장음표시 사용
651쪽
LIB. IV. CAP. X. DE TESTAMENTIS.
DerAEL L r. I. s. D. ad L. Cornel. de falsis. Hae ergo & similes rationes, quamquam eiusmodi modum ultimae dispositionis multis gentibus vehementer commendarim; nondum tamen exinde euincitur, huius generis testamenta eκ ipso rerum dominio naturaliter fluere , adeoque iuris naturalis esse. Nam licet ponamus : ex communi mortalium conuentione dominio hanc esse vim, ut quis bona sua in euentum mortis, ad quemcunque placuerit, deuoluere queat: ut tamen hoc fieret tali modo, quo & voluntas testatoris ad mortem usque m neret ambulatoria, Vid. L. 4. D. de Adimenaeet transfer. legat. & ius haeredis non nisi a morte testatoris inciperet, & iste tunc demum haeredem sese intelligeret esse; id vero inuentum est iuris positi ui '. Nam alias in translationi-hm iuris ab uno in alterum regulariter necessarium erat, Ut consensus eius, qui transfert cum Consensu alterius, in quem translatio fit, eodem tempore & simul ex si sunt, ac velut uniantur; ex qua unione translatio iuris resultare intelis limur ' Heic autem usque adeo non necessum est voluntatem testatoris ae haeredis uniri, ut etiam inter mortem illius & huius aditionem interuallum
temporis intercedere queat, lege tantisper ius haeredis sustinente, Add. L. ει
f. VII. O 'Estos E quoque disceptari solet, an salua conscientia ha
res in tes amento scriptus, solennitatibus iure ciuili requisitis desecto, haereditatem pollit capessere ; ut &, num salua conscientia, qui alias ab intestato erat successurus, subuertere posui testimentum, solennitatibus lure positivo Iraescriptis desectum, licet constiterit, serio voluisse testatorem io hunc homua transferre λ Qui utrumque negant, maxime nituntur hypothesi illa, i ctionem testamenti esse iuris naturalis '. Vnde & subuersorem eiusmodi testamenti soro quidem eκterno & ciuili actionem suam adprobare posse sentiunt, non item foro interno siue conscientiae. Enimuero ad isthaec penitius intelligend3, obseruandum prius fuerit, leges ciuiles vix ulla in parte magis suisse solicitas, formulasque & ritus scrupulosius exegisse, quam in testamentis, prae ueniendis fraudibus, quae in scriptis testamentis interuenire possunt plurimae,& dirimendis contentionibus, quas habendi cupido acerrimas erat suscitatu , cum vix quidqUam minore adquiratur laboro, quam opima haereditas. Inde cum quilibet iustae aetatis, & extra crassam rusticitatem aut ruditatem positus praesumatur nosse, aut ex peritioribus posse cognoscere, quomodo leges ciuiles ordinari testamenta velint; nemo centitur seriam suam voluntatem eo modo
C Non puto. Nam si hoe admitteretur. ntilisti etiam foret sileeessio ab intestato, quae ab Av-CTORE in ra Qi I. i. derivatur ex eoniecti ravoluntatis defuncti, nee tamen , ut aditio heredi. eatis in eontinenti fiat, desiderati plus eme exis pressa voluntas quam eontereira voltilitatis vale.
re debet. vid. si libet, quae dixi Differt. de S
etalitat. primo iur. natur. princip. sect. q. M. Caeteriim P E L D E N v s Not. ad H. Grot propterea negat. testamenti factionem iuris naturae esse, quia adimat bona illis, quibus naturaliter
debentur. Cui responderi potest, ius succedendi ab
intestato ut plurimum esse tantum iuri1 naturae, quod pro certo rerum statu dieitur, & mutati nem recipit, eodem iure nariirae propitio. Vide AUCTOREΜ infra e. H. .,8. Testamentum
Theophrasti, Stratonis, Lyconis habes apud LAERTI UM L. V. Vitar. H. Vid. dicta ad ν. a. nota r. ct ad ν. 4 nota a. . VII. t Recte monet Celeb. B A R B E v R MCUs. hypothesin illam parum prodesse posse negam tibiis quainionem primam. Perinde enim inteo grum est heredibus rciumclare commodis solenni. ratum
652쪽
LIB. IV. CAP. X. DE TESTAMENTIS.
