장음표시 사용
31쪽
quam Genellius aliquid certi exploratum iri desperavit: Exposuit rem
προσαγορενειν. Ilis verbis non diserto quidem expressit, quid aut ipse sentiret, aut alios vellet iudicare, sed tamen non obscure indicavit, se in eo, de quo disceptaretur, priores Doricae genti tribuere. Sed ut a ratione suscepta disputatio videatur, primo scriptorum locos, qui buc pertineant, confercndo expendamus, quo facilius deinde nostro iudicio 'uti possimus. Quod autem Megarenses contenderunt, apud Se jam Priscis temporibus o mica obtinuisse Iudicra, id quidem suo jure dixerunt, quoniam mature rem comIcam tractare atque ad ariem informare coeperunti Quocum prorsus
Quae quamquam ita sunt in promptu, ut res disputatione non egeat, i men omnino dissicito erit ad dijudicandum. quae et qualis Megarcnsium fuerit comoedia. At non est, quod Vereamur, ne Osficio nostro non satis seri possit, cum praestantissimi hominis, Pii in hoc genere egregie elati rarit, studio operaque adjutos nos. videamus plurimum. Est autem illo Meinelaus, ita rem explanans: -- Sed ut ipse ille Popularis Megarensium imperii status, Plutarcho teste, in potulantissimam licentiam degeneraverat, ita etiam comoedia, qua usi sunt, videtur ad Procacissimas cavillationes descendisse, et insulas. iv rehen, ainstit. E. 3. a. Ars poeti lli, 5. 6. a. Dorier, M.
t til. II. S. 349. 4. Quaesti scis. FPecim. Priun pag. 4.
32쪽
sissima quaeque sive praemeditato sive extemporali sermone essutiisse. Quid tandem inde sequatur, si cognitum sibi suerit, tenuisse pri eos Atticos eandem rationem, quam Megarensium poetae adhibuerintl Nonne persuadere tibi velis, expressisse illos imitando ea, quae Megaricorum essenti Prosecto ita esti Quod quo magis intelligi possit, non aliorum opus erit ju- dicio, nisi Ecphantidae versibus, quos ita disposuit vir doctissimus: . Μεγαμ
κωμ : διας ἀσμα διει . I σχυνόμηὶν το δρῶμα Μεγαρικον ποιειν, utque interpre lutus est: nolo spectatoribus molestus esse Megari eae comoediae carmine recitando; pudet enim fabulam meam insipidis, quales Megarensium poetarum sunt, iocis adspergere. Atque etiam notate ea, qua cum Optimae litterae, tum artes ad elegantiae laudem Pervenerunt, non modo probata, Verum etiam amata Megaricorum ludicra esse perhibentur, id quod, ne quis velit admirari, potcrit Aristophanis versibus consimari: ο.
Iam vero de eo dicere suscipiam, qui ingenii gloria artem ita emendare et excolero potuit, ut Atticorum ex plum sieret imitatione dignissimum, si prius tempus, quo Megarensium comoedia sortiit, paucis attigero. Quod qui dom instituere necesse erit propter ea, quae deinceps sequuntur. Er diti autem homines, qui res Megaricas singulari studio persecuti sunt, tr dere non dubitant, in monumentis carum bis significari tempus, quo Sum ma civitatis penes populum sucrit. Incidit autem duplex illud tempus i ter olymp. XLII. et Olymp. LXXXIX., quare investigari debet, utrum populi imperium Aristoteles, quem supra de eadem re disputantem laud Vimus, Verbis: eo ς ἐπὶ παρ αὐτοῖς δημοκοατιας γενομένος, intelligi Voluerit Sed nolo esse longior, quam necesse erit, quandoquidem Μcinekius remita diremit, ut statueret, cam Plebis dominationem intelligi, quae brevi post expulsum Thoagonem Olbunt'. XLIII. vel XLIV. Megaris instituta sit. 8.Mihi autem haec oratio suscepta non de sabulis est, quae Nisaeae excultae
. Id. Ibid. pag. 5. 6. Vesp. v. 57. seq. 7. Ars poeti IIl, 5. F. Quae ti Cen. specim. I. Pag. 3. 4.
