장음표시 사용
71쪽
Ex praedestinatis nullum perire posse: ac proinde perseverantiam , quam non omnes aecipiunt qui hic filii Dei appellantur, iis omnibus dari qui vere filii sunt praescientia et praedestinatione Dei. Oceurrit quaestioni de Adamo , quomodo
ipse non perseverando pereavit, qui perseverantiam non accepit. Ostendit tale primum ipsi datum esse adjutorium , per quod posset, ac sine quo non posset permanere si vellet, non quo fieret ut vellet: nunc vero per Christum dari, non solum sine quo permanere non possumus, etiam si velimus, verum etiam lanis tum ac tale, quo sat ut velimus. Praedestinatorum, quibus proprium est hujusmodi donum, probat certum esse numerum, neque augendum, neque minuendum: et eum ignotum sit, quis ad eum numerum pertineat, quis non pertineat. medicinalem correptionem adhibendam esse omnibus peccanti hus, ne vel ipsi pereant, vel alios perdant. Concludit tandem, neque gratia prohiberi correptionem, neque correptione negari gratiam.
Leportua monoehire Golliis ob si cito fides lammationis et ditium protis
conli ortu turhialus, per Avpugilaum in Africa citi emendationem adducitur. Asserit in superiore illo libro Augustinus , usque tunc repertum esse neminem iam caecum tamque ignarum in side, ut dicere auderet Christum de Spiritu-sancto et virgine Maria filium hominis natum, per liherum tamen arbitrium bene vivendo et sine peceato bona opera laciendo meruisse, ut esset Dei filius. Verum lamen hoc ipsum Cassianus quibusdam adtribuit, quorum e praecipuis erat Leporius: qui quidem Leporius tu emendationis suae libello rem confitetur satis aperie. Baec igitur palinodia, quae potissimum ad Augustini laborem ac diligentiam reserenda est, omnino videtur memoraio libro posterior, prior a tem ultimo in dulianum opere: siquidem isto in opere hunc errorem, ob verba quaedam auliani, quae huc perlinere aliquo modo videbantur, Pelagianis tamine unctanter objectat sanctus Doctor, ut ipsum hujus additae per eosdem impietatis laetum aliunde certiorem. par sit existimare. Leporius monachum in Galliis pro sessus, vitae puritate inter alios eminebat: verum idem virtutem suam non adjutorio divino. sed libero tantum arbitrio propriisque viribus adscribebat, doctrinam Pelagianam seculus, qua et imbulum fuisse eum ab ipsomel Pelagio. indicara videntur illa verba Cassiani: eae Pelopii inpliIulione fel posturum pruoittite deaeqndena. ouin etiam idem hie inpra ei pilium multo perniciosius ruit. Etenim recensitus est inter praecipuos d ees eorum, qui per id tempus e Pelagianae haereseos principiis et antiquam E-hionitarum impietatem renovarunt, et Nestorianae jecerunt iundamenta. Intepalia, eum dicerent isti, solitiarium hominem Iesum Chriatum gine tala pereuli
contosium octine eo progressi erant, ut assererent, homineg gi Celint, gine pereulo egxe P ge, ObSDR Odjutorio Dei. Exinde in majorem insaniam prorumpentes dicebant Iesum Chriatum huno in mundum non od praefllet cm hvmono peneri redemptionem, Red od praebenssct honorum uosvum erimpla neni M. Scribit Cassianus, emersisse hanc pestem aetate sua, et maeime ueli rumtirhe, vel ut alia lectio habet, eae momi Heli'rum urbe. An autem Belicam designatam 3 oluerit, an vero legere oporteat, eae mmimia Neli rum urbe, quod nomen Augustae Trevirorum conveniret . aliorum judicium esto. Atqui eodem a stirmante Cassiano constat, Leporium in Galliis hanc eamdem haeresim vel
72쪽
primum , vel primos inter defendisse. Facundus quoque memoriae prodidit r.e. in eamdem illum doctrinam tradidisse in Galliis quam postea in Oriente Nesto.
