장음표시 사용
561쪽
s18 LIB. IV. CAP. IV. DE ORIGINE DOMINII.
lent facere proprias, an quasdam indivisim possidere, reliquas velut in medio
expositas relinquere, Ut tamen eas nemo sibi soli vindicare posset. Vnde etiam ius naturae intelligitur adprobare omnes Conuentiones, quae circa res ab hominibus sunt introduetae, modo contradictionem non inuoluant, aut societatem perturbent. Ergo proprietas rerum immediate ex conuentione hominum,
tacita aut expressa profluxit Τ. Etiamsit enim, posita concessione Dei, nihil
reliquum erat, quam ut homo res Occuparet: tamen ut per occupationem seu adprehensionem caeterorum ius ad eam rem exclusum intelligeretur, conuentione utique opus fuit '. Quod autem sana ratio suaserit dominia introduci, id non obstat, quo minus illa originarie ex pacto humano profluant. f. V. HIS ITA praemissis manifestum est, ante omnia hominum conuenta suisse omnium rerum communionem, non quidem illam, quam post 'tiuam diκimus, sed negatiuam, id est, res omnes fuisse in medio positas, &non magis ad hunc, quam ad illum pertinuisse. Sed cum res homini hus usum non praebeant, nisi i altem illarum fructus adprehendantur, & vero frustra hoc fiat, si aliis iterum eripere liceat; quae iam in usus nostrox ama destinauimus: inde prima conuentio inter mortales circa res haecce intelligitur ', ut quod quisque cκ rebus in medio positis, earumve fructibus adprehendisset, ea intentione, ut istud ad usus suos adplicaret, id ipsi ab altero non eriperetur. Et hue Pe tinet L. r. g. r. D. de ad ir. possess. Declarari potest hoc exemplo ferarum ', inter quas sane nulla aa quamlibet rem peculiare prae altera ius praetendere potest; sed in quam rem quaelibet primum inciderit, eandem in pabulum suum arripit. Quod sit aliqua res quaspiam in laturos usus seposuerit, Caeterae tamen non prohibentur easdem inuadere, ideo quod inter feras conuentio non sit, ruae primae adprehensioni praecipuum ius in re tribuat. Ad isthaec illustram a facere possimi, quae traduntur ab Auc To de Princi p. iusti & decorip. Ioo. seqq. ubi praesupponit, homini fas esse uti creaturis, ratione carentibus, easque possidere: 1ed cum naturaliter homines inter se sint aequales, par quoque
D Et hane hypothesin iam Ripra ad L. III. e. s.
g. 3. reiecimus. Suffcit nimirum fatuitas, quam a Deo eoncellam munit foetalitas. Hine exem
plum serarum, quo AUCTOR in ν. s. Huur, non Obstat. Ipse satetur M. 3. Adaimim habuisse dominium indefinitum de in potentia. Cui eo
sequens, c pationem non esse nudum actum
corporalem, quod Α V C τ o R d. s. existimauit, sed talem, qui emedium iuris habeat. Non ne
gamus, polli iste in oecupatione pluribus eo uris rentibus inter aenire paetionem; at eam mille ne celsariam, ut dominium exsineret, inde neuti.
quam fluit. Loeus Ambrosii contra Λ V C T Ο-R Ε. Μ est. Si enim v stirpatio ius priuatiun facit, titulus ea utique est aequirendi dominii. H. Imo generaliter ea vis oecupationis est . ut
er eam rem nultius tomparare nobis possimus.
riina ergo ct antiqui Isima dominii adquisitio re.
petenda est ab Oeevasione. Quando enim ali in Ovilmin multitudini, quae non sinitii de semel sed sueeessiue exsistit, neque res pommuniter habere potest, aut solet, aliquid indefinite donatur. tam ex voluntate donantis. qualis ratione bono. ruin terre trium est Deus, posteri quoque eorum ea utique praerogati a ςaudent, ut occupam do dominium, eum ex lusione aliorum sibi a quirere queant. Imo generaliter ea vis occupationi voluntate donantia tributa esse intelligitur, ut uiuis eorum rem nullius sibi vindicare possit. m o mi non adserat plus iusto, sed intra leges χἀ etalitatis subsistat : qua in re consensus reliquo. rum superia culis est, quia ex voluntate donantis occupatio vim excludendi nanciscitur, ut re
cte philosophatur vir subtilissimi iudicii, TITI Us in Obserii. CCXIIX. num a. quod di ante eum S plenius quidem dixerat Lo xivs de Gubernatione ei uili L. u. e. 4. isntentiam cet
562쪽
LIB. IV. CAP. IV. DE ORIGINE DOMINII.
