장음표시 사용
161쪽
ntilibιι , quam omnino speculativis aniculis annumerari et efint. Cona muni sensu ac judicio careat ne fleest, qui arenaceam hanc conle-quentiam facit. Contrarium pol iis quis collegerit, de Censori, si non depuduit, ruborem incusserit. Tum considerentur, sedes, quos doctrinae huic proprios ustis facit Censor statim intelligetur, quam graviter hic nallucinctur. Nam usus illos, plani eos dc mille videbit, qui praecedente capite annotati sunt 1 Remonstrantibus, quarto dantum excepto,quo incptior usus fingi non potes Qtiom co enim ex eo , quod tres rersonae in una eademq; essentia realiter distinctae sint, si nihil aliud adjungas, Olligetur, aequum ac necesIarium esse, ut certo cruciamus ex offensa Deitate nobis miseris peccatoribus,non dico dari potu ille hoc enim speciem habet, quanquam ad rem partim facit) revera datam esse ex tribus unam pNe Lynceus quidem hanc consequentiam videat Totum enim id a pura puta Dei voluntate dependet caq; libera, de qua postea quaeritur hic autem de bla tantum Ientia agitur Nii ita esset, pari jure colligi posset ex hac doctrina , Patrem aut Spiritum S ex offensa Deitate d. iri potuisse , imo alterum datum revera fuisse in Mediatorem generis humani Sunt enim illa persen , non minus a Filio realiter distinctae, quam Filius a Patre dc Spirituri distinctus est it cum Fili,essentiam eandemi aequalem Censer esse non neget cum essentia Patris acSpiritus S.,quae ratio differcntiae dari aut excogitari posset Impossibile est Aliud est aequum fuisse ut Filius mitteretur, non Pater aut Spiritus S. supposita voluntate mittendi. Aliud aequuadeoque simpliciter iacccssarium fuisse ut una citribus ductur,aut
mitteretur uti taliter censet, Nescio an Anticyram rat, illi deIpinet omnem. Secundum membrum quod hic observandum esse dicit Censer, est, quod Remoniti antes, cum in declaratione sententiam suam de praedes Ζι- nationes articulis ei annexis deccirent, dolisinam Ecclesiarum Refommatarum id st Calvinianarim)ynon modo Hατ' reiiciant, sede am quoi impietatis ac bia fiamia condemnent, in hac tamen doctrimi Adsis naua Haereticos nullos,aut haeretica nulla dogmara improbent,damnet,aut M AE h themate percutiat Frustra.Nec enim miriana est Remonstrantes Actieulo dectrinam istam Calvinistica roiecisse passim in sitam aratione, ridestin
quae ccc conloquuntur, impletates ac blaspitemias dananail in ali
Professo, ac teris autem ex prosesib damnandis abstinuisse Istud ut facerent, rav ssimas cautias habebant: nam sententia ista Hςr
ceta Calvini .im nota erat, vel pueris a furno lacu redeuntibus: Patroni
162쪽
EXAMEN CENSUR EPatroni ejus non damnavenant tantii contrrariam cestatem , sed eam etiam intolerabilem in Ecesc*s suis judicavenant Prosei rescius exauthoraverant, proscripserrant, incarceraverant,en caverant,
