장음표시 사용
321쪽
D. λέγεσθαι ἐν ἄρχ&J cita n Vat. Ven. II. et nil. καὶ in επίστωσιν λήγεινJ Recepimus λεγειν ex ed . BRS. 2. et codicibus tantum non omnibus. Dein codd. multi λωον δαμδαλον. Unde Minekelm. Praec ad Pliaedr. ed. Tvr. mil. P. IX.
esse bene monet He in dors, locum ita interpretans: Prae inrum sane sit, quod ab arte dialeotica seiunctum in men nrte quadam ad disci queati sed tamen nodspernendum hoc no his. 3idelicet ostendit Socrates, ne me toricen quidem arte dialedica
destitutam esse oportere τουτων l. e. τῆe διαλετικῆς.
vacare haee irrisione vix est quod moneanus. Μemorat autem Praeter exordium Brgumenti emr- rationem cum testimoniis continciam, Bique expositisnem, etiam cra εἰκοτα, quae quaan sint, optimo decet Spen-el De Arit. Scriptorr. p. 30 sq. Ceterum ηγαρ; similiter incerpositum habes Gorg. p. 468. c. Heus dius tamen init. Phil. Plat. Vol. II. P. II. p. 182 Platonem censet Istud ἐγάρ; nos interposuisse sententiae, sed achecisse ideoque verba stedistiaguit: ταυτα λέγε ς; ij γαρ; τα κοώφὰ τῆς τέχνης. Cui viri eximii iudicio nos non necedimus. Germnnice dixeriar dies ea vera te hst du - nicht wahrrunter den Fe inhelten derHun si '
δραὶ et, si recte memini, optimus ille orationum arti sex ByEantius etiam
πίστευσιν memorat et ἐπιπίστωσιν. Nam ita hoc obεαι
intelligendum. Phaedon. p. 59. C. II λάτων δέ, o μαι, ἡ Ο9ένει. Eundem usum verbi δοκεῖν H ei n adors. ad Theaet. 3. 2. notBvit. De Theodoro Bygantio exposuit Spengel. l. c. p. 98sqq. Qui quod ceteris rhetorum artificiis dicitur adiecisse πωτωσιν et ἐπί-
322쪽
τ ἐπ' αυτν, τρίτον τεκμηρια, τέταρτον Hκοτα ' καὶ πωτωσιν οἶμαι καὶ ἐπιπιστωσιν λέγειν τον γε βελτιστον λογοδαέδαλον Βυζαντιον ανδρα.
Io γων Λαίδαλον effinxit; repugnante quidem, ut arbitror, loquendi
πατωπιν, Ne in dorsius qualem istam esse voluerit se non intelligere confitetur. A s t i u sπίστωσιν dicit esse probationem Ex ipsa rei natura ductam, ἐπι- πωτωσιν Vero ex ipsa oratoris persuasione petitam; Spengelius denique πίστωσιν et in in L υσιν nihil ait esse nisi nova
Vocabula, a Theodoro ficta, quitius denotetur idem, quod alii
omine appellaverint. Postre-Hi m sateor mihi omnium mini
voeabulorum origin' noni aispectamus. πίστωσις e Torin ις videtur esse et co Mir matio primaria ae se etI
41 a r i a. Quam rhetor iste sortasse ab argumentis et probabilibus diversam esse voluit. Ceterum Iocum ob oeulos habuere Cicero Orat. 12. et Quintil. III. 1, 11. - τον χρηστον
λέγεις, ironiee dictum; . Rul, hic. ad Tim. p. 132. P. 267. To ν δὲ καλλιστον II α ρεον Ευην ori De hoe vide G aissor d. Poet. Min. T. III, p. 277 sqq. et p. 280. ed. Lips.
pogr. Plat. p. 94 sq. Spengel. l. e. P. 92. Hermias p. 191r
παρεπαινους δὲ λέγει, Δα αντε κρυς μῆ ἐπαινεῖ, δοκεῖ δὲ ἐπαινεῖν, ουοίως δὲ και ψέγειν. Itaque Spengel. παρέπαινον et παραφογον PRrtes υποδηλωσεως suisse Ruspicatur. Huiusmodi autem praecepta rhetorica Evenua in versus redegerat, quod non sine irrisione commemorarisaei te apparet, ut noli m Hein-dorfium ea in re offendisse. Si-nilis hominis irrisio est Phae-d0 . p. 60. E. et 6 l. C. 'ὸς γαρ ἄνορ -J ανηρ
. q. Μεῖνος. v. Bd Protagor. p. 3l5. 2. Sic etiam mox. P. T. C. articuli usu cons.
