Platonis Phaedrus

71쪽

sententiam Platonis de philosophi ad natura et indole hanc suisse, ut fontes eius primitivos ot tamquam primaria elementa si hi persuaserit vel in divino amoro vel in artis dialecticae facultate quaeri oportere; denique eloquentiae studia, quae tum Athenis viguerint, a philosophia fuisse alieniora, ideoque Platonem Utique permovere potuisse, ut quid de eorum pretio et dignitate sentiret, copiosiore disputatione declararet. Sequitur nunc, ut universi operis ratio

iiiiiii qii id quam proficitur. Νam uno Hormia excepto illi

Omnὐκ sententiam suam non claro pnte secerunt, videnturque L sine Orntionem omnino eam dixisse, quae apud Platonem oratori esset adscripta, quemadmodum interdum Socrates ut auctor eorum memoratur, quae apud Platonem disputavit. Sed ut illi in ea suerint A ntentia, ut Lysiae Buctori orationem tribuondam iudicarint, quid indes porro dii mirum valet ilic quoque, quod in simili dubitatione deeriticis heteribus centies psi iudicatum. istiusmodi veterum iudiciis enutissim B esse confidendum. Sed afferunt illi etiam aliud quid, quod primo an item adspectu aliquanto plus mo- monti habμre vidΡntur. Dicunt enim apud ipsum Platonem

non olis rure orati Ρm tamquam a Lysia compositam notari; quorsum re runt imprimis, quod on narretur descripto recita in esse, quod Phaedrus eam dieatur ab ipso Lysin aeripi Am necepisse, dΘnique quod omnino via et ratio, uun Plato in aliis sermonibus sua cuique tribuore solent, plurimum nt, en ratione diversa sit, qua in Phaedro linρc oratio tribuntur Lysine. At enim vero licet haec omnin per severissimct alni nnimadversa, tamen inde minime consequitur quod voluerunt. Sunt pnim ea acenae dialogi convenientorita instituta, ut ni iter institui nullo pacto potuerint. Nam quod Phaodrus illam Orationem dicitur secum scriptam ni- tulisse quodque ipsa narratur deinde recitata ne d scripto explorata osse; fieri hoe propter disputationem dὰ ipsius vitiis institutam non potuit aliter. siquidem debuit ipsum opus in proni tu esse fingi, quo maior Θxistμret species verisimilitudinis. Νoque u sero rationem, qua linoe oratio tribuitur Lysiae, inusitatam aut miram dicore lieobit, siquidem ea est sollertissim ρ inventa et dialogi actioni convenientissima. De nique etiam viri aetatissimi v. Id aeniseli hc. p. 20 sqq. Platonem censuerunt ineptissime facturum fuisse, si ipse sunm n liquam Lysiae tribuisset orationem iis vitiis nisectam, quae deinde ne reprehendisset quidem nt iust castigavisset. At nimirum non omnia quidem atque singula philosophus notavit vitia pseculiari eorum instituta exploratione . quRmquam liene multa rpprehendit et castigavit; sed hoc tamen demonstravit clarissime, qui stanni omnino illud essot, in quo, tam materiae qtinm formae habita ratione, vulgaris rhetoricae labes haereret.

72쪽

et conformatio propius consideranda sit, quo clarius aliquando perspiciatur, quo iure Supra Statuerimus, universum librum deniquo ad illustrandas philosophiae Iaudes pertinere, quippe quae una Pro vera tum intelligendi et cognoscendi quam dicendi atque docendi Parente atque magistra habenda sit. Quod qui domea ratione instituemus, ut libri partes primarias seorsum spectemus et quid denique inde ad rem sum

Possunt autem, ubi discesserimus ab ornatu dialogi scenico, nullo fere negotio duae principales universi operis partes discerni, una, quae habet tres Or tioneS amatorias quaeque uSque ad p. 257. B. pe tenditur, altera, quae dialecticam disceptationem complectitur, qua laudes rhetoricae artis in contro- Versiam vocantur, inde a p. 257. C. usque ad exitum

dialogi pertinens. Quas quidem paries nobis uno obtutu lustrantibus non videtur dubium, quin in priore amor ille divinus, de quo modo expOSuimus, in posteriore autem vialecticae virtus illustretur, in utraque vero una eademque opera item arguuntur pravae

eloquentiao vitia, ita ut Sponte propemodum appareat, Per omnem Sermonem pari fere diligentia tam phili sophiae quam rhetorices rationem habitam esse. Sed haec omnia quoniam sibi peculiarem expositionem videntur deposcere, de singulis quid utroque nomine existimandum videatur, paucis explicavisse iuvabit.

