장음표시 사용
41쪽
erit, istum poetam tribui Athenis non posse, sed talem fuisse, qui, cum m vicbquodam Megarico natus esset, initia artis in civitatem Atticam transtulerit Idquo peritissimus rei scenicae scriptor ita exponit: In his quem
primo loco posui, Susario Megarensis, Phi Iini silius, patriam habuit Tripodiscum, Megaricae ditionis vicum, unde ille
in Atticam prosectus apud Icarios, Dionysia Corum sacrorum cultu nobilitatos - Athon. II. p. 40. b. et S Chol. Iliad. X. 29. primus omnibus versibus comoedias do Cuissse creditur. V. Schol. Dionysii Thrae. p. 748. Benti. Phala v. ed. Lips. P. 262. Quae si vox a sunt, ut sunt sane meo iudicio verissima, non dubitari posse videtur, quin P rima atticae comoediae pa ullo artificiosius excultae initia a Megarensibus sint repetenda. Nonne igitur, si quid Athenienses antiquo tempore in arte Valuerunt, Μ gaivorum gloriae tribuendum videaturi Quicquid autem erit, quo Susario artem excoluisse habendus sit, tamen ignorari non potest, retinuisse cum plurima, quae obstarent, ne eadem jam tum luetius etiam emoresceret Etenim in quo potuit excellere, non tanti aestimandum est, quanti Plerique arbitrantur, cum nihil aliud praestiterit, nisi quod ad lusus se componeret, qui, Cum ex tempore nati aut etiam nonnunquam Praemeditati essent, n que servari, neque conscribi Poterant. Quapropter recte nonnulli talem eum secerunt, qui veterem Megarensium disciplinam ita sequeretur, ut etiam in ridendi, quoscunque Vellet, more Consisteret, quamquam major
inde laus ei tribuenda est, quod relinquebat rationem eorum, qui nudo sermone ludicra essudissent. Ipse enim eo Pervenit artis, ut id, quod proponeret, versu studeret adstringere. R Accedat eo opera eius oportet, qua assequi sibi proposuit, ut sabulae ratione quadam, qualiscunque esset, si modo esset, jungi viderentur. Quae et qualis fuerit, quamquam demonstrari non potest, tamen, si tempus Spectatur, facile essicitur, misso non
ita artisiciosam, ut istos μυθορος, qui dicuntur, multum superaret.
Pertinet igitur huc quoque, quod J. Casa onus bene judicavit: β. Fam3. Μeinec Quaest. scen. speeim L pag. 3. 4. Id. ibid. pag. 6. b. De poesi atyrica, pag. 16.
42쪽
dum ars adhuc ignorabatur, carptim multa perstringi solita: sabulam vero Com Ponere, neque moris erat, neque Pro Captu eorum seculorum: deinde condi coepere sabulae, sed minutae et imper se Ctae. Haec erant artis nascentis rudimenta quaedam. At probari tamen velim, quod Meinehius praeclare dixit, nihil non de genere suo colendo Susarionem meruisse, quod fabulas ad certos argumentorum sines redegerit; quamquam idcirco statui non debet, tam tum eum profecisse, rit argumenta artificiosius excogitare atque ad certum actionis sinem dirigere voluerit. Quomodo autem rem instituerit, ut histri num munus divideret, in eo Verum omnino attulisse videbimur, si secuti ducem non negligendum lacrimus, qui haec tradidit: λ καὶ οἱ- κῆ
σας τῆν αταψίαν. Quid autem de multiplici actorum numero, quo quidum nihil est priscae comoediae accommodatius, dicendum sit, ex eis, quae Se-quuuturi facile intelligas. Id enim tantum abest hoc genere, ut nihil magis possit esse contrarium, si quis Putet, omnes eos, quos repraesentari Poeta vellet, subulae argumento potuisse includi. Quot igitur erant, qui risui proponendi essent, totidem actores esse debebant, eos qui imitarentur. Quantumvis autum Susarionis ingenio tribuatur necesse sit, ut ex eis, quae disputata sunt, intelligitur, tamen ratio ejus rudis admodum et incompta dicenda rat, siquidem non fuerint, qui eum sequi Vellenti Quid igitur mirere, si ne nomen quidem poetae traditum inveneris, qui in eo genere Versari voluerit Z At vero Epicharmus tanta gloria florere coepit, quod praestans pomis genus expoli erat atque perfecerat, ut etiam apud Atticos Plurimum' et auctoritate et exemplo valcro posset. Qui quantus suerit artifex, quid ingenii artisque adhibuerit, ut res non modo inveniret, sed etiam excolerct atque ad totam subulam formaret, non est, quod Pluribus dicatur, cum uberius supra expositum