323쪽
ακουων ποτε μου Προδικος ἐγέλασε, καὶ μονος αυτος
ἐυσωμεν Cois l. et Ven. Σ. minus recte. s. ων δεῖ λογευν Codd. fere omnes τυνην. Male. Dativum enim proxima exigunt, ut frustra nuper Recusativum retinuerint.
Tιοίαν δὲ V. Cicer. nrui. 12, 16. De Orat. I. 20, 3 i. III. 21. De Invent. II. 2. Quintil. II. 17, 7. III. 1, 8. Mongitor. Bibl. Si eul. T. I. p. 146. I l. p. 267. Spengel. Artium Scriptorr. p. 23 sq. et Prologg. Fuit ille magister Lysiae,
euius institutione usus est videtur quo tempore Thuriis commoratus est, quorsum etiam Tisias concesserui. P. Suid. iv V. Λυοίας. Phot. p. 489. ed. Bekker. Plat. Vii. X. Orati. Verba: laso μεν ευδον interpretamur: sinem v ane otiosos esse neque aliquid ad artis rationem conferre, scilicet inventis eorum silentio transmissis. Nam dormire et ευδειν
otioso, securo, a curia soluto atque vacuo. v. Se haeser. ad
Sophocl. Oed. Col. v. 307. Hugeli h. ad Tibull. I. v. 48. inipp. ad Theocrit. Id. II. 126. Eurip. Hecab. v. 662. ed. Pors Sed lepide etiam de homine r erit et ad ignaviam pro νει iusurpatur, aieuti anima ertit Rhodi gin. Antiqq. Lee Al I. 10. Itaque Socrates retΘ et urbane loquens hoc ι- den los, abee IN I arund Gorgio
I a csan cum. rem patet de risiora ne sophista, qui vel maxime in nrte oratoria praeceptis et artificiis novis locupletanda elaboravisset. Ex quo Bpparet, OPinor, quo iure alii haec putaverint dicta esse cum Contemtu. Futuro utitur signifieans non ita laetum iri. Μωρ nuper ἐάσω-
sum pertineant, docuit Spe gel. l. c. p. 32.
τ α μαλλονJ V. Mait Iliae Gr. g. 750. l. De sententia GO gine, quae hic signisi catur, Gorg. p. 453. A. sqq. p. 454. B. 4b, A. Phileb. p. 58.
φαίνεσθαι ποιουσιJ Prasaeus inter εῖδον et ἄνευρον terpostrum ne mireris, rq .il lud β s t. vidit ad libre. A sine et Gorgiae illo tem- re cta me D stantes referri Moriere. Nimirum illi libe: sitis Videntur EXposuisse, . in semodo res, de qua esset Mendum, vel deprimi et exto ori, Vel augeri ex
ιναν etία και νωςJ Intelligendum λέγειν διδαπκουσι, E PTRecedenti ποιουσι δια ρωMην λογον. Fallitur enim A at. haec cum praegressis φαίνεσοαι ποιουσι commode iungi posse ratus. De sententia Hein dors. nPte COm-
324쪽
PII A E DIRUS. P. 267. St. 177
νως λεξελθειν, καὶ πε νὶ τῶν νεωστὶ γεγεν μενων ἀρχαίως εἰπειν, ubi καινῶς et δρχαίως pariter atque hoc loco traxerim ad universae tractationis colorem V. Bremium p. 20 sq. et Bern-
Solebant sopitisine prosteri se de eodem nrgumento et breviter et copiose posse dicere, quod de Gorgia narratur etiam in cognomine dialogo p. 449. C. noτ έ μου Πρόδικος γέλασεJ Huius entin familiaritate
sese usum esse Socrates non uno loco apud Platonem narrat,
aer monibus a. orationibus ex arte opus sit. Quanquam si eodices audiamus,
potius erit legendum. Sed sa teor hune aecusativum mihi nunc videri duriorem quam qni a Platonis manu prosectus sit: et da Plat. Dpp. Vol. l V. P. I. tivus ille etiam alibi delusit lih- rarios, veluti supra p. 260. D.