6Hmpressisse, quo norat, in foro ciuili aduersus contradicentes non esse valituram. Praelertim Cum tam amplum condendis testamentis spatium indulgeatur. Igitur ubi ad leges ciuiles testamentum tum non congruerit, facile praesumitur, fraudem aliquam interuenisse, aut testatorem vel mentis non satis fuisse compotem, vel superiumstorie, & magis aliorum instinctu, quam proprio motu testamentum deproperasse. Sic ut unicus finis istorum solennium sit, ne pro vero salsum subiiciatur testamentum; neue pro liquida, & bene deliberata testatoris voluntate praeceps & inconsultus instinctus admittatur; prae .sertim cum iam antea leges ad successionem ab intestato vocarent eos, quibus regulariter desunctum quam optime voluisse censetur. . Caeterum etsi contim gere queat, ut etiam qui seriam suam, & mature expensam voluntatem declarare constituit, in solennibus adhibendis impingat; tamen soro ciuili aliter de voluntate defuncti constare nequit, quam eκ eiusmodi instrumentis. Et cum penes leges ciuiles fuerit ' facultatem testandi ad usum rei p. temperare; non
est opus, in unius put alterius gratiam a communibus statutis discedi; cum admisso semel exemplo magna litium seges, & fraudium sit germinatura. Aeliustra querelas mouet, qui propter mutilum testamentum sperata haereditate dei ieitur. Nam neque praerogatiua sanguinis nititur, alias enim ab intestato fuisset admissus; neque ius eκ testamento alicui ciui quaeritur, saltem in contradictorio valiturum, nisi ad statuta ciuilia illud quadrauerit. . Unde fato totius, quam alicuius iniuria talis haereditate sese excidisse arbitretur. Niailominus ubi scripto haeredi super testamento nulla in eiur controuersia, re iste haereditatem adire poterit '. Nam vitium, quod leges ciuiles ex desectu solennium praesumebant, heiecessat; praesupponitur enim, testatorem hunc sibi haeredem serio voluisse: & reuera ad neminem propius, quam ad hune ea bona pertinent, postquam illi adquiescunt, & tacite iure suo cedunt, quos
alias generalis lex ad successionem vocabat. Seria enim voluntas, minus δε- lenniter declarata, hactenus tantum a legibus ciuilibus ad transferendum ius inlassiciens declaratur, quatenus per eam alii sunt excludendi, qui ex alto sumdamento ius ad eandem rem possunt praetendere. Vbi ad forum ciuile negotium non trahitur, absentia lolennium iuris positivi id hautquidquam vitiat, si adfuerint, quae generali naturae lege alias ad ius constituendum sufficiunt. Ergo videtur desectus solennium scriptis haeredibus tantum nocere contra eos,
quibus in desectu haeredum testamentariorum Ieκ successionem dedit. 1 Iisulentibus censetur ad dominium transferendum sufficere, quod serio significaue. H a ue rit
L. III. de I. B. S P. e. 7. s. s. Bene autem 4 it Auc TOR scripta hereda super testamento nul
la mvinetur eontrouersia, siue, ut G T I V s ait, satiem gnavim ei non contraditiarer r nam errant
valde, qui hereditarias res ex testamento minussblenni possidentem retentionis iure se meri posse asserunt. COTHM ANNUS III. Respons. l . n. 4s. Κ I. O c Κ IV S de quos proseri, III. cons.
III. n. seM. n. 39. Romani ipsi conditionem etiam ex tali testamento per errorem solliti eoniseesserimi. L. ν. C. da Condica. indebιti L. o. Θρen. C. ad L. Fastid. L. N. L. σε. D. a. I t. TrebelBan. H.
tamur testamenti, siue id merit iuris Ciuilis, siue
naturalis. M Adde etiam , eum amis testandi , naturali Iege non determinatus, a mero legislatoris acti-ua pendeat, frustra fore Iegiuatorem, si legem, tua aliquid fieri serio nee iniuste pereepit. sereniso, praestare nequiret, ut a solieitudine conscientiae sit liber, qui legi innititur. Hine etiam exeontractu lege probato ne naturalem quidem obli gationem nasti, Icti asserunt. Vid. Ioann. a SAN. D E L. III. Deeis Priscar. tit. . des. l. H.