oc, quantum in ipsis crat ad sanguinem usq; crudelitatis omni genere perlecuti suerant,& in dies adhuc pd eouebantur,ea selum de caussa 'udd se sententiae isti Calvini subscribere bona conscientia non posse,aut contrariae veritatis praedicationem ac propagationem solemni promis silentilabdicare non velle profitebantur. Istam sententiam ut coloribus sit ad vivum depingerent, necessiarium erat,idq; eo magis, qudd eam,prout jacet, pestem credant venenum Religionis omnis , cum qua sorte haeresis nulla alia comparari mereatur, tamen nihilominus eam , ut sitndamentu ias in Religionis paene totiusChristianae statui, ac Nopugna , videat. Hoc ut facerent, id est, ut haereses ubiq; omnes in nominatim quae circa hoc caput stini, anathemate damnarent, caus as non habebant satis graves Praeterquam enim quod haereses hae non ita notae erant in vulgo,stabat jam animo Remonstrantium haec sententia, Nullii ctrinae, nulli homini anathema dicere, nisi cui Deusipse anathema dicit, vel expressis verbis vel sic, ut per conssequentiam omni exceptione majorent de cuivis obviam , id Deum dicere, colligi possit. Deum non reperiunt anathema dicere altero horum modorum iis,
qui unum Deum in Filio ejus unigenito Iesi Christo pie colendum esse, Epiritum S ab utroq; pri cedere, exanimo credunt, vitamq; suam ex Pr scriptoEuangeli sic instituunt ut Patrci in filio tis colant, Ma utroq; Sp. S. gratia, sancti phid precibus ambire studeant,etiamsi sorte aut non intelligant quod Filius ab aeterno ex s. sentia Patris per intellectione sit genitus,aut qubd Sp.S. Per voluntate ex Patre Filio,sseu a Patre per Filiu manet,aut alioquin depersen Filij vel Sp. S. perpera sentiant,aut deniq; an Pater Filiusia Spiritus S sint personae inter se distinctae realiter, an formaliter, an ratione, quaesint circa istud caput quaestiones aliae infinitae,
non percipiant. Et quantula, bicci pars hominum est, quae ista intelligit aut explicita fide credito Absit a Remonstrantibus, ut tam
promtam habeant seono iam , qua ex albo vitae aeternae, infinitas animarum,alioquin fanaissimarum, myriadas optingant,o ignorantiam earum rerum , quae suffciunt ad doctimini cuiusq; industriam exercendam, ut cas possint intelligere, aut si forte cas intelligant, aded tenues ac siibtiles sunt, ut eas persuadere alijs poene
imposissibile sit Et profecto veterem Christiauorum Ecclesiam, cum
163쪽
qui circa tempora Iustini, credebant Iesum Christum non esse, nisi hominem c hominibus, communionem coluisse, clunaniodo Iesum verum Messiam csse in per eum Deum colendum esse firmacum ipsis fide crederent, non omcure colligitur ex Iustini dialogo, cu Tryphone Hus haec sunt Verba. ήδη μέν ω πύφων 2m άκ-λ
ριοι δοξάσαύες ειmιεν Id est Uerum enim vero, Trypho, dixi, non
perierit illud , Christum hunc esse Dei, si demonsi asse nequeam ,
eum praeexstitisse Filium conditoris huius universitatis, Teqtie Deum, genitum esse hominem ex Uirgine, praeterquam ex eo omni, quo probatur hunc se Christum illum Dei, quod talem' eum fore praeostensum sit. At si non demonstraver, inquam, eum prius exstitiste S nasci Hominem sustinuisse, iisdem nobisculi perpessionibus obnoxiam carnem habentem, secundum Patris con-1ilium & voluntatem , in m ipse tantum aequum fiterit, errore me Iapsum dicere, non autem negare hunc esse Christum illum, etiamsi tanquam homo ex hominibus genitus videatur, Melectione Christus factus esse asseratur. Sunt enim nonnulli. O Amici, di , ex genere nostro, profitentes ipsium Christum esse, sed hominem ex hominibus genitum esse affirmanes quibus non adsentior, neque id sane multa, qui in eadem mecum sunt sententia, dixerint,
De cognitione operum divinorum.