Ουδεν τι μαλλον raro πείθειν ' Euri. P. 251. D. IIαλαμ δην λεγονzα Ουκ ωμεν τεχνη, quibus locis in transcursu notabis enl dem, quam hic habemus, vo R-buli in elausula collocationem. Ast. tamen τυνη vel τεχνην delendum censet.
παίαν Ου λέγομεν JHippiae placita exposuit Groen van Prina terer I. e. p. si sqq. Vocabuli συμμηφος risi mnotavit Lobee h. ad Phrynich. p. 2 m.
Polo v. nd Gorg. p. 448. C. et Groen vnn Prin sic rer I. r. p. 184 sqq. Spengel. Artium Scriptor. p. 84 sqq. Cuius μονοεῖα λόγων qualia sint, declaratur adiectis verbis υς διπλαοιολογίαν καὶ γνωμολογίαν καὶ T. λ. Frustra enim Heindors. aliique coniec runt libri a Polo compositi inscriptionem fuisse μονοεια λογων, quum potius ista artificia rhetorica ita audiant. Quamobrem
nec credibile est qnod statuit nuper Kris chius De Phaedro Pint. p. 11 l. lepide pt urban Platonem allusisse ad Εhripideum illud: χελιδονιον μουσεῖα, de quo Seliol. Aristoph. Rann. v. 93. et Suidas in v. χελ. V. Quae-
325쪽
nam v pro fuerit illa βιπλαδειολογωvalde incertum est. Scholin stea et II er natas intellia uul
φευ. Verum linee palillogia quum magis ais ciui quam nrti sit propria, Ide in dors. vocAliuium putat iniselligondum esse dμ artis-eio vOeΡs compositas fingendi, laudato Aristotele Rhetor. lil. 3. Sed recte observat Spen-ge l. istud quidem in singula nomina torot πιαὶ, non item in sententias convenire. Quocirca ipse nil nisi loo κωλα et παρι intelligit, quum pallem bis ponuntur, veluti ευμενείας, αδωρος δνςμενείας. Verum
docebunt qnae Gorgiae p. 448. C. legimus, ubi Polus ipse δι-
ντοι, unde huic loco clarissim nlux assunditur. Jam vero γνωμολογία quae fuerit Poli, nemo dubitet. Pertinebat enim illa sine dubio ad prudentem usum fiententiarum communium. Quam inobrem recte Schol. : γνω toao-γία δέ, ώς et o is δεινων ο πονηρία. Nec vero de εἰκoioλογία multum ambigas, quam idem Schol. recte declarat verbis his r, ,ro δἰ εἰκόνος καὶ δι' Dπndεθ εα- τος τι δηλουν Tribuntur autem Polo etiam nomina Licymnia.