rius disseminavit. Errores suos Leporius evulgaverat epistola, quae graviter ollandit orthodox et ingentia scandala peperit. Cassianus, qui poterat jam inde ab anno lib. in Provincia versari, profitetur Se illum, ut resipisceret, admonuiSse: idem quo- qua praestitere alii e Galliis eruditi viri, sed frustra. ouapropter monachum errantem Pro Suae arrogantiae merito corripientes episeopi Gallicani, Proculus et Culinnius, impia illius dogmata damnaverunt. Ille Galliis exturbatus .et.. t trajecit in Africam cum aliquot erroris sociis et ubi Africanorum quorumdamantistitum, sed Augustini praesertim opera, divino assulgente lumine, a caecitate sua liberatus, errorem agnovit, eiusque perniciem summa cum detestatione abdicavit. Nam non solum in Africa eum eum gravi dolore ac pia quadam impudentia confessus est: sed etiam, quia in Galliis vulgatus fuerat suus ille error, ibi quoque emendationem suam voluit palam apparere . ouociroa libellum isthue misit gemitibus paenitentiae suae plenissimum: pristina deliramenta tam magnifice, ut Cassiani verbis dicamus, condemnans, ut non minus pene admiranda sit eorrectio illius. quam illibata multorum sides. Ea oecasione Proeulo et C3linnio episcopis Augustinus scripsit cum Aurelio, Florentio , et Secundino communem epistolam, in qua eos quoque qui cum Leporio trajecerant cum eodem correctos et sanatos esse renuntiant.
Contra Pelopiam erroris reliquim quusdam in Cisali deprehensu8 offeruntur gententiae de prasiti duodecim ad catholiram fidem pertinentes. Perniciem multo majorem Ecclesiae, apud Gallias praesertim, creavit sur- eulus alius haeresis Pelagianae, qui tanto latius diffudit se se, alque altiores radices egit, quanto is prima fronte apparuit minus injuriosus in Christi Salva toris gratiam . quam haud parum quoque amplificare videbatur. Ilujus initia quaedam prodierunt cum novo dogmate Vitalis, viri aliunde catholici, qui cum
esset in Carthaginensi eruditus Ecclesia, praecipuam quamdam doctrinae 'Epist.2set. Cypriani ejus urbis episcopi venerationem debebat: a qua illum tamen tem re discedere conquerebatur Augustinus. Et Vitalem quidem ' haereticum Pe- ' Ibid.n.25. Iagianum esse sanctus Doctor non credebat: sed minime tam orthodoxum esse audierat, ut nihil illius ad eum transiisset vel in eo relinqueretur erroris., , Pelagiani quippe omnia, ' ut eidem scribit, ad sidelem piamque vitam ho- - u, id um. , , minum pertinentia ita tribuunt libero voluntatis arbitrio, ut habenda ex no- his, non a Domino putent esse poscenda: tu autem, si ea, quae de te audio, si vera sunt, initium mei, ubi est etiam initium bonae, hoc est, piae volunta- , , tis, non vis donum raso Dei, Sed eae nobist nos habere contendis ut credere., incipiumUS , , cetera autem religiosae vitae bona Deum per gratiam suam jam ex side petentibus, quaerentibus, pulsantibus donare consentis. Vitalis deinde ad Paulum apostolum, ubi docet, Deum in nobis operari velle et per
gent re isci noStrum PSt. tis ri 6elim tig , sitit; si esutem nolimvs, nihil in nobis opertitionem Dei resere futitimus. Neque absimiliter interpretabatur Psalmi
stum. id ei reο pulans dictum, a Domino gressus hominis dirigi, ut viam ejus
73쪽