33쪽
sunt, scd de genere toto, quod pertinet etiam ad eos, qui in Sicilia consederant, Mogarenses. Etenim non est id quidem dubium, quin, . cum utemque populus communionis Vinculo quodam Contineretur, etiam optima studia ab uno tradi ad alternim potuerint. Sed ad Propositum revertamur. Erat igitur Epicharinus illo artifex, cuius in mente insidebat species pulchritudinis eximia quaedam, qua eam, quae tunc temporis erat, comoediae formam ita instituit, ut ad artis leges facta ac numeris suis absoluta videri posset. Hoc loco omitto enarrare ea, quae multi de Epicharmi vita tradidere, cum neque ad rom Omnino pertinere, neque erroribus vacua esse
videantur. Eo reserendum est, quod nonnulli non unum, sed duos Epicharmos in antiquitate vixisse contenderunt, aut ulterius etiam progressi dii bus illis tertium addiderunt, qua do re plura disseruit Hermannus Hartess eo modo: id. Dissensio illa de uno Epicharmo vel duobus statuendis ad recenti Ora usque tempora Virorum doctorum Sententias distraxit et ingenia agitavit. Unum eundemque Epicharmum comicum et philosophum suis se censerit antiquiores qreidam V. C. Mongitor, G. I. Vossius et a l., duos vindicandos iudicant C. Gess ne rus, Ilier. Columna, Meursius, Saxius, Molinthius et a I., quibus accessit b. Avus G. Chr. Hartes s ad Fabric. I. l. P. 298. .
Quae autem veteres de I oeta Comico ct philosopho attulero, omnia ea explanavit C. I. Grysar in libro nupor edito, M. ut dubii nihil relinqua tur, quin ea, quae tradita sint, ad unum eundemque Virum pertincant. Quicquid est igitur, quo Megarensium comoedia Praestare reliquis p tuerit, siquidem unum actionis argumentum haberet, quo omnia deinceps dirigerentur, id quidem ad ultimam sui generis formam specionique Epi
s. Cons. ynusser, bie Dorier, Abiheis. ll. S. 352. 10. De Epicharmo Dissert. pag. 13.
II. Quaest. do Dor. com . pag. 10 i. Seqq. cons. o. Muellur., in libro saepius laud , pag. 350. et Herm. Havless, pag. 19., qui iam Rute reliquos docte de his rebus disputaverat.
34쪽
chamus redegit. Qui quantopere digitus sit, qui a nobis laudetur, maxime ex Grammatici cujusdam verbis intelligetiir, quae haec sunt: ι - τουτων
κος και φιλοτεχνος, Sed P Xima inde a Verbis: oorος πρῶτος ad Epicharmum pertinent, quibuscum si jungere velis Aristotelea: του δὲ μυεις ποιεῖν TALχαριιος καi Φόριας mOX ita eXPlicata: εστι δἐ τῆς ιεῖν πράξεως ὁριι ιοσις λέγω γὰρ μνειν τουτο, την συνθεσιν τῶν πραγ ιατωνὶ τῶ δἐ ῆλὴ καθ' αn ιους τινας εΛαίς αμεν ἔους πραττοντας, non ampliuS fugere nos potest, ct quanta
laus ei poetae tribuatur necesse sit, et quae sit ratio, quae viris prudentibus probari potuerit. Tota autem laus duplici ratione continetur; altera enim eo pertinet, quod formam generis excoluit, quod quidem ut assequeretur plurimum adhibuit et temporis et diligentiae, altera in sententiarum natura Versatur, quibus Poemata Componere studuiti Sed ne aliis temere assentiri, neve nimium Epicharmo tribuere videamur, satis erit mo- minisse, quanto studio quantaque Cura opus fuerit, ut Vitia eorum, qui in . conformandis subulis PraecessisSent, effugereti omnino enim carebant istae subulae artis ration , ita ut ri que una narratione continerentur, neque haberent, quo interiorem quendum nexum atque Oidinem servarent. Quare fit, ut recte a grammatico κω uoidιυι Mite ιιιιιδεαι VOCeutur. Quanto magis amtem jure laudabitur Epicharmus, qui, vitiis declinatis, studium eo contulit, ut majorem sabulam eandemquc Porsectam conficeret. Aliora autem laus, quum ad sententiarum Praestantiam Portinere dixi, priore non minor h . heiula GL Etiamsi enim I Oetam non oportent i hilosophum esse, ut etiam praecopia doctrinae tradere possit, tamen ot commondutionis Plus habet, in illa quoque si excelliit, et Plurimum in nrte adjuvari solet ingenio, quod ad res philosophicas se componere haud neglexiti Quare jure suo iacit
grammaticus, quod Epicharmum τῆ ποιήσει γναγιιικὰν καὶ ευρετικῖν καi φιλότεκνον fuisse tradidit; neque ullius Petenda Causa est, cur ita eum adamare tanti- 12. Ap. Dindors. pag. IX. 13. Ars pocti V. 5. I 4. Id. VI. 8. cons. lIartes' pag. 44, ubi erravit in interpretatione verborum: διυλγυς ποιεῖν, quod doeemur altei o Aristotelis loeo. 4
35쪽
que gloriam ejus sacere potuerit Plato, philosophiae auctor optimus illo
quidem, ut praeserret etiam Aristophaneae, quae magna et haud scio an
καὶ κινήσεως. Eodem modo iudicium tulit nostrae uetatis scriptor Muci lorus: 16.