43쪽
siti Videor igitur hoc ego meo mihi jure sumere, ut dicam, antiquos Attiacos admirari atque etiam Epicliamum sequi voluisse; idque eo magis intolligitur, quod paulo post ejus tempora inter Athenienses exstiterunt, qui justas fabulas docerent. Sin erunt, qui arctius utrumque popusum in hoc genere junctum habeant, major quaedam Cura adhibenda est. Neque enim ulla in re longius absumus a veritato, quam si aequo plus Epicharmo tribuamus; quare assentiri nolim ei, qui istum poetam tanquam fabrum cat nae socii ac primarium annulum, quae Doricam comoediam cum Attica comnectereti Quod si statuamus, sacile perducimur, ut etiam Parem argumenti rationem putemus; quo quidem nihil magis utrique generi possit esse alienum. Illud enim vinculum, quod saepe dicimus, in eo cernitur, quod poetae Atticorum ad Epicharmi exemplum sabulas conlamaro studuerunt, quodque jungi videntur, id maximo eniciL Eo enim reserendum potissimum est, quod ille poeta primum locum tenet, ubi veteres Attici enum rantur, β. neque aliter intelligi Aristotelis verba possunt, quae ita leguntur: v.
Denique si idem philosophus alibi tradit: ist. ἐκεῖθει -' ιχαρμος ὁ ποι noλλῆ προτερος ων νωνι dou καi Μάγνητος, nonne ex comparandis his pomtis recte colligitur, cogitasse cum de quodam eorum nexu, quo alter ex
altero pendere videatur Τ In quo ponderandum est, utrum recte iudicare potuerint, an non potuerint, qui Chionidi justae comoediae rationem tritabuerunt. Quisquis autem erit, in quo imitandi vestigia prima animadvertero nobis videamur: id quidem non est dubitandum, quin Crates Epicharmi excmplum ita secutus sit, ut singulos homines ridere nollet, sed mores universos describeret: i*- των δὲ Ἀθῆνpσι, πρωτος ἐρξεν, ἀφέμενος τῆς ιαμβικῆς ἰδεῶς, καθόλου ποιεῖν λογους η μυθους. Si quis est autem, cui non perspicua sint illa, quae pluribus Verbis ab Aristotele commemorantur, d hebit con pro ea, quae de Pherecrate, Cratetis imitatore, Grammaticus ita
scripsit: Φερεκράτης Ἀθηναῖος νικρ θεάτρου γινομενος o M οποκριτῆς ἐζ λωκε 7. Herm. Hartes In libri laudati pag. 34. s. Grammatici apud Dindore pag. IX. s. Aristoti Ars poeti V, 5. 10. Id. III, 5. H. Wols. Prolegom. pag. LXII. 12. Amisi. Ara Poeti V. b. 13. Apud Dindors. pag. X.
44쪽
κράτητα. καὶ is του μὲν λοιδορεῖν ἀπέθειη, πραγματα δὲ ε 7ρουμενος κωνὰ ηύμπιιιις γενόμενος ευρετικος μυθων. Quo adjiciendum est, etiam in eis, quae ad person rum rationem pertinerent, Cratetem Epicharmi Vestigia pressisse, quippe qui, auctore eodem Grammatico, ebrios in scenam induxerit. Verba autem, quibus sententia nostra sirmatur, haec Sunt: καὶ πρωτος μεθυοντας δερ κω at δια προήγαγεν, SiVe Potius παρογαγεν. Non est autem Comentaneum, qui proprium comoediae genus excolebant et propter singularem ejus rationem et
civitatis statum, eos omnino ex Epicharmo pependisse; quod ne ita statu tur, monendum est, quantopere sua ipsius laudo antiqua Atheniensium c moedia tum demum floruerit, cum digna habita esset, quae in urbem reciperetur. Quod quando factum sit, elici ex hisce Grammatici verbis potest:
βουλωνται ἀκωλυτως. Veri enim simillimum est, id tempus indicari, quo Ephialtes, florente Pericle, cum Areopagi imperium fregisset, effrenem populo potentiam traderet. 14. Apud eundem, pag. IX. 14. Apud eundem pag. XL M.