sectatur; quou libertute nutumii gi ruit facit, 3i non culi non fueu, pro eo quod fecerit praemium rei supplicium recepturu8. nunc Vitalis errorem, quem ipsum amplexi sunt qui voeantur Semipelagiani, epistola ad eumdem Scripta inde potissimum refellit Augustinus, quod E clesia preces apud Deum fundat pro insidelibus, ut convertantur, et gratiarum actione pro iisdem ad sidem conversis rependat; nec non pro fidelibus adhibeat orationes , ut in eo quod esse coeperunt, ejus munere perseverent: neque enim tam corruptum putabat hominis hujus animum, ut eas improbaret. Utitur quoque cJpriani libro in orationem Dominicam, et item alio domortalitate. Proponit eidem duodecim sententias de gratia, quae totam que Epia Eiet. Stionem dirimebant, utpote quarum ' singulae planum sacerent, gratia Dei v - praeveniri hominum voluntates, et per hanc eas potius praeparari, quam prom Ivid. n. s. pter earum meritum dari: ilae sententiae sunt: ' ,. i. Nondum nistos nihil , , egisse in vita propria boni seu mali; nec secundum merita priores alicujus, , vitae, in hujus vitae venire miserias, sed secundum Adam carnaliter natos , , contagium mortis antiquae prima nativitate contrahere, nec liberari a suae, , plicio mortis aeternae, quod trahit ex uno in omnes transiens justa damna- , , tio, nisi per gratiam renascantur in Christo. 2. Gratiam Dei nec parvulis nec , , majoribus Secundum merita dari. 3. Majoribus ad singulos actus dari. , , a. Non omnibus hominibus dari; et quibus datur, non solum Secundum m , , ritu operum non dari, sed nec Secundum merita Toluntatis eorum quibus,, datur: , , quod maxime apparet in parvulis. S. Eis quibus datur, misericordia Dei gratuita dari. G. Eis quibus non datur judicio Dei non dari. I. Uuod
omnes adstabimus ante tribunal Christi, ut ferat unusquisque seeundum ea quae per corpus geSSit, non Secundum ea quae si diutius viveret gesturus suit, sive bonum , sive malum. 8. Etiam parvulos secundum ea quae per corpus gesserunt, recepturos bonum vel malum; id est, tempore quo in corpore suorunt, quando per corda et ora gestantium erediderunt vel non crediderunt, quando baptietati vel non bapti tali sunt etc. s. Felices esse mortuos, qui in Domino moriuntur. nec ad eos pertinero quidquid acturi suerant, si temporo diuturniore vixissent. id. Eos qui eorde proprio credunt in Dominum, sua id facere voluntate ac libero arbitrio. II. Pro eis qui nolunt credere, nos qui jam credimus, recta fido agere, cum Deum oramus ut velint. 12. Pro eis qui ex illis crediderunt, tamquam de beneficiis , recte atque veraciter et debere nos Deo agere gratias et solere. Quae quidem dogmata ad numerum duod narium se ideo redigere dicit, ut et facilius memoriae mandentur, et distinctius teneantur: haec autem omnia ad fidem veram et catholicam pertinere, certissimum esse catholicis Christianis. Demum in extrema parte epistolae addit, cum e eiu Vitali, si persistat in errore, aliter agendum esse, ne alios in errorem miliat, id est, contumacem ab Ecclesiae corpore reSecandum. Epistola hare ad Vitalem videri potest Adrumetinorum dissensione ae li-hris ad eam componendam edilis posterior. Is nempe circa eamdem cum illis quaestionem laborans, existimavit non aliter posse liberum hominis arbitrium et Dei justitiam servari, nisi dicatur, et sidem et divinae suasioni consensionem esse a nobis id est, ex propria voluntate; ita ut quisque pro eo quod ex libertate naturali fecerit, praemium vel supplicium sit recepturus. Quoniam autem in libro de gratia et libero arbitrio capite T. et sequentibus contrarium ab Augustino assertum erat, id est, ex Dei dono ipsam fidem ac bonam v
luntatem venire, hoc forte per motus Vitalis apertius contradicere coepit, et Dic
74쪽
P n E R A T I o Pauli ae Psalmistae testimoniis in eodem libro capite l6. adhibitis respondere. Porro versiculum Psalmi 36. quem in memorato libro tantummodo indicaverat Augustinus; urget hic explicatque contra Vitalem, tum etiam ipsum ex Ecclesiae precibus pro incredulis, quod argumentum in eodem libro leviter tetigerat, operosius refellit.
