장음표시 사용
501쪽
Virum in Creatis dari possit di nctio virtualis intrinseca , formalis ex natura rei .
VIdetur , quod possit in creatis dari
distinctio virtualis intrinseca I.quia potest dari , & de facto datur in diuinis ;ergo etiam potest dari in creatis . Si vero dicatur,quod in diuinis potest dari ratione infinitatis , repugnat in creatis ratione limitationis a contra est , quia non apparet, quid conferat ad hoc, Vt repugnet, vel non repugnet distinctio virtualis, finitas, vel infin tas entis. 2. Si repugnaret in creatis distinctio
virtualis , maxime quia sequeretur, quod de eodem verificaret ulix praedicata con tradictoria I, sed hoc e ratio. pr0bat etiam quod repugnet in diuinis ; si enim datur inter paternitatem, & diuinam esse aliam, verificantur de eodem praedicata contradictoria: nam esentia, & paternitas sunt idem, & tamen egentia identificatur cum tribus Personis, paternitas non identii catur cum tribus personis , sed cum solo Patre,quae sunt predicata contradictoria; erpo non repugnat in ereatis distinctio
502쪽
De Identitate , ac distinctione . q73 itualis . Confirmatur , quia repugnan tia distinction is virtualis in creatis estiquia ea , de quibus verificantur contra dictoria non sunt inuicem a firmabili , , atque adeo non sunt realiter idem : c. g . si animalitas cognoscitur, rationalitas non cognoscitur , non possint inuicem amr- mari , alioquin esset vera haec propositio , cognitum s non cognitum , sed haec ratio probat etiam in diuinis: nam si essentia est idem cum filio, esset vera liqc propost'tio, idem ctim sitio est non idem clim io, im lmo esset verum , quod idem est esse idem cum filio,ac non esse idem cum silio, cum essentia site se idem cum filo, paternitas sit non esse idem cum Aio; ergo non repugna est in creatis distinctio virtualis . 3. Si in creatis daretur distinctio lass-eiens ad hoc, ut verificarentur contra ' dictoria de predicatis , quae non distin-:guuntur eX natura rei , daretur disti nectio virtualis ; sed datur talis distinct o ergo '&c. Minor probatur: nam in substan a aratio entis, ratio perseitatis non distinguuntur ex natura rei ; sed de ration entis, & de ratione perseitatis veri sicantur contradictoria ; ergo . Probatur minor : nam distingui ratione ab ente, non
diit ingui ratione ab cnte , sunt praedicata contradictoria ; sed ens non diitingui tuo ratione ab ente , perseitas distinguitur
503쪽
ratione ab ente ; ergo de ente , & persebitate verificantur contradictoria. Rursus cognosci clare per aliquam cognitionem,& non cognosci clare per eamdem cogni- 'Ilionem sunt prςdicata contradictoria, sedi ratio entis cognoscitur clare cognitione, ita dico em, ratio perseitatis non cogno-ditur clare eadem cognitione 3 ergo &c. Confirmatur , nam quaelibet formalitas ,& perfectio creata per seipsam formaliter est persectio limitata ,& imperfecta ;ergo identificatur ex natura rei cum sua impersectione ; sed de perfectione, atque imperfectione verificantur contradicto- tria tum iam explicata , tum etiam alia ,
lnam perfectio per se ipsam est amabilis ; imperfectio per se ipsam non est amabilis,tsed solum ratione perfectionsi ; persectio per se ipsam placet, & mouet ad amorem,
i secus imperfectio, ergo . q. Videtur, quod si repugnat in creatis distinctio virtualis intrinseca, repugnet etiam distinctio formalis ex natura rei. Ideo enim repugnat distinctio virtualis intrinseca, quia de eodem verificarentur contradictoria: e. g. idem esset cognitum,& non cognitum,sicut dictum est in secu- 'do argumento ; sed isto rationes probant etiam repugnare distinctionem formalem
'ex natura rei ; nam etiam formalitates e X
natura rei distinctae realiter identifican-l
504쪽
De Identitate, ae distinctione . 677ltur 3 ergo &c. Confirmatur, quia seque- iretur, quod idem distingueretur a se ipso, idem esset melius se ipso , vel saltem tmelius identificaretur cum deteriore quil sunt absurda . s. Distinctio formalis ex natura rei esti summa inseparabilitas in uno suppostol plurium non habentium summam conuenientiam in omnibus praedicatis; sed haeci summa inseparabilitas repugnat; spectat lenim ad diuinam omnipotentiam posse is