Qua o qualia intelligenda sint, perspicitur ex Aristo t. Rhetor. III. l3. et 2. ne Dionys. Hal. Lys. p. 458. T. V. i. Reis , . ubi Licymnius, qui suit Polimngister, in priniis de sugendis
κυὶ εἰς ωλλα τινά. Pluribus de hac re exposuit Spengel. t e. p M. sqq. Itaque res ipsRe, quae hic memorantur, clarae sunt ac perspicuae. Sed multum laboratum de verbis est. Quae tamen et ipsa ad intelligendum non adeo difficilia videntur, modo
pro seripturn librorum προς πομη Ῥιν nobiscum refingas προς/n οίηοεν, quod Cornarii coniecturae dei, tur , et nil versus lue odi. qui ως pro ος offert, Veterem lectionem tuearis. Quod utrumque nos nune ita facion dum statuimus. Nam lin structura verborum haec efficitur: ος
xit J-ἐασιολογίαν - et Ne borum Licymniorum, quae illi Lieymnius scilicet clo-nnuerat, sun vi intem et venustatem. Nimirum ita Polus facete arguitur inulta sive de- huisse sive surripuisse magistro; quod significatur quodammodo etiam verbo προς-οίζοε, Cuius usum hunc esse Cousint, ut medio certe genere signi sic t, ibi aliquid arrogare. Urbane vero ipse magister dicitur ei ὀνοματα tanquam munern qu Redam obtulisse, cuius sententiae acumen qui non Perspicerent, le-mere in his verbis offenderunt
326쪽
eaque miris commentia suis contaminarunt, ut Uinckelman n. Praec ad ed. Turi . miu. P. X. Nec vero grammatice sperintnverha iam ullam listbent dii sieultatem. Nam quod ex Αικευ - νων repetendum est nomen Λικυμνιος, illustravit liane syne Sin, Graecis et Latinis communem,
Pors onus nil Eurip. Med. v. 22. Astius ad Legg. p. 447. Quod autem ἐκεἰνω refertur nil Polum, de hoe usu v. Schaeser. ad Demosth. App II l. p. 100. Bornem an n. ad Xen. Cyrop. V. 2, 28. Matili i a e Gr. l. 4Tl. 10. Porro εὐεπείας, numerus pluralis nominis ab atracti, neminem morabitur, qui meminerit qua lege ita dicatur. Positus enim est ut Latinum
vitates, neque ni, usu loquendi Platonico ullo modo ni,horret. Denique prima enuntiati vertin, quae et ipsa perperam sunt sollicitata, hunc in modum explicanda cens mus: Poli nutem artes musicas quomodo exponemus nimirum ita, ut
id satis digne fiat. Quod patet
item dictum esse cum iron in quadam, perinde ne si facultas tantis inventis celebrnia dis par singularis esse debeat. Nam φρά- oo μεν ita poni solere, vel ex
eo intelligas, quod apud Aristotel. Pol. VII. 12. φράζοντες καὶ διορ Κον et ες copulni tur quodque φρα ιν npud Thucydidem alieubi idem est quod Ιρμηνευον. Ceterum quod nuper ex Bodl. aliisque libris pro ἴς scripserunt ιυς, ut id esset vel uti, hunc usum loquendi Graecum esse omnino negamus; debebat potius
tligorae sine dubio similiter atque descripsit Quintil. lnst. I. c. 6. l. 17 sqq. versata est in formis grammati eis explicandis definiendaque recte V rhorum elocutione; v. A risto t. Rhet. Ill. 5. De Sophistata Elench. p. 574. ed. Buble. et quae disputavit Sp en g e l. P. 42 sq. Noli autem eum Cum
cuius doctrina explicata erat in libro Ἀληθείας nomine inscripto, id quod apparet e loco Cratyli p. 39l. C. Locum nec Hein dors. nec Astius recte interpretati stant. Ceterum de μέντοι ita posito v. ad p. 229. B.
- J Thrasymachus Chaleedonius quid in arte dicendi efficere studuerit vel effecerit, optime docuerunt Spengel. l. c. p. 93sqq. C. Fr. Η rmn illi. Comment. De Thrasymacho Chalcedonio praemissa Indici Seholar. Λcadem. Georg. Aug. R l848-49. 4; quem consulas inprimis p. II. et Franc. Dorotheus Ger- laeti in libror Historisehe Atti dicti p. b2. sqq. I rnetavit nutem
potissimum artem nisectuum commovendorum, quod argumentum
habuere eius libri Ἐλιοι inscripti. v. Aristo t. Rhet. Ill. l. 20 Hermi as p. 192. Quocirca hoc
loco narratur arto Orationum nissensectutem Atque paupertatem traducendarum excelluisse excitandae misericordiast gratia. Poetica orationis forma Plato hoc loco usus videtur, quod hominem mi- sorabiliter grandiloquum vellet
327쪽
P. 268. τίνα καί no τ' ἔχειJ τίνα καὶ ποτ' ἔτει vulgo, quod eod. Μon 407. eonsentiente correxit Hein dorsius. Corrupte, ut sexeenties. Bodl. υπαi; να σμα αλον taωπιν ut habent et iam Vat. Ven. Π. Par. 520. Ἀκου ιιενῶ εἶ no ιJ Ald. Bas. I. et codd. nonnulli 'A-ευε ενερ Male. Solent enim participia, ubi nominum propriorum induerunt naturam, nccentum in ultima ferre syllaba. ridere. Hinc et o τού Xαλκηδο- νων σθενoe, quod Stephanus bene composuit eum vulgaribus illis, ἱερον μένος Ἀλκινοοιο, βίη 'Hρακληείη, ni. D. ωργισμενοις inti διυωκηλεινJ veluti magicis quihusdam incantationibus mulcere. Νam ἐπαδειν, in eantare, monendi, docendi, consolandi notione Platoni frequens, ut copiosa exemplorum Euum ratione ostendit Wytten hach. ad Phaedon. p. 194sq. De verbo κηλ/ῖν autem monuit vale heri.