quoque omnibus in creaturas ius esse ', neque ex creaturarum respectu aliam partem proximo, aliam mihi assignatam. Igitur nihil superesse, quam ut distinctio honorum ex pacto deducatur. Cuin autem omnia instituta humana habeant eκceptionem summae necessitatis, inde hac enata ius primaevum ad omnia reuiuiscere: quia in pacto circa diuisionem rerum quilibet hac cum rein strictione iuri suo ad illas res, quae aliis assignantur, renunciasse intelligitur; nisi aliter salutem suam seruare nequeat. Nam meam calamitatem mihi ad ea, ad quae antea ius non habebam, ius non parere; at extremum periculum tollere conditionem, sub qua cessionem iuris feceram. Sic etiam in bello iure a quiri bona hostis: quia cessantibus pactis redeat ius primaevum '. Dein addit, primam oecupationem ante pacta, ius aliquod per se non sacere. IGque quia primo tunc nullo iure, in quocunque etiam necessitatis casu construtuerer, ad me redire possent talia bona ; cum id tantum locum habeat in honis, quorum cessiones seci proximo voluntate: at paucos reperiri, qui bonis ea ratione partis talem praerogatiuam concesserint. Quae ratio Clarius ita pro poni potest. Si prima Occupatio per se daret ius cum exclusione reliquorum omnium, sequeretur, in casu necessitatis alterum non posse uti bonis, isthoe modo partis: quia ius illud necessitatis oritur ex exceptione, pacto circa diui
sionem rerum addita: quale pactum ex hypothesi non extat circa bona per
occupationem parta. Atqui absurdum esse, in extrema necessitate non posse aliquem uti rebus, quas alter per occupationem adquisiuit. Ergo ut occupatio dominium pariat etiam ex pacto esse. In quo tamen argumento non multum neruorum deprehenditur. Cons supra L. II. c. 7. f. s. Deinde addit: nullam esse naturalem rationem, quare ex prima potius occupatione ius
alicui accrescat, quam eκ prima detectione, quae oculis fit. Ideo discrimen hoc oriri ex instituto gentium , quod primo occupatori ius in illam terram accedere voluit; non autem ei, cui primum in conspectum venit. Tertio ait: finge duos homines, alterum pedibus pernicem, alterum tardum; liquet, quam inique hic composita uni paria in adquirendis dominiis: ideo
mim AUCTORI Retiam refutat van der M v v. xv N L. Ii. . t. p. γε.*. V. rὶ Qua remueritione non opus fuit per
ea. quae drcta sunt in nota praecedente: neque ICti Romani. ad quos AUCTOR nos ablegat, ad aequirendum dominium vim exigunt, sedc uenienter nothrae sententiae OCCUPAT IO. N ΕΜ solam pro modo acquirendi originario ha. herit , Domini uua reriam ex Niturati prio mee pisse, Nerua filius ait, eiusque rei vestigium manere in his, quae terra, mari, coelo capianis ur, nam haec protinus eorum fiunt, qui primi possessionem eorum adprehenderint, L. r. D. de A. et et A. P. Plane ex F. s. Inst. do rerum dinis constat, apprehensionem Iure Romano solam do. minium tri Duere de in incertam etiam personameollata domini voluntate proprietatem eius trans ferri.
. ab Vid. supra L 4. nota l. 3 Vtendi puta, donee ab aliis oecupatae sint.
Ex qua iuris paritate illud tantum sequitur . neminem plus iusto si hi adserere debere, sed omnes intra leges socialitaris subsistere oportere. Via.
At aequistio bonorum hostilium intelligi
potest sile conuentione, quum ex ipso belli stat fluat. Tollitur enim eo agnitio dominii, qua sublata, pristina restituitur eommunio , in qua clii iis intes m est, occupare ea, quae sibi videantur utilia. Vertim etiam, extra Instituta humana reniimantibus, adparet, manifestius animi domi. nium adquirendi indie tum per occupataonem fieri, quam per solam Detemonem . quae oculis fit, quum oculis innumera quotidie usurpemu , qu retim occupandorum nulla nos unquam cupido in cessit.
563쪽
sao LIB. IV. CAP. IV. DE ORIGINE DOMINII.