D Idem eum Moralistis statuit H. G R O T i v s
653쪽
612 LIB. IV. CAP. X. DE TESTAMENTIS.
rit testator, quem sibi haeredem velit. Id quod etiam multae gentes, quae scrupulositatem iuris Romani ignorarunt, aut adspernatae sunt, ad testamenti validitatem satis esse iudicarunt. Illud tamen extra dubium est, peccare eos, qui ex supposititio testat nento scientes aliquid capiunt, licet ipsorum nulla fraus interuenerit. Vnde recte improbantur CIC ERONI ostio. IV. se. 18.4 M. Crassus, & Q. Hortensius, qui ex falso Minutii Basilii testantento, inim sihi nullius fraudis essent conscii, alieni facinoris munusculum noluerunt repudiare '. Add. V A L UR I v s Maximus L. IX. c. 4. Nam neque ad illos bona sua peruenire voluit testator, &non extante legitima domini voluntate, iam aliis bona illa per leges erant assignata. . f. VIII. NEQUE tamen, si, cui alias ex intestato haereditas competebat , testamentum non solenne evertat, Vtut de seria voluntate testatoris constiterit, proprie testatori, aut haeredi scripto iniuriam inserti Non test tori; quia ipsi non competebat ius per ultimam dispositionem bona sua conferendi haeredibus non legitimis, nisi modo praescripto in legibus suae ciuitatis. Non haeredi scripto; quippe cui non consertur ius adllersus haeredes legitimos valiturum, nisi per testamentum ad leges ciuiles conformatum. Nihilominus generosum iudicauerunt viri, evimiae humanitatis laudem affectantes, a voluntate destineti non recedere, nisi illa ad formulas legum ciuilium non ita exacte inret expressa, euitandae suspicioni auaritiae; an quia mortalitatis sensus tenera pectora acriter mouet, vi ne quem laustra id voluisse concedant, quod ultimum erat voliturus. Sic capiendum illud PLINII L. IV. epist. io. Religi sime βω- adire defunctorum voluntatem , quam bonis haeredibus intellexus pro iure est. M.que enim minus apud nor honestas, quam apud alios nece sitas valet. I D E M L. II epist. 16. Ego propriam quandam legem mihi dixi, ut defunctorum voluntater, etiam β' iure descerentur. quas perfectas tuerer. Et L. V. epist. 7. Hoc si ius adoicias, i risum est: si defuncti voluntatem, ratum N Armum est. Mihi aurem defuncti voluntar vereor quam tu partem Ioi quod dicturus sium accipiant. antiquior iure es. Hoc exemplum qui sequi voluerit ', liberalis sane animi laudem meruerit. Sicuti Sceam ob causam ultima mandata aut petita necessariorum amicorumque humanitatis laudem assectantibus ohseruare curae est, utut cum aliquo Onere sint eo
iuncta. Quo reseras testimentum illud irregulare apud L V GI A N U M in Tox ri, O p. 47. T. I l. Edit. Amstet. 4 vbi pauper testamento urit amicorum diuituin matrem suam alendam, alteri filiam dotandam legat. Neque tamen vituperandus C Et bene subiicit Tullius: Mihi Oidem est m
M Qtio heredi scripto restitutio hereflitatis veItotius, ve pro parte, eerto tempore, aut certo rasi iniunguun Viae interpretes ad Inst. L. II./D. XXIII XXIV erad Pandectarum L. xxx in
D Et infra e. t . s. Iv. H. 4' Vid. eap. seq. s. vlt. s) Romani seeus putabant. L. a. D. de At NLνendia veι omi/3. Aeνιδι. nisi actio esset ex delicio. praeuidebant enim, fraudibus innumeris sore lo. eum, si pro modo hereditatis aes alienum disilui posset. Quod eum duriun videretur Iustiniano, reductariis aequitatem iuris naturalis, constituit, ut eonfecto inuentario , fraudium euenistilo, ultra
654쪽
LIB. IV. CAP. X. DE TESTAMENTIS.