45쪽
Sed quoniam nullius omnino hominis tale est ingemium, quod non moveatur ullo modo cogitandi senti ndique ratione, quae apud homines suos usitata sterii: id quidem intelligendum puto, quanti momenti in artificem sit et lietatis, in quam vita eius maxime inciderit, natura, et populi indoles, in quo vixisse videatur. Quibus autem nulla suppetit causa, cur despicere se dicant eo, quae plerique mirentur, iis hoc non modo non laudi, verum etiam vitio dandum cst. Quorum iudicium in eo, quod totius aetatis sensum contemnunt et pro nihilo pulcnt, non dissicile factu est improbare. Versantitas enim in arte quadam nihilominus, quam Iihilosophis, haud scio an magis etiam ratio, quam saetae dico, temporis adhibenda sit. Ut igitur omnis ars, quae hoc nomine digna videri 'ult, ab ipso artificis ingenio proficisci debet, ita etiam ouuae artisiciorum genus, quod integritate
quadam amicero i Ossit, aetatis suae naturam prae Se ferre recte Putatur.
Is autem homo, qui cum suis temporibus sensus communitate iungi non vult, ncque apud eos, qui aetati eius adjuncti sunt, neque apud posteros omnino aliquid valere debebit. Qitam ob rem si antiquam Athenionsium comoediam Penitus nosse volemus, opus crit, ut aetatis ratio, cum civitatis, tum litterarum artiumque, teneatur, in qua nasci atque cxcoli potuit. Quicqiiid autem judicamus de re publica, quam Solo civibus suis tribuit: quamvis purum finibus circumscripta Priatili potestas Videatur, tamen Aristoteles, qui omnino a plebis imperio alienus erat, non majorem Populo traditam esse potentiam existimavit, quam necessaria esset. Neque enim sine illa, ut cum eodem philosopho loquar, , populus civitati amicus reddi, neque ulla libertas esse potuisset, qliae in eo Cernitur, quod omnium civium alii regnant, alii regnari se patiuntur omnesque eorum, quae ad totum P OPH-lum pertinere vidcantur, consiliorum judiciorumque participes fiunt. Non in-1. Aristot. Polit. u. 10. a. Il, id. III, 1. VI, 2.
46쪽
utile hoc loco putandum erit, si praecipuas sapientissimi viri leges, exclusis
eis, quae levioris momenti sunt, paucis exPlicuerimus. Populi potestas, quae satis magna videri potuit, eo maxime finiobatur, quod omnos ii, qui facultatibus carerent, ab honoribus civitatis segrogabantur. Accedebat eo, ut magistratus non sorte ducta, sed totius populi suifragiis eligerentur, nequo dignitates redituum praemio, sed honoris magnitudine expetendao essent. Illud quidem, quod Primum Posui, non possum, quin ab omni parte laudem tanquam optime constitutum, quandoquidem summus legum Iator etiam insi mos homines incitabat, ut sese sibi non defuisso vellent, ubi occasio oblata esset, qua Propius ad rem Publicam possent accedero. Quamquam igitur aptis hominibus, qui haberent a natura adiumenta rerum gurEndarum, st. quidem ingenio sucultatibus pie ornati essent, atque etiam otii felicitate seuerentur, adipiscendi magistratus et gerenda respublica crvir 4. tamen ne pauperibus quidem ulla caussa suit, cur inviderent illis potentiam, quum ipsi principes civitatis creare atque etiam, si quos iniusto agere audissent, in iudicium vocaro possent ac Poena assicere. Neque minus reipublicae salus inde exstitit, quod secunda lege lata, quam prudentissimi homines Aristoteles et Cicero omnium saluberrimam rccte dixerunt, primi civitatis viri magnam in magistratuum electionem vim habebant. Quid autem do eo dicendum erit, si praestantissimus homo neque eis, qui munere legitimo lancti essent, ullum praemium, nisi honoris laudem proposuit, neque eos, qui negligentiae aut avaritiae accusari Possent, poena vacare jussitΤ Nonno civitatis administrationem, qualem instituerat, omnium optimam suisse mecum
putaverist ita enim nullo modo fieri potuit, ut ii, qui inferioris ordinis
essent, concupiscerent ea, quae aut non consequi Pomentu. aut non obtinere.