DEtinus eaetrema aetate Semipelastiani Massilienses in dosmet preMestra notionis insumunt. Id Iullustinus pruti ut libris tid Prosperum et D
larium de prae Stinutione Sunosorum et de cono perauerantiae. Ilae ultima sua auale suscepit Augustinus aliud contra secundam Iuliani responsionem opus, quοd ad extremam usque vitam pro Secutus, imperfectum nobis reliquit, de quo impersecto opere agemus infra propria in illud admonitione: jam vero dicturi sumus, qua Deus occasione beatum Anticlitem, quem in gratiae suae defensorem elegerat, ad praedestinationis dogma, prius quam hinc ipse migraret, asserendum induxerit: quod Sane dogma, ex eo quod Po-lagius in Palaestina su nodo vel invitus concesserat, gratiam non secundum merita dari, necessario Sequebatur.
Erant ergo Massiliae aliisque in locis Galliarum non pauci, qui sibi ex imperitia persuaderent, quidquid suis in Pelagianos libris de vocatione electorum secundum Dei beneplacitum scripserat Augustinus, id totum a Patrum opinione atque Ecclesiae sententia abhorrere. Illud idem sanctis juxta ac peccatoribus negligentiam teporemque injicere: quia quoque modo se egerint, non posset aliud erga eos, quam Deu S desinivit, accidere. Ac proinde, ut maxime vera esset illa doctrina, non tamen evulgandam esse; quippe quae, cum
nequaquam esset necessaria, essectus traheret admodum periculosos, necnon cohortantium inei tamenta vana cassaque redderet. Duae sua erat a catholi
illo dogmate, unde consecutiones tam odiosas colligebant, abalienatio, eos in celebres Semipelagianorum (quippe hoc nomen merito suo consecuti sunt errores impulit. Nam ' illi prius meliora et magis orthodoxa sentiebant: sed 'Eomen.certis regulis ac fundamentis destituti, modo huc, modo illuc mentem atque opinionem transferebant. Visum illis, initium sidei et in finem perseverantiam sic esse in nostra potestate, ut non sint dona Dei, aut a Deo non nisi talem dari perseverantiam, a qua possit homo sua voluntate deficere. Nec deerant etiam, qui a Pelagianis semitis adeo non declinabant, ut nullam aliam gratiam, quam rationem liberumque arbitrium homini nihil prius merenti a Creatore datum ;dgnoscere viderentur. Nihilo minus tamen, qui amplectebantur hosce errores, viri erant inter ceteros clari, qui virtutum omnium studio, ac probitatis qua fulgebant opinione, maenam sibi auctoritatem apud Simpliciores quosque paraverant. Sed nulli reeipiendis Pelagianorum impiis placitis magis obnoxii sunt, nisi ab se ipsis si hi caveant, quam isti; nec fere reperiuntur, qui Dei heneficiis abutantur sacili urum . illis intumescendo et sibi ipsis accepta reserendo, quam qui pluribus ab eo fuere eum uiati. Massiliensium Christi servorum. ho
PSt, monachorum, magnam partem pestis ista corripuerat: neque ullus est qui ignoret. Johane em Cassianum. a quo isti lic monasterium constitutum suerat, hunc eumdem errorem propagasse scriptis suis, ae potissimum Collatione tertia-decima, quam sub annum 26. in lucem emisit, uno videlicet anno, postquam Valentinianus Galli ea nos episcopos, qui Pelagii dogmata sectarentur,
75쪽
ab dieari expellique jusserat. Ad haec, auctoritatis non minimum eidem errori