Itaque priori quidem operis parii, ubi materiam spectamus, quae ibi tractatur atque philosophiae si ducimus rationem, id unum maxime PropoSitum eSSe arbitramur, ut amor divinus eiusque variae rationes quam clarissime illustrentur, quamquam eadem nonnulla quoque interposita habet, quae ad dialecticam rhetori es explorationem Conducunt. Vehementer enim iudicio suo tessi sunt, qui orationes amatorias ibi recitatas nihil aliud nisi exempla quaedam vel pravae vel rectae eloquentiae esSe Voluerunt, quae ideo in rimando amore versentur, quia reliqua disputatione de venustis scilicet artibus disputetur, quae enthu-Si mum quemdam requirant amori consimilem. Quae invenusta profecto est opinio, ut nihil dicamus gravius.

Nee Vero minus a recto aberraverunt, qui orationes

illas pro episodiis, quae ipsi dixerunt, habendus esse iudicarunt, quae etsi cum universo dialogi corpore

73쪽

LXVI

minus apte cohaerctrent, tamen ad illud exornandum et tamquam vestiendum aliquantum conducerent. At nomo sane serat istum vestitum et ornatum, qui certe totius corporis venustatem non augeret sed plane deturparet. Denique nec illi veri quidquam viderunt, qui nuper contenderunt, POSteriore oratione Socratica id agi, ut describenda animi natura fundamenta ponantur eorum, quae in altera dialogi parte de dialectica et rhetorica disseruntur. Quod commentum quo maiore studio defendi vidimus, eo magis illud nobis ridiculum est visum. Neque enim prior dialogi pars ullo modo pondere et gravitate cedit posteriori, imo etiam illi quodammodonnteponenda est, nec omnino in illa id agitur, quod isti voluerunt. Enimvero quid verum sit atque disputationis universae rationibus consentaneum, re paullo accuratius pensitata neminem praeterire poterit. Peroratur enim in his declamationibus omnibus unico de amore, idque ea ratione, ut id unuin maxime agi appareat, licet dialectices origines item ad amoris divini rationes reserantur. Nimirum posterior Socratis oratio in describendo amore divino Versatur, duae priores autem orationes depingunt amorem vulgarem eumque Corruptum ac depravatum, divino illi tamquam e regione positum, ut et ipsas ad divini amoris rationes collustrandas sacere existimandae sint. Sod de hao re iuvabit etiam paullo explicatius disseruisse. Quocirca primum considerabimus paullispororationem Socratis posteriorem, quod facto etiam do

argumento reliquarum declamationum exponemus.

Dubitari igitur nostra quidem sententia nullo modo potest, quin Socratis oratio inde a. p. 244. A. - 257. B. littoris perscripta, tota in amoris divini origino, natura, Virtutibus et effectibus pracdicandis vorsetur. Id quod vel ex partium descriptione intelligitur, quae ipsi sundamenti loco Subiecta est, quandoquidem primum p. 245. Α. - 249. D. caussae et origines coelestis amoris aperiuntur, repetitae illae ab nativa animorum indole atque vitae divinioris, in cuius communionem olim pervenerint, recordatione; deinde autum p. 249. D. copiosius docetur, quamnam vim divinus ille amor, olim in vita coelesti interidearum contemplationem susceptus, etiam in vita torrestri tum ad propriam cuiusque scientim alendam

74쪽

LXVII

tum ad studium sapiantiae apud alios excitandum et propagandum habeat. Sed clarius etiam illud exinde perspicitur, quod, licet in ea gravissimi quique universae philosophiae loci. assumtis etiam reconditioris doctrinae, imprimis Pythagoricae, opibus, illustrentur,

tamen omnia atque singula denique eo modo Expo- Sita esse reperiuntur, ut ad vim naturamque amoris

philosophi patefaciendam ac declarandam sollertissime comparata Sint. Quo quidem nomino primum diligenter animadvertendum est, quod ad rei iudicium regendum certe non parum momenti sacit, statim in principio orationis p. 244. B. sq. exhiberi eius rei, de qua sermo futurus sit, accuratiorem definitionem, quandoquidem amor subiectus esse iudicatur furori