Novum hic Censerum agnosco Doctorem novitium,qui statim, perinde ut praece tans, in limine primae sectionis misere a cespitat
164쪽
ςespitat, quod malum omen est Remana antas hoc, inquit κώο- dum in propi .e, opera Dei, per qua glartirm suam noli patefacit, ac bona quae mJua nobiscum commun cari, quo Ξιm1 Anaeimentum se 1 serunt, cui in at, a thor:tas Dei super Hruitur , ex qua juste a nostis pos tu ire potes Dacsolet cultum,q. cm ac sy.ialem vult. RatIocst iam divini cultus fundamentum proprι d.etum e. ira natura acsummam esto. Inopid. Nam 'rinio, Remonstrantes nec asseriint opera
ista esse fundamentum cultus simpliciter,nec fundamentum proprili dictum , scd fundamentima quoddim Secundo , nec dicunt ea csse fundamentu quoddam cultiis divini, sed tantum juris istius funda mentum, quo Deus cultum juste a nobis pollulare potcst. Ite in-II. h qivani,cta nobis. In laiscnina vocibus cmplausis sita est: ratio ma- tum noli cui-uifesta es 4 Majestas enim divina , qua talis, non facit ut Deus jusca iuri, Ii ulluna ha ozar, quo juste postulare cultum a nobis potest, nisi in quo Deus nos aliquo actu suo aut nostro, obnoxios sibi habeat ad se colenduci: ζ' , ita Majestas divina sufficit ad hoc, ut Deus coli dignus sit At ut at
te potest bis coli jure debrat, id est, haberi pro eo , ad cuius cultumjure aliquo obstricti simus obligati,majestas per se non susscit. Ius omne quod quis in alium habet, necesse est ut oriatur aut ex beneficio ejus in nos, aut ex maleficio in illum nostro. Aliud est dignitas aliud potestas aut jus Sed hoc indicasse sussciat.
In secundi selliovi examina Censb Axioma , non tam Remonstrantium, quam mortalium pend omnium Talia omnino es decreta Dei, qu.rtis e Deorundem e.vecutio Bone Deus ' u operose molimine, quam turbido conatu veritatem planissima studet involvere Heracliti tenebris obscurius facere adla orat, quod Sole clarius cst. sh,ω, Axio Non recte, inquit, id axioma ab ZO exponitur, cum aiunt, ex ratiιneniatis istiu , ct modo executionis , judicium semper faciendum se de ipsis decretis:
Dines. Nihil magis absonum N poteLl, ait Cur Nam cum Deus quac nisi iis ei: eo ab atomo et oluit, unico inllicissimo actu voluntatis sua determ naverit
T I bii ..ic decreverit , non poten huiusmodi modus at ordo agendi in decretis
accisi xur in ipsius statui, quo aliquid prires, aliquid post erius tempore ordina' dic tra Qm eatur. Hic autem modus, ordo, insuccessio in executione locum habet.
At ratio haec I valde est inepta Nam quis adcdίλογος operiatur, ut axiomatis istius sensum hunc esse credato Sicut Deus successivis in tempore omnia exequitur, ita ab aeterno successivd omnia decrevit Nugae hae sunt Academicae commenta otio num Sophistarum. II. Ratio haec valde est absurda Sc impertinens. Qii id enim hoc est, Deum unico sinaplicissimo actu voluntatis suae determinare quaecunq;
165쪽
uaecunq; ab aeterno vulto An Deum omnia simul consus, in co-em instanti, sine ordino, qui inter res ipsas cst velle ac determinare, id est, finem, media,antecedentia .consequentia,caussas,effecta, sine ullo proprio, distincto conceptu finis, mediorum, antecedentium, consequentium, causarum, effectorum, sine ullo, inquam, o dine aut contiex one, quae interres ipsas est, decernere Chaos Gret
huiusmodi decretum, apiente quovis vimine, nedum sapientissimo Deo indignum. III. Ratio haec non convenit cum eo, quod in fine sectionis huius fatetur ensi r imo aperte ei miradicit: Nam ibi dicit, micquid Deus in tempore facit, id eum ab aterno sic facere decrevisse : Atqui decretum, quo Deus ab aetemo aliquid fac re decrevit, est unicus simplicissimus divinae voluntatis actus: Ergo quod in isto etiam decreto Deus omnia simul ab aeterno decreverit, satoatur necessi est. Falsiim itaq; crit' iod dicit, quicquid Deus in tempore facit, id ab aeterno sic facere aecrevit. Oid ni excipere Censor postit non video. Necesib est ut dicat, aut decretum