hinc accedebat, quod eorum, a quibus defendebatur, nonnulli ' summo sacerdotii honore, id ret, episcopatu nuper obtento praeeminebant. dilarius quoque ipse episcopus Arelatensis, qui donorato circa sinem anni are. Successerat, in ceteris doctrinae Augustini sectator et admirator, in iis tamen quae ad predidestinationem spectant, angebatur, ac nonnihil in querelam trahebat, supe que hoc cogitata sua cum sancto Doctore conferre cupiebat. Virorum tam illustrium, tamque in Eeclesia et pietate et dignitate praestantium auctoritas eorum errorem cum sibimetipsis, tum aliis magis perieulosum reddebat: debita enim eisdem veneratio et rudes in imitationem pertrahebat, et simul peritiorum linguas inutili silentio cohibebat . ita ut vix reperiretur ullus. qui vel ipsos admoneret, vel errori quem docebant, occurreret, Praeter paucos persecue gratiae intrepidos amatores. uorum numero fuere Prosper, et
uilarius quidam , alius ab episeopo Arelatensi; cum ille ordinis esset laicorum . dic certo consuetudinis Augustini deliciis potitus aliquando fuerat, doctrinaeque ejus salubri lacte nutritus: ac proinde licet id temporis, ut crediabile est, patria et consanguineorum conspectu frueretur; se tamen tamquam extorrem reputabat. Videtur autem ab Augustini convictu eo consilio disce sisse , ut fratris sui conjugali vinculo alligati salutem procuraret. uoc nutu divino factum fuisse probavit eventus. Etenim praeter ab eo susceptam gratiae defensionem in Galliis, ipsius Pater de consensu uxoris continentiam amplexus est, quam uterque se ad extremum usque spiritum perfecte servat ros Deo voverunt. Nihil autem, nostra quidem opinione, prohibet, quo minus nilarium hunc existimemus eumdem esse, qui circiter annum ill . e Sicilia epistolam Augustino de erroribus Pelagianorum scripsit. Praeter quam quod animo torquebatur ille ob amissam sancti Doctoris praesentiam, summo quoque dolore ipsum assiciebat, quod non solum dogmata tam manifesta , quae idem Sanctus tradiderat, respuerentur, sed etiam ab iis qui illa minime caperent, reprehenderentur. ouocirca etsi venerationem, uuam ex Ecclesiastisca consuetudine viris ejusmodi superioris ordinis laici debent, religiose ex hiaberet; tamen oblata occasione non tacebat, sed catholicam Doctrinam prodatis sibi a Deo viribus tuebatur. Prosper autem, qui Augustiuo in defendendae gratiae munus ac laborem
Successit, Aquitanus erat, sermo no scholasticus, hoc est, egregie litter lus, et omnino vir tum moribus, tum eloquio et studio clarus, nec sancti A
ustis notitia indignus: quamvis se ipse tantum ex ordine laicorum suisse quodam modo indicet, ubi profitetur minime se parem auctoritati memoratorum Semipelagianorum , a quibus multum et vitae meritis, et summo sacerdotii honore superatur. Augustinum numquam viderat, sed tantummodo osticiosis salutaverat litteris, quas per Leontium diaconum direxerat, per quem et Sa eii Antistis acceperat responsionem. Verum tamen et Augustini lectione et Dei revelatione doctus perversissimum esse, negata praedestinatione ac Pre veniente gratia dicere. quod initium salutis ex eo qui salvatur, non ex eo stet qui salvat, quodque voluntas hominis divinae gratiae pariat opem, non gratia .si hi humanam subjiciat voluntatem: spretis aliorum adversis conatibus, non modo hac in si de perstitit, sed et eamdem contra impugnantes propugnavit, tum sancti Doctoris operibus atque illic allatis Seripturarum testimoniisu Sus . tum argumentis quae per se ipse a positis per Augustinum fundamentis ducebat; pugnans videlicet validis ratiociniis, et nervosis illis assertionibus,
quibus idem ipse, juxta Gennadii quoque adtestationem, pollebat.
