장음표시 사용
61쪽
versari earumque imaginem quamvis mire detortam Proponere. Quae quum ita sint, non indignus haberi debet Pocta, cui summa laus atque etiam corona rivi a tribueretur, quod quidem Αnonymus ita tradidit:
χρυσω στε timo. Ex quo Potest judicari, utrum narratio ejusdem auctoris vera videri possit, an minus, quae ita comparata est: β- οἴτω δὲ γέγονεν 4 φ μη του
Sequitur, ut de aliora ratione dicatur, quae comoediae maxime Pr pria suerit. Ea quidem cernebatur in deridendis tragiCis; nec vero extistimari debet, quasi invidia compulsi comici eos exagitare voluerint. Causa enim aliter explicanda atque ex vita publica repetenda erit. Poesis, quae ad populi commoda omnino se applicabat omniaque fugiebat, quae eo non pertinere videbantur, sucile perduci potuit, ut ea, quae subtiliter disputata emcnt aut etiam mira haberentur, derideret. Quamvis autem in his occasio data esset, qua multus Populi risus excitaretur, id quod plurimi comic rum secuti esse videantur: tamen is, quem summun esse Volumus, longe aliam rationem inire non dubitaviti Sed quoniam jam supra de hac Arist phanis virtute disputatum est, rein attigisse sufficiati Is enim Cum probo intellexisset, qualis vera poesis esse dcberct, quaeque saluti Publicae a commodatissima esset, animo contiitebatur, ut omnia ea, quae inde degen Parant atque vitam quotidianam attingebant, ridenda Proponereti Quod deniquo tertium in antiqua comoedia inesse videatur: summa est licentia omnium, quam vini satietas ollicere Potuiti Eo revocandum est,
quod plerique, qui hoc artis genus tractabant, Voluptate quadam ivrotiti, ad omnem turpitudinem delapsi sunt. At Vcro ne quis Axistos, hani vilio
62쪽
cumdum arbitretur, quod aetatis morem sequeretur; ipse enim multo pamcius, quam aequales, libertate utebatur, quae plebis multitudinem caperet atque a sestis diebus separari non posset. Reliquum est, ut pauca etiam addantur de temporis ratione, quo antiqua comoedia maxime soruerit. Est autem quod intersit inter ista tempora, quoniam poetae ab olymp. L. id potissimum sequebantur, ut sensus homianum moverent voluptatesque excitarent; deinde vero, in quo summa dignitas consistere dcbct, ab Olymp. LXXX. usque ad XCIV. comoedia ad vitam publicam se applicabat nihilque negligebat, quod saluti omnium aut prodesse aut obesse posseti Adjiciantur nomina eorum, qui maxime hoc genus coluerunti ordiamur autem oportet, qui dignus esse videatur, a Susarione, de quo pluribus disputatum est; deinceps sequuntur Euetes, Eux nides et Myllus, Chionides, qui πρωταγωνιστὴς υρχαίας merito dicatur, quoniam scriptae ejus sabulae perhibentur. Adjungitur Magnes, quem praeclare in arte egisse testatur Aristophanes his versibus:
quocum consentit Anonymus his Verbis: Mύνης δε Ἀθηναδες αγωνισάονος - νησι νίκας επεν ιά; Sed et Magnes et ii, qui proximi sunt, ripbant; aet Tolynus, tales fuere, qui florentissimam comoediae aetatem praecurrissa videantur. Sequitur, ut illius temporis Princeps dicendus sit Cratinus, O
ius laudes idem Aristophanes ita indicavit;
63쪽
quoniam ingenii artisque praestantia in eo summa erat, multi et admirari et imitari voluerunt. Fabulas autem scripsit quinque et viginti, quarum
CPatete, Toleclide, Hermippo, Alcimene, accedimus ad eos Poetas, quorum opera tantam comoedia Persectionem nacta est, ut, quo ultra procederet, non haberet. Quod undo factum sit, ex eis, quae prius disputata sunt, facile intolligetur; magna enim fuit popularis imperii licentia, atque in dies nequissimorum hominum multitudo crescere coepit, ut satis causae esset, cur Poetae, qui vitae publicae quasi tutelam Suscipcrent, insurgere vellent. Eorum autem, qui maxime hanc aetatem illustravere, primus Eupolis dicatur, docujus poetica facultate subularumque, quas scripsit, ingenio ita judicavit
Fabularum, quas composuit, hi sere tituli seruntur: Aδες, Βάπται, AOειοι, αιτων, Βιας, Πλωrες, Kλonui, Aάκωνες, Κολακες, Μαρικας, Πολεις, alii plures. Excipiat eum Aristophanes, qui qualis et quam praecipuo honore haberi lebeat, cum pluribus locis eXPressum Sit, Satis erit, fabularum ejus nuino rum ac nomina attulisse; de quibus, tota 1'e diligenter circumspecta, Diti-
64쪽
dorsius ita tradidit: Quas enim vel superstites habemus poetae fabulas vel deperditas ex scriptis Veterum C OgnOVimus, eae, si quis rationem recte ineat, neque aut testibus incredibilia dicentibus obsequatur, aut corrupta pro sanis habeat, hunc ipsum, quem modo di cebamus, numerum ex Plere reperiuntur. Quam rem indice sabularum infra posito declarare placuit
μισσεῖς. XLll. Πιταλος. XLIII. Φοινισσαι. XLlV. 'Ωραι. Digessi autem hunc indicem ita, ut primo loco Ponerem, quarum sabularum tempora indubitatis veterum testimoniis Comperta habemus, tum onum rarem Ceterus, quae quibus annis Commissae sue rint, vel prorsus ignoratur, vel non satis accurate desiniri potes L Sed ne longiores in his esse videamur, quam necesSe sit, Sola nomina eorum adjiciantur, qui reliqui commemoratione maxime digni sint.
