장음표시 사용
161쪽
omnino autem qui imaginem vitae Atheniensium morumque, qualis expressa est, vere institutam concedet, is intolliget, non diu rem publicam stare Potuisse, quam nemo tueri vellet, quaeque multis in partibus deserta videretur. Concidit igitur omnis libertas, simulque Concidero mercatura, omnium felicitas, litterarum artiumque studium, ad IγOeSeos Cultum maxime pertinens. Illud enim in promptu est, in liberis tantum populis ot iuris aequabilitate optimas litteras ac praecipuo PO sin florere et Vig re Consu visso, cum eruditio et doctrina in Civitate etiam Cit ChimsCPilita Crescere possint: idque poetinet ad illud tempus, quod dicimus. Lbi Omnis animi ubertas ac cop a csso desiit, quae multa tulerat Praeclara eaque, quae admiruri soleamus: eruditi atque prudentes artis monumenta, quacunque eXStubant, congcsserunt certoque judicio ponderarunt, in Posterorum utilitatem conse vantes. Quantum autem illi quidem in litteris colendis esto crunt, tantum ipsis florentissimis Graeciae temporibus parum Cossisset, quibus deesset otium animique tranquillitas, quae ad res illas conficiendas omnino desideratur. Ne tamen quis obliviscatur, quemadmodum paulo ante dixi, quid illa tempora ad Omnom poescos rationem valuerint, cuius institutio talis esset, ut poetae ingonii secunditato destituti doctrinaeque nitore conspicui carmina componerent, quae magis ad artis loges, quam ad veritatis laudem directa videantur in quo forma Plus, quam in argumento claborarent. Quod autem de toto lioesis genore dictum est, id latissime putet, ut etiam
in comoediae ratione cerni videatur. En cnim nova argumenta sumere debebat, cum nequo publicae vitae Praesentiam, flii emadmodum nΡMd vete- vcs comicos factum erat, Deque res in litteris Versantes atque ad Practeritum tempus periinentes, ut medii Poetae instituerant, tractare Ii Ossol. Qualia aut in suovirat argumenta, id iiiiii apparet, cum consideravimus totius actutis Pution ira, cluae ira Pelius Observandis et explicandis occupari vellet. Ut enim cruditi homines vitae lita manno Paries compi Clobantur, ut ostenderent, in qua re cornoretur aut bonitas Animi, aut pravitas: ita comici eas res omnino descril, re volebant ac ProponeVU, quae in Consuetudine osmen dea ent atque societatem hominum Conjunctionemque Violarent. Ex quo in
teli Igitur, nos non asscntiri Schlegetio, qui novam comoediam mixtum quod-
162쪽
dam gemis dixerit idque, Dod in rebus diversi generis contineretur, cum ex nullo alio genere pendere nobis videatur, sed ex ipso temporc nata et prosccta, quamquam Philemo, novae Comoediae princeps, ad Cocalum Aristophaneam se accommodabat, in qua prima hujus generis stamina d. cerentur. Cuius rei testimonium praebet Anonymus ita locutus: μ
Μένανδρος. Non igitur alienum ab hoc genere esse potuit, ut, cum publica eademque praesens Vita relicta esset, Per Sonae describerenturi quac gens rates dici soleant, cum non singulos homines, sed certum eorum genus e primant, in rebus ludicris maxime Versans. Quas autem dicimus personas, de eis plura in Da dicentur. . Nequo inutile erit adiicere, quid aliis in hoe comoedi ac genere inesse videatur, cujus naturam Euanthius desiniendo ita explicuit: nova comoedia) qua D argumento communi magis et generaliter ad omnes homines, qui mediocribus fortunis agunt, pertineret: et minus amaritudinis spectatoribus, et eadem opora multum delectationis asse Pret: Cone inna arguis mento, consuetudine Congrua, utilis sententiis, grata salibus, apta metro. Idem hoc in his sere Camerarii continetur: . Co moedia autem est poema δραματικῶν, hoc e St, expositio numerosa, id est, carmine comprehensa et in actionem implicita, seu collata in .personas, argumenti sicli, de rebus, Catibus, negotiis sumtis e vita communi et quasi Cotidianis evon 'tis. Neque abhorrct ab eorum sententia, quos laudavimus, Schlegelii illud:
1. Apud Dindors pag. XV. z. Apud eundem, Pag. XVu. a. De Tras. et Com. pag. 27. 4. De comicis versibus Diali ibo, in Gronov. Thes. Graec. Antiq.
