장음표시 사용
61쪽
operis, ubi Pelagianorum injuriosam adversum se agendi rationem remiit, Spero . ait, de Domino Deo nostro, quod non sine mercede quae in caelis est, illi me lacerant dente maledico, quibus me pro parvulis ... oppono.
Memorosos libros in ItaIium clypius elam initium cinni lili defert. Consionistiug edietum sit in Pelopimos . aliis reae libroa in Iulianum Amuirinus com geribit. ouatuor illos libros detulit ad Bonifacium, secundum quoque de nuptiis et concupiscentia portavit ad valerium idem Alypius: quem proinde manifestum
est iterum exeunte anno illo aut lal ineunte trajecisso in Italiam. Augustinus quippe ipse ad excerpta ex auliano sibi missa respondit continuo, ea diligentia et celeritate, per qu3m judicare non liceat, committere illum potuisse, ut eam responsionem tardius ad Valerium dirigeret. Porro Pelagiani transmarinam ha ne A lypii prolaetionem eo infamare modo studuerunt, ut eamdem susceptam adversus illos suisse lacile arbitremur. Et certe videbimus istos haereticos sub idem tempus insectatum esse Constantium imperatorem. Exprobrat igitur Augustino Iulianus, eum vocifer ciri eum feminis, Otinctisque colonibus, es tribunis, quibu8 oraminia ciui αmplius equos linia Asrim xcpinatos collesci tuus, inquii. nuper adsitat Alypiug. Infra autem idem gloriatur in hunc modum : Amplissimum esse n Iri nepotii munitorem, ut ipset rerum
consideratio et umensio indiciat, quos tuemur, ita elium rester puror, qui conmetria nos Irorum Stinquinem, Pecunturum effugione, haereduvium lamittite, equo rum tiransmissione, Impularum Seditiorum, potes utum corruptrons pu iani , ei fidem fetiram, quae o nobis repti vitur, erubescitia profieri, etc. Rursum alibi : Cur fontis totam Atilium facitoninus commodistis' cur aedisione8 No eonductis populis eaeestuatis' Cur de 3umpsitas pauperum Somnunis per imum Pene Afri in equorum presea . quos prosequente sopio tribunis et centurionibus de linustis p Cur mGIronorum Ohiolis luereditotihus Poteglute8 Saeculi IT istis, ut in noS Stipula furoris publiet arderet' Cur dissipualis Em 8Q-rum quietem' Cur rei ut i Principis temporo peraeeutionum impiettite mcuumst nanc vero Iuliani tantam in accusando vehementiam atque impudentiam Augustinus eastigat prudentissimis hisce verbis: Aut calumniaris, inquit, aut nescis quid loquaris: et ideo aut mendax aut temerarius ista loqueris. ouid
te autem nequius, si haec ipse finxisti 2 quid stolidius, si singentibus iradidistillam vero quod etiam scribere ausus es, neque veritus ne ad ea loca libri porvenirent tui, quae terra marique transeuntem seu venientem collegam meum Alypium susceperunt, ubi legi apertissima tua falsiloquia sine tua irrisione vel potius detestatione non possunt, cui, non dico impudentiae, Sed dementiae comm Paratur pNovam profecto iracundiae eaussam Iuliano praebuerat edictum. quod in Pelagianos sub hoc ipsum tempus dedit Constantius, ad id concedendum sorte Alypii legatione rogatuque adductus. nunc imperatorem mortem hoc anno i et t. obiisse consentiunt chronographi, cum sex tantum menses imperasset. Septimo juxta Olympiodorum inchoato. Prosper et Idaeius ejus inaugurationem un-nο λ2o. ponunt: Theophanes anno i 2 l. II. idus Februar. Cum Theophane fucit eodex Theodosianus , in quo legibus a die lo Martii an . ,2 l. ad 23 Iulii datis nomen constantii adscribitur. tiarum prima scripta est ad VoluSianum; ex qua
62쪽
r R E R A T i o LMR Hestium tunc temporis in Urbe egisse cognoscimus. Ibi testatur Constantius, edictum nonnullum in antiquas recentesque haereses iam se tulisse; attamen quotidie sibi nuntiari, easdem serpere latius: quocirca ut motus quos parere illa dissidia possent, evitentur, renovare se eadem jussa, vel teque, ut habita diligenti inquisitione adversariorum verte ii dei, statim ii Roma exturbentur, atque hinc procul amandentur, ac Caelestius in primis: quibus propria subscriptione adjungit, Volusiani interesse. ut edictum istud curet observandum. Volusianus ergo, constantio ut obsequeretur, decretum et ipse promulgavit,
quo Caelestium divinae iidei et quietis publicae perturbatorem Roma atque omniti nitima regione pellebat, proscriptionis poena iis, a quibus occuliaretur, intentata. Edictum constantii ad volusianum de pellendo Caelestio memorat Photius. Verumtamen non propterea Caelestium animus defecit: is enim aliquot post annis Caelestio Romano pontifice in Urbem anno isti. aut paullo serius venit, audientiam postulans haud aliter ac si caussa ejus nondum fuisset disceptata. Cum autem gratiae inimici non desinerent fremere ad Dominici gregis caulas, atque ad diripiendas Christi oves aditus undecumque rimari; faciebat A gustinus quidquid pro sui parte muneris poterat, ut eorum rabiem vel omnino sanareb, vel a laedendis aliis repelleret. apropter haud quaquam satis ei suit, excerptis ex Iuliani opere sibi missis libro ad Valerium posteriore respondisse, sed postea integrum illius opus benescio Claudii episcopi nanctus, novam plenioremque eidem responsionem edere animum induxit. Id aliunde laboris necessario suscipiendum videbatur; quia diligentius inspecto Iuliani opere deprehenderat , excerpta quae sibi miserat Valerius, in nonnullis discrepare ab autographo : unde merito verebatur, ne ipsum vel dulianus, vel alius quispiam ad ea responsionem cum opere ipso comparans, imposturae reum ageret equod re ipsa crimen sancto Doctori injuriosissimo impingere non omisit adver