divino, qui νεέιν μοioq, divino munere, de quo

V. ad Phaedon. p. 85. C. D. ed. 3.) mortalibus obtingere soleat. Enimvero indicat ibi orator verbis clarissimis, hanc ipsam rem esse, in qua tractanda

omnis versatura oratio sit. Iam vero quod deindo p. 245. C. - 246. A. animorum Sempiternitas ducibus Pythagoreis, de quibus v. Cic. Tusc. I. 17. ibique Davis. coli. Phaedon. p. 100. A. - 107. A. De Rep. X. p. 611. A. sqq. Legg. X. p. 893. A., ex proprio ipsorum motu demonstratur, nullo fere negotio intelligitur prudenti consilio hoc potissimum immortalitatis argumentum delectum esse, quippe quod disputationi, in qua de libera animorum vita et agrutatione agitur, longe sit convenientissimum. Nec Vero ObScurum est, quorsum pertineat, quod p. 246. A. Sqq. animi vi8 et natura, secundum Pythagoreorum sententiam, de qua Protegg. ad Tim. p. 52. sqq. et Comment. ad Tim. p. 69. C. D. eXPOSuimus, ex parte rationali, λογιστικω, iracundia, o Put κω, et cupiditate, imo νμηrικω, compOSita atque nativa quadam rerum divinarum appetitione instructa, bigis currui alato iunctis cum aurIga Suo comparatur, ita quidem

ut, sicuti iam Pluinroli. Quaesit. Plat. p. 10b8.

rectissime iudicavit, equorum par iracundiae et cupiditatis, auriga autom rationis partes habeat, quum alae curriculi ad similitudinem vel curruum alatorum,

quibus dii uti credebantur v. Vos a Mytholog. Brioso T. I. p. Isb. sqq. II. p. 71. sqq. Bottiger. Va-sengemaid. Vol. I. P. II. p. 104. sqq. ves vehiculi Parmonidei Roll. v. 10 sqq. insormati atque E .

75쪽

LXVIII

descripti, germanam animi vim, qua illo ad diviniora contendat, imagine satis perspicua vid. p. 246. C.D. 248. B. C. 249. A. dosignare existimandae sint. Nimirum ut nihil de eo dicamus, quod haec animi

species et imago descriptioni vitae deorum et animorum sollertissime attemperata est, inservit eadem

vel imprimis etiam illustrandis amoris divini caussis et originibus, quandoquidem inde perspicue intelligitur, vim animi humani capacem quidem vitae divinioris et celsioris intelligentiae extitisse, sed Oa tamen laborare imbecillitate, ut propter cupiditatom ad inferiora labatur fatiscente paullatim nativo rerum divinarum appetitu; ex quo ipso divinum philosophorum amorem se undum Platonem traxisse originem unicuique apertum esse existimamus. Iam vero si

quaeritur, quorSum tandem pertineat magnifica illa descriptio vitae animorum superioris p. 246. E. Sqq. quacum arctissime coniuncta est grandis quaedam

pietura universi mundi tam intelligibilis quam adspectabilis, est sane in promtu responsio ' . Nam quum Plato illa exhibenda gravissima placita de in- tolligibili quodam regno animorum deque pristina

humanorum animorum cum numine divino coniuncti

ne illustraverit eaque opportunitate etiam huius universi descriptionem eam proposuerit, unde non modo quodnam discrimon inter mundum hunc adspectabilem atque mundum intelligibilem intercederet, perspiceretur, verum etiam utriusque illius nexus et coniunctio intelligeretur; tum philosophus eadem opera etiam exposuit, quae ad cognoscendas amoris divini rationes non tantum utilia Sed plane necessaria essent. Nam quod universum corpus mundanum, ut Tim. P. 33. B. et p. 62. D., globosum informatum est, quodque ideae extra eius superficiem in coeli dorso, neutiquam aheneo illo, ut quidam putarunt, sed potiusaorio atque liquido, quale etiam Ρhaedon. p. 109. C.

sqq. singitur, sublimes colloeatae sunt, manifesto ea

Da toto loco disputavimus in libello: Diatribe in mythum Platonis de amoris divini ortu, p. l - 63. quo viro Magnifieo et illustri, Chr. Gotti. Leher.

Grosam anno. ipsis Kalendis Ianuariis anni 1854. muli ra aera ante quinque lustra auspicato, nomine Scholae Thomanae temporis exacti selicitatem gratulati sumus et pro perpetua ipsius salute Pia Fota nuncupavimuη.