163쪽
RQSint, ut praecipuorum poetarum nomina addantur, quae Moinckius ' em Hic Pavit: 6. Apollodorum Geloum, Apollodorum Cary- 'x Mm, Anaxit, pum, Anthippum ῖ , Athenionem ' , Bato - ψm, CPitonem, Crobylum, Callippum, Diphilum, Damox e 1 ometrium, De Diophilum, Diodorum, Dionysium, Dio- t in , Euphronem, Epinicum, Euangelum, Eudo Xum, WED. I Dum, Hipparchum, I. yrice iam, Menandrum, Ma Cho-i Co in actium, Nicolaum, Philippidem, Phoenici dem, ' cli Di mn, Ρhilemonem, Philostephanum, Si myllim, SO- Ur tetri, Sosipi, um. l), Sosipatrum So Patrum , Theogne tum, Theophilum. Ex his veteres critici in Carionem rece-P ' Q i d oti tur Monati dr um, P h i lippi dem, Diphilum, Phile
et Apollodorum Carystitim, non, ut alias de mori Geloiam. Hos corto prae Ceteri S commemoravite ' minuticus Coisti non sis, cui non repugnat Λnonymus doi P ,- l. , nisi quod Posidippum addidit. Τget Ees autem
'R Sti thmporibus floruit, commemoratio, Vix dubito H Tκolio, scriptum reliquerit
164쪽
Iam sequitur, ut de sententiarum ratione dicatur, quae novo in genore usitatissima suerit. Est autem illa quidem, de qua hoc loco disserendum est, ita comparata, ut a Poeseos dignitate descendat, quae in rebus animo informatis consistat, seque applicet ad vitate communis humilitatem: id quod non re condita quadam ratione cernitur, sed in promptu omnino est Qua ex ro intelligitur, non tanto ingenii opus suisse, aut artis praestantiae ad hoc genus colendum, quanto Priores comici uti deberent, cum poletineret ad omnes poetas ejusdem, ut hominum Vitam Observarent agendique rationem, quae sub oculos cadereti Itaque non injuste fecerunt, qui sabulas illas, quibus animi quaedam incitatio deesse videretur, a Poematum numero excludi voluerunt. Quod Tullius in his sere dicit: i. poeta gravo
plenumque Carmen sine Coclesti aliquo mentis instinctu sun de re non potesti Ingenue idem sutetur Horatius, cuius auctoritatem nolim infringere: a.
Ingenium cui sit, cui mens divinior atque os Magna sonaturum, des nomi uis huius Itonorem. Idcirco quidam, Comoedia, necne, Poema Es et, quaesivore: quod acer spiritus ae vispice verbis, nec rebus inest, nisi quod pede certo
Qualis autem disserentia Sit in hac re et antiqui ct novi generis, id tum apparet, cum Ponderamus, quanta fuerit videndi jocandique libertas apud
veteres comicos, qvue in DOVa Comoedia nimis Coercita videatur. Ut enim
secerni non liOlcst omnis iocus sestivitiisque ab illo genero, ut cum eo omnino confusa sit: sic in hoc mulla acute tradi uc Praecipi solent, adstricta petulantia, ut conjunctio quaedam poesis et Philosophiae sit. Hinc illud ami citiae vinculum, quo Menander et EPicurus arcte ContinePontur, quorum aetas ad id tempus pertinoui. Quanta cui in familiaritas fuerit utriusque viri, ipse Menander exprimere . Voluit opigrammato, quod legitur in sabularum fragmentis a Meinckio collectis, β, ut non mirum sit, si qui poetam illum
l. Tusculan. disputat. I. 26. 2. Satin I. 4. v. 44. seqq. a. Menandri et Philemonis reliquiae, pag. 299.