76쪽
PR ERAT OInter prima huius disputationis exordia Massilienses aliquantisper maluerunt vitium imputare suae tarditati, quam dogma a se non intellectum damnare: immo fuere inter eos nonnulli, qui Augustinum consultum vellent, rogatumque ut lucidiorem atque apertiorem Super hoc expositionem ederet. At vero contigit Dei miserentis nutu, ut Massiliam per id temporis deferretur liber de correptiuno et gratia, quo libro monachis Adrumetinis, ad eadem ipsa, quae Massiliensibus lacessebant negotium, tam plene respondebatur, tamque absolute, ut idem liber ad componendas, quee in Galliis excitatae erant, contentionum turbas conscriptus videretur. Verum conspecto libro , qui apostolieam Augustini doctrinam sequebantur. ipsi quidem novum inde lumen et majora ad eam defendendam praesidia traxerunt: alii autem , quorum mentes error ante occupaverat, caligine propria impediti, nihil aliud illie, nisi ossensionis adhuc et a ruentioris in veritatem odii materiam invenerunt opinionem suam vetustatis nomine defendentes, praedestinationis dogma nota novitatis inurebant. Locos Pauli huc pertinentes dicebant a nemine umquam sic intellectos: eumque rogarentur, quonam ipsi modo exponi eos vellent; nullum re vera, qui placeret, Sensum sibi occurrere latebantur: sed dolis taeeri jubebant, quorum altitudinem nullus adtigisset. Sententias Augustini ex operibus ante Pelagianam haeresim ab eo eompositis producebant, tamquam suae ipsorum opinioni plane congruentes. ouin etiam quae idem ex adversa parte si hi opposuit in libro de correptione et gratia, haec omnia pro se isti magna contentione replicabant. At plurimum ipsis displicebat institutum ibidem discrimen inter gratiam quae Adamo data suerat, et quae nobis nunc datur. Denique praedestinationis exemplum nolebant sumi ex parvulis,
de quibus nempe alia prius suisset opinio ipsius quoque Augustini in libris delibero arbitrio. Cum autem illorum, quibus spiritus Pelagianae impietatis sic illudebat,
auctoritate premerentur veritatis defensores; compulsi sunt ab sancto antistite poscere, ut Suam ipse auctoritatem illis objiceret. I ac de re duas ad ipsum epistolas scripsit Ilitarius: quarum priore, quae excidit, fortasse reserebatur odiosa illa praedicandae praedestinationis formula; quam ex adversariis objectavit si hi Augustinus. Posteriore vero dilarius post quam de adversariorum querelis egit, Quidquid, ait, pro ea gratia, quam in te pusilli cum masnis mcramur, volueris aut valueris, gratissime accipiemus, tamquam a nobis carissima et reverentissima auctoritate decretum. Ac signiscat se Prosperum quoquo impulisse ad scribendum proprias in eamdem rem litteras, quas ei cum suis conjunctim dirigit. Exstant etiamnum hae Prosperi litterae, quarum ille exordio testatur se sancto Doctori non solo salutandi eum , ut in priore quadam epistola lacerat, studio, sed etiam sidet, qua Ecclesia vivit, assectu scribere. Excubante enim, inquit, pro universis membris corporis Christi vigilantissima industria tua et adversus haereticarum doctrinarum insidias veritatis virtute pugnante, nullo modo mihi verendum putavi, ne onerosus tibi aut importunus essem in eo, quod ad multorum salutem , ac perinde ad pietatem tuam pertinet; cum potius reum suturum esse me crederem, si ea quae valde
perniciosa esse intelligo, ad FPEciλLEM pATRONuM ringi non referrem. Et post
expositam, quae in illis Pelagianae pravitatis reliquiis inerat, non mediocrem virulentiam, subjicit: Speramus non solum tenuitatem nostram disputationum tuarum praesidio roborandam, sed etiam ipsos, quos meritis atque honoribus claros caligo istius opinionis obseurat, desecatissimum lumen gratiae recepturos.