etiam illi primae occupationi ex natura non deberi ius in id, quod occupatur; sed pacto implicito & instituto. Breuius poterat dici, polita aequali facultate primaeua hominum in res, non posse intelligi, quomodo nudus actus cor poralis unius, qualis est occupatio, Caeterorum facultati praeiudicare possit φ, nisi ipsorum consensus accedat, id est, nisi pactum interueniat. Sed quae idem A vc Tost dicto loco & p. 266. disputat, quod unus homo in statu primaeuo totum mundum potuerit sub iugum mittere, ea vana sunt; &conuelis Iuntur per ipsum HoBBEsIVM de Ciue C. I. g. H. f. VI. As Is TA AC porro communione rerum negativa siue primisaeua homines discesserunt, & dominia rerum diuisa pacto constituerunt, non
quidem simul & semel, sed successive, & prout conditio rerum, aut indoles& multitudo hominum videbatur requirere. Sicut quondam apud Scythas pecora & supelleκ in proprietatem concesserant; agri in communione primaeva lubsistebant. I v s T I N v s L. II. c. 2. Et vero pax atque tranquillitas generis humani, de qua iuri naturae cumprimis curae est, haut obscure insinuabat, quidnam heic ab hominibus constitui conuenientissimum foret. Nam ut cuia libet in quaelibet aequa potestas maneret, seu ut omnes res in medio essent expositae quorumlibet usibus promiscue patentes, pax humani generis, saltein post eiusdem multiplicationem, culturamque vitae adhibitam, non admittebat. L. a s. D. de Seruit. praed. urb. Quippe cum non possent non infinitae oriri collisiones ex concursu plurium ad eandem rem, quae omnibus simul sussicere non poterat; cum plurimarum rerum ea sit indoles, ut uno tempore non nisi uni inseruire possint. Quo autem ordine, & quaS ob causas res in proprietatem tuerint, sic intelligi posse arbitror. Res pleraeque, quae immediate sui vim hominibus praebent, ipsique in nutrimentum, ac tegendo corpori adhi-hentur, non ubique per naturam citraque culturam tanta producuntur copia,
ut quibusvis abunde sussciant. Igitur paratissima erat rixarum atque hellorum occasio, si duo pluresue eadem re indigerent, eandemque singuli sibi vellent trahere, quae omnibus non lassiciebat. Vid. HOBBAs de Cive c. r. f. 6. Plurima quoque labore & cultura hominum ad sui productionem, aut ut usui sint habilia, indigent. Heic vero inconueniens erat, ut aequale ius ad ea ha heret, qui nihil operae contulerat cum eo, cuius industria res producta, aut apte concinnata erat. Igitur pacis humanae interfuit, statim cum multiplic tis hominiburs dominium rerum mobilium, praesertim quae labore & cultu hominum indigent, & inter immobiles illarum, quae immediate usum hominibus praebent, uti sunt domus, introduci; ut scilicet earum corpora ad singulos seorsim pertinerent, aut inter plures ad eos, qui peculiari conuentione earum
rerum D Valet vi praesumtae intent onis . Creator;s
optimi maximi, qui res m medio posuiste ilites.lisitur ad usi in hominum. Quare quamdiu quisque capit, quae sibi necessaria sunt, suo iure initiir, de ceteris nihil intrariae infert, utpote quibus integrum est, se serente casu, eadem vii praerogativa. VI. . Verum, quum fingi e nuentionem. . de aequirendo rerum dominio summiactium starentinetatione eitis e nitentionis facile carere nos sumus, quod hie insigniter monetur,ne rem eandem saepitis repetere necesse sit.
564쪽
LIB. IV. CAP. IV. DE ORIGINE DOMINII. ut
rerum positivam inter se communionem iniuissent. Porro in hisce rebust, etsi ratio aliqua adpareat, quare conuenientius sit eas ad hos, quam ad alios pertinere; eorum tamen dominium, exclusionem caeterorum inuoluens, utruque pacto saltem tacito erat confirmandum, cui tacita simul renunciatio mei rorum inesset , quod nihil amplius iuris ad res uni assignatas velint praetendere eX eo praetextu, quod terra tanquam commune hominum domicilium iisdem rebus materiam, aut nutrimentum praebuerit. Res autem immobiles per naturam citra industriam humanam productas, id est, agros, quod attinet, cum eorum tanta foret laxitas, ut paucitati primaeuorum hominum abunde sufficerent; ideo de istis ab initio tantum fuit occupatum, quantum usibus suis conueniens homines iudicabant; reliqua in statu communionis primaevae seu negatiuae relicta, ut ea occupare in posterum posset, cuicunque id libitum foret. Heic ergo tale paetiam interuenisse intelligitur; ut qui agri per expressam conuentionem caeterorum hominum alicui essent assignati, aut quibus caeteri tacite cessisse iudicarentur ideo, quod unum solum istis frui quiete pateretur, ipsi alios simili modo sibi assererent; illi ad cultores suos pertinerent. Quod reis liquum esset, illis cederet, qui deinceps eos agros occupaturi forent. Add.
ZIEGLE Us ad Groti L. II. c. a. 3. 2. p. 22 . HOC IOCO Obiter monendum, dum I o s E p Η v s Archaeolog. L. I. c. 4. iam tum Cainum terminos terrae m.
suisse tradit; in eo non maiorem ipsum fidem mereri posse, quam quod ibidem
memorat, Cainum libidinem suam cum iniuriis secum habitantium exercuisse, domum multitudine pecuniarum, ex rapinis N violentia congesarum, auxisse. ad latrocinia
suos familiares inuitosse. . Quomodo enim talia possint cadere in filium primogenitum eius, qui primus & solus mortalium cum sua compare a Deo creatus fuit, ego nondum dispicio. . VII. CAETER v M utile suis e generi humano iam multiplicato diuisa
rerum dominia introduci, illustrari potest argumentis, quibus ARISTOTELEs lit. L. II. C. u. communionem bonorum Platonicam destructum it. Etsi illi propositum sit oppugnare communionem positivam, nos autem inquiramus in ratio nes, quare a Communi ne negativa sit discessum. Quibus addatur ARIs To- pHANEs in Concionatricibus p. m. I6. seqq. Scilicet si homines in commune quidem laborent, &in commune fructus conserant ', ac de communi aceruo alantur, non possent non querelae exsistere ob inaequalitatem laboris & fruitionis.