ber die Siluser charatterisiri. Quid autem, quod summi viri A. IV. se Selii gelius et Boettigerus longe aliter sentire non dubitarintὶ Qui ut ita dico rent, adducti sortasse sunt silentio, quod Quintilianus, dicendi magister, tenuit, qui de Epicharmo nihil omnino adjecit, quamlaam aliorum multorum, qui in antiquitate floruerunt, poetarum memoriam recolui L At isto quidem ex Rhetorum ossicinis exstitit orator, non ex academiae spatiis, ut Tulliana verba mea suciam. Quae cum ita sint, non erunt, qui mirentur, quod Epicharmus suas ipsius laudes ita praedicaverit, ut etiam immortali latis gloriam sibi consecuturus videretur. Id quod omnino apparet ex his versibus: 18.
II. aheaetet. 6.8. pag. 153. 16. Die Torier, abi eis. u. S. 353. 17. Iae pag. 359. 360. 18. Diose Laert. III. segm. 9.
36쪽
Bel Iguum est, ut rem attingamus, quae gravissima haberi possit, quoniam doctissimi viri mire inter se dissentiunt. Alii enim, et testium auctoritate et suo ingenio ducti, peculiari libro de genere Philosophico Epicharmumicripsisse judicarunt; i'. alii id omnino negantes philosophicas sententias comoediis eius immixtas suisse contenderunt; a'. quandoquidem lege omnino vetitum fuerit, ne ii, qui se disciplinae Pythagoraeorum traderent, qui
quid audivissent, litteris unquam mandarent. Noutrorum autem Sententias, ut cum Tacito loquar, aut confirmare aut refellere in animo est, cum non
ita in his robus versatus sim, ut meum iudicium, quasi inde peti possit,
quo res decidatur, proponere audeam. Sed ne Plura addantur, redeamus, unde declinavi, ut exponatur de argumentorum genere, quae Epicharmus non sine magna arte tractavit. Duplex autem genus eorum fuit, quod sine
ullo errhre statuere possimus; quorum latissime patebat id, quod ad res Mythicas accommodatum omnino rasci; quod quale fuerit, quamquam postea magis intelligetur, tamen omitrio tenendum est, narrationes istas, quas dixi, tragicorum aliorumve poetarum Mythicas ita suisse ad risum detortas, ut commodum praebere spectaculum Possent. Quid autem movere poetam potucrit, ut in hoc genero potissimum elaboraret, proclive di Ctu non erit, siquidem uomsideraveris, in eodem Periclitatos esse priores poetas, neque rei publicae statum, qualis tune temporis erat, aliud quoddam laturum fuisse. Per Iongum enim tempus, quo Megarensium comoedia steterit, testos sunt locupletissimi, summam imperii suisse apud optimatos, qui haud facile paterentur, ne ipsi haberent, quod metuerent, ut nimia esset poetarum licentia, qua Singulos quosque, quos vellent, cxagitare possent. Quid autem dicam do Gelonis et Hieronis rationet qui quamquam reges sucro ct humanitate imbuti et imperii splendore gloriaquo praestantes, tame' serre omnino non poterant, si quis poeta singulos carpendo imperii majestatem ac severitatem laedere vellet. Itaque cum satis angustis circumscripta comoedia limitibus
I9. Muelleri in libri saepius laudati pag. 359. 20. Grysari quaesti de Dor. Com. Pag. 108. seqq.