. 6urandus fuerit ille, qui emolumentum non adspernatur, quod per publicas ipsi leges indulgeriir. Caeterum ex singularum ciuitatum legibus cognoscendum, quousque alicui liceat patrimonium suum diuidere inter plures, tanquam haeredes, aut partim haeredes, partim legatarios. Item an pleno iure naereditas transmittatur, an sub onere fidei - commissi '. De quibus late interpretes iuris ciuilis. Illud autem utique iuris naturalis est ', ut qualemcunque hae redem ' onera & debita, in bonis defuncti landata sequantur; non tamen ultra vires haereditatis , nec ut ipse de suo, quod deest, supplere teneatur, nisi ad hoc peculiariter obligasse se intelligatur. g. IX. DIsTINGv I a testamentis solant donatisnes mortis ea a , quibus vivus in vivum & consentientem ius in hona sua transfert in euentum mortis. Earum duae potissimum videntur species. Vna ', quando quis ', probabile mortis periculum imminere sibi suspicatus, alicui non sic donat, ut statim faciat accipientis; sed tunc demum, cum mors fuerit insecuta; seu ubi quis donationem suspendit a conditione mortis ex instanti periculo imminentis; quod .periculum ubi quis euaserit, nulla est donatio. Εκemplum extat
apud HOMERvM Odyss. e. svers. 78. & seqq. 3 Referri huc potest aliquomodo laetum Philippi regis apud Li v I v M L. XXXII. c. 38. qui cum acie sibi
cum Romanis decernendum videret . urbem Argos Nabidi velini fiduciariam dat, vi victori Abi resilueret: A quid aduersi accidus i. ipse haboret. Add. DIODORUS Siculus L. XV. c. 19. de donatione Olynthiis ab Amyntha facta. Hercules
inser secto 1 Franno Bisomm. Si vero male rem gesserim, quod auertaut Dii, vi uam enim redeam. J Do han anellum tuae familiae. Altera ' quando quis rem suam alicui assignat in euentum mortis retenta fibi interim possessione, &pleno usu fructu, ita tamen ut ante mortem ea donatio certa ex causa reuocari
possit: puta, si donatarius donantem insigni iniuria laeserit, aut si donanti Or-Do postea proles propria nata suerit. Quod ι autem reuocabilitatem a nulla conditione extrinseca, sed a mero suo beneplacito suspenderit donator, tune d natario nullum ius suae situm erit, quamdiu donator naturalem facultatem habuerit voluntatem mutandi, id est, quamdiu vixerit ratIonis compos. Nam
ultra vires hereditatis onera ae dehita heredem non sequerentur. Sane fictio illa Romanorum, qua heres di desunctus una persona esse eensentur, est ex mero iure arbitrario; id quod inde liquet, quia in delictis eam non admuerunt. V. de De.
a) .iae fit per rei traditionem. H. 3 Territim genas ossa donati is ait, si quis λι-
655쪽
LIB. IV. CAP. X. DE TESTAMENTI s. i
vti non est obligatus, qui nudo suo arbitrio quandocunque x ult citra praestationem ullius rei sese potest liberare: ita iuris nomine venire nequit spes, quae mero alterius arbitrio tolli potest, se cum morte duntaxat donatoris est rius ius incipiet, adeoque ad naturam testamenti stricte dicti actus iste aere det. Quando autem quis, imminente mortis periculo commotus, ita donat, vi statim fiat accipientis, neque reuocetur, ii periculum suerit depulsum,
& facultates donantis debilitatura, multoque magis si totam ipsius substantiam complectatur, a conditione mortis secuturae inaratur suspensa, cum nemo sanus temere ad mendicitatem semet ipsum praesumatur velle redugere. Illa quoque donatio inter vivos censebitur, qua quis in altorum irrevocabiliter dominium transfert, recepto sibi ad dies vitae usastinu δ φ.
reliocetur, ea se donandi magis est, quam morisera cavisia is olo: ct ideoperinde haberi debet, aria qua alia quaeiara inter vitios donatas, L. 27. D. eod.
γ Nis sub eonditione mortis facta dontio p) MARCIANus L. M. D. se Mort. eatis
debet. ataue alia auaeuἰs inser vivos donatio. LF A B E R in Cod. d. t. des. 39. H. Q Sunt etiam qui existimant, donationem hane. non μι tante huiusmodi donatoris declaratione obcemans periculum expirare, etsi ea ex sola poenitentia reuocari nequeat. V I N NIV S L. II. Selin. iur. quaest. 34. Add. ME VIVM pari. VLineis. 332. C A T O v. Part. III. const. I. des. 39. O. H. io) Conser. quae de Donatione inter vivos in. ra dicentur nota I. ad L. V. e. 4. I. I.