Alteram hanc Iuliani refutationem cum Augustinus proxime post quatuor suos libros ad Bonifacium ponat, hinc eam anno i2 l. aut paullo post edita mollirmare licet. In ea uteron umi meminit tamquam vita jam funerit: unde sicut nihil caussae videmus, cur illam multo serius anno praesenti collocemus, ita Constat etiam citius omnino statui non posse, eum anno tantum isto. die Jo. Septembri, obierit dieronymus. Quantum porro studii, quantum diligentiae et laboris hie adhibuerit Augustinus, non obscure ipse indicat, Opus istud suum tonium tomque elabororum appellans. Nec immerito sane hac ' aliquis occa-Sione pronuntiat, sanctum Doctorem, qui in ecteris ab se adversus Pelagianos editis libris mirabilis est, in hoc opere pene divinum apparere. Principio prositetur, eonvicia et probra, quae in ipsum Iulianus congerebat, haud a se contemni, tamquam ad se nihil pertinerent: quando inde si hi et laetitiae et moeroris materia magna praeberetur; laetitiae quidem, propter uberem illam quam in die lis sperabat mercedem, maeroris autem, ipsius Iuliani caus-Sa, quem non poterat non diligere, quidquid in ipsum ille diceret. Cum veroaulianus eos, qui pecoalum originale asserebant. Manichaeorum nuncupatione asticeret; in elarissimos quosque Patrum tam Graecorum, quam Latinorum hanc recidere eriminationem ostendit Augustinus; eamque habet primi libri pars prima materiam. Altera pars in hoc versatur, ut Manichaeos temerariis aliquot ipsius met auliani diciis plurimum adjuvari demonstret. In secundo libro Pelagianas quinque contra originale peccatum argumentationes convellit auctoritate praecedentium Ecclesiae doctorum, episeoporum videlicet illustriorum Diuiti
63쪽
decem. Irenaei, C priani, Relicii. Olympii, ilitarii, Gregorii Nari angeni, Ambrosii, Basilii, Iohannis Cοnstantinopolitani, et Innocentii: adiuncto quoque testimonio presbyteri Uieronymi, viri sancti et per quam eruditi. Cumque probe seiret nihil frontis habere adversarium, qui haud dubie illos omnes celeberrimos viros eodem similiter errore captos dicere non erubesceret; idcirco singulis illius quatuor libris deinceps singulos totidem suos opponit, dicta illius omnia excutiens, iis tantum praetermissis, quae nodum quaestionis nullum haberent. Ac tertio vi idem libro probat praesertim, malam esse concupiscentiam, quamvis bonae sint nuptiae et a Deo institutae. Illo malo bene uti pudieos conjuges, melius non uti continentes sideles. Ab hoc malo longe diversum esse id quod Manichaeus ex altera Substantia quadam Deo coaeterna permixtum nobis deliravit. In quarto docet virtutes insidelium veras non esse : atque inter alia obiter ostendit, quomodo gratia non secundum merita detur, nec tamen in satum sit reserenda . In quinto observat, multitudinem Christianam scire, peccati merito sieri, ut imago Dei et tantos hic in puervulis patiatur cruciatus, et si absisque baptismo iidem intereant, a regno Dei excludantur. Deinde probat peritomata a parentibus primis ob pudorem ex peceato venientem assumpta. Peccatum praecedentis peccati poenam esse posse. Ex eadem massa damnationis alios esse gratis electos, alios vasa irae saetos. Concupi Scentiam semper esse malam, in illis etiam qui ei non consentiunt. Verum Sine concubitu esse conjugium. Carnem Christi a ceterorum hominum carne peccati disserre, etc. In sexto libro peccatum originale monstrat ex baptismo parvulorum, ex verbis Apostoli ex haptirandorum exorcismo et ex Suffatione. Oleae ac oleastri exemplo convenienter explicari, quomodo ex parentibus regeneratis et justis nascantur silii peccatores et regenerandi. Peccatum originale in primis parentibus voluntarium, ac nobis quidem alienum proprietate actioni S, noStrum tamen esse contagione propaginis, etc. uuic operi suo proxime subjungit Vehiridion ad Laurentium, post mortem Rothii id. Ηieronymi, quem ibi beatae memoriae eXornat elogio, a se compositum: cu-
' jus libri quamvis generaliorem titulum de fide, va, et caritote, esse voluerit; in tradenda lamen gratiae Christianae doctrina maximam partem impendit.