separare omnia , quae non sunt omninoide, ita ut habeant summam conuenientialia omnibus praedicatis ; ergo repugnat in creatis distinctio formalis ex natura
Respondeo , quod ex principiis fidei
satis clate deducitur , quod distinctio virtualis prout definita est quaestione superiori, saltem uniuersim non repugnat, secde facto datur in diuinis. Distinctio enim virtualis est, per quam que habent seminam identitatem metaph usicam, hoc est
summam communicationem a per quam unum tam perfecte communicatur alteri Isicut sibi ipsi, non habent summam identitatem logicam, sed disconueniunt in a Iiquo praedicato ; sed natura diuina, &paternitas habent summam identitatem metaphysica,per qua natura diuina ta perfecte communicatur Paternitati, sicut sibi
505쪽
ipsi ; cum paternitas per naturam diuinam sit summe perfecta ; ex alia parte natura diuina , & pate initas disconueniunt aliquibus praedicatis, ut in hoc qMod natura ideniscatur cum tribus personis , patere, tas non rdentificatur cum tribus personis ; ergo inter naturam diuinam , & paternitatem datur distinctio victu alis intrinaca . Et quia disconuenientia in praedicatis asignatis datur actu inter naturam,& pater nitatem ante omnem operationem intelle ctus ideod stinctio virtualis datur actuanto operationem intellectus . Hinc consurgit dissicilis quq stio , utium distinctio virtualis sit possibilis in Deo rat Ione solius infinitatis , ita ut implicet in creatiS , an vero sit possibilis abstrahendo ab infinitate , ita ut sit etiam possibilis in creatis .
Dicendum, quod distinctio virtualis est possibilis in Deo ratione solius infinitatis , adeoque repugnat in creaturis .
Probatur positIs principιjs fidei circa mysterium Trinitatis . Eisentia enim diuina est summum,atque infinitum bonum; sed essentia boni est, ut non sit auarum, ac sterile , sed sit communicatiuum sui ;ergo essentia summi boni est , ut sit summe communicatatium sui; sed eo ipso , quod est summe communicatiuum sui , idebet habere personalitates realiter iden-
506쪽
De Identitate , ac distinctione . q79tificatas cum essentia , ac virtualiter di-lstinctas ab eadem I communicatio en im
non potest dari sine aliquali distinctione saltem logica, adeoque s ab sterno nihil fuisset logice distinctum ab essentia diui-lna , illa fuisset omnino sui ipsius auara , , ac sterilis, ac nulli se ab sterno communicaret , si personalitates non identifica. irentur real ter cum diuina essentia, non se ipsis communicaret sumine, cum iden litas realis sit summa communicatio , qua unum ita se communicat alteri logice distincto , sicut sibi ipsi, dans illi tantam lomnlao perfectionem, quantam sibI ; ergo eo ipso, quod es letitia diuina est summum bonum , debet habere persenalita-ltes realiter identificatas, ac virtualiter,&logice distinctas ab essent a . E conuer-lso Omnis entitas creata est bonum non summum, sed deficiens ; ergo habet vim communicandi se ipsam solum imperfe-l 'te , & deficienter; ergo habet vim communicandi se ita, ut non tribuat alterilsumme perfectionem , quam habet in se a
sed to ipso , quod communicet se alteri non sunt me , non habet cum eo summam lidentitatem metaphysicam , quae req tiri itur ad distinctionem virtualem; ergo non potest in creatis dari distinctio virtualis Cum identitate stim mar communicationis
Metaphysics . Posset huc argumentiam ol
507쪽
8o qu is XXXI. . alijs etiam modis explicari, qui breuitatis causa omittuntur - Debet autem aduerti, quod ratio .allata, & aliae similes non afferuntur ad probandum contra
infideles minerium Trinitatis , sed posita fide, adducuntur ad defendendum, quod tale mi sterium sit rationabile, & quod est ratio specialis, propter quam licet repugnet in creatis , est poss, bile in diuinis . Dicendum secundo: licet in crearis sit impossibilis distinctio virtualis intrinseca, que est propria Dei,ta me est possibilis distinctio formalis ex natura rei cum ideialitate reali infimi gradus consistente in summa indiuisione lurium existentium sin uno supposito, p r quam quodlibet ita est inseparabile ab alio , sicut a se ipso .