illud, quo Deus exequi decemit quae vult, non osse decretum sive volitionem divinam, quae ab arterno est , de sic non esse etiam unichim ac simplicissimum actum divinae voluntatis, quo omnia simul is dem momento decernit, quod sane per se absurdum est; aut, si hoc non vult, esse in Deo itaq; decretum duplex; num,quo Deus omnia simul in instanti decernit, quod cium executione commune nihil trabet alterum, quo Deus omnia simul non decernit, sed unum prius, alterum posterius, cui respondet executio. At sic rationem suam omnino destritet, commento vanissimo se ipsiim ridendum omni-.bus propinabit. Sed nos alteram ejus ratio aem videamus Lea ejus
dem commatos est,in huc redit God primum e pan intentione id ultimum eis in executione r sim in intentione sipientis primum semper-- Dcum haber, inde medii Contra, in executione, med a prius adhibe tur, ut sinis deinde obtineatur. Eadem iras ratio in sapientissim Deoticum cui non habuerat ' Praetor rem dc extra oleam, est haec ratio freta k;
Nam quod ad logicum Axioma istud attinet, certum est ejus sensum alium nullum esse, quam id quod prius est ordine caussalitatis His ita citia intentione, posterius esse ordine temporis in executiones Finis, id est ulti- ordine caussi ilitatis prior est in intentione media, ordine temporis . 'duo. sunt priora in executione ordo causi alitatis, cum ordine temporis tantum confertur a Theologis , quando axiomate illo utuntur. At Axioma Remonstrantium, Talia ommno Ibm decreta,quatis eiu eorun-
- cotio, nullo modo de ordine temporis, sed de solo ordine
166쪽
caus alitatis qiu ei interres ipsas intelligendiim est, ita ut sonssi iacius sit, eundeui esse ordinem , nolitro intelligendi modo, inter decreta divina ab aeterno, qui est inter ipsas res in tempore , ratione caussalitatis, id est Deum ab aeterno prius decrevisse de eo , quod habet ratione caussae, posterius de eo quod laabet nationem ci&ctus,prius decrevisse de conditione praestanda,quam depretini, screaO,sive, Deu non prius decrevisse aut ordinasse dicaciter alicui praemiu,quam decreverit,utis certaret irςst ret,quod ad praemia consequcndu requiritur, similia. Quare cli dicit Censor, Deum in decretosuo sempo primu desine decemere, sine stuprimarii es divina
rio media omnus delitinata prius et icere , quam finem suum adsequatur, recte quidem loquitiir, ii modo id quod dicit sane intelligatur, hoc videlicet sensu, volitionem divinam,quae circa finem versatur,pri rem esse volitionc illa,qua eliguntur media;quia finis intentio caussa est electionis mediorum a Nemo enim sapiens vult media Ru talia, nisi propter finem adsequendum: At,cum finis dupliciter pos
Lla, 4sE in/rii Primo , per modum finis respectu ejus , qui vult finem
iE poleti spe consequi Per media a per modum praemij, respectu ejus, qui al-
sitiem istum vult per modum praemii; fallacia hic latere potest,
D pri mo quae detegenda est. Volitio, qua quis inicaciter vult finem per m di prae j. dum finis, ista est, quae ex amore finis movet volentem ad quaerenda media , quibus finis obtineri potest Nolitio autem,qua quis -ficaciter vult finem per modum praemis, est ista, quae eum, in quo est , eficaciter movet ad volendum dare praemium ei, qui facit id, quod,ad praemium obtinendum,praescriptum est. Istam volitionem sequitur in decreto, esectio mediorum ad finem; At in executione praecedit hanc volitionem mediorum electio, tum in decreto, truncin executionc. Hac distinctione posita,dicunt Remonstrantes fieri non ut Deus , respectu eorundem objectorum, id est, respectu eorunde hominum, decretum duplex hoc habuerit, Unum quo voluisse credatur gloriam suam patefacere in salvandis hominibus per modum finis alterum , quo voluisse credatur eam patefacere in salvandis iisdem hominibus,per modum praemij Hoc enim pacto decreta duo prorsus diversa ac dissentanea in Deo statuerentur, Abs lutum unum 4 conditionale alterum,quod per se αὶοπεν abserdum est. Nec conciliabisces, si dicas , conditionem