Pelopioni cano constiti Orientales taeterictrum pertentant. Pelopius in rici , et Iulianus in Ciliciti. dumnuntur. ouonam fuctiosi taliuo in haeresi pertis,
Aggressi saepe sunt Pelagiani, Orientem non secus atque Occidentem turbis miscerer maxime vero post Zosimi judicium, a quo provocare ad generalem synodum, numquam ad annum usque agi. destiterunt. Ex eorum ergo. qui se, de exturbati fuerant, episcoporum suorum numero, quosdam misere constam tinopolim, ibi erroris sui impietatem dissimulantes, se caussamque suam falsa specie obduxerunt. Verum in ea civitate beato soli anni Chrysostomo Atticus successerat, illius si dei dignus aemulator, qui hoc in casu scientia sua simul ac episcopali virtute adhibita, eorum legationem reiecit, antiquam illis Ecclesiaesdem opponens; eosdemque tam acriter insecutus est ut ne eonsistendi quidem in urbe licentiam daret. Idem vela, quae adversus eos confecerat, Romam direxit. In his legatis numeratur Caelestius ab iis, qui de hoc tempore aecipiendum putarunt illud, quod Augustinus radit, ipsum apud Constantinopolim ab
64쪽
exercitu Christi debellatum: quod saelum alii nihilominus ad eam cassest ii a Constantinopolitana Ecclesia ejectionem, ' quae Zosinat judicium praecessit,
Praeterea dulianus una eum aliis septemdecim Pelagianis, qui sibi nomen episcopatu assumebant. Thessalonicam , ut ante jam nobis observatum , ad Ilusum hujus urbis episcopum scripsere, ut eum, Si quo pacto possent, ad suas partes traducerent. Dua porro is ratione exceperit illorum epistolam , nescimus: at illud habemus pro comperto. eumdem ilia sum ab Ecclesiae unitato numquam recessisse. ouod si Pelagiani quidpiam errori suo commodum ab ipso obtinuissent, neutiquam sibi temperasset dulianus, quin id palam praedicaret. Erat alioquin ipse Thessalonicensis antistes prae ceteris devinctus Apostoli eae sedi , necnon ad subscribendam sententiam Romanorum pontificum
hoc nomine obstrictus, quod eidem ab ipsis alii in illuri eo Metropolitani subjicerestur.
Procul dubio non eommisere iidem haereti ei, quin Ephesinam quoque Eecies iam . ubi Caelestius ab diutinam in ea commorationem variis sorte necessitudinibus gaudebant, pertentarent: et videbatur sano haec illa Ecelesia , quae per imprudentiam haeresiarcham istum in presb3terorum eon Sortium cooptaverat, suscipiendae ipsius de sensioni prae eunetis alii magis obnoxia. Nihilominus tamen non tempori ulli commodius, quam isti hosce Prosperi versus aptaveris.
PraetProo quanto herii bene mola iumultu Clura Ephsesos . non passa suis consi iere loelis Vasa liae , ei morbi salus , et semina mortis.
Ouonam anno suum illud in Pelagianos odium istae omnes Ecclesiae professae fuerint, minime liquet: hoc tamen videri potest non ante anni isti . exitum ac ei disse, quando Augustinus in suo contra Iulianum opere, scripto, uti putamuS, eodem lat. anno aut paullo post, nullam ejus rei fecerit mentionem , quamvis ad id occasio invitaret, solumque Caelestii apud Constantinopolim debellati, quod ante annum ti R. contigerat. recordatus fuerit. Neque sancio huic episcopo, neque Prospero innotuit alia Ecclesiae orientalis pro fidei caussa contra Pelagium ipsum sJuodiea declaratio. Etenim cum eumdem haeresiarcham, qui circumventis episcopis in Dios politana s3 nodo absolutus fuisse videbatur. accusatores sui apud aliam persequerentur SI nodum, cui Theodotus episcopus Antiochenus praesidebat, non potuit ille versipellis
coram eo conventu latitare, sed literes eos convictus e sanetis Ierosolv morum locis exturbatus est. Mercator adeo memorabilis eventi testis unicus, theolioli ac
Pra3lii Ierosoldimilani antistitis epistolas hac de re ad urbis Romae episcopum datas citat. Fuere profecto Pelagii tunc accusatores illi ipsi celeberrimi. Ηeros et Laχarus, qui soli id muneris in istum obire voluerant. quosque tacitis eorum nominilius paullo ante Mercator indicaverat. Atque adeo videntur Pelagium , ubi primum eis licuit, apud Theodotum persequi debuisse. Isinc putat doliannes Garnerius, ' Theodotum ae Pra lium memoratas litteras jam inde ab anno inal ., obitu innocentii nondum comperto, Scripsisse adversus illum haeresiar-cliam. Verum tametsi sieri potuerit, ut episcopulum jam ipso anno at T. gereret Theodotus : nihil tumen credere nos compellit. PraJlium eodem serme tempore Pelagio scripsisse in utramque partem. Vidimus si quidem eum hoc ipso anno ad episcopulem dignitatem evectum. illius gratia litteras ad Romanum
65쪽
ponti licem dedisse quae Romam mense tantum Septembri pervenerant. Ouapropter locari aliquanto serius potest Theodoti concilium, sive post damnationem Pelagii per Eosimum anno al8. promulgatum, sive etiam post obitum Ilierondi mi, qui in do Septembris an . sto. incidit; quia non commisisset uteronymus, quin optatissimum ejusmodi nuntium, si adhuc in vivis fuisset, Augustino Signissicaret.