tigimus ad Phileb. p. 60. A. Reip.
Ill. p. 40b. D. ' ανοδον autem intelligit orationia conel Rionem, quam alii appellarunt ἀναχ παλαίωσιν. V. Vos s. Institi. Orat.
IlI. 6. Ταυτ α λ ιγον, καὶ εr 6 - In his ταυτα reserendum ad illa Omnia, de quibus hactenus explicavit, rhetorum nrtificia. P. 268. ταυτα δὲ υ n' αδ- νας μαλλον rδωμενJ Haec
quendi genus illustrant interpreti ad Eurip. Hecub. v. 1154. Et Rulinh. ad Tim. p. 264.
328쪽
δε ιυμ 1 a s προς φερ ει J Codd. et C εν μα it. V. m. ιεαινι quod ceteri tuentur.
B. ad υ ἰ eoe ε ναι J ἰατρικὸς Bodl. AIIGΝOPT. quod dederunt Turicenss. At redolet lectio utique seioII critici sapientiam, vi malim hic quoquo confidere libris cetera minus praestantibus.
noto dicendi genere. Voc. και in interrogando sie usurpatum ad Lachet. p. l82. E. illustravimus. Quod He in dorsius requirebat: καὶ ποτ' ἔχει, id Phaedri responsioni non heri e convenit, quae ita haec potius esse de huit: ιι ρυ μ. καὶ ἐν πλήθους Ουνοδοις. ἰδ καὶ o i , ει υ ρα καὶ Ooὸ φαί αιl Observes καὶ repetitum. v. nd Rem p. p. 44b.
C. Similiter Alcibiad. l. p. 10l .
tonica collegit He in dorsius. redde etiam quae notavit Bois-s o ii a d. nil Philostr. Her. p. 806.
329쪽
Quo non magis opus esse videtur; reticetur enim n Socrate nyodosis, ut saepe sit in talibus apud Platonem. Dein is ex k. scripsit ανθρ ος. Red v. infra. Pro Vulg. φαρ εακείοις libri Optimi plurimique
φαυμακίοις. Solus Ven. α φαρμακοις. παρεμ, κεις ποιεινJ V. εἰπεῖν pro πονειν, quod habent codd. tantum non omnes. C. οἱ o ν τ' εἶναι ποιεῖν δ
ρωτας J b. e. remedia adhibere, quibus, quando et quoad
quia antea dictum est 'Eρυξιμα-χρο v - Ἀκουμεν se non και-ονμεμῆ, nolim libris iuvitis qui dilitam novare. Nam quod Ου αν rac: praecedit, potuit hoc et ipsum post duorum hominum commemorationem inferri, nee tamen inde consequitur, ut etiam nune pluralis numerus ponendus fuerit. DP in is ex ker. scripsit
330쪽
buerunt φαρ ιακω , in qua forma recte iudicavit Hult m. aliquid esse contemtionis. Τlienet. p. l49.
ρ s εις nu μ μ ξ κεις - i Non sophistarum ρ σεις tanguntur, quod Astius sibi p prsuasit, sed ipsorum tragi eorum, qui etiam de Rop. X. p. 605. l . μακρὰς ρῆσεις ἀποτείνειν dicuntur, ndquem locum plurn diximus.
καὶ πιο ολον συνισι αμενων, quem
admodum supra p. 264. C. legimus πρέποντ' ἀλλήλοις καὶ τοῖδλοὸ γεγραμμ6α. Sed non miranda liaec, si qua est, hypallage praedicati. Ceterum Heliador