Sunt autem hi quidem: Phomiciliis, Plato, Plierecrates, Philonides, Arist nymus, Amipsius, Archippus, Aristomenes, Callias, Hegeino, Lycis, Lysippus Lcum, Metagenes, Alcaeus, Euificus, Clintharus, Diocles, Nicochares, Nicophon, Philyllius, Polygelus, Sannyrio, Stratiis, Theopompus, Demetrius, Arcesilitiis, Apollophanes, Autocrates, Cephisodorus, Eutha clos, Menander, Xenophon; quorum Omnium qui et ros domesticas et poesis malionem intolligere volet, is potest Meinckium consulere accurate Copioseque disputantem. 35. 34. Aristophanis Fragmenta; ex recens. Guil. Dindori Lips. 1829. pag. 4. 5.
35. Quaesti s n. specim. II. pag. 6. seqq.
65쪽
Sed cum totum illud, quod in antiqua comoedia inesse videatur, quodque pertineat ad id, de quo disputatur, satis expositum sit: singula
quaeque, quae in ipso continentur, explanare omnino necessarium erit. Si quis vero omnem comoediae rutionum Considerare volet animumque attendero, in quo sua cujusque laus appareat, is, Puto, intelliget, quantum inter omnes una votus excellat, de qua iam duduin tracto. Neque enim in ullo genere tanta est virtus Poetica, quanta in illo perspicitur, quod dicimus. Sunt autem maxime in eodem, qui Ims virtutibus multum differt a reli quis generibus, sensuum Pulcra consormatio, cogitationum libera continuatio ;accedit eo, quod oratio eximie ornuta est, apte deliguntur verIui, deniguo numeri metraque plane persecta sunt. Est igitur totum illud genus, ut accuratius dosiniatur, sublimo quoddam ac grande dicendum, si quidem pulcritudinis forma cum eo, quod Poetae est, ingenio temporisque ratiotio jungi videatur. Quod autem antiqua illa quidem pomo dia omnino ad verae artis laudem accedit neque minus, quam tragoedia, libertate Sua utitur,
ac principalis quaedam dici debet, id quidem, nisi qui rerum plane rudis
est, sugei e Potest Dominem. Habet enim tantum vim, ut a quotidiana vita animos legentium avo et in eoque rerum ordine collocci, qui, quod summam cogitationibus libertatem Concedit, Prolirius est poetarum. Homines autem tales esse singuntur, ut aut doteriores aut ridiculo videantur animati; indeque summa est vis ac momentum in eos, qui ad Pulchi itudinis speciem nati factique sunt, cum Pracsertim habeant illa carmina larinum, quae sentcntiarum praestantia excellat animique libertatem augeat maximo. Ex his
igitur, quae disputavimus, intelligi potest, quamvis disserant inter se ii ago
dia et comoedia atquc OPPOsitae Sint, uamen liabero, quo se invicem contingant, ut tantum varietates unius ejusdemque animi ostendant. Ut enim omittam, quod similos sibi sunt, quoniam in Vitae consuetudino se excipiunt naturaeque, quae gravitatem et laetitiam habeat, satisfaciunt: sunt etiam propter summas sententias inter Se copulatae conjtinctaeque. In sententiis autem eiusmodi, quales signisi Vimus, quae fastigium utriusque g neris ossiciant, ita inter se aptae sunt, ut, quicquid erit, quo disserant, id quasi in corpore, nec vero in animo situm esse videatur. Quod qui probo
66쪽
intelligere volet, omnes autem velle dcbebunt, studiose legat Aristoplumis