Cum pertineret ad Antiochensem patria retiatum Cilicia , ibi quoque in provinciali s3 nodo damnati fuere Pelagiani. Uuin etiam samosus ille Theudorus Mopsuestiensis, qui hujus haereseos parens audiebat, qui eamdem edito iuuieronymum et Augustinum opere defenderat, qui denique Iuliano aliis quo
praecipuis ejusdem putronis paullo ante perfugium praebuerat, adversus Iulianum ipsemet in eodem concilio anathema pronuntiavit. Id uereator prodit sa-cium esse post Iuliani abscessum e Cilicia: quo nimirum ille, occidentem anno forte a 2 l. relinquens, exarulo mari, et luStrato, inquit Mereator, Oriente, Gram n id est, Asia minore se se cum erroris et exsilii sociis receperat. Nec deest, qui commorationem illam Iuliani apud Theodorum, et mala inde in omnem ei reum regionem prosecta caussam habendae huic in Cilicia synodo dedisse opinetur. Theudorum adierat Iulianus, teste Mercatore, ut ad propugnandam Pelagianam haeresim vires ah ipso novas Sumeret, utque ex magisterio ejusdem vellit instruetior, aliud contra Augustinum opus aggrederetur. Neque dubium est, quin idem ipse Theodoro, ad edendos libros in peccati originalis asserto Fur res, Si sorte ab eo non jam ante aliquot annos, ut ' observavimus, editi erant, auctor incitatorque suerit.
Pulsus dero sol dimis Pelagius quo perfugerit, ignotum est: neque ejus posthac in historiar monumentis reperitur ulla inentio. Erat is alioqui aetatis jam
sat provectae . ut maerori, quem pro sua animi superbia ex omnium in se ossensione utque odio capere debebat, non admodum diu superesset. Ceterum haeresis ejus sectatores eum Se Se et damnatos ab occidente et ab Oriente repudiatos intelligerent, ii magnam partem ad saniora consilia redierunt, errores suos durarunt, relicto eui inhaeserant Iuliano, Pelagium damnarunt, ac sedis Apostolicae clementiam imploraverunt. Indulgentiam erga eos adhibendam rata Ecclesia, suscepit redeuntes, ut quo etiam illos in suas sedes restituit. Julianus anno circiter ago. Scribens, desertores quosda m Pelagiani dogmatis ad fidem catholicam reversos, tu citis eorumdem nominibus erguebat. Possidius
' P - d. quoque, qui circa annum iast. gesta Augustini litteris consignabat, ' plurimos' a Pelagianis rediisse,ae rectae lidei veritate in dies magis magisque detestandi
erroris tenebras superante, redire etiam tunc, testabatur. Ex iis quos reduces pia mater Ecclesia complexa est, unum cognoscimus Turbantium, cui Iulianus primum suum opus in Augustinum inscripserat; quem et sanctum vocitabat et magno virtutum splendore conspicuum. IIunc Augustinus in secunda
duliani refutatione fratrem appellat; quia illi haud dubie , quemadmodum et
aliis. restituta suerat episeopalis disnitas. dulianus autem, et qui cum illo in haeresi mentem obfirmarunt, cum eos , ubicumque upparerent, ut cum Augustino loquamur, ubique dissusus Christi debellaret exercitus, quisque quo potuit Se se recepit. Neque vero absimile est, istorum aliquos commoratos esse in Galliis, ubi sub hoc tempus diversi episcopi suspicionem , quod Pelagianis erroribus addicti essunt, de se praebuerunt: quando Valentinianus IlI. septimo Idus Iulias anni 12S. edixit, ut iidem episcopi de abdicandis intra viginti dies hisce erroribus interpellarentur ..Proci
66쪽
PREFATlo vertere cogerentur. Nonnulli quoque in Britanniam intulere suam haeresim:
ibi siquidem Pelagianus quidam nomine Agricola, Severiani episcopi Pelagiani filius, Eeelusias ut berniae dogmalis sui suasione corrumpebat tempore Caelestini papae, qui eo Germanum episcopum Antissi odorensem misit, ut deturbatis liae reticis Britannos ad ea tholicam fidem diriveret. Severianum huncce quidam male confundebant eum Severo Sulpitio, de quo quidem Gennadius scriptum reliquit, quod is in Senectute puti ct ' Pelubio de plua iserit: sedeontinenter addit, eum OpNOSOentem loquvestialis eu*αm, Silentium usque iamortem tenui,S6, ut Pec tilum quod loquendo COmrtiaeeriat, Iucendo penit emendoreI. Britannis quoque Pelagii dogmata Ilonorii et Theodosii aetate tradebat Fastidius episcopus , eujus liber ad Fatalem viduam inter subdititia Augustini opera exstat, illius hieresiarchae sententiis verbisque deturpalus. Porro missa ex Britannis legatione certiores laeti episcopi Gallicani Pelagianam pestem ibi