Probatur, quia ex finitate entitatis creatae sequitur solum, quod non possit enti ias creata alteri se communicare ita per fecte, sicut sibi ipsi; at non sequitur, quod non possit se communicare alteri ita , Ut si aeque inseparabilis ab ipso, sicut a se ipsa; sed communicatio funamae inseparabilitatis in eodem supposito est distinctio formalis ex natura rei, ut dictum est quaest. 3o; ergo in creatis est possibilis distinctio formalis ex natura rei. Con firmatur, quia est possibilis distinctio modalis, perquam duo ita se inuicem communiceot in eodem supposito, ut sint in-
508쪽
De Identitate, ac distinctione . 68 Iinseparabilia non mutuo ; ergo polsbilis est distinctio minor, perquam duo in eodem supposito se communicent cui omutua inseparabilitate; sed haec distinctio minor modali , & maior virtuali intrinseca est distinctio formalis ex natura rei ;ergo est possibilis in creatis distinctio
formalis ex natura rei . Confirmatur ex
argumentis , quibus quq stion et sequenti probabitur positive dari de facto interi rationes genericas, ac differentiales tale distinctionem. In hac enim quaestione procedimus potius via negativa, quam positiva, defendentes in genere possibilitatem distinctionis ex natura rei in crea-
Ad r. Iam dictum ess distineti onem virtualem intrinsecam esse possibilem in Deo ratione infinitatis diuing ; repugnare in creatis ratione finitatis creati . Ad a. Recentiores satis communiter probant repugnare distinctionem virtualem in creatis ex eo , quod de eodemoverificarentur duo contradictoria tu in s qui explicantur in argumento, tum mul ta alia . Sed vere haec argumenta nimis probant, cum ostendant repugnare distinctionem virtualem visic etiam in Deo Quod enim contradictoria verificentur de eodem , aeque repugnat , seu illud sitens creatum, & finitum , seu sit ens in
509쪽
48a .Quaestio XXXI. ρereatum & infinitum. Non igitur utentum talibus argumentis , quq sunt etiam solubilia , & soluentur in responsione ad quartum , sed probanda est repugnantia distinctionis virtualis in creatis ex ipsa a ifinitate , & limitatione entitatis crea i
Ad 3. In substantia ratio entis , εἱ TMtio perseitatis nulla distinctione intrinseca distinguuntur a parte rei , ut ex pro fesso probabitur inferius . Et ratio est, quia perseitas per se ipsam est ens 9 erego non est ens per rationem distinctam Gergo in substantia non datur dupleX ratio , per quarum alteram sit ens , per ab teram sit per se . Hinc sequitur, quod de rationibus obiectivis, per quas substantia est mi , & est per se, non verisicentur vlla contradictoria. Dum opponitur , quia ens non distinguitur ratione ab ente; perestitas distinguitur ratione ab ente I ergo de ente, & de perseitate verificantur con tradictoria et distinguo antecedens : ens non distinguitur ratione ab en re,perstitas distinguitur ratione ab ente, & sumuntur sub diuertis conceptibus, concedo; & nosumuntur sub diuersis conceptibus,mego:& distinguo consequens ; ergo de ent ta& perseitate sumptis sub diuersis conceptibus verificantur contradictoria, con' lcedo consequentiam : sumptis secundum
510쪽
D Idensitate , ac distinctione. 683 se precis E , nego consequentiam . Dico quod de eadem omnino re sumpta sub
diuersis rationibus , nominibus, vel conceptibus verificari possunt contradictoria conuenientia rei non ratione sui, sed ratione diuersorum nominum & conceptuum : e. g. gladius ita' ensis .sunt eadem
omnino res , & tamen de hac eadem re sumpta cum diuersis nominibus verificantur contradictoria, cuiusmodi sunt, quod gladius non differt nomine a gladio, ensis nomine differt a gladio . In casu nostroens , quo substantia est ens, & perseitai
sunt idem omnino a parte rei: si tamen sumantur sub diuersis conceptibus, seu nominibus mentalibus, quς format in tellectus dicens ens, perseitas, differunt ratione, & propter conceptus distinctos, cum quibus sumuntur, verificantur de ipsis contradictoria , quae sunt, ens noria distinguitur ratione ab ente, persitas distin-gωitur ratione ab ente I nullum vero est absurdum , quod de eodem sumpto cum rebus diuersis verificentur contradictoria ratione rerum diuersarum. Idem dic ad
Dum Vrgetur: ratio entis cognoscitur clare cognitione, qua dico ens: ratio perestitatis non cognoscitur clare tali cognitione; ergo. Distinguo secundam partem antecedentis: ratio perseitatis non co-X a gno