Bene quoque dicitur: χλως τὸ συμ ηm κοινογν- των aevΘρωπιοκων πάντων χω γεπόν. In uniuersum conisi ι σ eommunitas rerum humanarum omnium est grauis
Inde etiam maxime famulis , qui quotidie circa nos versantur , offendimur. Proprietate autem introducta tolluntur istae querelae, & augetur cuique cura circa
565쪽
LIB. IV. CAP. IV. DE ORIGINE DOMINII.
ra circa rem suam ' paraturque materia exercendi liberalitatem erga alios de suo. Eoque ἐλτιον, est ais ἰδίας τρὶς κτήσεις, τηδε Mἡσει πριῶν κοιιάς, me Iius, propria quidem esse bona, usu vero facere, ut Ania communia. Item: Προς ω νην ἀμυθητον ρσον διαφερει το νομ μνιχον G. Ad voluptatem nimium quantum rein
fera proprium aliquid existimare. IVVENALIS Sat. III. U. 23o. 23I.JU aliquid quocunque loco , quocunque recessi ius Iese dominum fecisse lacertae. Item: Tο χαρ σαβ , mi βοηθῆσαι φίλοις, η ξένοις, ἡ ἔταίροις, ἔδι ν, o γδε- τω, τῆς κτησεως ἰδας ουσης M. Gratificari, T adiuuare amicor, vel hospiter , vel sedales, res iucundissima; quae nisi propriir bonis esse neqvit. Praeterea cum plorarumque rerum usus non quibusvis promiscue hominibus sussiciat, non poterant non rixis inter se collidi, qui eidem rei omnihus non suffecturae simul animum abiecerant, ni istae res certis hominibus assignarentur. Fateor tamen, hisce rationibus non fuisse motum Thomam ΜοRVM, & Thomam CAMPANELLAM, quo minus ille apud Viopienses, hic in ciuitate Solis Communionem bonorum introducerent; nimirum quia lacilius persecti homines finguntur , quam habentur V. Sed & hoc patet, fallere illud tritum; meum & tuum omnium bellorum causas esse V Quin potius ad euitanda bella meum & tuum est introductum. Inde PLATO de Legibus L. IIX. f pag. 8 3. A. Ed. H. Steph. T. II pag. zi . E. Edit. V echel. Ficini. J lapidem terminalem vocat : Σμικρον λίθονJ ορυται φιλkιν M. μενeρκον παρά
Θεων; Lapidem iureiurando a diis 'motum, quo amicitiae G inimicitiae terminem ruri De cuius sanctimonia vid. quoque Deuter. XIX, I . Iob. XXIV, 2. tit. toe. D. de termino moto. Collat. I L. Mosaicarum eum Rom. tit. U. Ρ Α v L V sSentent. II, i6. V, 22. F R O N T I N v S de Re agraria. pag. 27 . Ed. Κeuchenii.Jrmi quisque μοι Anes teneat. nou alienos Iacessat. Nam ideo es limes agro positus, i rem ut di emeret arvis. Sed infinita seges bellorum inde surgit, quod auaritia hominum terminos mei & tui pacto, aut a legibus praescriptos perrumpere a det. LYsIΑs Orat. XVII. Dissensiones oriuntur inter eiura hisce de causis mai- me , cum quod alii aliena concupiscam, tum quia alii fluis spolientuis '.
β. VIII. Is THAEc quanquam plana sint, operosius tamen quorumdam veterum atque recentiorum super hae re sententias examinare placet. Eκ veteribus DIODOR vs Siculus L. I. c. 8.J tradit; primos homines e terra enatos
fere dicitur in L. a. prine. siti δε , quibus Daν--φιλ eie. η ἔτι ae, ἔδι- a γώενωra pars. Nariarati quina visium, negligi quoκ νης κτησεια n ι .-.e. ibid. p si . B. C. Vid. eommuniter eosde/-r τι - δε nihil AMὸν , Di de Epieuro B A E L iv s in Di ionario Histori. non totum Ierit, artis ratuνr dreique suam qum e Critico pag. ii3o. eol. I. see. Editionis. que partem corrumpi patiaιών. dum mmdat ah nae. D communioni enim honorem uniuersali, qualis a Moro de Campanella fingitur, inter ho-ί Φανερει τοι-, ἔπι πιλτών, a. - μ , ιδια εδι mines quidem aequitatis sitidiosos, ct a vel, mentiori
566쪽
LIB. IV. CAP. IV. DE ORIGINE DOMINII. Datos egisse vitam inconditam & helluinam, sparsimque exiisse ad pascua, & sapi-
distunam quamque herbam, ac sponte natos arborum fructus comedisse. PL1Ni v s N. H. L. XXIII. Prooem. de arboribus: Primum homini cibum Disse inde. I fle inductos eoelum spectare, pasciqua nune ex se posse fine frugibus. Quod tamen alimenta comportare, & in futuros usus recondere nescirent, multos inclementia aeris, & penuria victus per hiemem interiisse. Donec sensim experientia docti hieme in speluncas refugere, & Ductus assemationi idoneos recondere coeperunt, magis inde magisque vita exculta. Huius Hypothesi circa originem hominum, falsa licet, adsumta, consequitur, homines ab initio victitasse rebus in medio positis. Inde per pacta induxisse proprietatem domuciliorum , & fructuum in futuros usus colle florum ; donec paulatim agrorum quoque proprietas reciperetur. Allegatur quoque hele frequenter I v s T 1 N v sL. XLIII. c. r. ubi Rex Aborigenum Saturnus tantae fuisse iustitiae memoratur, ut neque seruierit sub eo quisquam, neque quidquam priuatae rei habuerit; sed omnia
communia V indiuisa ommbus fuerim, veluι unum eunctis patrimonium esset. Magno
quoque numero adducuntur diista Poetarum de conditione felici seculi auret.