latius serpere, habuerunt numerosam Synodum, in qua delectus est, eum Lupo TFecensi, Germanus Antis Siodorensis episeopus: qui ad opprimendam illic haeresim semel et iterum trajecit; primum quidem tunc cum Lupo episcopo , anno ills. postea autem cum ejusdem Lupi discipulo , Severo Trevirensi, anno sit . duo evaserit aulianus , quamque incassum ipse et ejus collegae Nestorii temporibus novos conatus ac molitiones in Oriente apud Ephesi me s3 nodi patres adhibuerint . alio loco dicturi sumus. Duod ad Caelestium, qui eum lio.mam circiter annum 2 . repetiisset, uti supra narravimus , Italia jussu Caelestini papae exterminatus fuit, is Nestorium cum duliano aliisque ejusdem factionis episcopis convenit Constantinopolim: ibi Theodosium secundum imperatorem , quo Sibi concilium concederetur , interpellarunt: Nestorius vero in eorum gratiam Caelestino scripsit. At cum Theodosio lihellum adversus illos anno 12s. obtulisset Mereator, ipsis imperatum est ex urbe excedere. Ab hinc quid facium suerit C estio, nusquam reperimuS.
Adrumetini monochi mper queratione de hiatin es libero orbitrio inter se d sident circiter tinnum 26. Eos Ausustinus libro in idem ct umentum conscripto oti concordium odducit. Aliquanto post damnatos a Zosimo papa, postque ejectos oecidente Pelagianos ohortum est inter Adrumeti nos monachus dissidium de prolixioro ad Sixtum epistola, felix prosecto fortunatumque quod hi nos libros Ecclesiae tam neces.sarios, unum de prolis et libero Orbitrio , alterum de eorreptione et si titia peperit, pula circiter annum Christi 26. Non enim est, eur memoratos libros vel ultra hoc tempus disseramus, quando recensentur in Retractationibus eir. ea annum 2I. editis, vel prius collocemus, quia postremum ibidem locum occupant.
Hat Adrumetum eo tempore civitas in BJZaeena Asricae provincia eelebris. Ibi eceno hium ineolebatur a monachis , in quibus Florus quidam patria fletaiensis numerabatur. I ic iter caritatis instinctu cum in patriam comite Felice Adrumetino ilem monacho suscepisset, dum illi diversaretur, quaedam Augustini opuscula reperit, nempe epistolam ad Sixtum, quam et dictante eodem Felice cum bona UZalensium monachorum venia transcripsit. Floro povistat Eali Carthaginem profecto , Felix ad proprium monasterium rediit, secum
67쪽
sancti Doeloiis librum serens . Atqui eum illud idem opus , Valentino abbato
inscio. fratribus legere coepisset, eorum quinque vel non multo plures sensum auctoris non as Secuti, ac medicinam in morbum vertentes, magnas turbas in coenobio excitavere ; contendentes videlicet, ab aliis , qui doctrinam hanc rectius intelligebant, ita defendi gratiam , ut liberum arbitrium abuterent, nosque negarent in extremo judicio secundum sua cujusque opera judicandos. An utem seripito Augustini esset, quosdam apparet subdubitasse. Floro Carthagine reverso tumultus denuo recruduit: in illum tamquam vulnerum , quae ab hoc libro passi erant, auctorem insurrexere, turbas monasterii omnes ac dissidia illi accepta reserentes; eo quod ejusdem verba, cum quaestiones ita di iliciles conabatur ex sol Vere , haud quaquam caperent: ipse quippe germanam et eatholicam fidem se elabatur. Iloe dissidium toto illo tempore intra monachos se se continuerat, rem ignorante valentino: sed ratus est Florus ossicii sui esse, hujus illum admonere. Abbas autem, quin ea lucubratio verus Augustini laetus esset, atque orthodoxam doctrinam exhiberet, in dubium non revocavit. Satis quippe noverat sancti Docioris stilum, sapientiamque illam angelicam quae ejus in scriptis relucebat. Videbat hoc eodem in libro Christianam gratiam sui gentiore ac vehementiore dicendi copia commendatam . quam ut de auctore ejus sibi liceret ambigere. Illum igitur cum voluptate perlegit, et lumen solatiumque , quod Suavissimae sancti viri monitiones humilibus insundunt animis , non sine magna veneratione percepit. Simul quoque operam dedit, ut impias illas quaestiones ignorantia quorumdam e suis fratribus natas comprimeret: decrevitque aliquos mittere ad episcopum Utalensem Evodium, qui ab eo documenta ad librum Augustini probe intelligendum necessaria ad se referrent. Sanctus ille antistes, docontentionibus, queis illi inter se super libero arbitrio divinaque justitia digladiabantur, certior