Sed tamen contentus Solo his non fuit; praeterea enim Areopago tribuit, ut civium eos, qui minus diligentes atque industrii suissent, aut etiam turpis vitae labem serrent, rationcm facti reddendam apuit so juberetio. Quod autem gravissimum fuit, omnia illa, quibus Areopagus a veteri inde memoria utebatur, jura rata secit; quapropter tanquam necessarium sanxit, ut 3. Ibid. III, 6. VII, 14. 4. Aristoti Polit. VI, 4. b. Ibid. IV, 9. eons Cieero de I g.
III, 15. 16. 6. Plutareti. Solon. I. p. 361. edit. Belah. 7. Aristoti Politi
47쪽
idem non modo morum miram gereret, sed etiam i ius vitae necisque retineret, ac leges omnes, in quibus salus civitatis niteretur, servari vellet, denique summam fidem haberet rerum omnium. Quocirca non sine causa
summa illius dignitatis auctoritas habita est; ad eam judicandam autem qui accedit, caveat, ne id modo consideret, quam illa a principio magna su rit, sed etiam quousque postea potentiae pervenire potueriti Quid deinde Solo, ut leges Atheniensium ac maiorum instituta servarentur, in senatu creando egerit, qui omni ἀπό-ων potestate ornatus esset, atque etiam
aliis pluribus, quae ad rem publicam Pertinerent: his explicandis locus esse hic non potesti Quibus expositis revera eslicitur, optimo imbutos animo cives suisse, quo summum bonum in libertate legitima ponerent, eumque, qui excellentissimus haberetur, Omnium ducem esse vellenti Italae omnes et virtutis studio et patriae amore se adipsci id posse actitrabantur, quod Iibero cive dignum esseti Neque admirabile esse potest, quod plurimi
se ad rem publicam et ad res magnas gerendas acCinxerunt, atque etiam pro salute patriae vitam ponere Voluerunt. Quae quidem virtutes ut gigni possent, 'leges providebant, quibus omnium studium incitaretur atque cautum esset, si qui, orta Publica seditione, neutram partem sequi vellent, aut etiam corrumpi se Paterentur, ut omnes ii infamia notandi essent. Omne
autem id, quod dicimus, i civile ossicium positum est in juris jurandi sominula, quam adolescentes, cum togam virilem sumerent, dicere solebant, a.
cujusque militum duces admonebant eos, quos flagrare pugnandi cupiditate vellent. At vero illa quidem, quae magnitudinem animi apud auctorem declarent, atque ea instituta sint, quibus regi civitas optime potuerit, siquidem cives cum gravitate constantiaque victuri erant, Omnia ea, inquam, interjectis temporibus, imminuta aut etiam labefactata sunti Cui quidem rei ne fidem denegemus: Clisthenes, ut res sua adeo esset valida, qua cuia libet adversariorum bello par esset, Profugisse ad Plebem perhibetur ejus-
48쪽
que potentiam, progenie Pisistrati urbe eiecta, magnopere auxisse, ut sua ipsius crescere Posset. Est autem inter instituta eius, quibus aequalitas potentiae, qualem Solo sapientissime secerat, non amplius Conservari Posset, id maxime memorandum, quod numerum tribuum, in quibus populus Ath niensium Continebatur, ita augebat, ut ex quatuor decem sierent, in eumque non modo peregrinos libertinosque, verum etiam servos tanquam legitim cives adscribi iubebat. Neque ita multo post, exorto nobilissimo inter Graecos Persasqiae bello, cum singuli quique, quid valerent, sentire eo Pissent, Aristides, aequum se praebens aut etiam temporum necessitati cedens, legem tulit, ut Omnia iura Atheniensium et divitum et pauperum Communia essent, neque deesset occasio, qua omnes cives magistratus adipiscerentur; denique ut tiρχοντες ex quovis civium ordine eligi possent i Sed maiore etiam calamitate res publica amicta est eodem anno, quo EXE citus in Aegypto cladem pugnae acceperunti Ephialtes enim, auCtore Pericle, omne Areopagitis jus, quod Solo tribuerat, adimere non dubitavit, nihilque reliquit, nisi quod res capitales iudicare possent. Quae cum ita essent, facito fieri potuit, uti plebs, sui juris facta, omnem Civitatem in manus eorum traderet, qui causam ipsius agerent; qui quidem ab hoc inde tempore tules exsistebant, penes quos summa potestas esseti Quorum innumero ipso Pericles habendus est, qui populi favore animique dotibus ita pracstabat, ut rem publicam veluti suam ipsius administrare liceret. S. Qiiamdiu magnus Vir et cxcelsus rei publicae praeerat, tamdiu potentiae ea gloriam obtinebat, pollebat divitiis, artibus optimisque studiis, denique omnium, quae ad Vitae excultae Consuetudinem pertineant, rerum copia abundabat. Licet autem illa ipsa civitas, qua nulla splendidior hal eri potuit, omni Prospstritatis genere excelleret: tamen, ut fores, qui si amo nissime explicantur, mature marcescunt, paulatim decrescere coepit atque
in pejus verti. Omisso enim, quod plebem totius populi ac Iogum ipsarum dominum secerat, is. commisit alia multa, quibus et civitatis salutem
14. Hemd. V M. Cons. AH,tot. Polit. Vt, 11 15. Herod. V, 66. 70. AHtot. P lit. Ill, 1. VI, 4. 16. Plutareti. Aristid. e. 22. 17. Id. Ibid. e. 3.18. Thucyd. II, 65. 19. Xenoph. de re pubi. Athen. e. i.