77쪽
Augustinus, quamquam moleste ferebat, quod eatholico dogmali divinis
testimoniis tam multis tamque manifestis conturmato quisquam adhuc adversari auderet; Prosperi tamen et Ilitarii, virorum, ut diximus, laicorum, quos ipse filios carissimos appellat, horum ergo et studio et pia erga errantes sollicitudine permotus, duos ipsorum nomini, id est, M Prorum rum et iniurium scripsit libros, utrosque in vetere Noailiensi codice, in Pratellensi ac Metensi et ab ipso Prospero cle praedestinatione scinctorum nuneupalos: sed posterior tamen jam olim, titulo forsitan per amanuenSes mutato, do GNO Peram
Priore libro monstrat, donum Dei esse non solum incrementum , sed insetium quoque sidet. tiae de re se aliter sensisse aliquando, ei in opusculis a sonondum episcopo Scriptis errasse, non dissitetur: at postea convictum se indicat hoc praecipue testimonio. id sutem tabeg, quod non Movisti' quod testimonium de ipsa etiam ii de accipiendum probat. Fidem docet inter alia numerandam esse opera, quibus Dei gratiam praeveniri negat Apostolus. Gr tia duritiam cordis auferri: et ad Christum venire omnes, qui a Patre docentur ut veniant: quos autem docet, misericordia docere; et quos non docet, judicio non docere: Locum ex sua ipsius epistola ita. objectatum, posse recte salvo gratiae et praedestinationis dogmate explicari. Observat quid inter gratiam
intersit ac praedestinationem. Porro praedeStinatione Deum ea prae Scivisse , quae suerat ipse facturus. Praedestinationis adverSarios, qui ad incertum voluntatis Dei deduci se nolle dicuntur, miratur malle se suae ipsorum infirmitati, quam firmitati promissionis Dei committere. Eosdem hac auctoritato, Si reclideris, εαlaus eris, abuti commonstrat. Gratiae ac praedeStinationis veritatem relucere in parvulis qui salvantur , nullis suis meritis discreti a ceteris qui pereunt; non enim inter eos discerni ex praescientia meritorum , quae Sidiutius viverent, fuerant habituri. Praeclarissimum vero exemplum praedestinationis et gratiae esse ipsum Salvatorem, qui ut Salvator et Filius Dei unigonitus esset, nullis praecedentibus vel operum vel si dei meritis comparavit. Prae- deStinatos vocari certa quadam electorum propria vocatione: eoSque ante mundi constitutionem esse electos, non quia credituri praesciebantur et suturi Sancti, sed ut tales essent per ipgam electionem gratiae.
Posterioris libri prima parte probat perseverantiam illam , qua in Christo
Perseveratur usque in sinem, esse donum Dei. Iloc enim a Deo irrisorio peti, Si a Deo dari non creditur : atqui Dominica oratione nihil pene aliud posci quam perseverantiam . iuxta CSpriani expositionem: qua quidem expositione ipsi gratiar inimici victi sunt, ante quam nati. Perseverandi gratiam non Secundum accipientium merita, sed aliis misericordia dari, aliis justo ejus judicio non dari docet. Cur ex adultis ille potius quam iste vocetur; quemadmodum ex duobus parvulis cur iste assumatur, ille relinquatur, inscrutabile. In- Scrutabilius autem, cur ex duobus piis huic perseverare donetur, non illi: sed istud tamen certissimum, hunc esse ex praedestinatis, illum non esse. Praedestinationis mysterium Dominicis verbis de Tyriis et Sidoniis, si eadem apud illos, quae apud Chorollain, signa facta essent, poenitentiam acturi S , monstrari observat. Exemplum parvulorum ad praedestinationis et gratiae in majori-hus veritatem sirmandam valere ostendit: atque ad locum libri sui de libero ar-hitrio tertii ab adversariis male huc relatum respondet. Altera postea parto
libri rosellit quod illi sunt, praedestinationis dogma utilitati exhortationis et
correptionis esse incommodum. Asserit contra . praedestinationem utit iter
praedicari, ut homo non in se ipso, sed in Deo glorietur. quae autem ab istis Disiti
78쪽