laetus . ad Valentinum abbatem ejusque monachos rescri- RMH. pSit epistolam, qua eosdem alloquitur in haec verba. nonorabiles fratres re is uisistii tulerunt nobis, quia nescio quae ibi quaestiones inter vos natae sunt de libero arbitrio et de justitia Dei. ,. Laudamus quidem studium vestrum , sed nolumus, , esse contentio sum. Contentio enim perturbationem excitat, sed studium pi , , talem requirit. Liberi arbitrii plenissimum uisectum habuit homo primo pro- , , creatus. Adam dico: sed ubi sauciatum est ipsum liberum arbitrium infirma- , , tum est. Ergo est in homine nunc liberum arbitrium, sed sauciatum. Inde dia
P a .M. , , clum est : ' Infirmatus est in egestate vigor meus; et, ' Lumen oculorum P. 2. n. , , meorum non eSt mecum. Ad hoc recuperandum missus est medicus Salvator
, , christus, ut salvaret quod perierat, et curaret quod vitiatum fuerat. (Et post , , alia: Legant ergo, inquit, sancti Dei majorum dicta, sicut jam dixi, qui ha-- bent divini muneris pium assectum et et quando non intelligunt, non cito re- , , prehendant, sed orent ut intelligant. , , Iloe Evodianae epistolae fragmentum nisi .e. habemus a Iacobo ' Sirmondo, qui nobis indicasse contentus, eamdem repe-yta Dil' riri in eodice Trevirensis abbatiae S. Maximini, praetermisit cetera, non indigna, ut sit, luce omnia, nisi quod parum emendata. Porro quibus Ausustini liber non fecerat satis, ii nec Evodii responsione sibi satis factum declaravere :nam ipsum mei convenire Augustinum, apud se statuerunt; tametsi ei consilio suus ipsorum abbas refragaretur. uic praeterea incassum eis mederi conatus est ope sancti cujusdam presbvieri nomine Sabini, qui lihrum eisdem nitida interpretatione explicavit. ouare cum ille jam nullum aliud remedium cognosceret, ipsorum prosectioni, ne per repulsam augerentur in eis vulnera, vel invitus consen Sit, atque etiam pecunia ad iter necessaria instruxit: litteras tamen nul-
68쪽
tas dedit ad Augustinum; ut ne ipsemet, perinde atque illi, circa veritatem doctrinae ejus anceps siuctuare videretur. Itaque libertatis adversus gratiam defensores libere ac inordinuta profectiona, id est, contra monasticae disciplinae ordinem , iter aggressi sunt, scriptionem de qua disceptabatur, secum serentes: nec plures iidem quam duo nominantur, Cresconius, et Felix, alius hic forsitan ab eo qui memoratam scriptionem in Adrumetinum monasterium adtulerat: qui tamen et ipse videtur cum illis una prosectus, quando ejusdem comites appellantur. Illis prosectis, alii fratrum in monasterio quiete ac pace gavisi sunt. Uuamquam autem isti nullis instructi erant ad Augustinum litteris; tamen quia se monachos ex Adrumetina congre atione ferebant, eos sanctus Episcopus excepit, majorem in iisdem simplicitatem udvertens, qua ut doli fraudisve posset habere suspectos. di ergo narraverunt ei, ' gratiam Sic praedicari a quibusdam suis fratribus , ut ab iis negetur liberum arbitrium, a stirmeturque nos ex nostris operibus judicandos non esse et ab aliis autem cum gratia simul agnosci et liberum hominis arbitrium, ei justitiam Dei qua reddet unicuique secundum opera ejus. Iidem insuper Florum quasi dissidii, quo eorum congregalio divellebatur, auctorem insimulabant. Docuit monachos Augustinus . illisque suam ad Sixtum epistolam exposuit. Per eosdem quoque ad Valentinum et fratres in Adrumetino conventu ipsius convictores scripsit ' epistolam, qua disticillimam illam de voluntate et gratia quaestionem discutiebat. Valentinum autem ' rogabat, Florum ad se mitteret id scilicet animo conjectans, quod res erat, adversus illum ideo tumultuari uelios, quod non assequerentur. quae diceret. Uptasset quidem AuguStiuus, varia instrumenta quae ad historiam Pelagianae naereseos pertinebant, per Cresconium ac Felicem trεnsmittere . sed illi moram ad eadem exscribenda non dabant, ' maturantes reditum ad monasterium, ut ibi Pascha, quod anno isti. in diem 3 Aprilis incidebat, eum suis fratribus. sublata jam dissidiorum caussa, in persecta unimorum consensione celebrarent. Eo quidem illorum consilio adductus fuit sanctus Episcopus . ut memoratam epistolam ad valentinum illisente Pascha traderet: nihilo minus tamen eosdem ultra ' dictum festum , quo illos magis contra Pelagianam perniciem