49쪽
everti et legum auctoritatem solvi par resci. Is enim Primus suit, qui civium sociorum qile controversias ad tales deservi iudices iubebat, qui ex omni Populo ac praecipue ex plebo constituti essent; qua in re ut assessu retur, quod vellet, proposuit praemium eis, qui ius dicturi essent, ex a rario. Tametsi autem nihil laudabilius, nihil magno et praeclaro viro dig- nius est, quam facilitas et altitudo animi, quae dicitur, sine qua juris a quabilitas in liberis populis administrari non potest: tamen Propter istas irtutes, quas omnino coluit, Pericles toti officio satis secisse dici non d
bet. Neque enim utilitatem civium Sic tuebatur, ut, quaecunque ageret, ad eam referret, oblitus commodorum suorum, neque totum corpus rei publi- ' cae curabat, parte aliqua deserta. Sed a proposito abhorret, haec omnia uberius exponere; sussciat dixisso, plerosquo illius aetatis, praesentia utilitatis praepeditos, libenter tulisse, quae Pericles nova ei inusitata in civitatem induxisset, quoniam et vectigalia civitatis et pretia omnium. rerum augererentur. 20. omnium autem maximo alliciebat stipendium iudi-Cum 6ιισθος δικαστικοψ, quod non Seu Per idem orat, sed mutari solebati
Quod cluando institutum sit et quae mutandi ratio suerit, id acute Boeckhius ostendit, ai. ut dubitandi nulla sit caiisa, quin Cleo famosissimus ille quidem, qui imperii Potontia aliquamdiu storuit, circa Olymp. LXXXVIII. unius oboli, qui dicitur, mercedem ad triplicem summam exaggeraveriti Quantumcunque autem in judicandi stipendia Athenienses quotannis impend hant: modus quidem ratiocinandi, quem Aristophanes secutus sest, za. non sa-cile poterit probari, ut recte Praecii ero Videantur, qui dicunt, non singulo quoquo die tot civium juri dicundo operam dedisse, ut multi magnique sumtus, qui in hanc rem faciendi csscnt, contum et quinquuginta talenta effecissent. 23. Illud autom sic est judicandum, magnas inservi calamitates
civitati ab iis, qui iudicii cupidi sint, Piod eorum ratio latissimo pateat, ut ingeniose Boeckhius his verbis exposuit: 24. . terduro imu sid die est ιahi derytecust antel ', dast in Sthen metir ueu ritten mar, ald in gan und det Nechtogang, ὲuinas da so dies e Tage megen der geste auditelen, dupersi sangsani
50쪽
de altera parto mercedis dicendum sit, in qua gravius etiam civitatis onus cernebatur. Hae autem continetur id, quod μισθος ἐκαλησιαστικος graece dicitur, quodque, si qui concionibus interfuissent, omnibus eis persolvi ε lebat. Sed nonnulli hujus rei institutionem talem esse Voluerunt, ut non a Periclo, sed ab eis, qui post illum civitatem vexarent, Prosecta sit, idque optime Boec ius animadvertit, Iuippe qui doceat: λβ. Germehrvng deδ
idar. Quid autem ea merces in populum valuerit, Aristophanes, ut solet, his vorsibus ita declarat, ut a Vcritate non queat separari: aβ.