165쪽
Epicureis adnumerari iuberent. Accedit Theophrasti disciplina, cujus tantasuit vis, ut ad informandam Menandri indolem plurimum posset vitaeque rationem instituendam, ex qua petenda est admirabilis illa quidem poetae scientia, qua varia hominum ingenia describere et χαρακτῆρας Pingere potuit, excussis animi humani recessibus. Quo magis etiam intelligatur, quod
volumus, transscribamiis nonnulla sabularum fragmenta, Piae Servata reperiuntur apud Meinckium in libro nobilissimo, quorumque haec Commemoratione dignissima videantur:
πολλα δὲ κρεδετον ἐστιν εμφανὴς φίλος, nλοντος ἀφανῆς, ον συ κατορύξας ἔχεις. s. Tum: οικοι μένειν χρὴ καὶ μένειν ἐλευθερον, ε μηκέτ' εἶναι τον καλῶς εὐδαιμονα. 6.ium: 'Lν δὲ αἴτιος τροπος τά γ' dno τῆς τυχζς φέρειν δή γνησιως τον εντενῆ. 7.
τουλεύθερον δὲ πανταχον φρονεῖν μέγα. s. 4. ibid. pag. 3. b. Ibid. pag. 49. M. O. Ibid. Pas. 55. 7. Ibid. pag. Ti. s. Ibid. pag. 72.
166쪽
Sed cum longum sit, Omnia, quae in rem nostram converti Possint, apponere, Contenti sumus reliqua indicasse. Optimo autem juro referri liue possunt nonnulla, quae ex Philemonis sabulis ad nostram memorinm pervenerunt, ex quibus hos Versus assero:
9. Ibid. ling. 78. 10. Ibid. pag. 83. 11. ibid. pag. 102. 12. Ibid. pag. 133. Id. Legi possunt, quae in paginis I9. 24. 65. 69. 96. 98. 134. 14S 152. 157. 169. 171. 1ι5. 17T. 183. traduntur. 14. Menandri et Philemonis reliquiae . ed. Heicia. Pag. 369. 1 . ibid. pag. 365. 16. Ibid. pag. 368.
167쪽
Quibuscum conserantur alia quaedam. His igitur exemplis allatis, quale sit illud, quod in acumine positum dicimus, intellectum puto. Est autem aliud, quod hiijus generis maxime proprium videatur, situm illud quidem in gravitate quadam, quae non modo spectatur in Sententiarum natura, verum etiam in tota subularum conformatione, do qua infra dicetur. Sed ne quis sit admiratus, cur novae Comoediae scriptores talia graviter dicta, quae nonnunquam ad sublimitatem sese adtollerent, subulis inserere vellent: sequebantur omnino Euripidis exemplum et ita sequobantur, ut totos se ei traderent. Ita intelligitur magna illa quidem Menandri et Euvit idis cognatio, quae tanta est, ut multi nesciverint, utri has illasve sententias tribuerent. Ejus rei testis est locupletissimus Plutarchus, qui, cum homo osset mitissimi animi multumque liuberet humanitatis, Menandri gru-vitute atque mansueto dicendi genero tantopero delectaretur, ut eum Aristophani ceterisque veteris comoediae principibus praeserret, id quod plane lierspicitur ex cis, quae ille pluribus locis dispulavit. Sed etiam Philo mo ad eam Euripidis admirutioncm perVenit, ut hominem aliquom in comoedia dicontem socerit, se marium illico sibi csse illaturum, ut apud in- seros adsilicovet Euripidem, dummodo manes etiamnum vivere et sentire sibi foret persuasum. Nec vero mirum videatur, quod comoediae scriptores sese Omnino ad Euripidem accommodaverint, cum tota illa aetas του τραγικ-ώιον ποι rou 20. amore capi CoePisset, ut non solum morum Praecepta
vitaeque exempla e sabulis ejusdem desumerentur, sed etiam toti versus, in quibus Venusias quaedam ac pulcritudo inesse vidcrcturi novis sabulis immiscerentur. Adjiciantur Quintiliani verba, quibus, qualis fuerit Menandri et Euripidis ratio, in hunc modum expressit: Hunc Euripi dem et admiratus maximo est, ut Sae Pe testatur, et socutus, quamquam in opere diverso, Menander. Hinc etiam Cicero fri- 17. ibid. pag. 378. is. Quae inveniuntur in paginis 363. 364. 371. 373. 381.