communiret. apud se retinuit: cujus more caussam uutumant praebuisse alium Felicem, qui se ilicet ad Augustinum paullo tardius, non nisi post comites suos pervenit; et a quo credibile est, sanctum Doctorem verum disputationis hujusce statum didicisse. Inter hane ergo Corum longiorem moram Augustinus, non modo suam ad Sixtum epistolam iisdem monachis legit. verum etiam Carthaginensis synodi, ac Mileuitanae, nec non quinque episcoporum ad innocentium litteras, cum singulis Pontilicis ad os Sdem responsis; epistolam quoque Africani concilii ad Zosimum, et Zosimi reseripium ad universos totius orbis episcopos missum; denique canones concilii plenarii totius Asrieae contra Pelagianam haeresim constitutos: quibus omnibus libri etiam a Cypriano de oratione Dominica editi, quo quidem beatus ille Marur gratiam Dei mirisice commendat, lectionem addidit; nihil praetermittens, quo minus eosdem , neque libero arbitrio, neque gratiae necessitato negatis, sanos in fide ac firmos efficeret. Praeterea vero compellente ea, qua in fratres suos Vir sanetus fervebat, caritate, librum super hoc ipso argumento elucubravit, cui titulum indidit, de prolici et libero orbitrio ad Vulentinum et cum illo monachoq. Ibi demonstrat primum ex Scripturis, et hominem libero arbitrio vere praeditum esse, et eum
tamen sine gratiae adjutorio nihil boni posse agere. Postea probat gratiam non
69쪽
xxx PRAERAT io secundum merita dari; et eIplicat qua ratione vita aeterna, quae honis operibus redditur, vere sit gratia. Deinde ostendit, nec scientiam legis, nec naturam, nec Solam remi SSionem peccatorum esse gratiam illam quae per Christum datur ; sed hac Christi gratia iteri, ut lex impleatur, ut natura liberetur, ut ne peccatum dominetur. Expugnat perfugium Pelagianorum , quo excipiebant, yrtillam, et i non Secundum meritu honorum operum tur, tumen duri secundum meritu bonae Colantulis, quae prae dis, eredentis et oriantis. Incidit in quaestionem, cur Deus jubet, quod ipse daturus est; an ve jubeat aliqua ,
quae non poSSumus. Curitatem. Sino qua praecepta non implentur, non in nobis nisi ex Deo esse eonia iacit. Docet operari Deum in cordibus hominum ad inclinandas eorum voluntates quocumque voluerit, sive ad bona pro sua miserico dia, sive ad mula pro meritis eorum, judicio utique aliquando occulto. Semper tamen justo. Ad extremum, gratuitae gratiae nec meritis redditae exemplum haberi luculentum in iis parvulis qui salvantur, dum alii, quorum cum illis una
Iloriatur Adrumelinos,ui librum hunc suum assidue repetant: ac si quidem doctrinam illius ea piant. Deo gratias agant: sin aulem in eo aliquid obscuriossendant, ejus intelligentiam piis precibus sal agant oblinere: in primis a se repellant seientiam illam contentiosam ac relum amarum . quam tantopere Iacobus apostolus detestatur. Illis adhuc lectionem ejusdem libri maiorem in modum commendat, in alio, quem postea ad eosdem monachos direxit: confidens lare divina opitulante gratia, ut illo diligentius evoluto, peniti usque inte, lecto , dissensiones omnes, quae inter ipsos de hac re erant obortae, consopi rentur. Idem hoc opus Cresconio et ipsius comitibus legit, ae deserendum in coenobium suum dedit, adjunctis reliquis instrumentis ad Pelagianorum condemnationem spectantibus , quae isthue mittenda existimavit. Tradidit simul et Secundam epistolam ad Valentinum ejusque fratres, quos ibi de Floro ad seri I, 2 5. mittendo compellai in haec verba : ' Si quid de vobis mereor, veniat ad meu fruter Floru ,
Liber oliva ud eosdem Adrumetinos mittitur, de correptione
et protin nun, Ius. Augustini librum ac epistolas summa eum veneratione Valentinus accepit:
et quamquam sevirum quorumdam suorum imperitia conligerat ui ipse aliiquea eulpa immunes ab eo simul objurgati viderentur; tamen quod illorum curiositas fructus adeo felices peperisset, sibique doctrinae tam utilis tamque jucundae adtulissei cognitionem, multum gavisus est. Non commisit protecto idem Talentinus, quin ad illum proscisci Florum juberet, datis etiam litteris, quibus quidquid in monasterio suo gestum fuerat, sancto Antistiti exponebat, cum fidei suae, quam et Flori esse assirmabat, pro sessione. Ibi quoque rogabat, ut monasterio Suo pacem et ab ejusmodi eontentionum procellis tranquillitatem a Deo precibus ohlineret. Illud ad extremum adjiciebat, quae Florus ad ejusdem sui monasterii regulam disciplinamque constituendam ab ipso peteret, ne