illam,quae in conditionali decreto statuitur, a Deo ipso iaci in illo,
167쪽
cui conditio praescribitur, ic conditionem illim induere rationem stectus Nam hoc ipsi, decretum non modo non erit conda-χionale, sed Tatuum. Conditio enim, quam is, ciui conditionein
praescribit, ipse efficit, non nisi ridicula de stulta si conditio, sapiente legis-latore indigna .Praeceptum etiam, quo conditio illa praescribitur , ridiculum praeceptum est, imprimis, si sanciatur in luper promissione praemij. comminatione supplicij Et hoc est totum
illud ,quod axiomate isto suo voluerunt monstrantes, Talia δε- Geta, qualis en eorundem executi prout patet ex additamento sivei ξηγη es, clam immediate subjungunt, citra notam inconi tantia feri nis pote execurio decreto non respondeat, nedum ut decreto 27 Knet aut contraventiat. Nimirum id vult Declaratio, fieri non posse, ut Deo tribuatur decretum ab aeterno, quo abibluta voluntate Petro,
Paulo,ut Petro lauto, sive integris, sive in lapsi Adae positis id
enim jam ad rem hic non facit, ne quis vocem assolute calumnietur, quamquam voce eadem Censbres uti in materia de praedestinatione non dubitant, vitam ac salutem aeternam ordinaverit: In executione autem ei tribuatur , quod Petto laeso salutem non ordinet, nisi sub natione praemi j coronae, mercedis, id est sub conditione fidei & resipiscentiae similiter, ut Deo tribuatur decretum ab aeterno quo ans ,luta voluntate morti destinaverit Petrum, Paulum , ut Petrum4 Paulum, in executione autem ei tribuatu, quod Petrum 4 Paulum non velit destinare morti, nisi sub conditione, si credere de resipiscere nolint Item, ut Deo tribuatur decretum , quo con- 'stituit ab aeterno ut Christus non moriatur pro reprobis, quos vocant, simul Lamen ei in executione decreti huius tribuatur, quod
reprobis mandet in Christum crederes, id est, persuadere sibi ipsis,qubd Christus pro ipsis mortuus sit, Sc quae sunt huius generis alia:
Haec sunt ασυςαταδε incompatibilia. Quare,quaecunq; praeter hunc copum dixit Censor,uti omnia sunt, quae hic dixit de decreto,cI - tenus est actus divinae voluntatis immanens, quatenus ad orie- da refertur, ea sunt, ποσδιόνυμ, Scholaria commenta, plande
trilineam controversiae. Hoc verb, quod dixit in fine huius censurae, recte videlicet concludere Remonstrantes , si dicant, qui ruid Deus in tempore facit, id ab aetemo sic facere decrevit, verissimum est, est idem illud, quod hic axiomate suo volunt Remonstrantes, tantiim abest ut id negent, prout Censor ait. Sed praeter decretam hoc aliud esse decretum , quo decrevit res simpliciter c quod distinctum sita decreto, quo res decrevit exequi, id ipsum est quod
168쪽
EXAMEN CENSURAE Remonstrantes dicunt per se absurdum ac fessum esse. Sed hoc ipsum, postea pluribus demonstrabitur. Sectione III cadem, cum Cenlbre praecedente censendi prurigine id laborare docet hic Censor Quod obiter ex o asione hic dixerant Remonstrantes iis per se verissimum sit, id tanquam si ex professo, de do loco , sensuq haeretico dictum utilet, suspici
nis morsu vellicatae carpit Cum de poena peccati, in quod damus prolapsus ae loquam Ἱmortis tantu aetern e mentionemfaciunt. Obserra sis Leelar, inquit, at, bine seotionem confer cum .. sectione capι-ris proximι, in qua Rem nurantes tantum agunt de immortatitate ammae qua Deus hominem primum creationis benescio exom.ιvit. Quid in-
deo Nugae. Conferuem, inquit, cum Tos . o. I. Episcopi3 de operibus Des qua mortalitatem corporum homini ante Isum, cum brutis