76쪽

- LXIX ratione significatur vis et natura idearum per se ab- Soluta atque aeterna, quae quidem scite, adhibitis

Parmenidis et Empedoclis de mundo intelligibili et

opinabili decretis, tamquam in imagine quadam Speetandae proponuntur. Quod etiamsi neutiquam cum vulgo interpretum proprie sit accipiendum, quum intelligibilis tantum idearum tamquam intuitus et contemplatio significetur, qualem animis puris necdum

mortalis corporis concretione contaminati S convenire Sanct Gonsentaneum est; tamen hoc quoque pacto ad

amoris divini explicationem valet plurimum, quandoquidem mens atque animus eo ipso, quod idearum capax est, ad aeternae veritatis quaerendae atque possidendae desiderium ineffabili cum voluptate excitatur. Quod vero animi inde a Vestae Sede, quae

sine dubio in vicinia terrae, sicuti in Phaedone p. 108. E. et in Timaeo p. 40. C. ita etiam hie in modio universi locatae, ad Olympi Homerici similitudinem posita fingitur '), agmina undecim deorum summo Iove duce, Vesta domi remanente, coeli superficiem versus proficiscentia sublimi volatu consequi et uua cum ii8 plua minuue ideas intueri solere dicuntur, in quo philosophus manifesto de duodecim diis

Olympiis cogitavit, quos eosdem utque corpora coelestia esse voluit, siquidem iis cum Pythagoreis

aliisque divinitatem attribuit v. Prolesg. ad Tim.

p. 15. sq. ; dubium certe non est, quin isto modo grandi imagine proposita ostendatur, quidnam sit illud επεσγαc sive ακυλου θειν τψὸ ων Vel ὀμοιου-nθαι τεῆ θεν, in quo summa sapientia pariter atque beatitas cernitur v. Theaet. p. 176. B. Sqq. De Rep. X. p. 613. A. Legg. IV. p. 716. A. sqq. Coll. Wytten bach. ad Plutarch. De Ser. Num. Vind. p. 27. sqq. , quandoquidem etiam divini numinis absolutio et beatitas in persecta rerum cognitione quaerenda est, sicuti in Tim. p. 28. C. - 29. E. disputatur. Itaque sponte intell1gitur, quatenus haec omnia ad illustrandam divini amoris doctrinam faciant.

) Dissentimus enim hic cum Boeckltio De Platonico systemate coelestium globorum p. XXVll. sq. et in Philolao P. 105. sqq. qui Platonem contendit in Phaedro aedem Vestae in medio mundo posuisse, Terra in alium locum translata v. commentat. nostr. l. o. p. 18. sqq.

77쪽

Ostenditur enim animos nativa indole sua ita fuisse comparatos, ut in vita diviniore et mortalitatis vinculis libera utpote numini divino coniunctiores deum facilius sequi et ad eius similitudinem eluctari et contendere ideoque etiam ad maiorem quandam veritatis cognitionem pervenire potuerint. Quamquam perquam obscurum eSt, in informandis diis coelestibus qua ratiotio philosophus versatus sit. Quum enim manifesto de diis

duodecim Olympiis, ut diximus, cogitaverit; quomodo

illis mundanorum corporum numerum udaequaverit,

ideo incertum est, quia ipse in Timaeo p. 38. B. C. p. 39. A. Do I ep. X. p. 616. D. E. praeter coelum fixis stellis ornatum quinque tantum planetas, et Solem atque Lunam memorat, quibus adiungit Terram in medio mundo locatam. Videtur tamen hic quoque Pythagoreos duodecim universi ordines vel orbes statuentes Sequutus esse, quibus quidem Singulis singulos deos attribuit. De qua re audias Fragm. incerti Scriptor. ap. Photium Cod. CCXLIX. p. 439. ed. Behκer. et Ia in blich. Vii. Pythagor. Vol. II. p. 108. Ed. Eiessi., unde toti huic loco desiderata lux affunditur. Est autem hoc: υτι δε δ ώ J εκ α τάξεις ἐν τ ἡ Ουρανο φη Πν εἶναι ' πρωτην καὶ ἐξωτατην τηναπλανῆ σφαῖραν orbem suarum stellarum , ἐν , ἐστιν ὁ τε πρωτος θεῖς καὶ οἱ νοητοι θεοί, ως Ἀριοτοτέλει δοκεi, κατὰ δἐ Πλάτωνια αἱ δε- αετα δὲ την ἀπλανῆ