37쪽
esses, Epicharmus nil res se contulit tractandas, quae ex Mi thologia petitae nihil continorent, quo osson deront, Universos Veim dolectare Possont. Iam eo progredimur, ut Vei bo dicamus, multos in hoc genere eXPlicando errasse,
siquidem aut simile aut idem socorint, quod drama salaricum apud Ath niensos fuisse perhibeatur. Hoc enim quale suerit, ex Cyclopo Euripi-doo diligentius excusso sacile perspicitur. Argumentum est ex aevo her um potitum; scria sunt mixta cum ludo ct joco, chori Partes tributae sunt Satyris Polyphemo Cyclopi servientibus. I uit igitur subula satyrica, ut, qualis lacrit, explicetur, Camen dramaticum, T IOd nrgumenta hauriret ex historia actatis mythicae vel heroicae, oratione uteretur Partim gravi, Pa tim jocosa, ut sacpo dissicilliinum sit dijudicare singulos fragmentorum vomsus, utrum pertineant ad D agoediam, an ad drama satyricum. Parodia vero in eo maxime constitit, quod satyri protervi, seroces, dos Ormes et proca os si βρισταθ inducebantur, chorum agentes; quo sucilius fieri lioluit, ut sabulis multa ridicula immiscerentur, nec non scria ludicris conjyngi possent. Quod quidum ut eo certius assequerentur, poetae maxime studebant, tragicum sublimitatem in dicendi genere Mon modo servaro, Verum otiam augero ut superare, ut ridicula reddi possct At vero ne quis sabulam satyri Cam Cum tragiCO genere confundere velit, a . quo omnino disser bat et choro Prorsus singulari, et oratione modo seria, modo ludicra, quite in tragocdiu semper esset gravis et sublimis. Denique multo magis inter se discrepant in eo, quod assequi poetae solent, cum ti agici non nisi id spectent, ut eorum, qui audiant, animos sensusque assiciant utque gravitor excitent, fabula vero satyrica id agat, ut si non Castigare mores, tamen res ridiculas proponere possit. Neque vero dissicile crit expcditu, quae sit ratio, qua distinguenda a comoedia sit, quoniam inultum intcresse dixeris ut choro et varietate dictionis, et majore dignitato utque praestantia ai gumenti. 2δ. Quodsi etiam illud addimus, quod recte addi polost, qui sinteonstituendi in subulis satyricis sines et quasi tormini, non habemus, quod
Muellcri in libro suo. pag. 354. cons. Boellig. 2beeri, pag. XX. 22 Cons. Nae-Litim ad Choerilum, pag. 189. 23. Cons. l. G. Bi1hle. Disputat. de sabula
38쪽
melius common lare possimus, quam elegantissimi Poetae nobiles versus, qui ita perscripti leguntur:
Carmino qui tragico vilem eertavit ob hircum, mox etiam agrestes Satyros nudavit, et asperincolumi gravitate iocum tentavit, eo quod illecebris erat et grata novitate morandus speetator sunctusque sacris et potus et exlex. Verum ita risolis, ita eommendare dicaces conveniet Satyros, ita vertere seria ludo; ne quicunque Deus, quicunque adhibebitur IIeros, regali conspectus in auro nuper et Ostr migret in obscuras humili sermona tabernas, aut, dum vitat humum, nubes et inania captet.
Si vero crunt aliqui reperti, qui rem latius etiam persequi utile existiment, adeant, si placet, J. Casauboni praestantissimum librum, ubi multa, quae pertinent omnia ad eam, quam jam dudum tracto, Comoediam, praeclaro disputata invenienti Sed cum satis luculcnte scriptor declaret, quid
Velit, nos revocemus oportet ad argumenti rationem, quae qualis fuerit et quomodo Cum ea, quae a mediae novaeque comoediae poetis tractata
sit, quasi cognatione quadam contineatur, inde elucebit, si comparaveris, quomodo sabulae Epicharmeae sint inscriptae. Earum tituli, ut singu
qualis assinitas fuerit cum iis, quae ad mediam comoediam pertineant, sabulis, non, cst nccesso' disputare; est enim in promtu, suit tantum attingendus locus. Sed qui animadvortere volet diligentius, in alia etiam re propinquas sibi suisso ac sinitimas et Epicharmi ct mediae comoediae subulas, is attondere debebit, in utrisque poetarum versus ac sentcntias exagitatas esse. Nulla autem re probari facilius potcst id, quod diximus, quam eis, quae in explicando Aeschyli verbo τιμαλφου ανον scholi in observavit:
24. Horat. epist. ad Pison. v. 220 seqq. 25. De poesi satyrica, pag. 90. H. 97. 100. 26. Ad Eumen. v. 629.
39쪽
Neque etiam abstinuit poeta, quemadmodum Athenaeus testatur, a7. ingenii praestantiam ridere, qualem in principe tragoediae Atticae fuisse apud
Sed quoniam de altero genero, quod ad res mythicas pertinebat, dictum est, deinceps de eo, quod ad mores hominum exprimendos spectabat, disputandum est. Danda est opera omnino, ut in eodem ne decipiamur, quod nonnullis accidisse cognoscitur. Epicharmus enim eum morem tenuit, quo jam prius Megarenses uti solobant, ut singulos homines, si quid haberent, quo risum moVere possent, ridendos proponeret. Neque vero idem eum instituisse putiaveris, quod Aristophanes ceterique antiquae comoediae Poetiae sequerentur; λβ. quandoquidem omnino inter so discernendi. sunt, propterea quod illi ipsi omnes eos, qui aut turpiter viverent, aut rei publicae male praeessent, in Scenam committebant, hic Vero in eo acqui scebat ut vitia hominum lenitor attingerct. Quod ne temere dictum videatur, eo siderandum est, quo tompore Poeta vixeriti Et revera, quo minus tota hominum vita traduceretur, neve, qui civitatem regerent, ludibrio essent, o stabat omnino regia potestas et optimatum, qualis ante eVersam rem publicam Megaris fuerat. Fuerunt igitur in hoc genero, quod tracto, praecipue parasiti, qui dicitur, ebriorumque personae, quae ita omnium animos delectatione asse erant, ut non modo per omne Atticae comoediae tempus agerentur, sed etiam ad eos migrarent, qui ad cX mPlum Graecorum se ac- Commodassent; quare nunquam a scena diSCesSiSSe Putandae sunt. Transscribam autem titulos subularum, ex quibus eruatur, Si δossit, quod ape
Sin vero pergamus, ut eXPonatur, quonam dicendi genere Epicharmus usus sit, statuendum Omnino est, eum in subulis componendis talem adhi-27. Athen. XV. . pag. 698. 28. D. Muller, die torier, II. 358.
40쪽
buisse sermonem, qualem inter homines suos 'obtinere videreti Quoniam autem ingenii quodam acumine excelluisse Siciliae gentes dicuntur, quod idem in loquendi usu exprimitur: non decet mirari, quod Epicharmus, cum cadem animi facultate praeditus esset, etiam in dicendo seculi rationem servavi L Ex quo intelligitur, quam vere Athenaeus Poetam notitorici dicere potuerit. Totum autem dicendi genus quatenus ad Doricum sermonem referri debeat, qui διαχεοος merito dicitur, ejus rei expositio aliena a proposito ML Denique cum Epicharmi comoedia choro prorsus careret, hahemus, cur oratio ejus neque tragica Sublimitate serretur, neque meis rum arte uteretur, quae in chori cantibus magna ac varia stati
Iam eo erit transeundum, ut paucis dicamus, quae ratio fuerit, qua et Doriensium et Atheniensium comoedia jungi videatur, ut melius cognos tur, utrum altera in ulteram vim habere Potuerit, an minus. In hac autem re ita sentire Genullius non dubitavit: L moran un6 uber gelegen iit, diem besondere Trama, mi e hohre inter thm au h moge belMIegi merden, aus die Nitisdie Tragodie und Eomodie der altern trinen ginssust haben tonnte. Nat assem, maδ mir von demselben ersabren, von dem astesten Dister, der in didiser Sanung genanni mird, von Epicharmuδ an, strint ed eher einige Hemandis hastmit der nevern somodie der Sthener gellabi hu haben, aber deyhalb auth ni hi die geringite mit der altern. Sod quam salso in his iudicarat, ex eis, quae imira sequentur, facile apparebiti Quod supra ostendimus, nonnullos ΑΔ
niensium inventae comoediae gloriam ita vindicare sibi voluisse, ut Susari nem aut τῆς εμαετρου κωμωδιας ἀππῖν dicerent, aut etiam ipsam invenisse a bitrarentur, ejus rei memoria hoc loco repetenda esti necte hoc quidem non secerunt, quamquam Praeter alios grammati us κωμωδιαν ηυρῆσθera ινσσιν vino Σουσαριωνος 2. testatur. Quid enim inde constatum dixeris, si probatum
29. Athen. VIII. pag. 338. eons. II. pag. 49. 20. Hem. Elem. doctri metr. pag. 662. seqq.