animatibus communem fuisse a ferit. Quasi vero Remonstrantium Deiliis .e Omnium intersit, quid Episcopius , multd ante editam Confessio- ῆς Primi nem, privatim exerciti,gratia inter dilcipulos suos disputari permiserit. Sedac,quid verius, quam quod Episcopius in Thesibus istis sustinu.t Hic ipse Censbr,cap .seq.sect. . idem in terminis asserit Sed pergit. Ex in s videtur concludi pse Remon prantes poenam transgreponis primorum nantiorum Parentum collocare sola morte a- terna. En censendi aviditatem simul atq; imperitiam svidetur, inquit Imbiem contrarium potius videri, collioe Socinianus. Idcircd scilicet quia mortis aeternae mentionem faciunt Remonstrantes, mortem temporalem, id est , dissolutionem animaein corporis aterna,adeoq; animaevi corporis anni hilatione ab iis intelligi,hoc enim Socino est aeternum mori. Sed utraq; collectio vana est Mors enim aterna, uti dissolutionem animaein corporis, quae temporalis mors dicitur, non necessarid ex ludit, ita anni hilationem animae corporis non necessario inesudit Et quomodo adcc cxcordes Ἀ-
mentes forent Remonstrantes , ut, cum mortis aeternae mentionem
ficiunt, mortem temporalem , sive dii lolutionem animarin corporis exesus ana velint, quandoquidem sententia , contra Adamum lata, pc,st admissum peccatum , diserth habet, pulvis es ct in putrerem Genes si is reverterint Non obtusa adeo geniamus pectora Stupor hic foret, non ignorantia. Neq; ver huic repugnat, quod ex disputationibus M. Episcopq resert Censor, cum statuere hominem ante peccatum cliam mortale corpus habuisse , ut caetera animantia. Aliud enim est mortale corpus habere, aliud corolis cerici vel necessario moritum:
aliud corpus, quod potest mori, aliud corpus, quod certd morietur,
169쪽
ant quod non potest no mori.Mortalitas corpori Adami,vel potiust ut rei lius loquar dona hii Adamo morsinina est suppost totius, non partis huius aut illius in supposito destructio ante peccatu na
turaliter competebat, quatcnus etiam thin homo animalis, desper unionem natura sua dissolubilcm,compositus crat. Morsic moricii di necessitas no couapetebant ei naturaliter,sed ex sententia Iudicis, quatenus transbrosii, crat divi ii paeli. Nam per peccatum mors
hac re pluribus in m. p. Quae post haec quaerit enlbr, Cur videlicet Remonsti intes , cum concedant quamum per pectarium mort aliaterna condemnation cum omnibu suur ΟΠ eris obnoxium fantum esse,
tantopere offendantur eo , quod ipsi mimorum Theologi doceant, Deum
pro voluntatis suae beneZἱιoto decrevisse quorundam Lentium , non autem omnium pol terorum Ius misereri, aut nonnulus eorum in morte retin-
qucre ' ea, inques', omnia ridicule cinepte quaerit nam idcircli jure offenduntur eo Remonstra lites, quia id falsissimuisse credunt, directe Scripturis contrarium. Si quaereret Cens ,r,cur ostendan tur Remonstrantas eo , qui id dicant Deum j iiste potuisse nonnullos Adami posterorum sub morte aeterna relinquere, uti postea quς-rit, recte quaereret. At tantum abest , ut co offendantur Remonstrantes, ut ne quidem offendantur,si dicat uti Deum omnes Adami posteros sub morte potuisse relinquere, si voluisset, aut si rei ta tum natura spretetur. Tantum offenduntur, iure quide meritoq; idcircti , quod Chiilbres dicant Deum non tantum urcid potuisse, sed etiam re ipsa voluisse, teste quotidie relinquere sito aeterna morte non paucos inali maximam etiam partem eorum , quos per Euangelium situm serio vocat a morte , ad vitam Ualutem arte nam Hoc offensionis S scalidali plenum est. Haec suifice e possunt pro responsione ad quaestiones hascensoris. Sed ut novis quaesti nibus occasio praecidatili , auctarij loco addere libet hetc duo I Cum de aeterna morte loquuntur Remonstrantes, in hac de Adamo quaestione, de morte enim aeterna, quam actualiter peccantibus atque inprimis contemtoribus Euangelij comminatur Deus, jam non agitur non intelligunt mortem illam, quae aeterna poena sensus,sive cruciatuum infernalium aeterna perpellio dicitur, quasi videlicet, Deus eam Adamo vel sine ulla morte corporali interventura comminatus seerit, vel post corporale mortem prius inflictam, Adamo De Morte que morte iterum suscitato, inflicturiis fuerit. uspiam enim poena II f. haec Adamo, aut denunciata aut inflicta legitur. Sententiam Adami Deus.