656쪽
L suere es ab intestato nituntur pra sumta istumate defuncti; II. Prout tamen illa rationi congruit. III. Liberi reliquis omnibus praeferumur. IV. Parenter liberis detinet alimema. V. Ouid alimema comprehendam pVI. Ouinam liberorum nomine veniam rVII. Ouid praeter alimenta lueris dena. tur quare tVIII. Non necessario aequaliter bona inter liberos diuidenda. IX. Liberi legitimi praeualens naturalibus, X. indo pater illos agnostat; XI. Aut non ab haereduata excluserit. XII. De iure repraesentationis. XIII. Deficientibur liboris succedum paren
XIV. n his deflemibus cognati pro ordine propinquitatis. XV. An amici cognati, praeferendi δXVI. An benefactores cognatis Praepia Ieant pXVII. Oias inser cognator. XVIII. ciuilibus tamen legibus ampla heledi ponendι facultas. XIX. Haeres quatenus defuncti debita emfluere reneatur δ
u ληκ dispositione Iegis naturalis, sine expressis & peculiari facto prioris
in se Ma domini, dominia rerum transire dicuntur' in successionibus ab int stato. Scilicet cum ea dominio vis foret attributa, ut quis de rebus suis posset disponere non solum quoad ipse in viun esset, sed etiam eadem em-caciter in mortis euentum in alios transferre; probabile non videbatur, si quis super honis suis vivus nihil deprehenderetur disposuisse, eum illa a morte sua -- lut pro derelictis habita cuiuis occupanti voluisse patere Igitur sequendam heic defuncti voluntatem probabilissime praesumtam ratio naturalis dictitabat Τ. In dubio autem praesumitur quemque id voluisse, quod naturali inclinationi simul ac osticio quam maxime congruit. Cons G R o T. L. II. c. 7. S. 3. q. II. INCLINATIO naturalis regulariter eo fertur, ut nostra
opera quam prolixissime sit prospectum iis, qui ex nobis descendunt;& iuxta hos aliis 'sanguine nobis iunctis. Nam & plerumque πω
ti a voluntate defuncti taetra nitarer, eate s
utiqtie naturalis est per ea, quae dicta merant ade. X. g. I. n. l. sed quoniam in Ciuitate voluntati defuncti aecedunt eomplures dispositiones arishitrariae, pro uario fine quem ciuitas in ita intendat, Reee go ab intestato, qualis liodie est, recte vocatur mi epa, quoniam rationibus natu. ratibus plerumque rationes ciuiles miscentur. ab Versia PINDARRI qui hie legebantur, suis pra loeci eommodiore relati suerunt 3. s. nota 4. capitis praecedentis. 3 Nimirum duo stine. quil nis innititur suo cesso ab intestato, ratio naturalis e Ni eis Aura voltintatis. Quod non intellexit Fui DMNvs in me. ad Gratiinn . negans siccessonem ab intestato auris naturae esse , mia se in voluntate fundet et quas vero non complura sm
iliris naturae, Eae aetiim humanaa voluntatis consequuntur. H.