VIRGILI vS Georg. L. I. N. I S.JAnte Iovem nulli sibigebant arua retini: Nee j nare quidem aut partiri limite campum Fas erat; in medium quaerebant; ipsaque tellus Omnia liberius, nullo poscente ferebat.
Quem locum illustrat SENECA Epist. XC. T v Vs L. I. Eleg. III.
vers. 3s & seqq. J Illo non validus Iubiit iuga tempore taurus: Non domito frenorore momordit equus. Non domus vlla fores habuit. non fixur in agris, sivi regeret
re assueranι fluas mor nec Drbes, peruium cunctis iter. Communis et sus omnium
rerum fuit. R ipsa tellus laeta foecundos finias pandebat ultro. IDEM Hippolyto Aet. a. se. c. svers. sas. & seqq J Prima quor mixtos deis Profudit aetas. Nullua his auri fuit Coeeus evido. Nullus in eam sacer Diuira agros arbiter populis lapis. O v I vs Metamorph. I. vers 13s. Ieqq. J de serreo seculo: Ommmnemque prius eeu lumina selis es auras. Cautus humum longo signavit limite mensor. MAc o EIus L. I. Saturnal. c. 8. Aedem Saturni Romani aerarium esse volu runt, quod tempore, quo incoluit Baliam, nullum in eius regno furtum esset commissim raut quia sub ilio nihil eraι euiuiquam priuatum; Nec signare filum, aut partiri lim
mentiori animi perturbatione liberoa, loeus esse posset, quales suisse dieuntur, qui vome sua sine lino fidem νectum que eolebant. Sed eadem inter tales, quales fert nostra aetas nulla ratione obseritari posset. Simi enim plerique omnes iniusti di sui viaeae eommodi st diosi. Neque his obsunt exempla eretorum sotaia litiorum, veluti in quae homines religiosi mire solent. Constant enim , hae ex paucis, neque adeo ab iis eonsequentia duei potest ad uniuerasum fenus humanum, aut totam aliquam gentem, vel Auitatem maiorem, quia in his semper rarivvυ 2 te cam sunt. Gui ad ineundam eommunionem eiusmodi particularem idonei videantur. stuleravita iis, qvi toltant meum tuum. Pvs L I V s Syrus Sentent. vers6M. ibique G R v T E R v s. t Et Viri et O a R E c H T i Dissertatio, mi titulus: sacra termini. H. LQuae prima est inter itine im editas Argentorati Iro . in ηt . Addatur QUINCTILIANI Deelam. CCLXI.J
567쪽
LIB. IV. CAP. IV. DE ORIGINE DOMINII.
