium, praepositio tu nominibus terrarum regu
250쪽
bat. Tertia autem dicendi forma facta est omissa pra positione: quod ut fieret, consuetudo concedebat in omnibus urbium, interdum etiam in terrarum nominibus et in quibusdam formulis. Poetae nullam regulam adhibebant. Atque fuere nomina quaedam, tu quibus
non ratio, sed usus valuit. Ceterum ubi terra nomine
populi appellabatur, ibi necessariam fuisse praepositio
PIin. Histi n. Is, 4, 22. aliorum fruetus in terra est, aliorum
et eatra. Notanda sunt urbium nomina cum praepositione eoniuncta.
Ea aut regionem urbis indicant, veluti portum, suburbanum, Cic. ad Att. 8, 3. naris es in Caieta est parata nobis et Brundia ait. Aut sunt adiectiva. Terent. Enn. 3, 4, 1. heri aliquot a Ieseentuli eotimus in Piraeo. Caes. B. civ. 2, 18. eomplures naves praeterea in Hispali faetendas eurauit. . Aut inveniuntur apud antiquos scriptorea. Plaut. Mil. 3, 1, 182. omnia se Muro Metari is Epheso memoras mulieres. Aut exstant apud quosdam recentior . Porcius in Vita Terentii 1. mσrtuus est in Stymphalo, Arcadiae oppido. Plin. Hist. n. 2 , ra , et1. eonstat in Bereniae, urbe Troglodytarum, - hoe idem ante solstitium quadragenia quinis diebus - fieri. 13, 1, 2. crocinum in Solis C lietae diu maxime laudatum, mox Rhodi. 34, 3, 8. qualis est intemplo Apollinis Palatini, quod Alexander Magnus Thebarum e pugnatione eaptum in Cyme dicaverat eidem deo. In Sueton. Aug. 96. dubia est scriptura et codices Philippo praehent. Val. Iax. 1, 8. Ext. I. eoenanti enim apud Seopam in Cranone quod est in Thessalia oppidum nuntiatum est. Quintil. 12, 10, 24. caesos in Marathone ae Salamine. 9, 2, 62. Quae ex Livii libris asseruntur exempla non excedunt regulam. Nam 5, 12, 8. in monte Albano Lavinioque vix poterit accipi pro in Lauinis. Livius assinat lavit nomina, ut fecit Sallust. Iug. M. aut scripsit Lavinit. Epit. 102. fanum eorum in Nierosolyma - evit. I eertus est epitomarum auctor, si omittunt praepositionem cod ces multi. 42, 27, 7. renuntiarunt Eumenem in ea Asia : --tioehtim in Syria, Ptolomaeum in Alexandria sese convenisse. Einem est ratio atque apud Ciceronem ad Att. 11, 16. quum ea plaga in Asia sit accepta, in il lyrteo, in eassiano negotio, in ipsa Alexandrea , in urbe, in Italia. Adieetivum est nomen urbis et terrue. Tobrurum nomina a poetis et a quibusdam auctoribus pro-sne orationia ponuntur non adiecta praepositione. Ili vero