adversus praedestinationem objectantur, eadem non absimiliter vel adversus Dei praescientiam, vel adversus gratiam illam, quam ad cetera bona (excepto initio fidei et perseverantiae persectione di necessariam esse con Sentiunt, posse torqueri. Praedestinationem quippe Sanctorum nihil aliud esse, quam pre scientiam et praeparationem heneficiorum Dei, quibus certissime liberantur, quicumque liberantur. Verum praedestinationem congrua ratione praejudicari jubet; ac non eo modo, ut apud imperitam multitudinem redargui ipsa sua praedicatione videatur. Postremo illustrissimum praedestinationis exemplum nobis propositum ob oculos Dominum Iesum commendat. Ille observat, rem ab Augustino libris illis duobus contra adversarios traelatam ' tanta luce atque energia, ut non tam ingenii vires intendisse, quam divino a silante Spiritu locutus fuisse videatur. Tam eximium opus, eorum quaei h ' post Retractationes persecto absolvere ipsi licuit, forte ultimum eximia per ratione Vir sanctus exornavit, summam illic animi sui modestiam consignatam relinquens extremis hisce verbis. oui legunt haec, si in tolligunt, agant Deo gratias: qui autem non intelligunt, orent ut eorum ille sit doctor interior, a cujus facie est scientia et intellectus. oui vero erraro me existimant, etiam atque etiam diligenter quae sunt dicta eonsiderent, ne fortassis ipsi errent. Ego autem cum per eos, qui meos Iabores legunt, non solum doctior, verum otiam emendatior fio, propitium mihi Deum agnosco: et hoc per Ecclesiae doctores maxime exspecto, si et in ipsorum manus venit, dignanturque nosso quod scribo.
80쪽
PELAcia Non tu eSi haeresis, hoc tempore omnium recentissima, a Pelagio monacho exorta: quem magistrum Caelestius sic secutus eSt, ut SectatoreSEorum Caelestiani etiam nuncupentur. ui Dei gratiae, qua praedestinati Fumus in adoptionem filiorum per Iesum Christum in ipsum, et qua eruimur de puteState tenebrarum, ut in eum credamus, atque in regnum ipsiuS trandi seramur, propter quod ait, 'A emo tenit uti me, nisi fuerit ei situm G Piarro meo et qua dissunditur caritas in cordibus nostris, ut fides per dilectionem operetur; in tantum inimici sunt, ut sine hac posse hominem eredant sacere omnia divina mandata. Cum si hoc verum esset, frustra Dominus dixisse videretur, 'Sine me nihil potestis moere. Deniquo Pelagius a fratribus increpatus, quod nihil tribueret adjutorio gratiae Dei ad ejus mandata facienda, correctioni eorum hactenus ceSSit, ut non eam libero arbitrio praeponeret, sed insideli calliditate Supponeret. dicens, ad hoc eam dari hominibus, ut quae facere per liberum jubentur arbitrium , lacilius possint implere per gratiam. Dicendo utique, ut facilius possint, voluit credi, etiamsi dissicilius, tamen posse homines sine gratia divina facere jussa divina. Illam vero gratiam Dei, sine qua nihil boni possumus sacere, non esse dicunt nisi in libero arbitrio, quod nullis Suis Praecedentibus meritis ab illo accepit nostra natura, ad hoc tantum ipSo adjuvante per Suam legem atque doctrinam, ut diseamus quae sacere, et qum Spe rare debeamus: non autem ad hoc per donum Spiritus sui, ut quae didicerimus esse facienda, faciamus. Ac per hoc divinitus nobis dari scientiam consitentur, qua ignorantia pellitur: caritatem autem dari negant, qua pio Vivitur: ut Scilicet cum sit Dei donum scientia, ' quae sine caritato instat, non sit Deidor um ipsa caritas, quae ut scientia no' instet, addiscat. Destruunt etiam orationes , quas facit Ecclesia , sive pro insidelibus, et Doctrinae Dei resistentibus, ut convertantur ad Deum; sive pro fidelibus, ut augeatur in eis sides, et PerSeverent in ea. Ilaec quippe non ab ipso accipere, sed a se ipsis homine habere contendunt, gratiam Dei qua liberamur ab impietate, dicentes Secundum merita nostra dari. Quod quidem Pelagius in episcopali judicio Palaesti,no damnari metuens, damnare compulsus est: sed in posterioribus suis Seri
i. uitur docere. Inbetiam progrediuntur, ut dicant, vitam justorum