Ie campum Fas erat; in medium quaerebant. Ideo apud eum Aearetur populi pecκ-nia communis, Aub quo fuissent eunctis uniuersa eommunia. Isthaec & similia Poetarum tradita sic interpretatur L Ac TANTI Us L. V. Divin. Instit. c. s. Ne signare quidem aut partiri limite eampum
Fas erat: in medium quaerebant - -
quippe eum Deus communem omnibus terram dedisset, ut communem degerent vitam ;non ut rabida. I furens auaritia Issi omnia vendicaret; nee vlli deesset, quod omnibus nasceretur. BOI Poetae dictum sis accipi oportet, non υι existimemus, nihil omnino
tum fuisse privati; sed more Poetico figuratum; τι imelligamus, tam liberaler fuisse
homines. ut natas Abi fruges non includerent; nee soli absconditis incubarent; sed pauperes ad communionem proprii laboris admitterent. Enimuero uti nemini cor
dato Poeta persuaserit, a priscis illis omnia in medium quaesita, seu commUni O-nem aliquam possitium fuisse; ita quam L Ac TANTI vs adsert eorum di et rum rationem, nobis non satisfacit. Vti enim isti fortasse auaritiae non ita fuerint dediti, ignorantia opum, & quod victum facilem terra praeberet gulae irritamenta nescientibus; ita non adparet, quae liberalitatis materia fuerit, ubi nulla colligendarum opum occasio. Caeterum ad istius fabulae de seculo aureo intellectum nonnulli non absurde monent, consideranda esse barbarorum& rusticorum ingenia, oppido quantum otio & ignauiae amica, a labore mersa. Et quod, quo incultior & simplicior est alicuius populi vita, eo minus locum habeat; copiosior & splendidior vitae adparatus magnam industriam, plurimamque operam requirat. Add. Mich. de MONTA IGNE E flais L. I. c. 3o. Quod denique communi vitio senes sint laudatores tempores acti se pueris; &Iraesentia fere ad spementur, vetera & obsoleta extollentes. Igitur valde pr abile videri, simplices istos homines, cum a legis latoribus ad vitam culti rem & labores adigerentur ', per insolentiam talia aegre tolerasse, ac indentidem otia sua & alandes, desiderasse. Ex qua seniorum querela posteri deinceps somnia illa de aureo seculo finxerunt '. Quo iacit, quod SALLUSTIVS Catilin. c. 6.J Aborigenes, aurei seculi ciues, Vocat genus hominum agreste, sine legibus. Ane imperio libersm atque filiarum. Addatur de iisdem DIONYSIVS Halicarn. L. I. R. Io. p. 8. Εd. Oxon.J Sic & Ο v I vs Metam. I. Γ89&sqq.Jaurei seculi selicitatem in hisce constitisse dicit, quod homines sponte sua siue lege fidem rectumque coluerint, a poena immunes, quod nullae adhuc essent
ciuitates; tamentique cibis nullo cogente creatis Artareos foetus, montanaque fraga Iegebant. Comaque eT in duris haerentia mora rubetis, Γι quae deciderant, patula
Iouis arbore glandes. Quae autem sequuntur de perpetuo vere, frugibus mitia hus sponte natis, & fluminibus nectare ac laete redundantibus, non magis vera sunt, quam illa PHERECRATIS: ποταμοὶ μὸν κρῆ μόλοινος
s. VIII. Q Homines eius aetatis, quae aurea Sa gentea vocatur, iis neutiquam meliores missae, oui saeculis insequentibus vixerint, satis veri sutile
eeit Io. CLERICv a ad Hesiodi Theogon.
568쪽
es farina ta iuris atri flumina Fluxere per Lea arcta murmurantia Ob perleues yanes calenter. Φλυσκω δε κώ ζεο ς άλακτων Τομοι παρα τοῖς ποταμοῖς σοὐντες εκεχυντ' ἀντ λρακων. Lucanicae G luceta bullientia loco Urearum sparsa erant per mina. 'Oπla. κίχλα γαιο αν- sραν' ηδυμήνα περὶ το ςο ἐπέτοῖ αἰνbΩλουσα καταπιειν. Turdi volabans ora circum, qui bene Conditi erant, coctique mire, supplices Edi rogabant. Est quoque celebris locus CICERONis ossic. I. R. 7.J D-
sitiae munus es, ut quis communibus utatur pro communibus, priuatis ut suis. Sunt autem priuata nulla natura. sed aut veteri occupatione, ut qui quondam in vacua venerunt , aut victoria, ut qui bello potiti sens; aut lege. pactione, conditione, sorte, ex quo fit, τι ager Arpinas Arpinatum , dicatur, Tusi lanus Tusculanorum '. Similisque es priuatarum post sonum descriptio. Ex quo quiasuum cuiusque AE eorum, quae natura fuerant communia, quod euique obtigit, id quisque teneat. Eo quis Abi pluradriret, violabit ius humanae societatis. Adducunt aliqui etiam illud HORATII L. II. Sat. a. svers 129. & seqq. J Nam propriae telluris herum natura neque illum, Nec me, nec qucnquam satuit. Nos expulit ilia: Illam auι nequitier, aut vafri insciaria turis. Postremum expellia certe uiuacior heres. Num ager Umbreni sub nomine. nuper Oselli Dictus, eris nulli propius, sedcedet in usum Nunc mihi nunc alii. ID E MII. Epist. a. svers. m.&seqq.J TanquamAt proprium quidquam quodpuncto mobilis horae Nunc prece, nunc Pretio, nune vi, nune forte suprema Permuteι dominos, s cedat in altera iura. Sic quia perpetuus utilli AIur usus, ta beres Heredem alterius velut unda Fuperuenit undam; quid vici prosunt aut horrea y LvcIANus in Anthol. T. II. pag. 838.3 Ἀγρὸς γενομ1ν ποτὲ, νυν δε Mενί του - πάλιν ἐτέρου βησο ιαν εἰς DVeri Κοι γάρ ἐκῶνος σχο ν με ποτ ίετο, παλιν ἔτος οἰ rem εἰ- δ μως ουδενος, αλα τυχης. I D E M Nigrino fT. I. p. 3s. Ed. A JNutura quidem nullius rei domini simus: lege autem F per Decessionem usum earum in tempus incertum adquirentes ολιγαχολοι Ararim temporarii mine orer habemur, ac