η του πυρος σφαιρα, ἐξῆς ει ἡ του ἀερος ' μετ αυτὴν η του υδατος ' λοιmi καὶ ἐπὶ πῆσιν omnibus subest ' ἡ γῆ. δωδεκα δὲ ταξεων ουσων ἐν τη απλανει τοπρωτον ὰ ιτιόν ἐστιν ' καὶ ὁ τι αν ἡ εγγυς αντου, του TOFaσι τεταχθαι βεβαιως καὶ ἀρέστως' τὰ δε πορρωθενηττον' τὴν δε τάξιν μεχρι Σελήνης σωζεσθαν τὰ δεοπο Σελ, νην Ουκετι ομοiως. Fragmentum Satis profecto memorabile: quod quidem accuratius considerantibus nobis videtur Plato hanc ipsam Pythagor orum doctrinam, quae in eo memoriae prodita est, in Phaedro respexisse. Praeposuit enim, ut diximus, duodecim mundi ordinibus ταξεσιν duodecim doos

tamquam eorum praesides, atque in coelesti itinero unumquemque suum Per Orbem atque ordinem vehi

iussit, ita ut diis illis certa quaedam coeli atque aeris

78쪽

LXXI

Para propria esset, unde quum ipsorutii deorum natur fiateret, tum etiam animorum eos consectantium indo es emergeret. Itaque Iovi quidem, quem voluit agmen deorum dueero atque perfectae rationis imaginem

reserre v. p. 250. B. 252. C. E. 253. Α. coss. Plitrileb. p. 28. C. et 30. D. 3, procul dubio orbem fixis sideribus ornatum attribuit, ut qui habet ideas, omnis

scientiae et cognitionis parentes et effectrices. Vestae autem opinioni communi convenienter Terram una cum domo deorum ab illa servata adscripsit, quippe quae Secundum Vulsarem quoque sententiam efficit, ut terra firmiter in medio mundo perstet, Sive ιστυμναυτην. Perquam autem dubium est, quomodo ceteras sphaeras inter reliquos deos distribuerit, quamquam aliquid saltem ea de re colligi listet ex p. 252. C. D. et p. 2b3. A. D. C. Nimirum planetas, veluti Saturnum, qui non essent inter deos Olympios, omnino videtur sustulisse, Apolline et Luna fortasso in locum Solis atque Lunae suffectis. Vacuum autem Saturni locum fieri potest ut Minervae attribuerit utpote post Iovem sapientissimae. Quod et ipsum est Homericum: ,. Iliad. ά. v. 131. et Spunhem. ad Callim. IΙymn. Apoll. v. 29. Quod si vere aut probabiliter ita coniectum est, reliquae sunt Sphaerae sive potius τάζεις aetheris, aeris et aquae, quas quomodo inter reliquos deos distribuendas statuerit, tanto minus decernere licet, quod omnino dubium et incertum est, quosnam deos Graeci in Olympiis diis habuerint. Itaque huius quidem rei quaestionem mittamus. Illud unum aliquam videtur admonitionem

requirere, quod Sane alicui perquam mirum accidat, cur tandem philosophus etiam orbet Sublunares, Rethereum, aerium, pluvialem, respiciendos adeoque diis attribuendos iudicaverit. Nimirum caussa et ratio rei nobis quidem non adeo longe arcessenda videtur. Voluit enim omnem omnino varietatem morum et ingeniorum in amantibus elucentium eo modo declarare, ut etiam eorum duceretur ratio, qui R nn tivo sapientiae divinae studio longius descivissent et, ut cum poeta loquamur, aUxissent humo divinae particulam auras. Itaque nec coeli orbes terrae proxi-mOS propter ipsam rei rationem sileutio transmittendos

putavit, ut ex quibus plurimorum animorum humilius lapsorum fortuna intelligi posse videretur. Quod au-