170쪽
vide, res liquebit luce esarius mec verba, morte moriem, istam paenam, vel veriluniliter postulant Sed intelligunt mortem corporalem, sive dissolutionem animaein corporis,ouam praecedunt mala omnia ad morte disponentia, quam dei nae aeterna paena dam ni, id est, divinae visionis sive gratiae de gloriae aeterna privatio, subsequitur. Hqc mors ista est, qua sententia divina expres Iam credunt. Aliam mortem, dist, poena aes terni sensus ut statuant, nulla autoritas, nulla aequitas, nulla ratio cogit, inti sententiae divinae auto. ritas, aequitas ratio cogunt, ut aliam non statitant. II. Cum Remonstrantes Adamum morti huic aeternae obnoxium factum fuisse dicunt cum posteris his omnibus, non volunt mortem istam, e
dem prorsus modo inflictam disie utri'; tum Adamo,tum posteris ejusci Absit S cd volunt eam inflictam fui1se Adam, ut trans gresseri, qui ipse actualiter peccavit. In Posteros vero ejus prinpagatam propter conditionem naturae ejusdem Suam ex Adamo Peccatore trananta quippe quae privati no gratiari gloriae, non aliter quam posteros eodem bono Privato , proseminare potest. Haec duo iis quae diximus , idcircli subiicere operae pretium est, ne Censor credat, argumenta illa momenti alicuius esse, quibus colligere aliqui solent cum Calvino, aliisq; hunc in modum : Si Deus
propter unum peccatum Adami, caeteros paene infinitos Adami po- ueros, nondum natos, conceptosve, jure reos censere potuit, ejus
dem peccati, simpliciter quia ta voluit Lim, si Deus omnes posteros propter istud peccatu Adami,poena peccati originis, id est, necessitate peccandi punire jure potuit , cur mirum aut alienum videtur, si dicatur Deus potitiis ordinares, ut homo in peccatam incideret, simpliciter quia ita voluit Deinde, si Deus omnes Adami posteros aeterna poena sensis, id est, perpetuis inferni ignibus cruciare ac torquere jure Potest, propter peccatum unum , quod ab Adamo parente eorunt solo commissum est, cuius ipse veniam consecutus est, tantum quia Deo sic placuit,cur abliirdum aut iniquum videbitur, si dicatur Deus maximam generis humani, imo insant uab uberibus matrum suarum raptorum muria das , non perdere tantum velle, sed etiam aeternis inferni cruciatibus destinare pro arbitrio suos haec enini sunt horrenda illa, quae Calvini schola istis fundamentis superstruit quae Remonstrantes idcirco totis animis aversantur Mabominantur. Nec dubitant, quin, si Ceni , ex animo quaestiones sermare ausus suis Iet, easdem aut similes potius formaturus uisIet, quam eas quas sorinare non potuit, quin ineptiam suam