657쪽
LIB. IV. CAP. XL DE SUCCESSIONIBVs
pinquitas sanguinis peculiari quoque assectu animos coniungit; & cumstis serem cupido est insita, ut familias suas quam inaxime velint florere. Inter ossicia
autem praecipuum est, ut illis prospiciarnus, quorum curam natura nobis peculiariter iniunxit, tum ut gratum animum aduersus benefactores exhibeamus. Enimuero utut praesumtiones has saepe a vera voluntate deiuncti aberrare contingeret: tranquillitatis tamen & pacis intererat, ut ne facile peculiares quaedam coniecturae contra hasce communes admitterentur; cum hac ratione i
numeris litibus senestra foret aperienda. Adeoque in hac materia voluntas desun-eti respicitur non tam qualis suerit quam qualis esse debuerit &prout ad regulas ossicii congruebat. Inter quas Uel haec praecipua est, ne quis Occasionem praebeat, ut alii litibus inter se collidantur. Inde pacis interest, communem aliquam viam heic potius sequi, licet contingat paucorum quorundam voluntatem negligi, quam, dum singulis satisfacere laboramus, infinitis dissicultatibus nos aliosque inuoluere. Et qui omnino singulari suae voluntati satisfieri volebat, eκpresse eam significasse debuerat. Sic nihil frequentius, quam ut pater unum eκ pluribus liberis ardentissimo prae caeteris amore prosequatur. Quis dubitet, quin uberius velit prospectum isti delicio, quam reliquis λ Et nihilominus ubi intestatus decesserit, aequis portionibus haereditatem cernent; non quod iuri naturali repugnet viii eκ liberis suis eximiam quandam portionem assignare; sed quia infinitae lites inter fratres erant surrecturae, si ex modo paterni assectus patrimonium foret diuidendum. Idem incommodum sequeretur, si quis improlis decederet, relictis pluribus fratribus, quos dispari amore, dum vixit, fouerat. Sic non infrequens est, ut quis decedat, relicto cognato aliquo remotioris gradus, quem nunquam singulariter amauit, nec beneficio eius vllo usus est; cum contra alieni cuiusdam fauori omnes suas fortunas debeat. Quis non dicat, defuncto potiorem suisse illum benefactorem, quam cognatum Et tamen, quia dissicillimis litibus materiam erat praebitura comparatio inter necessi udinem sanguinis, & gratitudinis, cunctis gentibus placuit, ut in causa intestati cognatus benefactori praeferretur. Praesertim cum non beneficium dedisse, sed Mene
ratus quis videri posset, si propter istud propinquis in haereditate deberet praeferri. Ast si per expressam defuncti voluntatem ille hisce fuerat antelatus,
aequum Utique erat, eam voluntatem seruari. Vnde adparet, rationem na-
ω turalem II. . Qua ratione declinari possunt, quae
adtulit BYNκERsMOECxius obserior. L. II. e. i. se ilicet 1 languidam saepe parentum libearoramque; raram a) fratrum; rariorem g) cognatorum gratiam este. Vbi inter alios frigustii-ium, inter hos incipere odium , de quae apudeoneordes vincilla caritatis , incitamenta irarum
apud infensos esse, ut dixerit T Aeletus L. I.
Annal. e. fg. unde ct aeerrima proximorum odia idem recte monuerit L IV. Histor. e. o. Vel a χώla uxore, de meectione excitisa resutari sentenistiam reeeptam , qua hereditates iis destinari di eantur, quos quam maxime amasse destinetum
veri sit simile; in hanc quippe, quam in quemuis propinquum amoris impetum maiorem esse. ut Moses diserit. L. I. c. a. v. 24. de d)xerit verisiime. Animadueri,dum enim est id legi latores , ut publica curant, conseruationi sinu istudere familiarum, eaqtie eontemplatione praecipue ad successionem vocare cognatos. Amorem quo vir mulierem parentibus praeseri, quo feruentior sit initio, eo deinde magis pleriin quis tepestere. Exeluditur 3) uxor Iure tantiam Romano veteri, de quidem ob rationem ciuilem, qua ancillae instar erat, suceessonis omnis expers. Emol. litia moribus eandem praetor ad hona mariti v
eauit, ex Edicto viae vis uxor. exoleta meis
moria semitutis, quam subiisse videbantur pri-
658쪽
turalem, quae de successionibus arbitratur, ubi ultimae dispositiones desunt, non nudam deiuncti voluntatem, de qua saepe parum constat, respicere; sed
prout ea cum communi hominum inclinatione, & ossicio congruit, ac ne litibus mes suggeratur. Add. BOECLERVS ad GR OTIVM L. II. c. 7. g. 13. Isti tamen rationi naturali in omnibus eiujtatibus leges ciuiles succenturiantur, tum ne auaritia hominum acerrimis litibus collideret illos, queis paria rationum momenta videbantur lauere; tum ut ad publicam utilitatem ea res dextre a
f. III. Iv suce EssIONI avs igitur ex intestato & ipsa duce ratione,& consensu omnium, quas nouimus, gentium liberi praeferuntur reliquis e iam ipsis parentibus φ. Vid. a Corinth. XII, is Roman. VIII, 17. A filii, I
baeredes. ARIs TOTELEs Nic. VIII, I . Mῶλον ἴσασιν οἱ γονῆς σάα υτων, ἡ τα γεοηθενται, στι εκ τ σων κm μαλον συνακέωr To ἀφ' ἔ τα γεμνηθεν ri η To γενοίμενον - ποιπαντι. Magis sium Parentes, qui ex se orιι sint liberi, quam nati ex illis se esse genitos. Maiorem autem id, a quo aliquid est, eum ganito habet nece tudinis connexionem ι quam quod factum es cum eo, qui fecit.