eorumque, qui veterem Comoediam perficere Potuerant; sabulas, atque recognita persuasum habebit, quantopere illi ipsi ad summam nos, qua natisimus, rationem Perducere Possinti Idque eo magis perspicuum erit, si Cognoverimus, quanta Carum sententiarum familiaritate usi sint, quae summae recte quidem habeantur, ita ut, quotiescumque eas adhibeant, Cum V luptato id scri putes. In omnibus autem his exprimitur eo, quae animo insorinatur, Comoediae sp ies, quae, quamvis occulta sit, tamen satis indicare sublimitatem Potest, quam origo prae se serat. Quare recte judicarunt, qui et tragoediam et Comoediam consanguinitatis vinculo contineri voluerunt; neque minus probanda Socratis sententia est, quem Plato in Convivio ita loquentem facit, quasi tragoediarum poeta idem comicus esse possit. Illa autem sententiarum, quam diximus, granditas talis instituta est, iit .ania mos eorum, qui legunt, non Solum moveat, verum etiam rapiat, ei quo nuIlo modo possit obsisti. . Neque vero primo id adspcctu accidere solet, sed quo diutius in stadem commoramur, eo majorem eius vim percipimus. Sin
Vero quaerimus, quid sit, quod illi Poetae ad. tantam animi altitudinem progredi possint: habebant res summas, quas tractare vellenti Quid est enim homino dignius quidve pracstantius, quam docere, liuomodo res P blica defendi a malis civibus possit, quae ratio incunda sit, ut prisci iidemque meliores mores revertantur, cum in omni vivendi modo, tum in artium
diseiplinis Τ Sed ea animi elatio, quam modo laudavimu , maxime in Aristophane cognoscitur, qui, quantum olus scri Posset, studeret, ut et publicam vitam meliorem re lderct, ct artem ad humilitatem delapsam repellereti Praeclarum igitur illud, quod 'saepius de se ipse Praedicat, Pugnasse sese
pro salute communi atque eniti, ut melior rerum status evadereti Erat a tem omnino necessarium, ut antiqui generis poetae tales, quales signi sic vimus, sententias asservent, quoniam eorum, qui aderant, animos augerenui minuere debebant, Prout eos aut Cupere et mirari, aut contemnere et avorsari volebanti
Verum enim quo magis etiam, quae explicuerimus, perspicua fiant, et Cratini.et Aristophanis locos, quibus poetica virtus intelligatur, attulisse
67쪽
non alienum putamus. Quanta autem illius quidem poetica indoles fuerit, quae talis esset, ut ad ipsam Aeschyli sublimitatem prope accederet, An nymus in his diserto tradidit: γέγονε δε ποιητικώrατος, κατασκευΩζων εἰς Toν Αἰ πλου χαραατο γα Quid porro ei tribucndum sit, eis, quae Moinckius in hunc modum disputavit, R deesaratur: Beatam ingenii venam, quaerat sui considentia, ipse praedicat in nobilissimo fragmento apud Schol. Arist. Equ. 523. et Suidam s. v. ἁφέλεια servato:
ἄπαντα ταυτα κατακλυσει nora 1 ασιν.
Quibuscum optime conferri possunt, quae Aristophanes aIlo Ioco praecIare dixit, J. ita locutus, quasi torrens ille quidem haberi possct, omnia secum
Recte ad haec annotat Lucas: . Est hic locus valde admirabilis et confercndus cum illo Horatii Carm. IV. 2.
Monte decurrens velut amnis, imbres Quem super notas aluere ripas, Fervet immensusque ruit profundo i Pindarus ore.
Sed quid Aristophanes valuerit, in quo inesse eandem virtutem dicimus, nonnulli loci comparandi docebunt. Primo loco commemorandi sunt Achamnenses, quorum uno in loco DicaeoPolis Dionysum tanquam deum praesentem invocat, β. et altero, ubi idem in αλλαγῆν alloquitur. Omnino autem mecum laudaveris Equitum sabulam, in qua, quoniam argumenti natura ita serebat, saepius poeta altiore spiritu ferri voluit; quod ut intelligatur, coni. Apud Diodors. pag. IX. 2. Quaest. Seen. speeim L Pag. 20. Cons. Cratinus et Eupolis. Dissertat. serips. C. G. Lucus. Pag. 12. a. multi v. 523. seqq. 4. Ibid. pag. 13. b. Acharn. V. 247. seqq. O. Ibid. v. 987. seqq.