posteaquam rerminus ille eonstitutus praeterierit, rum rus.1 alius a nobis easdem acciapiens nomine illo fruitur. Verum isthaec magis ad instabilitatem fortunarum, iapossessionum humanarum, quam ad Originem dominiorum pertinent. Sicut etiam eam ob rationem CICER o pro Balbo j. as. sub ta.d praediorum multam ess gentem dicis. . IX. Ex PANDA Mus iam sententiam GROTII UIL . a. q. 2. in qua tamen illa sequestrabimus, quae is contra recepta nostrarum Ecclesiarum 'decreta admiscet, ab aliis iam satis castigata. Ait ille: Deum humano generi generaluer contulisse ius in res huius inferioris naturae flatim a mundo condito, arque De
rum mundo ps diluuium reparato. Id in hunc sensum admittimus, Deum imdulsisse hominum generi uti rehus hisce terrenis generaliter, id est, ut non determinaret simul, divisim an indivisim omnes res, aut quasdam earum pGbdere deberent, sed in arbitrio hominum relinqueret, ut ipsi super eo dimonerent, prout paci videretur expedire. Nequaquam autem credi debet, quali ab initio V v v 3 a Deo
de Dominio maris, e. I. ct Cl. ΒΑ R B E Y R A s ehiit. χα 4. e. r. n. rg. sinu. Quanquam eo in nota s. ad h. g. munio, de qua hie loquitur, explieara possit de illa. quae talia negative dieitur, ct fateatur i se, 6. IX. Quieum sacere videtur H V B E R V s eommunionis ius saltem mente conciPiendri Part. I. Disressi. LIV. e. u. ct v. de L. IL de iure ese. H.
569쪽
sas LIB. IV. CAP. IV. DE ORIGINE DOMINII.
a Deo fuerit instituta quaedam communio positiva, abs qua postea homines suo arbitrio discesserint: sed potius quantuin ad Deum, res istae in medio usibus hominum fuerunt expositae. Inter quos quamdiu ipsa rerum corpora no dum fuerunt certis assignata, isthaec tacita fuit conuentio, ut quisque hominum ad suos usus, ex fructibus potissimum rerum, arripere posset, quod vellet, &quae consumi poterant consumeret. Ac talis Vlus rerum Uniuersalis utcumque supplebat vicem proprietatis I & quod quis sic arripuerat, id et eripere alter niti per iniuriam non poterat. Eam ad rem illustrandam uti faeli similea theatro ductum '. vid. AMAN vs Epicteto L. II. c. q. circa finem y. ita non congruit exemplum Aborigenum, prout IusTINus eos describiti Nam verba istius auctoris repraesentant communionem aliquam positivam, qualis primaeva illa non fuit; velut regio illa uniuersa suerit populi, sed nondum in priuatos tandos descripta; ideo quod homines isti contenti essent frugibus sponte enatis, quas infrequenti populo ubertim sylvarum & terrae amplitudo praebebat. Eas tamen fruges in commmune colle stas vero simile non videtur. Id autem recte GROTIVS: siquidem communio illa negativa debeat per sistere, citra perturbationem pacis communis, in magna simplicitate hominibus vivendum, contentis vesci sponte natis, antra habitare, corpore aut nudo agere, aut corticibus arborum, ferarumque pellibus tecto. Vbi exquisitius vitae genus placet, cuius commoda perindustriam sunt procuranda, utique proprietate rerum opus esse. Verum dum addit; communionem durare potuisse, A homines inter se vixissen et mutua quadam eximia earuate; communionem
negativam cum positiva confundit. Qualis suit inter Essenos quondam, de quibus inter alios vid. PHILO Iudaeus libro, quod omnis probus fit tiber. &primitivos Christianos Hierosolymis habitantes, & qui vitam colunt asceticam. Add. M TINIvs Hist. Sin. L. V. c. 34. Isthaec quippe constitui &seruari nequit, nisi inter paucos, & eximia animi modestia praeὸitos. Vbi in distantia loca discessum suit, stulto labore fructus in unum conseruntur, &' inde de communi massa distribuuntur. Et in magna hominum multitudine complures inueniri necesse est, qui ob iustitiae desectum, ac π ονεξ αν nec in Iabore, nec in consumtione fructuum debitam velint aequalitatem seruare. Atque hoc ipsum insinuat PLATO de L L. L. V. pag. 8 7. B. Edit. wechel. 3 dum iis, deorumque filiis ciuitatem eiusmodi assignat, in qua illa omnimoda communio fit. Talem autem communionem, postquam in plures familias homines discesserunt, aut instituisse unquam, aut voluisse instituere,
x Addueitue a GROTIO seqiiens lociis CI- ἁ-ών. ουτε ν ia νυν κει φύσι κonia. eras δ' oc E R o Nis, de Finibus bonorum & mal. L. III. νομε me, Ac ἔπιέ raee διἁ-αι, ἰὐ 2ιλωι νώ -- e. xo. Sed quemadmodum theatrum , 'u m com ιδ- μινε ροτεῖν, ὀιλλα is E aedio. ἄμετά e suumuno sit, recte tamen dici potest, eius ego eum lo- ωπιν e. Ex quo exemplo facile pervidere eo. eum, quem quisque Oeevaret, sic in urbe mundo- euisset Λ VC TO R, eonventione milia opus suisse communi non aduersatur εus, quo mimus umquid. ad adquirendum ius partieulare, in re antea eomisque euivis Me sit, qui Grotius in nota adiecta lo- muni, quandoquidem in eommuni theatro loeum eum simul SENECAE laudat, quem supra exitu rapturi aliorum consensum n m exigimus, etsi hibuimus in not. I6. g. a. eodem nobiseuiu iure praediti sint, loeum ea-3 Αγε, τὸ M 9ιάτροι εα ετι κε δου σω, πολιθώ, I piendi pro lubitu.