79쪽

LXXIItem hos ipsos orbes etiam diis attribuit, id quum imago poetica, qua usus e8t, et allegoriae convenientia ita postulaverit, tum etiam exinde excusationem habet, quod etiam orbibus terrae propinquioribus aliquid divini inesse creditum est, sicuti apparet ex Epinomid. p. 984. D. E. ubi V. Commentar. Ast. P. 602. Quae si recte coniectavimus, sponte intelligitur, quo iure Κris chius De Phaedro Plat. p. 63. Seripserit: awigehen Μοnd und Fixstemhimmel ist demnach dis Tummolpinis fur die strebenden Meten. Atque his quidem ita expeditis unum adhue reliquum est, de quo disquirendum sit. Quaeritur enim, quomodo Plato agmen deorum ad sueernas coeli partes vehentium instructum voluerit. De qua quidem re nobis ita persuasimus, ut eum hic quoque scite urbaneque cosmica quaedam placita cum Homeri poesi commiscuisse et ad grandis imaginis speciem attemperavisse exi8timemus. Namque more plane Homerico deorum agmina finxit Iove duce sursum in coeli extimas regiones escendere. Sed proprie hoc, nisi fallor,

ita dictum voluit, ut coelestes rαἴειις earumque Orbes intelligi oporteret. Quae si vere posita Sunt, sponte iam intelligitur, opinor, poetam philosophum in his adumbranuis atque describendis sollertissime

ita esse versatum, ut uum cosmica decreta Secundum Pythagoreos potissimum mente informata tecte significavit, una eademque opera Scenam dram lis ornatu poetico ad verisimilitudinis speciem delecto adumbraverit. Ex quo Sponte consequitur, ut non omnia atque singula curiosius rimanda et ad philosophiae subtilitatem exigenda sint. Valent enim in his non pauca ad verisimilitudinem tantum poeticam, quum per se cum interiore Sapientiae doctrina minus coniuncta sint. Verum satis de his, quae tamquam per occasionem clarius illustranda putavimus; revertimuriam eo, unde paullulum deflexit disputatio. Vidimus igitur factenus, verum esse quod supra iudicavimus, vel gravissimos philosophiae locos in hac Socratis oratione ita esse expositos, ut quamvis saepe aliud quid agi videatur, tamen omnia denique philosophi

amoris descriptioni sollertissime attemperata sint. Nec vero aliter existimandum de reliquis est. Etenim eodem certe reseruntur etiam ea, quae P. 248. Α. sqq. de varia animorum sorte et sortuna eXponuntur, in

80쪽

quibus philosophus sine dubio rursus duces habuit

Pythagoreos, ex quorum doetrina de animorum migrationibus etiam Tim. p. 92. A. B. De Rep. X. p. 617. E. ni. prosecit. Quod enim ibi docetur, animos ingruente paullatim vi cupiditatia intemperantius otlanguescente in dies magis rerum divinarum appetitione a vitae divinae studio tandem defecisse et alios

aliam sortem pro merito naetos esse, OStenditur ea

ratione, quae fuerit animorum tamquam transitio invitum mortalem, ut iam plane intelligantur origines lacultatis ros divinas etiam in vita terrestri cognoscendi, sine qua amor divinus , qualem philosophus adumbravit, certe nullus cogitari potest. Quippe

docetur iis tantum animis corpora humana intrare per legem divinam concessum esse, qui in vita Superiore aliquid veri conspexerint atque idearum formas ac species rite iungere ac discernere didicerint, hoc est, dialecticae leges hauserint ac perceperint. Nimirum inde tota suspensa est idearum recordatio, ex qua manat omnis divinae veritatis amor adeoque

omnis philosophia, cuius Ortus p. 249. A. - D. etiam fabulose describitur. Neque vero nihil ad collustrandas divini amoris rationes confert, quod p.

248. D. E. sqq. eorum, qui Vitae humanae curriculum ingrediantur, novem constituuntur genera, prolati

divinae veritatis memores permanserint, quodque ibi philosophi principem locum obtinere iudicantur iisque proxime subiiciuntur boni principes ac magistratus, utrisque autem PoStremo opponuntur tyrannino sophistae. Intelligitur enim exinde, etiam in ita humana philosophos amatores praestare ceteris mo

talibus omnibus, ut philosophiae studiosis tandem

etiam dignitas sua vinclicetur. In quo rursus dignum est animadvertero Ρlatonem Pythagoreorum legisse vestigia. Nam primum quidem apertum est noVem ista vitae civilis genera, quae constituuntur; ad amussim respondere denis animorum circuitibus a philosopho constitutis, quandoquidem decimus cursus verissime est neglectus propterea, quod postremo circuitu animi probi ac sinceri absoluta vita inferiore

in coelum reveriuntur tamquam in domicilium suum atque proprium. Pythagoreos autem novimus non modo numerum denarium pro summae perfectionis signo et argumento habuisse, verum etiam universi