68쪽
serantur verba, quibus patrum laudes celebrantur, propterea quod in omni proelio victores exstiterint: I.
ωλογῆσαι βουλό ιεσω τους πατερας -οτε ἄνδρες ἐσαν τῆςδε τῆς γῆς αδιοι και του πέπλον, ODινες πεζαῖς μαχαιψιν ἔν τε ναυφράοιο στρατῆ πανταχου νικωντες ἀεὶ τήνδ' ἐκοσμησαν noλιμ'
et quae reliqua sunt. His adde ea, quibus Cleo de sorte sua conquhritur atque etiam Coronae valedicit: 8.
in Nubibus vero Socrates nubes implorat, ut sacrificium benigno accipere velint; .s eadem in sabula Strepsiades silio laetatur, qui talis sit, ut patri aegritudinem adimere atque salutem parare potueriti i'. Sed etiam in V spis inveniuntur, quibus ad altius dicendi genus Poeta assurgat; reserenda autem huc sunt Philocleonis verba, quae judicandi in iudiciis felicitatem praedicant tanquam regalem eamque, quae Viine dignitatem ac splendorem praebere possit. ii. Proponitur deinde Trygacus in Pace equum cohortans, ut magnifice incedat atque pennis sublime seratur; ix altero loco chorus sponsam mo educi jubet, Populumque gaudium exprimere, quod in
omnium congratulatione cernatur: 13. ευφημεῖν, καὶ την νυμφον Qeo τινα δευρο κηώζεινωδάς τε φέρειν, καὶ πάντα λεών ξυγχαιρειν κἀπιχορευειν, καὶ τῶ σκευη πάλιν εἰς τον Φρον νυνi χρὴ πάντα κομίζειν ὀρχησαμενους καὶ σπείσαντας καi 'Tπέρβολον Qελάσαοας.
Ex Mibus plures loci memorandi sunt, qui ad spiritus altitudinem sese attollant; praeter alios vide, ubi upupa lusciniam evocat sociam, ut initium laciat canendi sonos solennes, quos divinum os fiere soleat:
7. Equit. v. 565. seqq. s. Ibid. v. 1248. seqq. s. N . v. 269. seqq. 10. IbIdv. 1154. seqq. 11. Vesp. v. 560. seqq. 12. Pax. v. 154. seqq. 13. Ibid. v. 1316. seqq. 14. Av. v. 211. seqq.
69쪽
deinde illa sabulae pars conseratur, ubi nuntius ter felicem praedicat avium populum atque optat, ut is dominum aedibus excipiat, qui cum magni- sicentia et splendore propo accedat: ib.
Adjungendus Lysistratae locus est, quo Lysistrata aeterna gaudet gloria, in qua seminae aliquando apud Graecos suturae sint. In Thesmophoria2 is Praeter locum, quo servus omnes, qui adsint, silentio uti jubet, advor-15. Ibid. v. 1706. seqq. LIsistri v. 55I. seqq. 17. Thesmophor. v. 39. 46.
70쪽
tonda verba sunt, quibus Musae et Agatho Poeta alternis versibus Cererem, Apollinem et Dianam salutant:
et quae sequuntur. Adjiciendi Mnesilochi questus sunt de noctis diutura nitate. Praebent etiam Ranae plures locos, quibus id, quod volumus, poterimus comprobare; est autem in his illo quidem, quo Dionysos con' ditionem suam deplorat, quod Plena sit timoris ac solicitudinis: 20.
Tum legas, ubi Euripides Aethora implorat, ut opem sibi serro voliti sti. Quod deinceps sequitur colloquium inter utrumque poetam iactum in eo multa insunt, quae aut integra, aut mutatu eR tragoediis repetita esse videantur. Sed rem indicasse susticiet. Postremo habemus, quam huc reseramus, orationem, qua Pr agora in Ecclesia2 is ab initio lucernam soleti niter appellat. Ne quis vero in his Aristophani vitio dandum putet, quasi orationem miscuerit, cui major, quam Par esset, sonus sit additus. Nonne seria cammina ideo imitatus esse videatur dicendique gravitatem adhibuisse, ut m sis etiam ioculari modo uti posscit Ita res habet. Plerumque enim sit, ut sententia, quae primo SeVeritatis FPeciem Prae se serat, deindo cognita