Ire ελ ..ere ἐλεῶν, ἄν σοι Φa, i, ἐκβαλώ ν Sed non semper oeetipatio rei proprie se dicta siue
570쪽
LIB. IV. CAP. IV. DE ORIGINE DOMINII.
stulte creditur. Add. Ioh. ST RAUCHI Us disserta de imperio maris c. r. 8. Illud denique recte Grotius; rer initio in propritiviem iuile non solo animi actu, seu cogitatione. Nam neque scire alii poterant, quid quis suum esse vellet, ut eo abstinerent; & idem velle plures poterant. Igitur actu externo ', seu adprehensione opus fuit; quae ut produceret essessiam moralem, id est, obligationem apud alios abs re per alterum adprehensa abstinendi, pactum a tecedere debebat, & expressuin quidem, quando plures simul res in medio positas inter se diuiserunt ), tacitum autem pactum suffecit, quando occupatatuerunt, quae a priinis rerum diuisoribus vacua sunt relicta. Inter hos enim ita conuentum intelligitur, ut quae res in prima rerum diuisione certo alicui
non larent assignatae, illi cederent, qui eas primus occupasset. a. X. Ex recentioribus plurimi circa originem dominii in alia omnia unt . Quorum argumentis quid neruorum insit videamus. Illi igitur agnoscunt, Communionem duplici sensu dici, vel quod proprium pluribus pro indiviso, usum singulis communem praebet; vel quod proprietatis omnino
nescium omnium promiscuo usui prostat. Non solum autem priorem communionem, quod & nos facimus, rehus ab initio detrahunt, feci & posteriorem; adeoque negant initio res Omnes exclusa penitus proprietate promiscuo usui patuisse; & quod inde consequitur, dominia eκ diuisitone & occupatione originarie esse orta. Ratio haec ponitur: quale, quantumque iuris primus morialium iu res errarum habuit, a Creatore eum omne ita accepisse. Iam A nudam facultatem urendi fine proprietate accepisset, nan potuisse a posteritate eius proprietatσm usurpari cura πλεονεξίαν N arrogationem eius, cuius usi Creator mortales interdixerat. Ad
quod ex superioribus facile potest responderi. Sane accepit homo ius in res ex concessione Numinis, sed indefinitum, generale, indisserens, neque restimctum ad proprietatem aut communionem, & quod homines, prout ratio &necessitas suaderet, in peculiarem quasi sormam redigere possent. Vnde &communio primaeva non notat nudum aliquem usumfructum, eκclusa proprietate; sed eκ ea per conuentionem hominum tam ad proprietatem, quam communionem politium discedi potest. Neque sequitur; primus homo non accepit aut usurpauit ius in res sub sormali ratione proprietatis; ergo posteri ipsius sub ea sormalitate id non potuerunt exercere. Neque concessio illa diuina, sacris literis expressa, definitum aliquem modum dominii designat, sed indefinitum ius res adhibendi ad usus rationi te necessitati congruentes; quod ius
siue eorporali, vi per ea adparebit, quae infra dieentur, e. 6 multo minus conuentione, quod iam monitum fuit in nota 4. ad 3. 4. s) Imo eiusmodi diuiso nunquam facta est, neque umqtiam habiti fuerunt conuentiis generisbunmm . per quos eonfieret, quid deinde domi. nium ministe, quid in pristina eommunione permansisse, censeri deheret. Pedetentim potius homines, ut cuiusque Oeeaso serebat, possessiones rerum apprehenderunt, a, pacis interdum strudio, regiones iam oecupatas inter se diviserunt.
Ita sane negotia gesta esse, ab hominibus adulti generis humani, res gestae gentJum migrantium docent, Λ probabili suspieioni ansam dant, primos
homines perinde rerum suarum sategisse. s. X. a) Quortim tamen aliqui uerbis magistiam reipsa ab AvCTORE diuersum sentire entur. Ita s T R A V C H I v s vocat domunium potentiale , quod A v c T O R est indesinitum , generale, indifferens, imo A v C T O Ripse supra g. 3. appellat rimani potentia. Quamquam, si ius occupandi promi uum respiciatur, do inium illud potentiale profecto nullius steffractae. H.