Θεθη, ἔτν ni M ὐδενι Γεν τοὐν ἰαυ του. ανευ τοὐν Θυγατέρων, ἐάν τις κατα- λιμων γνm ας τελευτοῦ Non enim cuipiam licet aut diisonere, aut donare. Sua.
inuiιis filiabus, si quis legitimas relinquens decesserit. Et paulo post: Lex dieit, licere unicuique disponere sua arbitrio suo, si non relinquaι filior legitimor: An vera feminas relinquit, in illarum arbitrio. Igitur eum filiabus licet dare G disponere propria: inficiis vero fliabus legitimis non possum neque adoptare, neque alicui bona dare sua. Add. L. 7. D. de Bonis damnatorum '. IVLIANVS in Caesaribus: pag. 334. D. Ed. Spanhemii.J Παισὶ νομιμιν ἔ-τeλτειν τάς διαδοχας ' κών τλα απαντες ἔχοντα . In more Positum es, ad filios σmnia per sicce ovem deferre; ο Me omnes in iis habent. Apud Valer. M A X I M V M L. VII. C. 7. f. 2. arissimum 1mer homines procreari-ιs vinculam Vocatur λ. Fauet autem liberis tum parentum obli
gatio, qua ad liberos alendos, & bene educandos a natura adstringuntur, tum affectus
mae mulieres Romanae,eariae a Sabinis di Iure nouo maritus de uxor ab intestato sibi inuicem Reeedunt,quoties deficit Omnis parentum. liherori mite seu propinquorum legitima vel naturalis successo. fisco excluso. L. in. C. Vnda viν Θωπιν.ε. III. i) Asricani tamen Fratribus , quam Liberis eopias ae samitates suas relinquere maisiunt , eeri ius iam constare existimantes, fratres defuncto sanguine iungi, quam liberos. utpote quibus faeilius status controitersa moueri possit. quam fratribus. quorum legitimi natales ver plitis rea vi plurimum annos probati sint. Via. Bos. MANNx Voyage de Guinee, editi Vltraiecti et s.
659쪽
LIB. IV. CAP. XI. DE SUCCESSIONI Bussis
affectus vehementissimus ', quem non nisi raro enormia liberorum scelera, aut inusitata parentum seritas extinguit. f. IV. A c D E alimentis quidem, quae parentes liberis debent, a quibusdam dubitatum fuit, utrum obligatio, eκ qua debentur, sit perseeta, an impersedia, seu virum illa ad expletricem, an ad attributricem iustitiam spectent. vid. GROTIus dicto loco 3. 4. Quorundam sententia est, debere quidem parentes liberis alimenta, non tamen ex iustitia expletrice, sed attributrice dunt at, sicut valde inhumaniter faciant parentes, si illa denegent; liberis tamen non competere ius ab inuitis parentibus illa alimenta exigendi; qui proprius est essestus iustitiae expletricis. Etsi per leges ciuiles liheris pos- ut perfectum ius dari. Nobis tamen potius persuasum est, parentibus persectam incumbere obligationem liberos alendi, quamdiu ipsi sese alere nequeunt; eaque iniumsta videtur non solum ab ipsa natura, sed etiam proprio parentum facio, dum liberos generant atque tollunt. Sane enim proli suae magnam sacerent iniuriam, si eam ideo tantum generassent, ut ' periret. Ergo generando videntur sese ultro obstrinxisse ', quod quantum in se, operam velint dare, ut, quam dederunt, vita conseruaretur. Sic igitur in liberis erit perfectum ius a parentibus alimenta habendi. Verum quo minus illud omnes essectus producat, ohstat naturalis liberorum imbecillitas in ea aetate, in qua sibi ipsis prospicere nequeunt. Adeoque non tam ius illos deficit, quam viares id exsequendi; nisi qua lages ciuiles ipsis subueniant, & detrectantes p
rentes 4 Chorus apud EURIPIPEM in Medea:
Apud eundem Medea, iam agitans eonsilium ociseidendorum liberorum; eos eompellabat:
f. IV. t Proinde ut Pater dicit : Impero, quia genui, sic filiva respondet: alimenta peto. quia
660쪽