19. Smpos. VIL 8. pag. 712. b. De Vitae Pudis pag. 531. E. Cornp. Men. et uti pag. 853. h. ad. Aristoti Art. poeti XIIL 21. Instituti orat. X. I. M.
168쪽
bit, suisse hominem perlitteratum mi. Euripidem et Menandrum inter sedisserentes secerit. Sed ut contentio quaedam et comparatio fieri possit, qua ratione Menander Euripidem imitatus sit atquo etiam verbis ipsius uti Voluerit, transscribam pauca ex eis, quae Meinekius in libello erudite conscripto congessit: t Euripides Troadum initio: . .
Monander apud Athen. XI. p. 474. c. ῆκει λιπων μαῖον ἄλμυρον βάθος. Euripides Iphig. Taur. 407. . '
Menandor apud Athon. IV. p. 243. a. τὰ τῆς θεου γαρ π πῶς καλῶς. Eurii, i des Hippol. 106.
Ienander apud Clem. Alox. adv. Goti t. p. 22. 18. et Iustinum Marti P. 39. e. oudα μ' do ἐσκει περιποπιῶν-λ- . Euripides apud Ρlutarch. de desectu ora c. p. 432. c. et Ciceron. de divin. U. I.
Menander apud Stobae. III. p. 15. GPot. ὁ πλαστον νουν εχων - μῶπις τ' ωριστός εστι συμβουλός θ' ἰυιια. Sic enim lega pro μαντης αριστος, quam sormam velle in Lexico graphi nostri proscripsissent. Eurip. a P. Stob. Serm. I. P. 2. ' . oύκ ἐστῖν ἀρετῆς πρωγμα τιμώτερον. . Menander apud Stob. Serm. VI p. 79. λω ἐμὶ μοιχοῶπραχμα τιμι τερον.
Euripides apud Stob. Serm. CXII: p. 583. 35. 3
ad Cicor. Tusc. IV al. Euripides apud Eustath. ad Hom. III. M. ; Io ' fragm. V. XVI. T. II. pago M.
169쪽
οῖον, ὁ δ' οἴεται. Qui plura hac tu ro discere volet, is inspiciat illum lubrum eaque attendat, quae deinceps disputata sunt. Habemus aut in locos, ex quibus et illud sententiarum genus, de quo loquimur, et hic orationis color, qui ad tragicos maxime pertinet, quam late susus sit, appareat. Ex eis hi potissimum legendi sunt: ' . . ' .Xαῖρ', ὼ φΔη γῆ, διὰ χρυγου πολλ- s ἰδων
170쪽
denique i 'Aεἰ κράτιστόν ἐστι , τἀληθῆ λθειν
adjiciendis aliis pluvibus. Inter Philemonis fragmenta ea velis spectare:
Sed maxime ossendi nonnulli solent eo, quod multa in hoc genere insunt, quae ad amores pertinent; quare sit, ut poetis objiciatur, quasi lectio eorum ad corrumpendam juventutem plurimum possi Sed res paulo aliter accipienda est, si Vere judicare volumus, cum ea, quae de amoribus tradum ' . tur, non nisi ad εται ρας pertineant habeantque, quibus excusari possint. Ut vero tota haec res Penitus perspiciatur, non possum, quin Μei nati verba apponam, quae ejusmodi sunt: δ' Qua de re praeclarus est locus Ρ Iutare hi apud Stoba cum e deperdito libro de amore apud
Stobaeum Serm. LXI. p. 393. των Μενανδρου δραμωτων Oμαλῶς απάντων εν συνεκτ ικον ἐστιν ὁ ἔρως, OIον πνευμα κοινον δρα ni νυ
κως est. Idem testantur Philostratus Epis L XLII. p. 933., de quo loco dixi ad Fragm. p. 59., ovidius Tris LII. 370. Fabula jueundi nulla est sine amore Menandri, Et solet hic pueris virginibusque legi; et Christo dorus Euphr. 363. qui Monandri sabul as, utpote virginum ante legitimas nuptias vitia
29. Ibid. Fig. 171. 30. Qui leguntur in paginis 68. 71. 75. 90. 31. Philemonἰs fragmenta, pag. 359. aa. Ibid. pag. 366. 33. Menandri et Philemonis reliquiae. Praefati pag. XXVIM XX X.