Florus hoc iter suscepit lubens, seque una cum aliquot aliis contulit ad ganeium Antistilem: qui ubi sidem de libero arbitrio et gratia catholicam in eo deprehendit, nec non ex Valentini epistola pacem inter ratres jam serme eum positam, eorumque in veritale consensionum et in caritate fiagrantiam cognovit,
70쪽
laetitia minime medioeri persu sus est. Vir sanetus oppido gaudebat, quod divina misericordia nequitiam diaboli in servorum suorum provectum mirabili bonitate vertisset; ita ut artes ipsae, quibus humani generis hostis eorum nonnullos subvertere molitus erat, nocerent nemini, et multorum eruditioni conducerent, eorum scilicet, qui Floro obstiterant, verborum ejus sensum non assequentes. Nam postea errorem suum correxisse iidem videntur. Et hinc sa-cium est, ut Augustinus, qui in epistola ad valentinum prima, hoc in monasterio quosdam esse, qui re vera liberum negarent arbitrium , quasi rem certam posuerat; quique postea, sorte alterius Felicis relatu edoctus, ea de re quodammodo haesitabundus locutus fuerat, dicens quosdam esse, qui sic gratiam defenderent, ut negarent liberum arbitrium, aut qui hoc negari existimarent, quando illa defenditur: hinc factum igitur, ut in Retractationibus , post acceptam Valentini responsionem et auditum Florum . diceret elucubratum a se librum eorum caussa, qui cum delanditur Dei gratia , putantes negari liberum arbitrium , sic ipsi defendunt liberum arbitrium , ut negent Dei gratiam, as Serentes eam Secundum merita noStra dari.
Accepit quoque Augu,tinus, idque forsitan ex eodem Floro, in Adrumetino monasterio reperiri quemdam, qui objectaret: Ut quid nobis praediculur viqvs
praeeipitur, ut declinemus ct mulo, el f icium uq honum, Si hoo nos non cictimue, uti iti Oelle et operciri Deus operiatur in nobis' Cruo praeeipiunt tunsummo Inobis quid furere debeamus qui nobis praegunt. et ut molamug orent pro nobis non uulem nos corripitini et Gi suunt, si non Deerimus. seuomodo meo nitio non hubelur, quod non iaccepi cto illa. a quo nisi detur, non ι omnino clivi, tinde Iole tonium munM MMIlury Falsa illa consecutio , qua hic monachus gratiae doctrinam in invidiam adducere nitebatur. Augustinum impulit, ut eamdem doctrinam adversus eos qui liberum arbitrium non secundum gratiam . sed contra eam defendebant, nova ipse emis a lucubratione tueretur. Isic ille liber est, ab eo praenotatus, de eorreptione et smila; quem iisdem Vtilentino et rem illo mon his inscripsit et tametsi in eo non impugnarentur illi, utpote quorum rectum esset cor in Deum; nam et ille ipse , a quo fuerat ita objectatum, poterat ab opinione discessisse. Certe quidem prositetur sanetus Doctor, non se adverSus Adrumetinos, sed adversus eos agere, qui cum nihil nisi terrenum sapiant nolunt se ob mala quae perpetrant, a gratiae praedicatoribus reprehendi; vel Saltem adversus ipsas humanas coxitationes , quae quorumdam mentibus incurrere possent. ouin etiam in disputationis serie illos impetit, qui nondum baptismo erant regenerali. in hoc maxime libro Augustinus pramestinationis fundamenta , quae hae tenus non tam clare ac distincte proposuerat, liquidius explicare coepit. Unde
qui Massiliae hoc m3sterium impugnabant, infensissimi erant huic operi: quod e contrario multum solatii ac luminis Prospero celerisque gratiae defensoribus
asserebat. Principio libri ponit catholicam fidem de lege, de libero arbitrio, do
gratia: et docet gratiam Christi eam esse, qua sola homines liberantur e malo, et sine qua nullum operantur bonum, ipsa non solum monstrante, sed etiam iraestante ut id cum dilectione agant. correptionem hominum malorum, qui anc gratiam non acceperunt, nec injustam esse, cum sua voluntate mali sint; nee inutilem tametsi latendum est non nisi per Deum fieri ut prosit. Perseverantiam in bono magnum re vera esse Dei donum: tamen qui non accepto hoc-ee dono fuerit sua voluntate relapsus in peccatum, eum, non correptione tantum , sed si usque ad mortem in mala permanserit, etiam aeterna damnatione
dignum esse. Cur hoc donum ille accipiat, ille non accipiat, esse inserutabile.