sis rentes ad praestanda alimenta compellant. Etsi per sapientiam 'Creatoris m. turalis parentum affectus tantam habet vim, ut etiam citra compulsum legum ciuilium parentes regulariter ossicio suo latisfacere gaudeant. f. V. C A E T E R v M sub nomine alimentorum veniunt non solum, quae ad naturalem vitam conseruandam sunt necessaria, sed & quae hominem an cialem & ciuilem vitam reddunt idoneum A. Et ista quidem eousque deben
tur, quoad p priam per industriam victum sibi proles quaerere possit. Quam
tum autem in educationem ', qua ad vitam ciuilem liberi Hrmantur, sit i pendendum , ex sortuna parentum & indole filiorum erit iudicandum. Saltem id requiritur, ut in honesta, & utilia Meletatis humanae membra queant euadere. De caetero uti id quidem natura non videtur exigere, ut parentes in gratiam liberorum miseri suum deseaudent genium : ita vitio non car bit parens, in lauta sortuna constitutus, si non exquisitissimam filiis culturam adhiberi curet. 13. UL S v a nomine autem liberorum comprehenduntur non illi
tantum , qui primi sunt gradus, sed & qui secundi & ulteriorum, siue eκ filiis, siue ex filiabus descendant; siquidem a propioribus parentibus all
nequeaut . Vid. L. S. g. s. C. de Bonis, quae liberis adquir. L s. F. r. T s. L. g. D. de Agnosi. es alend. liberis. Alimenta porro debentur non Iegitimis
tantum liberis, sed & naturalibus ', imo & illis, qui ex incesto concubitu I a nati
quia genitus sum. Quae ratio P VFENDOR-F II cincta est , ct ideo etiam patribus veteris Ecclesiae probata, qui sententiam, quam G R D. Tl V s smilitur, S, qua liberis alimenta persecte deberi, negatur, vehementer damnarunt. M nauit ex ea olim iiis oecidendi liberos, de euius Historia eri idite disinitarimi viri summi Gerarisdus Noon T ct Cornelius van BYNκER s. HoEκ, ille in Iulio Paullo, ct amita responsio. ne, hie in opusculo de iure oceidendi liber ct Curis secundis. a Cum enim recta ratio dicte , ut matrimo. Mum ineatur liberorum quaerendorum causa, parentes omite id velle ct debere eensendi sunt. aha quo finis ille obtineri nequit. Necare videri, qui istimenta denegat, est in .. D. de Alend. tr agnose. liber. a ad rimoris. IV. g. Frustra hete sunt, qui ius hoc ex iustitia uniuersali, non particulari, deducendum esse eontendunt cvid. Κ v L Pisi v sCollee. Grot. Ex. 4. g. 3. lit. N. oritur enim ex statu timiliae, siue iure naturali hypothetico. H. . V. i VLPIANV1 L. f. F. I 1. de AIend.
tra ad inrum pro liberis eaptis soluendum obstrin. Ei, non semel iudieatum apud Gallos. Vid. Iean au FRE1NE Iournia dea auda ter ω P IIement m. I. L. I. eh. 133. SMmeras in Medieos suppe ditabunt quoque parentes. Vid. Consultat. Hossipari. IV. cons. 4 . H. Q Vid. infra L. VI. e. t. s. 6. M . VI. Ic Liberorum appellatione Nepostes c,
Proaepotes, ceterique, qua ex hu descendunt. eonia ιnentur . -- Erenim idcirco sitios . filiasue concipimus atque edimus. ut ex prole eorum , --
Ietes, quae Ο a parentabias alendo ι esse tiberos am
per eriant. , ab 'sis libaris parenter . si νην raex utraqwa parte vertitur, ta s. s. q. D. De bonis. quae liberis in potest. patris. L. s. s. I. s. D. de gnose. ct al. lib. 3) certe enim naturaliter rem aestimando filius naturalis non minus arcto necessitudinis vin Iopatri suo iungitur, quam filius legitimus. ApulGraecos nullam differentiam fuisse inter liberos legitimos A illegitimos, obseruat CLERICU ad Genes XXI, ro. inter ectera utens auctoritate Sophoelis in Neadia apud ST OB AEVN Seri.